Hoe verder, wel of geen kind?

Izza schreef op 12-09-2024 om 16:27:

Bedenk eerst heel erg goed of jij wel kinderen wilt. Even los van jouw partner of überhaupt een partner (je kan het ook alleen doen). Heb jij zelf een duidelijke kinderwens? Een kind is een levensveranderende beslissing. Je leven is nooit meer hetzelfde. En het grootste gedeelte daarvan en de gevolgen zijn voor jou als vrouw en moeder. Jij moet daar lichamelijk doorheen (2 jaar van zwanger worden, zwangerschap en maanden van herstel).

Daarbij komt dat het een aanslag is op je relatie (tropenjaren). Relaties die niet stevig genoeg zijn gaan kapot. Dus jullie moeten dit alleen doen als beiden willen. En je relatie het aankan. Slapeloze nachten, hormonen, ander lichaam, minder of geen seks en geen sociaal leven.

Bij twijfel niet doen! Kind vraagt nergens om. En als jij eerst wilt leven ga dat dan doen. Beter nu dan straks een scheiding met kind.

Helemaal mee eens. Bij twijfel niet oversteken.

Ho...wacht even. Ergens zeg je dat je het jammer vindt dat je niet meer geleefd hebt. Uh wat????
Wat is leven volgens jou? Veel mensen bedoelen dan feesten, drinken, uitgaan. Is dat wat jij ook bedoelt? Of bedoel je meer het experimenteren met relaties?

Als ik jou zo hoor dan zegt mijn gevoel dat jouw relatie echt niet lekker zit. je zegt dat je je niet kan herinneren of je echt verliefd was. Nou geloof mij: dan was je dat niet!
Ik heb zo maar het gevoel dat jij je vastgeklampt hebt aan hem. Wilde je graag uit huis? Voelde je je erg onzeker in die tijd?

En als je nu zo met dat gevoel zit dat je je afvraagt: 'Wil ik dat wel met jou?' Dan wordt mijn gevoel nog eens bevestigd dat het niet zo goed zit, dat je duidelijk twijfels hebt en het allemaal niet zo zeker weet.

Ik zou daar eerst eens goed uitzoeken. Misschien door een tijdelijke pauze in je relatie. Maar graag eerst dat uitzoeken en dan pas eventueel aan een kindje beginnen. Dat is mijn advies.

Je hebt gewoon beetje existentiële crisis/soort midlife maar dan anders. Ik had dat ook rond die leeftijd. Ik had er erg veel last van van dat gevoel en bijkomende twijfels. Ik ben in therapie gegaan. Dat heeft mij enorm geholpen.  Ben nu 50. Alles kwam goed. Ik zou met deze twijfel nooit aan een kind beginnen. Echt zeker zijn dat je met deze partner verder wil is wat mij betreft key. Met andere woorden: zoek iemand om mee te praten. Dit gevoel is niet raar. 

Hoi, wat vervelend dat je nu veel onzekerheid voelt.
Aan de andere kant is dat ook een beetje het leven, de eb en vloed van het leven. Dingen bestaan en veranderen ook weer. 
En zo doen gevoelens ook.
En als je bewust wordt van diepere gevoelens in jezelf kan dat best confronterend en pijnlijk zijn.
Dus hartstikke goed dat je een topic opent en gewoon opschrijft wat er in je omgaat.
Misschien gaat het je een beetje helpen om vooruit te komen als je bewuster wordt wat er bij je speelde toen je jonger was.
Waarom denk je dat je zolang bij je vriend bent gebleven? Was het een gevoel van comfort, veiligheid? Als het veiligheid was, wat voelde onveilig voor je in het leven?
Heb je vroeger wel eens nagedacht over kinderen krijgen, moeder willen worden of niet?
En heb je wel eens nagedacht wat je wilde in het leven? Had je een wens/ droom om iets te doen/bereiken qua werkzaamheden?
Hoe was het gezin waarin je opgroeide?

Een heleboel vragen. Je hoeft ze niet persee hier te beantwoorden, mag wel natuurlijk. Maar je kunt ze ook zelf, in je hoofd beantwoorden.

