Irritatie naar de tiener zoon van mijn vriendin
hoi allen, ik heb jullie hulp hard nodig. Ik ben gek op mijn vriendin en haar gezin en heb me als (stief-)vader proberen naar te zetten door verzorging, aandacht en liefde te geven aan haar kinderen.
Wij zijn twee jaar samen en ik zou graag meer willen. Samen wonen en eventueel een huwelijk.
Nu zijn we net naar het heerlijke ibiza geweest waar ik heb genoten met zn alle. Maar ook een extreem irritante ervaring heb gehad met haar zoon van 16. Ja een puber. Ik snap dat pubers wel vaker onnodig lastig doen.
Voor mij was het niet te doen om een helle week het "gezanik" aan te horen van hem. Van het pakken van spullen uit de tas die tussen ons in staat tot het hard handig "spelen" met zn zusjes.
Iedere ochtend heb ik minimaal een kwartier gewacht in de gang van een hotel tot meneer klaar was ondanks het bijtijds wekken. Iedere maaltijd commentaar op zn zus, als een 6jarige aangeven dat hij moet plassen maar niet zelf naar een wc zoeken. Aangeven dat hij dorst of honger heeft maar zn drinken en eten vergeten in het hotel ondanks dat je hem helpt herinneren.
En nog tal van dit soort dingen iedere dag. Zelfs als je het hem aangeeft is het binnen drie uur weer raak.
Het resultaat was dat ik de laatste dag hem niet meer uit kon staan. Ik heb de nacht en deel van die dag alleen doorgebracht. Omdat de kinderen (me vriendin heeft niet gezegd wor van de drie) aan hadden gegeven dat ze bang waren dat ik agressief zou gaan doen. Geen idee waar ze dit vandaan halen, ik kan alleen maar gokken dat het uit hen verleden komt.
Dit vat ik wel als beledigend op maar kan me er overheen zetten want ik wil niet dat iemand bij mij thuis bang hoeft te zijn.
Mijn vriendin vraagt nu om een break in de relatie door dit. Nooit eerder hadden we problemen, zelfs nooit ruzie of een heftig meningsverschil.
Heeft iemand voor mij advies over hoe ik hier mee om kan gegaan? Ik ben er echt verdrietig van dat onze relatie lijkt stuk telopen omdat ik haar zoon niet meer kan uitstaan.
Nu vraagt mijn vriendin om 4 dagen break.. ik ben de 5e jarig en met het einde van de vakantie nog vers in mijn hoofd neig ik naar een rationele beslissing om dit te stoppen en de relatie met pijn in mijn hart te verbreken.
Heeft iemand een tip voor een man in nood?
Graag hoor ik jullie mening zelfs als je denkt dat het aan mij ligt.
Bvd
Een man in nood.... Wat een drama maak je ervan.
IK denk dat je snel volwassen moet worden en op een volwassener manier om moet gaan hiermee. Ík kan hem niet uitstaan' is dat niet. Zet je over dingen heen en besef hoe je vroeger als puber was. Maar ik denk eigenlijk dat je vriendin een goede keus maakt. Je zult meer moeten insteken hierin en beseffen dat ze jou in de steek kan laten maar dat bij kinderen nooit zal doen.
Waarom bemoeien met de opvoeding?. Waarom wachten of dat joch komt mee eten. Je had toch vast zelf kunnen eten. Het zijn niet jouw kinderen (zullen ze ook nooit worden) en laat het dus los. Waarom wil je samen wonen met deze kinderen. Blijf lekker apart wonen.
2 jaar en je nu al (stief)vader durven te noemen. Je bent de vriend van hun moeder en bij een 16jarige vooral een aanhangsel van hun moeder.
De meeste 16 jarigen zijn traag, vooral in de ochtend die bij hun op vakanties zo ergens rond een uur of 11 begint met uitslapen. En opjagen werkt bij pubers sowieso niet.
