Help
Hallo,
Ik heb een zoon van 12 en een kleintje van een half jaar oud. Mijn oudste zoon is van een eerdere relatie waarin zijn "vader" nooit naar hem heeft omgekeken. Met mijn huidige partner heb ik een dochter van een half jaar oud. Mijn partner heeft ook een dochter van 9 die om het weekend bij ons is. Nu is mijn partner vrachtwagen chauffeur en wil graag mijn naam, de naam van zijn oudste dochter en de naam van onze gezamelijke dochter in de vrachtwagen hangen. Mijn eigen zoon wordt hier dud buitengesloten. Partner geeft aan dat het niet zijn kind is en het raar vind om dan zijn naam in de vrachtwagen te hebben. Ik ben echter van mening dat we 1 gezin zijn en dus of allemaal of niemand. Ik ben er bang voor dat mijn zoon zich buitengesloten zal voelen daar mijn partner zijn enige vaderfiguur in zijn leven is. ik ben er bang voor dat hij zich rot zal voelen als hij dan de vrachtwagen ziet en ziet dat zijn moeder, zusje en bonuszusje er wel op staan en hij niet. We hebben hier een hele discussie over, maar komen er niet uit. Help! Overdrijf ik? Of sluit hij daarmee wel mijn zoon buiten?
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Maar voor de meeste mensen is van toepassing dat eigen kinderen altijd voor gaan. In samengestelde gezinnen ben jij verantwoordelijk voor je eigen kinderen en je partner voor die van hem of haar. Stel jouw kind heeft een probleem met jouw partner dan behoor je je kind als prioriteit te zien. Die heeft binnen het gezin namelijk alleen jou. En in gevallen waarin het toch anders loopt (60 tot 70%) dan verdwijnt zo'n partner ook definitief uit het leven van je kind. Dat in tegenstelling tot een biologische ouder waarbij dat een stuk minder vaak voorkomt (en die altijd biologisch en juridisch ouder zal blijven).
Je kunt er een hele goede band mee hebben en er veel van houden. Maar in dit geval zal de dochter van partner toch echt belangrijker zijn dan zijn stiefzoon die pas 2 jaar in zijn leven is.
Izza schreef op 19-05-2024 om 10:38:
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Maar voor de meeste mensen is van toepassing dat eigen kinderen altijd voor gaan. In samengestelde gezinnen ben jij verantwoordelijk voor je eigen kinderen en je partner voor die van hem of haar. Stel jouw kind heeft een probleem met jouw partner dan behoor je je kind als prioriteit te zien. Die heeft binnen het gezin namelijk alleen jou. En in gevallen waarin het toch anders loopt (60 tot 70%) dan verdwijnt zo'n partner ook definitief uit het leven van je kind. Dat in tegenstelling tot een biologische ouder waarbij dat een stuk minder vaak voorkomt (en die altijd biologisch en juridisch ouder zal blijven).
Je kunt er een hele goede band mee hebben en er veel van houden. Maar in dit geval zal de dochter van partner toch echt belangrijker zijn dan zijn stiefzoon die pas 2 jaar in zijn leven is.
Ik vraag me dan ook af of al die ruimhartige moeders hier er hetzelfde over zouden denken als die ruimhartigheid ten koste van hun eigen kind zou gaan. Die ze zo'n 4 dagen per maand zien.
Nick90 schreef op 19-05-2024 om 11:06:
[..]
Ik vraag me dan ook af of al die ruimhartige moeders hier er hetzelfde over zouden denken als die ruimhartigheid ten koste van hun eigen kind zou gaan. Die ze zo'n 4 dagen per maand zien.
Pf om zo iets kleins had ik mijn bio kids uitgelegd dat ze dankbaar moeten zijn dat ze hun moeder hebben en mijn stiefkind dat niet heeft. Dat ze meer begrip mogen hebben voor de situatie en dat het nooit betekend dat ik minder van ze hou omdat we rekening houden met stiefkind. Beetje rekening houden met elkaar hoort niet ten koste van mijn kinderen te gaan.
Als ik dood ga en mijn man hertrouwt zijn mijn kinderen ook opeens stiefkinderen, het had dus ook mijn kind kunnen zijn.
De truc is alles op elkaar afstemmen, je eigen en je stiefkinderen niet buiten te sluiten. Iedereen gelijk behandelen, dezelfde beloningen enzovoort. Dan is ook niemand jaloers op elkaar. Misschien is dit allemaal voor 2 jaar nog te kort voor man van TO maar een nieuw kind maken was niet te snel blijkbaar.
MOMOFMYPRINSESWITHAUTISM schreef op 19-05-2024 om 11:25:
[..]
Pf om zo iets kleins had ik mijn bio kids uitgelegd dat ze dankbaar moeten zijn dat ze hun moeder hebben en mijn stiefkind dat niet heeft. Dat ze meer begrip mogen hebben voor de situatie en dat het nooit betekend dat ik minder van ze hou omdat we rekening houden met stiefkind. Beetje rekening houden met elkaar hoort niet ten koste van mijn kinderen te gaan.
