Ik denk dat mijn ouders ongelukkig zijn en hun leefwijze doet me verdriet
Hallo,
ik eindig hier op dit forum omdat mijn vragen op Google geen resultaat opleveren. Ik zit met het volgende:
Ik heb het idee dat mijn ouders ongelukkig zijn, zonder dat ze het zelf weten of het zelf ontkennen. Ik weet niet eens of ik dit mag zeggen, ik begrijp goed dat ik niet kan bepalen wat geluk voor iemand is ja of nee. Misschien zijn ze wel gelukkig maar ziet dat er anders uit dan voor mij. Maar ik durf de vraag ook niet te stellen omdat ik 1) bang ben dat ik ze beledig maar misschien 2) ook wel dat het waar is. Wat dan?
De situatie is als volgt:
Mijn ouders zitten elke avond op de bank TV te kijken. Vanaf een uur of zeven tot 1 tot ze naar bed gaan of in slaap vallen op de bank. Ondertussen kijken ze op Marktplaats & Facebook terwijl ze TV kijken. Mijn moeder is te dik, mijn vader ook, en ze snacken dan versnaperingen etc. Mijn vader heeft niet echt vrienden, mijn moeder heeft wel vriendinnen. Vader heeft van vanalles last aan z'n lijf, allerlei kwalen die je eigenlijk pas bij iemand rond de 70 zou verwachten (hij is 55) en zijn hoofd is snel overprikkeld en hij is steeds vaker verward. Mijn moeder overwerkt zich op d'r werk en laat niemand haar echt helpen.
Ik maak me best wel zorgen om ze, omdat ik gewoon niet kan geloven dat dit een levensstijl is waar je écht gelukkig van wordt? Nietszeggend TV kijken dag in dag uit op de bank, daar zit toch geen levensgeluk in? Mijn vader is continue overprikkeld en ik denk juist dat het o.a door al dat programma kijken en heel de dag op z'n telefoon zitten komt. Ik zou zo graag willen dat ze iets leuks of creatiefs doen, een hobby of een vriendenstel om dingen mee te ondernemen. Ik zou ze zo graag zien schaterlachen vol energie etc, maar ze lopen vaak zo ongeveer in pyjama (ook door moeders thuiswerken door corona) een beetje te sloffen, ongezond te eten, op mij komt het over als opgeven in het leven. Automatische piloot, niet meer nadenken over wat je doet.
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Hoe verander ik deze leefwijze? Moet hij veranderd worden? Ik zou het liefst de TV stuk smijten en hun telefoons afpakken voor een week, zo van ga alsjeblieft voelen, ademen, leven. De wereld is niet in een scherm of eten, stop met dat vlucht gedrag. Wat voor dromen hadden jullie toen jullie jong waren en welke nu? Wat wil je voor de toekomst?
Ik ben zelf bezig met dit soort dingen, mijn ouders zijn helemaal niet dit type. Vinden mij zweverig als ik over levensvragen begin, maar in die paar jaren dat je hier bent kan ik me niet voorstellen dat je ze maar half aanwezig wil slijten? Het maakt me verdrietig om te denken dat ze niet het fijne uit het leven halen.
Is het wel mijn plaats om er iets van te zeggen/ernaar te vragen ook? Doe ik daar goed aan? En hoe breng ik zoiets? Wat denken jullie als je dit leest?
Iemand hier herkenning in of tips over? Ik weet me er geen raad meer mee.
Liefs
En als ze dan nee zeggen op die gezonde en véél betere en leuke voorstellen?
Ik snap de vraag, maar jouw idee van leven hoort bij jou.
Ik heb een kind dat denkt dat het weet wat goed voor me is, namelijk de eigen levensstijl, kind heeft het uitgevonden, verstand van wat goed is ( valt over te debatteren maar dat doe ik al niet) en ik moet het uitvoeren.
Nee dus. Ik word daar vreselijk recalcitrant van als wie dan ook mij even in de benen wil helpen, leuk hoor, maar ik leef toch gewoon mijn eigen leven.
Dus lief van je, maar je kunt niet bepalen waar iemand tevreden mee moet zijn. Accepteren is het toverwoord.
Max88 schreef op 18-01-2022 om 19:28:
En als ze dan nee zeggen op die gezonde en véél betere en leuke voorstellen?
