hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

Ff zo

Onze berichten hebben zich gekruist.
Vraag me af of je de posting van Esmee wel gelezen hebt. Er is vanaf het begin af spanning; een spanning die heel veel mensen herkennen volgens mij (controle moeder versus oudere generatie die het beter weet cq trotse grootouders die willen laten zien dat het HUN kleinkinderen zijn.) Als je als moeder dan krampachtig vasthoudt dan loopt de spanning alleen maar op en ook het toch al onhandige gedrag van grootouders, lijkt me logisch. Hun huis hun regels, daar bedoel ik mee dat je best grootouders het gevoel mag geven dat ze belangrijk zijn en iets te vertellen hebben over hun kleinkinderen. Dat snap je toch wel?
Er is ook nog een vader, in het geval dat dingen echt onverantwoord zijn. Is daar dan ook helemaal geen vertrouwen in? Maar echt onverantwoord, tsja, dat lijkt het al snel nu. Ook dat kan voortkomen uit een generatieconflict deels, wij pamperen erg. Dit is paniekvoetbal en dat schiet echt niet op.
Vergeet ook niet dat het voor mensen die niet iedere dag bij de kinderen zijn echt lastig kan zijn precies in te schatten wat die kinderen al dan niet kunnen. Ze mogen daar best in leren. Maar ze kunnen echt niet leren als ze nonstop het gevoel krijgen het helemaal fout te doen.

Barvaux

"Als je al jaren om gaat met zo'n schoonfamilie moet je dus niet een leuk spelletje afkappen als je zoiets ziet."

Nou, ik grijp in gevaarlijke situaties die kennelijk niet als zodanig worden gezien door schoonouders toch echt in hoor als mijn kind erbij betrokken is. Welke situatie dat ook is.
Als ik toch zie dat een duidelijk getergde kat op het punt staat om uit te halen en mijn kind zit er met zijn gezicht pal bij en schoonvader/moeder blijft het beest pesten (lekker voorbeeld voor kleinkind trouwens) dan grijp ik toch echt in. Ik heb geen zin om bij de SEH te zitten met kind omdat ik het "leuke spelletje van opa" niet wilde verstieren. Daar ben ik een moeder voor.

"Ik zou ook bij mijn kind gaan kijken als die worst moet snijden en hem gewoon, zonder woorden, een veiliger mes geven."

Toen ik keek, zag ik schoonmoeder erbij staan, dus ik dacht: Dat gaat prima zo". Het was niet zo dat ik niet wil dat hij worst snijdt met schoonmoeder. Ik wil alleen dat het veilig gebeurt.
Kennelijk is schoonmoeder pal daarna weggelopen om andere dingen te doen…de rest weten jullie.

"Je hebt oren en ogen in je achterhoofd nodig en je moet constant opletten en op tijd ingrijpen zodat het geen drama wordt."

Ja, dat klopt Barvaux. Helemaal mee eens. Vaak is het op tijd ingrijpen zo vervelend bij schoonouders want ze doen vaak zulke dingen uit het zicht. Je merkt het vaak alleen als het leed al geschiedt is zeg maar.

"In dit geval heb je een huilend kind en een boze schoonvader omdat het leuke spelletje wordt afgekapt."

Ik mijn geval was dat niet zo, maar misschien wel bij LiesK?

bedoel ik niet

LiesK ik bedoel het niet zo letterlijk 'jouw huis jouw regels' . Het gaat veel meer om subtiele communicatie waarbij je grootouders hun rol van grootouders laat. Dat 'hun' regels dan gelden is maar een hulpmiddel maar hoeft niet eens.
Het gaat om die kleine dingen, die de zaak beladen kunnen maken. Zoals de blunder van oma om kind twee stukken gebak tegelijkertijd te geven. Daar kun je ook gewoon om lachen, zonder oma neer te sabelen.
Maar volgens mij lukt dat jullie nu niet. Ik zou echt eens een poos, een jaar ofzo, niet meegaan. Gezonder voor iedereen.

Blom

Feit is dat ze buiten de bezoekjes bij hun thuis totaal niet omkijken naar hun kleinkinderen. Nooit eens wat leuks doen, nooit eens langskomen, niets. Betrokkenheid van hun kant is ver te zoeken. Zelfs toen ik doodziek was, kwam er geen reactie van hun kant. Alles moet van onze kant afkomen. Dit is een trekje dat ze ook vertonen naar andere familieleden.

