Maak ik me terecht zorgen?

best goed

Katniss,
We zijn inderdaad een week verder en ik voel me op dit moment goed (nadat ik me een week echt enorm klote heb gevoeld).
Ik heb veel nagedacht en goede gesprekken gehad met lieve (en wijze) vriendinnen.

Wat me ook hier op het forum al ontelbare keren is verteld is langzaam neergedaald in mijn denken: mijn man zal niet veranderen dus als ik wil dat er een soort beweging komt, moet ik dat zelf doen.
Ik heb veel te lang zitten afwachten en me afgevraagd wat hij wil, wat hij doet, wat hij gaat beslissen...

En het begint me ook enorm tegen te staan dat mijn man het negens over wil hebben. Misschien push ik hem we te veel in een proces waarin hij het echt allemaal niet weet. En voor iemand die altijd in control wil zijn is dat natuurlijk niet prettig. Sterker nog, het brengt mij ook niks.
En ik zit met die bedenktijd die we hebben afgesproken en waar hij steeds over wil onderhandelen.
Ik word gek van de onzekerheid en ik heb er te veel verdriet van. Dit wil ik gewoon niet voor mezelf.

Gisteravond heb ik tegen hem gezegd dat ik begrijp dat het voor hem moeilijk is dat hij worstelt met zijn gevoelens voor een ander maar dat ik niet tot in lengte der dagen in onzekerheid wil zitten over wat hij wil met onze relatie. En ik heb aangegeven dat ik begrijp dat hij iets meer tijd nodig heeft.
Vervolgens heb ik gezegd dat ik hem tot volgende week donderdag de tijd geef en dat ik dan een antwoord wil hebben. Dan wil ik weten of hij de intentie kan uitspreken om voor 100% voor mijn/ons te kiezen en er alles aan zal doen om "ons" te beschermen tegen invloeden van buitenaf. Ofwel: of hij bewust en aktief gedoe met die andere vrouw wil afkappen. Zijn gevoel van verliefdheid mag er uiteraard wel zijn.

In eerste instantie werd hij heel boos. En hij vroeg me wat ik zou doen als hij het dan nog niet weet. En dat hij dit echt niet leuk vond. En dat ik hem niet zomaar onder druk kon zetten. Hij is zo'n meestermanipulator...
Ik heb hem gezegd dat ik begrijp dat dit voor hem niet leuk is maar dat ik deze hele situatie ook niet echt leuk vind en dat ik het belangrijk vind dat hij weet waar ik sta. Hij mag daarmee doen wat hij wil maar volgende week wil ik een antwoord. En toen ben ik naar bed gegaan.
Eenmaal in bed voelde ik me zo enorm bevrijd! Ineens kon ik ook mijn fixatie op "haar" een soort loslaten.

Toen hij naar bed kwam leek het wel een andere man. Zo vreemd...
We hebben gepraat over het feit dat hij eigenlijk helemaal niet trots is op zichzelf, ook nooit van zijn ouders zulke woorden heeft gehoord. Alsof hij helemaal niet van zichzelf houdt. Het was een heel open gesprek over gevoel (het moet niet gekker worden . Had ik totaal niet verwacht. Volgens mij is hij niet in staat om zijn geluk vanuit zichzelf te vinden maar heeft hij daar altijd een ander (of een andere omgeving/ding) voor nodig.
Het kan natuurlijk een nieuwe manipulatie zijn maar ik geef hem nu het voordeel van de twijfel.
Nou ja, behoorlijke psychologie van de koude grond natuurlijk. En wat ik daar nou mee moet weet ik eigenlijk niet.

Maar goed, ik voel me dus goed en krachtig. Bij mezelf, zoals dat zo mooi heet.
En wat de gevolgen ook zullen zijn, ik denk dat ik er zo onderhand wel klaar voor ben. Voor een volgende stap.

Afwachten dus

Sorry, ik ben een beetje door mijn adviezen heen Je man klinkt als iemand die op sommige momenten precies het juiste kan zeggen, maar of het waarheid is kan ik vanaf hier niet inschatten. Jij twijfelt er ook aan, merk ik. In ieder geval lijkt het me niet onwaarschijnlijk dat hij volgende week niet met een duidelijk standpunt komt.
En wat dan als hij zegt 'ja ik ga voor jou', kun je daar dan op vertrouwen?

nou...

Vanochtend keek ik op onze gezamenlijke ipad naar iets totaal anders...
En ik zie een bericht van mijn man aan "haar": "het komt nu niet uit, ik bel je later". Het is zo'n standaard sms-bericht wat je kunt sturen als je even niet in de gelegenheid bent om de telefoon op te nemen.
Ik dacht al dat ik het nummer vaag herkende en na wat gegoogle blijkt het "haar" nummer te zijn. Een oproep van kwart voor 9 vanochtend. Nog lekker voor kantoortijd.

