in goede en slechte tijden

Chris58 schreef op 18-06-2021 om 11:52:

Mijn ervaring uit een lang huwelijk is dat je slechte tijden kunt overleven wanneer je een duurzame en robuuste relatie kunt opbouwen in de goede tijden. Helaas ervaar ik de slechte tijden nu als een zware geestelijke en lichamelijke belasting.

Zelf kom ik uit een gezin waarin mijn ouders vaak heftig ruzie hadden en ze niet met elkaar konden communiceren. Al van jongs af aan was ik de steun en toeverlaat van mijn moeder, kreeg de klaagzangen over mijn vader, zijn familie en alles wat haar aangedaan was te horen. Ik moest altijd voor haar klaar staan en dat varieerde van boodschappen doen, huishoudelijke taken verrichten, met haar op vakantie gaan en haar gezelschap bieden. Haar angst was zo groot dat ze de teugels niet los durfde te laten en dat eindigde pas toen zij overleed. Ik begreep toen niet dat het een ongezonde situatie was, want ik had kind moeten zijn in plaats mij verantwoordelijke te voelen voor mijn moeder en mij af moest zetten tegen mijn vader terwijl ik van hem hield. Na mijn puberteit heb ik wel een fijne relatie met hem opgebouwd. Nu weet ik dat dit proces parentificatie wordt genoemd.

Ik kan me hier volledig bij aansluiten! Ik heb precies in die situatie gezeten, ik heb enorme depressies hiervan gekregen maar dat begon pas later. Ik had niet door waar het vandaan kwam tot dat ik erachter kwam dat ik wel heel leuk ben doorgegaan in het leven, maar dat ik nog een hele boel moest verwerken. Ik dacht dat ik het wel aan kon het verleden op mijn rug en alle normale lasten van het leven erbij, nou mooi niet dus, het is pas sinds 1 jaar dat ik door heb dat het verleden zwaar op me weegt en alle verantwoordelijkheden die ik erbij kreeg, geen kind kunnen zijn, verantwoordingen dragen wat voor de ouders is (  boodschappen doen, schoonmaken, op mijn broertje en zus letten, voor mijn moeder zorgen, de ruzies sussen, tussen mijn ouders instaan en van elkaar aftrekken wanneer het geweldadig werd) en dit is nog maar een klein deeltje van het hele verhaal, maar dit stukje is meer van toepassing op het bericht dat je beschreven hebt.

Ik heb nu sinds een tijdje hiervoor hulp gevraagd om het allemaal te verwerken en om te leren wat zachter te worden, want het heeft me steenhard gemaakt, ik zorg voor iedereen om me heen behalve voor mezelf, wel kwa uiterlijk maar niet mentaal en kwa emoties(stoppen was geen optie ik zal en moest doorgaan hoe dan ook, dus alles wat ik voel schuif ik aan de kant.)

Nu gaat het gelukkig stukken beter, ik ben ook iemand die gewoon door gaat en alles positief te blijven zien, maar dit houd een persoon natuurlijk niet voor altijd vol.

Gelukkig word ik met hulp eve op het goede been gezet voor mezelf, zodat ik het kan verwerken en ook wat zachter kan worden.

heb trouwens nooit geweten dit parentificatie genoemd werd, ook weer iets geleerd😊.

Heb jij zelf ook hulp om de last wat meer van je af te zetten? Of zeg je het gaat zo goed dat is niet nodig?

Okay, dit klinkt niet zo heel gezond. 

Je schrijft  over je ouders" Bovendien konden ze er ook niets aan doen, ook in hun jeugd hebben vergelijkbare dingen gespeeld waardoor ze ook geen gezonde hechtingsstijl en eigenwaarde hebben kunnen ontwikkelen en de ontbrekende elementen bij hun partner hebben gezocht, terwijl je die alleen in jezelf kunt vinden. En waar hadden ze überhaupt hulp moeten zoeken in hun jeugd en vroege volwassenheid." Ja dit is dus een kenmerkende redenering bij kinderen die geparentificeeerd zijn: "Ik mag niet boos zijn, want zij konden er niet aan doen" Ja dat is waar, maar dat zou een eindconclusie moeten zijn, gekoppeld aan vergeving. Veel van deze kinderen staan zichzelf niet eens toe hun boosheid te voelen omdat zij niet anders konden dan hun ouders alleen maar lief vinden. Dat was hun overlevingsstrategie in het kader van "iemand die van me houdt, doet me geen pijn en iemand die me pijn doet houdt niet van me". Maar... ook al konden zij er niets aan doen, ergens is het jonge kind belast en zullen de gevoelens daarover op andere manieren naar buiten komen. 

