Hoe verder, wel of geen kind?

Niet mee gemaakt, in die zin. Maar laat ik vooropstellen: Je afvragen of je wel een kind kunt opvoeden en of dat niet verschrikkelijk zwaar is, heeft iedereen wel een keer in dat proces. Sterker nog: Je kunt ook heel erg graag wel een kind willen en dan kan het je alsnog heel erg tegen vallen. 

Echter, dat jij het gevoel hebt " Dat het gras ergens anders nog wel eens groener kan zijn" is wellicht dan weer niet zo'n hele normale gedachte. Of in elk geval: Dit zou je wel moeten bespreken met je partner. Iedereen krijgt in zijn of haar relatie wel een keer zo'n moment waarop je je afvraagt of het met iemand anders, anders was geweest. Er zullen maar heel weinig mensen zijn die vanaf dag 1 tot de laatste dag bij zichzelf denken dat dit precies was wat het had moeten zijn. 

Maar het lijkt me inderdaad wel belangrijk dat je dit bespreekt: Twijfel je over het feit of je zelf wel kinderen wil, of twijfel je over het feit of hij wel de juiste partner voor je is? 

En zelfs dan kan het stuklopen he. Ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven. 3 prachtige kids verder. En toch vond mijn vrouw het gras aan de andere kant groener. Dat is wat het is en ik zou het niet willen terugdraaien in die zin. Geen spijt van. 

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 13:06:

[..]

Ik merk gewoon dat we heel erg maatjes zijn en het is ook altijd fijn, maar de spanning is weg. Het voelt gezapen, maar ook in m’n werk. Ik wil dit alles niet weggooien.
Hij is er echt voor mij en we hebben het fijn samen, maar ik baal dat ik niet meer geleefd heb.

Voelt als rouwen en spijt, tijd kan niet meer terug gedraaid worden. Wil ook niet dit alles op het spel zetten. Ik loop vast. Onze levens zijn zó verwoven met elkaar.

Zijn jullie nog samen?

Maar dat zijn verschillende zaken he? Gek is dat eigenlijk, want mijn vrouw benoemde dat ook: Dat we echt zulke goede maatjes zijn. En ik vind dat persoonlijk eigenlijk wel belangrijk: Zet ons op een feestje neer waar we niemand kennen en we hebben de grootst mogelijke lol.

Tsja, die spijt over "niet geleefd" hebben. Wat houd dat dan in? Ik kwam bij mijn vrouw toen ik 19 was, zij 24. Ik geloof wel dat mijn vrouw " meer geleefd" heeft, dan dat ik dat heb. Gek genoeg is mijn vrouw diegene die nu voor de 2e keer een andere man in de armen springt. 

Dus ik zeg tegen jou hetzelfde als wat ik tegen haar gezegd heb ( maar wat haar niet gelukt is): Bespreek dan samen met je partner wat voor jou eventueel mist. Hoe kunnen jullie samen die spanning er wel weer in krijgen, wat voor spanning ben je naar op zoek? Weet je dat voor jezelf? 

Nee, wij zijn niet meer samen. Of naja, op papier nog wel. Maar ook hier eentje die dus dacht ( of op dit moment nog denkt) dat het gras aan de andere kant groener is. Eentje die de rust daarin niet kan vinden en bang is iets beters te missen. En daardoor nu alles kwijt is, van ouders, tot aan vriendinnen, tot aan haar gezin. Dat gezin, wat tot voor kort het belangrijkste in haar leven was.

Misschien reflecteer ik nu wel wat te veel, ik kan voor jou natuurlijk niet bepalen in hoeverre het gras voor jou wel groener zou zijn. Gezapig kan vervelend zijn. Maar de vraag is wel: Wat wil je dan en denk je dat je dat kunt bespreken met je partner?

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 13:37:

[..]

Soms voelt het alsof ik wat verder had moeten kijken dan m’n neus lang is. Wel vaker het ‘is dit het nou?’ Gevoel gehad en verder door gegaan met relatie en besef als er kinderen komen dat er dan ook heeel veel veranderd en we voor altijd aan elkaar verbonden zijn. Het boezemt me aan de ene kant veel angst in en aan de andere kant lijkt me het ook heerlijk.

Gevoel dat ik veel meer van mijn leven had, moeten en kan maken dan er nu in zit? Geen idee het voelt heel leeg en egoïstisch tegelijk.

Tja, je maakt keuzes en die keuzes hebben invloed op hoe je leven loopt. Ik heb ooit een keuze gemaakt, die er voor zorgt dat ik nu moet omgaan met een vreemdgaande vrouw, waar ik 3 kinderen mee heb, die ik dus nooit meer uit mijn leven kan verwijderen.

Dat wil niet zeggen dat ik spijt heb van die keuze. Of dat ik spijt had van mijn keuze om niet langer door te gaan met school. Je moet er zelf iets van maken. Misschien is het juist een goed moment, zodra je die " is dit het nou" gevoelens krijgt, om dat met je partner bespreekbaar te maken. Hoe kijk jij tegen onze relatie aan, hoe kijk ik zelf tegen mijn relatie aan. En vanuit daar kun je dan eventueel kijken of je daarin elkaar kunt ondersteunen.

Echt, ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om over dit soort zaken te praten. Bij ons is dat te laat, terwijl we achteraf met dezelfde zaken in ons hoofd liepen. Dat had vrij simpel opgelost kunnen worden. 

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 14:29:

[..]

Ik denk dat ik ook te romantische dingen in m’n hoofd heb. Te grote verwachtingen: elke dag grote lol, mega verliefd. Leuke dates. Voor altijd samen. 

