Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen
Hallo allemaal,
Mijn vriendin en ik zijn nu 11 jaar samen, we hebben twee leuke kinderen van 3 en 6.
We hebben best wel wat meegemaakt (o.a. kindje verloren en dochter die 2 jaar lang amper sliep).
Sinds een jaar loopt mijn vriendin met dat "het gevoel" naar mij toe is verdwenen. Het gaat dan om intimiteit, aantrekkingskracht en sex. Ze houdt nog wel van mij.
Vorig jaar heeft ze een intensieve training gevolgd voor zelfontwikkeling, daar zijn een aantal punten naar boven gekomen. Een punt is dat ze al haar hele leven dingen weg heeft gestopt (bepaalde gedachtes , bepaalde gevoelens) maar dat ze daar nu niet meer mee kan / wil doorgaan.
Afgelopen april heeft ze dit aan mij kenbaar gemaakt dat het niet lekker gaat. Sindsdien geven we elkaar nog af en toe een kus en een knuffel maar meer is er niet.
Sinds aantal maanden zitten we in een relatie therapie traject. Hier werd al snel duidelijk dat we beide (te) conflict vermijdend zijn, teveel de "goede vrede" willen bewaren en niet echt uitspreken wat ons dwars zit / waar onze behoeftes echt liggen.
Het positieve effect van de relatie therapie is dat we nu over moeilijke dingen kunnen praten wat we eigenlijk voorheen amper / te weinig deden.
Ik zou niets liever willen dat onze relatie weer fijn wordt maar mijn vriendin heeft het er erg zwaar mee en weet niet of dit gevoel überhaupt terug gaat komen.
We hebben allebei erg veel last van spanningen vanwege de onzekerheid, als we bij elkaar zijn hangt er vaak ook een gespannen sfeer. Dit vreet energie. Ze denkt er ook aan dat het stoppen van de relatie een reële optie is om zo "rust" te creëren.
De gedachte om er mee te stoppen geeft zoveel angst / verdriet dat we hier maar moeilijk mee om kunnen gaan.
Ik ben benieuwd of er meer van deze soortgelijk gelijke situaties zijn? En hoe jullie daar mee om zijn gegaan?
Thera schreef op 18-11-2023 om 15:43:
Nou weet je, ik lees ook dat Izza dat schrijft, dat niemand maar zo makkelijk scheidt, misschien dat het me daarom juist ook opviel dat ze het aan de andere kant toch echt vergelijkt met een baan. Ik hoor graag haar reactie.
ja laten we het van haar zelf horen. Intussen ben ik ook benieuwd naar wat jij vindt van wat ik te berde breng: dat het adagium "Mensen scheiden te vroeg tegenwoordig" ook schadelijk voor mensen en kinderen kan zijn.
Ik snap dat heel goed, alleen ik denk dat de mensen zoals jij (en ikzelf ook trouwens) die te lang in een relatie blijven dat niet zozeer doen omdat we ons wat aangetrokken hebben van degenen die zeggen: men scheidt tegenwoordig zo makkelijk. Ik denk dat er juist meer interne psychologische redenen voor waren plus de verwarring die de partner zelf creëert.
Ik bedoel, ik ben niet eerst niet gaan scheiden omdat ik dacht: ik zal eens laten zien dat ik niet iemand ben die zo maar gaat scheiden, waarvan men zegt dat dat tegenwoordig dus wel wordt gedaan.
En zelf heb ik geen last gehad van mensen die na mijn scheiding iets zeiden in de trant van, je moet het nog wel proberen. Nou niet helemaal waar, maar degenen die dat zeiden waren en van een andere cultuur en waren schoonfamilie. Waar ik zelf eigenlijk meer last van had, was dat toen ik nog niet gescheiden was, er werd gezegd, als je niet meer gelukkig bent, moet je dat doen. Ik zeg niet dat het niet op kan gaan, maar het was mijn probleem toen niet. Bovendien kon ik nog best gelukkig zijn, ik was niet vreselijk ongelukkig ofzo. Maar dat is denk ook wel een van de redenen waarom ik reageer zoals ik reageer, ik kon werkelijk niets met het in mijn ogen wat simpele, je gaat natuurlijk voor je geluk, dus als je niet meer gelukkig bent, moet je natuurlijk scheiden. En het gaat er dan niet om dat ik zeg dat het maar gewoon moet zijn dat je ongelukkig bent in een relatie en er dan toch in blijft. Het gaat volgens mij meer op de kans die er is dat het weer gaat werken en of je inschat dat je daar zelf voor wilt gaan aan de ene kant en het vertrouwen dat je er aan de andere kant op hebt dat je daar achter kunt komen of de ander daar ook uiteindelijk voor wil gaan.
