Maak ik me terecht zorgen?

zou het misschien kunnen...

Iets wat ik net niet aan mijn bericht wilde toevoegen maar nu toch doe:
Zou het kunnen dat hij autistische trekjes heeft? Een vriendin heeft me er wel eens op gewezen (haar kind is autistisch) en in de familie van mijn man komt "het" ook voor, deels ook officieel gediagnosticeerd.
Nou hoef ik niet zo nodig een etiket te plakken. Maar het zou wel een hoop verklaren.

Volgens mij is het geen onwil maar gewoon onvermogen. Hij vraagt me ook vaak: wat wil je dan dat ik zeg/doe? Hoe moet ik hier dan mee omgaan volgens jou?
Zo gek vind ik dat. Hij is bijzonder intelligent (een echte beta) maar gevoelsmatig soms bijna een soort kind.

Zou het misschien kunnen

dat de nieuwe baan hem heel erg veel energie kost omdat alles als nieuw op hem af komt,
dat hij beslist alles goed wil doen,
dat hij op zijn tenen loopt,
dat hij zich heel erg bewust is van het feit dat hij de verantwoordelijkheid heeft voor zijn gezin?
dat, als hij faalt, hij zijn nieuwe baan weer kwijt is
dat de banen nu direct niet voor het oprapen liggen
dat met de nieuwe regelingen van de regering het niet ondenkbaar is binnen een jaar dan ineens in de bijstand te zitten
dat zijn vrouw hem niet voor 100% vertrouwd
dat hij bang is om het vertrouwen in zijn bijdrage in het gezin te schenden
dat hij gewoon de waarheid spreekt, dat hij echt helemaal kapot is?

Sprrek dan je liefde uit, steun hem, geef hem het vertrouwen en de aandacht die hij nodig heeft, ook al bestaat die aandacht uit rust.

Mijn man komt ook kapot thuis uit zijn werk, hij heeft een eigen kamertje met zijn dingen en trekt zich daar een paar uur terug, daarna is hij er weer.

ook

Ik heb ook sinds kort een nieuwe baan waarin meer gevraagd wordt van mij als in mijn vorige baan,
Ik voel dat ik daardoor thuis ook prikkelbaarder ben, blijkbaar ben ik dan 'op'. Tegen mijn collega's laat ik mijn beste kant zien, blijf op het het werk zo positief mogelijk ondanks alle stress. En als ik dan thuis kom voel ik dat ik ongewild minder reserve heb.
Ik nam mij voor thuis wat luchtiger te zijn, maar het lijkt dat ik thuis pas alles loslaat, mijn vermoeidheid zich dan wreekt
Ik zou ook op het werk geen puff hebben om vreemd te gaan hoor, maar ben daar wel poeslief tegen iedereen, ik weet nu nog niet echt aan welke collega ik welk ei kwijt kan
Ik denk dat dat binnen enige tijd wel terug in evenwicht kan komen, als voor mij het werk allemaal meer naar mijn hand staat, ik ingewerkt ben, en mijn evenwicht gevonden heb..

Overprikkeld

Ik zou net zo reageren als je man als ik in een nieuwe uitdagende functie zou worden geplaatst, waar ik naast de uitdaging van de baan ook nog heel veel contact met mensen zou "moeten" hebben en de hele dag aanspreekbaar zou zijn. En dan zou mijn "sociale energie" ook volkomen op zijn als ik geheel overprikkeld thuis kom. Ik ben geen sociaal type en ook niet erg "praterig" (en toch wel een vrouw. En ik kan je verzekeren; ik ben zeer zeker niet autistisch! Autisme is een hype en gevoelige introverte eenlingen lopen het risico om dat etiketje te krijgen. Mij past meer (een eerdere hype ) het beeld van hooggevoelig; ik pik veel op in contact met anderen en daardoor kost het mij ook veel energie en heb ik daarna tijd nodig, om alle indrukken te verwerken en te ordenen. In mijn werk heb ik voldoende tijd nodig om ongestoord alleen te werken, wil ik energiek en productief de dag door komen. Mijn vader is ook zo en ook in mijn zoon zie ik het terug. Overigens gevoelig zijn maakt niet perse "goed in gevoelsdingen", zoals je man het uitdrukt.
Je zou je man eens kunnen vragen of hij het naar zijn zin heeft en of deze baan wel bij hem past en of hij al die contacten leuk vind (waar krijg hij energie van en wat kost hem energie)

maar

'Voorheen was een nieuwe of drukke baan nooit een reden voor afstand maar nu hebben we echt nauwelijks nog contact met elkaar.'

