Relaties
neuroot
11-10-2013 om 12:49
Maak ik me terecht zorgen?
Ik maak me de laatste tijd zorgen over mijn relatie.
Mijn man is een aantal maanden geleden begonnen in een baan die veel van hem vraagt, meer dan hij tot nu toe gewend is. De grootste verandering is dat hij dagelijks met veel mensen contact heeft en er de hele dag veel van/aan hem wordt gevraagd.
Voorheen was een nieuwe of drukke baan nooit een reden voor afstand maar nu hebben we echt nauwelijks nog contact met elkaar. En dan bedoel ik niet bellen ofzo maar echt contact, verbinding, verbondenheid. Hij is afstandelijk, geirriteerd, onaardig (ook tegen de kinderen), ik kan niets goed doen. Eigenlijk lijkt het alsof ik hem totaal niet meer interesseer en of hij zich vooral ergert.
Onlangs heb ik dit met hem besproken en toen voelde hij zich nogal aangevallen.
Nu heb ik eigenlijk twee scenario's in mijn hoofd: of hij heeft het echt gewoon druk waardoor hij weinig energie meer over heeft voor "thuis" of hij gaat vreemd. Beetje kort door de bocht misschien, maar goed.
Ik heb mijn zorg en mijn gedachten ook met hem besproken.
Hij bezweert me dat hij geen gevoelens heeft voor iemand anders en dat hij gewoon druk is en s avonds helemaal stuk is. Hij doet alleen verder niet zo veel met mijn gevoelens van onrust omdat hij, zoals hij dat zelf zegt, "gewoon niet zo goed is in die gevoelsdingen" (dat klopt trouwens; hij is superslim maar z'n EQ is niet hoog). Hij vindt het moeilijk om erover te praten en hij kan er niets mee "want alles wat ik zeg is toch verkeerd".
Ik ben echt boos op hem geworden omdat ik vind dat hij op deze manier mijn gevoelens bagetelliseert/negeert en zichzelf in de slachtofferrol plaatst. Ik baal ervan dat hij zich ogenschijnlijk gewoon niet interesseert voor mijn onrust, laat staan dat hij er iets aan wil doen.
Inmiddels doet hij wel zijn best om zich wat meer open te stellen maar toch blijft er iets knagen.
Op zich kan ik me wel voorstellen dat een nieuwe baan veel energie vreet, vooral als je niet zo'n sociaal dier bent. Maar ik maak me echt zorgen en eerlijk gezegd gaan er ook wel wat alarmbellen rinkelen.
Wat denken jullie? Ben ik een neuroot en moet ik hem gewoon met rust laten en het de tijd geven? Of is er echt iets aan de hand, maw: gaat hij vreemd (of iets in die richting)?
Ik heb trouwens geen zin om in zijn spullen (mail, telefoon etc) te snuffelen.
vastberaden
05-12-2013 om 16:57
stiekem...
Stiekem leef ik ook toe naar de dag nadat hij hier niet meer woont (paar dagen) , hoe verdrietig ik het ook vind.
Ik verheug me op de vrijheid van een leven zonder alle negatieve energie, zonder de achterdocht, zonder het besef dat ik leef met een man die van een ander houdt, die sms't zodra hij naar de wc gaat en weet ik wat nog meer. Een leven met ruimte voor nieuwe dingen, Inderdaad: positieve energie, liefdevolheid, empathie, warmte. Dat heb ik zo vreselijk gemist de laatste tijd.
En over stiekem gesproken: zij trekt dit weekend bij hem in maar haar bijna ex-man weet dat nog niet. Hij weet uberhaupt niet dat ze een relatie hebben. Dus dat wordt nog 'interessant', aangezien hij haar nu al telefonisch stalkt en bedreigt. Daar maak ik me flink zorgen over, vooral over de impact die dat op onze kinderen zal hebben als ze daar over een tijdje ook gedeeltelijk zulken wonen.
Wat een soap...
Poeh hé
05-12-2013 om 17:26
bewondering
Ik kan alleen maar zeggen dat ik heel veel bewondering en respect heb voor de manier waarop je met alle ellende (en af en toe de mooie dingen) omgaat en daarbij ook nog eens een veilige basis biedt voor je kinderen. Je komt op mij, en de andere forumleden, over als een zeer verstandig en mooi mens. Ik vertrouw erop dat de keuzes die je nu maakt, zoals het in gesprek blijven met je bijna ex-man, voor jou nu een goede keuze zijn. Hoe dat later voor jou zal voelen blijkt dan wel weer. Ik heb in ieder geval niet de indruk dat jij nu ver over je eigen grenzen heen gaat. Ik hoop alleen wel dat je man ook voor jou bij momenten een klankbord kan zijn zoals jij dat nu voor hem bent. Met andere woorden: ik hoop dat hij zo groot is om jouw verdriet, boosheid, teleurstelling en verwarring aan te horen, te erkennen én daarvoor ook de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Ik zou wensen dat dit een heel slechte B-film is, waaruit je kan weglopen. Ik zou wensen dat dit een afschuwelijke droom is waaruit je dadelijk opgelucht wakker wordt. Maar het is niet zo en zo wordt het ook niet. Daarom wens ik jou en je kinderen heel veel schouders om op uit te huilen toe, ik wens jullie rust toe, en alle tijd die je nodig hebt om hier bovenop te komen. Ik wens jullie een begripvolle en liefdevolle omgeving toe die, ook als je al honderd keer je ongeloof en verdriet hebt geuit, nog steeds met aandacht naar jullie luistert. Ik wens jullie een warm en veilig nest toe, een vangnet, waarin jullie je ondanks alle ellende gekoesterd en getroost zullen voelen. Ik wens jullie toe dat jullie op een dag kunnen zeggen: het was zwaar, het was verschrikkelijk, maar we hebben het toch maar mooi gered, ook als we dachten dat we het niet zouden redden.