Ik zat er vandaag over te denken dat je voor het geval dat partner komt met het zinnetje: ik voel het niet meer, eigenlijk een gebruiksaanwijzing zou moeten hebben voor mensen die dat overkomt. Je bent natuurlijk geschokt, maar als je zou weten hoe het soms aan blijft slepen uit verhalen van anderen, dan zou je weten dat je gebaat bent met eenvoudige instructies. Ik doe een voorzet: Je zegt dat het je schokt, dan vraag je of de ander dat zelf erg vindt. Dan vraag je of hij denkt dat dat nog kan veranderen. Zo ja, dan vraag je wat hij daarvoor denkt te gaan doen. En zo nee, dan zeg je dat je het heel erg vind, maar dat jullie dan maar uit elkaar moeten. (En nee, dat wil je dan helemaal niet, maar dat is dan toch het beste, mocht de partner zich willen bedenken dan kan hij dat nog doen, maar is het duidelijk dat hij dan zelf wat moet gaan doen)
Het kan zijn dat het een ander verhaal is (het verhaal achter, ik voel niks meer) dan het vaak gehoorde verhaal dat de partner echt niet meer wil en vaak al een ander heeft. Maar dan komt dat vanzelf wel boven als je het zo aanpakt. Beetje simpel misschien, maar ik had het achteraf wel zo willen doen. Alleen begon het bij mij ingewikkelder dan dat zinnetje 'ik voel niks meer' en bij jou, MRI denk ik ook.
Thera schreef op 18-11-2023 om 12:12:
Dus soms kies je gewoon een andere relatie vanwege je persoonlijke ontwikkeling? Je zegt je relatie op een beetje zoals je een baan opzegt?
Wat ik probeer te zeggen is dat niemand zomaar stopt met een relatie. Maar wat goede redenen zijn is voor iedereen anders. Ik zie op dit forum mensen voorbij komen die veelvuldig en langdurig vreemdgaan zelfs geen reden vinden om te scheiden waar anderen al om veel minder ermee stoppen. Beide keuzes zijn goed wat mij betreft. Tegenwoordigr is de keuze er gelukkig. En er is veel meer aandacht voor het individu ipv moeten voldoen aan culturele, religieuze of maatschappelijke normen die door anderen zijn opgelegd. Dat vind ik een goede zaak. In vergelijking met vroeger zijn er veel meer mogelijkheden jezelf te ontwikkelen (als je dat wilt). En mensen veranderen nu eenmaal met de jaren. Het is belangrijk dat je partner daarin mee gaat (en dat kan en wil). En andersom ook. Je bent met 18 niet dezelfde als met 28 of 38. Ik vind dat een relatie moet passen bij wie jij bent als persoon en hoe jij je leven wilt vormgegeven en de toekomst ziet. Dat is voor iedereen anders. En werkelijk niemand kan of mag oordelen waarom een ander stopt met zijn of haar relatie. Je weet niet waar iemand doorheen is gegaan, wat er werkelijk aan de hand is. En als iemand niet wil of kan vechten is dat prima. Dat doe je dan zelf maar in je eigen relatie. Sommigen denken een pluim te krijgen omdat ze hebben volgehouden etc. De werkelijkheid is dat het niemand iets kan schelen in de praktijk.
MRI schreef op 18-11-2023 om 15:49:
[..]
ja laten we het van haar zelf horen. Intussen ben ik ook benieuwd naar wat jij vindt van wat ik te berde breng: dat het adagium "Mensen scheiden te vroeg tegenwoordig" ook schadelijk voor mensen en kinderen kan zijn.
Mij maakt het weinig uit wat mensen zeggen. Want wie zijn die mensen dan en hoezo kennen ze mij of jou?
