ik en mijn grote mond
In september leerde ik een man kennen en hoewel ik er niks van verwachtte was het precies wat het moest zijn. wij sleuren beiden met een verleden, maar onderweg liet ik al veel bagage achter, hij is daar nog mee bezig, maar is er nog niet. we hebben alles wat een relatie definieert: affectie, oprechte interesse, we doen beiden moeite en toch... ging ik in gesprek met hem. hij is nog bezig met een lopende rechtszaak tegen zijn ex, zij heeft hem zo gekwetst dat het hoge woord er eindelijk uit kwam: ik ben niet klaar zei hij toen ik hem confronteerde met mijn gevoel dat ik het idee had dat hij me liet hangen in onzekerheid, ik ben toe aan een relatie, hij nog niet. dus stelde ik voor hem de ruimte te geven om te doen wat hij moest doen, maar dat we minimaal 1 tot 2 keer in de week contact zouden hebben, vinger aan de pols... jeetje, niet gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn, ik ga dood, zo lijkt het wel, toch hou ik me aan de afspraak en val hem niet nodeloos lastig: ik sport, ik knutsel in huis, ik spreek af, ik plan alles vol, ik val op het werk in waar nodig, ik doe activiteiten met de kinderen... maar dan als alles stil valt, overvalt het gemis me en heb ik het gevoel te verdrinken in onzekerheid. toch stuurde hij me: ik ben blij met je eerlijkheid, dat je dit durft zeggen, want het is ook zo, ik moet aan de slag met mezelf en het verleden, dit is niet ons einde, ik denk aan je... mooi denk ik, en toch... soms nekt de onzekerheid me... wat kan ik nog meer doen om deze tijd uit te zitten?
Een week geleden hadden we de beste nacht van ons leven, samen op hotel, heerlijk relaxt, volgende dag samen gaan shoppen, en toch wist ik dat ik hem mijn gevoel moest vertellen... nu weet ik niet of ik dat had moeten doen, want sinds de 10de appen of bellen we elkaar niet meer... dat is niet lang, dat weet ik, maar alles duurt plots gruwelijk lang... en het is een dagelijks gevecht hem niet te appen, maar ik heb beloofd het niet te doen, dat de bal in zijn kamp ligt...
@Mija,
hehe, hem al dit ook gezegd, dat het een verhaal is waar 2 in zijn betrokken. hij heeft fouten gemaakt en zij ook, ik zie hem niet als een held, integendeel, soms verdedig ik zijn ex als hij uitspraken doet die ik herken: jij hebt vast ook dinges gedaan die haar hebben gekwetst zeg ik dan, of ik vind het niet leuk als je zo over haar praat, ooit was er liefde en ze blijft de mama van je oogappeltje... ik ken haar niet, maar probeer objectief te blijven, ik ben zelf een ex die verkeerd word voorgesteld... nee, ik heb geen ideaal beeld van hem, dat weet hij, zou flauw zijn op mijn leeftijd, je bent met 2 om iets te doen slagen of mislukken
kleinejongen schreef op 13-01-2023 om 18:52:
Ik denk toch dat deze man zich niet puur als slachtoffer van zijn ex opstelt. Ik vind het juist wel eerlijk dat hij zelf alsnog wel door heeft dat hij nog veel te verwerken heeft en er nog mee bezig is het vorige af te sluiten en daarvoor moet je afhandelen. Lijkt mij heel lastig. Juist goed dat je dit hebt aangevoeld en toch hebt gevraagd.
Het is misschien maar een voorbeeld hoe de ex zich opstelt tegenover hem als vader van hun kind, met die opmerking. Er zit vaak nog een hoop achter. Kan het me wel voorstellen dat je deels boos bent en zelf bij ouders bent ingetrokken vanwege die scheiding en je kind daardoor minder kan zien. Dat heeft tijd nodig voor je weer in het diepe duikt met een nieuwe relatie.
