Het gevoel is weg, weinig intimiteit en spanningen
Hallo allemaal,
Mijn vriendin en ik zijn nu 11 jaar samen, we hebben twee leuke kinderen van 3 en 6.
We hebben best wel wat meegemaakt (o.a. kindje verloren en dochter die 2 jaar lang amper sliep).
Sinds een jaar loopt mijn vriendin met dat "het gevoel" naar mij toe is verdwenen. Het gaat dan om intimiteit, aantrekkingskracht en sex. Ze houdt nog wel van mij.
Vorig jaar heeft ze een intensieve training gevolgd voor zelfontwikkeling, daar zijn een aantal punten naar boven gekomen. Een punt is dat ze al haar hele leven dingen weg heeft gestopt (bepaalde gedachtes , bepaalde gevoelens) maar dat ze daar nu niet meer mee kan / wil doorgaan.
Afgelopen april heeft ze dit aan mij kenbaar gemaakt dat het niet lekker gaat. Sindsdien geven we elkaar nog af en toe een kus en een knuffel maar meer is er niet.
Sinds aantal maanden zitten we in een relatie therapie traject. Hier werd al snel duidelijk dat we beide (te) conflict vermijdend zijn, teveel de "goede vrede" willen bewaren en niet echt uitspreken wat ons dwars zit / waar onze behoeftes echt liggen.
Het positieve effect van de relatie therapie is dat we nu over moeilijke dingen kunnen praten wat we eigenlijk voorheen amper / te weinig deden.
Ik zou niets liever willen dat onze relatie weer fijn wordt maar mijn vriendin heeft het er erg zwaar mee en weet niet of dit gevoel überhaupt terug gaat komen.
We hebben allebei erg veel last van spanningen vanwege de onzekerheid, als we bij elkaar zijn hangt er vaak ook een gespannen sfeer. Dit vreet energie. Ze denkt er ook aan dat het stoppen van de relatie een reële optie is om zo "rust" te creëren.
De gedachte om er mee te stoppen geeft zoveel angst / verdriet dat we hier maar moeilijk mee om kunnen gaan.
Ik ben benieuwd of er meer van deze soortgelijk gelijke situaties zijn? En hoe jullie daar mee om zijn gegaan?
Vrouwen zijn niet harder. Ze zijn alleen honderden jaren onderdrukt en weggezet als tweederangs burger zonder rechten of mogelijkheden. Volledig afhankelijk van mannen die bepaalden wat ze mochten doen en niet eens baas over hun eigen lichaam. En nog steeds is er ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Dat zie je ook aan de reacties van (voornamelijk) mannen die maar wat veel moeite hebben met vrouwen die eindelijk zelf bepalen wat goed voor hen is.
Sommige mensen (zowel mannen als vrouwen) kiezen om wat voor reden dan ook om in relaties te blijven met partners die vreemdgaan, misbruik maken of om andere redenen niet goed voor ze zijn. Anderen kiezen voor hun eigen geluk. Laten we blij zijn dat iedereen die keuze heeft en dat de jaren 50 voor de meeste mensen voorbij zijn (enkeling hier daargelaten). Niemand kan bepalen of jij in een relatie moet blijven alleen jijzelf.
Izza schreef op 26-10-2023 om 19:14:
Sommige mensen (zowel mannen als vrouwen) kiezen om wat voor reden dan ook om in relaties te blijven met partners die vreemdgaan, misbruik maken of om andere redenen niet goed voor ze zijn. Anderen kiezen voor hun eigen geluk. Laten we blij zijn dat iedereen die keuze heeft en dat de jaren 50 voor de meeste mensen voorbij zijn (enkeling hier daargelaten). Niemand kan bepalen of jij in een relatie moet blijven alleen jijzelf.
Je doet het wéér. Je zet twee mogelijkheden als tegenstelling neer, zwart of wit, terwijl er miljoenen tinten grijs zijn.
Im maar weer even bij mijn eigen ervaring te blijven: mijn man zat met zichzelf in de knoop, maar had dat zelf niet door. Hij dacht oprecht dat zijn gevoel voor mij weg was, en we zijn dus uiteindelijk gaan scheiden. In die laatste fase kreeg hij een relatie met een ander. Een vriendin van ons. Dat is allemaal heel heftig geweest, en het ging in die tijd slecht met mij op veel fronten, maar op andere weer goed. Maar wat hij deed en hoe maakt hem nog geen slecht mens en ook niet per definitie slecht voor mij. In tegendeel, hij is op veel vlakken ook heel goed voor mij. Als ouders zijn we ook echt een heel goed team. Ook niet onbelangrijk.
