Mijn man heeft een seksverslaving

Jullie reacties, ik krijg hier heel wat over me heen. Ik weet niet waar te beginnen... Opeens lijkt het alsof het allemaal normaal is wat mijn man deed...
Wat betreft de notariskwestie, gaat het hier om de inboedel en de huurwoning. Alles is hier ook nagenoeg even oud als onze relatie, veel is het niet waard. Een slaapkamer van 20 jaar oud, Meubels van 20 jaar oud, een sofa van 15 jaar oud... Jullie spreken over een vermogen... Ik werk niet, ziekte kost veel geld, en we hebben thuiswonende studenten.... Er is geen vermogen. Het weinige spaargeld dat we hadden, daarmee kocht hij vorig jaar een nieuwe motor voor zichzelf. Ik liet hem doen, want uiteindelijk is hij de kostwinner en ik gunde hem dat. De dure motor die houdt hij. Dat was zijn droom, en ik ben er niets mee. 
Als dit nu zo echt profiteren is van een mens die psychisch niet in orde is, om deze dingen te houden, dan vraag ik wel of hij de kast een de stoelen in 2 zaagt. Dan hebben we elk een halve kast en stoel. Vermogen.... Mijn god, er is geen vermogen. Ik was al blij dat ik al deze 'oude' dingen kon houden. Hij zou, bij het uit elkaar gaan, een gemeubelde studio kopen. Is hij daarom dan zo'n goedzak? Neen dat is het minste wat hij kan doen, want hij gaf alles op.

En dan nog een overdenking. Hoef je niet op te antwoorden. To geeft aan zeer ernstig en chronisch ziek te zijn. Ze kan niet werken, heeft een speciale woning en is lichamelijk van hem afhankelijk bij talvan zaken. Hoe is een normaal seksleven dan nog mogelijk? Zeer ernstige ziektes hebben invloed op alles. Hoe krijg je dit ooit nog weer goed. Als het wellicht medisch gezien niet eens meer kan. 

Ja, een normaal sexleven was/is nog mogelijk. Het is niet omdat je ziek bent, dat dit niet meer mogelijk is. Ik vond vrijen altijd fijn, en kon daarvan genieten. Ik zal niet meer van de kast springen, of aan de verlichting hangen, maar op dat gebied, kun je inventief zijn, en is alles nog mogelijk. Als je hoogzwanger  bent, kun je ook niet altijd de ganse kamasutra doen, maar mits wat creativiteit kan vrijen dan ook nog leuk zijn. Ik kan je verzekeren, met alles wat niet meer werkt aan dit lijf, dat er met mijn sexualiteit niets mis is. Zijn verslaving is al sinds zijn jeugd, toen was ik nog niet in de picture. Zijn bedrog is al bezig van voor mijn ziekte...

Mijn hemel Breiertje stop deze relatie. Dit is niet gezond hoor. Dit komt toch nooit meer goed als jij je zo blijft gedragen. Je vraagt iets van je man nu wat niet gezond is. Hij mag niet eens van jou aan zijn piemeltje trekken. Kom op zeg. Het is een mens. Laat hem in zijn waarde. Je zit zoveel wrok, woede ga eerst eens aan jezelf werken ipv al die podcast te luisteren van mensen die zelf denken de wijsheid in pacht te hebben. Ik snap je boosheid maar je man mag ook leven. Hij is verder goed voor je ondanks je ziekte. Zijn veel mensen die dit niet trekken en hun partner verlaten. Ben je misschien bang dat je nooit meer aan een man komt, een hulpje? Sorry klinkt hard maar je onderdrukt iemand in zijn waarde en dat is niet gezond en helemaal niet oke.

Is je man soms gehersenspoeld? Even serieus het woord clean gebruiken omdat hij geen zelfbevrediging mag doen. Waar is zijn eigenwaarde. Echt triest. Hij is niet je bezit.

Je vertrouwt hem of je vertrouwt hem niet. Er is geen middenweg en je kan het niet afdwingen door iemands eigenwaarde af te pakken.

Haar man bezocht prostituees omdat hij daar iets zocht wat hij bij TO niet (meer) vond. Al eerder hier aangegeven maar geen antwoordt gekregen. Wat voor sex (anaal, trans enz). Heeft TO dit weleens gevraagd?
Sinds 10 jaar moet er altijd een reden zijn waarom iemand dit doet en dan het benoemen. Nu denkt de man van TO dat die "ziek" is en heeft afstand gedaan bij de notaris van zijn spullen en zelfs van zijn eigen piemeltje die hij alleen nog voor plassen mag gebruiken.