Vind het trouwens ook niet niks, jij hebt vier kinderen. Hij mist zijn enige en krijgt er vier van vriendin bij. Dat hoeft misschien juist niet vervelend te zijn maar als je nog een hoop strijd hebt die nog niet geheel is opgelost lijkt mij dat lastig. Nog los van of het ooit ophoudt en hij destructief voor zichzelf is.
Ik zeg dit maar even uit eigen gevoel over stoppen met strijden (of gewoon voor jezelf opkomen) nadat je veel uit eigen beweging, al dat niet gevoelsmatig, hebt ingeleverd. Daarover kan ik verder zeggen dat ik alleen vriendschappen al opzij heb moeten zetten als ze momenten te veel van mij vroegen/vragen en ik heb het over veel langer dan nog maar twee jaar. Bovendien heb ik een nieuwe relatie zelf al uit mijn hoofd gezet. Ik wil dat geen eens meer, al zal het ooit misschien of wel als het zich aandient. En nee dat pushen (wat niet negatief bedoeld is) als iemand mij wel leuk vind en ik zit vol met gezeur werkt voor mij averechts.
Mijn tip is dus ook, ga vooral je eigen gang. Verliefdheid is een rare ziekte maar zodra het echt van twee kanten gelijk is wordt het zekers een sprookje. Je hebt tijd zat, we willen met een roze bril gewoon gezien worden door die ene persoon. Dat hoort erbij. En weet je, geniet daar ook van. Dat je verliefd bent en dat is altijd minder saai dan als je het nooit echt wordt.
er is nog zoveel meer... het is geen fraai verhaal, hij als man werd mishandelt door haar... en als man kom je daar niet zomaar voor uit, er is zoveel meer. maar ik wilde gewoon even ventileren, ik voel dat het goed zit, dat het goed zal komen, maar soms sluipt er twijfel in of ik er goed aan deed zo open en eerlijk te zijn. niks zo makkelijk niks doen en het beestje niet bij naam noemen...
Nou en toch wilde ik net al schrijven, achterover leunen en niks doen. Dat is dan een moeilijke opgave maar oefening baart kunst.
ja je deed daar goed aan. Niet aan twijfelen
Volgens afspraak van de 1 of 2 keer in week, hadden we vandaag kort contact. Ik stuurde hem dat ik ze een deugddoend weekendje wenste. Zijn antwoord kwam snel, gevolgd met een dikke knuffel en kus. En of hij ok was gooide ik er achteraan. Gaat wel, maar zit behoorlijk vast...pas anderhalf uur later wist ik wat te sturen. Nee zei ik hem, je bent niet ok en alleen geraak je er niet. Kijk om je heen ging ik verder, er wordt van je gehouden en al die liefde zal je op weg helpen, maar alleen als je het toe laat...en ik ben er ook nog, ik zal de rol vervullen die je nu nodig hebt om te geraken waar je wilt zijn, maar enkel als jij daar behoefte aan heb, ik laat je niet los...
bovenstaande is trouwens een stukje uit mijn dagboek, hou ik bij sinds 2020, na mijn scheiding, heel therapeutisch 
en dat zal ik ook niet doen, maar ik voel wel dat ik emotioneel afstand neem...dat ik hem enkel kan helpen door zelf stevig te staan en dat is niet samen huilen en in een hoekje gaan zitten treuren.
