hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Angela

Ik denk inderdaad dat jij het probleem weer (ik lees vaker scherpe analyses van jou) goed gezien hebt!

Het probleem is niet alleen de relatie man-schoonmoeder maar man-Lies of evt. man-Esmee.

Als de vrouwen meer afstand/geen contact met schoonmoeder willen of iets over schoonmoeder zeggen hebben ze al snel een probleem met hun man.

Vervelend hoor.

Hoewel ik de opmerking van Lies over de honger/tulpenbollen in de oorlog ook niet zo fijngevoelig vind, kan ik mij wel voorstellen dar ze zo schrijft. Na alle ervaring met zo'n schoonmoeder en problemen met je man over schoonmoeder ben je er soms wel even klaar mee.

In zijn algemeenheid goed als mensen niet te veroordelend reageren. Je kent de situatie van de ander niet goed genoeg om echt goed t oordelen en je helpt de ander er denk ik niet mee haar af te branden.

LiesK

"Iets bespreken met man wordt nog vaak gezien als aanval of gezeur, alsof het "niks" was wat zijn moeder zei. Opstaan en luid verkondigen dat ze dan wel thuis gaat eten omdat er niets meer is vind ik ronduit onbeschoft. Het buffet was nog niet voor de helft op maar alles wat zij lekker vond werd ook door andere gasten gegeten."

Ik zou zelf absoluut afstand nemen/houden van de inhoud van haar boodschappen! Feitelijk is dat namelijk oninteressant. Wat zij vindt is niet belangrijk, behalve als mijn man iets zou doen of laten omdat zij het vindt. Ik kan me voorstellen dat het dan balanceren is tussen hoe hij z'n relatie met z'n moeder zou willen invullen en het effect dat het heeft op onze relatie en ons gezin. Maar inhoudelijk zou ik nergens over praten met m;n man. Dus zo'n akkefietje dat zij onbeschoft gedrag vertoont, ik zou mijn kostbare tijd daar niet aan verdoen.

gr Angela

Verduidelijking

Met het punt waar alles om draait bedoel ik niet (alleen) de hongerswinter maar de oorlog in het algemeen. Voor veel mensen die de oorlog bewust hebben meegemaakt is dat nog steeds iets waar ze mee bezig zijn en waar ze bewust of onbewust alles aan af meten.

AnneJ

Quotes AnneJ: =Ik denk dat je blijft steken in een gevoel van verbijstering over het gedrag van je schoonmoeder. Vooral ook omdat ze jou voor schut kan zetten en zich onhebbelijk gedraagt tegenover je kinderen.
Ik vind dat toch wel een kunst als je dat goed weet te pareren. Maar dat is wel te leren denk ik. Ik leer nog elke dag bij.
Vriendelijk blijven, feitelijk en wat zakelijk, genoeg afstand houden, te moeilijke situaties gewoon niet aangaan. Nadenken over hoe je een bepaalde situatie anders kunt doen.=

=Voedsel ligt vaak heel gevoelig voor mensen met autisme en het is een hele kunst om dat in goede banen te leiden.
Heb je een perfecte bestelling dan komt die toch te laat, dat komt dan natuurlijk door jou, had jij anders moeten regelen, en door jou heeft zij niet kunnen genieten van het eten.=

Inderdaad, te moeilijke situaties niet aangaan geeft rust, al een jaar geen schoolrapporten van kinderen laten zien geen discussies over het "slechte" rapport van zoon. Hij was over de hele linie iets gezakt maar ma oordeelde en preekte alsof hij was blijven zitten. Gemiddeld van een 8,7 naar een 8,3 als je een gemiddelde zou berekenen. Maar bij een paar vakken duidelijk zichtbaar in plaats van 8 stond er nu 7.

Zou het doordat voedsel heel gevoelig ligt voor mensen met autisme zo vaak fout gaan in een situatie als het over eten gaat of er eten wordt aangeboden?
Aan de ene kant vind ma altijd iets negatiefs over de door mij aangeboden hapjes maar aan de andere kant kamt ze mijn vriendin helemaal af die haar kinderen van alles geeft uit haar eigen tas. Die kinderen zijn groot genoeg om mee te eten, dat die kinderen een glutenvrij dieet moeten volgen krijgt vriendin maar niet uitgelegd.