Waarom denk je nu dan ineens dat hij autistisch is? Dat word je niet ineens, dan zou het probleem toch al jaren moeten spelen?

reactie

Nou, dat hele autisme-idee laat ik maar even voor wat het is, denk ik. Het doet eigenlijk niet zo terzake.
Inmiddels hebben we een heel open gesprek gehad. Dat ging eigenlijk helemaal niet over werk maar over ons, onze relatie.
Hij vindt dat het saai is geworden en nu hij in zijn nieuwe baan ervaart dat het op werkgebied "ook anders kan", realiseert hij zich dat hij dat prive ook wil.
De vorige keer heeft dat niet goed uitgepakt: hij is toen een relatie begonnen met iemand anders. Ook omdat het thuis niet meer leuk was. Saai. Sleur. Te weinig seks. Nou ja, het bekende verhaal.
Dat is ook wel een beetje zijn modus operandi: als het saai wordt gaat hij weg. Dat doet hij met werk, dat heeft hij vroeger gedaan in al zijn relaties (en dus ook in de onze).
Het is dus gewoon zoals hij werkt. Als het saai is dan constateert hij dat, doet er niets aan en stap eruit. Om vervolgens, na jaren, tot de conclusie te komen dat het weer opnieuw saai is, enzovoort, enzoverder.
Hij zoekt geen oplossing in zichzelf maar gaat gewoon over tot plan B.

Tja. Wat nu.
Ik heb geen zin om ineens een soort seks-offensief te beginnen. Alhoewel iets meer seks niet verkeerd zou zijn. Maar oke, ik moet ook aan de bak. Want ik vind het ook wel een beetje saai en voorspelbaar geworden. Maar op zich kan ik daar wel mee leven. Ik heb vooral moeite met het gebrek aan liefdevolheid, verbondenheid.

Diep van binnen knaagt het nog steeds. Ik ben blij met de openheid maar heb nu het gevoel dat het niet de vraag is óf hij vreemdgaat maar wanneer.
Ik vind het zo verdrietig. Ik hou van hem en eigenlijk is het nooit goed genoeg. Als ik probeer lekker te koken (waar ik slecht in ben), hebben we te weinig seks. Als de seks in orde is, is het huis een rommel. Is het huis netjes, zijn de boodschappen verkeerd. Nou ja, hetzelfde verhaal eigenlijk.
Ik wil beslist niet meer (NOOIT!) vervallen in de rol van paranoide achterdochtige, in telefoons zoekende echtgenote maar het komt me allemaal iets te bekend voor....

Ik ben inmiddels bijna 50 en ik heb hier geen zin in. Ik wil onbezorgd gelukkig zijn. Of is dat gewoon een illusie?

Het klinkt wel een beetje als: hij zegt: "spring" en ik zeg: "hoe hoog"?
Bah. Ik mis de vrouwenpower.

autistisch

Nee, autisme komt niet van vandaag op morgen.
Maar in de verhalen oer autisme herken ik het onvermogen tot empathie. Het totale clueless zijn over hoe je met de emoties van een ander om kunt gaan. Dat je daar misschien als partner iets mee "moet".
Niet vanuit slechtheid maar gewoon omdat je geen idee hebt.