Als de kinderen aangeven bang te zijn dat je agressief wordt kun je je irritatie erg slecht verbergen.
Ik denk dat je vriendin een goede beslissing heeft genomen om te kiezen voor haar kinderen. En ik denk dat als de relatie blijft bestaan laten en vakantie zonder kinderen het hoogst haalbare is. Maar dat het beter is als jullie wegen zich scheiden.
ik lees nou geen schokkende dingen, ik lees niet een moeilijke puber wel een moeilijke man, de voorbeelden die je noemt zoals zijn eten/drinken vergeten in een hotel zijn echt geen dingen waar je boos om hoort te worden.
'Omdat de kinderen (me vriendin heeft niet gezegd wor van de drie) aan hadden gegeven dat ze bang waren dat ik agressief zou gaan doen. Geen idee waar ze dit vandaan halen, ik kan alleen maar gokken dat het uit hen verleden komt.'
Nou nee, ik denk dat het van jou af kwam. Je beschrijft jezelf als supergeïrriteerd naar de zoon toe. Hoe durft hij, jou een kwartier laten wachten op de gang. Je boosheid komt duidelijk naar voren in het verhaal en het zou zomaar kunnen zijn dat dat ook af te lezen was aan je gezicht en je houding.
Nou vind ik het nogal overdreven om dan meteen een break in de relatie voor te stellen en er een stevig relatieprobleem van te maken.
Je hebt zelf geen kinderen gehad in die leeftijd, neem ik aan. Ik denk dat het goed is als je je verdiept in de puinhoop van een puberbrein. Zoals mijn zoon zei: 'mam, later als mijn hersenen weer goed zijn...." Dat zijn ze niet op 16-jarige leeftijd en nog vele jaren later ook niet. Dat duurt even. Het lichaam is te groot, de bewegingen zijn te sterk, het is niet onder controle. Het lichaam start niet op 's morgens, maar wil lang slapen, liefst tot in de middag. Zorgen voor eten en drinken is iets wat helemaal niet in het vizier is, honger wel, maar moet dat snel weggewerkt worden, met achterlaten van de dozen en schillen.
Je hebt eigenlijk een heel goede leermeester bij de hand, de moeder. Hoe gaat zij daarmee om en kun je van haar niet leren hoe je dat doet, in liefde ouder zijn terwijl het kind zich alle kanten uit ontwikkelt. Overigens zal zij zich ook wel een keer ergeren.
Praat er met haar eens over en dan niet over hoe erg die zoon is (hij is erg, geloof me, maar het komt goed) en hoe je daar als ouder dan mee omgaat. En dan ben jij niet degene die daar het meeste over weet, dus het zal vooral luisteren zijn. Vraag haar ook of zij bang was voor je. Ga niet zitten vissen naar wie dat dan gezegd zou hebben, dan laat je je kennen als iemand die niet tegen kritiek kan.
Ik hoop dat je voor je verjaardag nog een gesprek met de moeder kunt hebben. Eerlijk gezegd vind ik dat jullie allebei nog niet erg volwassen reageren, om een rimpelingetje in het bestaan zo hoog op te nemen en er zo moeilijk mee om te kunnen gaan.
Tsjor
Er is overigens iets, waarvan jij beter dan zijn moeder weet wat er in zijn hoofd omgaat. Mocht je zijn vertrouwen kunnen winnen, dan zou je hem daarin kunnen begeleiden, want de vragen stormen op hem af.
Tsjor
tsjor schreef op 02-09-2024 om 08:38:
'Omdat de kinderen (me vriendin heeft niet gezegd wor van de drie) aan hadden gegeven dat ze bang waren dat ik agressief zou gaan doen. Geen idee waar ze dit vandaan halen, ik kan alleen maar gokken dat het uit hen verleden komt.'