Dit doen de kinderen

=Elkaar de hele tijd interrumperen, emoties uiten, hard lachen, gepikeerd reageren of juist verdrietig of boos, of gillen van de lach. Van de hak op de tak springen. Het ene moment lachen, dan een heel diep emotioneel onderwerp. Heerlijk!=

Dit is denk ik waarom de kinderen en oma niet klikken, zeg maar.
Dochter vertelt enthousiast over het starten van de middelbare, boeken kaften, het spannend vinden maar toch ook wel leuk. Er tegenop zien dat meteen de eerst week veel regen wordt verwacht en ze dus door regen moet fietsen.
Oma is het spoor kwijt blijft hangen in die voorspelde regen die ze vroeger zelf ook niet fijn vond tijdens het fietsen maar het moest nu eenmaal. Haalt vervolgens fel uit naar dochter: "Wij moesten dat vroeger ook en daar zeurde je niet over, dat hoorde erbij. Je went er maar aan, je krijgt er echt niks van!"

Mijn moeder had de vorige dag iets gezegd van: Ja meisje, jammer voor je, wennen aan dat stuk fietsen gaat makkelijker zonder regen. Maar aan het weer kunnen we niets veranderen. Je zal even door de zure appel heen moeten.
Met die houding stond ik er zelf ook in, ik ben dan verbijsterd dat ma zo fel kan reageren.
Dat komt dus door haar onvermogen maar ik vind dat wel sneu voor mijn kind.

Esmee

Zag deze nog van jou: =Verwachtingen op nul voor wat betreft interesse in ons, want die is er gewoon niet of er wordt sarcastisch en erg kinderachtig over gedaan. Zal ook met jaloezie te maken hebben (hebben we meerdere keren meegemaakt). Onbegrijpelijk voor sommigen, maar waar helaas.=

Er wordt netjes door ons gevraagd hoe het met ma haar fysiek gesteld is, ma verteld uitgebreid, wij vragen wat door en krijgen nog wat onsamenhangende dingen te horen.
Ma vraagt hoe onze vakantie was, we laten wat foto's zien en vertellen ons verhaal zo positief als het maar kan.
Dochter verteld dat het jammer was dat we precies met vloed aan het strand waren en ma schildert haar af als ontevreden, wees blij dat jullie op vakantie gaan, zij ging vroeger niet met haar ouders weg en zeker niet naar het buitenland. Jaloers? Kinderachtig? Haar onvermogen? ik weet het niet.

Liesk:

Why do you care?!
Gr Angela

Jaloers, kinderachtig, onvermogen...

Wie zal het zeggen.

Het lijkt me sowieso lastig om oud te woeden en naast het bruisende leven te komen te staan. Helemaal als ' het leven' je naar jouw gevoel niet heeft gebracht wat je ervan verwachtte, ooit. Het is dan best lastig om niet ' zuur' te worden.

Ik denk trouwens dat wij van na de oorlog nooit iets mogen invullen over hoe mensen aan die periode terugdenken, welke emoties dat bij hen oproept. Wij hebben allee van horen zeggen...en we hebben geen idee... Dan uit de boekjes/ films ( gelukkig!!! Ik maak me zorgen over de wereld waarin mijn kleinkinderen gaan leven. Het brandt en gist overal.)

' er wordt netjes gevraagd'

Tja. Volgens de regeltjes. Niet omdat het je boeit - zoals je het beschrijft- en niet omdat je je probeert in te leven.

Mijn moeder verzuchtte vaak ' als je eens kon voelen hoe ik me voelde.' Ik werd daar altijd heel kribbig van.

Mijn schoonmoeder is er al zeven jaar niet meer. Ze woonde ver weg en was altijd lief tegen me. Al had ze haar stokpaardjes

Nu is alleen mijn moeder er nog. Een moeder die me veelal kritisch volgde in mijn manier van moederen en huishouden ( zelfs op fotootjes zie ik dat, tot mijn verdriet. Nu is dat gevoel weg, ze is blij met alles wat ik voir haar doe al communiceert ze dat vooral tegen mijn kinderen, als die eens op bezoek gaan, hahaha.

