in goede en slechte tijden
Mijn ervaring uit een lang huwelijk is dat je slechte tijden kunt overleven wanneer je een duurzame en robuuste relatie kunt opbouwen in de goede tijden. Helaas ervaar ik de slechte tijden nu als een zware geestelijke en lichamelijke belasting.
Zelf kom ik uit een gezin waarin mijn ouders vaak heftig ruzie hadden en ze niet met elkaar konden communiceren. Al van jongs af aan was ik de steun en toeverlaat van mijn moeder, kreeg de klaagzangen over mijn vader, zijn familie en alles wat haar aangedaan was te horen. Ik moest altijd voor haar klaar staan en dat varieerde van boodschappen doen, huishoudelijke taken verrichten, met haar op vakantie gaan en haar gezelschap bieden. Haar angst was zo groot dat ze de teugels niet los durfde te laten en dat eindigde pas toen zij overleed. Ik begreep toen niet dat het een ongezonde situatie was, want ik had kind moeten zijn in plaats mij verantwoordelijke te voelen voor mijn moeder en mij af moest zetten tegen mijn vader terwijl ik van hem hield. Na mijn puberteit heb ik wel een fijne relatie met hem opgebouwd. Nu weet ik dat dit proces parentificatie wordt genoemd.
Als ik mijn gevoel naar boven haal dan voel ik angst als emotie. De angst en het schuldgevel dat ik egoïstisch ben en behoefte heb om vrij te zijn en waar zij gebruik van maakt om mij te binden. Ik moet haar toestemming krijgen om mijzelf te zijn. Nu ik daar over nadenk is het feitelijk dezelfde situatie als in mijn jeugd. Er is helemaal geen sprake van houden van maar pure codependency.
'Dus ik vraag je voor de derde keer: waarom ben je bij je vrouw? Houd je van haar?'
Het is voor mij de vraag of scheiden dan de oplossing is. Mij lijkt het sterker als je in staat bent om in jezelf die innerlijke afhankelijkheid weet te doorbreken en dingen gaat doen die je zelf wil, waarbij je haar commentaar en afkeuring volledig van je af gaat laten glijden.
Weglopen van haar maakt niet dat je bestand bent tegen een volgende valkuil (en nieuwe liefde).
Dus: boek een reis, maak een zeiltocht, schrijf je in voor een studie, sluit je op in een bibliotheek en begin aan een artikel. Wees voorbereid op commentaar en drama's, en oefen in het negeren dan wel met een kwinkslag pareren en het voorkomen van vallen in de valkuilen. Het kan zijn dat je daarvoor enige tijd professionele hulp daarbij nodig hebt (cognitieve therapie bijvoorbeeld). Het argument: 'maar ik wil het' is wellicht je ankerpunt.
Tsjor
Wat Tsjor ook zegt, als je weggaat bij je vrouw neem je nog steeds jezelf, en je eigen valkuilen, mee. Ik denk dat je er meer aan hebt om ín de situatie te oefenen. Het gaat er dan niet om dat je nee leert zeggen tegen je vrouw, maar ja tegen jezelf. Dat je je ervan bewust wordt dat als je iets voor jezelf doet, dat ook de enige reden is. Dat dat niet is om je vrouw af te wijiof op haar plek te zetten of wat dan ook. Voor jezelf kiezen is voor jezelf, een ander mag daarbij zijn nukken hebben en houden, die zijn van en voor de ander.
Het viel me op je schreef dat je vouw niet begrijpt dat jij je eigen bezigheden nodig hebt.
Dat hoeft ze ook niet te begrijpen. Niet iedereen is hetzelfde. Ze hoeft het alleen maar aan te nemen.
Daarnaast is het zaak dat je die bezigheden ook daadwerkelijk gaat doen. Laat haar maar sputteren. Zoals hierboven werd geschreven, lieft pareren met een kwinkslag.
Ook het advies om hier tijdelijk professionele hulp bij te vragen, is een goede. Een patroon dat je in 60 jaar heb opgebouwd doorbreken, dat is niet simpel. Je verdient beter, dus gun jezelf ook beter.
Chris58 schreef op 22-06-2021 om 09:40:
Als ik mijn gevoel naar boven haal dan voel ik angst als emotie. De angst en het schuldgevel dat ik egoïstisch ben en behoefte heb om vrij te zijn en waar zij gebruik van maakt om mij te binden. Ik moet haar toestemming krijgen om mijzelf te zijn. Nu ik daar over nadenk is het feitelijk dezelfde situatie als in mijn jeugd. Er is helemaal geen sprake van houden van maar pure codependency.