Als ik dood ga en mijn man hertrouwt zijn mijn kinderen ook opeens stiefkinderen, het had dus ook mijn kind kunnen zijn.
De truc is alles op elkaar afstemmen, je eigen en je stiefkinderen niet buiten te sluiten. Iedereen gelijk behandelen, dezelfde beloningen enzovoort. Dan is ook niemand jaloers op elkaar. Misschien is dit allemaal voor 2 jaar nog te kort voor man van TO maar een nieuw kind maken was niet te snel blijkbaar.
Bij dat laatste was de moeder er toch ook gewoon bij? En als het toch zoiets kleins is kan ze haar zoon ook uitleggen dat hij nu eenmaal niet zijn biologische vader en dat daarom alleen de meisjes een nummerplaat krijgen. En je zou serieus tegen je kind wat je maar 2 weekenden per maand hebt zeggen dat ze dankbaar moet zijn omdat ze wel een vader heeft?
En dat alles op elkaar afstemmen klinkt mooi maar daar gaat meestal wel een langere relatie aan vooraf.
Nick90 schreef op 19-05-2024 om 11:39:
[..]
Bij dat laatste was de moeder er toch ook gewoon bij? En als het toch zoiets kleins is kan ze haar zoon ook uitleggen dat hij nu eenmaal niet zijn biologische vader en dat daarom alleen de meisjes een nummerplaat krijgen. En je zou serieus tegen je kind wat je maar 2 weekenden per maand hebt zeggen dat ze dankbaar moet zijn omdat ze wel een vader heeft?
Nee in mijn eigen situatie bedoelde ik, mijn kinderen zijn 24/7 bij me.
ja vader en moeder hebben samen in zo’n korte tijd nog een kind gemaakt inderdaad.
Maar het is toch de bedoeling om juist een samengesteld gezin te zijn en niet een stiefkind uit te leggen dat hij nou eenmaal niet zijn bio vader is etc. Dat zou ik niet over mijn hart verkrijgen om zulke dingen tegen een stiefkind te zeggen ookal is het zwart wit op papier wel zo.
MOMOFMYPRINSESWITHAUTISM schreef op 19-05-2024 om 11:41:
[..]
Nee in mijn eigen situatie bedoelde ik, mijn kinderen zijn 24/7 bij me.
ja vader en moeder hebben samen in zo’n korte tijd nog een kind gemaakt inderdaad.
Maar het is toch de bedoeling om juist een samengesteld gezin te zijn en niet een stiefkind uit te leggen dat hij nou eenmaal niet zijn bio vader is etc. Dat zou ik niet over mijn hart verkrijgen om zulke dingen tegen een stiefkind te zeggen ookal is het zwart wit op papier wel zo.
Maar in deze situatie ziet die dochter haar vader en halfzusje maar 2 weekenden per maand, stiefbroer ziet haar vader alle dagen van de maand.
En voor zover ik zie begrijpen kinderen in samengestelde gezinnen prima dat de vriend van mama of vriendin van pa niet hun ouder is. Dat er geen andere vader in beeld is uiteraard naar maar geen reden om dan maar te doen alsof de vriend van TO zijn vader is.
En als het voor die man niet goed voelt om stiefzoon er ook bij te hangen is dat zijn goed recht, zelfde als dat hij ook de naam van stiefzoon niet op z'n lijf laat zetten. Hadden ze elkaar ontmoet toen stiefzoon nog klein was zou het anders zijn geweest, maar in twee jaar tijd groeit er met een 10 jarige geen vader/zoon band.
De zoon van TO en stiefzoon van haar partner is dus wel het halfbroertje van hun nieuwe dochter, en dus in zekere zin familie. Ik vind het niet meenemen van zijn naam op een plaat van hetzelfde kaliber als een officiële familiefoto maken terwijl 1 van de kinderen er niet bij staat. Echt heel kwetsend en uitsluitend.
Je hoeft je toch niet eerst vader van deze jongen te voelen om zo'n naambord te maken? Het gaat erom dat je daarmee laat zien dat je met elkaar verbonden bent en om elkaar geeft. Het zou juist een manier kunnen zijn om de jongen een hart onder de riem te steken.
Ja hij heeft het recht om het niet te doen, maar ik zou niet met iemand samen willen zijn die zo weinig empathie heeft met mijn kind om zo'n gebaar te maken.
