hulp nodig Egocentrische schoonmoeder

...

Weet je wat het is.

Continu die klaagzang wat ze allemaal wil, wat anderen fout doen, waarom anderen dingen op een bepaalde manier doen, waarom ze dit niet doen of dat niet doen, dat ze nooit wat heeft, dan niemand bij haar komt etc….

Geef je antwoord, wil je helpen oid. dan krijg je een snauw, ze wordt hysterisch of je wordt afgebekt dat je je nergens mee moet bemoeien.

Vervolgens gaat het gejank gewoon verder….

Dan is het toch beter als zo iemand professionele hulp kan krijgen. Maar als ze die niet wil dan is het over.

Blom reactie op # 517

=Ik vind het juist positief dat je je dit afvraagt!
Je zoekt in de verkeerde richtingen. Het is niet nodig dat je met een positief verhaal komt. Misschien juist niet, misschien had ze gesmuld bij een ellende-verhaal. Het gaat om contact, niet om een blue band plaatje.=
Met een positief verhaal blijft het iets langer "gezellig" is oma beter gestemd is het risico dat ze mijn kind afbrandt wat kleiner.

=Laat je verwachtingen totaal los, en probeer vanaf een afstandje te kijken naar wat beide partijen nodig hebben cq kunnen gebruiken in hun contact, en zet dat vervolgens af tegen wat jij te bieden hebt hierin. (Kan een leuke uitdaging zijn ook, kan afleiden van je eigen gevoelens in deze)
Oke, je constateert al dat het niet lekker loopt. Wat kun je doen? Bijv je kinderen hierin helpen, het gedrag van oma positief herformuleren naar hen toe. (niet ophemelen of mooier maken, dat bedoel ik niet) Het kan ook iets simpels zijn als samen een beetje lachen om oma op een respectvolle manier, als het maar gaat om de betrokkenheid groter te maken ipv kleiner.
Bij oma naar kinderen toe idem dito. Beschouw beide partijen als kleine kinderen die je een handje helpt in hun contact, hoe zou je dat doen ? Hoe het concreet kan gaan is erg afhankelijk vd personen en situaties dus moeilijk aan te geven precies, maar we willen wel meedenken!
Ook op mij komt het bezoek wat je beschrijft heel gewoon over, volgens mij gaat dit in veel families zo. Maar misschien komt het niet goed over wat je schrijft, misschien kun je wat concreter maken wat je niet goed vond gaan? Maar misschien ligt het echt aan je verwachtingen, verwacht je gezelligheid die er gewoon niet is. Vergis je niet, kleinkinderen verwachten vaak hele andere zaken dan kinderen. Ik vind het helemaal niet leuk met mijn ouders, mijn kinderen zijn er erg graag!
Wat ik iig veel heb gedaan; me erbuiten houden. Dus de kinderen veel naar grootouders laten gaan, ook veel moeite gedaan altijd om die ruimte te geven. Ze krijgen dan gewoon de kans een band op te bouwen zonder vervelende, kritische (schoon) dochter in de buurt. Want zo leuk ben ik ook niet altijd, en zeker niet makkelijk. Nu ging dat bij ons, kan me voorstellen dat het soms te lastig ligt dit te doen. (Maar wel goed onderzoeken; kan het echt niet?) Dan zou ik situaties gaan bedenken om ze toch meer band te laten krijgen, laten oppassen een keer, een strategisch uitstapje oid. Er valt een heleboel te bedenken als je echt wilt, en het geheel kunt zien in het licht van onvermogens.=

Al vanaf dat de kinderen klein waren wilde oma niets doen met de kinderen (ook niet toen haar fysieke toestand nog goed was). Mijn beide kinderen waren spugers als baby en moesten in een speciale houding gevoed worden om voldoende binnen te houden en te groeien.
Oma zei letterlijk: "Als ik haar niet op de normale manier mag voeden dan doe ik het niet." En dan tegen mijn man: "Snap niet dat je meedoet aan die malle moderne fratsen van je vrouw. Neem dat kind op de arm en geeft het haar flesje." Uitleggen dat dit moest op doktersvoorschrift had geen zin.
Ook later heeft oma nooit een spelletje met de kinderen gedaan, nooit opgepast en altijd sterk aangegeven dit niet te willen. Ze wil de kinderen ook niet alleen op bezoek hebben. Hoe mijn schoonvader daar in staat weet ik niet, haar wil is wet.
Kinderen helpen in het contact met oma lukt wel, als wij doorhebben dat oma het niet snapt laten we het kind het verhaal/de vraag opnieuw doen eventueel met onze hulp. Als de kinderen oma niet begrijpen (en wij soms ook niet) oma iets opnieuw of anders laten formuleren lukt moeilijk. Dan kapt ze het af met dat ze geen klein kind is of zo.