Wat je hier beschrijft, is de eerste verliefdheidsfase. Die kan niet blijven duren, dat is fysiek onmogelijk. Als het goed zit tussen 2 mensen, gaat verliefdheid over in houden van. En ja, dat ziet eruit als maatjes zijn en vaak een enigszins gezapig leven. Dat zijn namelijk een goede omstandigheden om een kind op te voeden. Een kind heeft rust en stabiliteit nodig.

Als je altijd op die manier verliefd wilt zijn, moet je elk jaar of elke 2 jaar van partner wisselen. Er zijn mensen die dat doen. Mij lijkt het helemaal niks.

Binnen een lange relatie moet je wel aan de liefde blijven werken. Dus spreek inderdaad af dat jullie elke week of elke twee weken een date avond hebben, die je ook mag doorschuiven naar een weekenddag. Gewoon vastleggen in jullie agenda's en vrij houden. Om de beurt organiseer je die date, dat kan zijn dat hij een bijzonder diner kookt en zich mooi aankleedt, dat jullie uit eten gaan, een nieuwe kroeg of club gaan ontdekken, gaan muurklimmen, varen, een bos- of strandwandeling maken, weekend weg, het kan groot, het kan klein. Als jullie maar tijd en aandacht voor elkaar hebben. Overleggen mag, maar elkaar verrassen is ook leuk. 

Maak daarnaast ook niet de fout altijd alles samen te doen, want dan heb je elkaar niets meer te vertellen. Hou je eigenheid en je eigen activiteiten en deel je ervaringen met je vriend. Zo blijf jij ook interessanter voor hem.

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 14:29:

[..]

Ik heb dit wel eens gezegd en dan zegt hij dat ik naar het hier en nu moet kijken. Aangegeven dat ik spontaniteit mis. Hij probeert er wat mee te doen maar zo is hij nou eenmaal niet. Dat zegt hij ook en hij wil er wel mee bezig, maar dan denk ik ook ik moet hem accepteren zoals hij is.

Ik denk dat ik ook te romantische dingen in m’n hoofd heb. Te grote verwachtingen: elke dag grote lol, mega verliefd. Leuke dates. Voor altijd samen. Heel erg goed kunnen praten en dat er daarna wat aan veranderd. Eeuwige trouw

Tsja, dat is wel een wat makkelijke reactie van je man. Dat is natuurlijk niet echt bespreken. Bespreken is vragen stellen, zodat je juist meer van dat probleem op tafel krijgt: Wat voor spontaniteit mis je dan? Is dat af en toe een bosje bloemen mee nemen, is dat af en toe thuis komen en zeggen: Kom, we gaan even lekker uit eten? Wees daar dan op die manier duidelijk in. 

Eerlijk, het klinkt in die zin niet heel erg best. Spontaniteit is ook wel iets wat ik gemist heb in mijn huwelijk. Spanning ook wel. Maar wij hadden in die zin 3 kinderen en weinig mogelijkheden tot oppas, waardoor het lastiger werd om dat er in te krijgen. Jullie hebben geen kinderen, dan heb je toch alle tijd ( los van het financiële bijvoorbeeld) om op een donderdagavond te zeggen: Kom, we gaan uit eten. Of kom, we pakken een bios. 

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 15:30:

qua financieel hebben we het de laatste maanden nooit heel breed gehad door verbouwingen etc. Dus dat was soms ook geen optie.

zijn er echt mensen die een date avond organiseren elke week? Ik hoor dat echt helemaal niet bij vrienden en vriendinnen.

Nou, hier niet elke week. Dat kan ook gewoon niet met 3 kinderen. Of laat ik het anders zeggen: Wij hadden daar ook gewoon de fut niet voor, om elke week of elke 2 weken op pad te gaan met elkaar. Maar in die zin, deden we het wel altijd voor ons samen: Dus samen lekker de zaterdagavond vrij plannen en een filmpje kijken met wat lekkers, lekker samen koken, spelletjesavond. Noem het maar op. 

Om met 3 kinderen dat elke week te kunnen doen is een utopie: Zowel financieel, als qua tijd als qua rust. Het hoeft ook helemaal niet een date avond te zijn in die zin, als het maar wat anders is dan voor de 33000e keer op de bank te zitten. Daar zijn veel smaken in te vinden. 

Bedenk eerst heel erg goed of jij wel kinderen wilt. Even los van jouw partner of überhaupt een partner (je kan het ook alleen doen). Heb jij zelf een duidelijke kinderwens? Een kind is een levensveranderende beslissing. Je leven is nooit meer hetzelfde. En het grootste gedeelte daarvan en de gevolgen zijn voor jou als vrouw en moeder. Jij moet daar lichamelijk doorheen (2 jaar van zwanger worden, zwangerschap en maanden van herstel). 

Daarbij komt dat het een aanslag is op je relatie (tropenjaren). Relaties die niet stevig genoeg zijn gaan kapot. Dus jullie moeten dit alleen doen als beiden willen. En je relatie het aankan. Slapeloze nachten, hormonen, ander lichaam, minder of geen seks en geen sociaal leven. 

Bij twijfel niet doen! Kind vraagt nergens om. En als jij eerst wilt leven ga dat dan doen. Beter nu dan straks een scheiding met kind. 

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 15:30:

qua financieel hebben we het de laatste maanden nooit heel breed gehad door verbouwingen etc. Dus dat was soms ook geen optie.

zijn er echt mensen die een date avond organiseren elke week? Ik hoor dat echt helemaal niet bij vrienden en vriendinnen.

Bewust tijd voor elkaar plannen is heel belangrijk. Als jullie dat nu al niet doen gaat dat straks (met kind) ook niet lukken. 

Met 27 kan je absoluut nog leven. Wat wil jij doen of heb je nodig (feesten, seks met anderen, een studie, andere baan, verre reizen etc). Bespreek het samen (alles!) Anders gaat het later verkeerd.