Ik denk dat mijn ouders ongelukkig zijn en hun leefwijze doet me verdriet

Hallo,

ik eindig hier op dit forum omdat mijn vragen op Google geen resultaat opleveren. Ik zit met het volgende: 

Ik heb het idee dat mijn ouders ongelukkig zijn, zonder dat ze het zelf weten of het zelf ontkennen. Ik weet niet eens of ik dit mag zeggen, ik begrijp goed dat ik niet kan bepalen wat geluk voor iemand is ja of nee. Misschien zijn ze wel gelukkig maar ziet dat er anders uit dan voor mij. Maar ik durf de vraag ook niet te stellen omdat ik 1) bang ben dat ik ze beledig maar misschien 2) ook wel dat het waar is. Wat dan? 
De situatie is als volgt: 
Mijn ouders zitten elke avond op de bank TV te kijken. Vanaf een uur of zeven tot 1 tot ze naar bed gaan of in slaap vallen op de bank. Ondertussen kijken ze op Marktplaats & Facebook terwijl ze TV kijken. Mijn moeder is te dik, mijn vader ook, en ze snacken dan versnaperingen etc. Mijn vader heeft niet echt vrienden, mijn moeder heeft wel vriendinnen. Vader heeft van vanalles last aan z'n lijf, allerlei kwalen die je eigenlijk pas bij iemand rond de 70 zou verwachten (hij is 55) en zijn hoofd is snel overprikkeld en hij is steeds vaker verward. Mijn moeder overwerkt zich op d'r werk en laat niemand haar echt helpen.

Ik maak me best wel zorgen om ze, omdat ik gewoon niet kan geloven dat dit een levensstijl is waar je écht gelukkig van wordt? Nietszeggend TV kijken dag in dag uit op de bank, daar zit toch geen levensgeluk in? Mijn vader is continue overprikkeld en ik denk juist dat het o.a door al dat programma kijken en heel de dag op z'n telefoon zitten komt. Ik zou zo graag willen dat ze iets leuks of creatiefs doen, een hobby of een vriendenstel om dingen mee te ondernemen. Ik zou ze zo graag zien schaterlachen vol energie etc, maar ze lopen vaak zo ongeveer in pyjama (ook door moeders thuiswerken door corona) een beetje te sloffen, ongezond te eten, op mij komt het over als opgeven in het leven. Automatische piloot, niet meer nadenken over wat je doet.

Ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Hoe verander ik deze leefwijze? Moet hij veranderd worden? Ik zou het liefst de TV stuk smijten en hun telefoons afpakken voor een week, zo van ga alsjeblieft voelen, ademen, leven. De wereld is niet in een scherm of eten, stop met dat vlucht gedrag. Wat voor dromen hadden jullie toen jullie jong waren en welke nu? Wat wil je voor de toekomst? 
Ik ben zelf bezig met dit soort dingen, mijn ouders zijn helemaal niet dit type. Vinden mij zweverig als ik over levensvragen begin, maar in die paar jaren dat je hier bent kan ik me niet voorstellen dat je ze maar half aanwezig wil slijten? Het maakt me verdrietig om te denken dat ze niet het fijne uit het leven halen. 
Is het wel mijn plaats om er iets van te zeggen/ernaar te vragen ook? Doe ik daar goed aan? En hoe breng ik zoiets? Wat denken jullie als je dit leest? 

Iemand hier herkenning in of tips over? Ik weet me er geen raad meer mee. 

Liefs