Mijn man heeft een seksverslaving
Ik ben 26 jaar gehuwd.
Mijn man heeft een liefdesloze jeugd gekend met heel veel miserie.
In zijn jeugd enkele liefje gehad van een maand.
1 relatie van 3 jaar. Ze was reeds moeder van 2 kids, hij 20. Ze leerden elkaar kennen, hadden seks en ze was zwanger. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en gingen samenwonen. Het liep niet goed. Kort na hun 2e kind ging ze ervandoor met terug een andere man. Hij bleef alleen achter en ging terug thuiswonen. Hij had 2 a 3 vriendinnen, duurde max 4 weken. Bleef 5 jaar alleen.
Hij is een hele introverte man.
Hij leerde mij kennen. Ik piepjong, 20, en we werden beste vrienden. Na een jaar werden we verliefd en we begonnen een relatie, samenwonen. Alles ging heel goed. We waren 2 handen op 1 buik, deden alles samen.
Zijn sex drive was laag. Ik jong, ik wist van niet beter.
2 kinderen, huisje, boompje beestje...
Sex bleef op laag pitje
Ik betrapte hem op masturberen, ik zocht hulp, maar volgens hem waren er een problemen. Hij was moe van te werken....
Jaren gingen voorbij. Ik had me erbij neergelegd, we waren gelukkig.
18 jaar samen, ik betrapte hem op datingsites voor sex dates. Wou afspreken met hen, maar het leek scam. Ze draaiden rond de pot kwamen niet opdagen, er is niets fysiek gebeurd.
Ik heb dit alles nagelezen in zijn chats, en zijn verhaal lijkt te kloppen. Ik ging door een hel, mijn zeepbel doorspat.
We gingen in therapie bij huisarts, overwonnen dit en werden sterker dan ooit. In het begin wat meer sex, dan weer niets.
Hij is een brave, goede huisvader, geen slecht woord kan ik zeggen.
8 jaar later...
Betrapte ik hem op prostitutiebezoekjes.
Wat af hij geleerd? Datingsites voor seks leveren geen sex op, prostitutie ben ik zeker van mijn geld.
Wat blijkt....
Sinds jeugd masturbatieverslaving. Masturbeerde dagelijks waardoor sex met mij niet prikkelde.
Pornoverslaving met komst internet, waardoor sex met mij niet prikkelde.
Na al die tijd porno, raakt je seksverslaafd en is prostitutie volgende stap.....
Een breuk lijkt onvermijdelijk. Dit is te groot.
Hulp gezocht bij seksuoloog.
Ik ga niet mee op therapie, het is zijn probleem.
Ze zegt dat ik nog niet mag beslissen tot uit elkaar gaan omdat ik in crisis zit.
Hij volgt therapie. Hij wil hiervan af. Hij trok boetekleed aan, schaamt zich, kruipt voor me. Het is een drang dat hij niet kon bedwingen.
masturberen en porno leidt tot seksverslaving. Er komt een tsunami op ons(artsen en seksuologen) af zegt de arts en seksuoloog, met al die beschikbare porno op internet. Ze horen niets anders dan seksverslaving en in hun praktijk. De seksindustrie verdient miljarden en spelen gretig op mannen in.
Door porno kijken verandert je brein.
Momenteel zijn we 2,5 maand ver.
Ik zie herstel niet mogelijk.
Mijn man is, los van het feit dat het een grote dwaze kloot is, een hele brave mens. Gaat nergens, we hadden veel lol, waren soulmates, deden alles samen. Maar dit deed hij alleen.
Zijn er hier lotgenoten die dit meemaakten? En er als koppel uitkwamen? Een goede afloop als koppel? Lijkt mij onmogelijk.
Ik benadruk, al wat je wil zeggen, jarenlange leugens, bedrog, dat klopt allemaal. Maar het is een hele goede brave mens. Los van dit.seksuoloog opperde dat hij als kind zo verwaarloosd werd zoveel meemaakte dat dit een hechtingsproblematiek is. Veel seksverslaafden hebben dit als kern.
Vind ik psychologische bullshit. Heeft al 26 jaar liefde van mij.... Maar kom, ik ben geen professional, ik mag de diagnoses als leek niet betwisten.
Graag wat positieve feedback. Negativiteit liever niet, ik heb die al 24/24 in mijn hoofd.... Kan ze er echt niet bijnemen.
Graag had ik gehoord van koppels hoe ze dit overleefden, samen.