En jij stelt nu ‘voor je eigen geluk kiezen’ nu voor als tegenstelling tegenover in de relatie blijven. Ben ik het ook niet mee eens. Ik was in mijn eentje vast ook weer gelukkig geworden, ooit, maar ik denk echt dat ik nu gelukkigER ben, samen met man. Ja, we hebben hele moeilijke jaren gehad, maar die periode hebben we achter ons gelaten. Nu zijn we happy samen.
Pennestreek schreef op 26-10-2023 om 20:07:
[..]
Je doet het wéér. Je zet twee mogelijkheden als tegenstelling neer, zwart of wit, terwijl er miljoenen tinten grijs zijn.
Im maar weer even bij mijn eigen ervaring te blijven: mijn man zat met zichzelf in de knoop, maar had dat zelf niet door. Hij dacht oprecht dat zijn gevoel voor mij weg was, en we zijn dus uiteindelijk gaan scheiden. In die laatste fase kreeg hij een relatie met een ander. Een vriendin van ons. Dat is allemaal heel heftig geweest, en het ging in die tijd slecht met mij op veel fronten, maar op andere weer goed. Maar wat hij deed en hoe maakt hem nog geen slecht mens en ook niet per definitie slecht voor mij. In tegendeel, hij is op veel vlakken ook heel goed voor mij. Als ouders zijn we ook echt een heel goed team. Ook niet onbelangrijk.
En jij stelt nu ‘voor je eigen geluk kiezen’ nu voor als tegenstelling tegenover in de relatie blijven. Ben ik het ook niet mee eens. Ik was in mijn eentje vast ook weer gelukkig geworden, ooit, maar ik denk echt dat ik nu gelukkigER ben, samen met man. Ja, we hebben hele moeilijke jaren gehad, maar die periode hebben we achter ons gelaten. Nu zijn we happy samen.
maar... het is geen wedstrijd, toch?
pen uiteindelijk zijn er wel 2 keuzes: stoppen of doorgaan. Jij hebt na een lange (en waarschijnlijk uitzonderlijke) weg gekozen om door te gaan. Voor jullie heeft dat gewerkt en dat is oprecht geweldig. Maar dit is niet voor iedereen hetzelfde. En als mensen de keuze maken te stoppen is dat ook prima. Er is geen goed of fout zolang je zelf tevreden bent met je keuze en leven. Uiteindelijk moet je er zelf mee leven en niet een ander.
Izza schreef op 26-10-2023 om 22:14:
pen uiteindelijk zijn er wel 2 keuzes: stoppen of doorgaan. Jij hebt na een lange (en waarschijnlijk uitzonderlijke) weg gekozen om door te gaan. Voor jullie heeft dat gewerkt en dat is oprecht geweldig. Maar dit is niet voor iedereen hetzelfde. En als mensen de keuze maken te stoppen is dat ook prima. Er is geen goed of fout zolang je zelf tevreden bent met je keuze en leven. Uiteindelijk moet je er zelf mee leven en niet een ander.
Precies. Maar dat is niet wat je hiervoor steeds zegt, als je kiezen voor jezelf als enige weg naar geluk poneert. Zie je dat nu zelf niet als je je eigen posts terugleest? Ik quote je nog maar weer even: sommige mensen kiezen ervoor te blijven in relaties die niet goed voor ze zijn. Anderen kiezen voor hun eigen geluk.
Je schrijft keer op keer dat blijven zwak is, dat mensen [alleen] blijven uit angst voor eenzaamheid, omdat ze (financieel) afhankelijk zijn of vanwege de kinderen. Je hebt het niet een keer gehad over de optie dat mensen bewust kiezen voor blijven, uit eigen vrije wil, om de relatie en de partner de kans te geven te herstellen.
Ik dwing niemand om in een relatie te blijven die niet meer werkt, maar ik weet uit ervaring (en niet alleen van mezelf) dat er soms meer speelt dan je op het eerste oog ziet. En dan kan het lonen om geduld te hebben, te kijken naar het waarom van de acties en niet sec naar de acties. Hell, als ik dat had gedaan had man al 20 keer bij het grofvuil gestaan! Maar mijn mening is intussen ook wel duidelijk, dus ik laat het hierbij.
MRI schreef op 26-10-2023 om 21:54:
[..]
maar... het is geen wedstrijd, toch?
