Ik heb twee kinderen en een jongere vriend - hij vindt de situatie lastig
Ik date nu 8 maanden met iemand van 31. Zelf ben ik 38. Hij heeft nog geen kinderen, geen eigen huis en redelijk zoekend in zijn werk. Het ging super goed tussen ons maar nu heeft hij af en toe twijfels en kan 'de situatie' moeilijk accepteren. Hij vindt het toch erg veel dat ik twee kinderen en een exman heb. We hebben het over kinderen gehad dat we dat graag samen willen ook. Maar hij vindt het moeilijk dat wij nooit samen voor de eerste keer een kind krijgen of gaan trouwen. Dat doet hem pijn, niet samen eerste keren delen. Ook is mijn leeftijd lastig ivm kinderwens. Het liefst zou hij nog veel samen reizen en een mooie carriere met reizen hebben. Dit is dus lastig want verder zijn we heel gek op elkaar. Is er iemand met een soort gelijke ervaring? Ik zou voor hem ook wel lotgenoten willen vinden. Hij vindt mij en de kinderen zelf leuk maar de hele situatie erg veel en niet wat hij ooit gedacht had.
Zolang hij de situatie lastig vindt en twijfels de kop blijven opsteken, zou ik niet gaan samenwonen en ook de kinderen niet aan hem laten wennen. Alleen 'gek op elkaar' is een onvoldoende basis. De rest van de seinen staan op oranje en rood. Iets gaan forceren vanwege jouw leeftijd i.v.m. mogelijke kinderwens daar ga je spijt van krijgen.
Het is niet het advies wat je wilt krijgen, maar ik zou een afkoelingsperiode inlassen, elkaar een aantal maanden niet zien of spreken. En afspreken dat hij zelf hard naar nieuwe woning gaat zoeken.
Lexus schreef op 20-02-2025 om 16:26:
Wat is dat toch, dat kinderen zo maar opgezadeld worden met de lover van hun moeder en dan met zijn allen kerngezin moeten gaan spelen? Dat werkt alleen als het heel heel schroomvallig wordt aangepakt. Ruime de tijd nemen. Bijvoorbeeld de eerste drie jaar is hij een 'oom' voor erbij, Dan eens samen op vakantie, eerst kort dan langer. Observeer goed hoe de kinderen hier mee omgaan. Hun welbevinden moet leidend zijn hierin, niet de luchtkastelen van een stel dat elkaar nog geen jaar kent.
Dat mijmeren over een toekomst samen komt ook wat puberaal over. Houd het gewoon bij wat het nu is en laat het zich vandaaruit verder ontwikkelen, maar rustig, langzaamaan. En als dat niet kan, zegt dat genoeg
Dit keer 1000 ja. Als ik zie hoeveel mijn kids geworsteld hebben moet hoe het er bij ex aan toe ging, dat ging weer snel kapot, toen weer niet, toen weer wel. En de kids worden er tegen wil en dank maar gewoon in mee genomen en hebben ineens niet zoveel meer te willen, want mama (of papa) is verliefd en dat moet iedereen net zo leuk vinden als dat je dat zelf vind. En wie daar niet in mee wil, snapt er niks van of moet niet zo moeilijk doen.
Denk toch eens aan je kinderen, zelfs in een situatie waarin tussen jullie WEL alles, maar dan ook echt ALLES goed zit, zou je voorzichtig moeten zijn.