"Ik weet dat ik hem zo niet mag behandelen, dat dit een risico inhoudt dat hij weer wegvlucht in zijn verslaving. Maar ik ben echt een kreng naar hem toe. Hij laat het gebeuren. Ik ben zo niet. Ik wil het zelf ook stoppen.
Ja maar dat bedoel ik niet. Maar dat je dit zo zegt, maakt voor mij een beetje duidelijk wat ik al eerder voelde: jij voelt je ergens verantwoordelijk voor zijn proces. Natuurlijk mag je kwaad zijn, maar: 1 hij moet zelf imho zich bewegen naar spijt en actie ipv schuld en schaamte. Schuld en schaamte zijn de pijlers van een verslaving. En 2: jouw kwaadheid is terecht maar voor mij persoonlijk is kwaadheid ook een teken dat ik niet genoeg in mijn kracht heb gestaan, dat ik té lief ben geweest, dat ik mijn grenzen niet goed heb aangegeven. En als ik jou was, zou ik dat meer onderzoeken. Ergens voelt het of jullie te veel in elkaars aura en proces hangen. En dat is codependentie. Wat losser betekent: hij houdt zich 100% bezig met heling en herstel, jij houdt je niet meer de hele tijd bezig met of het wel goed komt maar bouwt aan je eigenheid, wetende dat als hij een terugval krijgt, je je maatregelen neemt en je grenzen stelt.
MRI schreef op 16-09-2024 om 12:34:
"Ik weet dat ik hem zo niet mag behandelen, dat dit een risico inhoudt dat hij weer wegvlucht in zijn verslaving. Maar ik ben echt een kreng naar hem toe. Hij laat het gebeuren. Ik ben zo niet. Ik wil het zelf ook stoppen.
Ja maar dat bedoel ik niet. Maar dat je dit zo zegt, maakt voor mij een beetje duidelijk wat ik al eerder voelde: jij voelt je ergens verantwoordelijk voor zijn proces. Natuurlijk mag je kwaad zijn, maar: 1 hij moet zelf imho zich bewegen naar spijt en actie ipv schuld en schaamte. Schuld en schaamte zijn de pijlers van een verslaving. En 2: jouw kwaadheid is terecht maar voor mij persoonlijk is kwaadheid ook een teken dat ik niet genoeg in mijn kracht heb gestaan, dat ik té lief ben geweest, dat ik mijn grenzen niet goed heb aangegeven. En als ik jou was, zou ik dat meer onderzoeken. Ergens voelt het of jullie te veel in elkaars aura en proces hangen. En dat is codependentie. Wat losser betekent: hij houdt zich 100% bezig met heling en herstel, jij houdt je niet meer de hele tijd bezig met of het wel goed komt maar bouwt aan je eigenheid, wetende dat als hij een terugval krijgt, je je maatregelen neemt en je grenzen stelt.
Ik kan me hierin wel vinden. Wat betreft spijt en acties, denk ik dat hij heel goed bezig is. Meer kan hij nu niet doen.
Mijn grenzen heb ik niet aangegeven. Ik heb mezelf weggecijferd omdat ik zag dat hij niet goed in zijn vel zat. Hijstak het op zijn job, en ik dacht ook dat dat waar was. We hebben hem thuis van alle stress en poespas van het dagelijks leven proberen te ontzien zodat hij wat ademruimte kreeg.
Op het eind, voor het uitkwam lag het op mijn lippen om te zeggen... Zie je niet dat je werkstress ook op ons invloed heeft, dit is zwaar voor mij...
Maar ik zweeg, wou hem er niet mee belasten.
Dus ergens in wat je schrijft dat ik eruit moet halen, doe ik dit al. Ik geef mijn grenzen nu heel hard aan. Hard to get, een beetje, zover en niet verder.
Ik herlees en herlees je post, en zal hieruit verder groeien. Ik voel me heel sterk, ergens... Ik heb het gevoel, ik heb je niet meer nodig. Hij voelt dit ook. Maar of dit een façade is of realiteit dat weet ik zelf nog niet.
Ik wil zelf de woede loslaten, maar weet niet hoe. Ik wil ergens hem al een beetje toelaten, door me eens te laten knuffelen, want nu laat ik dat niet toe, om hem te 'straffen', maar misschien zou ik zelf ook deugd hebben om eens geknuffeld te worden. Maar ik durf dat niet. Dan denk ik stel ik me weer kwetsbaar op. En dat wil ik niet meer. Ik stel mijn grenzen om mezelf te behoeden. Begrijp je me een beetje? (begrijp mezelf nu niet zo goed)
Wat een verhaal Breiertje... Echt heftig. Hier heeft ook een heel heftige relatiecrisis gespeeld, al was er geen sprake van een seksverslaving. Maar er zijn een paar dingen die ik vanuit mijn ervaring met je wil delen.