Omdat te zien moet ik me echt loskoppelen, om de onrust en onzekerheid geen toegang verlenen tot mijn objectieve ik. Om af te sluiten gaf ik mee dat die 1 of 2 keer in de week niet altijd appen moet zijn, maar ook bellen, even wandelen, samen zwemmen, daar genieten we beiden heel erg van, enz… niks extreems. Het volgende contact is weer volgende week, maar ik twijfel niet meer aan wel of niet samen verder gaan, wat ik nu weet is dat ik te maken heb met iemand met een depressie en dat eraan sleuren en trekken alleen maar meer afstand zal creëren op een manier dat ik het niet wil. Maar in de tussentijd woon hij in mijn hoofd en ondanks al dit, is hij bezig ook mijn hart te veroveren. Maar zelf heb ik eindelijk een vrij weekend en daar ga ik van genieten, dat moet ook, heerlijk bezig zijn met de kindjes, mijn renovatie project nog eens bekijken…
Even snel nog een opmerking: hij heeft mijn kindjes al ontmoet, dat gebeurde vrij vroeg, wat voordien nooit gebeurde, maar bij hem voelde het natuurlijk. Maar wij hebben heel duidelijke afspraken, we latten, hij komt soms eten, in 4 maanden was dat 3 keer, blijft nooit slapen en mijn kinderen zijn niet zijn probleem, het hoogst haalbare is dat ze elkaar mogen, meer verwacht ik niet, er worden geen rollen opgenomen als in een traditioneel gezin. Mijn kinderen zijn bovendien allemaal tieners, 10-16 jaar oud, zijn dochtertje is 3, maar ook daar ben ik heel duidelijk in, ik ben geen vervang mama, we hebben een goed contact en meer moet dat niet zijn. Het is zo ontzettend fijn dat we daar van in het begin beiden duidelijk over waren en dat ook durfden communiceren.
Nu wordt het toch echt tijd om even te gaan liggen, over een paar uurtjes is het fitness tijd, voor jullie: een fijn weekend en nogmaals bedankt, het is minder eng dan ik dacht, ik overleefde tenslotte een breuk na 18 jaar, dit kan ik ook aan!
Vroeg in de ochtend kreeg ik zijn antwoord en meer moet dat niet zijn, hij en ik hebben een lange weg te gaan, zowel solo als samen. hij zegt eindelijk een afspraak te hebben gemaakt bij een psycholoog en dat hij weet dat hij er niet alleen zal geraken en of ik wil blijven, dat hij zich optrekt aan onze momentjes samen, dat dat voor hem een positieve gegeven is om door te blijven zetten. Ik wil je niet kwijt, sloot hij af, wat wij hebben is het waard om voor te vechten. En deze man heeft altijd gedaan wat hij zegt, nog zoiets dat ik zo waardeer, hij zal nooit zomaar iets zeggen, tenzij hij zeker is dat het kan doorgaan en anders belt hij. Een mooi voorbeeld is een tijdje geleden, nog voor kerst. Hij zei langs te komen, maar zijn werk liep serieus uit, ik had toen oudercontacten en hij belt me, ik hoorde de teleurstelling in zijn stem toen ik zei dat ik al door was... en laten we eerlijk zijn, ik was een beetje geïrriteerd omdat hij niet kwam rond het uur dat hij had gezegd, maar ook, ik hoorde heel duidelijk de teleurstelling in zijn stem en besefte dat ook hij ontzettend had uitgekeken naar ons momentje samen. in het verleden was het zo vaak dat mannen iets beloofden, maar dan last minute het niet na kwamen, dus ik had wat issue over dat verleden... Na de ouder contacten hebben we elkaar toch nog gezien en pas tegen 3u in de nacht vertrok hij naar huis... we wonen gelukkig in dezelfde gemeente. Dus ik denk dat ik het hier ga afsluiten, ik heb mijn antwoord, de fundament zit goed, hij heeft een start genomen en dat zal zijn met de nodige kronkelingen, bochten en valpartijen, maar geen probleem, ik ben er om hem op te vangen als dat gebeurd. dikke merci en hopelijk tot nooit meer
Kijk je uit dat je hem niet wil redden? Ik snap dat je verliefd bent maar het klinkt mij allemaal wat te romantisch en idealistisch, de problemen van die man en dat jij er voor hem wil zijn. Pas goed op jezelf.