Ik, als verre toeschouwer, meen dat te zien terug komen in je verhaal over jou en je vrouw: Je klinkt niet heel aardig of lief over haar. Eigenlijk klink je best bozig over haar. Maar ging toch naar haar terug en nu voel je je toch verplicht bij haar te blijven  lijkt het. Waarom is dat? Houd je van haar?

Ik lees het 2e bericht nu net inderdaad, ik kan een heel verhaal schrijven maar ik sluit me volledig aan bij wat lexus zegt, ik denk dat ik het soort gelijke had gezegd.

'veel seks (want dat was volgens mij toen het ultieme bindingsmechanisme),' Ik hoop dat je op dit gebied bijgeleerd hebt, het ultieme bindingsmiddel is niet seks, maar waardering en respect over en weer voor elkaar.

'Rust, stabiliteit en het afwenden van financiële problemen heb ik de voorkeur gegeven boven houden van en gelukkig zijn.' Dit waren in 2016 jouw motieven met terug te keren bij haar. Dat motief heeft je gedragen tot dit jaar.

'En nu 2021 is het erger dan ooit. De gezondheid van mijn vrouw is sterk achteruit gegaan en ze lijdt aan de gevolgen van het jarenlang ontkennen van diabetes. Haar lichamelijke conditie en mobiliteit zijn slecht als gevolg van een CVA en hartfalen. Waar ik nu van baal is dat het uitzicht op een gelukkig en volwaardig leven hierdoor in puin liggen met een partner die fysiek hoog bejaard is, terwijl ik nog wat van het leven wil maken.'

Het liedje van 'Doe maar' komt nu bij me op: is dit alles, wat er is? Het klinkt als de vraag van een man op middelbare leeftijd (ik weet niet hoe oud je bent), die het gevoel heeft dat er nog veel meer uit het leven te halen is dan wat er was. Sommigen beginnen daarom aan een relatie met een vrouw die minstens 20 jaar jonger is, waarop de omgeving een beetje meewarig naar hem omkijkt.

Ja, er zijn stellen die dit volhouden: als de partner achteruit gaat veranderen zij van echtgenoot/echtgenote naar verzorgende. Liefde (geen seks) is dan de grote drijfveer.

Bij jou ontbreekt die liefde, eigenlijk al heel lang. Ik vermoed dat je het moreel gezien voor jezelf eigenlijk niet kunt maken om haar nu in de steek te laten. Maar daarmee voel je je ook als een gevangene, gevangen in een relatie die eigenlijk nooit is geweest wat jij graag had gewild.

Een paar punten om over na te denken:

Bekijk je leven tot nu toe toch eens op de vraag: wat heeft het me gebracht? Wat zijn de positieve dingen de je tot nu toe hebt gekregen, bijvoorbeeld de kinderen, de kans om jezelf te ontwikkelen, je eigen stem te vormen etc.

Bespreek eens eerlijk met je echtgenote wat nu je probleem is, dat je nog zoveel meer wil ondernemen, maar dat zij dat niet kan meemaken. Vraag haar wat zij wil voor jou, wil ze jou beperken, is jouw geluk voor haar belangrijk?

Heb je de mogelijkheid en de moed om meer 'vrije' tijd voor jezelf op te eisen, waarin je iets anders kunt gaan ondernemen, activiteiten of een project of een vriendengroep etc.

Je bent teruggegaan omdat je rust, stabiliteit en geen financiële problemen wilde. Hoe is de situatie nu, 5 jaar later? Hoe gaat het met de kinderen (vind ik belangrijk).

