Mijn man is een narcist
Nadat ik overal in dit forum gezocht heb, maar geen (aktueel) draadje vond die hier specifiek over gaat, besloot ik er zelf een te openen. Wel zie ik onder het onderwerp relaties veel verhalen van vrouwen die soortgelijke situaties in hun relatie meemaken, en mogelijk ook willen meeschrijven hier. Ik hoop dat dit voor hun een eye-opener zal zijn.
Na ruim twintig jaar huwelijk ben ik via het internet, via dit forum vooral, informatie over narcisme tegengekomen. Daardoor gingen er zoveel alarmbellen bij mij af, dat ik een paar boeken over dit onderwerp uit de bieb heb gehaald.
Ik heb verbijsterd het boek 'Narcistisch misbruik in de liefde' van Mjon van Oers zitten lezen en heb dat nog niet uit. Het was doodeng en bevreemdend: alsof ik de karakterbeschrijving van mijn man las. Al die punten, al die gedragingen, ik heb ze nooit eerder aan narcisme gekoppeld, ze zijn zo specifiek beschrijvend hoe het tussen man en mij gaat, dat ik het haast niet kan geloven.
Na de eerste lezing kwam de klap: dit gaat echt nooit veranderen. Mijn vader is een narcist (gediagnosticeerd) en zelfs mijn moeder heeft deze trekken, begreep ik al lezende (ik heb altijd gevonden dat zij en mijn man veel op elkaar leken). Om een lang verhaal kort te maken: ik ben aan het rouwen, aan het verwerken en heb het verdraaide moeilijk.
In het draadje over ontrouw past dit niet helemaal en voel ik me wat dit aangaat wat misplaatst en onbegrepen. Het zijn stuk voor stuk lieve vrouwen die meeschrijven, maar dit is een specifiek soort probleem naast ontrouw waarmee ik niet teveel in die draad wil meedoen, omdat het daarvoor te heftig is. Daarom zoek ik hier een plaats waar al de vrouwen die ik tot nu toe in de rubriek 'relaties' al ben tegengekomen ook kunnen komen uitwisselen, met als doel elkaar te helpen en adviezen te geven hoe hiermee om te gaan. Ik heb vrouwen gelezen die het weten van hun man, maar ook vrouwen waarvan ik het sterk vermoed, maar die het nooit benoemd hebben.
Je komt daar in je eentje niet uit. Of je nu blijven wilt of weggaan, zonder elkaars hulp redden we het niet. Daarom hoop ik dat we elkaar hier kunnen ontmoeten.
@Verbinding: bedankt voor je eye-opener. Ik ben er veel over gaan nadenken en die verbittering is idd heel fout. Ik heb me voorgenomen om daar wat aan te gaan doen en liever te zijn jegens man.
Wat dochter betreft: een scheiding is niet in een vloek en een zucht gepiept. Ze heeft er nu dan last van, maar dan nog veel meer. We praten er verder zelden over samen. Dat wil ik bewust ook niet te veel, juist om wat jullie zeggen.
Voorlopig ga ik eens werken aan vergeven en wat meer de blik naar buiten richten, minder aandacht schenken aan zijn negativisme.
Uhm, ik bedoelde dus NIET in een dagje gepiept😏 Dat kan jaren slepen en lijkt me veel erger. Heb ik uit eerste hand ervaring mee.
Puinhoop schreef op 20-01-2022 om 12:25:
@Verbinding: bedankt voor je eye-opener. Ik ben er veel over gaan nadenken en die verbittering is idd heel fout. Ik heb me voorgenomen om daar wat aan te gaan doen en liever te zijn jegens man.
Wat dochter betreft: een scheiding is niet in een vloek en een zucht gepiept. Ze heeft er nu dan last van, maar dan nog veel meer. We praten er verder zelden over samen. Dat wil ik bewust ook niet te veel, juist om wat jullie zeggen.
Voorlopig ga ik eens werken aan vergeven en wat meer de blik naar buiten richten, minder aandacht schenken aan zijn negativisme.