Vind je dit oké?? Soort boetedoening 4.0
Nee daar ga je geen relatie mee redden maar noem ik onderdrukking.

De reden waarom hij deed wat hij deed is de sexverslaving. Moest je je inlezen in het onderwerp, dan weet je dat geen enkele therapeut aan de slag gaat met de vraag waarom/wat. Die vragen kun je stellen, maar er is geen antwoord voor. Er is geen reden waarom een drugsverlaafde een spuit zet. Het is een dwang. Het is een grens die de verslaafde telkens verlegt, telkens een stapje verder. Ik stel die vraag wel elke dag aan hem, maar hij kan daar niet op antwoorden. Er is geen reden. Hij zegt, hier en bij de therapeut dat hij bij mij niets tekort kwam, dat hij niet weet waarom. Moest hij voor een bepaalde handeling naar betaalseks hebben gestapt, dan is dit nieuwsgierigheid, geen seksverslaving. Kwam hij thuis tekort, en deed het hij daarom, dan is dit omdat hij tekort kwam, niet omdat hij een seksverlaving heeft. Hij deed wat hij deed omdat hij een verslaving heeft, een onweerstaanbare dwang.

Je doet dit niet omdat je een hoog libido hebt neen, echt niet. Je doet dit als verslaafde niet omdat je tekort komt. Je doet dit omdat je verslaafd bent. En een seksverslaving hangt niet samen met een hoog libido, of tekorten, of experimenteren, neen, het is een copingmechanisme.

Seks, masturbatie, betaalseks, porno, chatten, weet ik veel wat, dat hoeft niet steeds te betekenen dat je verslaafd bent. Maar waarom je het doet, dat is de sleutel. Als je het doet om te ontsnappen aan de werkelijkheid, als het een copingmechanisme is, dan is het een seksverslaving. 

Mijn man werd als kind mishandeld, psychisch en lichamelijk. Hij kreeg heel veel slaag. Als kleine jongen vluchtte hij weg in zijn eigen wereld. Masturbatie gaf hem een gevoel van rust. Hij vluchtte daarin weg. In zijn latere leven heeft hij deze gewoonte blijven aanhouden, niet wetende dat dit een probleem was. pas nu, 45 jaar later, komt dit aan de oppervlakte dat dit door een jeugdtrauma komt. Dat hij niet geleerd heeft om te hechten, wat intimiteit is. Dat is hij nu aan het ontdekken, en hij geniet daar echt van.

Dit vluchten uit de werkelijkheid was voor hem als jongen een overlevingsstrategie. Dit werd een patroon. Een patroon die hij al zijn hele leven aanhoudt. Dit patroon is door internetporno en alle algoritmes ontspoord. Masturbatie met porno leidt tot gewenning. Dus heb je meer nodig om je dopamineshot te krijgen. Meer porno. De algoritmes van internet spelen hier gretig op in. Het volgende filmpje dat erop komt is net is straffer. Wil je verder kijken? Betalen. Kassa kassa. Oeps, een popup met een chat. Getver, een sexy wijf met pornotieten en pijplippen wil met mij chatten, met mij. Wil je  verder chatten? Maak een account aan. Kassa kassa. Elke bericht is betalend. Kassa Kassa. De blonde pornobabe is gewoon een dikke vieze man achter een computer met een gestolen foto. Maar de geile seksverslaafde is zo ver heen dat hij dit niet inziet. En verspeeld zijn geld. (het vermogen dat we niet hebben dus, en vrouwtje lief thuis is zo bezig met het budgeteren om rond te komen met ons krappe budget....)

Nog een popup. Weer zo'n ferme stoot, wat chatten.... kom je niet eens langs.... hup, en zo worden ze de gelokt naar de prostitutie. Handenvol geld kost dit. En maar zeggen, oooh, hij heeft recht op de helft van jullie vermogen. Het vermogen dat hij heeft opgesoupeerd dus.

Teveel porno verandert de verbindingen in de hersenen. Dat is wetenschappelijk bewezen. Daarom worden ze niet meer opgewonden van een 'gewoon lijf'. Mijn lijf mag best nog gezien worden. Ik heb een mooi lichaam. Maar neen, ik heb geen opgespoten pijplippen, gigantische toeters van tieten die blijven rechtopstaan als ik neerlig, en ook mijn kont bevat geen siliconen. Ik kreun niet gillend overdreven luidop als de echtgenoot zijn gigantische roede gebruikt zoals ze zien in de scènes.  Dat windt hen op, een licht kreunende vrouw met een normaal lijf, dat windt hen niet meer op. Liever porno kijken en masturberen, of betaalseks die fake is. Dat doet hun dopamine stijgen. 