=En pas op, kinderen kunnen je eigen afweren heel goed aanvoelen en zelfs overnemen. Ik snap nu achteraf best dat mijn grootouders niet de leukste ouders waren, toch vond ik het erg lastig dat mijn ouders zich negatief uitlieten over hen. Voor mij lag immers alles anders. En zelfs tav de oma waar ik het ook niet mee kon vinden, had ik het als kind liever bij mijn eigen belevingen gelaten. Het is wel je oma! Dierbaar, dus niemand mag een hekel aan haar hebben, alleen jezelf, ook je ouders niet!(ik wilde er iig niet mee geconfronteerd worden)=

In het begin hebben we altijd geprobeerd onze afweer niet te projecteren op de kinderen. Pas toen oudste een jaar of vier was merkte ik dat ze aan mij ging merken dat ik schrok van oma's scherpe tong. Soms kon ze dan heel ad rem iets zeggen waar de overige aanwezigen erg om moesten lachen. Oma niet die werd nog bozer.
Een jaar of 7 geleden kwam ik op nieuwjaarsdag met het hele gezin binnen, mijn man droeg Jongste en zijn tas met voeding, luiers, enzovoorts, ik had een schaal oliebollen (afspraak met schoonzus, ik de bollen, zij soep met brood). Ik stap over de drempel, zing ma en pa de beste wensen toe en loop door naar de keuken om die zware schaal een plekje te geven. Ma begint meteen te koeren: Zeg LiesK. dat is toch geen manier om de beste wensen te doen je geeft op zijn minst een hand!. Alles op scherpe toon en met felle blik in de ogen.
Wat zegt dochter: Mam je moet opa en oma nog en hand en kus geven maar ik snap dat je eerst die schaal weg zet. Met die zware schaal lukt dat natuurlijk nooit." Oma nog bozer, want zo hoorde het niet.

De kinderen hebben zelf doorgekregen dat oma altijd boos/negatief/somber/nooit vrolijk is. En daar praten we wel met hen over.

LiesK

Ik dacht dat je vraag om suggesties serieus was, ben ik toch weer ingetuind.

sop en gaarkoken

Als die mensen zo erg zijn neem je toch gewoon wat meer afstand? Mentaal gezien. Stop met verwachtingen, neem t zoals het komt en bedenk, goh, over een paar uur ben ik hier weer weg. Zonde van je energie om je er zo over te ergeren. Zo doe ik t iig. Schoonouders zijn ook een apart stel, maar met een brede rug, een beetje meehummen en af en toe nounounou zeggen, kom je een heel end. Geen zin om op bezoek te gaan na je vakantie? Zeg je: komt niet uit, doen we niet. En gezeur en gezeik van je af laten glijden. Niks van aan trekken, de uitstand aanzetten. Ze weten niet beter.

nee Blom

Je begrijpt LiesK denk ik helemaal verkeerd.

overlap

Ik vind het zo opvallend dat jullie eigenlijk veel op je schoonmoeder lijken. Alles wat jullie vervelend aan hen lijken te vinden laten jullie ook zien/horen.

Niet geïnteresseerd in wat anderen te zeggen hebben, luisteren niet, houden ellenlange klaagzangen, verwachten dat de oplossing bij de ander ligt en een flink verwachtingspatroon.

swaen

Nou, ik ben erg blij dat ik juist NIET op haar lijk. In de verste verte niet.
Ik ben zelf een erg ondernemend persoon namelijk (mijn schoonmoeder zit liever op de bank thuis en doet niets),
ik leg makkelijk contacten met anderen (mijn schoonmoeder legt geen contacten en vind alles buiten de 'veilige' familie eng en stom),
ik los mijn problemen zelf op of probeer die in eerste instantie zelf op te lossen. Mijn schoonmoeder daarentegen legt het probleem direct bij een ander neer om op te lossen en doet zelf niets.
Als ik iets wil, ga ik ervoor. Als mijn schoonmoeder iets wil, dan verwacht ze dat een ander het voor haar regelt,
schoonmoeder houdt niet van anderen om haar heen dan haar eigen familie. Ik daarentegen vind dat niet erg,
Tevens veroordeel ik anderen niet op hoe ze eruit zien. Schoonmoeder wel...etc..etc…

Dus nee, ik lijk niet op mijn schoonmoeder.

