ik en mijn grote mond

Ja, dat is lastig en moeilijk als je zo verliefd bent, maar bedenk dat het echt belangrijk is dat je hem nu de rust en de ruimte geeft om echt een goede start te maken met wat er voor jullie in het verschiet ligt.
Door nu toe te geven aan je impulsen kun je een hoop te niet doen voor de toekomst. Dus... leidt jezelf af!! Zoek andere mensen op en probeer het echt te parkeren. Word geen stalker!

soms moet je iemand laten gaan om te zien of ie nog terug komt... maar ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is maar probeer het igg! Sterkte!

Je kunt niet blij worden van een man die niet voor jou gaat, hoe verliefd je ook bent. Sterker nog: hoe verliefder je bent, hoe meer pijn het doet. Het is een raar soort chemie in je hoofd. Probeer je zinnen te verzetten. Ga naar een film, iets met vrienden, buiten, sportschool enz. Als het zo moet zijn komt hij vanzelf. Dan kan hij laten zien hoe leuk hij is, ontneem hem en jouzelf dat niet. 

allesInmij2023 schreef op 13-01-2023 om 12:37:

bedankt voor de bemoedigende reacties Nuchter bekeken is het wat het is, ik heb geen enkele invloed op wat hij voelt en denkt... hij gaf zelf aan dat hij ons niet wilt opgeven, dat hij zal werken aan de muizenissen in zijn hoofd. hem gezegd dat ook te doen, los van het feit of wij samen verder gaan of niet, moet hij een balans vinden voor hem en zijn dochtertje. Voor nu gaat het, ik heb het wat los gelaten, in het begin appten we best veel, al zaten er soms ook dagen van stilte tussen , maar na 4 maanden was de behoefte minder om dat te doen, ik mis wel het bellen, dat deden we dan weer wel. Het is nu 3 dagen sinds we elkaar echt spraken en het gaat, wil ik ventileren doe ik dat, maar uiteraard nooit tegen hem, ik schrijf het op of bel even iemand ons basis zat/zit goed, dat voel ik wel en mocht hij alsnog beslissen alleen verder te gaan, is dat ook zo, ik zou nooit in een relatie kunnen zitten alleen maar om er 1 te hebben, ik sta op mezelf ook stevig genoeg. het voordeel van al dit is, dat ik aan meer dan mijn voorgenomen 3 keer per week fitness kom, in het verleden heeft dat altijd geholpen stress een uitweg te bieden en nu kom ik netjes aan haast elke dag... heb ik nu ook heel hard nodig.

Niet zo hard voor jezelf zijn, want het getuigt juist van kracht wat je hebt gedaan. Je voelde dat hij nog worstelde met het verleden en niet 100% voor jou kón gaan, dan is het toch super knap dat je dit eerlijk durfde te zeggen? Ook voor hem zal het niet makkelijk zijn, want de wíl is er wel, zoals ik het lees, maar je kunt pas gaan bouwen aan een goeie basis als men daar allebei klaar voor is, hoe moeilijk en verdrietig ook.

Beter na 4 maanden al tot deze conclusie komen, dan maar doorgaan en wetende dat er iets speelt. Dat is voor beiden namelijk nergens goed voor en zorgt het uiteindelijk voor nóg meer verdriet 

Lieve allesInmij2023,

Hopelijk hebben jullie inmiddels weer contact met elkaar gehad en is dat ook fijn voor jullie gelopen. Ik vind het heel sterk van je dat je je impulsen om hem zelf steeds te willen bellen/appen zo goed weet te onderdrukken met je verliefde hart. Een vriendin van mij zat met een soortgelijke situatie - haar onderwerp van affectie kwam ook net uit een scheiding met een moeilijke partner en was er ook niet klaar voor om zich te binden - maar inmiddels zijn ze beiden nu alweer ruim twee jaar gelukkig getrouwd. Met elkaar, dus! Ik heb zelden een happyer koppel dan hen gezien, net een sprookje. Ook zij gunde hem de ruimte, en hij kwam er al gauw achter dat hij haar helemaal niet kon missen. Het kan dus heel goed aflopen, als je een beetje geduld hebt, hoe moeilijk dat ook is.

Vergeef me dat ik het aan jou vraag - nu komt mijn eigen bagage de hoek omkijken - maar je weet 100% zeker dat hij in scheiding ligt? Het is niet een excuus om jou op afstand te houden, terwijl hij eigenlijk nog met handen en voeten aan zijn vrouw gebonden is?

Hoe dan ook, ik hoop dat jullie er samen uitkomen en dat ook jullie leven samen in een sprookje verandert. Veel wijsheid en geluk gewenst. 