Ik accepteer dat het is zoals het is. Dat ze niet ( meer) de moeder is zoals ik die graag zou hebben. Ik stel me op als meelevende positief ingestelde gezelschapsdame. Dat werkt het best. Belangstelling voor dingen buiten haar wereldje ( steunkousen kwijt! Onaardige zuster! Rolstoel weg! er moet een verjaarskaart naar x. Wc-papier staat te hoog op een plank! Heb ik nou wel brood meegebracht? Wanneer is de kapper terug van vakantie? Etcetera) is er maar in heel beperkte mate. De harde schijf is vol. Het werkgeheugen heeft nog maar heel beperkte kracht.

Mocht ik op een dag hoogbejaard worden, dan hoop ik op geduld van de jongere generatie.

zondag

Nou, afgelopen zondag naar verjaardag van schoonmoeder geweest. Tantes en ooms en een nicht waren er ook. Werd van meet af aan al op mijn vingers gekeken en getikt bij iedere opmerking van mij naar mijn kinderen toe door die ouwetjes. Erg irritant moet ik zeggen.

Echt van die opvoedingsdingetjes zoals jongste die een petitfour in z'n mond stopt (gekregen door schoonmoeder die niet eerst kijkt of het bord leeg is) terwijl er nog een stuk taart op tafel stond die half opgegeten was. Daar mocht ik mijn jongste dus niet op wijzen dat hij eerst zijn taart moest opeten voordat hij aan iets anders begon.
Daarna nog een paar dingen waarvan ik echt het gevoel kreeg dat ik werkelijk niets tegen mijn kinderen mocht zeggen. Dat irriteerde me al behoorlijk. Schoonvader gedroeg zich als de opvoeder en zat heel popi jopie te doen (alsof hij mijn kinderen wel even ging opvoeden). Kwam denk ik vooral ook omdat er een oom bij zat waar hij behoorlijk tegenop keek. Hij moest zich als opa even laten gelden. Erg vreemd omdat hij normaal nooit zo is namelijk.

Zo mocht mijn oudste worst snijden. Niets gevraagd aan ons, het werd gewoon gedaan en dat werd luid en duidelijk medegedeeld door schoonvader en daarmee basta. Schoonmoeder stond in de keuken met een behoorlijk groot slagersmes en liet oudste snijden. "Prima, zo lang zij erbij staat", dacht ik.

Nou, jullie voelen 'm al…jongste liep ook in die keuken (die behoorlijk klein is) en schoonmoeder was alweer afgeleid en dus niet meer met oudste bezig. Oudste liep hierop hard zwaaiend met het slagersmes de woonkamer ingemarcheerd met jongste pal achter hem (echt met de punt vooruit). Dat hij niemand gestoken had, mag een wonder heten. Ik schrok me werkelijk rot en met mij mijn schoonvader en een tante.

Schoonmoeder liet zich niet zien…zoals gewoonlijk. Als je met je kleinzoon een worst gaat snijden dan BLIJF je er toch bijstaan??!! of ben ik nou gek.

Gaaaapppppppp...

Altijd hetzelfde riedeltje. Die eeuwige obsessie met schoonmoeder en iedere keer dat schoonmoeder langsgeweest/bezocht is weer een lange litanie vol geklaag/gezeur/gezanik.

Moeten we je nou echt nog serieus nemen?

Jij niet, zij wel

Nee Esmee jij bent niet gek. Schoonmoeder wel. Zeker met zo'n groot mes. Mijn oudste mag en kan zelf dingen snijden ook met de scherpe messen uit mijn keukenla maar zij is 12 en heeft al vaak geoefend. Jongste is 9 en snijd ook wel maar onder mijn supervisie. Bij mijn moeder wordt er ook volop geholpen door kinderen en kleinkinderen met een verjaardag maar de kinderen onder toezicht van een volwassene. Bij mijn schoonmoeder zitten de kinderen tijdens verjaardagen meestal op opa zijn computer in een apart kamertje, als enige twee kinderen tussen een gezelschap dat bestaat uit 75 plussers hebben ze weinig te zoeken.
Bij een tussendoor bezoek zitten ze er wel bij en "nemen deel" aan het gesprek voor zover mogelijk.

Voor Mark 74

Mark, je hoeft hier niet te lezen als het je zo verveelt, laat Esmee, mij en enkele anderen hier lekker schrijven en sla het topic over.
Alles wat je denkt hoef je niet per sé te uiten, je kunt die gaap ook voor je houden.
Blijkbaar heb je iets met schoonmoeder verhalen want je blijft maar lezen en reageren er is dus iets dat je aandacht trekt.
Zelf een lastige schoonmoeder, op een ander vlak wellicht?