En trouwens, ik neem de tips van hier mee die ik handig vind en ze werken wel. Zo zorgen we dat we momenteel met een grote boog om haar heen blijven, verwachten niets, doen de noodzakelijke bezoekjes en als ze vervelend wordt, zijn we zo weer weg. Dit was een goede tip en het werkt inderdaad. Lekker rustig zo. En die band met de kinderen die ze niet opbouwt. Dat is een gemiste kans voor schoonouders. Jammer, maar eigen verantwoordelijkheid. Goed opgelost zo en ik leg de verantwoording niet bij een ander.

Esmee

Ik denk inderdaad dat blom het niet helemaal begrijpt. Ik heb allemaal dingen opgenoemd die ik heb geprobeerd/nog probeer en de reactie van ma daarop.
Ik hoopte echt oprecht dat mijn kinderen en oma iets konden opbouwen van echt contact. Zoek ook nog wel naar mogelijkheden. Dochter is op de hoogte van het onvermogen van oma. Ik heb het haar uitgelegd als dat oma hetzelfde reageert als camping vriendje X. Een klassiek autist waarbij de moeder meteen een korte gebruikshandleiding kwam geven om te zorgen dat X niet meteen weer genegeerd werd. Hij heeft toen met mijn kinderen een paar leuke dingen gedaan op de camping. Dochter probeert ook echt een gesprek met oma te voeren, maar het lukt gewoon nooit.
Dochter helpen in het vertellen wordt geaccepteerd door dochter en oma, oma helpen in vertellen en begrijpen wordt door oma niet geaccepteerd.
Oma klaagt dat ik rare kinderen heb, klaagt ook dat zij ze te weinig ziet maar doet zelf niets om dat te veranderen. Dat zou ik misschien moeten accepteren en denken dat het haar probleem is. Helaas hoor ik dat verhaal dan ook weer terug van een tante, van mijn schoonzus en denk dan toch dat ik er iets aan moet doen.

Swaen heeft gelijk

Lies en Esmee, jullie lijken wel op je schoonmoeder.

560 postings zijn er al gewijd aan jullie vreselijke schoonmoeders. Ik heb geen tijd om alles weer door te lezen, hoewel deze soap me al maanden boeit en daarvoor kwam Esmee ook al jaren onder een andere naam dezelfde klaagzang houden, maar zien jullie nou werkelijk niet wat jullie aandeel is.
Meteen bij de kennismaking bleek dat schoonmoeder jullie niet moet. Dan ga je er toch helemaal geen energie in steken? Dan denk je toch "zoek het uit met je gezeik". En wat ze achter je rug om tegen iedereen zegt interesseert je toch ook niets?

Zo begrijp ik jou Lies, niet. Je gaat na je vakantie, helemaal opgewekt, uitgerust en gebruind en met een goed humeur thuisgekomen, toch niet bij je schoonouders langs als je al weet wat er gebeurt? Dan stuur je je man alleen met de kinderen. En gaat ze dan zeuren dat je onattent bent, laat haar, ze zeurt ook als je wel komt.
Dat jullie in omgang met anderen niet op je schoonmoeder lijken, geloof ik best. Maar dat klagerige, het "het ligt aan een ander", "ik ben goed, de ander is slecht" wat jullie je schoonmoeder verwijten, doen jullie precies hetzelfde. Al 560 postings lang.
Het is al tientallen keren gezegd:
1] neem afstand
2] ga er niet meer heen, je doet het toch nooit goed
3] laat haar geroddel van je rug afglijden
4] ga eens naar een psycholoog en laat hem jouw rol in dit alles eens verduidelijken, wij lijken niet tot jullie te kunnen doordringen
5] blijf posten, ik vind het amusant

Als ik geen zin had ergens langs te gaan en er werd twee keer gebeld dat ik moest komen, ging ik absoluut niet meer. Wat denk je dat er gebeurt als je niet gaat? Dat er nu steeds gebeld wordt is omdat ze dondersgoed weten dat het bij jullie werkt. Als je dat compleet negeert, houden ze vanzelf wel op.
En als een tante en schoonzus wat zeggen, dan zeg je gewoon 'je weet toch hoe ze is, ik kan me er niet druk om maken'. Klaar. Je geeft ze nu de ruimte om jou via die manier onder het juk te houden.
Wat betreft de band met oma, banden met oma's zijn ook geen verplichting. Bij ons zijn er mensen, kennissen, die we minder vaak zien die een veel leukere band met de kinderen hebben. Ik initieer dus nooit extra contact met mijn schoonouders. Als er maar andere leuke mensen zijn, dan zijn opa en oma helemaal niet nodig. Die klik gaat er niet ineens komen als we ze vaker zien dan 1x per maand. Ze missen gewoon het vermogen om met jonge kinderen om te gaan en zich daarin te verplaatsen. Ze willen ze wel voor de show/heb/buitenwereld en om er heel veel voor te kopen, maar er mee spelen en er gesprekken mee voeren kunnen ze niet. Dus ik push mijn kinderen niet in hun richting omdat het familie is. (Man overigens ook niet.)

tja

Ik heb het volgens mij wel eerder gezegd: ik zie mijn schoonvader amper en toch hebben we een goede band. Ik denk dat het maximaal vier keer per jaar is. Mijn vader zie ik nu wat meer maar dat is alleen omdat we twee keer per maand daar schoonmaken. Anders komt hij eens per 3/4 wk hier eten, verder niets.

