Is monogamie achterhaald of juist niet

Homeguy, jouw partner ziet je als een deurmat. Gaat volledig haar eigen gang met een mooie carrière, en leuke mannen met daarbij het imago van een leuk gezin en mooi huis. Terwijl jij de huisvader en kinderoppas bent. Jij laat echt volledig over je heenlopen. Wie accepteert er nu 2 affaires van zijn partner? En nu een 3e verliefdheid (en waarschuwing de volgende affaire). Ze weet dat jij toch niets zult doen dus waarom rekening houden met jou? Jij durft toch niet weg te gaan bij haar. Dat maakt dit voor haar heel comfortabel maar aan de andere kant respecteert ze jou niet en raakt er zeker niet opgewonden van. 

Jij kunt haar niet veranderen. Dus hou daar gewoon mee op. Wat jij kunt doen is haar levensstijl accepteren en ophouden met klagen. Of eindelijk voor jezelf kiezen. Aan je zelfvertrouwen gaan werken (individuele hulp lijkt passender dan relatietherapie) en je eigen leven opbouwen. Dan komt er vanzelf een momentje dat er een relatie komt die wel bij jou past. Of dat nu wel of niet monogaam is maakt niet uit. Het is in ieder geval jouw keuze. 

Homeguy schreef op 27-11-2023 om 12:12:

@MRI,@Roodvruchtje,@Annapollewop
Veel dank voor deze pijnlijke spiegel. Het is natuurlijk wel mijn beleving die ik schreef. Wat ik niet vertelde is dat mijn 'boosheid door verwaarlozing' zorgde voor bijvoorbeeld stress bij de bevalling of ruzie tijdens de 1e zwangerschap.
En de positieve kanten: We kunnen inmiddels best goed praten, voelen elkaar feilloos aan, genieten samen intens van de kinderen en zijn dol op vakanties samen.

Maar.... dat is eigenlijk niets dat niet kan als je uit elkaar bent. Het pleasen en de verlatingsangst zit diep bij mij ben ik bang en los van wat zij er van gaat vinden moet ik daar wat mee want dat gaat een toekomstige Julia ook onaantrekkelijk vinden...

Had het er met mijn therapeut over en het heeft misschien te maken met dat ik in mijn tienerjaren per ongeluk mijn vader's bisexualiteit ontdekte en dat hij me toen vroeg om dit voor mijn moeder te verzwijgen. Inmiddels heb ik hem geconfronteerd, weet ze ervan en zijn ze na strubbelingen gewoon nog (best gelukkig) samen, maar ik had niet door dat ik dit patroon misschien wel in mijn eigen relatie aan het herhalen ben...

Maargoed de boodschap is duidelijk: Kijk naar jezelf en je eigen behoeften ook al ben je dat niet gewend.

- Waar bestond die stress dan uit bij de zwangerschap en bevalling?

- Nou dingen veranderen wel na een scheiding: als men nieuwe partners krijgt, is de kans op fijn met elkaar op vakantie wel minder

- ja dit is denk ik nu het voornaamste: kijk wanneer je aan het pleasen bent en stop daarmee. Bedenk dat pleasen ook een vorm van manipulatie is: jij hebt zelf daar ook belang bij. Waar zit dat belang?

Therapeuten en mensen in het algemeen willen graag dingen uit het verleden verklaren. En imho kan dat ook wel wat bewustzijn geven. Maar uiteindelijk gaat het er om wat je er nu mee doet. Nu moet je stappen zetten, al zijn ze nog zo klein. Het verleden kun je niet veranderen. In het nu kun je kiezen. 

Enfin, genoeg platitudes. Sterkte met alles en misschien eens kijken bij die mannenclub waarnaar ik linkte?

Om er ook nog maar eens een platitude in te gooien: je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf/je eigen gedrag. En dat veranderen begint met bewustwording. Het begrijpen waarom je iets doet is dan wel heel fijn, ook dat helpt bij het bewust bezig zijn met je valkuilen/gedrag ombuigen. Vaak werkt het wel zo dat als jij (je gedrag) verandert, de ander dat ook doet. Actie = reactie.

Je eerste stap zou kunnen zijn om je vrouw te zeggen dat je hiermee aan de slag gaat. Vervolgens kun je, als je van jezelf merkt dat je hebt gebogen/gepleast en je vindt eigenlijk achteraf dat je anders had moeten reageren, dat ook doen. En naar je vrouw benoemen waarom je dat doet, dat je terugkomt op iets dat gezegd/gedaan is. Dat zal haar ook bewust maken van alle momenten dat jij niet JOUW belang of wensen voorop hebt staan.