Ik snap de vraag, maar jouw idee van leven hoort bij jou.
Ik heb een kind dat denkt dat het weet wat goed voor me is, namelijk de eigen levensstijl, kind heeft het uitgevonden, verstand van wat goed is ( valt over te debatteren maar dat doe ik al niet) en ik moet het uitvoeren.
Nee dus. Ik word daar vreselijk recalcitrant van als wie dan ook mij even in de benen wil helpen, leuk hoor, maar ik leef toch gewoon mijn eigen leven.
Dus lief van je, maar je kunt niet bepalen waar iemand tevreden mee moet zijn. Accepteren is het toverwoord.
Het valt wel altijd te proberen, iets voorstellen. Soms heeft iemand toch net een zetje nodig om bijvoorbeeld een wandeling te maken. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze tevreden zijn met hun manier van leven en dan is het toch een kwestie van je erbij neerleggen dat hun leefstijl erg afwijkt dan die van jou.
Poezekat schreef op 19-01-2022 om 11:12:
[..]
Het valt wel altijd te proberen, iets voorstellen. Soms heeft iemand toch net een zetje nodig om bijvoorbeeld een wandeling te maken. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze tevreden zijn met hun manier van leven en dan is het toch een kwestie van je erbij neerleggen dat hun leefstijl erg afwijkt dan die van jou.
De kunst is denk ik dat je moet formuleren: what's in it for them?
Als je niet van een afstandje kunt bedenken waarom zij iets zouden willen veranderen dan is het heel moeilijk om de juiste toon en acties te bedenken.
Gr Angela
Hoi allemaal,
bedankt voor alle reacties! Het klopt inderdaad dat ik dit bericht van de week midden in de nacht heb gepost, omdat het me echt wakker hield. Ik ben ook blij dat ik dat heb gedaan.
Ik schrok eerst een beetje van de negatieve reacties, waarvan ik het idee kreeg dat ik me er inderdaad niet mee moet bemoeien. Maar, zoals velen van jullie gelukkig zagen, komt mijn bezorgdheid echt vanuit een goede plek. Ik heb nagedacht over wat Anonima123 zei, of ik hen mijn oordeel op wil dringen of of het oprechte nieuwsgierigheid is. Ik denk dat ik er soms een oordeel over heb, omdat ik een beetje moedeloos wordt als ik er naar kijk (zo van, gaat dit ooit veranderen en zo ja; hoe??) omdat zoals door jullie al werd gezegd, hun leven is inderdaad erg vlak. En dat hoeft inderdaad niet verkeerd te zijn, maar ook hier denk ik dat de juiste richting is dat ze een zetje nodig lijken te hebben. Ik heb het idee dat die vanuit mij moet komen, en daarom is er ook wel oprechte nieuwsgierigheid. Wat ik het liefste wil is natuurlijk dat ze zelf zoiets hebben van hey, dit is eigenlijk wel fijn, en daarvoor moet mijn bedoeling ook oprecht zijn.
De suggesties om met hen iets te doen vind ik hele goede. Wellicht ligt het iniatief om dat vlammetje aan te wakkeren (dat is vooral wat ik graag wil, hopelijk zet het dan door) vooral daarin, door inderdaad met ze naar het bos te gaan, te wandelen, te koken etc. Letterlijk het huis uit, weg van het scherm. Ik weet niet al jullie namen meer maar iemand zei ook dat het geen wijzende vinger suggesties moesten zijn, zo van: 'je zit teveel op je telefoon dus we gaan naar buiten' en daar heeft u helemaal gelijk in. Dat wil ik ook niet. Ik vraag me wel af, hoe ik subtiel kan brengen dat de schermen niet bevorderlijk zijn (zowel voor mijn vader als moeder)
Mijn vader zit al enige jaren in de ziektewet, is iets te veel om hier uit te leggen maar zijn hoofd krijgt niet genoeg zuurstof. Sinds afgelopen jaar is hij daardoor verward en overprikkeld aan het worden, gesprekken met de psycholoog worden continue uitgesteld onder mom 'hij moet eerst meer rust'terwijl medicatie verhoogd blijft worden. Maar medicatie verhogen terwijl je zoveel prikkels blijft krijgen (terwijl hij denkt dat hij rust als hij tv kijkt of op zijn telefoon zit) werkt helemaal niet natuurlijk. Hoe maak ik hem dat duidelijk, zonder als een belerend iemand te klinken? Vind ik moeilijk.