Nou kan ik natuurlijk voor de zoveelste keer denken: ach, is dit nou zo erg?
Ja!! Voor mij is dit heel erg.

Ik heb mijn man ermee geconfronteerd en uiteraard was het allemaal niks en wist hij niet waarom zij hem had gebeld en hij had haar niet teruggebeld... bla la bla. En uiteraard kon hij nu zeggen wat hij wilde maar ik geloof hem natuurlijk toch niet. Dat had hij wel verwacht.....

Heb hem gezegd dat hij naar een hotel moet gaan en dat ik hem voorlopig niet meer hoef te zien. Ik heb niet eens het gesprek fatsoenlijk afgerond maar de verbinding verbroken.

Ik ben echt zo boos!
Hoe naïef denkt hij dat ik ben?
Dit kan echt niet langer zo doorgaan. Ik ga kapot van verdriet en hij doet maar.
Als ik dit laat gebeuren dan is echt al mijn zelfrespect maar de klote.

Tja

Als je besluit te blijven is dit wat je houdt, hij gaat niet veranderen. Het heeft niets met jou te maken, en ik zou me ook niet laten opjutten door mensen die het hebben over zelfrespect. Blijven voor de kinderen heeft natuurlijk ook zijn voordelen, en als je zijn gedrag ten opzichte van jou los kan zien van wie jij bent, hoef je er heus niet aan onderdoor te gaan. Maar verwacht dan geen liefhebbende man die jou op handen draagt, want dat breekt je op.

Even off the record en wat ongenuanceerd

Het is trouwens wel of een enorme sukkel of een botte eikel. Als je weet dat je vrouw moeite heeft met jouw contacten met een zekere dame, laat je daar toch geen sporen van achter?!

Katniss

....of juist wel, als je zelf de nerve niet hebt om de knoop door te hakken, laat je sporen na, zodat je als "zielig slachtoffer" het huis uit wordt geknikkerd door je vrouw....

Sterkte

Wat akelig dit. Ik kan me je verdriet en woede voorstellen. Heel veel sterkte Vastberaden.

Opluchting

Vastberaden, zoals je weet volg ik je al jaren. Ik vond je nieuwe verhalen zo zwaar dat ik niet meteen wilde reageren. Maar nu wil ik even een ander geluid laten horen. Ik heb mijn ex zo'n 3,5 jaar geleden gevraagd te vertrekken. Wat een opluchting! Ik ben zelden zo gelukkig geweest als nu. En nu al het stof is neergedaald kan ik zeggen: het was een hele goede beslissing. Ja, ook voor de kinderen. Zo kan het dus ook. Een scheiding hoeft geen drama te zijn.

vertrouwen komt nooit meer terug

door steeds dit soort kleine dingetjes te ontdekken blijf je wantrouwend en dat zal altijd zo blijven, zelfs nog na jaren als je niets meer vindt, want mensen zijn meestal zeer goed in alles te wissen of buitenshuis alleen maar te bellen etc.
heel heel veel sterkte! de eerste tijd zal best zwaar zijn zonder hem, want je gaat je ook allerlei dingen afvragen en het gevoel hebben dat hij nu lekker zijn gang kan gaan. maar ja dat is dan niet anders. ik hoop dat je er uiteindelijk ooit sterker en gelukkiger uitkomt.

ga klagen

Dit is ongeveer het moment om even te gaan klagen bij vrienden/familie dat je zoveel al meegemaakt hebt met je vreemdgaande man en dat nu de maat vol is. Dan is het ook direct duidelijk waarom je hem het huis uit geschopt hebt en hoeft hij daar ook niet op medelijden te rekenen.

Zorg dat je steun krijgt, dat scheelt. En zorg dat je geen verwijten van familie/vrienden krijgt dat hij zo zielig is en jij zo jaloers enzo.

en toch..

Zelfs nu blijf ik me afvragen: ach, is dit nou zo erg? Er is toch niks gebeurd....

Wat is dat toch?!?!

Mijn boosheid is nu een beetje afgezakt en ik voel me zo intens verdrietig. Wel sterk maar zo verdrietig.
Ik had het zo ongelofelijk graag anders gewild. Ik wil(de) zo vurig dat het weer goed komt.

Wordt vervolgd...

Jawel

Tja, is het erg? Hij vindt van niet en hij wil gewoon blijven doen wie hij wil en zien wie hij wil, ongeacht wat jij daar van vindt. Ik vind dat wel erg, hoe weinig rekening hij met je houdt. Zelfs als hij niets met haar zou doen (en als hij de kans kreeg, deed hij dat direct), dan blijft het onbeschoft naar jou toe. Het is not done om contact te blijven houden met degene met wie je bent vreemdgegaan.
Maarja, daar gaat het al lang niet meer om.