De Vraag is ook wat is te vroeg en wat is te laat? Dat weet je gewoon nooit. Moet je wachten tot er heftige ruzies zijn, gooien met deuren en scheldpartijen. Of volledig langs elkaar heen leven (wellicht met een leuke nieuwe partner aan de zijlijn). Uiteindelijk doet ieder zijn best in dit leven om er het beste van te maken volgens mij.
Ik ken overigens een aantal mensen die soortgelijke dingen hebben gezegd. En ik kan absoluut zeggen dat er wat bijzitten die relaties hebben die in mijn ogen niet goed zijn of waarvan ik erg ongelukkig zou worden. Dat moeten ze alleen zelf weten. Niet mijn relatie dus niet mijn probleem. En sommige mensen kunnen zich bepaalde zaken ook niet voorstellen omdat ze er gewoon geen ervaring mee hebben. Ik haal mijn schouders op en denk "wat weet jij daar nu van".
Ook voldoende mensen die van alles vinden over bewust single zijn of open relaties terwijl ze daar totaal geen ervaring mee hebben.
Izza, jij schrijft:
"En er is veel meer aandacht voor het individu ipv moeten voldoen aan culturele, religieuze of maatschappelijke normen die door anderen zijn opgelegd" en "Sommigen denken een pluim te krijgen omdat ze hebben volgehouden etc."
Ik zie dat niet terug hier in het forum als beweegredenen van mensen om niet te scheiden. Dat is denk ik mijn probleem, dat je iets ziet wat er volgens mij niet is. Je lijkt namelijk te zeggen dat degenen die niet scheiden dat doen vanwege culturele, religieuze of maatschappelijke normen of om een pluim te krijgen. Zo zie ik de mensen niet hier die besluiten om niet te scheiden, ik zie dat niet terug in de verhalen.
Ik las onlangs dat mensen na een scheiding vaak ongelukkiger dan ze voor de scheiding waren in een moeilijke relatie. Om de complexiteit en gebrokenheid die eruit voortvloeit en die na een scheiding niet ophoudt.
Ja, het is goed dat mensen vandaag de dag de mogelijkheid hebben om uit een relatie te stappen. Sommige relaties zijn schadelijk en soms is het beter uit elkaar te gaan. Maar ik geloof wel degelijk dat de keerzijde van die ruimte is dat mensen te snel uit elkaar gaan. Daar bedoel ik niet mee dat mensen te makkelijk zijn en ik wil al helemaal niemand persoonlijk aanspreken. Ik kan en mag niets zeggen over een zo persoonlijke ervaring. Ik bedoel ermee: er is zoveel te leren over onszelf, over de ander, over hoe je een gezonde relatie aangaat en onderhoudt, over hoe je met problemen omgaat en deze herstelt. Daarin krijgen we bar weinig aangeleerd buiten het voorbeeld dat we als kind hebben gezien. Als we daarin slagen zouden meer relaties gered kunnen worden (en beter zijn), zouden meer kinderen opgroeien in stabiele gezinnen, zouden minder mensen een gat in hun ziel hebben.
Tot slot: ik voel me wel aangesproken door mensen als Dirk de Wachter en Esther van Fenema die ons voorhouden dat we irreële verwachtingen hebben van het leven, van wat ons gelukkig maakt. Wat daarom een recept is voor gevoel van ongeluk en zinloosheid. Die irreële verwachting nemen we misschien ook mee in onze relatie. Denken dat onze partner niet volstaat, dat de partner ons gelukkig moet maken, dat het gevoel weg is en dat het elders beter is. Wat soms ook zo is en soms ook niet. En dat is voor ons allemaal onze eigen zoektocht.