Kijk, als ze wekelijks de kinderen zien of in ieder geval deel uitmaken van hun leven dan kan ik me er wel iets bij voorstellen. Kennelijk hebben ze daar niet zoveel behoefte aan en kunnen ze het niet. Ik had al eens verteld over een nicht van mijn man die haar kinderen van de een op de andere dag had weggehaald bij mijn schoonouders en de kinderen op een KdV had gezet.

Ik vind het dan heel ergerlijk dat wanneer de kleinkinderen er dan zijn dat met name schoonvader "zich even wil laten gelden en duidelijk moet laten zien aan de buitenwereld dat ZIJ grootouders zijn en ook even zullen bepalen wat HUN kleinkinderen moeten doen en laten". En dan dit gedrag vertonen terwijl je al die andere dagen in het jaar niet omkijkt naar je kleinkinderen.
Dit gedrag beperkt zich overigens niet alleen bij hun thuis hoor.

Bij mijn schoonouders heb ik gelijk het idee dat mijn ouderschap direct afgepakt wordt (ik kan niets zeggen of er wordt tegenin gegaan), en dat ik geen zeggenschap meer heb over mijn kinderen en dat zij alles wel even zullen bepalen. Dat terwijl ze die kinderen praktisch nooit zien of er iets mee doen. Dat ergert mij vooral.

Dus mensen die je kinderen nooit zien of er nooit iets mee doen jouw wel even zullen vertellen wat wel en niet mag en je dus buiten spel zetten (vaak op een niet al te nette manier).

taart

"Zoals de blunder van oma om kind twee stukken gebak tegelijkertijd te geven."

Oma deed dat stiekum in de keuken buiten ons gezichtsveld. Ze kijkt namelijk wel uit om dat in de woonkamer te doen want ze weet dat ze fout zit namelijk.

We zagen het pas toen de jongste met een petit four in de mond de woonkamer in liep. Schoonmoeder geeft vaak dingen in de keuken zodat wij dat niet direct kunnen zien omdat ze weet dat wij dat niet willen.

Net als toen we naar huis gingen. Schoonmoeder wilde ze nog chips meegeven. Ik zeg nog: OK, 1 zakje.
Oudste en jongste kregen 1 zakje. We doen onze jassen aan, oudste loopt naar de voordeur. Ik draai me om en zoek jongste. Wat zie achter de deur in de keuken gebeuren…..
Schoonmoeder die weer met chips in haar handen staat en klaar stond om jongste zakje nr. 2 mee te geven! Toen heb ik weer ingegrepen. 1 zakje voor ieder kind en niet voor de oudste 1 zakje geven en de jongste 2 zakjes. En dat dus achter de deur he…uit het zicht.

maal er niet om

Die twee stukken taart daar zou ik niets van zeggen, mijn kinderen met allebei problemen aan het maagdarmkanaal eten dat toch niet op. Oma mag ze zoveel toestoppen als ze wil, verpakte spullen gaan in een tas en mee naar huis voor een later moment. Dat regelen de kinderen zelf. Oma mag ook zelf zeggen dat ze niet wil dat de kinderen met hun vingers op de ramen kliederen, haar huis, haar spullen, haar regels. Alleen als er acuut gevaar is grijp ik in dat wordt steeds minder, omdat de kinderen zelf beseffen of iets gevaarlijk is of niet.
Alleen het "opvoedkundig" preken is bij ons soms nog reden om oma af te kappen zeker als ze zich richt tot kinderen die bij mij op visite zijn en met hun acties oma niet beschadigen. Prima als ze een kleuter vraagt niet meer op haar tenen te gaan staan. Niet prima als ze een 6 jarige met een "ongelukje" toeroept dat grote kinderen op de wc horen te plassen en dat het meisje in kwestie toch groot is en niet meer zo de boel moet laten lopen. Daar heeft ma niks in te zeggen, ze kent de achtergrond van dat kind niet, weet niet hoeveel ziekenhuis het al gezien heeft voor dit probleem. Het voegt niets positiefs toe, brengt alleen schaamte bij het kind in kwestie.
Dan snoeren we ma haar mond, dat ze niet na het verschonen van het kind er nogmaals over begint.

dus?