Het vervolg

Het vervolg is, hoop ik, dat je over een tijd merkt dat je zonder hem vrolijker, sterker en zelfverzekerder bent. Dat je terugkijkt en nauwelijks meer snapt waarom je de stap niet veel eerder hebt gewaagd. Dat je je bevrijd voelt van een ongezonde verslaving, en merkt dat je zoveel meer energie en levensplezier overhoudt voor je kinderen en je eigen leven nu je niet meer voortdurend Meneer in de gaten hoeft te houden, hoeft te dubben over Wat Nu, hoeft te kniezen over Ja Maar.
Een scheiding is geen falen van jou, maar van je huwelijk. Jij bent niet je huwelijk.

Wat jij wil

Lieve vastberaden

Al heel lang -zowel nu als toen, ondertussen vele jaren geleden- hoor ik jou zeggen: ik wil iemand die voor mij kiest.
Op dit moment is er zo niemand. Hij kiest duidelijk niet voor jou, maar ook jij kiest niet voor jezelf.
Aan wat hij doet kan je niets veranderen, maar je hebt wél de keuze om jezelf op z'n minst één iemand te gunnen die voluit voor jou gaat; kies voor jezelf, meid. Je verdient zoveel beter.

Warme groet
Ilse

Ben je de nacht doorgekomen?

Lieve vastberaden,

Hoe gaat het nu, ben je de nacht een beetje doorgekomen?

Moeilijk

Dit weekend zit hij in een hotel.
Gisteren was ik zo boos; ik heb nauwelijks wat gezegd, geen kus gegeven...
Hij vindt dat ik hem daarmee als oud vuil behandel. "Alleen maar omdat zij me belde..."

Nu is hij boos op mij omdat ik hem de deur uit heb gezet. Hij wil me ook niet vertellen waar hij slaapt. Naar eigen zeggen omdat hij niet wil dat ik oneens voor de deur sta maar ik den (uiteraard) dat hij met "haar" zal zijn. Wat hij overigens heel stellig ontkent. Noemde me "stapelgek".

Ik twijfel enorm.. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Heb ik hiermee mijn huwelijk de nekslag toegebracht?
Hij zegt dat hij me nooit wat vertelt "omdat ik hem toch niet geloof".
Het weigeren te vertellen waar hij zit... Is dat zijn manier van controle houden?

Ik vind het heel erg moeilijk en doodeng.
Oh ja: ik moet dus nu ook iets aan de kinderen vertellen. Dat laat hij dus aan mij over en dat vind ik zo naar.

Misschien is het wel beter zo.
Is dit nou het echte, volwassen leven?
Ik voel me zo alleen op dit moment. Dat ik dit gedaan heb...

Tijd

Tijd om andere mensen op de hoogte te brengen van de situatie met je man. Je hebt hem eruit gezet omdat hij jou niet respecteert maar twijfelt over het aangaan van een relatie met een oude vlam waar hij al eerder het vertrouwen met jou mee verbroken heeft.
En als hij niet kiest voor jou en zijn gezin dan blijft dat zo.

en ja

Hij laat al het werk voor jou liggen. Dat is niet erg, dan heb je er ook meer controle over.

alleen

Je hoort nu bij de gewone mensen die ook meemaken dat hun partner ze niet van harte trouw is. En die ondanks hun wens voor een goed huwelijk en een fijn gezin knopen moeten doorhakken, tegen hun zin, gedwongen door de omstandigheden, om uit die impasse te komen waardoor je leven stilstaat en je niet meer kan genieten en vooruit kunt.
Ik wens je veel sterkte. Misschien ben je nu eenzaam, maar je bent niet alleen.

Rustig aan

Je bent niet gek en je wilt geen gekke dingen. Dat is alleen maar typisch weer zo'n manipulatieve uitspraak. Hoop dat je een goed en rustig weekend hebt. Ga wat leuks doen!

toch typisch?

Is dat niet hoe de meeste vreemdgaande mannen reageren op hun vrouw: boos en de ander de schuld geven van alles? Ik zou eerlijk gezegd echt wel willen weten waar hij is. En als hij van goede wil was, en er iets aan zou willen doen om de situatie goed te krijgen, dan zou hij toch kunnen zeggen: ik zit daar en daar en kom alsjeblieft naar me toe om dit alles te bespreken.

En nu

ook ik volg je al jaren. Als je respect voor jezelf heb ga je "haar" adres opzoeken, en eropuit gaan kijken of "hij" daar is. En dan een beslissing nemen. Want je bent al zoveel jaren aan het afwachten dat ik wereacht dat je onder een deur past. Kom op mens! Ga door met je kids en laat die zielige Piet achter je voor goed.
Sini

Vastberaden en tijd voor actie

Hij vindt dat ik hem daarmee als oud vuil behandel.