Als mijn moeder nog had geleefd had ik haar vaker gezien, als mijn schoonmoeder nog had geleefd (niet getrouwd met mijn schoonvader) ook wat vaker maar echt niet dat ik zo vaak contact zou hebben als je zo'n relatie hebt.

Ik begrijp er werkelijk niets van. Laat maar bellen, dat wordt vanzelf minder als ze ziet dat het geen resultaat heeft en anders maar niet. Dat kost je veel minder energie, die telefoon, dan erheen gaan.

Iselo

Doe ik ook niet meer Iselo. En je hebt gelijk. Ik steek er ook geen energie meer in (naar haar toe dan).
Ik spreek haar niet meer. Man pakt de telefoon op. Ga er alleen heen voor het hoogstnoodzakelijke zoals een verjaardag. Andere tussendoortjes gaat man met oudste. Ik blijf thuis met jongste. Zijn we daar en ze begint weet. dan zijn we zo weer weg. Jammer voor haar, weer een gemiste kans. Ik luister wel degelijk naar de tips hoor.. Als we daar zijn en ze begint weer te klagen over iemand, dan reageer ik niet; kijk gewoon de andere kant op of pak mijn telefoon (ja, niet netjes ik weet het maar het is niet anders).

Ben wel degelijk naar een psycholoog geweest waar de problemen met schoonouders zijn aangepakt (want het beïnvloedde ook mijn eigen gezin). Cognitieve gedragstherapie heb ik gekregen om alles in perspectief te leren zien (ook echtgenoot is naar een psycholoog geweest).

Het vreet soms wel van binnen als schoonmoeder weer wat uithaalt en dat deel ik dan met jullie hier.

Ik heb erg te doen met LiesK die het volgens mij nog vele malen zwaarder heeft dan ik. Zij hebben voor hun gezin nog niet een effectieve manier gevonden voor zichzelf om en naar die oma te gaan en hun gezin te beschermen tegen de grillen en de soms werkelijk onbeschofte uitlatingen van oma. Oma zit er nog te dik in zeg maar en bepaalt alles.

Ja, ik had allang mijn jas aangetrokken. Jullie ook. Maar zij is mijn schoonmoeder niet (gelukkig maar) en wij zijn LiesK niet die volgens mij een heel zacht karakter heeft en er alles aan doet om het voor iedereen leefbaar en gezellig te houden. Een vredestichter dus. Dat is een hele mooie karaktertrek die helaas voor LiesK zelf niet goed is. Het heeft echt tijd nodig om je harder op te stellen en te wapenen tegen mensen als die oma.

Met verbijstering kijkt ze naar de omgang van oma met haar kleinkinderen en probeert zo goed als kwaad als het kan een gulden middenweg in te vinden (komt de vredestichter weer op de hoek).
Helaas constateert zij keer op keer heel hard hoe die oma daarmee omgaat en dat het contact tussen oma en de kleinkinderen niets is en niets zal worden wat zij had gehoopt. Dat is verschrikkelijk!
Maar het proberen alleen al vind ik erg knap van haar. Stapje voor stapje probeert ze dingen en leert ze wel degelijk. Dat deelt ze hier met de nodige vragen.

En wat lees ik vervolgens hier? Dat ze zelf een zeur is (ik incluis) niet luistert en al 560 postings heeft geplaatst (ik incluis) en dat we dit en dat moeten doen waar bij zelf proberen datgene eruit te vissen wat werkt. Voor mijzelf werken sommige tips wel, maar andere zeker niet.

Oordeel a.u.b. niet te snel zou ik jullie willen vragen. LiesK en man zijn verstrikt geraakt in oma's web en hebben nog niet echt een uitweg gevonden en doen wat ze kunnen om het voor beide partijen enigszins leefbaar te maken. Wij hebben voor onszelf wel een manier gevonden om ermee om te gaan al is dat nu ook zeker niet echt de ideale situatie (maar het is helaas zoals het is), maar wel een manier om ermee om te gaan zonder dat man zijn ouders nooit meer ziet.