Maar dat is dan toch precies waarover het gaat? Het is slechts een machtstrijd tussen jullie. En jezus natuurlijk herken ik dat, en met mij velen. Maar lees je bericht nu eens rustig en probeer dat wat objectief te doen. Wat maakt het nu uit (die doodenkele keer dat jullie er zijn) dat je niet erkent wordt als moeder dan? Je bent de rest vd tijd wel DE moeder! Jij voelt je niet erkent, zij voelen zich niet erkent, daar kom je niet uit. Maar jij hebt de touwtjes in handen, de macht om kinderen bij ze weg te houden. Het past dan wel wat coulance te betrachten lijkt me. Zorg dat je hun oordeel niet nodig hebt, maw zorg dat je erachter komt waarom je dat voelt nodig te hebben en probeer het jezelf te gaan geven ipv dat je het van anderen nodig hebt.
Ik kon het ook niet voldoende, en heb me dan ook geregeld bewust teruggetrokken. Ik wilde niet zo in de weg staan, en dat stond ik echt. Je verrijkt echt het leven van je kinderen als je ruimte gaat geven, durven loslaten.

Esmee, hoe oud zijn je kinderen?

Je zal het vast ergens gemeld hebben maar ik kan het even niet vinden. De kinderen kunnen zelf een rol spelen in dat overvoerd worden door oma. Vanaf een jaar of 5, 6 misschien kan je ze dat echt leren. Mijn dochter is nu 12 maar al vanaf haar 5e, 6e jaar at ze niet meer alles op wat oma haar toestopte. Ze legde het 2e zakje chips bij haar meegebrachte speelgoed en het verdween in de tas bij naar huis gaan. Kinderen weten dat ik 1 zakje genoeg vind en handelen daar naar. Wij zijn de ouders, wij bepalen. Dat oma ze toch een kingsize mars geeft wordt "enthousiast" begroet maar ze weten dat ik het niet goed vind dat ze hem helemaal in een keer opeten.
Sommige zaken die zijn meegenomen gaan hier in de trommel voor een later moment, andere dingen gaan de afvalbak in. (Halve al eerder aan geknabbelde kaasstengels, die inmiddels slap zijn.)
Zoals blom zegt in #609 het los durven laten en je kinderen het vertrouwen geven dat ze het zelf kunnen regelen. Dat verrijkt inderdaad het leven van je kinderen, ze leren dan al jong omgaan met moeilijke mensen. Ze leren tegengas geven, kunnen voor zich zelf opkomen.
Oma gaat dat niet leuk vinden maar dat is jammer voor oma.

foutje bij #807

Opes, zie dat ik mijn naam bij bericht #807 met die van Blom had verwisseld. Excuus

LiesK

Je kunt ook blij zijn met dit soort situaties, je bent erbij en hebt de kans de 6-jarige te leren hiermee om te gaan, van zich af te bijten. Niet denken dat de 6-jatige niet in aanraking komt met dit soort onwetendheid van volwassenen, als je er niet bij bent.

grappig

Berichten gekruist, eigenlijk zeg je mijn tekst al in je eigen bericht.

Lies en Blom

"Zoals blom zegt in #609 het los durven laten en je kinderen het vertrouwen geven dat ze het zelf kunnen regelen. Dat verrijkt inderdaad het leven van je kinderen, ze leren dan al jong omgaan met moeilijke mensen. Ze leren tegengas geven, kunnen voor zich zelf opkomen.
Oma gaat dat niet leuk vinden maar dat is jammer voor oma."

Ja, daar moet ik ook aan werken. Mijn kinderen zijn net 9 jaar en 5 jaar. Oudste wil inderdaad bepaalde dingen niet en daar kan oudste behoorlijk standvastig in zijn. Zelfs al oma maar om hem heen blijft darren en vragen wat er is en of hij iets wil, terwijl hij met rust gelaten wil worden.
Hij duikt letterlijk met zijn hoofd weg. Oma snapt die lichaamstaal blijkbaar niet, en wil nog wel eens door blijven gaan..echt tot vervelends aan toe. Dan zeggen we wel "Laat hem maar met rust".
Oma vindt oudste minder "leuk" en richt zich nu vooral op jongste.
Mijn man zei al dat tegen de tijd dat jongste 6 is, het over is. Jongste is behoorlijk pittig qua karakter, dus dat komt wel goed.