Nou nee, ik denk dat het van jou af kwam. Je beschrijft jezelf als supergeïrriteerd naar de zoon toe. Hoe durft hij, jou een kwartier laten wachten op de gang. Je boosheid komt duidelijk naar voren in het verhaal en het zou zomaar kunnen zijn dat dat ook af te lezen was aan je gezicht en je houding.
Nou vind ik het nogal overdreven om dan meteen een break in de relatie voor te stellen en er een stevig relatieprobleem van te maken.
Je hebt zelf geen kinderen gehad in die leeftijd, neem ik aan. Ik denk dat het goed is als je je verdiept in de puinhoop van een puberbrein. Zoals mijn zoon zei: 'mam, later als mijn hersenen weer goed zijn...." Dat zijn ze niet op 16-jarige leeftijd en nog vele jaren later ook niet. Dat duurt even. Het lichaam is te groot, de bewegingen zijn te sterk, het is niet onder controle. Het lichaam start niet op 's morgens, maar wil lang slapen, liefst tot in de middag. Zorgen voor eten en drinken is iets wat helemaal niet in het vizier is, honger wel, maar moet dat snel weggewerkt worden, met achterlaten van de dozen en schillen.
Je hebt eigenlijk een heel goede leermeester bij de hand, de moeder. Hoe gaat zij daarmee om en kun je van haar niet leren hoe je dat doet, in liefde ouder zijn terwijl het kind zich alle kanten uit ontwikkelt. Overigens zal zij zich ook wel een keer ergeren.
Praat er met haar eens over en dan niet over hoe erg die zoon is (hij is erg, geloof me, maar het komt goed) en hoe je daar als ouder dan mee omgaat. En dan ben jij niet degene die daar het meeste over weet, dus het zal vooral luisteren zijn. Vraag haar ook of zij bang was voor je. Ga niet zitten vissen naar wie dat dan gezegd zou hebben, dan laat je je kennen als iemand die niet tegen kritiek kan.
Ik hoop dat je voor je verjaardag nog een gesprek met de moeder kunt hebben. Eerlijk gezegd vind ik dat jullie allebei nog niet erg volwassen reageren, om een rimpelingetje in het bestaan zo hoog op te nemen en er zo moeilijk mee om te kunnen gaan.
Tsjor
Dank je voor je advies en ik zal zeker me schouders eronder zetten om dit op een "volwassenen" manier te gaan oplossen.
Ik heb inderdaad een probleem met mijn eigen emoties, vandaar dat ik niet goed weet hiermee om te gaan.
Mijn vriendin voelde zich niet bedreigd maar er is in het verleden wel huiselijk geweld geweest daar. Daarom ben ik ook extra voorzichtig met reacties over gedragingen.
Ik ga verder aan mezelf werken en samen met haar zoon een betere band opbouwen.
tsjor schreef op 02-09-2024 om 08:38:
'Omdat de kinderen (me vriendin heeft niet gezegd wor van de drie) aan hadden gegeven dat ze bang waren dat ik agressief zou gaan doen. Geen idee waar ze dit vandaan halen, ik kan alleen maar gokken dat het uit hen verleden komt.'
Nou nee, ik denk dat het van jou af kwam. Je beschrijft jezelf als supergeïrriteerd naar de zoon toe. Hoe durft hij, jou een kwartier laten wachten op de gang. Je boosheid komt duidelijk naar voren in het verhaal en het zou zomaar kunnen zijn dat dat ook af te lezen was aan je gezicht en je houding.
Nou vind ik het nogal overdreven om dan meteen een break in de relatie voor te stellen en er een stevig relatieprobleem van te maken.
Je hebt zelf geen kinderen gehad in die leeftijd, neem ik aan. Ik denk dat het goed is als je je verdiept in de puinhoop van een puberbrein. Zoals mijn zoon zei: 'mam, later als mijn hersenen weer goed zijn...." Dat zijn ze niet op 16-jarige leeftijd en nog vele jaren later ook niet. Dat duurt even. Het lichaam is te groot, de bewegingen zijn te sterk, het is niet onder controle. Het lichaam start niet op 's morgens, maar wil lang slapen, liefst tot in de middag. Zorgen voor eten en drinken is iets wat helemaal niet in het vizier is, honger wel, maar moet dat snel weggewerkt worden, met achterlaten van de dozen en schillen.
