Geen raad meer

Wat een ellende. Heeft hij het je verteld of ben je er op een andere manier achter gekomen?
Hebben jullie ook kinderen?

Ach Verdriet21 toch! Vreselijk om tot die ontdekking te moeten komen! Dikke knuffel voor jou .
Heb wel ervaring met de situatie van het ontdekken van de affaire die mijn man had, 3 en een half jaar lang, maar niet met de situatie van een zwangere Truus. Is het al zeker dat het van jouw man is? Of heeft Truus misschien meerdere minnaars? Wat zegt hij er over en wat wil hij zelf eigenlijk? Een nieuw leven met haar en was dit de bedoeling, of wil hij jou helemaal niet kwijt en is die zwangerschap nou ook niet echt iets waar hij op zat te wachten? Hebben jullie zelf kinderen?

Ik snap dat je gevoelens alle kanten op gaan. Nu ligt even alles overhoop en lijkt het alsof je alle houvast en alle zekerheid in je leven verloren bent. Neem geen overhaaste beslissingen nu, maar zorg in eerste plaats goed voor jezelf. Uit je boosheid, je pijn en verdriet maar. Dat je vertrouwen in hem nu zó hard stuk gemaakt is, dat hij al 5 jaar lang zo tegen je heeft kunnen liegen, jou heeft kunnen bedriegen, dat doet nou eenmaal gruwelijk zeer. Je verliest ook een stukje vertrouwen in jezelf, voelt je wellicht naïef en verraden. 
Ik leef met je mee, Verdriet21. Heel veel sterkte!

Wat afschuwelijk Verdriet21! Ik heb hier geen ervaring mee dus ik kan je niet uit eigen ervaring iets meegeven. Maar ik wil je toch zeggen dat ik het verschrikkelijk voor je vind. Het lijkt me echt heel erg om dit mee te maken. Dat het al zo lang gaande is op de achtergrond en dat er zelfs een zwangerschap uit is voortgekomen. Als niet-ervaringsdeskundige denk ik heel makkelijk: ik zou die man nooit van mijn leven meer kunnen vertrouwen. Het is geen misstap, geen vergissing, maar structureel. Maar als je op zich al die tijd ook een fijne relatie hebt gehad, een gezin hebt wat goed draait, kan ik me ook voorstellen dat je dat niet zomaar wil opgeven. Ik kan je dus niet gemakkelijk iets aanraden. Alleen dit: zorg goed voor jezelf! 

Oh jee, wat erg. De man die je volledig vertrouwde heeft je bedonderd. Dat slaat in als een bom. En dan nog zoveel jaar ook. Ik snap je pijn. En je man is natuurlijk een grote kl##tzak. Vreemdgaan is iets heel egoïstisch en zegt niks over jou. 

Wat wil jij? 
Wil je hem wel een kans geven? 

En die vrouw, wat wil zij? Is ze verliefd? Alleenstaand?  Wil ze het houden en waarom?

Ook ik kwam erachter dat mijn man  vreemdging, zelfs veel langer dan 5 jaar bleek in de loop der tijd. Wat kan ik zeggen: het heeft mij diep geraakt. Nu was mijn man ook heel duidelijk dat hij met mij verder wilde. Ik heb gekozen om het tijd te geven, in therapie te gaan. Ook was ik financieel niet in staat om meteen weg te gaan met de kindren. En mijn man kreeg de kans te bewijzen dat hij het waard is. En om (weer) monogaam te zijn. En hij moest goed onderzoeken wat zij betekende en of hij wel monogaam kon en wilde zijn. 

En heel eerlijk, dat is al zwaar zat om mee te dealen. En dan is deze vrouw in jullie geval nog zwanger ook. Wat een hel. 

Mijn advies: zoek hulp. Ga naar de praktijkondersteuner (via je huisarts=gratis). En ik denk dat relatietherapie goed kan zijn. Hoe hiermee om te gaan lijkt mij zeer lastig. 

Ik weet wel dat het na verloop.van tijd meer helder wordt of je de relatie wil voortzetten. Je hoeft niet in één dag te beslissen! 

sterkte!

Verdriet21 schreef op 07-11-2021 om 17:26:

[..]

Dank je wel voor je reactie ook. Je steunende worden doen mij goed. Het staat vast dat zij zwanger is van hem. De grond zakte ook onder mijn voeten vandaan toen Ik het hoorde. Wat heeft je doen besluiten om toch bij je man te blijven na 3.5 jaar vreemd gaan? Speelde er financiële aspecten een rol?

Nee, het was niet zozeer om het financiële. Maar in de 31 jaar dan wij samen zijn, hebben we zo veel meegemaakt en beleefd samen, dat wilde ik niet zomaar opgeven. Op het laatst, tegen het moment dat ik het ging ontdekken, voelde ik wel al een tijdje dat het tussen ons niet meer zo goed ging, kreeg ik steeds vaker het gevoel dat onze relatie wel eens ten einde zou kunnen gaan komen. Ben toen wel gaan nadenken of ik dat zelf wel zou willen en vond dat het dringend eens tijd werd om er op de één of andere manier toch eens samen over in gesprek te gaan, over dat het niet meer zo lekker liep tussen ons en hoe het voor hem was, hoe hij zich voelde bij onze relatie van die laatste tijd. Maar voordat ik helemaal klaar was voor dat gesprek, kwam ik op een dag tot de ontdekking van zijn affaire en werden mijn vermoedens bewaarheid. Maar ik wilde niet zomaar voor een voldongen feit gesteld worden, ik wilde zelf kunnen kiezen wat ik wilde. Dus dienden we wel degelijk met elkaar te gaan praten. Ik wilde de onderste steen boven zien te krijgen en niet zomaar opgeven. Daarvoor hield ik op dat moment nog veel te veel van mijn man. En hij wilde mij ook niet kwijt. Die affaire was al lang niet meer wat het in het begin was, het liep volgens zijn zeggen al langer op z'n eind omdat hij er klaar mee was, genoeg had van al het gedoe wat het met zich mee bracht. Maar hij kwam maar niet van haar af. Door het 'verslavende' effect, door het 'structurele', de 'gewoonte' wat het was geworden om met haar om te gaan, maar ook omdat zij niet zo'n gemakkelijk persoon was, iemand die niet zomaar 'nee' accepteerde. Hij was heel bang dat zij heel moeilijk zou gaan doen. En achteraf, nadat ik ook even contact met haar heb gehad, begreep ik ook heel goed waarom.