Neuroot

Mijn man mag heel wat potjes breken, en ik bij hem, er valt altijd over te praten, maar als hij of ik 1 keer vreemd zou gaan, dan is DAAR de DEUR. Dat weten we van elkaar.
Wij zijn van mening dat we elkaar eerlijkheid verschuldigd zijn.
Zou hij oog hebben voor een andere vrouw, of ik mijn oog richt op een andere man, hebben we het er eerst met elkaar over.
En zullen we kijken of er van ons huwelijk nog iets te maken valt.
Dit alles nog voordat hij of ik bij een ander in bed zou stappen.
Dit heet respect voor elkaar.
Als er geen eerlijkheid is en het aan respect ontbreekt,
spreek je dan nog over een relatie?

je moet

je vent erop wijzen dat hij hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet oppakken van de relatie!
Want jij hebt de neiging meteen te gaan bedenken hoe jij het hem dan beter naar de zin kan maken. Maar hij is een grote jongen en kan ook zelf bedenken wat hij nodig heeft om weer wat meer leven te voelen in de brouwerij van jullie relatie.
Je angst dat hij vreemd zal gaan kun je met hem delen. \Maar het lijkt mij helemaal niet handig dat je dat doet in termen van ; ;'als je dat doet dan....' Meer in termen van neem je eigen verantwoording; is dat echt waar je naartoe wil. Want vreemdgaan is een korte termijn oplossing en zal ertoe leiden dat hij op een of andere manier een breuk met jou forceert: letterlijk of misschien alleen emotioneel. Maar het helpt hem ook niet verder. Integendeel. Als hij zijn hele leven op de loop blijft gaan voor dingen die niet lekker meer lopen, zonder zich daar actief voor in te zetten; dan zal hij er niets van leren en uiteindelijk zelf met een onbevredigd gevoel achter te blijven.

déjà vu

Ik ben zo verdrietig.

Vanochtend weer gepraat.
Blijkt dat hij al jaren niet meer happy is met mij, met ons, ons leven.
Hij weet niet of hij op deze manier verder wil.

Lang verhaal kort: ik heb voorgesteld dat we misschien tijdelijk uit elkaar moeten gaan, zodat hij kan nadenken. Hij heeft geen ander (zegt hij) maar hij vindt het onvoldoende om oud te worden. Hij mist de passie en het gevoel voor mij.

Zeven jaar geleden hebben we ook zo'n gesprek gehad. Toen bleek dat hij een ander had. Nu denk ik oprecht dat dat niet zo is.
Het is voor hem niet genoeg maar hij durfde het niet te zeggen omdat hij ons gezin, onze toekomst, niet kapot wil maken.

Ik ben er zo verdrietig van. Na alles wat we hebben overwonnen, terapiesessies. Ik dacht echt dat het goed was. Nu blijkt dat niet zo te zijn.

Het spijt me oprecht voor je

Het enige wat ik je wens is, ga moedig en zonder angst, je op dit moment zo onzekere weg, naar het onbekende.
Het onbekende, wat straks toch ook weer als een vertrouwde jas aanvoelt.
Je voelt je nu verdrietig, en terecht.
Maar lieverd, jij verdient iemand die liefde en passie voor jou heeft.

beetje warrig verhaal...

Mijn vorige verhaal was een beetje warrig omdat ik het snel heb getypt.

De stand van zaken is nu dat mijn man niet weet of hij wel oud met me wil worden. Hij vindt dat onze relatie, ons leven saai is en zonder passie. We hebben veel relatieperikelen overwonnen maar nu zijn we op een punt gekomen dat hij een soort balans opmaakt en tot de conclusie komt dat wat wij hebben voor hem onvoldoende is.

Het moeilijke vind ik dat we een jaar of zeven geleden eenzelfde gesprek hadden. Toen zijn we uiteindelijk verder gegaan maar de geschiedenis lijkt zich nu te herhalen.
Vorige keer heeft het me heel veel moeite gekost om mezelf bij elkaar te rapen en verder te gaan. En om het vertrouwen weer te hervinden.
Ik wil ook niet verder op deze manier. Die onzekerheid... het maakt me zo intens verdrietig en ongelukkig. De gedachte dat we onze kinderen moeten vertellen dat we uit elkaar gaan vind ik hartverscheurend.

Ik vind ook dat we wel wat meer passie kunnen gebruiken maar ik had echt gedacht dat we samen oud zouden worden.