Voel hij ook eens hoe dat voelt....

Naar eigen zeggen omdat hij niet wil dat ik opeens voor de deur sta...

Hoe kun je je vrouw nog meer vernederen??

Uiteraard vind je het doodeng, je gaat een tijd van onzekerheden tegemoet, maar neem van mij aan, JE GAAT HET HELEMAAL REDDEN!
Het is nu tijd om je supportgroep te gaan vormen, ouders, zussen, broers, vriendinnen, buurvrouwen....zoveel mogelijk....

vertrouwen

Over het feit dat hij niet wil zeggen waar hij verblijft: ik heb daar zo'n moeite mee. Los van de gedachte dat hij het niet wil zeggen omdat hij daar met "haar" zit: als hij echt openheid in onze relatie (of wat daar nog van over is) wil, dan kan hij dat toch gewoon zeggen.
Maar dat wil hij niet zeggen omdat hij niet wil dat ik hem ga bespioneren.... ?!?! Dat is toch belachelijk. Hij heeft nota bene de nieuwe vertrouwensbreuk veroorzaakt en nu wil hij niet zeggen waar hij zit.

Ik vroeg hem of "zij" er ook zal zijn. Uiteraard antwoordde hij dat dat niet het geval was. Maar goed, hij is zo'n glasharde leugenaar; ik sta echt nergens meer van te kijken.
In mij ogen maakt hij nu alles kapot. Hij doet helemaal niets wat ook maar in de verste verte wijst op de wens dat het weer goed komt. Hij toont helemala geen enkele intentie om er werk van te maken of om het vertrouwen weer opnieuw op te bouwen. Hij laat het gewoon gebeuren.

En ik heb helemaal geen zin om naar haar huis te rijden om hem te betrappen. Wat maakt het uit met wie hij daar is (of niet). Ik heb er geen controle over, hoe graag ik dat ook zou willen.
Ik denk dat het zijn manier is om mij te raken. Of om het mij betaald te zetten (hij is zwaar op z'n pik getrapt op dit moment). Hij weet hoeveel verdriet ik op dit moment heb over de onzekerheid. Dit is natuurlijk de ultieme onzekerheid. Ik vind het ook bijna een soort wreed.

Nou ja, dit is misschien ook wel een enorm zelfmedelijden-verhaal.
Sorry daarvoor.

Hoe gaat het?

Vastberaden, tot nu toe alleen maar meegelezen en -geleefd, hoe is je weekend geweest?
Sterkte, Lichtsnoer

helaas...

Tijdens zijn verblijf in het hotel stuurde hij me een bericht: dat hij wilde praten en hij had een voorstel...
Ik heb toen aangegeven dat ik dat alleen maar wilde als ij eerlijk en open tegen me zou zijn.

Om een lang verhaal kort te maken: we gaan uit elkaar.
Sinds zijn affaire van een aantal jaren geleden is zijn gevoel voor mij eigenlijk nooit meer goed geweest. Hij heeft zijn verliefdheid destijds afgekapt maar sinds zijn recente ontmoeting met zijn geliefde heeft hij zich gerealiseerd dat dát is wat hij wil. En dat gevoel heeft hij niet meer bij mij.

Het was een heel open en bijna liefdevol gesprek.
We gaat het als ouders goed doen voor onze kinderen maar niet meer als stel.
Op een rare manier heeft het ons contact ook naar een ander niveau getild.

We hebben tegen de kinderen gezegd dat papa moet nadenken over zijn gevoel voor mij.
Als alles duidelijk is, ook in praktische zin, vertellen we het hele verhaal. Dat zal binnen nu een een paar weken zijn.

Het was heel erg moeilijk om het aan ze te vertellen. Dat heb ik alleen gedaan.
En ik ben natuurlijk intens verdrietig om het verlies, dat het niet is gelukt.
Maar opeen rare manier voel ik me ook opgelucht. Nu kan ik alle negatieve emoties, de achterdocht, loslaten.

Sterkte

..

Vastberaden

Tijd om je nick (nog meer) eer aan te gaan doen. Ik hoop dat je over een paar jaar trots en tevreden (zij het met weemoed) kunt terugkijken op deze periode. Succes!

ach

Ach lief mens… dan nu toch… Ik heb je ook gevolgd vanaf het begin. Ik vind je een ontzettend sterke en krachtige vrouw. Jij overleeft dit wel. Het zal misschien nog moeilijk worden, maar jij blijft overeind staan, daar ben ik van overtuigd. Sterkte en veel moed, voor zover nodig!