Jaloers op ex minnares man

Hoi zonnetje,

Zeker herkenbaar. Niet zozeer jaloezie maar wel het obsessieve. En ook de woede die je beschrijft. 
Maar ook zeer zeker de verbetering in de relatie. De persoonlijke groei van mezelf maar ook van ons beide.als persoon en  onze relatie 

Het obsessieve uitte zich in idd sociale media doorspitten op het ziekelijke af. Was helaas in mijn geval niet veel over haar te vinden. Maar dit was een periode. Op een gegeven moment heb ik haar geblokeerd zodat ik zelf niet meer kon kijken. Dit gaf wel heel veel rust. Nu heeft facebook iets veranderd en kun je een tweede account hebben en kijk ik weer af en toe. Zelf na 2 jaar en 3 maanden( na het uitkomen van het vreemdgaan). 
Ik wilde gewoon weten hoe ze eruit zag. Ik heb haar nog nooit in levende lijve gezien. Weet door het speurwerk wel waar ze woont maar heb me toch ingehouden om daar langs te gaan.
Misschien ga ik dat ooit doen maar besef ook dat het geen meerwaarde heeft voor mij.

Er is naar mij toe wel eens benoemt. Je gevoel is als een vulkaan. Het borrelt en het borrelt en op een gegeven moment komt het tot een uitbarsting. Zo werkte het bij mij. Ik had verschrikkelijke woede uitbarstingen en dan vooral na ongeveer anderhalf jaar. Het interesseerde me dan ook niet of we wel of niet verder gingen. Alles kwam eruit.
Wat mij geholpen heeft in die tijd is dat mijn man heel rustig bleef al die tijd. Dat kon vroeger wel eens anders zijn. En op een gegeven moment beseffen dat die boosheid me ongelukkig maakte. Dus ik ging me focussen op de dingen die juist verbeterd waren in onze relatie. 
Ik had een onderwerp in mijn hoofd en als mijn gedachten die kant opgingen ging ik naar dat onderwerp toe. Mijn gedachten afleiden.

Het blijft lastig om het achter je te laten.  Ik dacht zelf persoonlijk dat ik supergoed bezig was maar toch had ik gisteren weer een dag van wantrouwen. Wat als...het nog een keer gebeurd en ik het mis..niet zie...
Ik had zelfs de behoefte om zijn telefoon te controleren. Zoeken naar bewijzen dat hij toen de waarheid niet gesproken had.

Maar dan denk ik nu weer. Tja dan is het een grote klootzak als hij dat nog een keer doet. 

Hoe vaak ben je nu nog boos. En die gevoelens van jaloezie hoe vaak heb je die?

Zonnetje1980 schreef op 04-07-2023 om 12:12:

Hoi Forever,
Ik heb dus een schaduw account aangemaakt op instagram, waardoor ik bepaalde dingen wel kan volgen van haar. Ze heeft een soort bedrijfje waarbij haar profiel 'open' is. Op haar prive account heeft zij mij geblokkeerd.

En dat open profiel, ja daar kan ik haar dan helemaal van top tot teen bewonderen, verafschuwen, haten en ga zo maar door. Ook zag ik, zeker in het begin, dat zij op mij probeerde te lijken. Bepaalde poses, haardracht, sieraden, kledingstyle. Dat deed me ergens goed, dat zij mij na probeerde te doen.

Helaas heb ik haar wel in levende lijve gezien, ze is zelfs in mijn huis geweest om spullen te brengen samen met een andere collega (hoe durft ze, ik kan er nog woest van worden). Mijn man zegt hier niet van op de hoogte te zijn geweest dat zij mee zou rijden met die collega. Ik denk dat die trut een nieuwsgierigheid naar mij had en mijn man gewoon wilde zien.
Ik heb toen zelfs mijzelf voorgesteld aan haar. En ik dacht nog, wat een bitch joh, dat ze zo uit de hoogte doet. Niet te weten dat zij al met elkaar bezig waren

Dat langsgaan bij haar zit bij mij ook nog in mijn systeem. Ik ben normaliter helemaal niet confronterend naar mensen, maar bij haar is dat anders. Wat zou ik dat graag willen doen. Zij heeft namelijk in het begin echt wel wat streken geleverd waar mijn man en ik heel veel gedoe om hebben gehad. Hij heeft haar namelijk direct de volgende dag na het uitkomen aan de kant gezet.
Reden te meer dat hij heel snel bij zijn werk weg moest.

Dat steeds denken dat je goed bezig bent, vind ik zo herkenbaar. Jij legt het uit als een vulkaan, ik had de branding als metafoor. Elke keer van die golven. Het gaat even goed, dan zitten we hoog op die golf en een paar weken/dagen daarna wordt ik weer meegesleurd de zee in en verzuip ik bijna.

We zijn al blij als er 2 weken voorbij gaan zonder spanningen. Is eigenlijk bizar als ik dit zo opschrijf. Dan zou je denken.. dit gaat helemaal niet goed. Maar de momenten dat het rustig is, gaat het echt heel goed, zijn wij echt wel gelukkig.