ik vind dit alles behalve romantisch en idealistisch, integendeel, voor een prille relatie toch even wat anders dan hoe het vaak start. en aan redden doe ik niet mee, wie gered wil worden, moet daar zelf mee starten. wijs hem de wegen die mogelijk zijn ( beroepsmisvorming, zit in de sociale sector) net daarom wil ik niet zijn therapeut of dergelijke zijn. Er zijn is niet constant aan hem plakken of elkaar dagelijks zien of horen, ik ben er als hij het nodig heeft, maar in de tussen tijd gaat mijn leven gewoon verder en die is gevuld met gelach, met getob enz..., het is niet dat de zijne even on hold is, dat de mijne dat ook moet zijn. En natuurlijk, een relatie kun je niet even zomaar in het midden starten, het heeft een begin, een midden en een eind en daar tussen dromen en falingen... ik had een vraag en wat bedenkingen, maar na mijn ex en de daarop volgende gruwelijke vechtscheidig, heb ik leren doseren en vooral mezelf eerst zetten, zelfactualisatie is voor mij het begin van alles
Mija schreef op 14-01-2023 om 10:33:
Kijk je uit dat je hem niet wil redden? Ik snap dat je verliefd bent maar het klinkt mij allemaal wat te romantisch en idealistisch, de problemen van die man en dat jij er voor hem wil zijn. Pas goed op jezelf.
dat dacht ik ook al. Pas goed op jezelf ts
Zegt/zei hij dat hij verliefd op je is/was? En heeft hij een diagnose van die depressie, of is dat eigen interpretatie?
Een depressie is een serieuze aandoening, een stemmingsstoornis waarbij de neurotransmitters in de hersenen zo ontregeld zijn dat de patiënt niet meer kan genieten. Als je depressief bent, kun je niet verliefd zijn. Verliefd zijn is ook een soort van stemmingsstoornis, maar dan de andere, de positieve kant op, de beroemde roze bril. Depressief en verliefd gaan niet samen, als hij zegt van wel dan verwart hij zijn vermeende verliefdheid denk ik met dat hij waardeert dat jij zorgzaam bent en hij zich begrepen/gekoesterd voelt. Dat is geen liefde. En dat is een vreselijke valkuil. Ook voor jou. Jij komt uit een lange toxische relatie, schrijf je. De meeste mensen komen zwaar beschadigd uit zo'n relatie. Heb je daarna goede therapie gehad? Heb jij je persoonlijkheid en je zelfvertrouwen hersteld? Zo niet, dan loop jij ook kans om hevig verliefd te worden op de eerste de beste man die je normaal-lief behandelt (zelfs al is hij depressief en boos en nog niet los van zijn ex).
In dit geval geef jij al voordat jullie relatie goed en wel begonnen is alwéér veel te veel toe en lever je veel te veel in voor een partner. Zie je dat? Dat deed je ook bij je ex. Inleveren en toegeven is niet nodig in een gezonde, gelijkwaardige relatie. Ja, het voelt heel anders en veel beter dan je vorige relatie, tuurlijk, maar weer, dat is een valkuil. Dit gaat in mijn ogen niet leiden tot de gezonde en gelijkwaardige relatie die jij verdient.
Pas goed op jezelf. Ga hem niet redden. Leef je eigen leven, los van hem. Boek nog een paar sessies bij je therapeut, praat hierover. Nogmaals, je verdient net als iedereen een gezonde, gelijkwaardige relatie. Met minder hoef je geen genoegen te nemen.
Je klinkt helemaal niet alsof je hem loslaat of afstand neemt eigenlijk. Je wacht tot hij klaar is en houdt het contact warm om in te stappen zodra het kan.
Daarmee kun je lyrisch en wat overromantisch schrijven, maar dan word je redder en geen partner.
Je romantiseert wel degelijk en daarmee creëer je de schijnrust die je voelt van binnen: zie je wel, hij wil nog, het is nog niet klaar; natúúrlijk geeft dat strohalmen en natuurlijk denk je dat je het daardoor redt, je hebt jezelf uit de realiteit geplaatst. Je voelt je niet beter omdat je sterk bent, maar omdat je jezelf voor de gek houdt gevoelsmatig.
Je zou denk ik realistischer en minder met roze bril naar de situatie moeten kijken.
Er was contact 1. Waarom als je hem de ruimte wilt geven? 2. Het contact kwam niet vanuit hem, besef je dat?