Jongeren die nog niet sexueel actief zijn geweest, en een pornoverslaving hebben kunnen vaak geen sex meer hebben met een meisje, omdat de verbindingen in hun hersenen niet op de juiste manier zijn gevormd. Doordat mijn man nog stamt uit het tijdperk dat internetporno niet bestond, is dit iets die wel nog kan worden gereset. 

Dit patroon werd nu doorbroken door onthouding. Op aanraden van de professionals. Niet doordat dit moest van mij.

Ik ga nog even verder in een volgende reactie

Wat Sciptos al eerder vroeg was er nog seks bij hun? Begreep van TO bar weinig en dat haar beste jaren verloren zijn gegaan. Is hun relatie als man/vrouw niet gewoon op en heeft die daarom vervanging gezocht en durft hij er niet voor uit te komen. Zal voor mij geen verbazing zijn aangezien die geen eigenwaarde heeft.

Zoals ik al zei is volgens de therapeut niets mis met zijn eigenwaarde. Volgens mij is deze relatie niet op. Onderzoek wees uit dat nagenoeg alle koppels een seksverslaving niet overleven. Leven met een verslaafde is al moeilijk, maar een seksverslaving neem je al snel heel persoonlijk. Enkel hele sterke koppels overleven dit. Of ons dit zal lukken, dat weet ik niet. Hij heeft mij niet vervangen. Hij heeft de keuze om te vertrekken als hij wil, maar hij wil kostte wat kost blijven, werken, en mij niet kwijt. Als hij mij beu is, dan kan hij zo uit de deur wandelen toch? Ik zal hem niet tegenhouden.


Zolang je er geen last van hebt of een ander er geen last van heeft en je niet gehinderd wordt in je dagelijkse bezigheden is er geen sprake van seksverslaving.

Ik vind deze retoriek toch wel heel dubieus hoor. Kun je letterlijk op alles toepassen. Gamen, boeken lezen, strijkkralen..

Scriptos, zoals ik in mijn vorige reactie uitlegde, als je dit doet vanuit een copingmechanisme, dan is het een verslaving. Als je 5 keer op een dag masturbeert omdat je zin hebt, hoeft dit geen verslaving te zijn. Seksverslaving hangt niet samen met een hoog li bido. Als je niet meer opgewonden geraakt van een 'echt lichaam', maar masturbatie met porno je wel opwindt, dan kan dit een alarmbel zijn. Pornoverslaving en seksverslaving zijn niet hetzelfde. Het een kan leiden tot het ander, maar dat hoeft niet. Je kan gerust op een gezonde manier naar porno kijken. 



Wat ik mij afvraag hier is hoe je ooit nog terugkomt in een gelijkwaardige relatie. Jij bent medisch en financieel volledig van hem afhankelijk. Maar tegelijkertijd is je gevoel volledig weg en ben je ook gewoon woest. Ik begrijp heel goed dat hij af wil van een verslaving. Maar hoe kom je nog terug bij elkaar als partners?

Dat jij in het huurhuis mag blijven (dat je niet kunt betalen) begrijp ik nog. Het betreft geen koopwoning en het is aangepast aan jouw ziekte. Dus wat moet hij daarmee? En dat de persoon die het huis heeft de (gebruikte) spullen die daarbij horen krijgt ook. Maar hij heeft juridisch gewoon recht op de helft van jullie vermogen. Hem alles laten tekenen terwijl je in een crisis zit. En hij geestelijk niet in orde is lijkt mij niet ok. Tenzij er geen enkel vermogen is natuurlijk. Daarnaast creëer je hiermee ook afhankelijkheid en ongelijkheid.