Weet je man wat zij wil met haar zwangerschap? Wil hij het kind erkennen?

Verdriet21 schreef op 07-11-2021 om 18:17:

[..]

Dank je wel voor je reactie. Ook heel heftig wat jij allemaal hebt doorstaan. Ik zie het op dit moment gewoon niet meer zitten. Ik ben al het vertrouwen in hem en onze relatie kwijt. We hadden een prima en fijne relatie. Ik weet niet of ik ooit hiermee kan leven. Het enige waar ik mee zit, is dat we financieel het niet super breed hebben. Samen met de kinderen weggaan, is voor mij nu ook geen optie.

Wat verschrikkelijk voor je. Er staan veel verhalen van vrouwen en een enkele man hier die hetzelfde meegemaakt hebben. 

Je schrijft dat het geen optie is om met de kinderen weg te gaan. Waarom zien vrouwen dat als enige mogelijkheid? Je kunt ook zelf weg om na te denken en de kinderen bij hem laten. 

Sterkte in deze nare tijd. 

Verdriet21 schreef op 07-11-2021 om 18:17:

[..]

Dank je wel voor je reactie. Ook heel heftig wat jij allemaal hebt doorstaan. Ik zie het op dit moment gewoon niet meer zitten. Ik ben al het vertrouwen in hem en onze relatie kwijt. We hadden een prima en fijne relatie. Ik weet niet of ik ooit hiermee kan leven. Het enige waar ik mee zit, is dat we financieel het niet super breed hebben. Samen met de kinderen weggaan, is voor mij nu ook geen optie.

Ik had ook een fijne relatie, snapte totaal niet dat hij hier voor koos (lust) én het jaren door liet gaan. Ik vond en vind ook dat ik er te goed voor ben. Zo iets. Ook mijn vertrouwen was tot onder het nulpunt gezakt. Ik was ook boos op mijzelf dat ik vrijwel nooit argwaan had.

Weggaan is zeker ook een optie. Een relatie is een keuze. Dat je man nu pas wakker wordt is zuur. En wellicht te laat. 

Zorg goed voor jezelf. Overigens helpt therapie in alle opzichten. Of je nou weg wil of niet. Het helpt je rust te vinden in alle emoties (en meningen van anderen). 

Verdriet21 schreef op 07-11-2021 om 18:22:

[..]

Dat begrijp ik goed. 31 jaar gooi je ook niet zomaar weg. Hebben jullie ook kinderen samen? En hoe oud zijn de kinderen als ik dat vragen mag? Werk jij ook naast je man?

Hij zegt zelf nu ook met zijn handen in het haar te zitten. Ik zie aan hem dat hij het er emotioneel ook enorm zwaar mee heeft. Ik heb het voor nu maar een beetje ruimte gegeven en gevraagd of hij uit huis wil gaan.

Ja, wij hebben 4 kinderen samen in leeftijden 27, 26, 23 en 19. De twee oudsten zijn inmiddels al uit huis.

Ik werk parttime, altijd al gedaan sinds de komst van onze kinderen. Maar zou indien nodig dit werk ook fulltime kunnen doen.

Mijn man vond het verschrikkelijk om mijn pijn en verdriet te moeten zien, om daar na het uitkomen ineens zo mee geconfronteerd te worden. Omdat hij het zelf veroorzaakt had door wat hij had gedaan. Hij vroeg me of ik wilde dat hij weg zou gaan. Maar ik wilde juist dat hij bleef, zodat er gepraat kon worden. Ik had het idee, dat als hij elders zou verblijven, het lastiger zou zijn om gesprekken aan te kunnen gaan op het moment dat ik dat zou willen. Vond het beter dat hij daarvoor in de buurt en beschikbaar zou zijn.

Verdriet21 schreef op 07-11-2021 om 18:22:

[..]

Dat begrijp ik goed. 31 jaar gooi je ook niet zomaar weg. Hebben jullie ook kinderen samen? En hoe oud zijn de kinderen als ik dat vragen mag? Werk jij ook naast je man?

Hij zegt zelf nu ook met zijn handen in het haar te zitten. Ik zie aan hem dat hij het er emotioneel ook enorm zwaar mee heeft. Ik heb het voor nu maar een beetje ruimte gegeven en gevraagd of hij uit huis wil gaan.

Berouw komt altijd na de zonde zegt men toch? Ook mijn man huilde en wou dat hij er nooit aan was begonnen. En vroeg of hij in huis mocht blijven  Maar heel eerlijk: als ik meteen had gehoord wat ik nu allemaal weet (meer dan 5 jaar, terugval na uitkomen en dan was die  Truus niet eens zwanger), zou ik hem op straat hebben gezet.