Ik oordeel nooit over iemands persoonlijk leven als het op scheiden aankomt. Ik schreef het al: ik ben zelf gescheiden. Ik oordeel nooit over keuzes van mensen. Maar ik kan wel vinden dat er soms vlug gescheiden wordt. De maatschappelijke tendensen waar Izza het over heeft, ik kijk daar gewoon soms anders naar, in z’n algemeenheid. Izza schiet steeds in de verdediging, alsof ze zelf aangevallen wordt. Maar mijn waarnemingen hebben niets met goed- of afkeuring te maken. Relaties zijn een oefening in evenwicht… de vrijheid en verlangens van het individu en aan de andere kant de relatie met de ander. Ik denk soms dat de weegschaal soms teveel doorslaat naar het individu en we daar niet persé gelukkiger van worden. Dat zegt niets over een bepaald geval of een bepaalde situatie. Izza spreekt steeds over tendensen in z’n algemeenheid en dat deed ik dus ook. Ik denk dat dat nog mag toch, zonder meteen beschuldigd te worden dat ik mensen (ver)beoordeel? Ik doe dat namelijk nooit en respecteer ieders keuze. Izza mist het dikwijls vermogen om de theorie te toetsen aan de realiteit . We krijgen een cursus over moderne relaties en hoe die er volgens haar zouden moeten uitzien en verder niets. Er is enkel zwart en wit, maar ze vergeet juist de feilbare mens en de grijstinten. Het verlangen naar een duurzame relatie is even legitiem en menselijk als het verlangen naar individuele vrijheid. Het ideale is de twee te combineren. Zal dikwijls met vallen en opstaan zijn. En na een val zullen er zijn die alleen verder gaan, maar evengoed zijn er ook die samen verder gaan. En ik zie dat er evengoed ook zijn die in de geest van onze individuele gerichte maatschappij alleen verder gaan onder druk maar daar niet persé gelukkiger van worden, zoals er inderdaad ook zijn die blijven tegen wil en dank en daar ook niet gelukkig van worden. En in het algemeen vind ik dus persoonlijk dat er soms te vlug wordt opgegeven waarvoor ik niemand veroordeel, ik zal mensen altijd steunen als ze hebben gekozen. Ik vind dan bij mezelf wel dat er kansen zijn gemist.
GekkeHenkie100 schreef op 19-11-2023 om 09:35:
Ik las onlangs dat mensen na een scheiding vaak ongelukkiger dan ze voor de scheiding waren in een moeilijke relatie. Om de complexiteit en gebrokenheid die eruit voortvloeit en die na een scheiding niet ophoudt.
Ja, het is goed dat mensen vandaag de dag de mogelijkheid hebben om uit een relatie te stappen. Sommige relaties zijn schadelijk en soms is het beter uit elkaar te gaan. Maar ik geloof wel degelijk dat de keerzijde van die ruimte is dat mensen te snel uit elkaar gaan. Daar bedoel ik niet mee dat mensen te makkelijk zijn en ik wil al helemaal niemand persoonlijk aanspreken. Ik kan en mag niets zeggen over een zo persoonlijke ervaring. Ik bedoel ermee: er is zoveel te leren over onszelf, over de ander, over hoe je een gezonde relatie aangaat en onderhoudt, over hoe je met problemen omgaat en deze herstelt. Daarin krijgen we bar weinig aangeleerd buiten het voorbeeld dat we als kind hebben gezien. Als we daarin slagen zouden meer relaties gered kunnen worden (en beter zijn), zouden meer kinderen opgroeien in stabiele gezinnen, zouden minder mensen een gat in hun ziel hebben.
Tot slot: ik voel me wel aangesproken door mensen als Dirk de Wachter en Esther van Fenema die ons voorhouden dat we irreële verwachtingen hebben van het leven, van wat ons gelukkig maakt. Wat daarom een recept is voor gevoel van ongeluk en zinloosheid. Die irreële verwachting nemen we misschien ook mee in onze relatie. Denken dat onze partner niet volstaat, dat de partner ons gelukkig moet maken, dat het gevoel weg is en dat het elders beter is. Wat soms ook zo is en soms ook niet. En dat is voor ons allemaal onze eigen zoektocht.
Mooi verwoord en ik jan me daar zeker in vinden. Ik schreef mijn stukje hierboven en las toen het jouwe en ik denk dat we met andere woorden hetzelfde zeggen. Ik ben ook zeker fan van Dirk De Wachter (allez, van zijn ideeën over geluk. 😄
MRI schreef op 27-10-2023 om 12:49:
[..]
Maar kan je dat weten? Ben je na je vijfentwintigste (studententijd is iedereen vaak vrijgezel en/of met kortere relaties) wel eens langer dan (bijvoorbeeld) drie jaar alleen geweest?
Overigens ervaar ik zelf in mijn eigen leven dat het gevoel erover makkelijk aangepast kan worden aan de situatie: in relatie denk ik "Ja dit is misschien wel leuker dan alleen" Maar alleen denk ik: "oh heerlijk alleen, wat een rust en vrijheid en eigenheid".