Om te beginnen, wat jou is overkomen is enorm traumatiserend. Je zegt ook ergens dat je steeds van alles voor je ziet en dat je dat heel moeilijk vindt. Ik denk dat je voor jezelf misschien eens na moet gaan (samen met de huisarts wellicht) of er geen sprake is van PTSS. Dat zou namelijk heel goed kunnen, en daar kan ook (een deel van) die kwaadheid van jou vandaan komen. Een therapie als EMDR kan dan misschien helpen om voor jou de ergste emoties iets af te vlakken/te verwerken.
Verder denk ik dat MRI gelijk heeft in haar analyse dat schuld en schaamte een trigger kunnen zijn om te vluchten in een (nieuwe) verslaving. Ik denk dat jij door jouw boosheid jouw man een beetje gevangen houdt in dat schuldgevoel en die schaamte. Hoe logisch ook. Ik denk dat je er goed aan zou doen om jullie processen in ieder geval voor een deel te scheiden. Hij moet de kans krijgen om de stap te maken naar spijt en actie. En jij moet de kans krijgen om ergens je hart en emoties de vrije loop te laten. Hij is daar niet de geschikte persoon voor. Mij hielp het bijvoorbeeld ook om te gaan boksen. Ik vond dat een heel fijne uitlaatklep. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
En wat ik altijd roep in dit soort gevallen: scheiden kan altijd nog. Geef het ruim de tijd, die tijd doet zoveel... Veel mensen voelen in een geval als dit een soort dwang vanuit hunzelf en/of de omgeving, dat ze NU een besluit moeten nemen: wel of niet met deze persoon verder. Maar dat besluit hoef je helemaal niet NU te nemen. Sterker nog, als je in deze tsunami van emoties zou besluiten te scheiden, lijkt mij de kans op een beetje harmonieuze scheiding echt nihil. Alleen daarom al zou je dat besluit naar mijn idee een paar jaar vooruit moeten schuiven. Echt, een jaar is niks. En als je mocht denken, dat trek ik niet, realiseer je dan dat als je nu gaat scheiden dat voor nog een flinke extra portie emoties zorgt. Een scheiding is geen 'quick fix' voor al je verdriet en pijn, die verdwijnen daar niet mee. En je ontneemt jullie allebei de kans om van deze ervaring te leren, om als mens te groeien. Neem jezelf voor het gewoon een jaar te geven en dan te kijken waar jullie staan. Is er een positieve ontwikkeling? Mooi, dan kun je weer even door. Nee? Dan is dat misschien wel het moment om die scheiding in gang te zetten.
Er nu geen besluit over (hoeven) nemen geeft ook rust en ruimte. Aan jullie beiden.
Sterkte.
Breiertje schreef op 16-09-2024 om 12:57:
[..]
Ik kan me hierin wel vinden. Wat betreft spijt en acties, denk ik dat hij heel goed bezig is. Meer kan hij nu niet doen.
Mijn grenzen heb ik niet aangegeven. Ik heb mezelf weggecijferd omdat ik zag dat hij niet goed in zijn vel zat. Hijstak het op zijn job, en ik dacht ook dat dat waar was. We hebben hem thuis van alle stress en poespas van het dagelijks leven proberen te ontzien zodat hij wat ademruimte kreeg.
Op het eind, voor het uitkwam lag het op mijn lippen om te zeggen... Zie je niet dat je werkstress ook op ons invloed heeft, dit is zwaar voor mij...
Maar ik zweeg, wou hem er niet mee belasten.
Dus ergens in wat je schrijft dat ik eruit moet halen, doe ik dit al. Ik geef mijn grenzen nu heel hard aan. Hard to get, een beetje, zover en niet verder.
Ik herlees en herlees je post, en zal hieruit verder groeien. Ik voel me heel sterk, ergens... Ik heb het gevoel, ik heb je niet meer nodig. Hij voelt dit ook. Maar of dit een façade is of realiteit dat weet ik zelf nog niet.