Mijn eigen moeder zei ook tegen me dat als een kind echt iets niet wil, dat ze dat echt wel laten merken.
Daar moet ik ook op vertrouwen.

toch niet

Bij nader inzien verdraai je mijn tekst en maak je de inhoud heel negatief: leven van kinderen verrijken omdat ze leren omgaan met die monsters. Nee, leven verrijken omdat ze misschien leren dat ze toch iets op kunnen bouwen met/ iets kunnen hebben aan grootouders ook al vindt moeder het helemaal niets. Leren dat ook grootouders op hun manier betrokken zijn en trots op ze zijn. Leren dat andere mensen andere normen en waarden hebben, dat dat oke kan zijn, dat zaken niet zwart wit zijn, dat mensen zich 'vreselijk' kunnen gedragen en dat je dan toch van ze kunt houden, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Nogmaals; uiteraard houd je hierbij grenzen in de gaten, en kies je voor veiligheid en bescherming indien nodig. Maar kinderen kunnen soms meer hebben dan je denkt.

leren bedanken voor eten of mee laten nemen

Ik had en voordeel, mijn kimderen worden letterlijk beroerd van teveel lekkers achter elkaar eten en zijn na een enkele nare efvaring zo ver dat ze echt niet alles meer opeten wat oma ze aanbied. Wij maken afspraken met ze en ze houden zich er aan. Een grote koek of taartje bij de thee en ander lekkers wordt niet aangenomen of mee naar huis genomen. Zelfs als oma een verhaal afsteekt dat oma's er zijn om kinderen te verwennen en dat de kinderen zich niets moeten aantrekken van die zeurende vader en moeder.
In het begin dat ik de kimderen zelf de regie gaf, namen we wel in dat half uur autorijden naar pa en ma de regels en afspraken wel nog even door.

#615

Mijn kinderen leren echt omgaan met die nare mensen en leren dat andere mensen andere normen en waarden en andere regels hebben. Dat is de verrijking en meer niet. Opa en oma hebben nooit iets laten merken van trots zijn op de kleinkinderen, zijn nauwelijks betrokken bij het wel en wee van de kleinkinderen. Vragen aan de kimderen hoe het gast op school maar luisteren niet naar het antwoord. Zien in een negatief woord een aanleiding om te preken dat mijn kinderen het dankbaar moeten zijn dat zij het nu zo goed hebben en zij het vroeger zo slecht hadden. Dochter zegt zelf al dat oma nooit luistert naar haar verhaal maar alleen haar eigen verhaal wil vertellen. Dat is het onvermogen van oma maar zorgt er wel voor dat die band niet heel sterk wordt.

Nog even ter opfrissing

waarom wilden jullie ook al weer het contact kostte wat kost blijven onderhouden?

Ik ben er namelijk van overtuigd dat zolang de kosten niet zwaarder wegen dan de baten, er iets is in deze situatie wat jullie iets brengt.

Wat is dat en levert dat nog steeds meer op dan dat het kost?

kosten baten analyse

Contact met opa en oma levert (behalve een goed gevulde snoeptrommel) weinig positiefs op. Niet voor de kinderen niet voor ons.
Radicaal het contact verbreken geeft voor ons vieren rust. Als wij besluiten dat te doen ontneem ik de kinderen waarschijnlijk een leuke tante. Een tante die de kinderen ophaalt en met hen leuke dingen doet. Theater, creatieve middagen, dagje dierentuin. Schoonzus was naar ons soms net zo dwingend als haar moeder, maar gaat steeds meer zien dat haar moeder niet goed bezig is. Voor mijn kinderen is ze een leuke tante en ik weet niet hoe dingen gaan lopen als wij de stekker uit het contact met oma trekken. In ieder geval wordt de verjaardag van tante/schoonzus al een moeilijke dag.

je moet echt stoppen

Jeetje, 'die nare mensen'. Hoop dat mocht ik een schoondochter treffen die mij een naar mens vindt ze zo wijs is verder uit mijn leven te blijven. Je kunt geen modus vinden met mensen die je naar vindt.

Onvermogen

Grootouders nemen geen initiatief, vertellen alleen hun eigen verhalen, luisteren niet naar de verhalen van de kinderen, doen niets leuks met de kinderen.
Je kunt er over blijven vallen maar voor mij geeft het het onvermogen weer van deze grootouders. Dat is geen 'naar' trekje. Ze kunnen het niet. Ik zou proberen daar niet over te oordelen maar het als een feit te accepteren.
Wat je kunt doen is het contact beperken en waar mogelijk, waar het wel veilig is, of als je zelf de regie over een situatie kunt nemen, daar je energie in steken.
Dat is veel makkelijker inderdaad als de kinderen ouder worden. Dan kun je ook beter met woorden sturen.
En inderdaad ook al is het onbeholpen of slaat de plank mis, kijk eens waar ze ook hun best doen om het goed te doen en reageer daar op en leg dat uit aan je kinderen en accepteer dat het niet helemaal klopt.