Wat ik ergens hierboven zeg: beide situaties hebben voor- en nadelen. En je kan de voordelen van de ene situaties naast de nadelen van de andere leggen maar dan ben je (voor jezelf) niet helemaal eerlijk: alleen het geheel telt imho.
Nee, ik ben vanaf mijn 17e met mijn man samen, dus ik weet niet hoe ik het in mijn eentje zou doen. Maar ik kan me oprecht niet voorstellen dat ik dan zou denken 'wat een rust en vrijheid en eigenheid', want ik voel nu niet het tegenovergestelde. Ik ben altijd blij als ik 's ochtends mijn ogen open doe en hem naast me zie, of als we elkaar aan het eind van de dag weer thuis zien. Ik vind het zeker fijn om het huis af en toe een paar uur voor mezelf te hebben, en een keer een weekend in mijn eentje op pad is ook zalig, maar alleen omdat ik weet dat ik daarna weer met hem samen ben. Dus als ik dan kijk naar het geheel van onze relatie, blijf ik bij wat ik eerder zei: ik weet vrij zeker dat ik met hem gelukkiger ben dan zonder.
Pennestreek schreef op 27-11-2023 om 17:27:
[..]
Nee, ik ben vanaf mijn 17e met mijn man samen, dus ik weet niet hoe ik het in mijn eentje zou doen. Maar ik kan me oprecht niet voorstellen dat ik dan zou denken 'wat een rust en vrijheid en eigenheid', want ik voel nu niet het tegenovergestelde. Ik ben altijd blij als ik 's ochtends mijn ogen open doe en hem naast me zie, of als we elkaar aan het eind van de dag weer thuis zien. Ik vind het zeker fijn om het huis af en toe een paar uur voor mezelf te hebben, en een keer een weekend in mijn eentje op pad is ook zalig, maar alleen omdat ik weet dat ik daarna weer met hem samen ben. Dus als ik dan kijk naar het geheel van onze relatie, blijf ik bij wat ik eerder zei: ik weet vrij zeker dat ik met hem gelukkiger ben dan zonder.
Nee ik kan me ogv je eerdere berichten en de groei die jullie samen mee maakten ook voorstellen dat dat niet voor jou geldt. Maar kan je je voorstellen dat als mensen nooit eens een tijd alleen zijn geweest, de angst voor het helemaal alleen moeten doen (een paar uur is natuurlijk niks) groter is en daardoor een factor in maar kiezen om te blijven of harder te vechten?
MRI schreef op 27-11-2023 om 18:39:
[..]
Nee ik kan me ogv je eerdere berichten en de groei die jullie samen mee maakten ook voorstellen dat dat niet voor jou geldt. Maar kan je je voorstellen dat als mensen nooit eens een tijd alleen zijn geweest, de angst voor het helemaal alleen moeten doen (een paar uur is natuurlijk niks) groter is en daardoor een factor in maar kiezen om te blijven of harder te vechten?
Dit komt dus zoveel voor. Mensen die in relaties blijven omdat ze het leven alleen niet aankunnen. Angst voor eenzaamheid of een leven zelfstandig moeten leven. Uit onderzoek blijkt dit bij mannen een groter probleem dan bij vrouwen. Vrouwen blijven langer alleen en kiezen daar vaker bewust voor. Gebrek aan aandacht, contact of intimiteit. Kijk alleen al eens hoeveel onbegrip mensen die bewust single zijn over zich heenkrijgen.
En als je vanaf jonge leeftijd samen bent heb je gewoon geen idee van een leven alleen. Er is immers altijd iemand om overal in te voorzien en op terug te vallen.
Izza schreef op 27-11-2023 om 18:50:
[..]
Dit komt dus zoveel voor. Mensen die in relaties blijven omdat ze het leven alleen niet aankunnen. Angst voor eenzaamheid of een leven zelfstandig moeten leven. Uit onderzoek blijkt dit bij mannen een groter probleem dan bij vrouwen. Vrouwen blijven langer alleen en kiezen daar vaker bewust voor. Gebrek aan aandacht, contact of intimiteit. Kijk alleen al eens hoeveel onbegrip mensen die bewust single zijn over zich heenkrijgen.