In een bui van zelfmedelijden denk ik dat hij mij, ons huwelijk, gewoon zat is. Hij wil verder.
We hebben veel gehuild vandaag, hij ook.
Het is zo verdrietig, ik denkt dat we het niet gaan redden. Zijn gevoel voor mij is er niet meer. Het is op.
Mijn gevoel is niet op. Ik hou van hem, hij is de vader van mijn kinderen.

Aan de andere kant kunnen we misschien beter in goede harmonie uit elkaar gaan dan in een conflict. En er voor zorgen dat het voor de kinderen nog enigszins te handelen is.

Wat een onverwachte wending...

Valt dit samen met zijn nieuwe baan? Of speelt dit al langer? Ik vind het eerlijk gezegd allemaal wel erg toevallig. Te toevallig.

Overigens vind ik persoonlijk een paar maanden het idee hebben dat gevoel weg is, wel een heel magere basis om uit elkaar te gaan. Relaties hebben nu eenmaal ups en downs, en als je elkaar uit het oog dreigt te verliezen moet je tijd maken voor elkaar. Tijd willen maken voor elkaar, eigenlijk. Een relatie gaat niet vanzelf, niets gaat vanzelf. Overal moet je energie in steken, en wat je aandacht geeft groeit.

Misschien wordt het tijd z'n EQ wel serieus te nemen en te communiceren daarover.
Neem de tijd, maar de koek echt op is, dan verdien jij natuurlijk ook iemand die echt voor je gaat. Sterkte.

verdrietig

Ooit, een aantal jaar geleden, heb ik me voorgenomen om dit nooit meer voor mezelf te willen: die vretende onzekerheid, het gevoel van wanhoop, verslagenheid. Ik voel me gesloopt, alsof ik te veel heb gedronken en te weinig heb geslapen.
Mijn man is zo gesloten. Hij is de gesprekken een beetje zat. Ook hij is verdrietig over het loslaten van ons, onze toekomstdromen.
Hij houdt nog wel van me (en ik van hem) en we doen niet lelijk tegen elkaar, zelfs liever dan voorheen. Maar diep van binnen knaagt het: dit komt me zoooo bekend voor. Hetzelfde gevoel als toen, ook fysiek. Toen was ik ook ineens niet meer de vrouw van zijn dromen, de vrouw waarmee hij oud wilde worden. Een week laten bleek dat hij een ander had.

En nu denk ik: wat maakt het eigenlijk uit, wel of geen ander? Hij ontkent stellig en ik heb geen zin om in zijn spullen te snuffelen voor bewijs (of niet). Ik heb geen zin meer in die paranoia.
Hij vindt dat ik te snel ga, dat ik al te veel bezig ben met het volgende scenario: uit elkaar gaan.
Ik heb namelijk voorgesteld dat we tijdelijk uit elkaar gaan, zodat hij erachter kan komen wat hij wil. En of hij inderdaad zonder mij verder wil. Die onzekerheid en het gevoel dat ik met een man ben die vrijwel geen gevoel meer voor me heeft.... het vreet aan me. Ik wil iemand die voor me gaat!

Het heeft trouwens in zoverre met zijn nieuwe baan te maken dat hij overdag de passie, de levendigheid en de grootsheid heeft die hij zoekt. Als hij dan thuiskomt, draait hij weer mee in het leven van ons gezin. En dat vindt hij passieloos en saai. En zelfs alles wat we hebben opgebouwd, onze historie, de vertrouwdheid, de kinderen... het is waarschijnlijk onvoldoende om verder te gaan.

Ik vind het vreselijk. Ik ben zo bang om het los te laten. Ik ben gesloopt maar als ik vanavond op de bank in slaap val, bevestig ik zijn idee dat het saai is.

Maar zo kan het toch niet verder gaan?! Elke 6, 7 jaar die twijfel, die onzekerheid?
Afschuwelijk vind ik het.

Poeh

Maar wat wil hij dan, als hij zo gesloopt van zijn werk thuis komt. Wil hij dan dat jij hem entertaint? Als hij straks gescheiden is en 's avonds thuis in een leeg huis komt is het een stuk saaier. Laat hem zijn verwachtingen dan eens benoemen. Zijn die wel zo realistisch als je je kapot werkt?
En ik kan me voorstellen dat een uitgebluste man nou ook weer niet zo energieopwekkend is voor jou. Daar moet jij niet de schuld van krijgen en die moet je niet op je nemen.

