Geen idee wat te doen
ik ben al heel lang samen met mijn vriend. Het is geen goede relatie, ik vind het erg eenzaam. Dat is iets wat al jaren speelt. Mijn vriend en ik hebben het hier al heel vaak over gehad. Persoonlijk had ik al lang geleden uit elkaar willen gaan. Helaas heb ik geen groot netwerk om me heen waar ik (tijdelijk) terecht zou kunnen. In deze tijd met de woningcrisis is het heel moeilijk om aan een woning te komen. Ik zou eerlijk gezegd niet goed weten hoe we uit elkaar zouden moeten gaan gezien dit praktische gedeelte.
Daarnaast wil mijn vriend niet uit elkaar gaan. Hij zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ook zegt hij dat hij niet weg zal gaan maar sowieso in het huis blijft zitten. Daarnaast hebben we een kind samen waarvoor het niet fijn is als we uit elkaar zouden gaan.
Als ik het toch ter sprake breng raakt mijn vriend overstuur.
Zelf ben ik al heel lang heel ongelukkig in deze relatie. Mijn vriend weet dat. Hij wil daar ook aan werken omdat hij niet uit elkaar wil gaan. Wat ik heel erg mis in onze relatie is een band samen hebben, echt maatjes zijn van elkaar. Dat is er totaal niet. We doen ons eigen ding en dat maakt het voor mij in ieder geval heel eenzaam.
Door de omstandigheden zie ik geen mogelijkheid om weg te gaan. Ik zie geen uitweg uit deze situatie. Dus kabbelt dit al een paar jaar zo door.
Het ontbreken van een band breekt me wel op. Het is voor mij een groot gemis. Nu heb ik heel fout via internet een man leren kennen. Ik had met hem heel fijne gesprekken. Hij gaf me op dat gebied de aandacht die ik al lang thuis mis. Ik voelde me er echt fijn bij. Het was fijn dat iemand me wel zag. Het betekende veel voor me. Het heeft heel lang geduurd omdat ik officieel geen vrijgezel was voor we elkaar gezien hebben. Ik heb dat mijn vriend van tevoren ook vertelt. Hij was boos natuurlijk.
De ontmoeting met die man ging niet zoals dat normaal ging. Na de ontmoeting deed hij ook anders. Hij gaf heel wisselende signalen. Ik heb zelf het idee dat hij zelf ook wat issues had. Het was gewoon heel onduidelijk. Hij zei oa dat hij me niet had willen afwijzen of kwetsen.
In ieder geval is het contact verbroken omdat hij het allemaal niet wist en mij geen duidelijkheid kon bieden. Ik heb zelf het contact verbroken omdat ik er niet tegen kon.
Inmiddels is dat alweer een tijdje geleden. Ik zit er nog steeds heel erg mee. Ik weet ook nog steeds niet wat ik er nou van moet denken. Die man vond is dat ik geen duidelijke keuze had gemaakt. Ik zit nog steeds bij mijn vriend maar ben nog steeds heel ongelukkig daarmee. Ik mis het contact met die andere man heel erg. Het liefst zou ik weer contact met hem willen opnemen. Maar ik wil ook niet als wanhopig iemand achter iemand aanlopen.
Als ik heel erg eerlijk ben zou ik het liefst bij die andere man willen zijn. Het contact betekende heel veel voor me. Ik vind het heel erg hoe het gelopen is. Ik voel me er vaak ellendig door dat ik niet weet wat ik nu het beste kan doen.
Battle-Royale schreef op 15-06-2022 om 08:40:
[..]
Ja maar jij hebt wel zelf actief dingen ondernomen, dat lees ik hier niet. En dan gebeurt er dus niks, men word moe van je geklaag zonder actie te ondernemen en haakt af en het cirkeltje is weer rond.
Dit is dus wat ik bedoel. Hoezo heb ik geen actie ondernomen? Ik heb al heel vaak hulp gezocht, naar mogelijkheden gezocht. Echt als iemand dit dan zegt dat gaat echt niet helpen.
kaatjecato schreef op 15-06-2022 om 08:52:
[..]
Hiermee zet je jezelf helaas enorm vast.
Je maakt jezelf afhankelijk van anderen: je kunt pas wat ondernemen als anderen jou begrijpen en erkennen.
Maar vervolgens weiger je je kwetsbaar op te stellen door meer persoonlijk te worden. Op die manier zul je dus nooit de erkenning en het begrip krijgen dat je denkt nodig te hebben.
Misschien is het goed om bij jezelf te onderzoeken of dit een patroon is dat je herkent en wat het je oplevert. Misschien zorgt dit ervoor dat je niet in actie hoeft te komen. Is er een angst om in actie te komen. En het is makkelijker om dat bij anderen neer te leggen dan bij jezelf. Want als het aan de ander ligt, hoef jij die stappen die je zo eng vindt niet te ondernemen. Wel zo veilig?
Je kunt niemand anders veranderen, alleen jezelf en hoe je op situaties reageert.
Dat is omdat ik al veel te lang alles alleen doe. Het is ook niet dat ik dat niet kan. Ik kan natuurlijk een afspraak maken met een mediator enz. Informatie inwinnen. Maar het gaat mij om het constante gebrek aan steun wat ik heb. Ik zou het ook graag waard willen zijn dat mensen er ook voor mij zijn. Dat ik er ook toe doe. Dat er iemand is die achter me staat, die in me gelooft.
Dat zou me zo goed doen dat ik dan wel die stappen zou zetten
Lotte78 schreef op 15-06-2022 om 08:57:
Wat nobody schrijft, ik denk dat TO vooral geestelijke hulp nodig hebt ipv praktische hulp. TO zit nu niet goed in haar vel. In die hoedanigheid is het ook moeilijk om vriendschappen aan te knopen. In een vriendschap voel jij je niet alleen gehoord en gezien, maar de ander ook. En ik vraag me af of TO nu daar de energie voor heeft om dit in een ander te investeren.
