Irritatie naar de tiener zoon van mijn vriendin
hoi allen, ik heb jullie hulp hard nodig. Ik ben gek op mijn vriendin en haar gezin en heb me als (stief-)vader proberen naar te zetten door verzorging, aandacht en liefde te geven aan haar kinderen.
Wij zijn twee jaar samen en ik zou graag meer willen. Samen wonen en eventueel een huwelijk.
Nu zijn we net naar het heerlijke ibiza geweest waar ik heb genoten met zn alle. Maar ook een extreem irritante ervaring heb gehad met haar zoon van 16. Ja een puber. Ik snap dat pubers wel vaker onnodig lastig doen.
Voor mij was het niet te doen om een helle week het "gezanik" aan te horen van hem. Van het pakken van spullen uit de tas die tussen ons in staat tot het hard handig "spelen" met zn zusjes.
Iedere ochtend heb ik minimaal een kwartier gewacht in de gang van een hotel tot meneer klaar was ondanks het bijtijds wekken. Iedere maaltijd commentaar op zn zus, als een 6jarige aangeven dat hij moet plassen maar niet zelf naar een wc zoeken. Aangeven dat hij dorst of honger heeft maar zn drinken en eten vergeten in het hotel ondanks dat je hem helpt herinneren.
En nog tal van dit soort dingen iedere dag. Zelfs als je het hem aangeeft is het binnen drie uur weer raak.
Het resultaat was dat ik de laatste dag hem niet meer uit kon staan. Ik heb de nacht en deel van die dag alleen doorgebracht. Omdat de kinderen (me vriendin heeft niet gezegd wor van de drie) aan hadden gegeven dat ze bang waren dat ik agressief zou gaan doen. Geen idee waar ze dit vandaan halen, ik kan alleen maar gokken dat het uit hen verleden komt.
Dit vat ik wel als beledigend op maar kan me er overheen zetten want ik wil niet dat iemand bij mij thuis bang hoeft te zijn.
Mijn vriendin vraagt nu om een break in de relatie door dit. Nooit eerder hadden we problemen, zelfs nooit ruzie of een heftig meningsverschil.
Heeft iemand voor mij advies over hoe ik hier mee om kan gegaan? Ik ben er echt verdrietig van dat onze relatie lijkt stuk telopen omdat ik haar zoon niet meer kan uitstaan.
Nu vraagt mijn vriendin om 4 dagen break.. ik ben de 5e jarig en met het einde van de vakantie nog vers in mijn hoofd neig ik naar een rationele beslissing om dit te stoppen en de relatie met pijn in mijn hart te verbreken.
Heeft iemand een tip voor een man in nood?
Graag hoor ik jullie mening zelfs als je denkt dat het aan mij ligt.
Bvd
inmiddels heb ik uitgebreid gesproken over dit met mijn vriendin. En was mijn reactie van zwijgen en distantie niet de juiste. Wij gaan eraan werken en komen er wel uit.
Ook wil ik de meeste van jullie danken voor het advies en ik ga er zeker mee bezig.
Ook de reflectie naar mij toe is goed geweest.
Mama E en Jonagold ik dank jullie voor dit advies, top.
Wel wil ik sommige van jullie aangeven dat je soms beter wat liever kan reageren. Ik kan jullie advies niet aannemen als er zoveel haat instaat.
Ik doe wat met mijn gedragsproblemen maar dat zouden andere ook eens moeten overwegen als ik sommige goed heb begrepen. En hopelijk reageren jullie wel beter op je partner kinderen dan op mij😉
sorry bericht staat hieronder, mijn aanpassing ging dubbel
Ik ben al 10 jaar 'stiefmoeder' van de 3 kinderen van mijn vriend (wij latten) maar eigenlijk noem ik me nooit stiefmoeder, ik ben gewoon de vriendin van hun vader. Ik gedraag me als een huisgenoot en laat mijn vriend de opvoed-dingen regelen. En mijn vriend wil ik daarmee best ondersteunen, maar het is zijn pakkie-an. Dus ja, het is vaak horen-zien en zwijgen. Gelukkig zijn het hier praktisch geen hele erge nukkige pubers geweest, maar toch ook wel vaak dingen als 'heb ik geen zin in'. Nou ja, niet aan mij om dat op te lossen. Kwartier wachten op de gang...hmm misschien had ik geopperd van zullen wij vast gezellig in de lobby van het hotel gaan zitten, gewoon regelen dat je jezelf ook goed verzorgd. Bij het voorbeeld van het eten had ik denk ik mijn vriend gezegd, regel jij even dat je zoon dat eten mee heeft, of stop het zelf in je tas. En als het dan nog misgaat dan vraagt ie maar wat geld aan zijn vader en gaat hij wat halen in de supermarkt of iets anders onderweg. Dat is iets tussen vader en zoon hoor, hoef ik me niet mee te bemoeien. Voorbeeld van de wc? Ik zou (weliswaar misschien verbaasd) opperen waar hij er een zou kunnen vinden en verder moet hij het zelf wel kunnen oplossen, wat doet zijn moeder dan qua opvoeding dat jij (misschien) het gevoel krijgt dat je je ermee moet bemoeien? Ik zou me wat dat betreft wat meer afzijdig houden en als je je een keer echt enorm ergert tegen je vriendin zeggen dat je even een uurtje iets voor jezelf gaat doen, vinden die kinderen misschien best fijn, even hun moeder voor zichzelf. En dan kan jij weer even opladen.