Nee, dat zeg ik ook niet. Ik probeer alleen te laten zien dat er niet perse een tegenstelling is, zoals Izza ons wil laten geloven. Je kunt op meerdere manieren geluk vinden. Maar zij blijft schrijven dat mensen die blijven dat doen om de verkeerde redenen (angst o.a.) en dat een relatie met een vreemdganger altijd slecht voor de andere partij is. Dat iemand op ruim volwassenen leeftijd ook niet meer kan veranderen. Daar ben ik het gewoon pertinent niet mee eens. Niemand is alleen maar slecht. Is iemand die een crimineel verleden heeft ook per definitie afgeschreven? Of gaan we er dan vanuit dat iemand wél kan veranderen?
Izza schreef op 26-10-2023 om 19:14:
Laten we blij zijn dat iedereen die keuze heeft en dat de jaren 50 voor de meeste mensen voorbij zijn (enkeling hier daargelaten). Niemand kan bepalen of jij in een relatie moet blijven alleen jijzelf.
Heb meerdere ouderen in het verleden gesproken maar hoe kom je er bij dat de jaren 50 zo slecht waren. Heb gezien dat deze mensen echt maatjes waren tot de dood volgde. Elk huwelijk heeft zijn goede momenten maar ook diepe dalen. Het gaat te makkelijk nu om te stoppen en de kinderen nemen dit gedrag over. Het huwelijk lijkt tegenwoordig wel een soort verkering en als het minder gaat hup gauw naar een ander bedje. Izza, ik hoop echt dat jij echte liefde leert kennen en niet dat platonische. Je bent echt meer waard.
Ruud1971! schreef op 26-10-2023 om 23:27:
[..]
Heb meerdere ouderen in het verleden gesproken maar hoe kom je er bij dat de jaren 50 zo slecht waren. Heb gezien dat deze mensen echt maatjes waren tot de dood volgde. Elk huwelijk heeft zijn goede momenten maar ook diepe dalen. Het gaat te makkelijk nu om te stoppen en de kinderen nemen dit gedrag over. Het huwelijk lijkt tegenwoordig wel een soort verkering en als het minder gaat hup gauw naar een ander bedje. Izza, ik hoop echt dat jij echte liefde leert kennen en niet dat platonische. Je bent echt meer waard.
Meer waard? Het kan ook dat veel mensen de waarde niet kennen van echt alleen kunnen en durven zijn. Het is naar om te zeggen dat mensen bij elkaar zijn omdat ze niet alleen durven zijn natuurlijk. Maar het is minstens zo arrogant van mensen die samen met iemand zijn om te stellen dat zij een beter leven hebben dan hen die er voor kiezen alleen door het leven te gaan. Het zijn gewoon andere dimensies met in beide situaties voors en tegens. En het is een ieder gegund haar leven in te richten zoals zij dat wil
Laat mensen vrij in hun keuze en ga ze niet kapittelen of onderhuids beledigen via een ' wens' die jij voor hen bedenkt . Ik vind dat denigrerend. Alsof iemand tegen een getrouwd iemand zegt: "goh ik gun je de diepe zelfliefde die je ontwikkelt als je durft alleen door het leven te gaan, je bent het waard hoor".
En jij stelt nu ‘voor je eigen geluk kiezen’ nu voor als tegenstelling tegenover in de relatie blijven. Ben ik het ook niet mee eens. Ik was in mijn eentje vast ook weer gelukkig geworden, ooit, maar ik denk echt dat ik nu gelukkigER ben, samen met man. Ja, we hebben hele moeilijke jaren gehad, maar die periode hebben we achter ons gelaten. Nu zijn we happy samen.
maar... het is geen wedstrijd, toch?
Nog even reageren want ik geloof dat je denkt dat ik denk dat mensen in een relatie gelukkiger zijn dan mensen alleen. Dat bedoel ik zeker niet!! Ik ben gelukkiger met mijn man dan zonder. Ik heb het hier dus nadrukkelijk alleen maar over mezelf. Dat wilde ik nog even zeggen.
Pennestreek schreef op 27-10-2023 om 12:34:
[..]
maar... het is geen wedstrijd, toch?
Nog even reageren want ik geloof dat je denkt dat ik denk dat mensen in een relatie gelukkiger zijn dan mensen alleen. Dat bedoel ik zeker niet!! Ik ben gelukkiger met mijn man dan zonder. Ik heb het hier dus nadrukkelijk alleen maar over mezelf. Dat wilde ik nog even zeggen.
Maar kan je dat weten? Ben je na je vijfentwintigste (studententijd is iedereen vaak vrijgezel en/of met kortere relaties) wel eens langer dan (bijvoorbeeld) drie jaar alleen geweest?