Ik ben van hem afhankelijk financieel ja. En dat is echt niet fijn. Voor mijn ziekte was ik heel onafhankelijk en kon ik voor mezelf zorgen. Indien ik weg wil bij hem, zal ik een oplossing moeten zoeken om dit financieel te kunnen. Maar dat heb ik nog niet gevonden. 
Het gevoel is al een hele tijd weg. Maar in een eerdere post deze week zei ik, dat ik op de klok keek, en dacht, binnen 2 uur is hij thuis. Dit is door al die andere reacties verloren gegaan. Ik wou daarmee aangeven, dat ik voor het eerst in 6 maanden dacht aan: "oef, binnen 2 uur is hij thuis". Dit was voor mij toch een vaststelling die ik opmerkte.
Ook gisteren was ik blij dat hij thuis was. En vandaag verlang ik ook al naar het moment dat hij thuiskomt. We hebben dit weekend leuke dingen gepland, en ik kijk er naar uit.
Dat ik gevoelloos was, dat is een normaal proces, zei mijn therapeut. Het kon, dat het gevoel nog terugkwam. Misschien is het verlangen naar zijn thuiskomt al een begin?
En als je inzit met de verdeling van onze goederen bij scheiding, ik denk als je alles van inboedel optelt, nog geen schijntje is van de motor dat hij met ons spaargeld kocht. Maar alles nieuw kopen van inboedel zou ik financieel niet kunnen. En op een gemeubelde studio wonen kan ik met mijn aandoening niet. Dus zijn die meubels en de aangepaste woning voor mij wel van meer belang dan voor hem.



Niet eerder gereageerd, wel het draadje gevolgd. Het beeld wat bij mij ook steeds naar boven komt is inderdaad die van een subassertieve man. To duidt hem als een 'goedzak'. Maar dit onderdanige gedrag en te aardige gedrag is misschien wel het kernprobleem. Ik zou zelf niet blij zijn met dit goedzakkerige gedrag.
In die zin snap ik de laatste reacties wel. Ik snap dat to boos is, heel goed dat ze dit voelt. Ik hoop dat deze 'goedzak' ook zijn boosheid gaat vinden en niet alleen maar blijft kruipen.
Heel mooi dat to de nuchterheid noemt. Je kan lang in een soort 'warme' roes leven, maar 'jouw roes is nu de nuchterheid'.

En dan de 'goedzak'. Ja mijn man is een brave huisvader. En ik ben een brave huismoeder. Hij heeft een probleem, waarbij hij niet de brave huisvader was.
Ik ga met de opmerking van jou en van MRI naar mijn therapeut want ik vind dit een interessante invalshoek. Er kan daar veel waarheid in zitten. Dus ik ga dat zeker bespreken.
Momenteel zie ik het zo. Of ik de waarheid in pacht heb dat weet ik niet. Zonder jullie invalshoek gekend te hebben was dit mijn kijk op het geheel.

Ik heb een brave man. En ik ben ook een brave vrouw. Hij is introvert, en heeft blijkbaar een problematiek. Dit stamt uit zijn jeugd. Ik was piepjong toen ik hem leerde kennen, ik had nog geen liefje gehad, dus voor mij was dit wat ik kende. 

Mijn man is braaf, een goedzak, een man die alles over heeft voor zijn gezin. Een man die geniet van dingen samen te doen met mij. Wij zijn al 30 jaar soulmates, delen dezelfde passies, houden van dezelfde dingen, hebben elk onze hobby's en interesses, en kunnen die delen met elkaar, wij zijn nooit uitgepraat. We houden van reizen, geschiedenis, politiek, en genieten ervan om hierover in gesprek te gaan met elkaar. Ik begrijp hem zonder woorden. Als we vrijden, was dat steeds passioneel en lekker, van beide kanten, dat mag ik zeker zeggen.
We hebben samen veel meegemaakt, en samen altijd alle uitdagingen aangegaan.  Dat is mijn man.
 Daarnaast is er ook een andere man. De 'verslaafde' man. Die is niet zo lief. Die heeft mijn leven nu kapotgemaakt. Die man kende ik niet. Die is geen goedzak. Die is een man die liegt, bedriegt, geld verspild, en ons gezin, ons warme nest heeft kapot gemaakt.
Hij vertelt nu pas, met mondjesmaat, over zijn jeugd. Dat die niet ideaal was, dat wist ik. Maar fysieke en psychisch misbruik, daar heeft hij nooit iets over verteld. Dat hij die mishandelingen vaak voor ogen ziet, en dan naast de kant van de weg gaat staan als hij auto rijdt om te bekomen.... dat wist ik niet.
Dat hij als kind wegvluchtte van alle ellende, daar had ik geen weet van. Hij heeft in zijn jeugd daarmee leren omgaan, op een verkeerde manier. Dat dit een probleem was, een copingmechanisme dat hij zichzelf had aangeleerd, dat wist hij niet. Dat dit ging leiden tot een verslavingsproblematiek, dat hij een verslaving had, daar stond hij niet bij stil. Nu dit werd benoemd door professionelen, daar is hij enorm van geschrokken. 
Nu hij al 5 maanden leeft zonder verslaving, het patroon heeft doorbroken, dat heeft hem een gevoel van bevrijd te zijn. Hij is helder in zijn geest, voelt zich verlicht, en heeft weer plezier in het leven. 
Nu zie ik weer die 'goedzak', die brave man. Er is niets mis met braaf te zijn, met goed te zijn. Ik zie dit niet zoals jullie 2 dit beschrijven.
De meeste koppels gaan uiteen bij deze problematiek. Maar ik probeer mijn 'man' te zien, en niet 'de verslaafde man'. Mijn man is mijn man, de goedzak. Mijn man is niet de verslaving. Elke verslaafde liegt en bedriegt dit is hier niet anders geweest. Maar mijn man is meer dan zijn verslaving. Als een hechtingsstoornis aan de basis ligt door zijn jeugdtrauma, dan is dit goed te behandelen. Ook daar is de therapeut mee bezig, met hem te leren hoe hij zich moet hechten. Ook daar is hij nu mee aan de slag.
Hij staat nog maar aan het begin van zijn herstel. Hij heeft nog een zeer lange weg te gaan. Maar hij heeft het inzicht dat hij een probleem heeft, waar hij moet aan werken. Hij werkt eraan, en is van plan om therapie te blijven volgen, om de vinger steeds aan de pols te houden.