Ik vind de reacties hier soms echt walgelijk en zelfs hatelijk, echt. Alsof jullie ervan genieten, terwijl het in en in triest is. Dat geven de 560 postings al aan.
Natuurlijk is het makkelijk om te zeggen tegen haar "Je moet niet langsgaan bij die oma na te fijne vakantie". Nee, zou ikzelf zeker niet doen nee. Maar LiesK en man doen dit om gezeik en gezeur te voorkomen; kortom om nog meer ellende te voorkomen. Ze hebben nog geen manier gevonden om dit aan te pakken. Wees dus niet veroordelend en misschien wil LiesK gewoon een luisterend oor, een beetje steun in plaats van gelijk afgebrand te worden. Toon een beetje compassie a.u.b.

Het is ook niet alleen die schoonmoeder, het is de hele familie waarmee je te maken hebt. Een zoon die vanaf het begin van zijn leven doet wat zijn ma zegt zonder toegehoord en waarvan niet verwacht wordt dat hij een eigen mening heeft zodat schoonma ons leven bepaalt (daar kwam ze helaas mij tegen). Daar hebben wij jaren over gedaan (met psycholoog) om dat eruit te krijgen bij man.

Limi

Mee eens Limi. LiesK snapt volgens mij ook wat je bedoelt. Zij en haar man zijn nog niet op dat punt om daar adequaat tegenop te treden en te doen wat jou logisch lijkt en o zo makkelijk. Daarvoor zit die oma er nog te diep in zeg maar en LiesK is ons niet.

telefoon

"Ik begrijp er werkelijk niets van. Laat maar bellen, dat wordt vanzelf minder als ze ziet dat het geen resultaat heeft en anders maar niet. Dat kost je veel minder energie, die telefoon, dan erheen gaan."

Snap ik helemaal dat je er niets van snapt. Jij niet. Voor LiesK en man is het een logische reactie (op dit moment dan).

Zal je wat vertellen:

Mijn schoonmoeder belt zelf iedere week op vrijdag op een vaste tijd (geen minuut eerde of later). Persoonlijk vind ik dat zeer beklemmend. Ik houd gewoon niet van het idee dat iemand dat doet.

Ik neem dus nooit op en laat de telefoon zelfs overgaan (ik heb geen zin om de telefoon op te pakken puur en alleen omdat het schoonmoeder is).

Echter, mijn man pakt die telefoon wel op, wetende dat hij met dat gesprek van het 'gezeik' af is of de stoom er vanaf kan halen als er iets speelt en moeders weer rustig het weekend in kan. Het is zijn manier om zijn moeder te geven wat ze wil zonder dat wij er heen hoeven of later keer op keer te moeten horen dat ze niets hoort van ons met alle hysterische toestanden erbij waarbij schoonvader ook betrokken wordt die dan weer uit zijn dak gaat.

Nogmaals, ik ben het er zeker niet mee eens (ik vind dat je mensen niet zo op hun nek moet zitten), maar laat het maar zo en zolang man dat wel prima vindt., ok.

Ik merk wel dat wanneer ik de telefoon niet op heb gepakt (man is even buiten) dat hij boos op mij wordt.
Hij weet dat zijn moeder dan weer belt met de vraag waarom we de telefoon niet hebben opgepakt. Er blijft een vorm van angst bij hem zitten die ik niet terecht vind. Helaas blijft dat erin zitten. Ik heb hem al eens gevraagd om die telefoon gewoon te laten gaan. Dat benauwd hem kennelijk zo erg dat hij uiteindelijk op een later tijdstip toch terugbelt…"om van het gezeik af te zijn" zegt hij. Voor zijn gevoel voorkomt dat een hoop ellende. Onterecht? Zeker! Onbegrijpelijk? Zeker!

jullie hebben gelijk

Ik snapte het niet. Las de vraag van LiesK als een oprechte vraag om iets te kunnen betekenen in de slechte relatie tussen kinderen en oma. Het was echter weer een vraag om de bekende weg, door die serieus te beantwoorden doe ik mee aan het ziekelijke spelletje van bevesting vragen/ geven, de status quo handhaven.
Jullie hebben er alle baat bij om de situatie precies zo te houden zoals 'ie is. Op de een of andere bizarre manier genieten jullie hiervan/hebben jullie dit nodig. Misschien Esmee om je eigen gevoel van eigenwaarde omhoog te houden, geloof ik na je post waarin je zo benadrukt niet op haar te lijken.
Helaas lijken jullie wel op de schoonmoeders. Oppervlakkig gezien misschien niet, maar dat is maar een dun laagje,

Blom

"Ik snapte het niet. Las de vraag van LiesK als een oprechte vraag om iets te kunnen betekenen in de slechte relatie tussen kinderen en oma. Het was echter weer een vraag om de bekende weg, door die serieus te beantwoorden doe ik mee aan het ziekelijke spelletje van bevesting vragen/ geven, de status quo handhaven."