Ja precies. Dat zie ik ook vanaf het begin in je posts. Je kan er uit stappen omdat ontstane patronen binnen relaties nu eenmaal heel erg moeilijk te veranderen zijn. Maar je zit ook met een zieke vrouw en de verantwoording voor je kinderen. Nu zou je ook kunnen gaan proberen daar aan te werken binnen het systeem waar je nu zit. Onafhankelijk van hoe zij reageert. Dat is geen eenvoudige opgave en ik zou daar toch de hulp van een goede therapeut bij zoeken die gespecialiseerd is in co dependency zaken. sterkte
Ik zou wel de relatie beëindigen. Zo te lezen beperkt de vrouw het leven van TS enorm, heeft er aan bijgedragen dat dat leven veel minder leuk is dan had gekund, is ze onaardig en staat tussen TS en zijn kinderen in. Redenen om te blijven zijn financieel van aard en de angst voor een vechtscheiding. Ik lees nergens iets positiefs over de vrouw of over de relatie. Ik zou dus zeker voor mezelf kiezen en er nog wat van maken zonder haar. Het is niet zijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen. Inderdaad wel in combinatie met therapie, want het lijkt me onmogelijk om dit in je eentje te doen. Sterkte!
'Het is niet zijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen.' Dat is wel erg gemakkelijk gezegd. Op een dag komen we allemaal in de situatie, dat we het alleen niet meer redden, de een wat eerder dan de ander. Nemen we dan als uitgangspunt dat het niet onze verantwoordelijkheid is om voor elkaar te zorgen?
Ik vind het uitgangspunt 'naar beste vermogen' beter. Dat betekent dat je ook kijkt naar iemands draagkracht, zowel financieel, fysiek als emotioneel. De uitkomsten zullen dus verschillend zijn. Maar het uitgangpunt zou moeten blijven, dat je elkaar niet zomaar in de steek laat, omdat iemand beperkt is geworden door ziekte of ouderdom.
Tsjor
RosaMontana, als ik in de schoenen van TS zou staan, zou ik ook gaan scheiden, hoor.
tsjor schreef op 22-06-2021 om 13:03:
'Het is niet zijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen.' Dat is wel erg gemakkelijk gezegd. Op een dag komen we allemaal in de situatie, dat we het alleen niet meer redden, de een wat eerder dan de ander. Nemen we dan als uitgangspunt dat het niet onze verantwoordelijkheid is om voor elkaar te zorgen?
Ik vind het uitgangspunt 'naar beste vermogen' beter. Dat betekent dat je ook kijkt naar iemands draagkracht, zowel financieel, fysiek als emotioneel. De uitkomsten zullen dus verschillend zijn. Maar het uitgangpunt zou moeten blijven, dat je elkaar niet zomaar in de steek laat, omdat iemand beperkt is geworden door ziekte of ouderdom.
Tsjor
Natuurlijk laat je niet zomaar iemand in de steek. Maar als je vrouw je je hele leven tegenwerkt, tussen jou en je kinderen gaat staan en er geen sprake van liefde is, zou ik er niet voor kiezen om de rest van mijn leven bij haar te blijven en voor haar te zorgen omdat ze nu ziek is. Je oogst wat je zaait, en in dit geval lijkt dat niet veel positiefs.
RosaMontana schreef op 22-06-2021 om 15:25:
[..]
Natuurlijk laat je niet zomaar iemand in de steek. Maar als je vrouw je je hele leven tegenwerkt, tussen jou en je kinderen gaat staan en er geen sprake van liefde is, zou ik er niet voor kiezen om de rest van mijn leven bij haar te blijven en voor haar te zorgen omdat ze nu ziek is. Je oogst wat je zaait, en in dit geval lijkt dat niet veel positiefs.
mee eens!🙌
tsjor schreef op 22-06-2021 om 13:03:
'Het is niet zijn verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen.' Dat is wel erg gemakkelijk gezegd. Op een dag komen we allemaal in de situatie, dat we het alleen niet meer redden, de een wat eerder dan de ander. Nemen we dan als uitgangspunt dat het niet onze verantwoordelijkheid is om voor elkaar te zorgen?
Ik vind het uitgangspunt 'naar beste vermogen' beter. Dat betekent dat je ook kijkt naar iemands draagkracht, zowel financieel, fysiek als emotioneel. De uitkomsten zullen dus verschillend zijn. Maar het uitgangpunt zou moeten blijven, dat je elkaar niet zomaar in de steek laat, omdat iemand beperkt is geworden door ziekte of ouderdom.
Tsjor
Maar ik denk ook niet dat dat het probleem voor TS is, ik denk dat het meer erom gaat hoe ze met hem omgaat, en het feit dat ze dus altijd negatief is wat ik ook absoluut begrijp gezien haar toestand.