De gekste dingen

Ik snap het wel hoor. Het is allemaal gewoon menselijk gedrag maar je kunt de gekste dingen meemaken. Mensen met autisme kunnen sociaal behoorlijk de plank misslaan en het is een hele puzzel hoe je daar nou op een goede manier mee om kunt gaan.
In moet trouwen van zoon zeggen 'onbegrepen autisme' want mensen met autisme kunnen alles leren en ook leren hoe ze met gratie hun plankmisslagen kunnen goedkrijgen.
Maar als je denkt dat je altijd gelijk hebt omdat je de kritiek van de anderen niet snapt of niet wil horen, dan blijft het 'spannend'. De gekste dingen.

Voor AnneJ

=In moet trouwen van zoon zeggen 'onbegrepen autisme' want mensen met autisme kunnen alles leren en ook leren hoe ze met gratie hun plankmisslagen kunnen goedkrijgen. Maar als je denkt dat je altijd gelijk hebt omdat je de kritiek van de anderen niet snapt of niet wil horen, dan blijft het 'spannend'. De gekste dingen.=

Anne, dat geeft zo goed aan hoe mijn schoonmoeder er in staat. Ze denkt altijd gelijk te hebben, wil de kritiek van anderen niet horen, of begrijpt het niet of onvoldoende (Zij is niet gek, wij zijn "raar") En nu kan ze het ook niet meer horen maar dat is een verhaal apart.
Ik heb ooit aan haar gevraagd, meerdere keren, of zij zich niet met de opvoeding van de kinderen van mijn visite wilde bemoeien. Na een aantal keer was dat kwartje gevallen en bleef het bij wat gemompel. Totdat mijn jongste zus een tweede had, toen die op een leeftijd was dat ze ging rondlopen en dingen pakken, begon ma opnieuw. Na een gesprekje met ma kwam ik er achter dat ik die vraag had gesteld voor alle toen aanwezige kinderen, deze had ik niet genoemd. Kon ook niet, want nog niet geboren.

Ja maar Lies

Vind je het dan aan de andere kant niet ook lief dat ze het toch probeert, je schoonmoeder? Niet dat opvoeden van andermans kinderen maar proberen te voldoen aan jouw wensen. Want ze snapt er blijkbaar geen hout van. Het is dan toch wel te waarderen dat ze ondanks dat wel probeert om zich eraan te houden.

Eerlijk gezegd denk ik toch echt dat de verandering niet bij de schoonmoeders vandaan moet komen. Die kunnen dat blijkbaar echt niet. Ik hoop dat jullie dat snappen. En als jullie dan voor de rest hier een draadje lang stoom willen afblazen... Prima lijkt mij. Maar hou er wel rekening mee dat wat je aandacht geeft groeit.

Ginny

Dit was nog een voorbeeld uit de tijd dat wij nog geen ASS vermoeden hadden. Toen irriteerde het mij mateloos, voor mij was de mededeling niet bemoeien met de opvoeding van de kinderen van mijn gasten duidelijk. Daar zaten in mijn idee ook de kinderen die er (nog) niet waren in. Nu met het vermoeden van ASS breng ik de dingen die ik echt van haar verwacht anders, denk er goed over na hoe ik het moet zeggen om het haar te laten begrijpen en nog gaat het soms mis.
Ze leeft nu in de overtuiging dat haar orthopeed haar gaat opereren aan haar heup en dat ze dan van de pijn af is. Niemand krijgt haar aan haar verstand gepeuterd dat ze dan zelf ook oefeningen moet doen om mobiel te worden, al voor de operatie moet ze daar mee beginnen. Nu moet ze uiteindelijk naar de geriater om te kijken of ze die operatie wel aan kan. Ze wil niet want zo'n man gaat het probleem niet oplossen. En zo sukkelen pa en schoonzus voort en zit er sinds november al geen voortgang in het proces.

Dat was eigenlijk het punt niet Lies

Wat ik bedoel te zeggen is dat ik vermoed dat er geen waardering is voor haar pogingen om te voldoen aan hetgeen wat van haar verwacht wordt, ook lukt dat haar dan voor geen meter. De nadruk ligt hier in dit draadje heel erg op het falen van schoonmoeder en dat is denk verder wel prima, maar door daar zo op in te zoomen loop je het risico om de positieve kanten van haar uit oog te verliezen.