Ik wil zelf de woede loslaten, maar weet niet hoe. Ik wil ergens hem al een beetje toelaten, door me eens te laten knuffelen, want nu laat ik dat niet toe, om hem te 'straffen', maar misschien zou ik zelf ook deugd hebben om eens geknuffeld te worden. Maar ik durf dat niet. Dan denk ik stel ik me weer kwetsbaar op. En dat wil ik niet meer. Ik stel mijn grenzen om mezelf te behoeden. Begrijp je me een beetje? (begrijp mezelf nu niet zo goed)
Wat wij ervaren hebben: samen verdriet hebben en elkaar troosten, al is dat niet hetzelfde verdriet, is helend en verbindend. Tenminste, voor ons gold dat.
Ik herken mezelf in wat je schrijft over jezelf wegcijferen. Deed ik ook. Tot in het extreme. Ik gaf hem alle ruimte voor werk en hobby's. En kreeg uiteindelijk te horen dat ik een saaie grijze huismus was, een zure zeur, en dat ik geen interesse had voor wat hij allemaal deed. Auw! Dat was mijn 'dank' voor al die jaren investeren in hem zonder dat hij dat waardeerde...
Wij zijn intussen 8 jaar verder, maar dit weekend hebben we het nog uitgebreid gehad over hoeveel mooier onze relatie is nu we helemaal open naar elkaar kunnen zijn en de taken eerlijker verdeeld hebben en elkaar waarderen voor ieders aandeel in de BV van ons gezin. We zijn eindelijk gelijkwaardig. Eindelijk hebben we de relatie die ik altijd vermoedde dat we konden hebben, maar die ik nooit helemaal ervaarde. Doordat hij altijd afstand hield, me niet volledig binnen liet. Hij had dat zelf ook niet door hoor, dat zag hij pas in therapie.
Pennestreek schreef op 16-09-2024 om 13:00:
Wat een verhaal Breiertje... Echt heftig. Hier heeft ook een heel heftige relatiecrisis gespeeld, al was er geen sprake van een seksverslaving. Maar er zijn een paar dingen die ik vanuit mijn ervaring met je wil delen.
Om te beginnen, wat jou is overkomen is enorm traumatiserend. Je zegt ook ergens dat je steeds van alles voor je ziet en dat je dat heel moeilijk vindt. Ik denk dat je voor jezelf misschien eens na moet gaan (samen met de huisarts wellicht) of er geen sprake is van PTSS. Dat zou namelijk heel goed kunnen, en daar kan ook (een deel van) die kwaadheid van jou vandaan komen. Een therapie als EMDR kan dan misschien helpen om voor jou de ergste emoties iets af te vlakken/te verwerken.
Verder denk ik dat MRI gelijk heeft in haar analyse dat schuld en schaamte een trigger kunnen zijn om te vluchten in een (nieuwe) verslaving. Ik denk dat jij door jouw boosheid jouw man een beetje gevangen houdt in dat schuldgevoel en die schaamte. Hoe logisch ook. Ik denk dat je er goed aan zou doen om jullie processen in ieder geval voor een deel te scheiden. Hij moet de kans krijgen om de stap te maken naar spijt en actie. En jij moet de kans krijgen om ergens je hart en emoties de vrije loop te laten. Hij is daar niet de geschikte persoon voor. Mij hielp het bijvoorbeeld ook om te gaan boksen. Ik vond dat een heel fijne uitlaatklep. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
En wat ik altijd roep in dit soort gevallen: scheiden kan altijd nog. Geef het ruim de tijd, die tijd doet zoveel... Veel mensen voelen in een geval als dit een soort dwang vanuit hunzelf en/of de omgeving, dat ze NU een besluit moeten nemen: wel of niet met deze persoon verder. Maar dat besluit hoef je helemaal niet NU te nemen. Sterker nog, als je in deze tsunami van emoties zou besluiten te scheiden, lijkt mij de kans op een beetje harmonieuze scheiding echt nihil. Alleen daarom al zou je dat besluit naar mijn idee een paar jaar vooruit moeten schuiven. Echt, een jaar is niks. En als je mocht denken, dat trek ik niet, realiseer je dan dat als je nu gaat scheiden dat voor nog een flinke extra portie emoties zorgt. Een scheiding is geen 'quick fix' voor al je verdriet en pijn, die verdwijnen daar niet mee. En je ontneemt jullie allebei de kans om van deze ervaring te leren, om als mens te groeien. Neem jezelf voor het gewoon een jaar te geven en dan te kijken waar jullie staan. Is er een positieve ontwikkeling? Mooi, dan kun je weer even door. Nee? Dan is dat misschien wel het moment om die scheiding in gang te zetten.