@ iedereen die antwoorde:
ik neem al jullie overwegingen mee en ja, ik ben nog altijd therapie en kom van ver. al wat al werd gezegd klopt deels, ook ik ben zwaar beschadigd geweest, maar ik kan het blijven en elke contact dat neigt naar meer uit de weg gaan, of durven het weer te zien. hij neemt wel degelijk zelf contact op, maar als ik dat hier allemaal moet zetten, ben ik bezig met een boek te schrijven en nee, hij moet nog starten met zijn sessies en ja, het kan zijn dat al dit helemaal nergens heen gaat op het einde, maar dat weet ik nu niet, en hoe kan ik het weten als ik alles uit de weg ga? welke relaties lopen er wel over wolken en gaan niet gepaard met onzekerheid? en ja, toch wel, ik kwam uit een diepe dal en vond mijn zelfvertrouwen weer terug, er waren er voor hem die maar al te graag snel wilden samen wonen, maar in die val had ik geen zin, ik ben niet iemand die met de eerste de beste gaan samen hokken om toch maar van straat te zijn, ik vind het net geweldig op mezelf, hij zou hier in huis geen toevoeging zijn. Na idd 3 jaar alleen kwam hij en het klopte, maar hij is gewoon nog niet waar ik ben en dat is natuurlijk jammer. maar echt wachten wachten doe ik niet, ik heb hoop dat het goed komt en is dat niet zo, dan is dat zo, dan maak ik weer een topic aan waar ik mijn verdriet de vrije loop laat, dit is nu eenmaal het leven, er zijn geen garanties, dat weet ik nu na 18 jaar... maar hey, dank voor jullie respectvolle bijdrage, ik startte dit ook om niet enkel mijn waarheid te zien of wat ik graag zou willen zien, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit
Overigens schrijf ik uit ervaring. Ik heb die fout ook gemaakt. Hopelijk kun je leren van mijn fouten. Stap niet in een zorgrelatie, wacht tot je iemand vindt die jouw zorg niet nodig heeft en waar je een gelijkwaardige, wederzijds gevende relatie mee kunt opbouwen.
en natuurlijk trek ik me een beetje op aan wat iemand hier op de eerste pagina zei over een vriendin dat te maken kreeg met een getraumatiseerde gescheiden man, soms is het waard om even door te zetten, opgeven bij elke obstakel is het ook niet. er zijn veel vissen in de zee natuurlijk, maar deze vis wil ik een kans geven
"welke relaties lopen er wel over wolken en gaan niet gepaard met onzekerheid?"
De eerste jaren van een relatie moet wel vlekkeloos verlopen. Dan leg je de basis voor de toekomst en die basis moet zeer solide zijn. Dat is hier allemaal niet aan de orde. Jullie basis is moeilijk, wankel, depressief. Daarom vrees ik dat dit niet tot een gezonde relatie kan leiden.
Ik snap dat je er voor hem wilt zijn, maar dat is die zorgrelatie, geen liefdesrelatie. Open je ogen, zie het verschil. Je hebt al genoeg jaren in een suboptimale relatie gezeten, maak die fout niet nogmaals. Nogmaals, je verdient beter. Sterkte.
IMI-x2 schreef op 14-01-2023 om 12:25:
Overigens schrijf ik uit ervaring. Ik heb die fout ook gemaakt. Hopelijk kun je leren van mijn fouten. Stap niet in een zorgrelatie, wacht tot je iemand vindt die jouw zorg niet nodig heeft en waar je een gelijkwaardige, wederzijds gevende relatie mee kunt opbouwen.
dank je wel, dat is ook zo, dat was de fout bij mij ex, ik zorgde en hij nam en toen had ik niks meer te geven en ging vlotjes naar de volgende... en dat wil ik absoluut niet meer, daarom ook deze afspraken met hem, op een gegeven moment had ik door dat ik weer in die rol was beland, dat was het moment dat hij merkte dat ik niet meer zo vlotjes reageerde op zijn appjes en toen heb ik het hem wel eerlijk verteld, dat ik niet zat te wachten op hem dragen... maar het is een aandachtspunt voor mij, constant, want het gebeurd met een vingerknip