Ik persoonlijk vind het wel bewonderenswaardig dat ze probeert te voldoen aan een verzoek van jou, wellicht weliswaar dringend gebracht, zonder dat ze doorziet wat de bedoeling is van dat verzoek. Ze snapt er niks van en toch probeert ze het. Er zijn echt mensen die daar principieel niet aan beginnen. Dat is eigenlijk best lief van je schoonmoeder. En eigenlijk ook wel een beetje zielig.

Voor wat betreft het voorbeeld van de Geriater: ze heeft het niet gesnapt dus dan is het niet goed uitgelegd. Daar kun jij verder ook niks mee, want dat is niet aan jou, maar aan haar man en kinderen. Maar het is ook niet fair om dit je schoonmoeder te verwijten. Dit is onmacht, geen onwil.

En helaas hoe ouder hoe eigenwijzer....

vergrootglas

Eens met Ginny: dat vergrootglas, schoonmoeder ontkomt er niet meer aan. Ze kan geen foutje maken, even iets vergeten (kind had nog taart) of afgeleid (zie mesverhaal, verdient geen schoonheidsprijs natuurlijk). Alles maar dan ook alles wat ze doet wordt door een vergrootglas en negatief bekeken en het wordt meteen opgekalkt.

Misschien een leuke oefening door eens eea positief te gaan bekijken.

Doet opa eindelijk popi jopi is het weer niet goed. Mag kind gezellig meehelpen in de keuken, niet goed. Weet zij veel dat jij haar hier niet in hebt opgevoed. Leer je kinderen dus maar gauw hoe ze met een mes moeten omgaan, dan hoef je de volgende keer niet ongerust te zijn. Het was natuurlijk niet de bedoeling van schoonmoeder dat kind gaat rondlopen met een mes. Het was een foutje. Niet leuk, maar iedereen heeft er wel wat van geleerd.

Mes

Het mes is maar een voorbeeld. Eigenlijk moet je constant op je qui vive zijn. En koelbloedig. Misschien is het nog wel het handigste om zonder woorden zo'n mes af te pakken en even terug te leggen.
Verder vriendelijk en zakelijk blijven en ook voor deze mensen geldt dat je 5x iets aardigs moet doen/zeggen voor je 1x kritiek mag hebben. Liever houd je dat voor je. Een goed voorbeeld wil nog weleens lukken maar openlijke kritiek kunnen veel mensen al niet tegen maar mensen met autisme vaak helemaal niet. Heeft geen zin.
Ex had een keer een neefje van 8 een elektrische boor in handen gegeven. Vervolgens was hij weggelopen om iets te halen en stond neefje er mee in de hal te zwaaien naar de andere kinderen.
Die heb ik dus even uitgezet en afgepakt en weggelegd. Helaas was ex eigenwijs en kreeg neefje dat ding direct weer in handen.
Dus ben ik maar even met de rest van de kinderen een ijsje gaan halen.
Soms is er geen kruid tegen gewassen.

niet handig

Het is niet handig om als moeder zo op je strepen te gaan staan en ook niet aardig. Ik vind het wel zo netjes om, zeker als je daar op bezoek bent, op je tong te bijten en opa en oma te laten 'opvoeden'. Hun huis, hun regels, zoiets. Uiteindelijk is dat alleen maar een verrijking voor iedereen. Als je dat niet kunt zou ik thuisblijven, leukste voor iedereen.

blom

Ben ik het niet met je eens. Zeker niet wanneer er een gevaarlijke situatie ontstaan is zoals afgelopen zondag met dat mes en oma er totaal niet naar omkeek en met andere dingen in de koelkast bezig was.