Zoals RosaMontana schrijft: wat je oogst is wat je zaait, en als ze constant negativiteit zaait dan oogst ze dat niet alleen voor zichzelf maar ook voor degene waar ze mee samenleeft, en daarin heeft TS toch een keuze..
Of je doet het met de oogst van een ander , of je gaat zelf zaaien en bepaald zo je eigen oogst.
Daarom is het uitgangspunt ook niet: jij bent niet verantwoordelijk voor haar; noch zou ik erover denken om iemand te straffen (als je altijd zo gedaan hebt krijg je wat je nu toekomst, wie zaait zal oogsten etc.).
Mijn standpunt was: 'Ik vind het uitgangspunt 'naar beste vermogen' beter. Dat betekent dat je ook kijkt naar iemands draagkracht, zowel financieel, fysiek als emotioneel.'
Dan kijk je wat je zelf aan kan, met alles wat daarbij komt kijken. Dan kan de conclusie zijn: 'dit trek ik niet meer, dus ik ga scheiden; maar dan is dat omdat je je eigen draagkracht en je eigen vermogens (in alle opzichten) zodanig inschat, dat het noch voor jou, noch voor je partner goed is om door te gaan; waarbij het primaat wel bij jezelf ligt, want als jij eraan onderdoor gaat heeft niemand er meer wat aan.
Dan is het ook geen afrekening (je bent zo'n naar mens geweest, je verdient het dat ik bij je weg ga). Dat 'nare mens' moet je tijdens de relatie uitvechten, niet achteraf iemand voor straffen. Maar het kan zijn dat je vermogen om het te (ver)dragen op is, dat je het gevecht niet meer aankunt of aan wilt kunnen.
Dan neem je wel je verantwoordelijkheid, maar dan inclusief de vraag:
kan ik dit wel aan? Het antwoord kan zijn: nee, ik kan dit niet (meer)
aan.
Tsjor
tsjor schreef op 22-06-2021 om 16:48:
Daarom is het uitgangspunt ook niet: jij bent niet verantwoordelijk voor haar; noch zou ik erover denken om iemand te straffen (als je altijd zo gedaan hebt krijg je wat je nu toekomst, wie zaait zal oogsten etc.).
Mijn standpunt was: 'Ik vind het uitgangspunt 'naar beste vermogen' beter. Dat betekent dat je ook kijkt naar iemands draagkracht, zowel financieel, fysiek als emotioneel.'
Dan kijk je wat je zelf aan kan, met alles wat daarbij komt kijken. Dan kan de conclusie zijn: 'dit trek ik niet meer, dus ik ga scheiden; maar dan is dat omdat je je eigen draagkracht en je eigen vermogens (in alle opzichten) zodanig inschat, dat het noch voor jou, noch voor je partner goed is om door te gaan; waarbij het primaat wel bij jezelf ligt, want als jij eraan onderdoor gaat heeft niemand er meer wat aan.
Dan is het ook geen afrekening (je bent zo'n naar mens geweest, je verdient het dat ik bij je weg ga). Dat 'nare mens' moet je tijdens de relatie uitvechten, niet achteraf iemand voor straffen. Maar het kan zijn dat je vermogen om het te (ver)dragen op is, dat je het gevecht niet meer aankunt of aan wilt kunnen.
Dan neem je wel je verantwoordelijkheid, maar dan inclusief de vraag:
kan ik dit wel aan? Het antwoord kan zijn: nee, ik kan dit niet (meer)
aan.Tsjor
Je hebt gelijk inderdaad, want er zijn inderdaad ook gevallen waar de keuze enorm snel gemaakt word waardoor je later op spijt terug komt.
Prachtig hoor, Tsjor, maar het is ook een beetje een woordspelletje. Als je gewoon echt geen zin meer heb noem je dat gebrek aan draagkracht en dan zou het ineens ok zijn om de relatie te beëindigen, terwijl het in die redenering rond verantwoordelijkheid niet ok is als iemand zeg "ik heb hier echt geen zin meer in"
Gebruik je het woord 'zin' of ''willen' dan ben je egoïstisch bezig, gebruik je de woorden "draagkracht" en "kunnen", dan neem je je verantwoordelijkheid.
Ik ben niet heel erg overtuigd, eerlijk gezegd. Althans, niet als het gaat om het beoordelen van iemands gedrag. Ik denk dat het wel een hele goede richtlijn is voor de manier waarop je iets brengt naar je (binnenkort ex) partner. Inderdaad niet: ik ga je nu terugpakken voor al je rotstreken, maar beter "ik kan dit niet meer aan".
Groeten,
Temet
Ha Temet,
Het zit niet in mijn natuur om mensen te pesten of terug te pakken. En in relatie tot mijn vrouw zou ik alles wat er gebeurd is niet kunnen loslaten en mij op de toekomst richten.
groet,
Chris