Ik weet niet hoe bij jullie de verdeling van de huishoudelijke taken is, maar ik vermoed zomaar dat jij het leeuwendeel voor je rekening neemt. Dan lijkt het me goed dat jij eens een weekje op pad gaat. In je eentje (of misschien met een vriendin), om even zelf tot rust te komen, lekker te navelstaren en wat zelfhulpboeken te lezen. En: je gaat dan dus niet van tevoren van alles regelen en voorbereiden, maar je laat haar lekker alle ballen hoog houden en wielen uitvinden. Mijn man heeft daardoor veel meer waardering gekregen voor mij en wat ik jarenlang voor mijn rekening heb genomen (vergelijkbaar verhaal namelijk met studie en later een eigen bedrijf en veel hobby's waardoor hij zogenaamd geen tijd had voor huishoudelijke taken en taakjes, behalve dan lekker spelen en stoeien met de kinderen).

Homeguy schreef op 27-11-2023 om 10:41:

[..]

Zij voelt al een tijd geen aantrekkingskracht meer naar mij door de lengte van onze relatie zegt ze en door wat er gebeurd is.
Lang verhaal maar komt erop neer dat ik me lang niet gehoord voelde door haar en ze geen tijd had om naar mij te luisteren omdat ze te druk was met haar eigen sores (o.a. familieconflict met haar broer, opleiding tot arts, en specialist). Ik luisterde daar uren naar en cijferde mijn eigen behoefte om gehoord te worden (ongemerkt) weg. Daarbij deed ik in haar ogen steeds dingen fout waardoor ze meer afstand nam. Boos worden op haar tijdens ruzie (en dan niet schreeuwen maar simpelweg zeggen dat je boos bent) mocht niet. Dan nam ze afstand. En die afstand werd steeds groter. Ik heb toen met mijn ouders over mijn relatie gepraat met tot gevolg dat zij haar (helaas) de les gingen lezen. Dat voelde voor haar zo onveilig dat ze van mij verwachtte ook geen contact meer met mijn ouders te hebben omdat ik anders zo op ze leek. Wat ik moeilijk vond want ik wil zelf de dingen die ik niet leuk vind aan mijn ouders niet overnemen. Inmiddels 3 kinderen en 2 amoureuze uitstapjes van haar verder. En elke keer was het verhaal van haar: 'ik hoop dat mijn gevoel terug kan komen en als we er maar aan werken en in relatietherapie gaan komt het misschien goed'.
Wat ik intussen deed was mijn eigen behoeften wegstoppen want er was geen ruimte voor (dus ook niet voor intimiteit) en het was niet bespreekbaar, tenminste niet op de manieren die ik probeerde. De weggestopte frustratie uitte zich in 'doorsijpelende boosheid' die er op stressvolle momenten uitkwam. Dat heeft veel kapot gemaakt.

Het was wel erg onrespectvol van je ouders om je vrouw de les te gaan lezen, niet alleen naar je vrouw maar ook naar jou. Ze hadden je hoogstens advies kunnen geven. Heb je hier nog over gesproken met je ouders?

Beatrijs Smulders vertelde eens in een podcast:

- de helft van de mensen is geschikt partnermateriaal. Dwz. Wil en kan een goede partner zijn. Veilig gehecht en/of in staat kindpijn, trauma’s en verkeerde patronen te verwerken. 
- minder dan de helft is niet geschikt omdat ze wel willen maar niet kunnen. Problemen liggen te diep.
- het resterende deel is gewoon fout en hard wegrennen

Gaat niet om de percentages, maar de indeling vond ik wel interessant. Komt een beetje meer op: in hoeverre zijn mensen in staat te groeien, te leren, ruimte te hebben voor een ander, op een gezonde manier te geven en voor eigen behoefte te staan? Bij de tweede categorie weet je dat de weg pieken en dalen zal kennen, bij de derde categorie heel snel wegblijven. En ik neem natuurlijk mijzelf mee. Zit ik in categorie 1 of 2?