AnneJ en Sindbads vrouw

Ja, en dat is dus alleen naar de verjaardagen gaan en dan hebben we nog Kerst.
Een band zullen ze nooit of te nimmer krijgen met schoonouders. Daar zorgen schoonouders immers zelf voor.
Hier is het ook dat Opa en oma nooit iets laten merken van trots zijn op de kleinkinderen, nauwelijks betrokken zijn bij het wel en wee van de kleinkinderen. Nou vooral het WEE want schoonmoeder houdt van ellende aanhoren. De leuke dingen…daar kan ze niets mee. Nooit vragen aan de kinderen hoe het gaat op school en zo ja dan niet luisteren niet naar het antwoord maar gewoon over wat anders beginnen of zelfs weglopen. En dan gek opkijken als de kleinkinderen niet bij je willen logeren? mmm, niet zo gek.

Afgelopen zondag nog bij de verjaardag. Mijn oudste was een hele week (voordat school begon) op kamp geweest waar hij iedere dag leuke dingen deed met andere kinderen. Schoonmoeder wist het wel, maar ernaar vragen ho maar. Later zei oudste tegen me: "Gek he, Oma vroeg niet eens hoe ik het gehad heb afgelopen week". Ik dacht alleen maar: Nee, oma is alleen maar met zichzelf bezig. Onvermogen? Wellicht ja, maar ze hebben het toch echt aan zichzelf te danken.
Gemiste kans voor schoonouders.

Sindbads vrouw:

"Waarom wilden jullie ook al weer het contact kostte wat kost blijven onderhouden?"

Ik persoonlijk niet. Als het alleen maar aan mij lag, had ik ze 10 jaar geleden al de deur gewezen en nooit meer gezien. Ze doen me eerlijk gezegd gevoelsmatig ook helemaal niets. het zijn voor mij vreemden waar je af en toe verplicht heen moet. Mijn man is het vooral die het contact in stand wil houden met zijn ouders. Meer is het niet en zal het ook niet worden vrees ik. Schoonouders (met name schoonmoeder) blijven zoals ze zijn en wij trekken ons eigen plan afgezien van die verplichte nummers.

Esmee

" Ik persoonlijk niet. Als het alleen maar aan mij lag, had ik ze 10 jaar geleden al de deur gewezen en nooit meer gezien. Ze doen me eerlijk gezegd gevoelsmatig ook helemaal niets. het zijn voor mij vreemden waar je af en toe verplicht heen moet. Mijn man is het vooral die het contact in stand wil houden met zijn ouders. Meer is het niet en zal het ook niet worden vrees ik. Schoonouders (met name schoonmoeder) blijven zoals ze zijn en wij trekken ons eigen plan afgezien van die verplichte nummers"

En als je ze dan ziet dan vooral nergens op letten en je nergens aan ergeren. Opa die popi jopie doet. Boeien. Je kinderen zijn oud zat om zelf ergens anders naar toe te gaan. Extra chips, twee stukken taart. Zolang het niet gevaarlijk is zou ik dat laten gaan. Wat kan jou het nou wat schelen dat je kind twee stukken taart krijgt.

De poezen sluit je voortaan gewoon op in de kamer als opa en oma komen hoef je je daar ook niet meer druk over te maken.

En dat mes. Tja, ik had dat mes direct vervangen door een bot mes of er zelf bij gebleven. Maar ik ben ook niet zo aardig tegen mijn schoonmoeder.

En mijn relatie met mijn schoonmoeder is na jaren en jaren helemaal niet zo slecht. Maar ik maak mij ook echt niet meer druk over extra zakjes chips die de jongste krijgt. Ik vind dat ook wel weer grappig. Hij krijgt het altijd voor elkaar om extra chocola en chips te krijgen. En heeft hij twee zakjes en de rest een dan pak ik dat extra zakje in de auto wel van hem af.