Ach, wat een droevig verhaal. Een mens zou van minder een trauma krijgen. Nu snap ik wel beter zijn aarzeling; iemand die zo hard geraakt is, heeft uiteraard het nodige te verwerken en ook moet het vertrouwen - in hemzelf, in jullie als koppel - groeien en dat kost nu eenmaal tijd. Het klinkt wel alsof hij het wachten waard is. Gun hem zijn tijd juist door jezelf afzijdig te houden; dit zal uiteindelijk beloond worden. Het klinkt alsof je daar al heel goed mee bezig bent: houd dat vast. En wordt het jezelf af en toe eens te veel: trap het lekker van je af in de sportschool. Ga een proefles kickboksen, dat zal je opluchten. Natuurlijk is dat geen permanente oplossing, maar hopelijk kun je er toch tijdelijk op teren. Ga niet aan hem trekken, claim hem niet: hij is beschadigd als mens en heeft op dit moment genoeg issues om zelf uit te zoeken. Jij blijft op de achtergrond toch een soort vertrouwenspersoon voor hem, zo lijkt het. Hij zal jou weer opzoeken zodra hij er klaar voor is; dat komt vast goed. Nogmaals veel sterkte met deze moeilijke positie waarin je je bevindt. ❤

Mag ik vragen waarom hun woning nog niet is verkocht in deze tijd vd huizenmarkt? (Geen aanval) 

Ik snap namelijk wel dat hij er in 1e instantie voor heeft gekozen uit de situatie te stappen en tijdelijk terug naar zijn ouders is gegaan. Echter, de verkoop van hun huis geeft hem waarschijnlijk ook meer ruimte (financieel) iets terug te kopen, waardoor co-ouderschap geregeld kan worden, zeker gezien het feit dat zij nu wel de lusten (wonen in huis) heeft, maar er niet voor betaald? Begrijp ik dat goed?

Ik zou dat gekwetste held verhaal iets kritischer benaderen als ik jou was. Die man is zelf vertrokken zonder de juridische relatie met zijn kind goed te regelen. Hij is ver weg verhuisd. Het is volkomen logisch dat moeder ook weekendtijd wil met haar kind, anders is ze alleen maar aan het zorgen. De enige reële manier waarop hij gelijkwaardig ouder kan zijn, is door terug te verhuizen naar die stad en dan co-ouderschap te regelen. Hij lijkt nu de consequenties van zijn eigen handelen in de schoenen van zijn ex te schuiven. Zij zou dat maar moeten oplossen, dat hij dat destijds niet beter heeft aangepakt. Zo werkt het niet. Er zit vast een heel verhaal achter dat huis en die financiën. Best mogelijk dat zij zich minder fraai heeft opgesteld. En toch zou ik iets neutraler zijn als ik jou was. Want zijn ex heeft gewoon het recht om de zakelijke dingen voor zichzelf en haar kind zo goed mogelijk te regelen. Als hij alleen al enorm verontwaardigd en boos is dat zij goed voor zichzelf zorgt, zou het verhaal wel eens een stuk genuanceerder kunnen liggen. 
Ik denk dat je er heel wijs aan hebt gedaan afstand te nemen. Het klinkt niet alsof deze man constructief en verantwoordelijk bezig is met zijn leven. Hij lijkt vooral strijd te voeren tegen zijn ex. Zo’n uitspraak dat zij wint als jij vertrekt, zie je zelf niet hoe raar dat is? Het is aan hem van jou te houden en al dan niet ruimte te maken voor jou in zijn leven. Als hij wordt opgevreten door woede en wrok is dat iets wat hij zelf toelaat. Daar kan hij zijn ex niet verantwoordelijk voor maken. Als hij zich twee jaar na het uit elkaar gaan nog steeds als haar slachtoffer opstelt, wordt dit echt geen leuke relatie. Of je loopt het risico ooit hetzelfde met hem mee te maken.  

Ik denk toch dat deze man zich niet puur als slachtoffer van zijn ex opstelt. Ik vind het juist wel eerlijk dat hij zelf alsnog wel door heeft dat hij nog veel te verwerken heeft en er nog mee bezig is het vorige af te sluiten en daarvoor moet je afhandelen. Lijkt mij heel lastig. Juist goed dat je dit hebt aangevoeld en toch hebt gevraagd.
Het is misschien maar een voorbeeld hoe de ex zich opstelt tegenover hem als vader van hun kind, met die opmerking. Er zit vaak nog een hoop achter. Kan het me wel voorstellen dat je deels boos bent en zelf bij ouders bent ingetrokken vanwege die scheiding en je kind daardoor minder kan zien. Dat heeft tijd nodig voor je weer in het diepe duikt met een nieuwe relatie.
Vind het trouwens ook niet niks, jij hebt vier kinderen. Hij mist zijn enige en krijgt er vier van vriendin bij. Dat hoeft misschien juist niet vervelend te zijn maar als je nog een hoop strijd hebt die nog niet geheel is opgelost lijkt mij dat lastig. Nog los van of het ooit ophoudt en hij destructief voor zichzelf is.

Ik zeg dit maar even uit eigen gevoel over stoppen met strijden (of gewoon voor jezelf opkomen) nadat je veel uit eigen beweging, al dat niet gevoelsmatig, hebt ingeleverd. Daarover kan ik verder zeggen dat ik alleen vriendschappen al opzij heb moeten zetten als ze momenten te veel van mij vroegen/vragen en ik heb het over veel langer dan nog maar twee jaar. Bovendien heb ik een nieuwe relatie zelf al uit mijn hoofd gezet. Ik wil dat geen eens meer, al zal het ooit misschien of wel als het zich aandient. En nee dat pushen (wat niet negatief bedoeld is) als iemand mij wel leuk vind en ik zit vol met gezeur werkt voor mij averechts. 
Mijn tip is dus ook, ga vooral je eigen gang. Verliefdheid is een rare ziekte maar zodra het echt van twee kanten gelijk is wordt het zekers een sprookje. Je hebt tijd zat, we willen met een roze bril gewoon gezien worden door die ene persoon. Dat hoort erbij. En weet je, geniet daar ook van. Dat je verliefd bent en dat is altijd minder saai dan als je het nooit echt wordt.