Is dit je eerste echte relatie? En ben je daarin gebleven omdat jullie goede vrienden zijn en het je comfort en veiligheid geeft? Zoek eerst goed uit wat je mist in jouw relatie voor je gaat nadenken over kinderen. Deze vragen komen niet zomaar naar boven. Jij hebt een droombeeld van wat je wilt en hoe het hoort. Maar past jouw huidige vriend daar ook in. Wat mist er nu?? 

Het klinkt alsof jouw vriend echt wel een leuke en lieve gast is, maar dat je gewoon niet weet wat er nog meer is in de wereld omdat jullie zo vroeg al samen waren.

Bij twijfel zou ik geen kinderen krijgen, maar je hebt nog wel een paar jaar om daarover na te denken.

Je weet wat je hebt en ook wat je achterlaat als je de relatie verbreekt. Het gras is niet altijd groener en het is zeker geen garantie dat het dan zo blijft. De stabiliteit van wat je nu hebt is ook veel waard. Zeker als je vriend je maatje is, lief is voor jou, je gevoelens voor hem hebt en jij voor hem. Dat is waardevol, koester dat.

Het is goed,denk ik, dat je er over schrijft en nadenkt Over de afgelopen 10 jaar van je leven.
Je ziet veel mensen, vrienden, om je heen bepaalde keuzes maken (kinderen en of trouwen) maar betekent niet dat jij/ jullie ook die keuzes moeten maken.
Er zijn miljoenen mensen op de wereld die besluiten geen kinderen te nemen.
Het fijne is dat jij en je vriend er een beetje hetzelfde in lijken te staan. Je vriend heeft uiteindelijk ook geen uitgesproken kinderwens op het moment.
Misschien staan jullie nog wel meer op 1 lijn hierover dan je denkt.
Misschien denken jullie alletwee dat het zo ‘hoort’ om kinderen te krijgen maar dat als je bij jezelf gaat afvragen of je het echt wel zelf wilt, dat je hier niet echt ja op kan zeggen.
Je hoeft je leven niet op een bepaalde manier te leven.
Er zijn miljoenen manieren mogelijk om je leven te leven.

Liefde, gezelligheid en meerdere mensen om je heen kan op andere manieren ook.

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 15:30:

qua financieel hebben we het de laatste maanden nooit heel breed gehad door verbouwingen etc. Dus dat was soms ook geen optie.

zijn er echt mensen die een date avond organiseren elke week? Ik hoor dat echt helemaal niet bij vrienden en vriendinnen.

Ja, mijn dochter en haar vriend doen dat. En dat moet ieder apart iets
bedenken. Dus de ene week moet zij iets bedenken en de andere week hij.
Het varieert van film kijken, spelletje doen tot een uitgebreid diner klaarmaken (om jaloers op te zijn). Karten, ergens een drankje drinken etc., wat je maar kunt verzinnen. 

Wat me opvalt is dit: 'Aangegeven dat ik spontaniteit mis. Hij probeert er wat mee te doen maar zo is hij nou eenmaal niet.' Sorry, maar dan moet hij dus iets organiseren wat jij graag wil meemaken. Dat klinkt wel erg passief. Wat zou je dan willen dat er gebeurt en waarom organiseer je dat niet zelf.

Waar denk je dat het gevoel van leegte en angst om iets te missen vandaan komt? Leeftijd alleen? Of spelen social media een rol? Of heb je tot nu toe je leven alleen maar gevuld met wat je zelf wilde en kan het helpen om om je heen te kijken en te bedenken wat je bij wil dragen aan de samenleving?

Tsjor

Ik denk dat je gewoon nog wat jong bent, althans hoe je naar het leven kijkt is wat.. onvolwassen. Ik ben slechts 3 jaar ouder dan jij, en herken echt wel war dingen wat je zegt. Maar bij mij is dat wel echt verandert sinds 1 á 2 jaar. Ik zie nu de waarde echt van een stabiel, rustig leven.

Alias96 schreef op 12-09-2024 om 17:34:

[..]

Verliefd gevoel voor mij was: hem leuk vinden, kriebels krijgen wanneer ik hem zag en zenuwachtig zijn. Kriebels in de buik?

Dat en heel graag bij hem willen zijn? Dan ben/was je volgens mijn woordenboek verliefd ja.