Veel liefs.
vastberaden
06-12-2013 om 22:38
Nou,...
Daar lig ik dan. Alleen in "ons" bed. En ik voel me verlaten in de meest brede zin van het woord. Mijn eerste avond en nacht als alleenstaande moeder valt me zwaar. De gedachte dat hij in zijn nieuwe huis in bed ligt met zijn nieuwe geliefde, terwijl hij vanochtend hier uit bed stapte, is bijna ondragelijk. Ik voel me zo in de steek gelaten, zo gekrenkt.
Nog steeds kan ik niet geloven dat hij dit gewoon doet. Alsof "wij" er nooit zijn geweest.
Rationeel weet ik dat het goed komt maar nu voelt dat helemaal niet zo.
Jippox
07-12-2013 om 10:22
knuffel
Even een virtuele knuffel om je sterkte te wensen. Het is ook onvoorstelbaar dat iemand zo uit het ene leven in het andere stapt, zonder rekening te houden met jou en jullie kinderen. Waarom niet even een tussen-periode ingelast? Om iedereen de kans te geven wat te wennen aan de situatie. Zelfs dat had hij niet voor jullie over...
Maar, vanaf nu is je huis van jou en is je leven ook weer van jou. Bewaak je grenzen goed, letterlijk en figuurlijk. Jij bent geen vluchthaven voor als hij het moeilijk heeft, je huis is dat ook niet. Als hij nog een sleutel heeft zou ik de sloten veranderen. Het is JOUW plek, waar hij alleen met jou uitdrukkelijke toestemming nog welkom is. Net zoals jouw aandacht er uitsluitend is als jij dat wilt en als jou dat uitkomt (en als het jou wat oplevert!).
Fransien
08-12-2013 om 13:05
Tweede nacht
Ik hoop dat je gisteren door bent gekomen. Vandaag is het zondag en heb je de tweede nacht overleefd, ga lekker iets leuks doen met de kinderen en maak er voor jezelf ook een gezellige dag van.
Morgen is er weer school en dat soort verplichtingen maakt een dag veel overzichtelijker (en drukker).
Poeh hé
09-12-2013 om 22:44
wow rode krullenbol!
Wow, wat heb je er weer een prachtig nummer bij gevonden! Dank je, ook al is het voor Vastberaden, ik geniet erg van deze muziek.
vastberaden
20-12-2013 om 09:52
dank voor alle steun! (en een korte update)
Voor de korte update wil ik iedereen die me hier altijd virtueel heeft bijgestaan bedanken voor het geduld, de eerlijkheid en de wijsheid.
Inmiddels zijn we twee weken verder. Het valt me niet mee om alleenstaande moeder te zijn. Niet omdat ik het niet red maar omdat ik me soms gewoon alleen voel. Gelukkig is het contact met mijn man goed. Beter eigenlijk dan toen wij nog een stel waren. Het doet me wel zeer om steeds te beseffen dat hij bij "haar" hoort en nu dus ook alle intimiteit deelt met haar. Dat is soms nog wel heel erg pijnlijk.
Eigenlijk zit ik op twee sporen: het rouwproces over mijn gestrande huwelijk maar wat me het meeste in de weg zit is het gevoel dat ik ben ingeruild voor een jonger en mooier exemplaar. Uiteraard is dat een ego-ding en dat zal slijten, maar toch.
Ik weet inmiddels wat meer over haar en ik merk dat ik mezelf constant afvraag of ik niet wat meer aandacht aan mezelf had moeten besteden en aan de dingen die zij kennelijk belangrijk vindt (meer make-up, meer (sexy) kleding, meer gezellige spulletjes in huis).
Mijn man en ik hadden juist een weg gekozen weg van het materiele, omdat we vonden dat daar het geluk niet in zat. En nu is hij met een vrouw met een enorme (als in: honderdtallen) hoeveelheid (dure/merk) kleding, schoenen, tassen, make-up, woonspullen etc. Dingen die ik wel leuk vind maar die voor mij geen hoge prioriteit hebben (nooit gehad). Hij vind het wel leuk, ook al verbaast het hem. Het voelt daardoor ook bijna als een soort ontrouw in waarden, in hoe je in het leven staat. Maar ik heb daardoor ook ene beetje het gevoel dat ik op die punten heb gefaald. Dat ik "er" gewoon meer werk van had moeten maken, van mezelf, mijn kleiding, ons huis. En dat ik wat extraverter had moeten zijn, uitbundiger, meer bezig met uiterlijkheden.
Kortom: de onzekerheid slaat in alle hevigheid toe. En ik weet dan mijn man een man is voor wie het nooit goed genoeg is dus dat was een oneindig verhaal geworden.
En diep van binnen weet ik dat het beter is zo. Maar toch voel ik me, ook achteraf, enorm tekort schieten.
Overigens zijn er wel troubles in paradise omdat zij niet los lijkt te kunnen komen van haar bijna exman.
Mijn man heeft daar heel veel moeite mee en neemt ook af en toe, licht geirriteerd, afstand. Hij is nog wel verliefd en hij wil zeker met haar verder maar de realiteit is toch wel minder roze. (volgens hemzelf)
Het gaat hem allemaal niet snle genoeg en ook te weinig volgens zijn scenario.
Dat herken ik helemaal van toen wij elkaar net leerden kennen.....
Nou, dat was dus even een korte update. Misschien verhuis is binnenkort wel naar de rubriek "echtscheiding en erna"...
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.