Ik ben te oud voor kinderen maar mijn vriend heeft een enorme kinderwens

Je schrijft: "Mijn vraag is of iemand hier ervaringen mee heeft en/of tips voor mij heeft hoe je hierin een keuze kan maken."

Jij hoeft in ieder geval geen keuze te maken, voor jou is het allemaal al duidelijk. Voor je vriend zal het inderdaad wel een dilemma zijn, als hij de keuze heeft tussen jou en een "mini"- jou en er toch voor kiest om bij jou te blijven dan is dat automatisch de keuzen om geen (biologische)  kinderen met jou te krijgen.

Waar hij mijns inziens wel over na zou moeten denken is de reden waarom hij precies voor jou heeft gekozen. Blijft hij daar na langere tijd ook nog achter staan, of zal dat uiteindelijk voor hem toch niet genoeg zijn.

Je vriend zal een keuze moeten maken. Bij jou blijven of de relatie uitmaken en hopen dat hij iemand treft met ook een kinderwens. 

Uiteindelijk is dat zijn beslissing.

Ik zou hem laten gaan. Aan zo’n zwaard van Damocles heb ik geen behoefte en hij hoeft dit ook niet steeds met me te bespreken.

Tja, als je kiest voor een relatie met iemand die zoveel ouder is, dan weet je vooraf al dat daar geen kinderen meer van komen. Of hij had er tien jaar geleden al mee moeten komen. Ik denk dat je vriend dit gewoon te accepteren heeft, want het is nu eenmaal een biologisch gegeven dat het voor jou niet meer mogelijk is om nog een kind op de wereld te zetten. Ik zie ook geen andere opties. Als hij je hiervoor zou verlaten, zou ik dat zeer kwalijk vinden want dat had hij destijds mee moeten nemen in zijn overwegingen om een relatie met jou aan te gaan.

Mijn man en ik hadden ook graag meer dan één kind gewild, maar dat gaat om medische redenen helaas niet meer gebeuren. Voor ons beiden is dat nooit een reden geweest om te twijfelen aan onze relatie. We houden van elkaar en van onze dochter en we weten ook dat er sprake is van niet kunnen en niet van niet willen.
Als een van ons geen kinderen had gewild en de ander wel, was het waarschijnlijk niet eens tot een huwelijk gekomen maar als mijn man er nu voor zou kiezen mij te verlaten voor een vrouw die wel nog kinderen kan/mag krijgen zou ik hem nooit kunnen vergeven.

Ik vind hem eigenlijk ook wel rijkelijk laat met zijn kinderwens binnen jullie relatie. Toen deze begon was jij 39, als hij toen al een kinderwens had, had jij eventueel daar nog over na kunnen denken. Nu is het voor jou geen optie meer.

Is er een bepaalde reden waarom deze sterke wens er nu ineens wel bij hem is?

Uit ervaring weet ik dat een kinderwens onontkoombaar kan zijn, niet redelijk maar hormonaal en biologisch ingegeven. Daar kun je niet 'eigen schuld, had je maar' mee redeneren. 

In 'mijn tijd' was er een themanummer over bij Opzij hoe je omgaat met je kinderwens als je partner niet wil. De teneur was destijds om dan te 'rouwen' over je kinderwens en die los te laten.

Dat leek mij destijds geen goed idee. Omdat je mannelijke partner je alsnog kan verlaten en elders met iemand kinderen krijgen en dan heb jij voor hem je wens opzij gezet.

In dit geval zou het een idee kunnen zijn. Waar ik geen ervaring mee heb maar mensen spelen met de gedachte blijkbaar. Er zijn meer stellen die geen kinderen krijgen om andere redenen. En toch bij elkaar blijven.

In het tv-programma ‘Ik wil een kind’ kwam een soortgelijke situatie voorbij. Misschien kun je het bekijken en wellicht zelfs contact opnemen met desbetreffende vrouw. 

Is je zoon niet bijna aan kinderen toe? Kunnen jullie daarop meeliften? Desnoods nog een paar jaar geduld hebben?

Beste Ave,

Wat een lastige situatie voor jullie! Ik weet niet of je er wat aan hebt, ik kan iets vertellen over mijn situatie. 

Ik heb mijn kind alleen opgevoed en droomde ervan om met een nieuwe liefde minstens nog een kind te krijgen.

Met de man waar ik verliefd op werd, was het in eerste instantie niet echt een gespreksonderwerp, vooral omdat we ver van elkaar vandaan woonden en elkaar alleen in weekends zagen.

Man had vrienden met kinderen waar hij erg betrokken bij was en dat gold ook voor mijn kind. Het was niet in me opgekomen dat hij zelf geen kinderen zou willen,  maar toen we jaren later gingen samenwonen werd dat snel duidelijk. Ik vond dat heel pittig, moest volledig mijn beeld van onze toekomst, mijn droom van mijn kind als grote broer, etc etc bijstellen.

En ik heb erover nagedacht hoe dat voor mij werkt: mijn partner wil iets niet, wat ik wel wil. Het ene sluit het ander uit.

Maar is het dan zo dat dit het ene is wat mijn vriend mij brengt, dat als hij dit niet kan bieden, hij verder niets meer te bieden heeft? En dat elders het alsnog voor het grijpen ligt? Alsof het droomleven ergens om de hoek ligt en dat je alleen maar de ene relatie hoeft te beëindigen om in de andere relatie wel alles te krijgen wat je wil? Het zou toch ook heel waarschijnlijk zijn dat je na het verbreken van je relatie om deze reden, niet alsnog iemand vindt waar je überhaupt een kind mee zou willen?

Ik weet niet of ik het goed uitleg, heb een lange werkdag achter de rug  

Lang verhaal kort: ik heb erover nagedacht wat er achter mijn wens zat om meer kinderen te krijgen en voor mijn vriend gekozen. Daarnaast heb ik een manier gevonden om in mijn eentje op een andere manier voor andermans jonge kind te zorgen (klinkt expres een beetje vaag, i.v.m. privacy ) en geef op die manier uiting aan die behoefte.