Dan blijf je toch niet zitten kijken van: "oh, mijn kind zwaait met een slagersmes in de woonkamer vol met mensen, maar ik blijf netjes en zeg niets want het is hun huis".
Sorry, maar dan grijp ik toch echt in. Het is immers mijn kind en ik vond de situatie te gevaarlijk zo.

je bent me net voor Esmee

Hun huis hun regels, ja inderdaad maar wel met een grens. Als het te gevaarlijk wordt of een gevaarlijk voorbeeld is grijp ik in. Kiekeboe spelen met een peuter is leuk maar waarom het voorbeeld geven dat een plastic tas over je hoofd trekken normaal is. Pak dan een theedoek.
Kinderen van twee zijn net kopieermachines, voor je het weet vinden ze thuis een zak en doen het na met alle nare gevolgwn van dien.
Gelukkig zijn die van mij nu oud en wijs genoeg om niet meer mee te doen met die ongein van opa en oma. Ze kunnen zelf goed beslissen of ze iets wel of iet doen, overigens wel na strenge training van ons in samenwerking met de therapeut. Ook kinderen magen zeggen: "Nee opa dat doe ik niet/ wil ik niet doen." Soms nog wel met backup van ons, omdat oma maar door gaat maar ze doen het wel.

LiesK

Kiekeboe spelen met een peuter met een plastic tas over je hoofd? Dat zou zomaar mijn schoonvader ook kunnen zijn. Kijk, dat zijn nou van die voorbeelden waarvan ik altijd denk: "Denken ze nou echt niet na? Beseffen ze nou echt niet dat dat levensgevaarlijk is voor een klein kind?"
Ik zou in zo'n geval ook direct de tas afpakken en het spel zou over zijn.
Weet je, ik durf mijn kinderen niet eens alleen te laten met mijn schoonouders, juist vanwege die situaties die ze kennelijk niet kunnen inschatten en makkelijk voorkomen hadden kunnen worden.

Zoals mij schoonvader die de kat blijft pesten terwijl je overduidelijk aan de ziet dat hij er genoeg van heeft. Oortjes horizontaal en een beetje naar achteren, terugtrekkende bewegingen, blazen. Schoonvader blijft doorgaan net als schoonmoeder overigens. Als een van mijn kinderen er pal naast zit en ook meedoet, vind ik dat gewoon eng. Ze tarten het beestje tot het uiterste en mijn jongste zit er met z'n gezicht bovenop. Wat as het beest uithaalt en mijn kind in het gezicht raakt. Ik moet er niet aan denken.

Zo gaat dat keer op keer. Schoonouders vinden al dat ik te veel op ze let, maar kennelijk is dat wel nodig als ze zulke gevaarlijke dingen doen.

Esmee

'Ik zou in zo'n geval ook direct de tas afpakken en het spel zou over zijn.'

Dat doe je dan fout: je pakt de tas en je geeft een theedoek en je maakt er verder geen woord aan vuil.

Barvaux

Hoezo FOUT?

Wat veroordelend van jou.

Als Esmee op zo'n moment eraan zou denken om de zak door een theedoek te vervangen zou dat inderdaad (in mijn ogen) een betere oplossing zijn. Maar daar moet ze dan maar net op dat moment (dat ze schrikt!) aan denken. Ik heb ook dat ik achteraf wel eens denk: dat had ik beter zo kunnen doen, maar die gedachte komt dan net wat later (of soms veel later) dan het moment waarop je moet reageren/reageert.

Graag wat meer begrip voor Esmee (in elk geval voor deze situatie) en voor mensen niet meteen bedenken wat een betere reactie zou kunnen zijn.

Schoonmoeder was gewoon gevaarlijk bezig en ingrijpen moest.

Blom / regels van schoonmoeder

Dat meen je toch niet: haar huis haar regels?

Als het gewoon een gevaarlijke situatie is?

Zou jij kind met groot mes laten rondzwaaien omdat je in het huis van oma bent en zij dat (vast niet bewust) niet goed begeleid heeft?

Heeft toch niets met regels van oma te maken, maar met laksheid/onvoorzichtigheid van oma?

precies

Jullie blazen enorm op en willen niet loslaten. Prima hoor, maar de directe consequentie daarvan is dat het echt niet gezelliger gaat worden. Accepteer dat dan?

nee

Als je al jaren om gaat met zo'n schoonfamilie moet je dus niet een leuk spelletje afkappen als je zoiets ziet. Ik zou ook bij mijn kind gaan kijken als die worst moet snijden en hem gewoon, zonder woorden, een veiliger mes geven.

Je hebt oren en ogen in je achterhoofd nodig en je moet constant opletten en op tijd ingrijpen zodat het geen drama wordt. In dit geval heb je een huilend kind en een boze schoonvader omdat het leuke spelletje wordt afgekapt.

En maar mopperen op je familie... daar kun je niets aan doen, wel aan jezelf!