Overigens ervaar ik zelf in mijn eigen leven dat het gevoel erover makkelijk aangepast kan worden aan de situatie: in relatie denk ik "Ja dit is misschien wel leuker dan alleen" Maar alleen denk ik: "oh heerlijk alleen, wat een rust en vrijheid en eigenheid".
Wat ik ergens hierboven zeg: beide situaties hebben voor- en nadelen. En je kan de voordelen van de ene situaties naast de nadelen van de andere leggen maar dan ben je (voor jezelf) niet helemaal eerlijk: alleen het geheel telt imho.
Izza schreef op 26-10-2023 om 22:14:
pen uiteindelijk zijn er wel 2 keuzes: stoppen of doorgaan. Jij hebt na een lange (en waarschijnlijk uitzonderlijke) weg gekozen om door te gaan. Voor jullie heeft dat gewerkt en dat is oprecht geweldig. Maar dit is niet voor iedereen hetzelfde. En als mensen de keuze maken te stoppen is dat ook prima. Er is geen goed of fout zolang je zelf tevreden bent met je keuze en leven. Uiteindelijk moet je er zelf mee leven en niet een ander.
Wat raakt jou zo als hier tegen het licht wordt gehouden dat mensen vandaag de dag wellicht te snel kiezen voor stoppen? Waarom zou dat niet gezegd mogen worden? Niemand hoeft zich dat persoonlijk aan te trekken, we kennen elkaar niet, gaat er hier toch niet om dat we oordelen vellen over persoonlijke keuzes. Gaat ook niet over goed of fout? Projecteer jij zelf niet iets hierin? Als je kinderen hebt, dan moet niet alleen jij zelf ermee leven, maar ook je kinderen en je ex-partner, en de familie en vrienden daarom heen.
Ik leef zelf niet op een geïsoleerd eiland als mens, waarop ik volstrekt autonome keuzes maakt. Ik leef in relatie met heel veel mensen om mij heen, vanuit opvattingen en culturele overtuigingen en een eigen referentiekader, waarin ik het heel fijn vind dat ik andere invalshoeken hoor.
En als (uit onderzoek blijkt dat) dan de helft van gescheiden stellen spijt hebben van hun keuzes en heel graag de oude situatie zouden willen herstellen, dan ga ik reflecteren. Ook blijkt het zo te zijn dat de het geluk van mensen die gescheiden zijn over het algemeen minder is en dat weliswaar mensen die hertrouwen het eerste jaar gelukkiger zijn, maar dat na 5 jaar het geluksniveau weer hetzelfde is.
Als ook blijkt (uit nationale en internationale studies) dat kinderen met gescheiden ouders gemiddeld meer problemen ervaren dan kinderen zonder gescheiden ouders. Dan zeg ik niet tegen iemand die ik niet ken, scheiden is fout of je mag niet scheiden.
Wel zou ik willen dat we (in navolging van Esther Perel) meer reflecteren op onze verwachtingen t.o.v. de duurzame verbintenis die we aangaan met een partner, de verwachtingen rondom geluk die we bij deze partner leggen, waaruit ook kinderen worden geboren.
Nabrander: draait het in ons leven om geluksgevoelens najagen? Ik vind het wel interessant wat psychiater Dirk de Wachter hierover zegt. Dat je geluk beter niet kunt nastreven als levensdoel. Hij beweert dat het obsessief najagen van geluk de ziekte van onze tijd is. Hij zegt dat je richten op zingeving en verbinding een beter alternatief is. Doordat we die inbedding in familie, verenigingsverbanden grotendeels zijn kwijtgeraakt en het geloof hebben ingeruild voor het najagen van eigen geluk, we eenzamer en ongelukkiger zijn geworden. Voor mij heeft dit ook een link met hoe we een partnerrelaties zien, en wat deze ons moet opleveren en als we minder de verbinding voelen, dat ook veel minder kunnen delen met bekenden met levenservaring om ons heen. Als vervanging: de professionele relatietherapeut waar het vanaf hangt.
Labyrinth schreef op 27-10-2023 om 12:51:
[..]
Wat raakt jou zo als hier tegen het licht wordt gehouden dat mensen vandaag de dag wellicht te snel kiezen voor stoppen? Waarom zou dat niet gezegd mogen worden? Niemand hoeft zich dat persoonlijk aan te trekken, we kennen elkaar niet, gaat er hier toch niet om dat we oordelen vellen over persoonlijke keuzes. Gaat ook niet over goed of fout? Projecteer jij zelf niet iets hierin? Als je kinderen hebt, dan moet niet alleen jij zelf ermee leven, maar ook je kinderen en je ex-partner, en de familie en vrienden daarom heen.