Maar het ferme besluit dat je gaat scheiden en dat je zelf een actieplan hebt wat je niet met je man deelt zal je houding veranderen, zal de stemming bij jou en je dochter verbeteren en uit limbo halen ?
Dus juist uit die hoofdmodus stappen en eerst praktische plannen uitschrijven. Dat geeft richting en energie in mijn optiek.
Die geestelijke aanpak en het versterken van je houding is heel belangrijk maar dat praktische plan geeft richting.... En je weet al heel veel van wat er in dat plan moet komen. Ik zou echt hulp van buitenaf vragen om het op papier te krijgen.
Gr Angela
Puinhoop schreef op 20-01-2022 om 12:25:
@Verbinding: bedankt voor je eye-opener. Ik ben er veel over gaan nadenken en die verbittering is idd heel fout. Ik heb me voorgenomen om daar wat aan te gaan doen en liever te zijn jegens man.
Vooropgesteld: ik weet dat het allemaal uit goede bedoelingen is en dat je er ook maar het beste van probeert te maken.
Maar werkt liever worden niet juist contraproductief? Dat word je liever, dan valt hij weer (een tijdje) mee, dan ga je denken dat het toch allemaal wel meevalt totdat hij zich weer terugtrekt of vervelend doet.
Bovendien: is het wel eerlijk om liever te worden tegen iemand die je eigenlijk ook een miezerig mannetje vindt? Is echt zijn eigenlijk niet veel liever?
Op het moment dat je echt bent, dat jouw gevoelens er mogen zijn, komt er wellicht ruimte om te zien dat hij gewoon is wie hij is en dat dat niet per se tegen jou gericht is.
Eens met MRI. Zoiets wilde ik ook posten...
Kijk en zo gaat dat... je gaat steeds een beetje meer bij jezelf zoeken.. als ik maar verander, als ik maar liever ben, als ik maar meer mee ga met de wind, als ik nu dit of dat doe dan word het wel beter want dan is hij niet meer nukkig.
Erg herkenbaar Puinhoop in dat wat ik mijn halve leven heb gedaan.
En weet je, Het heeft me niks opgeleverd.
Daar ligt het niet aan! 
Hey ho even, ik heb niet de illusie dat ik hem kan veranderen, hoor! Dat gedrag blijft, dat is als en en vloed, onvermijdelijk en ik weet dat dat niets met mij te maken heeft. Maar de sfeer thuis beter maken door niet zo in wrok te blijven hangen, lijkt me goed. Niemand schiet er iets mee op als ik me aldoor loop te ergeren.
Ilustratief vandaag: wandelingetje doen. De ene na de andere opmerking'dat zal wel met jezelf te maken hebben' en na het zoveelste flauwe grapje zei ik dat ik hem soms zo zat was. En hop, zwijgen alom. De rest van de wandeling. Ineens afslaan ergens, loopt ie weg. ik had ook geen zin om als een hondje achter hem aan te rennen. Gelukkig hebben debuten een sleutel
Sorry mensen, ik weet dat het fout is maar de gedachte schiet wel eens door me heen hoe vredig hetzij zou, als hij er op een dag niet meer was. En voor jullie van verontwaardiging over elkaar heen vallen: ik weet dat er meer zijn die dat wel eens denken.
Peter van Straaten had ooit zo'n mopje, moeder en volwassen dochteraan het graf: 'Eindelijk heeft ie rust. En ik ook.'
En ik denk dat iedereen die gevangen zit in een ongelukkig huwelijk er ok wel eens aan heeft gedacht. Een eerbare weduwe/weduwnaar te zijn, troost te krijgen IPV 'je zult het er zelf wel naar gemaakt hebben'.
Het is een enorm taboe, maar ik weet dat het bestaat onder gedachten van sommigen.
Ik wil niet zeggen dat hij niet vervelend doet of zo maar waarom ga je dan nog met hem wandelen? Ik zeg niet dat het fout is, maar vraag me gewoon af hoe je dat dan ziet? Hoop je dat je dat het wel gezellig is?
Voor die tijd was hij prima te pruimen. Petje slaat ineens om. Schijnt er ook bij te horen.