En op deze manier, met deze berichten draait het uiteraard weer steeds om hem. Ook dat zeggen jullie vaak, dat ik steeds bezig ben met zijn problematiek. Maar jullie vragen/opmerkingen gingen ook daarover. Dus ik probeer mijn kijk op de zaak toe te lichten.

Ik heb heel veel aan dit forum gehad. Mijn therapeut juicht dit forum toe. Het geeft me inzichten, steun, bemoedigende woorden.
Vaak ben ik leeg, wat normaal is. En hier tank ik bij.
Maar soms komen de reacties heel hard binnen, en zijn ze zeker niet altijd opbouwend of lief bedoeld. Jullie mogen jullie mening uiten, maar die kan je op 2 manieren geven. Je kan die op een opbouwende manier formuleren, en daar sta ik zeker voor open. Maar gisteren waren hier toch reacties die me van mijn sokken bliezen. Dit heb ik niet nodig. Ik weiger om in een slachtofferrol te kruipen, maar ik hoef ook niet in een daderrol gezien te worden.
Ik sta recht in mijn schoenen, en heb de jaren van mijn huwelijk nooit dingen gedaan waarvan je kan zeggen, tjah, er moet een reden zijn.
Waarom drinken alcoholisten? Soms omdat ze problemen hebben, maar soms worden ze alcoholist zonder dat er een reden is?
Waarom een drugsverslaving? Experimenteren kan leiden tot afhankelijkheid van het product, zonder een oorzakelijke reden.
Seksverslaving, kan ontstaan door jeugdtrauma's, hechtingsproblematiek ( meestal). Het kan ook komen door teveel porno, die nu alom tegenwoordig is. ( seksverslaving komt als een tsunami op de therapeuten af, let op mijn woorden, het zal de nieuwe ziekte worden)
Ik onderdruk mijn man niet. Ik vraag 2 dingen. Eerlijk zijn, en trouw zijn. Als dat al teveel gevraagd is...
En de opmerking dat ik bij hem blijf omdat ik ziek ben bang ben geen andere man/hulpje te vinden. Mijn god. Het zal je maar overkomen. Hoeveel zegt deze opmerking over mij? Weinig. Maar het zegt me enorm veel over jou.

Ik ben hier echt wel even niet goed van. Vraag me af of dit forum me op deze manier wel helpt. Maar ik heb hier ook veel goeds gevonden. MRI, Theekannetje, Roodvruchtje, noem maar op. Zovele lieverds waar ik nu niet op de naam kan komen. Zelf scriptos, jouw opmerkingen vond ik verrijkend, omdat ze me even een inkijk gaven hoe sommige mannen hierin staan, en me ook een gevoel van dankbaarheid gaven, dat mijn man hier nu helemaal anders in staat dan jij. (goedbedoelde, eerlijke opmerking, scriptos, voel je zeker niet persoonlijk aangevallen)