Er nu geen besluit over (hoeven) nemen geeft ook rust en ruimte. Aan jullie beiden.
Sterkte.
Pennestreek.
Dank.
Ik kon even diep ademen na het lezen van je bericht.
Ik neem alles mee.
Ik wil inderdaad nu acties en oplossingen. Zo ben ik ook als persoon. Probleem? Oplossen, klaar. Dat gaat nu niet. En dat is moeilijk als je net gewoon bent om dit wel te doen.
Ik probeer het 'wel of niet verder' te lossen, en dag per dag te bekijken zoals Henk ook zei.
Bedankt aan iedereen. Ik heb even het gevoel dat ik bijgetankt ben.
En nogmaals bedankt om me niet te veroordelen omdat ik hem nog niet verliet. Want dat is wat iedereen me zou zeggen. En daar heb ik echt geen behoefte aan. Geen negativiteit.
Het is zo’n moeilijke fase waar je in zit. Ik las: dikwijls ontstaat er meer schade nadat het bekend is dan door wat wat er is gebeurd. Dat wilde ik voorkomen, ook ivm kinderen. Maar dan is de moeilijke zoektocht: hoe geef je op een constructieve manier uiting aan alle verschillende emoties? Paar ervaringen:
- ik nam het zoals het kwam. Soms waren we samen verdrietig en kon ik voelen dat het ook voor haar heel verdrietig was. Zij had iets gedaan waar ze de consequenties niet van overzag met alle gevolgen vandien. Waren we vol verlangen dan gingen we voor een goede vrijpartij. Soms heerlijk en soms stopten we omdat er andere emoties loskwamen. Was ik boos, dan was ik boos. Ben een paar keer een paar dagen weggeweest omdat ik het thuis te zwaar vond. Wij konden op een of andere manier accepteren dat het proces van hoge pieken naar diepe dalen ging.
- het vraag van degene die bedrogen heeft om aan te sluiten bij jouw proces. Jij bepaalt het tempo. En tegelijk is ook belangrijk dat de ander ook iets nodig mag hebben in dit proces.
- Heel begrijpelijk dat je die klotegevoelens ook over hem wilt uitstorten. Het voelt dan even goed. Maar de kans is klein dat het heling brengt. En het kan zijn dat je hiermee niet uit wat er wel zit. Vertel je hem hoe je je ten diepste voelt? In de zin: wat heeft het met jou gedaan? Wat is de pijn die je ten diepste voelt? Toen mijn vrouw zag hoeveel pijn ik er van had drong des te meer door wat ze had gedaan.
- bij verslaving wel heel relevant: wat verwacht je voor de toekomst? Leven met iemand die blijft worstelen met verslaving is een enorme opgave.
- ik heb op een aantal momenten geschreven. Dat hielp mij om gedachten en gevoelens te ordenen en daar raakte ik primaire reactie kwijt. En therapie heeft ons samen en mij veel gebracht. Net als veel podcasts en artikelen. Kan ik doorsturen als je dat fijn vindt.
- Wat me nog te binnen schiet: wij brachten vooral heel veel tijd samen door. Eindeloos gewandeld, gepraat, uit eten. Soms was dat heel fijn, soms liepen de emoties te hoog op. Maar we zijn niet gestopt met leuke en fijne dingen doen. We forceerden dat alleen niet als het niet lukte.
Wat tegenwoordig wel een ding is dat alles een reden moet hebben. TO haar man is gewoon een geile beer. Sommige mensen zijn geil en hebben altijd bevestiging van andere nodig. Dat zit in een type mens maar om dat als seksverslaving te benoemen. Ik zal daar niet teveel heil in zoeken TO. Feit is dat je man niet genoeg aan jou alleen heeft. Als die echt alleen voor je gaat dan kan je kijken of je niet gaat scheiden. Denk dat een open relatie niks voor jou is. Wat MRI hier vertelde ga aan jezelf werken. Dat klopt helemaal.
Vond een tijd geleden in dit topic onderstaand verhaal misschien heb je er wat aan.
Je partner vergeven na verraad- Marike de Valk, Relatietherapie Nijmegen (mv-gestalttherapie.nl)
GekkeHenkie
Wij zijn nog geen week nadat het uitkwam een maand met 2 weggeweest. In de natuur. Gepraat, gepraat, gehuild, geroepen... Dagen- en nachtenlang.