Over mij, ik ben trouwens 24. Ik woon niet meer thuis en voor de lockdown werkte ik en ging ik naar school. Ik snap ook helemaal dus dat je rust nodig hebt, maar ik heb niet het idee dat dit nog om rust gaat. Ik denk dat het afvlakken is, of routine, maar zoals al boven gezegd, ik wil gewoon graag dat ze gezond en gelukkig zijn en dat idee heb ik niet.
De vraag; what's in it for them? vond ik een hele goede. Ze moeten natuurlijk ook wel zelf willen. Voor mijn vader zou het meer rust zijn, echte rust, en dan hopelijk vooruitgang. Voor mijn moeder ook weer wat plezier terug vinden in dingen ipv alleen maar werken en op haar telefoon zitten. Soms maakt het me woest als ik langskom en ik hen iets wil vertellen over mijn week en ze gewoon tv blijven kijken tussendoor, of als we eten en mijn moeder zit gewoon op haar telefoon. Dat doet me echt verdriet. Als ik dat zeg wimpelt ze het weg, maar ik denk dat ze zelf gewoon niet bewust is van haar eigen gedrag, wat voor mij echt als vlucht gedrag over komt.
Betreffende of ik oordelen heb moet ik eerlijk zeggen dat ik wel een beetje een vooroordeel heb, maar misschien eigenlijk meer een angst. Ik ben zelf als puber een aantal jaar echt zwaar ongelukkig geweest (woonde toen ook niet meer thuis) en terwijl ik dat voor mezelf ontkende vertoonde ik precies hetzelfde gedrag: uren Netflix kijken (realiteit ontsnappen), binge eten (leeg gevoel vullen) en ik blowde dan ook, dat doen ze niet haha. Maar de rest vind ik misschien ook daarom wel zo zorgelijk, omdat hoe langer je het volhoudt hoe verder verwijdert je bent van die omslag naar écht levens plezier maken. Her worst moeilijker in elk geval, je accepteert en past je aan.
Ik heb het idee dat ze zich wellicht op een soort onbewuste twee sprong bevinden en ik denk dat ik wil ingrijpen, omdat ik bang ben dat ze naar de 'verkeerde' neigen. Daarom enorm bedankt voor jullie suggesties om dingen samen te doen, naar buiten etc.
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dit in mijn eentje aan moet pakken. En wat als ik de suggesties doe, maar ze worden afgewimpeld? Niet naar buiten willen, niet samen iets willen doen? Wat begin ik dan?
Alvast heel erg bedankt voor jullie hulp en een platform om deze vraag te delen, want ik weet niet hoe ik dit zomaar ergens aankaart. Ik hoor het graag.
Liefs 2.0
Hoi Courgettesoup (what's in a name 
Zoals je de situatie beschrijf, vraag ik me af of de wisselwerking tussen je ouders ook niet een deel van het probleem is: vader nog jong maar al jaren in de ziektewet, moeder die een beetje uitgeblust is. Zou het een idee zijn om met ze afzonderlijk dingen te doen? Even met mama de stad in, even met papa een ommetje maken? Zou het kunnen zijn dat ze van de situatie (enigszins) depressief worden? Wat je vertelt over het ziektebeeld van je vader klinkt heftig. Kan ook zijn dat je moeder een "gelijkwaardig" gesprekspartner kwijt is en daardoor ook aan het afstompen is.
Het zijn natuurlijk speculaties van mijn kant. Ik vind het eigenlijk wel leuk dat je er iets aan wil doen. Ben je enig kind? Of kun je eventueel je zorgen delen met een zus of broer, of een lieve tante?