Ik zou zeker niet samenwonen met iemand die zo zou denken over mijn zoontje , pff dat voelt een kind echt wel aan , dat hij met iemand samen moeten wonen die hem niet als onderdeel van zijn gezin ziet, en ook al ongewenst door eigen vader , arme jongen , straks is hij natuurlijk de moeilijke puber als hij niet wil luisteren naar de man van to
Anoniemvoornu schreef op 19-05-2024 om 13:40:
Ik zou zeker niet samenwonen met iemand die zo zou denken over mijn zoontje , pff dat voelt een kind echt wel aan , dat hij met iemand samen moeten wonen die hem niet als onderdeel van zijn gezin ziet, en ook al ongewenst door eigen vader , arme jongen , straks is hij natuurlijk de moeilijke puber als hij niet wil luisteren naar de man van to
Hoe zou denken over de zoon? Wie zegt dat hij hem niet als onderdeel van het gezin ziet? Dat hij hem niet tot zijn biologische kinderen rekent is totaal wat anders. En dit is uiteraard ook een gevolg van veel te snel gaan en na nauwelijks een jaar relatie al voor een kind gaan.
Het punt is niet eens per se dat deze man meer voelt voor zijn eigen dochters dan voor zijn stiefzoon. Maar dat hij dat zo openlijk wil laten blijken, en vooral: dat als zijn vrouw bezwaar maakt, hij niet meteen roept 'och jee, helemaal niet aan gedacht, natuurlijk mag Pietje er ook bij'- dat geeft te denken.
Waarom wil hij welbewust het risico lopen deze jongen te kwetsen terwijl het zo makkelijk kan worden voorkomen?
ik zeg nergens dat ik van mijn partner verwacht dat hij een vaderrol moet spelen voor mijn zoon. Zoon weet dat hij niet zijn vader is en dit zal ook nooit veranderen. Ik verwacht echter alleen dat er gelijkheid is. Hij wist van de situatie af voordat we überhaupt samen kwamen (kennen elkaar al jaren, vandaar dat het wat meer in snelvaart is gelopen). Ik heb ook vanaf het begin aangegeven dat er gelijkheid moet zijn omdat ik er anders niet eens aan wilde beginnen. Mijn zoon heeft genoeg pijn gehad door een vader die niet naar hem omkeek en hem afwees. Dit gun ik hem absoluut niet, daarom ben ik hier ook zo op tegen. Prima dat je je eigen kinderen met naam in je vrachtwagen wil, maar hij wou ook mijn naam erbij hebben. Dus allemaal behalve mijn zoon, dát is wat mij het meest stoort!
Anoniempje020 schreef op 19-05-2024 om 19:37:
ik zeg nergens dat ik van mijn partner verwacht dat hij een vaderrol moet spelen voor mijn zoon. Zoon weet dat hij niet zijn vader is en dit zal ook nooit veranderen. Ik verwacht echter alleen dat er gelijkheid is. Hij wist van de situatie af voordat we überhaupt samen kwamen (kennen elkaar al jaren, vandaar dat het wat meer in snelvaart is gelopen). Ik heb ook vanaf het begin aangegeven dat er gelijkheid moet zijn omdat ik er anders niet eens aan wilde beginnen. Mijn zoon heeft genoeg pijn gehad door een vader die niet naar hem omkeek en hem afwees. Dit gun ik hem absoluut niet, daarom ben ik hier ook zo op tegen. Prima dat je je eigen kinderen met naam in je vrachtwagen wil, maar hij wou ook mijn naam erbij hebben. Dus allemaal behalve mijn zoon, dát is wat mij het meest stoort!
Is je partner de afgelopen dagen er nog op teruggekomen? Of blijft hij bij zijn standpunt?
Als je partner niet van mening verandert, zou ik als ik jou was hem zeggen dat je jouw naam er niet bij wilt. Dan gaat het tenminste om alleen zn biologische kinderen, en niet om 'iedereen behalve jouw zoon' , ik zou dat ook superpijnlijk vinden.
gister nogmaals het gesprek aangegaan en hij is inderdaad van zijn standpunt afgeweken. Hij heeft de stickers besteld voor mijn zoon. Ik proef echter nog steeds een stuk onbegrip vanuit zijn kant. Heb het voorbeeld genoemd wat hier genoemd is van de gezinsfoto. Dit zou hij niet leuk vinden gaf hij aan, dus ik hoop dat hij het nu toch wat beter snapt..
Wat ontzettend flauw, kinderachtig en harteloos van deze man. Hier zou ik een fiks gesprek over aangaan. Het gaat inderdaad totaal niet over het al dan niet aannemen van de vaderrol en andere zwaarwichtige thema’s, maar over het bewust en zichtbaar buitensluiten van een kleine jongen. Voor dit kind niet mis te verstaan. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben. Een f*cking naambordje …
Omgedacht: deze man zou op een heel eenvoudige manier en met minimale inspanning een kleine jongen ontzettend trots en blij kunnen maken door een bordje met zijn naam erop in die grote stoere vrachtwagen te hangen.
Meer is het echt niet hoor.
Edit: Hij heeft zijn mening enigszins onder protest bij gesteld zie ik. Ik zou vanaf nu alert zijn op deze sentimenten bij hem en er indien nodig vaker een gesprek over aangaan.