Is het denkbaar dat je een andere manier van leven vindt, voor jezelf en je vrouw, waarin je op een nieuwe manier rust en stabiliteit inbouwt, zonder financiële problemen? Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen, dat het voor je vrouw misschien prettiger is als zij een kleiner, gelijkvloers appartement kan betrekken, maar ik weet niet of ze dat wil en of het financieel haalbaar is. Ik weet ook niet hoeveel zorg je vrouw nu nodig heeft, of jij nu alle zorg levert of dat ze wellicht in aanmerking komt voor meer zorg vanuit de gemeente.

Ik vermoed dat het jou meer gemoedsrust en ruimte geeft, als je het zo kunt organiseren, dat de zorg voor haar niet op jouw schouders terecht komt. Je houdt niet van haar, dat is een simpel gegeven. Jullie wonen (nog) samen in een huis. Biedt dat voordelen (zoals: geen rompslomp van een scheiding en verhuizing, toch basale dagelijkse zorg, financieel draaglijk) en wegen die voordelen op tegen de nadelen (zoals de last van haar beperkingen, minder vrijheid voor jezelf, minder ruimte).

Neem even de tijd om er goed over na te denken. Maak het heden niet ondraaglijker dan het is en de gedroomde toekomst niet mooier dan het zal zijn.

Tsjor

Het hoeft niet "alles of niets" te zijn. Alles zou onvoorwaardelijke liefde zijn voor je vrouw en jij intens gelukkig. Niets is weggaan en daardoor los van je gezin. Zou het laatste je intens gelukkig maken? 

Je vrouw is fysiek niet meer in staat om te functioneren zoals jij en zij zouden willen. Onze gezondheid hebben we niet voor het uitkiezen en morgen kan ons leven er daardoor compleet anders uitzien. Dat is moeilijk en het stuk van zorgen voor wordt groter voor de partner. Maar het zorgen moet niet alleen op de schouders van het gezin terechtkomen. Daar moet je zeker over praten, samen naar oplossingen zoeken en hulp inschakelen. 

Denk rustig na wat voor jou belangrijk is om misschien niet het "intense geluk" te voelen, maar wel tevreden zijn en stabiliteit te creëren voor je gezin en zeker ook tijd en ruimte voor jezelf. Als je besluit om weg te gaan, einde van de relatie, dan zal het ook moeilijk zijn om geen schuldgevoel te ontwikkelen. Dat kost ook veel energie en brengt misschien ook geen geluk. Maar het blijft jouw keuze, er is geen goed of slecht. 

De instelling van je partner is hierbij natuurlijk ook belangrijk. Denkt ze mee in oplossingen, houdt ze rekening met jou, kijkt ze naar dingen die ze nog wel met haar gezin kan ondernemen? En gunt ze jou je eigen vrijheden om tijd voor jezelf te hebben? Sterkte, het is een moeilijke situatie. 

Chris58 schreef op 21-06-2021 om 12:04:

De opmerking ‘Bij jou ontbreekt die liefde, eigenlijk al heel lang. Ik vermoed dat je het moreel gezien voor jezelf eigenlijk niet kunt maken om haar nu in de steek te laten. Maar daarmee voel je je ook als een gevangene, gevangen in een relatie die eigenlijk nooit is geweest wat jij graag had gewild.’ Is heel terecht.

Even een  korte reactie op je verhaal maar ik heb alles gelezen hoor.

Dus zoals ik het goed begrijp ben je eigenlijk met tegenzin nog met haar samen? Maar gezien haar toestand vind je dat je het niet kan maken om weg te gaan toch?

Maar denk je dan niet dat jullie beide dood ongelukkig worden op de manier hoe het nu gaat?

Ik ga er even van uit dat jullie al wel gesprekken hebben gehad. Misschien toch weer en gesprek beginnen samen? Maar dit keer eerlijk erbij vermelden dat je er een beetje klaar mee bent, en de manier hoe ze reageert op alles je hartstikke ongelukkig maakt. Misschien gaat ze dan in zien dat ze zich een beetje anders moet opstellen? Want ondanks dat zij het nu erg zwaar heeft, heb jij het ook heel erg zwaar, en het wil niet zeggen dat omdat zij zich zo voelt dat ze iedereen om haar heen de put in mag trekken.