Je hebt eigenlijk een heel goede leermeester bij de hand, de moeder. Hoe gaat zij daarmee om en kun je van haar niet leren hoe je dat doet, in liefde ouder zijn terwijl het kind zich alle kanten uit ontwikkelt. Overigens zal zij zich ook wel een keer ergeren.
Praat er met haar eens over en dan niet over hoe erg die zoon is (hij is erg, geloof me, maar het komt goed) en hoe je daar als ouder dan mee omgaat. En dan ben jij niet degene die daar het meeste over weet, dus het zal vooral luisteren zijn. Vraag haar ook of zij bang was voor je. Ga niet zitten vissen naar wie dat dan gezegd zou hebben, dan laat je je kennen als iemand die niet tegen kritiek kan.
Ik hoop dat je voor je verjaardag nog een gesprek met de moeder kunt hebben. Eerlijk gezegd vind ik dat jullie allebei nog niet erg volwassen reageren, om een rimpelingetje in het bestaan zo hoog op te nemen en er zo moeilijk mee om te kunnen gaan.
Tsjor
Dank je voor je advies en ik zal zeker me schouders eronder zetten om dit op een "volwassenen" manier te gaan oplossen.
Ik heb inderdaad een probleem met mijn eigen emoties, vandaar dat ik niet goed weet hiermee om te gaan.
Mijn vriendin voelde zich niet bedreigd maar er is in het verleden wel huiselijk geweld geweest daar. Daarom ben ik ook extra voorzichtig met reacties over gedragingen.
Ik ga verder aan mezelf werken en samen met haar zoon een betere band opbouwen.
Ysenda schreef op 02-09-2024 om 07:53:
2 jaar en je nu al (stief)vader durven te noemen. Je bent de vriend van hun moeder en bij een 16jarige vooral een aanhangsel van hun moeder.
De meeste 16 jarigen zijn traag, vooral in de ochtend die bij hun op vakanties zo ergens rond een uur of 11 begint met uitslapen. En opjagen werkt bij pubers sowieso niet.
Als de kinderen aangeven bang te zijn dat je agressief wordt kun je je irritatie erg slecht verbergen.
Ik denk dat je vriendin een goede beslissing heeft genomen om te kiezen voor haar kinderen. En ik denk dat als de relatie blijft bestaan laten en vakantie zonder kinderen het hoogst haalbare is. Maar dat het beter is als jullie wegen zich scheiden.
Wanneer mag een nieuwe partner zich dan wel met de opvoeding bemoeien en zich als "stiefvader" uitgeven volgens jou dan?
En het klopt dat ik ook echt aan me zelf moet werken op emotioneel vlak.
Maar wat bent u negatief ten opzichte van een nieuwe partner in het leven van een gezin.
Ik zou haar nooit laten kiezen tussen hem of mij. Dat zou echt walgelijk zijn. Maar daar ligt dus ook mijn probleem. In hoeverre ik dan wel kan aangeven dat ik ander gedrag wenselijk vindt.
Maar ik voeg om advies, zodat ik mijn gedrag kan veranderen. Maar ik ben niet veel wijzer geworden van uw woorden. Ik zou graag iets horen van advies.
Hoe zou u dat oplossen binnen uw gezin dan?
Simpel weg de relatie verbreken? of was dat advies naar mijn vriendin toe?
Renate46 schreef op 02-09-2024 om 07:51:
Waarom bemoeien met de opvoeding?. Waarom wachten of dat joch komt mee eten. Je had toch vast zelf kunnen eten. Het zijn niet jouw kinderen (zullen ze ook nooit worden) en laat het dus los. Waarom wil je samen wonen met deze kinderen. Blijf lekker apart wonen.