Mwoah ik vind de mensen die er voor gekozen hebben wel in een relatie te zijn, hier ook geraakt reageren en zichzelf gaan verdedigen en de ander argumentatief aan gaan vallen. Het lijkt echt op twee kampen, in voortzetting van andere draadjes. Terwijl het eigenlijk twee grootheden zijn die je niet kunt vergelijken.
Overigens kan al dat benadrukken van hoe slecht het voor kinderen is om gescheiden of alleenstaande ouders te hebben heel pijnlijk zijn voor mensen die zich te typhustouwtjes hebben gevochten om hun gezin te behouden, terwijl partner er met een jonger modelletje vandoor ging.
Alsook voor mensen die hun partner door de dood hebben verloren.
Dat mensen gekwetst worden zal zeker niet de bedoeling zijn maar ik wil het toch opmerken want het lijkt vaak over 'schuld' te gaan in deze zaken: jij bent er de oorzaak van dat jouw kinderen in een mindere positie komen want je kiest te snel voor een scheiding. Maar dat weet je dus niet. Het is echt niet overal 'waar er twee vechten hebben er twee schuld" Dat is te makkelijk gezegd. Het kan heel goed zijn dat de ene partner nog door wil en daar alles voor doet terwijl de andere zsm bij zijn vriendin in wil trekken.
MRI schreef op 27-10-2023 om 13:34:
[..]
Mwoah ik vind de mensen die er voor gekozen hebben wel in een relatie te zijn, hier ook geraakt reageren en zichzelf gaan verdedigen en de ander argumentatief aan gaan vallen. Het lijkt echt op twee kampen, in voortzetting van andere draadjes. Terwijl het eigenlijk twee grootheden zijn die je niet kunt vergelijken.
Overigens kan al dat benadrukken van hoe slecht het voor kinderen is om gescheiden of alleenstaande ouders te hebben heel pijnlijk zijn voor mensen die zich te typhustouwtjes hebben gevochten om hun gezin te behouden, terwijl partner er met een jonger modelletje vandoor ging.
Alsook voor mensen die hun partner door de dood hebben verloren.
Dat mensen gekwetst worden zal zeker niet de bedoeling zijn maar ik wil het toch opmerken want het lijkt vaak over 'schuld' te gaan in deze zaken: jij bent er de oorzaak van dat jouw kinderen in een mindere positie komen want je kiest te snel voor een scheiding. Maar dat weet je dus niet. Het is echt niet overal 'waar er twee vechten hebben er twee schuld" Dat is te makkelijk gezegd. Het kan heel goed zijn dat de ene partner nog door wil en daar alles voor doet terwijl de andere zsm bij zijn vriendin in wil trekken.
Je mag de post interpreteren zoals je wilt. Ik heb geen aanval gelezen in de reactie op Izza, en zou ook niet weten waar ik mijzelf voor zou moeten verdedigen.
Wij zijn verantwoordelijk voor de keuzes die we in ons leven maken (tenzij wij het nonduale perspectief hanteren 
). Dat wij (en daar reken ik ook mijzelf onder) liever niet meer het woord 'schuld' willen gebruiken, vind ik ook een interessant gegeven. Is het daarom misschien dat we elkaar niet meer mogen bevragen? Omdat we ons anders schuldig gaan voelen, en waar moeten we heen met deze schuld?
Labyrinth schreef op 27-10-2023 om 14:37:
[..]
Je mag de post interpreteren zoals je wilt. Ik heb geen aanval gelezen in de reactie op Izza, en zou ook niet weten waar ik mijzelf voor zou moeten verdedigen.
Wij zijn verantwoordelijk voor de keuzes die we in ons leven maken (tenzij wij het nonduale perspectief hanteren
Nou ik vind non duaal perspectief niet altijd slecht hoor, maar afgezien daarvan: nee schuld gebruiken in bedekte vorm (je weet toch wel dat het heel slecht voor een kind is als ze gescheiden ouders heeft?) vind ik het risico van kortzichtigheid in zich hebben. Maar het heeft ook een bepaalde vorm van arrogantie: er wordt geclaimd dat scheiden zo slecht is voor kinderen. En onderzoeken lijken dat te ondersteunen. Maar wordt er ooit onderzoek gedaan naar het levensgeluk van mensen wier ouders 'voor de kinderen' bij elkaar bleven maar elkaar niet meer konden luchten of zien? Daarom: iedere keuze wordt gemaakt op zoveel verschillende gronden dat je werkelijk niet kunt zeggen voor een ander of de ene keuze beter is dan de andere.