Ik wens je sterkte
Sini
Ik vind het altijd wel een teken aan de wand als mensen niet meer lachen, blij kunnen zijn. Dus ik snap je bezorgdheid wel. Zelf hond ik het wel heel ongeïnteresseerd overkomen als je moeder gewoon op haar telefoon blijft kijken terwijl jij voor hen langs komt. Misschien kan je ze een keer een blowtje laten roken, kan je enorme lachkik van krijgen😉
Hallo Courgettesoep,
Geen heel erg bruikbare tips maar het is wel herkenbaar wat je schrijft, maar ik ben zo'n 15 jaar ouder dan jij en heb inmiddels mijn eigen gezin. Mijn ouders zijn ook nooit van het bruisende type geweest, wat op zichzelf en van het vele tv-kijken en sinds er I-pads en smartphones zijn, ook daarvan. Ik begrijp je zorgen helemaal en als ik zo naar mijn ouders kijk denk ik dat ze terecht zijn. Met mijn ouders is het bergafwaarts gegaan. Ze hebben met niemand contact, mijn vader is ook min of meer aan huis gekluisterd door een ernstige (maar niet levensbedreigende) kwaal en hij controleert mijn moeder volledig. Die komt dus ook het huis niet meer uit. Hun dagbesteding bestaat uit de vogels in de tuin voeren en tv kijken. En sociale media volgen (mijn vader) en patience spelen op de I pad (mijn moeder). Bij beide durf ik te stellen dat ze in aanmerking komen voor een psychiatrische diagnose. Misschien is het bij jouw ouders lang zo erg niet, maar zoals de situatie bij mijn ouders nu is, had ik 15 jaar geleden ook nog niet gedacht.
Ik denk dat je ook enig kind bent, net als ik?
Als je contact hebt met andere mensen die jouw ouders ook kennen, familie, vrienden, hun buren, probeer die contacten een beetje warm te houden. Misschien zien zij ook wel hoe het met je ouders gaat, en kun je ze zover krijgen om iets buiten de deur te gaan doen. Zelf iets ondernemen met je ouders, of met beide afzonderlijk, zoals hier genoemd werd, is ook een goed idee. Dan is het misschien leuker om echt een activiteit te doen dan dat je naar de dierentuin gaat, bijvoorbeeld. Een activiteit zou een vervolg kunnen hebben in een cursus of in het ideale geval een nieuwe hobby. Niet dat dit gelukt is bij mijn ouders (wel een leuke workshop met mijn moeder, geen vervolg - corona gooit ook roet in het eten), maar wie weet lukt het wel bij de jouwe.
Misschien kun je een keer een klein feestje organiseren voor hun verjaardag, huwelijk o.i.d. waarbij er andere mensen op bezoek komen? ( de eventuele familie, buren, vrienden). In mijn geval is er dus geen contact met mensen uit de omgeving van mijn ouders, en ik moet zeggen, dat voelt heel erg eenzaam. En wat je kunt doen als ze niet willen.... ik weet het echt niet. Ze zijn meerderjarig hè.... je kunt ze niet dwingen. Wat je wel kan doen misschien is iets verzinnen waarbij je hun hulp nodig hebt, een ritje naar de Ikea en een kast in elkaar schroeven, dat soort dingen? Ook niet zo bruisend, maar het is wat. En zij hebben misschien het gevoel ook nog een beetje van nut te zijn.
Heb je zelf wel een aantal goede vrienden met wie je dit kunt delen? Dat maakt het probleem niet kleiner maar je kunt het af en toe wel je verhaal kwijt.
Sinilind schreef op 19-01-2022 om 21:49:
Hoi Courgettesoup (what's in a name
Zoals je de situatie beschrijf, vraag ik me af of de wisselwerking tussen je ouders ook niet een deel van het probleem is: vader nog jong maar al jaren in de ziektewet, moeder die een beetje uitgeblust is. Zou het een idee zijn om met ze afzonderlijk dingen te doen? Even met mama de stad in, even met papa een ommetje maken? Zou het kunnen zijn dat ze van de situatie (enigszins) depressief worden? Wat je vertelt over het ziektebeeld van je vader klinkt heftig. Kan ook zijn dat je moeder een "gelijkwaardig" gesprekspartner kwijt is en daardoor ook aan het afstompen is.
Het zijn natuurlijk speculaties van mijn kant. Ik vind het eigenlijk wel leuk dat je er iets aan wil doen. Ben je enig kind? Of kun je eventueel je zorgen delen met een zus of broer, of een lieve tante?