Ook nu doen we verder zoals we het altijd deden, samen dingen doen. Samen koken, wandelen, in de tuin werken. Wij waren altijd echt een keigoed team. Dat vonden we beiden.
Vrijen doen we nog niet. Ik vind dit nog te vroeg. Bij een porno/seksverslaving is het vaak zo dat de verslaafde niet meer opgewonden wordt door een echt lijf. Dat was ook zo. Ik heb nooit geweten dat hij 'zot' stond van mij. Het duurde even voor in hem in gang kreeg.
Nu hij al 83 clean is is het anders. Hij wordt heel erg opgewonden van me, zelfs zonder dat ik iets doe. Knuffelt hij mij (ik hem niet) dan staat hij al paraat. Ongezien voor mij. Door niet meer te kijken worden de hersenen 'gereset'.
Ik heb een idee dat vrijen nu te vroeg is, dat het te kort geleden is. Dat zit in mijn hoofd, niet in mijn gevoel. Precies of iemand moet me zeggen, dat is ok, luister naar jezelf. Ja luisteren naar je hoofd of je hart?
Ik ben inderdaad bang om te leven met een verslaafde. Herval is nagenoeg onvermijdelijk.
Dat zie ik niet zitten.
Je leest ook nergens verhalen van mannen die de dwang onder controle kunnen hebben. Je leest alleen verhalen van mannen die het niet kunnen weerstaan.
Misschien komen die mensen met een succesverhaal niet naar forums, omdat ze daar geen behoefte aa hebben, en mensen bij wie het moeilijk loopt net wel.
Dringend nood aan succesverhalen.
Hij zegt, nooit meer, ik wil dit niet meer. Ik denk, naïeve dwaas, een verslaving is een gevecht voor de rest van je leven...
En hij weet heel goed wat dit bij me teweegbracht, hoe ik me voel. Ik ben enorm goed in het uiten van mijn emoties. Mijn God, ja, dat kan ik echt heel goed.
Renate46 schreef op 16-09-2024 om 14:12:
Wat tegenwoordig wel een ding is dat alles een reden moet hebben. TO haar man is gewoon een geile beer. Sommige mensen zijn geil en hebben altijd bevestiging van andere nodig. Dat zit in een type mens maar om dat als seksverslaving te benoemen. Ik zal daar niet teveel heil in zoeken TO. Feit is dat je man niet genoeg aan jou alleen heeft. Als die echt alleen voor je gaat dan kan je kijken of je niet gaat scheiden. Denk dat een open relatie niks voor jou is. Wat MRI hier vertelde ga aan jezelf werken. Dat klopt helemaal.
Vond een tijd geleden in dit topic onderstaand verhaal misschien heb je er wat aan.
Je partner vergeven na verraad- Marike de Valk, Relatietherapie Nijmegen (mv-gestalttherapie.nl)
Ik ken hem niet als geile beer. Echt niet. Eerder als diepvriezer. Thuis had hij niets tekort. Maar liever masturberen. En porno. Dat ging sneller, kost minder moeite, kon net voor het slapen snel snel en dan gewoon slapen. Geen geknuffeld, intimiteit, gewoon snel klaar. Lekker makkelijk!
Ook bij zijn vorige vriendin gebeurde er weinig.
Vaak zijn seksverslaafden geen geile beren.
Renate46 schreef op 16-09-2024 om 14:12:
Wat tegenwoordig wel een ding is dat alles een reden moet hebben. TO haar man is gewoon een geile beer. Sommige mensen zijn geil en hebben altijd bevestiging van andere nodig. Dat zit in een type mens maar om dat als seksverslaving te benoemen. Ik zal daar niet teveel heil in zoeken TO. Feit is dat je man niet genoeg aan jou alleen heeft. Als die echt alleen voor je gaat dan kan je kijken of je niet gaat scheiden. Denk dat een open relatie niks voor jou is. Wat MRI hier vertelde ga aan jezelf werken. Dat klopt helemaal.
Vond een tijd geleden in dit topic onderstaand verhaal misschien heb je er wat aan.
Je partner vergeven na verraad- Marike de Valk, Relatietherapie Nijmegen (mv-gestalttherapie.nl)
Dat jij je ergens niet in kunt verplaatsen wil niet zeggen dat het onzin is. En een reden is uitdrukkelijk GEEN excuus. En lezen kun je ook al niet. TO schrijft dat er tussen hen geen fysieke intimiteit was. Dus het was geen kwestie van 'niet genoeg hebben aan'. Ik kan me goed voorstellen dat deze hele post van jou voor TO voelt als een enorme trap na. Misschien volgende keer even nadenken voor je iets post. Of het gewoon niet doen, dat is ook altijd een optie natuurlijk.
