Hoe verder?
Hallo allemaal. Ik ben een man van 50 jaar en we hebben 2 tiener kids. Ondertussen al 21 jaar getrouwd en in de veronderstelling dat alles wel in orde was. Echter knaagt bij mij al jaren dat de fysieke relatie er niet meer is. En ik ben eerlijk, ik ben ook niet altijd de makkelijkste geweest. Maar merk dat ik door ruzie maken mijn behoefte kon onderdrukken. Mijn vrouw lijkt hier vrede mee te hebben maar mij zijn de ogen opengegaan en heb met alle haren op mijn hoofd spijt er van dat dit zo gelopen is. Maar qua stand van huwelijk is het nu gewoon een kweste van gezin runnen en klaar.. maar ik merk dat ik nu zo ongelukkig ben dat ik met een knoop in de maag naar huis ga. Oo mijn werk heb ik bijvoorbeeld nergens last van en zelfs geniet van de aandacht die ik daar wel krijg. Dit alles heb ik thuis aangegeven en zij ziet dit ook wel maar weet niet of zij weer terug kan of wilt naar de tijd waar er wel nog fysiek was. Hier heeft ze geen zin meer in. Maar dan zie ik haar wel "oude vrienden" bijna om de nek vliegen terwijl ze bij mij al weg draait als ik hasr in bed eens aanraak. En begrijp me niet verkeerd, ik wil haar niet kwijt. Ik heb ook niet echt vrienden waar ik dit kan delen want daar word het toneelstukje weer opgevoerd.
met wie zou ik zoiets kunnen bespreken? Ik wil ook graag weer fysiek contact terug, hier heb ik echt behoefte aan. Ik zit thuis echt ongelukkig en als ik dit benoem moet ik me niet aanstellen... ik weet alleen niet hoelang ik dit vol houdt.
Misschien is een idee om in relatietherapie te gaan. Dan worden jullie geholpen om met elkaar echt in gesprek te gaan. Patronen worden doorbroken. Want je zit vast. Jij en je vrouw ook.
"Dit alles heb ik thuis aangegeven en zij ziet dit ook wel maar weet niet of zij weer terug kan of wilt naar de tijd waar er wel nog fysiek was. Hier heeft ze geen zin meer in."' Maar heeft ze ook aangegeven waarom ze er geen zin meer in heeft? Heeft ze uberhaupt nog een gevoel van libido? Gewoon geen zin meer vind ik altijd zo makkelijk gezegd. Er zijn altijd redenen en oorzaken. Misschien baalde ze van de ruzies, of dat het altijd hetzelfde patroon was, of dat ze moe was door het gezin of sinds de overgang of een combinatie van dat al. Een oplossing is makkelijker te bedenken als een oorzaak bekend is.
En geeft ze daarnaast aan bereid te zijn hier naar te kijken en er aan te 'werken'. Want als ze het allemaal wel best vindt, en denkt dat het haar tijd wel uit duurt, is naar een relatietherapeut gaan ook niet zo zinvol. dan kan je alleen nog bedenken dat een open relatie of uit elkaar gaan een oplossing is.
En dit speelt al jarenlang? Man, hoe hou je het vol, ik begrijp dat je daar doodongelukkig van wordt.
Zou ze open staan voor relatietherapie? Ik heb weleens begrepen dat je daar (in eerste instantie) ook alleen naartoe kunt gaan, dan zou je dit voor jezelf vast eens kunnen bespreken met een therapeut. Misschien krijg je dan ook goede handvatten richting je vrouw, hoe hiermee om te gaan. Wie weet verandert dat al wat en wil ze met je mee gaan bewegen weer een normale relatie te krijgen.
Mocht je vrouw helemaal niks meer willen veranderen en het zo wel best vinden, zou het voor mij einde relatie zijn.
Dit is een heel lastig patroon. Jij hebt behoefte, je vrouw houdt het af, jij wordt gefrustreerd en maakt ruzie. Ik heb hetzelfde meegemaakt, mijn exman wilde niet. Ik weet nog steeds niet waarom hij niet wilde. Was het omdat hij eigenlijk niet met mij wilde zijn? Was het omdat ik net steeds gefrustreerder en daardoor onaangemer werd? Hoe was de intimiteit bij jullie in het begin? Wilde je vrouw toen wel? Staat ze open voor relatie therapie? En ook, als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Je huidige aanpak werkt dus niet. Het is denk ik belangrijk om te kijken hoe je het samen weer gezellig kan hebben, samen lachen, genieten. Elkaar eerst weer leren vinden 'buiten het bed'. Maar daar moet je vrouw dan ook voor openstaan. Ik heb 25 jaar samengeleefd zonder intimiteit met een man die me steeds meer afkeurde en ook verschrikt wegkeek als ik een keer bloot uit de badkamer kwam. Dat wens ik niemand toe.