Laten gaan en zelf diep in en uit ademen. En vooral je man vaak zelf even sturen. Dat scheelt weer. Zo doen wij het al jaren. Wij gaan af en toe een keer in het weekend. Manlief gaat vaker en neemt dan een of twee kinderen mee.

Esmee: het doet je toch iets

Esmee schreef (reactie #622)

Ik persoonlijk niet. Als het alleen maar aan mij lag, had ik ze 10 jaar geleden al de deur gewezen en nooit meer gezien. Ze doen me eerlijk gezegd gevoelsmatig ook helemaal niets. het zijn voor mij vreemden waar je af en toe verplicht heen moet. Mijn man is het vooral die het contact in stand wil houden met zijn ouders. Meer is het niet en zal het ook niet worden vrees ik. Schoonouders (met name schoonmoeder) blijven zoals ze zijn en wij trekken ons eigen plan afgezien van die verplichte nummers.

Mijn reactie:
Tja... je schrijft weliswaar dat het je gevoelsmatig helemaal niets doet, maar in bericht #606 lees ik toch dat je je behoorlijk ergert. Dat is in mijn ogen tegenstrijdig het het "gevoelsmatig" niets doen.

Kortom, op deze manier omgaan met je schoonouders levert je nog steeds iets op, want anders veranderde je je gedrag wel.
En dat opleveren hoeft niet persé slecht te zijn, het kan zijn dat je man zich daar beter door voelt, of dat er ergens anders een voordeel zit van dit gedrag.
Wees je er alleen bewust van, dat het je iets oplevert. Dan kan je daar tevreden over zijn.

Esmee

"Nee, oma is alleen maar met zichzelf bezig. Onvermogen? Wellicht ja, maar ze hebben het toch echt aan zichzelf te danken. Gemiste kans voor schoonouders."

Esmee, geloof me, ik heb alle begrip voor je frustratie. Ik vermoed uit jouw verhalen autisme bij je schoonmoeder, ik vermoed autisme bij mijn man, en ik herken veel.

Desalniettemin: twijfel je er nog steeds aan of het onvermogen is van je schoonmoeder?

Dank je echt dat ze opzettelijk zo met zichzelf bezig is en niet in anderen geinteresseerd?

Als je toch denkt/weet dat het onvermogen is. Waarom dan zo hard zijn? En hoezo heeft ze het dan aan zichzelf te danken? Als het autisme is kan ze er toch zelf ook niets aan doen dat ze zo is.

En ja, het is een gemiste kans voor schoonouders/moeder maar i.g.v. autisme kan ze er niets aan doen dat ze die kans mist.

Probeer begrip op te brengen voor haar onvermogen en het feit dat ze er dus niets aan kan doen dat ze zo is!

Het zal moeilijk blijven, maar misschien oordeel je dan minder hard over je schoonmoeder en kan je vanuit begrip - eindelijk - begrijpen dat zij niet zal veranderen en dat - dus! - de enige verandering mogelijk is, dat JIJ verandert in de zin van: acceptatie dat ze is hoe ze is EN het niet persoonlijk nemen en het gelatener over je heen laten komen (maar natuurlijk wel ingrijpen als gevaarlijke situaties of situaties die jij echt niet wilt laten voortbestaan = jouw grens).

Heb je al met man besproken dat je af en toe zelfs met zo'n verplicht nummer (verjaardag) een keer niet mee gaat? Lijkt me heerlijk voor je. Gewoon doen. Met of zonder smoes. Zou ik met je man bespreken en aangeven dat het voor iedereen beter is als je minder vaak meegaat. Hopelijk gaat hij daarin mee.

NB Ik ga dus ook regelmatig alleen naar mijn ouders. HOeft mijn man niet mee. Fijner voor hem (al die social talk is niets voor hem), fijner voor mijn ouders en fijner voor mij en de kinderen (want veel ontspannener sfeer).