Ik zou dat graag willen omdat ik er graag ben voor iedereen binnen het gezin. Ook hebben haar kinderen aangegeven dat ze een vader figuur missen en probeer ik ze emotioneel te ondersteunen en ze van advies te voorzien. Ondanks mijn eigen tekort komingen.
Het is toch ook niet goed als ik hem anders behandel dan zn zus en zusje die wel echt een goede band met me hebben? Hun vader is er echt nooit en dat doet mij ook wat. Ik gun ze alle een goede toekomst.
Ik heb zeker apart blijven wonen in mijn hoofd zitten ondanks dat mijn ideaal beeld voor een relatie anders is.
Dank u voor uw mening en advies
Pippeltje schreef op 02-09-2024 om 07:45:
Een man in nood.... Wat een drama maak je ervan.
IK denk dat je snel volwassen moet worden en op een volwassener manier om moet gaan hiermee. Ík kan hem niet uitstaan' is dat niet. Zet je over dingen heen en besef hoe je vroeger als puber was. Maar ik denk eigenlijk dat je vriendin een goede keus maakt. Je zult meer moeten insteken hierin en beseffen dat ze jou in de steek kan laten maar dat bij kinderen nooit zal doen.
Natuurlijk moet ze haar kinderen nooit in de steek laten. Wat een rare gedachte enkel al.
Maar volwassenen worden op dit gebied, hoe dan is mijn vraag. En ja ik ben me bewust van mijn tekort komingen en wil daar graag aan werken. Vandaar ook mijn vraag. En denk nou niet dat ik hem dit op deze manier heb medegedeeld want dat zou ook onwenselijk zijn.
Een drama maken van slaan, knijpen en schoppen is naast het andere gedrag niet ondenkbaar. Echter koos ik voor het negeren omdat IK er verder niet wist mee om te gaan. Juist ook omdat ik haar nooit zou willen laten kiezen tussen hem en mij, dan loop ik liever weg met me staart tussen me benen.
Hoe zou ik hier dan meer kunnen "insteken" op een beschaafde manier die wel werkt? Want het zeggen had geen zin...
Hanoniem schreef op 02-09-2024 om 09:27:
[..]
Dank je voor je advies en ik zal zeker me schouders eronder zetten om dit op een "volwassenen" manier te gaan oplossen.
Ik heb inderdaad een probleem met mijn eigen emoties, vandaar dat ik niet goed weet hiermee om te gaan.
Mijn vriendin voelde zich niet bedreigd maar er is in het verleden wel huiselijk geweld geweest daar. Daarom ben ik ook extra voorzichtig met reacties over gedragingen.
Ik ga verder aan mezelf werken en samen met haar zoon een betere band opbouwen.
Mooi dat je duidelijk zelfinzicht hebt en in staat bent om te gaan met kritiek. Dat siert je. En goed dat je snapt dat je extra voorzichtig moet zijn omdat er in het verleden huiselijk geweld heeft gespeeld.
Pubers kunnen het slechtste in hun ouders en andere volwassenen om hen heen naar boven halen. Zoals Tsjor het al zo mooi schetste. Goede kans dat deze jongen met 16 op het hoogtepunt van de puberteit zit. En je hebt nog wat jaren te gaan. Ik kan je van harte aanraden om je te verdiepen in het puberbrein. Daar is de laatste jaren veel onderzoek naar gedaan en daardoor is er veel meer kennis over beschikbaar dan toen jij puber was. Er is op internet en in boeken heel veel te vinden. Als je een beetje 'light' wil beginnen is het boek van Kluun "Help, ik heb een puber" wel leuk voor de herkenning.