Er bestaat wel degelijk zoiets als een seksverslaving. En een verslaving komt altijd ergens vandaan. Mensen kiezen er niet voor om verslaafd te raken. Aan wat dan ook. En om van een verslaving af te komen moet je weten waar die vandaan komt. En dan moet je de oorzaak aanpakken. Een seksverslaving is extra lastig, net als een verslaving aan eten, omdat het iets is dat je niet NIET kan doen. Maar ik denk dat ik tegen een muur sta te praten, gezien je veroordelende reactie.
Pennestreek schreef op 16-09-2024 om 14:26:
[..]
Dat jij je ergens niet in kunt verplaatsen wil niet zeggen dat het onzin is. En een reden is uitdrukkelijk GEEN excuus. En lezen kun je ook al niet. TO schrijft dat er tussen hen geen fysieke intimiteit was. Dus het was geen kwestie van 'niet genoeg hebben aan'. Ik kan me goed voorstellen dat deze hele post van jou voor TO voelt als een enorme trap na. Misschien volgende keer even nadenken voor je iets post. Of het gewoon niet doen, dat is ook altijd een optie natuurlijk.
Rare reactie geef haar nog een tip voor verwerking en doorzetten huwelijk.
Als je partner jou niet meer wil aanraken is de chemie weg. Ja ik zie het zwart/wit. De rest is er om heen draaien van de feiten. Haar partner kon het niet meer vinden bij TO. Keihard vreemdgegaan. Is hard maar helaas de waarheid. En nu ja is die bang om zijn vertrouwde basis kwijt te raken en dan moet die weer zichzelf bewijzen tegenover TO. Is een natuurlijke reactie om je partner weer te veroveren zeker voor mannen. Ook vrouwen doen dit uiteraard.
Nogmaals hoop voor TO dat hun huwelijk gered kan worden maar wel vanuit eigen kracht en geen medeleven omdat meneer een sticker seksverslaving heeft gekregen. Soort carte blanche heeft die nu.
Renate46 schreef op 16-09-2024 om 14:34:
[..]
Rare reactie geef haar nog een tip voor verwerking en doorzetten huwelijk.
Als je partner jou niet meer wil aanraken is de chemie weg. Ja ik zie het zwart/wit. De rest is er om heen draaien van de feiten. Haar partner kon het niet meer vinden bij TO. Keihard vreemdgegaan. Is hard maar helaas de waarheid. En nu ja is die bang om zijn vertrouwde basis kwijt te raken en dan moet die weer zichzelf bewijzen tegenover TO. Is een natuurlijke reactie om je partner weer te veroveren zeker voor mannen. Ook vrouwen doen dit uiteraard.Nogmaals hoop voor TO dat hun huwelijk gered kan worden maar wel vanuit eigen kracht en geen medeleven omdat meneer een sticker seksverslaving heeft gekregen. Soort carte blanche heeft die nu.
Je hebt werkelijk geen idee waarover je het hebt, dat is echt wel duidelijk zonder dat je jezelf nog een keer herhaalt. Maar lees anders nog eens de reactie van TO:
Ik ken hem niet als geile beer. Echt niet. Eerder als diepvriezer. Thuis had hij niets tekort. Maar liever masturberen. En porno. Dat ging sneller, kost minder moeite, kon net voor het slapen snel snel en dan gewoon slapen. Geen geknuffeld, intimiteit, gewoon snel klaar. Lekker makkelijk!
Ook bij zijn vorige vriendin gebeurde er weinig.
Haha, ik begin me een beeld te vormen bij het uiten van emoties 😁. Klinkt alsof je heel goed weet wat je wilt en nodig hebt. En dat lijkt nu vooral: verhalen waar je hoop van krijgt.
Ik wil heel duidelijk niet mijn verhaal plakken op die van jou, want van een langdurige verslaving was geen sprake. Er was wel een heel sterke drang naar aandacht en bevestiging. En dat heeft ze in die korte periode wel als verslavend ervaren. Mijn vrouw heeft vervolgens een intensief proces doorlopen om tot innerlijke heling te komen. Wat ik zie: zij snapt nu veel beter waarom ze verlangde waar ze naar verlangde. Wat de onderliggende pijn was die ze hiermee verdoofde. Met als gevolg: er is echt iets van heling van pijn als kind opgelopen. Het voelt lichter. En als het nu opspeelt herkent zij het (en ik soms ook) beter en kan ze het in onze relatie brengen. En omgekeerd ik ook mijn shit. Er is meer ruimte om ook onze kindpijn te delen in onze relatie.