Die ergernis

Ik denk dat mijn ouders beiden een ouder hadden met autisme. Mijn vader ging daar praktisch en met boerenslimheid mee om. Stoicijns en kalm.
Mijn moeder ontstak voortdurend in woede bij elk nieuw incident en misverstand van haar schoonmoeder. Vooral als het om ons kinderen ging. Ik dacht wel eens dat die lading minstens ook voor haar eigen ouder bedoeld was maar daar hoorde je haar nooit over. Haar ouder was nou eenmaal zoals die was.
Oma kwam ook nog eens regelmatig logeren dus er was stof te over om je aan te ergeren. Tot haar dood kon mijn moeder emotioneel worden van het gedoe van haar schoonmoeder.
Overigens heb ik haar een keer gevraagd wat je toch moet met de moeilijke mensen in je familie. Maar ze bleef altijd loyaal, het is toch je familie.
Overigens herinner ik me mijn oma als een wat wonderlijk mens. Ik heb vaak bij haar gelogeerd en vreemde dingen meegemaakt maar ik kon er altijd als kind al van een afstandje naar kijken. En had verder geen last van de ingewikkeldheden waar ouders mee zitten.
Maar het lijkt me dus niet heel moeilijk om je blijvend op te winden over het gedoe.

Ff zo

Quote van jou: =Denk je echt dat ze opzettelijk zo met zichzelf bezig is en niet in anderen geinteresseerd?

Als je toch denkt/weet dat het onvermogen is. Waarom dan zo hard zijn? En hoezo heeft ze het dan aan zichzelf te danken? Als het autisme is kan ze er toch zelf ook niets aan doen dat ze zo is.

En ja, het is een gemiste kans voor schoonouders/moeder maar i.g.v. autisme kan ze er niets aan doen dat ze die kans mist.

Probeer begrip op te brengen voor haar onvermogen en het feit dat ze er dus niets aan kan doen dat ze zo is!

Het zal moeilijk blijven, maar misschien oordeel je dan minder hard over je schoonmoeder en kan je vanuit begrip - eindelijk - begrijpen dat zij niet zal veranderen en dat - dus! - de enige verandering mogelijk is, dat JIJ verandert in de zin van: acceptatie dat ze is hoe ze is EN het niet persoonlijk nemen en het gelatener over je heen laten komen (maar natuurlijk wel ingrijpen als gevaarlijke situaties of situaties die jij echt niet wilt laten voortbestaan = jouw grens).=

Dat begrip opbrengen vind ik persoonlijk het moeilijkste. Accepteren daar heb ik een start mee gemaakt. Dat ze mij kwetst met haar harde opmerkingen kan ik wel handelen tegenwoordig. Dat ze mijn kinderen zo berispt en neerzet als ondankbaar vind ik moeilijk.

Ik kan niet begrijpen dat wij ons in haar huis aan allerlei regeltjes moeten houden inzake begroeting, u zeggen, overdreven beleefdheid in formuleren als je thee wilt in plaats van koffie. Dat zij zich vervolgens in ons huis niet normaal kan gedragen maar spreekt in gebiedende wijs enkelvoud.
Op de vraag wil je koffie is het antwoord: Nee ma liever thee alstublieft te onbeleefd. Ik moet zeggen Nee dank u ma ik wil graag een kopje thee alstublieft. Zij commandeert hier: Geef de koffiemelk eens, mag ik soep zonder alstublieft of dank u wel en ook nog zonder naam. Wie het hoort mag het oplossen.

Ik doe mee aan die overdreven beleefdheden in haar huis en probeer met niet te ergeren bij mij thuis maar het irriteert me wel. Ze weet hoe ze het zelf wil hebben, kent de beleefdheden maar kan ze alleen zelf niet toepassen in vreemde omgeving.

Niet meer meegaan heb ik nu twee keer gedaan en bevalt prima. Zou ik nog wel vaker willen. Eind van de maand pa jarig en dan het feestdagen seizoen weer voor de deur. Alleen kerst of oud en nieuw zou leuk zijn maar ik vrees dat het alles weer moet worden.

Herhaalde geschiedenis

Ik heb vaak bij haar gelogeerd en vreemde dingen meegemaakt maar ik kon er altijd als kind al van een afstandje naar kijken. En had verder geen last van de ingewikkeldheden waar ouders mee zitten.
Maar het lijkt me dus niet heel moeilijk om je blijvend op te winden over het gedoe.

Toen mijn oma van vaders kant op een vreemde manier omging met mijn moeder had ik daar als kind niet veel last van. Mijn moeder "drilde" ons om ons goed te gedragen in het bijzijn van oma en wij gehoorzaamden mijn moeder. Oma richtte zich nooit direct tot ons, de kleinkinderen, daar had ze er teveel voor (>25)
Nu zie ik dat de geschiedenis zich herhaalt, mijn schoonmoeder gaat op een vreemde manier met mij om (alles wat niet volgens wens gaat is mijn schuld) maar dan wel met het verschil dat ze zich wel direct richt tot de kleinkinderen die maar met zijn tweeën zijn.