Gelukkig kan mijn man tegenwoordig rustig blijven, in plaats van dat zijn ego elke keer spreekt en we nog meer ruzie krijgen. Hij praat makkelijker, toont zijn gevoelens steeds meer en kruipt niet meer zo in zijn schulp.
Hij leert mij meer waarderen, lijkt wel weer opnieuw verliefd en zet mij op het voetstuk waar ik zo graag wilde staan. Dus dan denk ik, jeetje, probeer vooruit te kijken ipv altijd achterom. Waarom doe je jezelf dit zo aan.
En dan komt het duiveltje, de golf, weer te voorschijn en visualiseer ik alles en ben ik boos en verdrietig.
Alsof ik van mijzelf niet mag vergeven en verdergaan. Angst voor stabiliteit, angst dat als ik niet boos/verdrietig ben, hij denkt, zo dat is mooi, we kunnen verder!

Dit alles heb ik al 1000x gezegd tegen hem, dat dat mij dwars zit en hij zegt dan, hoe kan ik vergeten wat ik je heb aangedaan.

Wat een verhaal he haha!

vet 1: dit is, hoewel begrijpelijk, toxisch gedrag, Voor jezelf zou het beter zijn dat niet te doen.

vet2: waarom wil je op een voetstuk staan? Daar kan je alleen maar vanaf donderen, je kan beter gelijkwaardig naast elkaar staan

vet 3: klinkt alsof, als of bang bent dat als je het van binnen echt vergeeft en achter je laat, je de kans hebt dat het weer gebeurt. En dat is heel begrijpelijk. Vergeven is een raar proces. Dat je steeds weer die triggers hebt, duidt er imho op dat het een trauma is dat nog best actief is. En dat is heel logisch. Hier kampt vrijwel iedereen mee die dit heeft meegemaakt. Ik ten minste wel. 

Nee je moet het niet willen begrijpen maar zo werkt het blijkbaar niet. Je kan het gewoon niet stoppen. En dat is alleen maar een teken dat er onder de oppervlakte nog pijn is. En dat zo begrijpelijk. Maar je hebt denk ik al gevoeld dat de pijn niet weg gaat door haar stom te vinden. 

En ook als bloedmooi of spuuglelijk was, was het ook onbegrijpelijk inderdaad. Misschien gebeurde het alleen omdat ze zich beschikbaar stelde... 
Maar de eigenlijke onbegrijpelijkheid in je onderbewuste zit natuurlijk in het feit dat je man, je maatje waar jij je zo mee verbonden achtte je dit aan kon doen. 
Bij mij triggerde dit de diepe pijn van het innerlijke kind dat zich verraden voelde. En dan is het niet zo gek dat je wegen zoekt om die pijn te verlichten. 
Of ze helpen is de vraag natuurlijk

Ik heb ook vaak geroepen. Ik zal het nooit begrijpen.
Ik heb dat nu geaccepteerd. Ik heb geaccepteerd dat het gebeurd is maar begrijpen zal ik het niet.
Begrijp nog wel dat er iets kan gebeuren met drank op zoals in mijn man zijn geval. Maar begrijp het liegen en verzwijgen niet van daarna. 
Heb jij het je man vergeven?
En je schrijft dat jullie om de 2 a 3 weken ruzie hebben. Is dat zodat je het niet vergeet of iets dergelijks. Is dat dan over het vreemdgaan ?

Ik herken die onzekerheid wel. Heb ik ook een periode gehad. Terwijl ik dat ( zeker vanaf mijn 40 e jaar) niet meer was. Ik weet ook niet waarom. Het willen begrijpen ofzo. Ik vind het niet raar dat je dat opschrijft. En ook ik dacht hoezo..met haar. Maar ja er zal gerust een klik geweest zijn. In mijn mans geval een vriendschappelijke collegiale klik. Bij haar uitgelopen op een verliefdheid op man. Nu heb ik haar lichaam nooit gezien op een foto dus denk dat ze daar zelf ook niet blij mee is. Maar vervolgens denk ik dan. Wel blij en zeker genoeg om naakt foto's en filmpjes etc etc te sturen. 

Ik heb er voor mezelf echt een punt achter gezet. Dat obsessief bezig met haar. Het brengt je niet verder. 
Blokker haar en probeer je op de goede dingen te richten. De relatie die jullie nu hebben.

Ik heb ook gezegd tegen man. Als we dit samen aangaan. De relatie hervatten na het vreemdgaan( wij zijn een tijdje uit elkaar geweest) reist dit vreemdgaan met mij mee. En zo heeft die collega ook met me mee gereist. Nu is ze uitgestapt en heel soms stapt ze weer in. Dan kijk ik weer even naar een foto van haar.

En ik kan nu echt na 2 jaar en bijna 4 maanden zeggen dat ik het verwerkt heb.
Gisteren wel even een kleine terugslag maar kan dit dan wel weer relativeren. Ik blijf er niet meer in hangen. 