?? Het is wellicht niet wat je wilde horen, maar het toot wel aan dat LiesK helaas nog een hele lange weg te gaan heeft en stapje voor stapje naar boven probeert te kruipen met haar man. Maar omdat zij (en ik ook) niet gelijk doet wat jij (en ook anderen) adviseert te doen, wordt je boos, haalt naar ons uit en is het ineens een ziekelijk spelletje om alles te houden zoals het is en zouden wij daar zelfs van genieten en zou ikzelf daarmee mijn gevoel voor eigenwaarde omhoog proberen te houden?

Dan heb je het inderdaad niet begrepen nee.

#554

Dank voor je steun Esmee. In mijn hoofd ben ik al zover, al zou ik nooit meer gaan, heerlijk. Ons gezin bestaat uit 4 personen en man wil toch ( dat heeft hij zo geleerd) dus hij gaat en wil de kinderen mee dus ga ik ook maar mee, inderdaad als vredestichter. Als man alleen gaat met de kinderen dan worden ze echt alleen maar gecorrigeerd, afgesnauwd, en overvoerd.
Als de kinderen op de bank springen heeft oma iets te corrigeren ja maar over het oppakken van een kopje thee (niet aan het oortje maar met twee handen) hoeft oma geen preek af te steken.
Ik ga nog steeds mee om de kinderen te steunen, heel soms kan en durft hun vader dat ook maar meestal niet.
Als ma belt neem ik ook niet op, ik loop met het rinkelende geval naar man en laat het hem oplossen.
Voor de kinderen hoop ik dat ze ooit zichzelf kunnen zijn bij opa en misschien wel met hem iets kunnen bespreken. Nu overheerst oma in ieder contact, oma doet "belangstellend" maar als dochter serieus probeert iets te vertellen draait oma het gesprek weer haar kant op. Opa zit er bij schudt zijn hoofd, zucht eens maar laat oma maar door gaan.

Tjonge

Wat een gezeur vanuit een zelfverzonnen slachtofferrol zeg. Ik zie in het hele draadje geen zachtheid en mededogen terug, alleen een hoop zelfmedelijden. Nou ja, blijf maar lekker zwelgen, maak jezelf maar wijs dat je constructief bezig bent en blijf lekker roddelen. Het is maar waar je een fijn gevoel bij krijgt.

LiesK

Weet je, het gaat ook niet alleen om onszelf, het gaat om ons hele gezin. Wat mij betreft zie ik mijn schoonouders ook nooit meer. Geen traan die ik erom zal laten.
Maar ik begrijp dat man wel contact met zijn ouders wil ook al is dat minimaal omdat het nu eenmaal zijn ouders zijn. Hij probeert er voor zichzelf maar ook op een voor ons gezin haalbare manier mee om te gaan en dat zijn die telefoontjes (loop ook wekelijks met een rinkelende telefoon naar man ) en die verplichte bezoekjes af en toe en verstand op nul. Verwachtingen op nul voor wat betreft interesse in ons, want die is er gewoon niet of er wordt sarcastisch en erg kinderachtig over gedaan. Zal ook met jaloezie te maken hebben (hebben we meerdere keren meegemaakt). Onbegrijpelijk voor sommigen, maar waar helaas.

inderdaad Esmee

Jij lijkt een stuk verder dan LiesK, in die zin dat jij al zo min mogelijk meegaat. Maar als je dan een keer meegaat, kan die vrouw ook werkelijk niets goed doen. Er is dus nog wel een stapje te zetten voor je.
En Lies, echt, word wat harder voor jezelf. Als je wel gaat: gezeur. Als je niet gaat: gezeur. Dan kies je er toch voor niet te gaan, gezeur krijg je toch en in de tijd dat je niet gaat kun je leuke dingen doen. En laat de hoop varen dat ze een leuke oma voor je kinderen wordt. Zoek een andere bejaarde die die rol kan vervullen (weet even niet of jij nog ouders hebt).

Esmee

Ik zei niet dat je de foon niet moet opnemen maar ik doelde op het feit dat ze langs moest komen en dat daar steeds over gebeld wordt. Laat maar bellen dus maar niet langsgaan. Bellen kost minder energie, zeker als je het door je man laat oplossen.