Mbt de vraag waar je (Homeguy) mee begon: ik denk dat basisbehoeften in een relatie zijn verbondenheid en intimiteit, veiligheid en spanning. De praktijk laat zien dat het niet eenvoudig is dat in een lange relatie te behouden. Sommigen geloven dat het niet kan. Dat het gezapig en saai wordt. Ik denk dat we het vooral niet geleerd hebben wat echt belangrijk is, hoe patronen in onszelf en onze relatie te herkennen en wat we kunnen doen.
Mijn grote verlangen is dat mijn vrouw en ik samen oud worden. De veiligheid voelen dat we bij de ander onszelf kunnen zijn, ook met alle schaduwkanten in onszelf, de beperkingen die komen. Aan het eind terug kunnen kijken op alle mooie en moeilijk momenten en kunnen zeggen dat we elkaar hebben vastgehouden. En dat we tegelijk een manier blijven vinden om de spanning te ervaren, het speelse te behouden, het mooie in elkaar te blijven zien en benoemen. Wij hebben helaas een affaire nodig gehad om dat te ontdekken. Maar wat hadden we dat graag geleerd zonder.

"
- de helft van de mensen is geschikt partnermateriaal. Dwz. Wil en kan een goede partner zijn. Veilig gehecht en/of in staat kindpijn, trauma’s en verkeerde patronen te verwerken.
- minder dan de helft is niet geschikt omdat ze wel willen maar niet kunnen. Problemen liggen te diep.
- het resterende deel is gewoon fout en hard wegrennen
"

Punt 3 geloof ik niet eigenlijk maar verder geloof ik het wel. Aan de andere kant heb ik stiekem ook een beetje het idee dat we allemaal 'watjes' aan het worden zijn die bij het gebrek aan comfort in paniek raken en waarbij alle behoeften direct moeten worden vervuld....

Homeguy schreef op 27-11-2023 om 17:00:

"
Punt 3 geloof ik niet eigenlijk maar verder geloof ik het wel. Aan de andere kant heb ik stiekem ook een beetje het idee dat we allemaal 'watjes' aan het worden zijn die bij het gebrek aan comfort in paniek raken en waarbij alle behoeften direct moeten worden vervuld....

Zij verwijst naar mensen met bv een persoonlijkheidsstoornis. Maar klopt natuurlijk dat deze driedeling wat kunstmatig is terwijl het in de praktijk in elkaar overloopt. 

Jouw punt kan ik helemaal in mee. Ik denk dat wij collectief te hoge verwachting hebben van het leven en van anderen. En dan raak je al snel teleurgesteld, gekwetst of het gevoel dat je de verkeerde partner hebt. Esther van Fenema (psychiater en auteur boek ‘het verlaten individu’) zei dat een 7 voor het leven al een heel mooi cijfer is. 

Zelf kies ik voor monogaam. Verder vind ik dat iedereen dit voor zichzelf moet kunnen bepalen (zonder oordelen van anderen).

GekkeHenkie100 schreef op 27-11-2023 om 13:37:

Beatrijs Smulders vertelde eens in een podcast:

- de helft van de mensen is geschikt partnermateriaal. Dwz. Wil en kan een goede partner zijn. Veilig gehecht en/of in staat kindpijn, trauma’s en verkeerde patronen te verwerken.
- minder dan de helft is niet geschikt omdat ze wel willen maar niet kunnen. Problemen liggen te diep.
- het resterende deel is gewoon fout en hard wegrennen

Gaat niet om de percentages, maar de indeling vond ik wel interessant. Komt een beetje meer op: in hoeverre zijn mensen in staat te groeien, te leren, ruimte te hebben voor een ander, op een gezonde manier te geven en voor eigen behoefte te staan? Bij de tweede categorie weet je dat de weg pieken en dalen zal kennen, bij de derde categorie heel snel wegblijven. En ik neem natuurlijk mijzelf mee. Zit ik in categorie 1 of 2?

Mbt de vraag waar je (Homeguy) mee begon: ik denk dat basisbehoeften in een relatie zijn verbondenheid en intimiteit, veiligheid en spanning. De praktijk laat zien dat het niet eenvoudig is dat in een lange relatie te behouden. Sommigen geloven dat het niet kan. Dat het gezapig en saai wordt. Ik denk dat we het vooral niet geleerd hebben wat echt belangrijk is, hoe patronen in onszelf en onze relatie te herkennen en wat we kunnen doen.
Mijn grote verlangen is dat mijn vrouw en ik samen oud worden. De veiligheid voelen dat we bij de ander onszelf kunnen zijn, ook met alle schaduwkanten in onszelf, de beperkingen die komen. Aan het eind terug kunnen kijken op alle mooie en moeilijk momenten en kunnen zeggen dat we elkaar hebben vastgehouden. En dat we tegelijk een manier blijven vinden om de spanning te ervaren, het speelse te behouden, het mooie in elkaar te blijven zien en benoemen. Wij hebben helaas een affaire nodig gehad om dat te ontdekken. Maar wat hadden we dat graag geleerd zonder.