Als je weet en begrijpt dat het voornamelijk onvermogen is en geen onwil, verandert dat al heel veel in hoe jij zijn acties (of juist inactiviteit) ervaart. En natuurlijk, elke puber zoekt ook de grenzen op, dus er zal best ook wat echte luiheid bij zitten. Maar over het algemeen heeft een puber het veel te druk met zichzelf om bewust een ander dwars te zitten 
. Onthoud dat in de functiebeschrijving van een puber bovenaan staat: afzetten tegen ouders. En als nieuwe partner van de moeder heb je het dan dubbel lastig, want jij bent niet de vader. Dat zal je vast ook nog wel eens van hem horen. Laat je daardoor niet van de wijs brengen. Maar inderdaad, bemoei je zo weinig mogelijk zelf met de opvoeding. Laat dat aan de moeder over. Ouders van pubers moeten vooral beschikken over een grote dosis geduld, flink wat humor en een olifantenhuid. Dan komt het allemaal wel goed.
In ieder geval zijn een puber en zijn/haar gedrag denk ik niet meteen reden om de relatie te verbreken. Wel om nog eens goed na te denken over samenwonen. Latten lijkt mij in jullie situatie (overigens voor de meeste 2e relaties met kinderen) de beste optie.
Als de situatie niet verbetert als jij meer kennis hebt opgedaan en iets aan je temperament hebt gedaan, dan kunnen jullie ook nog overwegen om een systeemtherapeut te raadplegen. Die kijkt naar de dynamiek in een gezin en dat kan heel verhelderend zijn.
'Ik ga verder aan mezelf werken en samen met haar zoon een betere band opbouwen.' Drie opmerkingen hierbij: zoek niet het resultaat op de korte termijn; en doe het niet vanuit medelijden, omdat hun echte vader blijkbaar niet naar hen omkijkt. En tenslotte: ik zou ook een gesprek aangaan met je vriendin, want dit is wel erg snel en gemakkelijk 'kiezen voor je kind', maar ondertussen is je kind ook een vervelende puber. Hoe ga je daar dan mee om? Blijf je die doodknuffelen alsof het je baby is?
Zoek een interessegebied waar de jongen en jij elkaar oprecht raken, meestal is iets in de actieve vorm daarvoor geschikt. Pas ergens in de 20 kunnen jongeren terugkijken en hun jeugd en ouders evalueren, dan nog vaak kritisch, als ze zelf eenmaal ouder zijn, dus nog later, worden ze vaak wat milder. Dus ga niet voor de goede band op korte termijn, maar voor een basis van vertrouwen die op lang termijn laat beseffen dat de volwassen mensen om hem heen het goed met hem voorhadden.
Dat je niet goed kunt omgaan met je emoties is iets waar je zelf last van hebt, dus daar zou ik zeker aan werken, want het belemmert je nu om te reageren.
Tsjor
Ik snap je irritatie best en het lijkt me zeker verstandig om voorlopig nog niet te gaan samenwonen. Het is ook goed dat je zelf inziet dat je nog aan je emotieregulatie moet werken en rekening wil houden met het verleden van dit gezin.
Echt opvoeden is aan de moeder, maar als bepaald gedrag jou stoort of je vindt het niet oké mag je dat best aangeven. Het is ook weer niet zo dat alleen ouders hun kinderen aan mogen spreken op gedrag.
Waarom een kwartier op de gang staan wachten op hem? Hij is zestien, hij weet de weg naar het restaurant vast te vinden om te komen ontbijten.
Probeer jezelf niet overal aan te ergeren en zijn ergernissen bij hem te laten.
En als hij zich als een kleuter gedraagt, dan kan een antwoord als 'zoek een wc' of 'we hebben je nog gezegd dat je eten en drinken mee moet nemen' ook prima.
Wordt hem thuis ook alles voorgedaan en nagedragen?
dank je hier kan ik echt wat mee
Hanoniem schreef op 02-09-2024 om 12:58:
dank je hier kan ik echt wat mee
Fijn. Zet 'm op. Zowel hij als jij zijn echt geen verloren zaak .