Wat ik echt fout vind is dat LieskMan wel wil gaan en dan de kinderen perse wil meenemen zodat Lies mee moet als vredestichter (?) Huh, welke vrede wordt er gesticht dan? Het is toch alleen maar oorlog. Waarom gaat die man niet alleen? Het zijn toch zijn ouders? Waarom moeten die kinderen dan ook nog mee als het toch niet gezellig is? Verder: waarom zo vaak?

In mijn ogen doe je dit jezelf aan, na al die jaren zal er niets verbeteren dus ga je maar en roep je daarna dat je meeging om de vrede te handhaven en ondertussen maar klagen.

nare uitspraak

Er zijn in dit draadje al heel wat nare uitspraken gedaan over de schoonmoeder, maar de uitspraak van Liesk in #511 slaat wat mij betreft alles. Ja, er was honger, maar dat had iedereen. Ze had nog te eten, al waren het tulpenbollen.
Ik vind die uitspraak heel denigrerend overkomen naar je schoonmoeder en andere mensen die de oorlog hebben meegemaakt!

de echtgenoten

volgens mij zit de crux ook niet bij de schoonmoeders maar bij de echtgenoten die een bepaalde wijze kiezen om met hun respectievelijke moeders om te blijven gaan.

Als echtgenote daarmee in het reine komen en een oplossing vinden is vele malen moeilijker dan 'alleen maar' een moeilijke schoonmoeder managen.

Want ik denk dat alles wat LiesK over haar schoonmoeder met haar man wil bespreken, ook nog misschien door hem als verkapte aanval gezien wordt.

gr Angela

Angela67

Inderdaad mijn man blijft doen wat hij altijd deed, dus krijgt wat hij altijd kreeg. Ik heb eerst meegedaan, moest er maar aan wennen, en sinds 8 jaar ben ik wat gaan wijzigen in de aanpak. Sinds anderhalf jaar nog meer wat het ook wel weer moeilijker maakt. Ma accepteert geen nee. Zeker niet van mij maar ook moeilijk van man, die dan weer geneigd is om toch maar te doen wat hij altijd deed om te krigen wat hij altijd kreeg.
Iets bespreken met man wordt nog vaak gezien als aanval of gezeur, alsof het "niks" was wat zijn moeder zei. Opstaan en luid verkondigen dat ze dan wel thuis gaat eten omdat er niets meer is vind ik ronduit onbeschoft. Het buffet was nog niet voor de helft op maar alles wat zij lekker vond werd ook door andere gasten gegeten.

Lies

Ik denk dat je blijft steken in een gevoel van verbijstering over het gedrag van je schoonmoeder. Vooral ook omdat ze jou voor schut kan zetten en zich onhebbelijk gedraagt tegenover je kinderen.
Ik vind dat toch wel een kunst als je dat goed weet te pareren. Maar dat is wel te leren denk ik. Ik leer nog elke dag bij.
Vriendelijk blijven, feitelijk en wat zakelijk, genoeg afstand houden, te moeilijke situaties gewoon niet aangaan. Nadenken over hoe je een bepaalde situatie anders kunt doen.
Ik zag gisteren, of eergisteren bij 'the bridge', voor mij leerzame serie , een scene die ik herkende van mijn werk. Ik moest met mijn archief en bureau inhuizen op de kamer van een collega met autisme.
Dus daar kwam ik met mijn spullen en wilde overleggen hoe we de ruimte zouden verdelen. Nou, ik moest maar komen per slot was ons dat opgelegd, maar ik mocht geen ruimte innemen en overleg over de opstelling was niet mogelijk, mevrouw lag over haar bureau met de armen beschermend over haar spullen. Niet in orde dus.
Bij de Bridge zie je de detective met autisme thuiskomen. Ze is gaan samenwonen en ze treft haar huis aan vol dozen van haar geliefde die aan het uitpakken is. Ze schrikt ervan, van de komende veranderingen dus, en ze stelt hem voor om de spullen in de dozen te laten. Hij kan toch uit de dozen leven?
Maar dan zegt hij iets gewoon neutraal, en dan draait ze bij. Die scene moet ik nog een keer bekijken. Dat was een mogelijke dialoog die had kunnen helpen.
Nu was ik zelf de heks geworden want ik had mijn leidinggevende meegenomen, ik wist dat het fout zou gaan en wilde dat ze dat zou zien. Dat was natuurlijk ook niet aardig.
Maar gisteren snapte ik ineens hoe je ook een positieve dialoog zou kunnen aangaan.
Het zijn vaak zelfde situaties die je kunt analyseren en daarmee creatief gaan benaderen. Maar dan heb je wel een gesprekspartner nodig die zelf ook van puzzelen houdt en verstand heeft van autisme. Want het is echt anders. Het is niet zomaar een onaardig iemand, het kan je enorm in beslag nemen door de onverwachte en nadrukkelijke narigheid waar ze mee kunnen komen. Echt wel verbijsterend.
Niet uit te leggen aan mensen die daar zelf niets mee hebben.
Het is namelijk gewoon menselijk gedrag, iedereen kan weleens de plank misslaan of onaardig of onhebbelijk doen, maar deze mensen kunnen dat extreem.