Waarom heb je niet standaard je
sleutels bij je? Mijn partner heeft ook van die buien. Ik ga nergens met hem heen zonder portemonnee en huissleutels op zak (ik doe niet aan handtassen)
@puinhoop, ergens klinkt je man niet eens als een narcist; eerder als een heel onzekere man die niet weet hoe hij dit kan veranderen. Zijn manier van reageren komt over als pure verdediging als soort ontkenning van zijn onvermogen. Het gaat hem boven de pet.
Jij zegt dat je hem soms zo zat bent en dan vind je hem onredelijk dat hij verder zwijgt en een andere route neemt.
Nou, ik snap hem wel.
Wat ik niet snap is dat jij maar door blijft gaan met samenleven met iemand die je dood wenst. Als je al niet wilt scheiden (wat ik ook niet snap) ga dan op zijn minst gewoon je eigen leven leiden zonder wat van hem te blijven verwachten.
Ga met een vriendin wandelen, of met je dochter, in plaats van met hem. Ga weekendjes weg, zoek een hobby buiten de deur enz.
En stop met klagen.
Puinhoop schreef op 21-01-2022 om 22:54:
Voor die tijd was hij prima te pruimen. Petje slaat ineens om. Schijnt er ook bij te horen.
Jaja, heel herkenbaar: het gaat even normaal en dan slaat het als een slag bij heldere hemel om. Juist dit is het gekmakende van leven met iemand met een emotionele disregulatie. Het inconsistente karakter van iemands buien.
Dit trekt een grote wissel op de omgeving. Want als je zelf meer consistent bent in je gevoel, denk je dat het wel kan, even samen wandelen. En mensen kunnen zeggen 'ja maar je weet toch hoe hij is', maar dat kan je je op dat moment niet voorstellen. Je gaat toch mee, en bent weer verbijsterd als iemand omslaat.
Maar zie je wat een emoties dat jouw kost, lieve Puinhoop? Neem van mij aan dat je dat pas echt kunt zien als je uit de roller coaster bent. En er is voor een enigszins normaal mens geen kans je ervoor af te sluiten die emotionele wankelmoedigheid, je zult voortdurend getriggerd worden. En vermoeid en verdrietig zijn van de hele toestand.
Het is ook waarom ik denk dat jij en je dochter misschien het meest gebaat zijn, bij zoveel mogelijk afstand nemen. Desnoods binnen de situatie, hoewel dat nauwelijks mogelijk schijnt te zijn. Misschien is het wel het beste wat je je dochter voor kunt leven: je hoeft niet voor een ander je eigen leven op te geven.
sterkte
Bedankt MRI, voor je meelevende woorden. Jippox moet misschien eerst wat beter lezen voor je schrijft, ik ga dat allemaal niet nog eens uitleggen.
Maar het zat mij ook dwars en ik heb mijn excuses aangeboden voor die botte opmerking. Weet ie nooit zo goed op te reageren, maar ik vond het toch nodig.
Oh, ik heb bijna tijdijn sleutel bij me. Maar omdat het al vele wandelingen geleden was, dit gedrag, dacht ik: ik last ze deze keer. Fout.
Ik ben ook geen tasje-mens😄😄
Puinhoop schreef op 22-01-2022 om 12:31:
Jippox moet misschien eerst wat beter lezen voor je schrijft, ik ga dat allemaal niet nog eens uitleggen.
ik ben het eens met Jippox . . . dat wil zeggen: misschien niet letterlijk. Maar als je reageert: 'beter lezen ik ga het niet nogmaals schrijven' daarmee ga je voorbij aan wat forumdeelnemers herhaaldelijk op een of andere manier schrijven: hoe kun jij een lijn uitzetten naar een betere toekomst voor jou en je dochter die je vol kunt houden; wat is daarbij volgens buitenstaanders helpend of niet helpend?
het gaat juist over het feit dat je heen en weer slingert en de energie die het je kost. In die zin zeggen Jippox en MRI daarna hetzelfde.
gr Angela