Mooie post, alweer. ❤️

Homeguy schreef op 26-11-2023 om 13:44:

Ik merk -en vooral nu ook uit eigen ervaring- dat het vaak vrouwen lijken te zijn die na een tijdje (laten we zeggen als de lust weg is) buiten de deur gaan kijken en zich daar niet voor schamen want 'ja ze moeten toch hun gevoel volgen' als ze ineens iets voelen voor die 'leuke buurman'.

Onder mannen (zegt wellicht iets over mijn vriendenkring) is dit niet zo makkelijk bespreekbaar en ik heb het gevoel dat intimiteit daar vaak wat meer stiekem gaat. Weinig sex, geen passie etc. wordt meer geaccepteerd en gevoelens worden onderdrukt en niet klakkeloos nagejaagd. Vanuit de gewenning van het onderdrukken van bijvoorbeeld 'wow kijk die meid eens een mooie kont hebben, hoe zou ze het doen in bed?' en alle gevoelens die daarbij komen kijken.

Daarbij heb ik ook een beetje het gevoel dat 20% van de mannen het met 80% van de vrouwen zou kunnen/willen doen maar dat 80% van de vrouwen het met maar 20% van de (alpha) mannen zou willen doen. Eigenlijk een beetje zoals op de apenrots zeg maar.

Zo en nu benieuwd naar de kritiek...

Homeguy,

Ik denk dat de verhouding wat betreft seksmogelijkheden voor vrouwen wel daalt naarmate de leeftijd vordert, maar ik weet het niet zeker want het is lang geleden dat ik mij nog op de markt heb gestort. Als ouder wordende vrouw van een succesvolle man zie je wel de jongere vrouwen op hem afkomen al fladderend met hun lange wimpers 😄Dus misschien staan we inderdaad nog niet veel verder dan de apen, al wordt dit dikwijls De Grote Liefde genoemd. 😉 Maar dit terzijde. 

Jouw vrouw behandelt je niet zo mooi. En jij laat het gebeuren. Dus denk eerst aan jezelf. Want al geloof je het zelf niet, natuurlijk kan jij ook begeerd worden door andere vrouwen. En hoe zelfzekerder je bent, hoe meer. Doe eens een make-over. Je vrouw vond je ooit de moeite. Andere vrouwen zullen je ook de moeite vinden. 

Het klopt ook wat ik ergens hierboven las… vrouwen duiken meestal in bed omdat ze een bepaalde man willen en er hun zinnen op hebben gezet en mannen zullen zonder veel erg op verleiding ingaan en zich pas daarna hechten. 
Waarmee ik niet zeg dat vrouwen nooit uit pure geilheid een man bespringen, maar de realiteit leert dat ze ook dan dikwijls iets van die man verwachten. Al is het maar voelen hoeveel macht ze nog hebben. Bewondering oogsten. Al zullen ze dat niet vlug toegeven. 

Vanavond aardig gesprek gehad maar nu wil ze dus de vrijheid om een keer sex te kunnen hebben met iemand. Ze vindt mij niet meer aantrekkelijk maar denkt dat dit miss. de relatie kan redden en dat ze het jammer zou vinden om nooit meer met iemand anders sex te hebben.
Ik snap dat en zou dat miss zelf ook willen maar wat echt slecht voelt is dat ik al jaren sex wil met haar maar zij voelt dit niet meer door kwetsures die ik heb veroorzaakt. Zij wil haar 'sex energie' terug zegt ze en alleen al het gevoel van die vrijheid zou al veel doen.

Ik vind eigenlijk dat dit alleen kan als kroon op een toprelatie en niet als pleister op dit gedoe.1

Ze lijkt ook niet te snappen dat zij na 2x tinderen sex kan hebben en het mij waarschijnlijk niet eens gaat lukken na 10x.

Wat ze ook niet lijkt te snappen is dat als ik haar verlaat, er zat mannen zijn die graag sex met haar willen maar zich niet aan die dame met 3 kleintjes willen verbinden.

Nou goed ik ben dus boos. Bel morgen maar weer eens de relatietherapeut.