En als je vanaf jonge leeftijd samen bent heb je gewoon geen idee van een leven alleen. Er is immers altijd iemand om overal in te voorzien en op terug te vallen.
Wat mij betreft hoeft niemand zich te schamen als je het leven niet alleen kan. Sterker nog, niemand kan het leven alleen aan. Uit angst voor eenzaamheid in een relatie blijven is ook geen schande. Ik ken zelf geen mensen die onbegrip tonen voor mensen die bewust single zijn.
Ik ken wel een paar mensen die 'omdat in een periode Het Gevoel weg was en de relatie (en de schoonfamilie daarbij) hebben stopgezet, nu depressief zijn en aan de pillen. Maar goed daar speelt ook meer, wat neerkomt op te weinig in verbinding zijn met anderen en een heel eenzaam beroep uitoefenen.
"Dat zoveel mensen in relaties blijven omdat ze het leven niet aankunnen..." hoe kom je daarbij? Onderzoek of je eigen inschatting?
Ik ben bewust een periode single geweest, ik heb daarvan geleerd, maar niet zoveel als van een relatie.
Labyrinth schreef op 27-11-2023 om 20:37:
[..]
Wat mij betreft hoeft niemand zich te schamen als je het leven niet alleen kan. Sterker nog, niemand kan het leven alleen aan. Uit angst voor eenzaamheid in een relatie blijven is ook geen schande. Ik ken zelf geen mensen die onbegrip tonen voor mensen die bewust single zijn.
Ik ken wel een paar mensen die 'omdat in een periode Het Gevoel weg was en de relatie (en de schoonfamilie daarbij) hebben stopgezet, nu depressief zijn en aan de pillen. Maar goed daar speelt ook meer, wat neerkomt op te weinig in verbinding zijn met anderen en een heel eenzaam beroep uitoefenen.
"Dat zoveel mensen in relaties blijven omdat ze het leven niet aankunnen..." hoe kom je daarbij? Onderzoek of je eigen inschatting?
Ik ben bewust een periode single geweest, ik heb daarvan geleerd, maar niet zoveel als van een relatie
Maar het gaat toch helemaal niet over schaamte of schande?
Het gaat om het feit dat als je bang bent om alleen te zijn, je anders in een relatie komt te staan: je zal eerder geneigd zijn dingen te pikken die je niet pikt als je diep van binnen weet dat je het ook heel leuk alleen kunt hebben. Angst voor alleen zijn kan in die zin een hypotheek op de relatie leggen imho.
En tja 'leren' van een relatie. Ik leer van beide maar ik denk ook dat het persoonlijk is. Toen ik in een relatie met toxische trekken zat, zei ik altijd dat ik daar zoveel van leerde. Maar dat was eigenlijk een manier om het niet te hoeven verbreken. Ik bedoel: het begrip leren is nogal aan velerlei interpretaties onderhevig.
Ik vind niet alleen kunnen zijn en daarom een relatie nodig hebben geen gezond gedrag. Feitelijk ook een teken van zwakte. Want dan ga je op verkeerde gronden een relatie aan. En durf je die niet te verbreken op het moment dat het niet meer goed gaat (of zelfs schadelijk of ongelukkig) puur uit angst. Ik zou ook nooit een partner willen hebben die bij mij is of blijft vanwege eenzaamheid. Afhankelijkheid en onzelfstandigheid zijn wat mij betreft ongezond en erg onaantrekkelijk. Liever een zelfstandige en volwassen partner die zijn eigen boontjes dopt. En bij je is vanwege jou als persoon.
GekkeHenkie100 schreef op 19-11-2023 om 09:35:
Ik las onlangs dat mensen na een scheiding vaak ongelukkiger dan ze voor de scheiding waren in een moeilijke relatie. Om de complexiteit en gebrokenheid die eruit voortvloeit en die na een scheiding niet ophoudt.
.
Mwah, ik lees juist uit de vele onderzoeken dat zo’n 50% ongelukkig(er) is na een scheiding en min of meer spijt heeft om welke redenen dan ook. Zegt nog altijd dat zo’n 50% gelukkiger is en géén spijt heeft van de scheiding. Diezelfde cijfers geven aan dat vrouwen (70%) vaker de scheiding inzetten en het vaker mannen zijn die aangeven ongelukkiger te zijn.