Beetje cru maar wel een mooie gedachtenoefening. Stel je eens voor, maar dan ook echt inleven, dat je op je sterfbed ligt. Je overdenkt je leven. Ben je dan tevreden met het leven wat je heb geleefd of denk je dan dat je het anders had moeten doen?
Mijn tip: wacht niet tot op je sterfbed. Het leven is veel te kort om ongelukkig te zijn.
Dank allen voor het meedenken. Vandaag nog eens over gehad of het alleen bij mij was dat er fysiek meer is maar ze geeft aan dat dit helemaal weg is bij haar. En door met mij te knuffelen vind ze dat ze het aanwakkert dat ik meer wil. En dat is ook zo. Ik wil haar nog steeds, en dat frustreert mij dan weer. Jarenlang heb ik dat proberen weg te drukken door dan maar ruzie te maken. Maar nu ik zaken inzie door gebeurtenissen is het wss te laat. Soms droom ik er van een andere vrouw te vinden die me dit wel kan bieden maar ondertussen hou ik ook zoveel van deze vrouw en zij denk ik ook van mij. Normaal ben ik vrij nuchter en rationeel ingesteld, maar dit laat mij nu in de steek en voel me het onzeker jongetje die niet weet wat ie er mee moet doen.
Ik kan het me echt niet voorstellen, dat je veel van iemand kan houden en geen enkele intimiteit wil, niet wil zoeken naar een manier om elkaar fysiek wel te vinden. Wat is het waar jullie elkaar dan wel vinden, wel van houden? Jarenlang e fysieke afwijzing heeft mij gesloopt. De huidhonger is allesoverheersende geworden. Dat ga je niet redden tot je dood. (nou ja, het gebrek aan contact zou je dood kunnen worden🙄). Als je vrouw echt van je houdt, echt met jou verder wil, stelt ze zich open om sámen (best met begeleiding denk ik) te zoeken naar een oplossing, compromis of dergelijke. Mijn ex heeft me 25 jaar niet aan willen raken met allerlei smoezen, en toen ik eenmaal, kapot van de afwijzing, uit de boot stapte, lag ie binnen no time met z'n huidige vrouw in bed. Dat wil je niet meemaken hoor.
Limburg, is het dan toch geen idee om samen naar de huisarts te gaan en de mogelijkheid van doorverwijzing naar een klinisch psycholoog, gespecialiseerd is seksualiteit te bespreken? Ik hoop voor je dat je vrouw ook gehecht is aan de relatie met jou en dat ze echt wel wat verder wil gaan dan de constatering dat er niks meer is.
Tsjor
Limburg schreef op 26-06-2021 om 23:45:
Dank allen voor het meedenken. Vandaag nog eens over gehad of het alleen bij mij was dat er fysiek meer is maar ze geeft aan dat dit helemaal weg is bij haar. En door met mij te knuffelen vind ze dat ze het aanwakkert dat ik meer wil. En dat is ook zo. Ik wil haar nog steeds, en dat frustreert mij dan weer. Jarenlang heb ik dat proberen weg te drukken door dan maar ruzie te maken. Maar nu ik zaken inzie door gebeurtenissen is het wss te laat. Soms droom ik er van een andere vrouw te vinden die me dit wel kan bieden maar ondertussen hou ik ook zoveel van deze vrouw en zij denk ik ook van mij. Normaal ben ik vrij nuchter en rationeel ingesteld, maar dit laat mij nu in de steek en voel me het onzeker jongetje die niet weet wat ie er mee moet doen.
Maar... wat zegt zij er dan verder over? Hoe denkt ze dat dat is gekomen? Vindt ze dat jullie zo maar nog 30 jaar door moeten gaan? Vindt ze dat niet rot voor jou? In hoeverre is ze open er verder naar te gaan kijken en er iets mee te doen? Het lijkt nu zo'n fait accompli waar jullie maar mee moeten leven en dat jij haar daar in weinig tegengas geeft.
Ik vind het rot voor jou, maar ik vind het ook rot voor haar. Ik ben ongeveer van jullie leeftijd, maar ik zou echt niet zonder fysiek contact en seks willen leven!
Ik zou hier hulp bij zoeken.