Homeguy schreef op 28-11-2023 om 01:04:

Vanavond aardig gesprek gehad maar nu wil ze dus de vrijheid om een keer sex te kunnen hebben met iemand. Ze vindt mij niet meer aantrekkelijk maar denkt dat dit miss. de relatie kan redden en dat ze het jammer zou vinden om nooit meer met iemand anders sex te hebben.
Ik snap dat en zou dat miss zelf ook willen maar wat echt slecht voelt is dat ik al jaren sex wil met haar maar zij voelt dit niet meer door kwetsures die ik heb veroorzaakt. Zij wil haar 'sex energie' terug zegt ze en alleen al het gevoel van die vrijheid zou al veel doen.

Ik vind eigenlijk dat dit alleen kan als kroon op een toprelatie en niet als pleister op dit gedoe.1

Ze lijkt ook niet te snappen dat zij na 2x tinderen sex kan hebben en het mij waarschijnlijk niet eens gaat lukken na 10x.

Wat ze ook niet lijkt te snappen is dat als ik haar verlaat, er zat mannen zijn die graag sex met haar willen maar zich niet aan die dame met 3 kleintjes willen verbinden.

Nou goed ik ben dus boos. Bel morgen maar weer eens de relatietherapeut.

Sorry man, maar ik zie dit niet goed komen. Je geeft het zelf al aan: het is inderdaad niet iets wat je op het einde van een relatie nog doet of probeerd om die relatie te redden. Ik denk dat je lekker voor jezelf moet kiezen. 

Denk zelf dat je vrouw in de war is Homeguy. Ik zal haar een keuze geven of je gaat samen naar de huisarts of je gaat de scheiding inzetten. Laat je niet gebruiken en kies nu voor jezelf want wat ik heb gelezen is dat jij jezelf echt kwijt bent geraakt. Jij verdient ook echte liefde. Dus tijd voor actie.

Homeguy schreef op 28-11-2023 om 01:04:

Vanavond aardig gesprek gehad maar nu wil ze dus de vrijheid om een keer sex te kunnen hebben met iemand. Ze vindt mij niet meer aantrekkelijk maar denkt dat dit miss. de relatie kan redden en dat ze het jammer zou vinden om nooit meer met iemand anders sex te hebben.
Ik snap dat en zou dat miss zelf ook willen maar wat echt slecht voelt is dat ik al jaren sex wil met haar maar zij voelt dit niet meer door kwetsures die ik heb veroorzaakt. Zij wil haar 'sex energie' terug zegt ze en alleen al het gevoel van die vrijheid zou al veel doen.

Ik vind eigenlijk dat dit alleen kan als kroon op een toprelatie en niet als pleister op dit gedoe.1

Ze lijkt ook niet te snappen dat zij na 2x tinderen sex kan hebben en het mij waarschijnlijk niet eens gaat lukken na 10x.

Wat ze ook niet lijkt te snappen is dat als ik haar verlaat, er zat mannen zijn die graag sex met haar willen maar zich niet aan die dame met 3 kleintjes willen verbinden.

Nou goed ik ben dus boos. Bel morgen maar weer eens de relatietherapeut.

Als iemand met de nodige ervaring op dit gebied. Seksuele energie krijg je in een vaste relatie door die relatie. Iemand daarnaast is voor erbij. Dat werkt alleen als de basisrelatie echt goed zit. Als beide partners dit vanuit zichzelf willen. Wat zij doet is beschadigend! Natuurlijk krijgt zij energie van een ander. Van jou krijgt ze dat allang niet meer. En de kans is minimaal dat dat gaat veranderen door een derde partij. Die gaat eerder voor verwijdering dan voor verbinding zorgen. Therapie zal gericht zijn op jullie samen. Niet op een open relatie. Maar daar heeft zij geen belang bij. Hoevaak moet ze jou nog in de grond trappen voor het kwartje bij jou valt? 

Oh en genoeg mensen met jonge kinderen in samengestelde gezinnen hoor. Op een bepaalde leeftijd heeft bijna iedereen kinderen en vormt dat echt geen bezwaar voor een nieuwe relatie. Maar dat lijkt mij niet jouw probleem verder. 

Als je echt om elkaar geeft hou je rekening met de ander. En respecteer je elkaars grenzen. Dat zijn jullie voorbij. Zij ziet jou als een aardige huisvriend, goede vader en huismanager. Maar al heel lang niet als liefdespartner. Daar gaat een 3e affaire geen verandering in brengen. Of hoop je dat ze nu wellicht de juiste treft omdat jij zelf geen beslissing durft te nemen?