Verder las ik hierboven ook al dat je met humor ook veel kunt oplossen, neem het allemaal niet te serieus, die puber wordt vanzelf groot en wellicht kan je eens opperen bij je vriendin dat de puber een paar uurtjes later pas naar jullie toekomt, kan hij lekker uitslapen. Volgens wij deden wij met de 16 jarigen nooit zo heel veel meer samen, hadden ze totaal geen behoefte aan. En...maar dat is voor Ibiza lastig, ik kwam in het beging altijd een dag later op de vakantie bestemming en ging een dag eerder weg. Hadden ze ook nog even tijd 'onderons'
Hanoniem, 'liever' reageren is nu eenmaal niet altijd aan de orde. Kom op, je bent toch een volwassen kerel, je kunt toch tegen een beetje feedback. Ik snap best dat het gevoelig ligt maar je moet wat kunnen incasseren.
"Wel wil ik sommige van jullie aangeven dat je soms beter wat liever kan reageren. Ik kan jullie advies niet aannemen als er zoveel haat instaat.
Ik doe wat met mijn gedragsproblemen maar dat zouden andere ook eens moeten overwegen als ik sommige goed heb begrepen. En hopelijk reageren jullie wel beter op je partner kinderen dan op mij😉"
Deze zinnen wijzen misschien wel naar dezelfde oplossing als voor de irritaties naar je stiefzoon: snel dingen persoonlijk oppakken en eenmaal geraakt/ gekwetst (wellicht onterecht) het niet kunnen laten lopen maar terugkomen met repliek.
Fijn dat je vriendin en jij hebben gesproken en als je meer je schouders op kan halen en de dingen bij de ander kan laten, gaat het vast de goede kant op.
Pippeltje schreef op 02-09-2024 om 19:24:
Hanoniem, 'liever' reageren is nu eenmaal niet altijd aan de orde. Kom op, je bent toch een volwassen kerel, je kunt toch tegen een beetje feedback. Ik snap best dat het gevoelig ligt maar je moet wat kunnen incasseren.
Ik kom voorr feedback. Waar is je tip dan??
Het lijkt meer op afzeiken wat jij doet en dat onderstreep je ook door nogmaals te reageren op een iets mildere wijze zonder verdere zelfreflectie.
Ik kom hier niet om te incasseren en het is absurd dat jij denkt dat een onbekende jou niet en slecht onderbouwde opmerkingen altijd maar hoeft te nemen.. denk eens na hoe jij over komt.
Ik denk ook dat je in een face to face gesprek dit anders doet. Probeer die toon ook op internet...
Sorry Hanoniem, ik voel me persoonlijk niet aangesproken door je kritiek, maar op een publiek forum krijg je allerlei reacties. Ook al zijn nze radikaal anders dan je had verwacht of zou willen. Voor mij ligt de grens bij gaan schelden, maar verder mag iedereen reageren zoals hij/zij wil.
Je kunt aangeven dat je met sommige opmerkingen niet zoveel kunt, maar
je bent niet de dirigent van het orkest. Je kunt er inhoudelijk op in gaan, het lijken met name de opmerkingen te zijn die gaan over de positie van een stiefvader die nogal dwars geformuleerd zijn en je raken. Maar andere mensen gaan voorschrijven hoe ze moeten reageren gaat wel iets verder. Mensen kunnen van alles schrijven, je bepaalt zelf wat je daarmee doet. Maar je kunt niet bepalen wat mensen mogen schrijven.
Je bent niet de dirigent van het orkest. Je bent een van de spelers, de tuba-speler misschien, of de cellist. Misschien helpt dat besef je ook om je positie tegenover de zoon van je vriendin te vinden.
Tsjor
"Je bent niet de dirigent van het orkest. Je bent een van de spelers, de tuba-speler misschien, of de cellist. Misschien helpt dat besef je ook om je positie tegenover de zoon van je vriendin te vinden."
Goede analogie. Je bent in het gezin van triangelspeler misschien opgeklommen tot een van de violisten. Je mag meespelen en hopelijk wordt de muziek een klein beetje mooier van jouw bijdrage. Maar de dirigent van het gezin, dat is en blijft moeder.
Hanoniem schreef op 03-09-2024 om 07:23:
[..]
Ik kom voorr feedback. Waar is je tip dan??
Het lijkt meer op afzeiken wat jij doet en dat onderstreep je ook door nogmaals te reageren op een iets mildere wijze zonder verdere zelfreflectie.