Moet het niet gewoon nog wat wennen, die baan van hem? De eerste tijd in een nieuwe baan is een stuk vermoeider dan na verloop van tijd? Moet hij het niet wat tijd geven, evt. tandje minder werken en even wat dagen of avonden alleen met elkaar doorbrengen? Dat lijkt me beter dan tijdelijk uit elkaar gaan.

wat hij wil...

Daar probeer ik dus nu achter te komen.
Volgens mij weet hij het zelf niet. Hij ziet alleen wat hij mist. Hij doet nu ook niks eigenlijk om onze relatie een impuls te geven. Hij wil ook niks, niks samen doen.
Toen ik hem vroeg of we nog bij elkaar zouden zijn geweest als we geen kinderen hadden gehad zei hij: dat denk ik niet. En ik denk dat hij gelijk heeft.
Dat vind ik zo'n intens verdrietige constatering.

Ik gaf al aan dat ik ook zie dat de passie misschien grotendeels weg is. Niet altijd maar vaak wel. Maar het gevoel van houden van, de verbondenheid door wat we samen hebben opgebouwd, onze historie, gezin, de liefde voor elkaar en de kinderen is daarvoor in de plaats gekomen. Ik vind dat juist heel waardevol en mooi. Voor hem is dat niet genoeg, hij wil meer. Hij wil grootsheid, meeslependheid.
Het komt niet door zijn baan maar hij geeft wel aan dat hij nu, met z'n nieuwe baan, het gevoel heeft dat hij weer leeft. En als hij dan thuis komt valt hij in een soort gat van sleur en saaiheid.

Hij is een man dien niet lang blijft hangen in dingen, situaties. Ik weet dat er een moment gaat komen dat hij weg gaat. Hij mist al jaren het gevoel van verbondenheid. Hij mist al jaren het gevoel voor mij. NIet altijd maar te weinig.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat hij het al lang weet maar dat hij uit schuldgevoel de knoop niet durft door te hakken. Ik ga het niet voor hem doen. Niet nu, ook al word ik gek van onzekerheid en angst. Maar niet nu.

En als ik nadenk over onze relatie mis is ook wel bepaalde dingen: de liefdevolheid, het gevoel van onvoorwaardelijkheid, het gevoel "wat er ook gebeurt, wij zijn samen en we redden het". Dat laatste mis ik zeker nu. Mijn god wat voel ik me eenzaam op dit moment.
We hebben er zo hard voor geknokt, zoveel hobbels genomen en overwonnen. Want wij gingen het redden! Hij wilde ook zo graag dat het weer goed kwam.
We hebben alles. Een mooi gezin, , we zijn gezond, financieel geen problemen, sociaal gaat het goed met iedereen.
En ik dacht dat het weer goed was. Niet perfect maar goed. Dus niet.

hij is verliefd op een ander (of eigenlijk: nog op dezelfde)

in mijn eerste bericht vroeg ik me af of ik me terecht zorgen maakt.
Nu weet ik het antwoord.

Ja, ik maak me terecht zorgen. Het blijkt dat hij twee weken geleden de vrouw weer heeft ontmoet waar hij 7 jaar geleden een verhouding mee heeft gehad. En alle gevoelens van verliefdheid zijn weer in alle hevigheid losgebarsten.
Om een lang verhaal kort te maken: als zij dat ook wil (ze is inmiddels getrouwd en heeft een kindje), wil hij met haar oud worden. En niet met mij. Zij is de vrouw van zijn leven. Hij wordt blij van haar.
Na de ontmoeting hebben ze elkaar ook telefonisch gesproken, dat het zo leuk was om elkaar weer te zien etc etc.
De rest van het scenario kan ik wel bedenken. Er volgt een afspraak en van het een komt het ander.

Ik vind het zo erg. Hij ook trouwens.
We hebben er zo hard voor gevochten, zoveel overwonnen. En het is allemaal voor iets geweest.