Een eventuele scheiding wil niet zeggen dat je haar in de steek laat. Je kunt altijd aan de zijlijn handreikingen voor haar doen mits het niet al je energie weghaalt. Of de mogelijke relatie met iemand anders in de weg staat. Iets koelbloediger worden kan helpen. Grote korrels zout want je bent zo weer weg.

Mag je in je eigen leven ook voor jezelf kiezen?

Uiteraard kan het zijn dat je haar een deel alimentatie mogelijk zal moeten betalen en een deel van je pensioen. Hoe erg is dat vergeleken met bij haar blijven en alles delen?

De kans dat ze zich 'herpakt' na een scheiding lijkt me groter dan dat ze nu nog 'tot inkeer' komt en uiteindelijk is iedereen toch verantwoordelijk voor het eigen leven.

Met mijn exman was niet te leven maar ik herken zijn kwetsbaarheid en ben altijd nog beschikbaar als er eens iets is. We passen op als hij op vakantie gaat of zoeken een lastig administratief gedoe met hem uit en bellen met instanties, hij is anderstalig.

Dat is niet te vergelijken met een huwelijk. Het betekent ook dat ik voor de kinderen, die hun vader op het moment niet willen zien, het beroep afvang dat hij anders op ze zou doen.

Chris58 schreef op 21-06-2021 om 12:04:

Bedankt voor jullie reacties.

@Lexus: Natuurlijk ben ik teleurgesteld en deels boos op mijn ouders, enerzijds omdat zijn moeder mij niet kon en wilde loslaten en anderzijds omdat mijn vader het liet gebeuren. Ik kan hun gedrag deels plaatsen en er een zeker mate van begrip voor opbrengen. Mijn moeder werd door haar vader mishandeld en mijn vaders moeder pleegde zelfmoord toen mijn vader 9 jaar was en hij werd achtergesteld op de bastaard kinderen van zijn vader.

Wat mijn vrouw betreft, ja ik ben boos en teleurgesteld. Altijd drama en alles moet om haar draaien, ze eist loyaliteit maar zelfreflectie ho maar. Zeker alles mbt tot haar gezondheid is een drama waarbij ze het voor iedereen om haar heen extra moeilijk maakt. etc

Ja wat Rachel zegt en: TJa nu doe je hetzelfde als in je eerste post, maar uitgebreider: je maakt excuses voor je ouders. Die zijn wellicht terecht maar daar gaat het niet om. Het is niet voor niets dat je in je eerste posting en daarna zo uitgebreid op je opvoeding en hechting ingaat. Het gaat er om dat je een boosheid naar je vrouw laat zien terwijl je wel in die positie blijft zitten, net zo als je ooit bij je ouders deed. 

Intussen ben je wel boos op haar, een boosheid die wellicht helemaal terecht is. Maar als zij verkeerd met haar ziekte e.d. omgaat, moet jij dan de brokken oprapen? In zekere mate mag je verwachten dat partners elkaar ondersteunen, wordt het te veel en doe je het toch terwijl het met jezelf slecht gaat, dan ben ben je waarschijnlijk in een patroon van co-dependancy gevallen wat zijn wortels in je jeugd heeft. Dit klinkt als even een snelle diagnose maar ik bouw alleen maar voort op wat jij in je eerste posting aangeeft. 

Je vrouw is zoals ze is. En zal zo blijven. Waarom ben je bij haar? Houd je van haar?

Ik zou het nooit zomaar voorstellen, maar nu waag ik het toch: is het wellicht een idee om de situatie te bespreken met je 3 kinderen samen? Wat wensen zij voor jou (soms hebben kinderen de dynamiek in een relatie van hun ouders beter door dan de partners zelf), hoe denken zij om te gaan met de ziekte van hun moeder en de wijze waarop zij met medicatie omgaat. hoe gaan zij de verhouding met hun moeder vorm geven?