Ik kom hier niet om te incasseren en het is absurd dat jij denkt dat een onbekende jou niet en slecht onderbouwde opmerkingen altijd maar hoeft te nemen.. denk eens na hoe jij over komt.
Ik denk ook dat je in een face to face gesprek dit anders doet. Probeer die toon ook op internet...
nogmaals: Fijn dat je vriendin en jij hebben gesproken en als je meer je schouders op kan halen en de dingen bij de ander kan laten, gaat het vast de goede kant op.
Lexus schreef op 02-09-2024 om 20:29:
"
Deze zinnen wijzen misschien wel naar dezelfde oplossing als voor de irritaties naar je stiefzoon: snel dingen persoonlijk oppakken en eenmaal geraakt/ gekwetst (wellicht onterecht) het niet kunnen laten lopen maar terugkomen met repliek.
Deze oorzaak voor de problemen zie ik ook: het persoonlijk maken, en niets over je kant willen laten gaan. Daarmee trek je helaas een veel te grote broek aan. Een stiefouder heeft veel plichten en geen rechten.
Wat is de houding van je partner in de gezinsdynamiek eigenlijk? Ik heb met mijn partner destijds afgesproken dat hij mijn lijn zou volgen in de opvoeding en als hij ergens over van mening verschilde, we dat niet in bijzijn van de kinderen zouden bespreken. Tegelijkertijd zei ik tegen de kinderen dat mijn partner natuurlijk niet hun vader was, maar wel de verantwoordelijke volwassene naast mij, en in mijn afwezigheid.
Ik denk dat jij je teveel als een vaderfiguur hebt opgesteld. Inclusief het ideale plaatje van samenwonen en zelfs trouwen. Maar dit zijn niet jouw kinderen en jij bent niet hun vader. Die hebben ze al (hoe vervelend hij ook is). Stel je dus meer terughoudend op. De opvoeding is aan hun moeder niet aan jou. Zij moet ingrijpen bij vervelend gedrag of haar zoon aanspreken. Niet jij. Als ze dat blijkbaar niet doet is dat iets tussen jullie. Het is niet aan jou om dan in haar plaats in te grijpen of iets te zeggen. Hou gewoon je eigen huis aan. Deze kinderen zitten niet te wachten op een andere man in hun huis. En jij neemt veel te veel risico in de huidige tijd door je huis op te geven! Samenwonen kan ook nog wel in de toekomst als ze uit huis zijn. Geniet van je eigen leven en huis waar jij alle vrijheid hebt. Zeker omdat jij last hebt van je eigen emoties. Daar is thuis alle ruimte voor (om tot rust te komen).
Je partner voelt wellicht ook druk vanuit jou om aan het plaatje te voldoen. En natuurlijk kiest ze voor haar kinderen en haar opvoeding. Neem tijd voor elkaar. En laat die kinderen verder aan haar over. Niet jouw probleem of jouw zorgen maar die van haar.
Beste,
Er is al veel geschreven. Ik hoop dat jullie er met zijn allen uit gaan komen.
Een tip, luister de podcast geweldloos verzet en verbindend gezag. Voor alle ouders, verzorgders, opvoeders, leraren een groot kado voor de relatie met kinderen en tieners.
Mijn vriend is nu twee jaar in beeld bij de kinderen, zij zijn eind basisschool.
Hij stelt zich op aan de zijlijn. Hij kookt eens, doet eens mee met een spelletje, helpt met telefoon / computer problemen, enzovoorts.
De opvoeding echter, die doe ik.
Afgelopen vakantie zat ik achter het stuur en begonnen de kinderen een felle discussie. Voor het eerst heeft hij die toen afgekapt. De kinderen vonden dat echt niet leuk, maar het was nodig. Daar hebben we het over gehad.
Ik denk dat het bij pubers nog veel gevoeliger ligt. Echt, bemoei je er niet mee. Moeder heeft het een heel aantal jaar alleen gedaan en dat zal haar nog steeds lukken zonder jouw inbreng en advies.
En natuurlijk , haar opvoedstijl en jou ideeën daarover kunnen uit elkaar liggen. Maar dan is het aan jou om te bepalen wat je daarmee doet.
Niet aan je vriendin om zich aan jouw ideeën aan te passen.
En een heel groot verschil is dat jij zelf geen kinderen hebt. En mijn ervaring is dat mensen zonder kinderen zich gewoon niet volledig kunnen voorstellen hoe dat werkelijk is. Het leven zonder kinderen is totaal anders. Mensen hebben vaak een mening over opvoeding en gedrag maar zelf die levenslange verantwoordelijk dragen is gewoon niet te vergelijken.
Daarnaast ik kan met 1 blik op mijn kinderen zien wat ze gaan doen en denken. Doordat ik ze als geen ander ken. Daar handel ik dus naar. Dat kan ik niet met andere kinderen.
Top Hanoniem dat je het positief oppakt en eraan wil werken! Het gedrag van mijn 2 zonen van 17 en 15 is niet veel anders en gaat serieus net zo. Gewoon heel vaak tot 10 tellen of nog verder. Veel succes en wijsheid!