Hij wil ons gezin niet stuk maken. Hij houdt ook van mij en vindt dat we het goed hebben.
Zou het kunnen dat je ene relatie hebt waarin je je partner de ruimte geeft voor dit soort gevoelens, hoe eng dat ook is? Kunnen we nog steeds een gezin vormen waarin hij dealt met zijn gevoelens? Moet ik hem de tijd geven? Of moet ik hem met al zijn spullen op straat flikkeren?

Ik ben zo verdrietig. Wat moet ik nou doen?

Jij kunt weinig doen..

Ruimte voor gevoelens?
Als het daar dan maar bij blijft.
Natuurlijk kan je verliefd worden op een ander.
Dan kun je, als je een relatie hebt 2 dingen doen.
Die ander opzoeken of die ander uit je leven schrijven.
In het eerste geval ga je je gevoelens intens uitleven.
En begin je een verhouding, en ga je dus vreemd.
In het tweede geval begin je aan een soort rouwperiode.
Want het voelt aan als een verlies en een gemis. Dit duurt ongeveer een half jaar, even doorbijten.
Als je voor je partner kiest, laat je dat duidelijk weten en zien.
Je legt verantwoording af de komende periode voor al je (vrije) tijd en brengt die zoveel mogelijk met je partner door.
Je behoedt je partner om jaloerse gevoelens te ontwikkelen.
Je hebt tenslotte het vertrouwen op de proef gesteld en geschaadt.
Ik hoop hij beseft dat "houden van" totaal verschilt van de emotie "verliefdheid".
En dat verliefdheid geen automatisch houden van hoeft te worden. Het kan zijn dat hij er ontzettend veel spijt van krijgt achteraf als de verliefdheid over is en beide relaties beeïndigd zijn. Wat beslist niet ondenkbaar is.
En dan...slaat hij zichzelf voor de kop...

Ik begrijp je wanhoop en verdriet heel goed, been there, was there.

vastberaden

Wat ellendig! Ik zou hem eruit flikkeren trouwens, als ik jou was. Je man maakt de keuze om hier weer in te stappen terwijl hij precies weet wat hij aanricht. Jullie hebben immers al eerder op dit punt gestaan. Wat valt er nog te winnen met doorgaan? Volgens mij niks.

Vastberaden

Ach, was jij het.
Daar zit je weer. Met onwillige honden is het slecht hazen vangen, zou ik zeggen. Zo te lezen heeft je man de afgelopen jaren weinig geleerd. Laat hem de scherven maar opruimen deze keer. Je kunt er weinig meer aan doen, volgens mij.
Zorg voor jezelf, wees de vrouw die je wilt zijn, straal in alles 'take it or leave it' uit. Deze knoop moet hij maar doorhakken. En als dat te lang duurt voor jouw draagkracht, zeg je hem de wacht aan.
Sterkte.

nick

Je hebt je nick al veranderd in vastberaden, dus je weet dat je geen neuroot bent en je weet eigenlijk al wat je wil, ook al doet dat pijn.

Wat moet je met een man die jou niet wilt? Ik gun je, als de rust is teruggekeerd en het verdriet een plek heeft gekregen, een man die echt voor jou gaat. Want dit is vreselijk. Laat hem maar gaan.

dank voor jullie steun

Los van het vertrouwen... Ik vind het zo erg om straks geen gezin meer te zijn. Hoe moeten we dit nou aan de kinderen vertellen? Ze zitten in zo'n gevoelige leeftijd op dit moment. Het voelt als zo'n enorm verlies. Ik kan echt alleen maar heel erg hard om huilen.

de vrouw die ik wil zijn....

Daar sta ik op dit moment heel ver vanaf. Ik zie er niet uit omdat ik heel slecht slaap, veel huil, te weinig een en te veel drink (gisteravond dan). Alles behalve een krachtige vrouw voel ik me.

Inderdaad, daar zit ik weer.
Mijn hart is gebroken. Voor de kinderen zou ik heel ver willen gaan om bij elkaar te blijven. Maar tegen welke prijs?