Het zou wel mooi zijn als je dan al zelf een plan hebt over hoe je verder wil.

Scheiden kan natuurlijk, het financiële argument is een beetje vreemd: geld maakt niet gelukkig, toch? (Maar armoede wel ongelukkig). De kinderen kunnen voor zichzelf zorgen, dus die zorg heb je niet meer.

Bij haar blijven kan ook, maar het zou wel goed zijn om het gevoel van gevangen zitten te doorbreken. Dat kan door activiteiten te ondernemen buitenshuis. Mijn advies zou zijn om in eerste instantie vooral in te zetten op iets studieus, iets wat aansluit bij je promotie. Dat kan als doel hebben dat je een artikel wil schrijven, een onderzoek wil uitwerken of een aanvullende studie wil doen. Dan moet je naar bibliotheken, universiteiten, laboratoria wellicht. Wees daar creatief in. Ik weet niet in welke richting jouw interesse ligt, maar ik zag bij filosofie (als voorbeeld) heel wat mensen op leeftijd, die na hun werkzame leven zich volop storten op filosofische vraagstukken. Het biedt je in elk geval een kader, waarin je 's morgens de trein kunt pakken, kunt uitstappen waar je wil, doen wat je wil en terugkomen wanneer je wil.

Overigens, als je zoon nog werk nodig heeft.... restaurants schreeuwen om personeel.

Tsjor

'Ze willen voor mij een aangenaam leven zonder drama.

Zelf zit ik te denken om na mijn pensionering weer een studie op te pakken, PhD-studenten begeleiding, of advieswerk doen. Ik heb fysische chemie gestudeerd een vakgebied dat dicht tegen de experimentele natuurkunde aanleunt.'

Ik zou zeggen: doen. Ik ben een echte alfa, helaas. Het lijkt me heerlijk om op de gebieden die je noemt vooruit te kunnen. Probeer het vooral in een kader, dat buitenshuis ligt te doen, zodat je een eigen leven kunt houden. Ik hoop dat dat ook overeen komst met wat jouw kinderen voor jou wensen.

Eventueel zorg je voor een achterwacht voor je vrouw, of overleg je met de huisarts/wijkverpleging: wat als.... zodat je vrouw iemand anders kan bellen en jij niet steeds hoeft te komen.
Tsja, ik herken het wel, er zijn genoeg plekken waar ze zitten te springen om goede koks. En waar ze goed betalen. Heerlijk toch, als iemand zo zijn weg kan vinden.

Tsjor

Chris58 schreef op 21-06-2021 om 20:27:

@Lexus: Wat ik met het verhaal over opvoeding en hechting wil zeggen is dat het probleem zich herhaalt in elke volgende generatie en als je het niet herkent en doorbreekt dan gaat het weer over op de volgende generatie. Wat ik moet doen is uit de cyclus stappen en er voor mijn kinderen zijn. Maar waarschijnlijk bedoel jij het anders en bevat ik het niet.

Nou je vat het voor een groot gedeelte wel: dit vind ik ook: Wat ik met het verhaal over opvoeding en hechting wil zeggen is dat het probleem zich herhaalt in elke volgende generatie  en als je het niet herkent en doorbreekt dan gaat het weer over op de volgende generatie

Vervolgens kom je zelf met de oplossing: Wat ik moet doen is uit de cyclus stappen en er voor mijn kinderen zijn.

Daar ben ik het ook mee eens. Waarom doe je dat niet dan? En dan bedoel ik ook, er zijn voor je innerlijke kind, want dat doe je nu niet: je bent bij een vrouw waar je boos op bent. Bedenk dat kinderen niet oppikken hoe je hen behandelt, maar hoe jij jezelf (en je innerlijke kind) behandelt en wat je ze voorleeft. Dus als jij uit verplichting bij een vrouw bent waar je eigenlijk boos op bent, leer je ze dat zo relaties in elkaar zitten. 

Dus ik vraag je voor de derde keer: waarom ben je bij je vrouw? Houd je van haar?