in goede en slechte tijden
Mijn ervaring uit een lang huwelijk is dat je slechte tijden kunt overleven wanneer je een duurzame en robuuste relatie kunt opbouwen in de goede tijden. Helaas ervaar ik de slechte tijden nu als een zware geestelijke en lichamelijke belasting.
Zelf kom ik uit een gezin waarin mijn ouders vaak heftig ruzie hadden en ze niet met elkaar konden communiceren. Al van jongs af aan was ik de steun en toeverlaat van mijn moeder, kreeg de klaagzangen over mijn vader, zijn familie en alles wat haar aangedaan was te horen. Ik moest altijd voor haar klaar staan en dat varieerde van boodschappen doen, huishoudelijke taken verrichten, met haar op vakantie gaan en haar gezelschap bieden. Haar angst was zo groot dat ze de teugels niet los durfde te laten en dat eindigde pas toen zij overleed. Ik begreep toen niet dat het een ongezonde situatie was, want ik had kind moeten zijn in plaats mij verantwoordelijke te voelen voor mijn moeder en mij af moest zetten tegen mijn vader terwijl ik van hem hield. Na mijn puberteit heb ik wel een fijne relatie met hem opgebouwd. Nu weet ik dat dit proces parentificatie wordt genoemd.
Temet, het is meer dan een woordspelletje. Als je kijkt naar draagkracht en vermogen, dan houd je het bij jezelf. Als je zegt: ik heb hier geen zin in, dan ligt het aan de ander of aan de situatie inclusief de ander.
De ander is de ander en die is zoals hij/zij is. Daar ben je een relatie mee aangegaan, je doet je best om het goed te doen, en bij moeilijke relaties doe je meer dan je best om het goed te doen en zelfs heel veel meer. Als het dan niet meer gaat komt dat niet omdat de ander nog steeds de ander is, maar omdat wat er gevraagd wordt jouw draagkracht te boven kan gaan. In die afweging zit ook je eigen onvermogen. Dat is het verschil.
Tsjor
tsjor schreef op 23-06-2021 om 12:30:
Temet, het is meer dan een woordspelletje. Als je kijkt naar draagkracht en vermogen, dan houd je het bij jezelf. Als je zegt: ik heb hier geen zin in, dan ligt het aan de ander of aan de situatie inclusief de ander.
De ander is de ander en die is zoals hij/zij is. Daar ben je een relatie mee aangegaan, je doet je best om het goed te doen, en bij moeilijke relaties doe je meer dan je best om het goed te doen en zelfs heel veel meer. Als het dan niet meer gaat komt dat niet omdat de ander nog steeds de ander is, maar omdat wat er gevraagd wordt jouw draagkracht te boven kan gaan. In die afweging zit ook je eigen onvermogen. Dat is het verschil.
Tsjor
Dank je, ik wilde net zoiets schrijven.