En idd ik heb dat wij weer verder gingen gezegd tegen man. Ik wil me elke dag de leukste mooiste etc etc voelen. Maar dit doe ik andersom nu ook. Ik laat ook aan man zien en hem voelen dat ik hem leuk en aantrekkelijk vind 

En ja de een stapt er makkelijker overheen dan de ander. Als ik van tevoren had geweten dat het zo moeilijk zou zijn. Om het vreemdgaan achter me te laten. Ik weet niet of ik het aan gegaan zou zijn.
Want wat je schrijft over dat verdrinken..zo heb ik me heel vaak gevoeld. Ook zo eenzaam in mijn gevoel.

Bij mij was iedereen op de hoogte. Ik vertelde het tegen iedereen. Ik had immers niets te verbergen.

Na het opbiechten is man meteen weggegaan. Hij wist hoe ik over vreemdgaan dacht. Hij is naar een vriend gegaan.
Na 6 weken had ik een gesprek over hoe nu verder. Ik wilde verder. Huisje huren, scheiding in gang zetten. Etc etc. 
 En toen we elkaar weer ontmoeten..tja..hij had al die tijd zijn gevoel geblokt. En hij zag me...en ik..eigenlijk ging het wel goed met me...
Ik miste hem wel verschrikkelijk. Maar was vooral bezig  hem los te laten. Want ja..vreemdgaan en dan verder. Nee geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht..
Maar hij wilde een poging doen om me weer te veroveren.  En dat is hem gelukt.
Ik vind hem nu leuker dan vroeger. Ik vind onze relatie leuker dan vroeger 

En oordelen...ja sommige waren niet makkelijk. Maar hé..wat ik heel sterk had. Het is mijn leven en mijn keuze. En ook heel veel positieve reacties.

Wat ik me niet had gerealiseerd was dat ik het zo ontzettend moeilijk zou krijgen.
Gevoelens van wantrouwen. Zo die zijn zo heftig. En idd het obsessieve met die ander bezig zijn. Vreselijk. En de boosheid en verdriet. Nou ja..de rollacoaster aan gevoelens. Maar het heeft mij wel doen inzien dat ik daarvoor niet gelukkig was.  Vandaar ook het begrip dat het heeft kunnen gebeuren. Daarmee praat ik het niet goed. Vreemdgaan laat ik bij man. 

En ook ik heb op slechte dagen echt wel gedacht...K wijf...maar ja ze waren met zijn 2.
Ik heb in het begin haar een bericht gestuurd van je mag hem hebben. Nou kreeg een heel verhaal met spijtbetuigingen etc etc. 

Enige genoegdoening is dat zij verschrikkelijk verliefd op mijn man was en dat was ook haar  laatste  bericht aan hem. Dat ze een sessie bij de psycholoog nodig had om hem te vergeten. Zij had een onbeantwoorde liefde. En dat kan heel pijnlijk zijn...dus we  hebben met zijn allen veel pijn geleden. En van daaruit kun je dus eigenlijk concluderen dat er alleen maar verliezers zijn.

Maar ben wel blij dat ik 2 jaar en 4 maanden verder ben  

Heeft jou man het zelf opgebiecht of ben je er zelf achter gekomen?

Waarom ben je zo bezig met die ander? De enige schuldige hier is je partner! Die heeft een relatie en verbintenis met jou. De ander heeft feitelijk niets met jou van doen. Hij of zij kon haar gang gaan (wat jij daar ook van denkt). Je partner kon dat niet en heeft het toegelaten. Boosheid of obsessie van jou is dus zinloos en afleiding van waar het werkelijk om gaat: jullie proces, jullie relatie en je eigen onzekerheden. 

Izza schreef op 04-07-2023 om 19:27:

Waarom ben je zo bezig met die ander? De enige schuldige hier is je partner! Die heeft een relatie en verbintenis met jou. De ander heeft feitelijk niets met jou van doen. Hij of zij kon haar gang gaan (wat jij daar ook van denkt). Je partner kon dat niet en heeft het toegelaten. Boosheid of obsessie van jou is dus zinloos en afleiding van waar het werkelijk om gaat: jullie proces, jullie relatie en je eigen onzekerheden.

Blijkbaar werkt dat dus wel zo dat je zo bezig bent met die ander. Verstandelijk weet je dat je niet goed bezig bent maar emotioneel kun je jezelf er helemaal in verliezen. Dat zal vast bij iedereen weer anders zijn maar ik herken het wel. Ik was ook obsessed.

Misschien omdat zij ( de ander) een deel heeft uitgemaakt van je leven zonder dat jij het wist. Want hoe je het went of keert. Als de ander weet dat diegene bezet is ben je ook niet goed bezig. En nee..geen verantwoording naar de partner maar waar is dan het.moreel besef . Maar snap ook dat dit voor iedereen anders ligt.

In de situatie van zonnetje en dat die collega bij haar thuis langskomt. Wat zegt dat dan over " de minares". Ik vind dat wel heel erg onrespectvol naar zonnetje toe. Sowieso is vreemdgaan onrespectvol. Maar dan kun je toch niet meer spreken van geen verantwoording als je op die manier de confrontatie opzoekt. Vind ik wel makkelijk gesteld.