Ik lees hier ook genoeg andere verhalen van mensen die ook heel erg hun best hebben gedaan. Maar wij hebben het geluk te kunnen zeggen dat er patronen doorbroken zijn waarvan we niet wisten dat het kon. Daarmee is het niet alle dagen feest. Maar we weten wel goed hoe we nu elkaar moeten vasthouden.
Oke dan hebben we dus begrip voor een zg. seksverslaafde. Dan zullen we dat voortaan vertellen in topic ontrouw. Nu moet ik tegen een forumlid daar zeggen dat zijn vrouw een seksverslaving heeft en maar niet moet gaan scheiden. Dat die maar een beetje begrip moet hebben voor haar. Het was niet persoonlijk. Is echt een Woke cultuur tegenwoordig. De man van TO is slachtoffer ipv TO. #kansloos
Zo zie ik het niet.
Ondanks dat ik heel boos ben en hem voorlopig ook niet echt terug een kans geef, wil ik hem, niet zo bestempelen.
Ik wil geen excuses voor zijn gedrag zoeken. Hij heeft alles op het spel gezet. Hij en enkel hij maakte deze fout. Hij had alles om gelukkig te zijn. Alles. Nogmaals, ik zoek geen excuses voor zijn gedrag. MAAR...
Mijn man heeft als kind verwaarlozing gekend. Dronken vader, doodongelukkige moeder die kapot gemaakt werd als kind door Sexueel misbruik. Echt heel heftig! Mama leefde in eigen wereld, sloeg de kinderen vaak. Vader was dronken en verbaal heel erg kwetsend naar zijn kinderen.
Iedereen uit dat gezin heeft grote problemen, maar goede partners die steeds vergeven.
Zijn eerste relatie was er een waarin hij vaak werd bedrogen. Er was geen liefde. Ze werd zwanger na de eerste keer en hij nam zijn verantwoordelijkheid en ging samenwonen.
De eerste persoon van wie hij liefde kreeg was ik. Als hij ziek is, of problemen heeft heeft hij niemand. Niemand geeft om hem. Enkel ik. Dat ziet hi nu hij alleen staat in.
Hij weet niet wat liefde is. Hij kent het niet. Ikzelf kom uit een warm nest. Wat hij niet kon heb ik altijd gecompenseerd. Hier thuis is er voor de kids een warm nest. Iedereen is er jaloers van. Ze moesten eens weten. Dat warm nest creëerde ik. Met hem. Maar dat is mijn verdienste.
Mijn man is een lieve man. Zeer introvert. Doet geen vlieg kwaad. Staat alleen op de wereld. Hij weet niet wat liefde, intimiteit is.
Best triest en zielig.
1 iemand op de wereld geeft om hem. Dat is ik. En net die heeft hij kapot gemaakt.
Ik zal geen goed woord zeggen over wat hij deed. Ik wil zijn gedrag niet goed praten.
Seksuoloog en huisarts zeggen dat door het gamel dat porno beschikbaar is, die de hersenwerking veranderd bij veelvuldig gebruik, een tsunami op hen afkomt van seksverslaafden. Er staat ons nog veel te wachten.
Dat hij in die val liep is dom. En onvergetelijk.
Maar ik wil benadrukken, hij is een goede man, een goed, goed mens, die zich door iedereen laat doen. Laat door iedereen op zijn kop zitten. Los van zijn probleem is hij echt een heel goed mens, doet geen vlieg kwaad.
Nooit affaires gehad, of naar andere vrouwen gekeken. Dat interesseert hem niet (affaires=intimiteit, dat kan hij niet)
Intimiteit kent hij niet. Ik wijs hem erop wat dit is. Hij leert het kennen en hij geniet ervan om dit nu toe te passen.
Nogmaals, ik praat NIETS goed.
Maar hij mag niet bestempeld worden als slecht mens, hij is een ingoed mens. Moesten anderen zoveel geen misbruik gemaakt hebben van zijn goedheid, zaten we hier misschien nu niet.
Liefde geven, intimiteit, hij weet niet hoe. Hij is nooit graag gezien. Enkel door mij.)(en die heeft hij gvd goed bedrogen en belogen!)