Ik lees dat als jullie knuffelen jij eigenlijk altijd meer wil? Jij wil klaarkomen? Zij wil(de) blijkbaar wel knuffelen maar niet meer? Ik herken wel dat wij ook een periode hadden. Mijn man wilde altijd door tot hij klaar kwam. En hij werd dan ook boos als ik zei niet in de mood te zijn voor meer. Hij gaf mij gevoel van niet eerlijk. Eerst mij opwinden en dan niet verder willen gaan. Voelde ik mij weer schuldig over. Knuffelen vond en vind ik heerlijk. Alleen ik hoef niet elke keer dan meteen all the way. Hij wel. Waardoor ik ook niet meer wilde knuffelen want ... wilde hem geen enkele stimulans geven. Actie is reactie. Jij gaat steeds meer duwen? Zij steeds meer in verdediging? Echt, een therapeut kan jullie helpen helder te krijgen wat er nou (echt) speelt. En afspraken maken. Ook op dit forum gelezen over stellen die second love voor hem accepteren. Of betaalde sex. Tja of uit elkaar gaan.
Je wil dit doorbreken. Goed van je. Nu door pakken samen.
Anna Cara schreef op 27-06-2021 om 12:45:
Ik lees dat als jullie knuffelen jij eigenlijk altijd meer wil? Jij wil klaarkomen? Zij wil(de) blijkbaar wel knuffelen maar niet meer? Ik herken wel dat wij ook een periode hadden. Mijn man wilde altijd door tot hij klaar kwam. En hij werd dan ook boos als ik zei niet in de mood te zijn voor meer. Hij gaf mij gevoel van niet eerlijk. Eerst mij opwinden en dan niet verder willen gaan. Voelde ik mij weer schuldig over. Knuffelen vond en vind ik heerlijk. Alleen ik hoef niet elke keer dan meteen all the way. Hij wel. Waardoor ik ook niet meer wilde knuffelen want ... wilde hem geen enkele stimulans geven. Actie is reactie. Jij gaat steeds meer duwen? Zij steeds meer in verdediging? Echt, een therapeut kan jullie helpen helder te krijgen wat er nou (echt) speelt. En afspraken maken. Ook op dit forum gelezen over stellen die second love voor hem accepteren. Of betaalde sex. Tja of uit elkaar gaan.
Je wil dit doorbreken. Goed van je. Nu door pakken samen.
Precies dit. Is hier exact zo geweest zoals Anna Cara hierboven beschrijft. Ik raad je ook van harte aan om hulp te gaan zoeken bij een therapeut om dingen helder te krijgen. Op de manier waarop het nu gaat, is de kans groot dat jullie alleen maar verder van elkaar af komen staan. Zeggen dat het fysieke weg is, dat er totaal geen behoefte aan is, maar er op inzetten om daar de oorzaak van te achterhalen, zou je vrouw daar in mee willen gaan, denk je?
Emailadres verwijderd, zie
2.9 Het is niet toegestaan om persoonlijke gegevens op het
forum te delen, zoals volledige namen, adressen, woonplaatsen,
telefoonnummers en e-mailadressen.
Anna en Bella, jullie slaan de spijker op zijn kop. Maar therapie wilt ze niks van weten.. ik ga zelf wel eens langs de huisarts om te kijken wat ik hiermee kan.. en ja als het fysiek uitblijft zal ik hoe dan ook uitwijken naar andere vormen van intimiteit. Soms zou ik hopen dat ik gewoon iemand tegen het lijf loop die het allemaal makkelijker maakt, en ik zou dat zelfs hopen voor mijn vrouw. Als we er beiden maar gelukkiger van worden. De enige die hier nu profijt van heeft is mijn werkgever 😉.
Dank jullie allen voor het meedenken.
Begrijp ik dan goed dat alleen knuffelen voor jou niet voldoende is? Dat er altijd 'sex' van moet komen?
Als dat zo is, ligt daar het begin van verbetering. Als je niet kan knuffelen zonder ook sex te willen, dan blijft knuffelen beladen, dan zit er een 'moeten' achter.
Ik zat daar ook aan te denken, aan dat probleem van knuffelen. Het is misschien een tip om overdag meer knuffelachtige dingen te doen. Dan is het meestal ook duidelijker dat het een knuffel om de knuffel is. Een knuffel om haar en niet om de sex. Een arm om haar heenslaan in bepaalde situaties, doe je dat wel?
je schreef: "En ik ben eerlijk, ik ben ook niet altijd de makkelijkste geweest. Maar merk dat ik door ruzie maken mijn behoefte kon onderdrukken."
Hoe zag dat er eigenlijk uit? Het is nu een beetje algemeen, kan van alles zijn dat 'niet de makkelijkste zijn', en 'ruzie'. Kun je daar iets preciezer over zijn?