Mijn leven staat op zijn kop. Ik sta met mijn rug tegen de muur. Qua gezondheid, Qua keuzes.... het is een drama. Ik heb zowel qua gezondheid als qua persoonlijk leven, weinig keuzes. Ja, ik kan eruitstappen, maar ook weer niet.
Elke morgen sta ik op, en probeer iets positief te zien. 
'goh, de zon schijnt. Het is wel koud, maar dat zonnetje geeft een mooie blauwe lucht.'
'Getver, wat een rotdag vandaag, ik voel me zo ziek, maar kom, denk positief, ik heb geen pijn, is dat niet fantastisch'
'Mijn god, ik zie de beelden weer van wat man deed voor me, erg ja, maar denk positief. Hij werkt aan zichzelf, en gaat ervoor, hij wil toch voor je vechten. Dat is toch positief? Hij is je man, hij is niet zijn verslaving, kop op!'
'Mijn  batterij is op, ik moet even bijtanken.... oh, dank je theekannetje, doet me goed, oh, MRI, je bent zo wijs, ik kan weer even verder. Goed Gezegd Izza, daar denk ik even over na. Roodvruchtje , merci. Hup, ik kan weer ademen. Bedankt'
'oeps; even een emo momentje.... laat je gaan, dat lucht op. Nou kijk, heb ik even een dipje, maar ik zet een lekker muziekje op, Abba, daar word ik vrolijk van'
Zo sta ik in het leven, ook in het mijne. Ik probeer de positieve dingen in mijn leven te zien. Dat deed ik om mijn ziekte te verwerken. En dat heb ik kunnen plaatsen. Dat doe ik nu ook. Of het ons lukt om als koppel samen te blijven, dat weet ik niet. 
Ik heb weinig nodig om gelukkig te zijn. Ik heb door mijn ziekte geleerd om blij en dankbaar te zijn met kleine dingen. En dat is een gave als je dit kan.
Ik ben een mooi mens. Een dankbaar mens. Een lief mens. Ik vraag niet veel. Als me dat niet de moeite maakt om graag gezien te worden van mijn partner, dan is dit zijn verlies. Niet het mijne. Maar hij weet hoe waardevol ik ben. Hij ziet mij echt wel graag.
Ik ben niet bang om geen man/hulpje meer te vinden Renate46. De manier waarop ik in het leven sta, naar het leven kijk, maakt mijn leven mooi genoeg om van te genieten hoe het is. Geen pijn hebben, dat is een zegen als je ziek bent. Als je door je gezondheidstoestand kan genieten van kleine dingen die andere mensen niet meer ervaren/zien/opmerken, dan heb je een rijk leven. Dat is de essentie. Genieten van de kleine dingen.

MRI schreef op 10-12-2024 om 10:54:

Tja weet je wat het is, Breiertje, je kan uitleggen en je positie verdedigen tot je een ons weegt. Maar mensen die bepaalde belangen en behoeftes hebben die tegenovergesteld zijn aan de jouwe, zullen hun schouders er over op halen. Die belangen kunnen bepaald gedrag van henzelf of van hun partner zijn wat ze willen goedpraten of door de vingers zien. Of waar ze daadwerkelijk het probleem niet van zien omdat het voldoet aan hun behoefte. En dat is ook aan hen, het is hun leven. Kijk liever wat het in jou is dat je je maar blijft verdedigen tegenover mensen die geen empathie kunnen opbrengen voor jouw positie (ik ken het van mijzelf). Sterker nog: misschien gaan ze wel harder te keer juist omdat je iets aan raakt met je verhaal waarvan ze van in de war raken over hun eigen gedrag of dat van hun man. Je gaat ze niet overtuigen en je weet zelf immers hoe het zit? Je hebt je man, deskundigen en therapeuten en je huisarts aan jouw kant. Leer beter je schouders erover op te halen (moeilijk, ik weet het) en te geloven in het pad dat jij kiest ondanks alle moeilijkheden en beren op de weg. sterkte

Oooh dit doet deugd. Je hebt gelijk. Ik ben geen verantwoording schuldig, en toch heb ik het weer gedaan. Maar ik had me voor jouw reactie gelezen te hebben al voorgenomen dat ik dit na deze morgen niet meer ging doen. Het blaast me van mijn sokken, en doet je zo hard twijfelen aan de situatie, net nu het even rustig ging en goed ging. En dat mag ik niet laten gebeuren, want zo raak ik niet vooruit. MRI, jij bent me heel veel waard. Weet je dat. Telkens opnieuw weet je me te raken, wakker te houden, en wijs e me op mijn fouten/zwakheden. Je sterkt me elke stap van mijn weg. Je doet zoveel goed voor mij. Je beseft het misschien niet, maar echt waar, jij maakt voor mij het verschil in deze fase van mijn leven. Merci.