Ff Zo

"Heb je al met man besproken dat je af en toe zelfs met zo'n verplicht nummer (verjaardag) een keer niet mee gaat? Lijkt me heerlijk voor je. Gewoon doen. Met of zonder smoes. Zou ik met je man bespreken en aangeven dat het voor iedereen beter is als je minder vaak meegaat. Hopelijk gaat hij daarin mee."

Dat zou voor mij inderdaad een verademing zijn. Ik denk alleen niet dat mijn man dat leuk gaat vinden. Hij wil dat ik erbij ben; zeker wat verjaardagen aangaat. Was het maar zo dat ik nooit meer mee hoefde. Dan was het opgelost en had ik een hoop stress minder.

Mijn man heeft heel sterk van: "Mijn vrouw moet mee" Dan krijgt hij ook geen lastige vragen.
Ik heb heel eerlijk gezegd wel eens gelogen dat ik ziek was. Dat was met Kerst en mijn de eerste Kerst van jongste. Ik was zo ontzettend gestressed over wat komen ging dat ik zei dat ik mij te ziek voelde om te gaan. Ik bleef thuis met jongste en man ging met oudste naar schoonouders. Heerlijk vond ik het.

daar is t-ie Esmee:

ik heb het ergens hierboven in deze lang draad al eens geschreven: je hebt geen last van je schoonmoeder maar van je man die last heeft van zijn moeder.
ik zou m'n man deze draad eens laten lezen als ik jou was en dan aangeven dat je er klaar mee bent
gr Angela

opzet

"Dank je echt dat ze opzettelijk zo met zichzelf bezig is en niet in anderen geïnteresseerd?"

Weet je…ik weet niet meer wat ik van haar moet denken. De ene keer wel de andere keer zeer zeker niet.

Alles draait om haar of moet om haar draaien en schoonvader draait als een schoothondje om haar heen om haar te behagen (die vervolgens vaak genoeg afgesnauwd wordt).
Ontzettend dramatisch gaan zitten doen op een verjaardag dat ze migraine heeft. Zuchtend en steunend op een stoel. Maar hoofdpijn had ze dan niet. Heb ik zelf ook. Vervelend maar echt wel te overleven. OK, niet iedereen voelt het zo. Prima, maar blijf dan thuis. Dat doet ze dan weer niet. Nee iedereen moet horen hoe erg het is met haar.

Niet naar een begrafenis kunnen want ze kan niet een uur op een houten stoel zitten. De week ervoor zat ze 1,5 uur op dezelfde stoel maar dan bij een bruiloft van een nicht. Maar die begrafenis was natuurlijk niet zo leuk. En weer die aandacht opeisen van anderen.

Ik raak inderdaad heel snel gepikeerd van haar drama queen gedrag. Autistisch? Ik weet het zo net nog niet. Zolang het in haar straatje is, is het prima. Maakt niet uit hoeveel mensen er zijn. Dat heeft ze het naar haar zin. Moet ze iets doen voor een ander of staat een ander in de belangstelling, dan is het mis.
Dat wordt ze letterlijk stierlijk vervelend en gaat als een jengelend kind zeuren, heeft ze pijntjes, heeft ze hoofdpijn…etc….zo heeft ze ook een hoop drama lopen maken toen mijn oma overleden was. Ik ben daar nog ontzettend boos over. Ik dacht echt: "Pleur dan op met je lelijke zeilksmoel als het je niet bevalt! " Dit is de begrafenis van MIJN OMA. JIJ staat nu NIET CENTRAAL! en maar blijven zeuren…ja, ze kreeg zelfs mijn man (haar zoon) zover dat hij haar (schoonvader en schoonzus) wegbracht naar de bushalte (150m verderop). je zag verdomme die halte vanaf het uitvaartcentrum liggen! Dat is gewoon letterlijk aandachttrekken! Niet kunnen hebben dat de aandacht nu naar een ander gaat (een overledene in dit geval). Sorry dat ik zo emotioneel ben en excuus voor mijn harde woorden, maar als ik dat toch zie (en dat meerdere keren) dan vind ik dat een berekenend persoon. Iemand met autisme reageert niet zo.
Zodra zij zelf in de belangstelling staat is er niets te merken van het "autisme" hoor. Dat is toch vreemd?