Voor de kinderen is het nooit een goed moment

Vastberaden, ik herken jouw nick van een paar jaar terug. Je bent weer terug bij af. Ik sluit me helemaal aan bij Krins advies. Neem de controle over je eigen leven en hervind je eigenwaarde. Voor je kinderen is het heel erg, maar soms zijn de dingen nu eenmaal niet anders. Laat je niet meesleuren in een scenario waarin jij de lijdzaam wachtende vrouw thuis bent die genoegen mag nemen met de kruimels, terwijl hij groots en meeslepend zit te zijn bij een andere vrouw.

Heel veel sterkte.

voorbeeld

Je geeft je kinderen ook een goed voorbeeld. Iemand die niet bij mij wil zijn, daar ben ik snel klaar mee, dat is fnuikend voor je zelfvertrouwen, dat verdien je gewoon niet. Zo iemand verdient jou ook gewoon niet. Hoe graag je ook een gezin wil blijven, je eigenwaarde is toch net iets belangrijker denk ik.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar als je dat aankunt kun je misschien een aantal jaren wachten voor jullie definitief ook niet meer een gezin vormen. In de tussentijd houdt je het zo beleefd en vriendelijk mogelijk en niet confronterend.En als je man zijn vriendin wil zien dan niet thuis.

AnneJ

Daar hebben we het ok al over gehad. Maar het duurt nog zeker een kleine 10 jaar voordat de jongste zover is..

Ik had me echt voorgenomen: als dit nog een keer gebeurt dan is het afgelopen. Die emotionele achtbaan wil ik niet meer, dat klotegevoel, ook lichamelijk.
Maar nu het zover is ben ik toch een stuk soepeler dan ik had verwacht. En denk ik zelfs dat er een modus vivendi zou moeten kunnen zijn.
En we hebben het niet vervelen samen, integendeel. Wat echt in de weg zit is zijn gevoelens voor die andere vrouw, waardoor er geen ruimte meer is in zijn hart en in zijn hoofd voor mij. En waardoor hij dus denkt dat ik niet zijn droomvrouw ben. Dat is zij namelijk. En dat vind ik verschrikkelijk.
Ik wil hem ook best de ruimte geven om zijn gevoel te onderzoeken maar aan de andere kant heb ik ook niet zo'n zin in het reservebank-gevoel. Bovendien komen ze elkaar regelmatig tegen dus er hangt voortdurend een soort zwaard van Damocles boven mijn hoofd. En omdat ik nooit weet of hij de waarheid spreekt, is de vertrouwensbasis op z'n zachtst gezegd wankel.
De onzekerheid over een - onafwendbare - ontmoeting en wat daar uit voortkomt... waar hij dan vervolgens niet eerlijk over is... Dat trek ik gewoon niet.
Ik wil een liefdevolle, onbezorgde relatie.

boos

Op dit moment ben ik vooral boos.
Hij lijkt de denken: als we er niet over praten, dan is het er niet.
Ik ben boos omdat hij het initiatief heeft genomen om telefonisch contact met haar te zoeken, nadat ze elkaar al 2 dagen hadden gezien op een werkbijeenkomst. Hij laat het gewoon gebeuren!
Hij weet niet of zij beschikbaar is om weer de draad op te pakken (ze heeft een kindje en is getrouwd). Ik heb gezegd dat zodra hij dat uitspreekt naar haar, zodra ze gaan uitvinden of die gevoelens zo diep zitten dat ze samen verder willen, zodra dat station is gepasseerd.... dat is het begin van het einde.
En ik voel aan alles dat hij er niets aan zal of wil doen om dat te voorkomen. Hij kapt het niet af, hij laat het gewoon gebeuren. En bovendien is hij er niet eerijk over tegen mij. Ja, als ik heel, heel erg aandring. Omdat hij mij niet wil kwetsen... yeah right.

Pardon?

Ik wil je niet kwetsen?
Wordt het ook tijd om een gigantische rotschop uit te delen richting de deur???
7 jaar shit en nu dit?
Met een half jaar ken je hem zoals hij is, want na die schop komt de "real Ik" in hem boven, en gaat hij dingen zeggen en doen waar je zo ontzettend kwaad om wordt, dat je denkt, heb ik ooit met DIE kunnen samenleven?