Ik wens je sterkte
Sini
Misschien kun je het wat luchtig brengen, meer zo van: ik ga even een stukje fietsen, heb je zin om mee te gaan? Natuurlijk kun je dan ook een negatieve reactie krijgen maar zo komt het op hen niet dwingend over.
Poezekat schreef op 20-01-2022 om 15:54:
[..]
Misschien kun je het wat luchtig brengen, meer zo van: ik ga even een stukje fietsen, heb je zin om mee te gaan? Natuurlijk kun je dan ook een negatieve reactie krijgen maar zo komt het op hen niet dwingend over.
die zinsnede pas ik regelmatig toe op een van mijn kinderen die de hele dag alleen maar op Insta, Snapchat, etc. zit. Ik zie mijn kind dik en ongeinteresseerd worden en maak me echt zorgen over zijn BMI...
Toen ik je berichtje las, zag ik mijn ouders voor me, alleen die zijn 80 ! Maar goed, hun avond besteding was ook wel ongeveer als jij beschrijft. Niet op mobiel maar de hele avond tv kijken. Alleen overdag waren ze wel lekker bezig. Mijn vader in de schuur, beetje klussen (geen vrienden ook) maar wel hier en daar contacten met mensen uit winkels (voornamelijk de bouwmarkt ;-0) en mijn moeder ook geen vriendinnen, maar zij fietst graag en werkt graag in de tuin. Ze hebben niets met mobieltjes en beeldschermen.
Ik zou iets bedenken om samen te doen waarbij ze zich 'nodig' voelen. Inderdaad bijvoorbeeld helpen met een kastje in elkaar zetten van ikea (of iets anders dus in jouw huis, anders moet je nog verplicht een kastje gaan aanschaffen ook 🤣) en voor je moeder misschien helpen met koken/boodschappen doen?
Je kunt misschien een keer een etentje organiseren bij jou thuis? En dat misschien maandelijks laten terugkomen. Eventueel met wat andere mensen erbij en dan lekker kletsen de hele avond?
Maar waarom moet iemand doen wat een ander leuk of nodig vindt?
Waarom moet ( bijvoorbeeld, in het algemeen) ik een kastje in elkaar zetten bij een ander zodat zij zich beter voelen over mij?
Wat als iemand gewoon een keuze maakt of tevreden is?
Ik had een ex die alleen maar enigzins in de buurt van tevreden kwam als iedereen deed waarvan ex dacht dat het zo hoorde: nuttig en actief bezig zijn is het enige dat mensen erbij laat horen/gelukkig maakt.
Na mijn ( helaas) afkeuring zit iedereen zich met mijn dagbesteding te bemoeien, om gek van te worden. Dat gaat van het verzinnen van banen, het krijgen van boeken, het opdringen van studies, advies over hoe mensen te ontmoeten; alsof je compleet getikt bent, als je nog zo beleefd bent, en dat af durft te wijzen. Gewoon niet ongevraagd mee bemoeien.
Ik heb daar echt wel een grote ergernis aan over gehouden als mensen gaan bepalen wat ik moet doen en leuk moet vinden. Doe wat je gelukkig maakt maar gun dat een ander ook. Geluk is subjectief.
Het is ook een soort van rendementsdenken, je moet zo gelukkig mogelijk worden in de tijd die je gegeven wordt/is. Het leven moet lang en gelukkig zijn. Al je mogelijkheden ontplooien, alles leuk, mooi lang groot en goed en vooral gezond!! Pak alles aan, doe alles voor je lichamelijke en geestelijk welzijn, het is je plicht!!!!
Bolmieke schreef op 21-01-2022 om 19:48:
Het is ook een soort van rendementsdenken, je moet zo gelukkig mogelijk worden in de tijd die je gegeven wordt/is. Het leven moet lang en gelukkig zijn. Al je mogelijkheden ontplooien, alles leuk, mooi lang groot en goed en vooral gezond!! Pak alles aan, doe alles voor je lichamelijke en geestelijk welzijn, het is je plicht!!!!
Ik ben het wel gedeeltelijk met je eens. Al dat streven naar geluk en "ik wil groots en meeslepend leven" zorgt er volgens mij ook vaak voor dat mensen zich juist ongelukkig voelen.
Maar nu sla je compleet door naar de andere kant.