voedsel

Toevallig een paar uur geleden nog een 'voedsel' gesprekje gehad. Voedsel ligt vaak heel gevoelig voor mensen met autisme en het is een hele kunst om dat in goede banen te leiden. Ze zijn vaak overgevoelig voor 'ander' eten, eten dat een andere structuur heeft of net iets zouter of zoeter smaakt of teveel tegen elkaar aan ligt. Dat is gewoon een gegeven, geen aanstellerij.
Dus dan is het echt helemaal niet raar om je schoonmoeder te vragen haar eigen eten mee te nemen. Jij kunt gewoon niet voldoen aan de voorwaarden die ze aan haar voedsel stelt en je wilt toch dat ze het naar haar zin heeft. En anders vraag je of je ergens iets kunt bestellen dat ze zelf ook weleens besteld en waardeert.
En dan nog, wat je ook doet, ze ziet waarschijnlijk niet jou meer dan gemiddelde inspanning, maar er is altijd een detail dat fout gaat, het leven is nou eenmaal niet perfect.
Heb je een perfecte bestelling dan komt die toch te laat, dat komt dan natuurlijk door jou, had jij anders moeten regelen, en door jou heeft zij niet kunnen genieten van het eten.
Als je dat eenmaal door hebt dan wordt het steeds makkelijker om je teleurstelling aan de kant te zetten. Integendeel, dan ga je wachten tot de onvermijdelijke 'bijl' valt.
Ik schiet dan vaak in de lach, daar heb je het weer.
Is ook niet echt aardig maar ik lach ze dan niet uit, maar omdat het zo voorspelbaar is. Ik lach ze toe en maak een reflectief moment.
De tekst daar ben ik nog over aan het nadenken, dat valt niet altijd mee, soms lukt het me wel.

die verwarring

Die verwarring snap ik ook denk ik. Omdat je met deze mensen niet meer spontaan jezelf kunt zijn, flexibel, praktisch, nuchter en lichtvoetig, alles wordt een 'toestand' ga je je zelf ook meer bedachtzaam, terughoudend en rigide gedragen. Want positief meegaan brengt je constant in de problemen.
Dan kan men gaan denken dat jij degene bent die de situatie veroorzaakt, want je gedraagt je rigide, dus jij kon dat weleens uitlokken.
Die herken ik.
Ik vond dat ook moeilijk, want in het begin van deze exercitie, omgaan met mensen met autisme, had ik het idee dat ik mijn eigen persoonlijk moest gaan corrumperen, nooit meer spontaan, altijd kalm, geduldig en vragend.
Maar ik moet zeggen, het is me wel meegevallen en ik vind het eigenlijk wel prettig om zo te kunnen wisselen van houding.
Maar 1x in de week dan ga ik een avond kletsen met vriendinnen. Elkaar de hele tijd interrumperen, emoties uiten, hard lachen, gepikeerd reageren of juist verdrietig of boos, of gillen van de lach. Van de hak op de tak springen. Het ene moment lachen, dan een heel diep emotioneel onderwerp. Heerlijk!

AnneJ

weet je, het hoeft natuurlijk allemaal niet wat jij beschrijft. Voor iemand die je heel na is, en waar je dolgraag een goede verstandhouding mee wilt (of voor iemand waar je niet omheen kunt en vaak ziet) lijkt het me de investering waard. Maar in dit geval kan LiesK ook gewoon zo weinig mogelijk meegaan en de situatie vermijden. Met een schoonmoeder die niet al te dichtbij woont hoef je niet een band op te bouwen, het lijkt me zinniger dat ze een werkwijze vindt om het gezin happy te houden. Het belang van schoonmoeder hoeft niet per se nummer 1 te staan.
gr Angela

o zeker Angela

Zeker hoef je echt niet in iedereen te investeren. Toch zit er ook een voordeel aan voor jezelf. Je leert zelf veel strategischer communiceren, beter op te letten hoe je met mensen omgaan en hoe mensen zelf communiceren. Dat vind ik voor mezelf wel een voordeel en ik heb er plezier in als het me wel lukt.