Man ziet ons niet staan?
Hii, ik ben even hard op zoek naar meningen.. het zit namelijk als volgt:
Mijn man en ik hebben 3 jonge kinderen. Ik ben thuisblijf moeder en hij werkt fulltime door de weeks tot 17:00.
Maar hij is 9/10x te laat thuis voor het eten. Hij werkt in de buurt, dus kan met een half uur thuis zijn. Maar vandaag (en dit was niet de eerste keer) kwam hij pas 3 uur later thuis (hij laat nooit weten dat hij later is). De kinderen lagen al lang op bed.. ze vragen niet eens meer of papa ze nog dag komt zeggen, want inmiddels zijn ze gewend dat hij er praktisch nooit is.
Dat vind ik om te huilen! 😓
Bij dochter was vandaag haar 1e tand eruit gegaan, dat wilde ze zo graag vertellen! Maar uiteraard kwam papa niet..
Toen hij vanavond thuis kwam en mij chagrijnig op de bank aantrof lag het natuurlijk allemaal aan mij. Ik begreep hem niet, want hij moet toch ook sociaal kunnen doen op z’n werk.
Tuurlijk. Snap ik. Maar 3 uur lang?!
Hij begrijpt gewoon niet dat de kinderen hem nodig hebben, ze hun verhalen willen vertellen. Ik heb me er al heel lang geleden bij neergelegd. Moet eerlijk toegeven dat het zonder hem een stuk relaxter in huis is 🫢 ik red het allemaal wel in m’n 1tje.
Maar ik baal er zo van dat hij niet inziet dat z’n gezin ook sociaal contact nodig heeft..
Verlang ik nu echt te veel van hem?
Een tijd geleden heb ik geprobeerd een afspraak met hem te maken: zorg in ieder geval dat je dan ma-do op tijd voor het eten bent. Vrijdag is borrel avond en dat is prima. Maar zelfs op de andere dagen wil hij “niet vast zitten aan verplichtingen”. Als het gezellig is wil hij niet zomaar afhaken.
Oftewel: wij als gezin zijn niet gezellig genoeg om voor thuis te komen, voelt het voor mij. 😓
Wat zouden jullie doen?
Ik denk dat Moederkareltje het als heel zwaar ervaart, omdat ze - zoals ik haar steeds lees - qua huishouden en kinderen er helemaal alleen voor staat. Ik denk dat dat wel anders is, dan als je man na zijn werk ook even de stofzuiger door het huis haalt of boodschappen meeneemt op de terugweg.
En dat snap ik wel.
Dweedledee schreef op 21-11-2024 om 21:11:
Ik denk dat Moederkareltje het als heel zwaar ervaart, omdat ze - zoals ik haar steeds lees - qua huishouden en kinderen er helemaal alleen voor staat. Ik denk dat dat wel anders is, dan als je man na zijn werk ook even de stofzuiger door het huis haalt of boodschappen meeneemt op de terugweg.
En dat snap ik wel.
Dankjewel
Moederkareltje schreef op 21-11-2024 om 20:36:
[..]
Ik wil alleen maar zeggen dat huismoeder zijn met kleine kinderen net zo hard of niet hard werken is als typen op kantoor. Dat er niet zo neerbuigend naar gekeken hoeft te worden. Daar maak ik mij hard voor ja. Op de tafels ook ja. En daarnaast vind ik het heel fijn om bij mijn kinderen te zijn en zou ik het ook niet willen inruilen voor kantoor.
Alsof iedereen werkt op kantoor.... Er zijn zoveel zware banen. En ja, daar hebben we dan misschien zelf voor gekozen, maar doe alsjeblieft niet alsof jij het zwaarder hebt. (En als je dat wel hebt, dan zou ik een andere baan gaan zoeken.)
Fourtyfour schreef op 21-11-2024 om 21:59:
[..]
Alsof iedereen werkt op kantoor.... Er zijn zoveel zware banen. En ja, daar hebben we dan misschien zelf voor gekozen, maar doe alsjeblieft niet alsof jij het zwaarder hebt. (En als je dat wel hebt, dan zou ik een andere baan gaan zoeken.)
Ik zeg niet dat ik het zwaarder heb dan jij. Ik zocht ook geen oplossing over hoe ik dingen moet veranderen. Ik zocht erkenning dat huismoeder zijn, in mijn geval dan, ook niet over rozen gaat en die heb ik gekregen dus mijn punt is gemaakt en dat onderwerp voor mij is afgesloten.