Ik vind het van onverschilligheid getuigen als het haar niets zou doen. Het lijkt een aardig zombie leven met mensen die de kans lopen op langdurige ziektes. Let op wat ze schrijft over haar vader. Ik zou mijn ouders daar ook niet voor over hebben.
Jij en Max88 hangen heel erg aan de kant van "niemand zegt wat ik moet doen" Prima als je je zo voelt maar zij mag zich zorgen maken. Ik lees niets in haar vraag dat zij alles beter weet en dat ze vindt dat haar ouders moeten doen wat zij wil en dat zij de sleutel tot een beter leven in handen heeft. Ze vraagt enkel advies.
Leene schreef op 21-01-2022 om 21:34:
[..]
Ik ben het wel gedeeltelijk met je eens. Al dat streven naar geluk en "ik wil groots en meeslepend leven" zorgt er volgens mij ook vaak voor dat mensen zich juist ongelukkig voelen.
Maar nu sla je compleet door naar de andere kant.
Ik vind het van onverschilligheid getuigen als het haar niets zou doen. Het lijkt een aardig zombie leven met mensen die de kans lopen op langdurige ziektes. Let op wat ze schrijft over haar vader. Ik zou mijn ouders daar ook niet voor over hebben.Jij en Max88 hangen heel erg aan de kant van "niemand zegt wat ik moet doen" Prima als je je zo voelt maar zij mag zich zorgen maken. Ik lees niets in haar vraag dat zij alles beter weet en dat ze vindt dat haar ouders moeten doen wat zij wil en dat zij de sleutel tot een beter leven in handen heeft. Ze vraagt enkel advies.
Ik had het ook niet specifiek over TO maar dat dit een maatschappelijk verschijnsel is. Ik voel best wel druk om niet te dik te worden, regelmatig te sporten, leuk sociaal leven te leiden want dat is zo goed voor je, bevolkingsonderzoeken (die even stil liggen maar als je er niet aan meedoet en je hebt wat dan is het je eigen schuld), minder drinken want alcohol is zo slecht etc. etc. Ik mis tegenwoordig de inzet voor de maatschappij, vrijwilligerswerk, doelen voor het algemeen belang dat is allemaal wat op de achtergrond geraakt. In ieder geval daar waar ik leef en werk en dat vind ik jammer.
"Jij en Max88 hangen heel erg aan de kant van "niemand zegt wat ik moet doen" Prima als je je zo voelt maar zij mag zich zorgen maken. Ik lees niets in haar vraag dat zij alles beter weet en dat ze vindt dat haar ouders moeten doen wat zij wil en dat zij de sleutel tot een beter leven in handen heeft. Ze vraagt enkel advies."
Dat valt wel mee, ik ben vanwege gezondheidsproblematiek niet anders gewend dan te doen wat men zegt en doe niet anders dan me aanpassen aan mensen die dat vermogen niet hebben.
Vervang gezondheid, geluk eens door religie en mensen reageren exact omgekeerd. Ik vind de bekeerdrang in dit soort verhalen gewoon verkeerd.
"Ik ben gelukkig in mijn religie, dat gun ik jou ook dus ik wil dat jij je ook bekeren zal en datzelfde geluk zal ervaren."
"Kom ga eens mee naar de kerk."
"Laten we gaan bidden voor het eten."
Enz.
Als ik dat wilde had ik dat gedaan zonder inmenging.
Tijdsbesteding is subjectief, ik lust spruitjes, de ander haat ze. Ik kan vredig sterven zonder reizen, de ander boekt 4 keer per jaar een vakantie. Dat mag. Ik accepteer dat, laat een ander mij accepteren. ( ik betrek het even op mij maar bedoel het algemeen)
Ze mag zich best zorgen maken of eenmalig een gesprek aangaan. Maar als mensen niet willen: laat ze, het is funest voor de onderlinge relatie als je elkaar de maat neemt door te vinden dat de ander niet gelukkig kan zijn op die manier.
En zeggen: laat ze, is net zo goed advies als aandragen waarom ze de ingekakte 50 plussers overeind zou moeten hijsen of ze nu willen of niet.
Nouja, ik denk dat ik m'n punt wel heb gemaakt inmiddels, ben normaal wat korter van stof.😉