Als je geestelijk wat evenwichtiger bent . Dat jij geen andere nodig hebt voor je eigenwaarde en erkenning etc. Dan is het hebben van een eigen huis alleen maar een praktische stap en geen voorwaarde meer om dan pas je relatie te verbreken.
Ik ken genoeg mensen die wel hun relatie hebben verbroken en nog een tijd noodgedwongen hebben samengewoond. Maar dat waren dan huisgenoten, met aparte slaapkamers. En voelden zich daarom al een stuk vrijer omdat ze nu niet meer bepaalde verplichtingen voelen. Zoals in geval van TO van een partner verwacht je gezellig te eten zonder mobiel. Van een huisgenoot kan je het prima vinden dat jullie apart eten.
En dat je vriend de relatie niet wil verbreken, dat kan. Maar helaas als een ander dat wel wil. Dan wordt de relatie toch verbroken.
Ik vind persoonlijk dat ik heel veel in een ander investeer. Ik heb niet het idee dat het daaraan ligt. Dat ik geen interesse heb in een ander en alleen maar over mezelf praat. Zo is het helemaal niet.
De rest ben ik mee eens. Maar mijn vriend is heel lastig hierin. Ik heb geen zin om meerdere keren per week drama hierover te hebben. Dat is echt niet goed. Maar ik zou me inderdaad vrijer voelen als we als huisgenoten zouden leven.
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 16:50:
[..]
Maar ik zou me inderdaad vrijer voelen als we als huisgenoten zouden leven.
Is daar op de een of andere manier ruimte voor te maken in huis? Hoeveel slaapkamers heeft de woning? Kinderen bij elkaar op een slaapkamer? Jij bij kind op slaapkamer? Een zolder die een beetje opgeknapt kan worden? Is er een mouw aan te passen?
Mija schreef op 15-06-2022 om 16:53:
[..]
Is daar op de een of andere manier ruimte voor te maken in huis? Hoeveel slaapkamers heeft de woning? Kinderen bij elkaar op een slaapkamer? Jij bij kind op slaapkamer? Een zolder die een beetje opgeknapt kan worden? Is er een mouw aan te passen?
Dat is iets wat hier heel lastig is.
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 17:07:
[..]
Dat is iets wat hier heel lastig is.
Als je echt niet samen wilt zijn dan ga je op de bank. Voor alles is een oplossing.
Bijtje82 schreef op 15-06-2022 om 17:13:
[..]
Als je echt niet samen wilt zijn dan ga je op de bank. Voor alles is een oplossing.
Nogmaals dat geeft drama en dat wil ik niet meerdere keer per week voor de kinderen
Lisa,
Ik wens je het allerbeste voor de toekomst.
Weet niks zinnigs meer te zeggen, dus ik haak af.
Hoop voor je dat je geluk mag vinden in de nabije toekomst.
Huh? Je slaapt nog samen in één bed nadat je al jaren aangeeft uit elkaar te willen? Ja hallo, geen wonder dat je dan niet serieus genomen wordt!
'Mag het om mij draaien? Zou het uiteindelijk ook goed zijn voor hem en mijn kinderen als het om mij gaat draaien? Kan ik zelf beginnen met om mijzelf te draaien? Door elke dag iets aan mijzelf te geven. Tijd en aandacht, geld, zorg, begrip.'
Jippox schreef op 15-06-2022 om 18:08:
Huh? Je slaapt nog samen in één bed nadat je al jaren aangeeft uit elkaar te willen? Ja hallo, geen wonder dat je dan niet serieus genomen wordt!
Vind je het dan een goed idee om elke dag een hoop stampei en drama te hebben? Als er geen kinderen waren prima. Maar nu is dat gewoon niet goed.
Dus omdat hij zich dan gedraagt als een kleuter durf jij geen ruimte in te nemen?
Ik weet zo net nog niet of het zo slecht is voor de kinderen is als jij wel eens voor jezelf op gaat komen...
In een relatie geldt een heel eenvoudige regel: voor wat je samen doet heb je twee keer ja nodig. Één keer nee is echter genoeg om iets niet (samen) te doen.
Begin eens met nee zeggen
Jippox schreef op 15-06-2022 om 20:20:
Dus omdat hij zich dan gedraagt als een kleuter durf jij geen ruimte in te nemen?
Ik weet zo net nog niet of het zo slecht is voor de kinderen is als jij wel eens voor jezelf op gaat komen...
In een relatie geldt een heel eenvoudige regel: voor wat je samen doet heb je twee keer ja nodig. Één keer nee is echter genoeg om iets niet (samen) te doen.
Begin eens met nee zeggen
Je wil niet weten hoe vaak ik dat al heb gezegd tegen hem
Lisa80 schreef op 15-06-2022 om 20:37:
[..]
Je wil niet weten hoe vaak ik dat al heb gezegd tegen hem
En heb je dan ook daad bij woord gevoegd? Want dat is het lastigste. En dat weet ik, omdat ik het zelf nu allemaal aan het leren ben.
Ik zat waar jij zat, hoewel ik wel een fijn netwerk heb. Maar echt, ik moest volledig overspannen raken om erachter te komen dat mijn huwelijk echt niet ok was. En terwijl ik zelf nog niet eens functioneerde, zelfs tot op de dag van vandaag niet, ben ik op dat moment wel stappen gaan zetten. Ik durfde ook echt helemaal geen ruimte in te nemen, en dat wist hij. Dus als ik wel eens een poging deed, werd dat gewoon keihard gestraft met een hoop woede en/of drama of dat hij in een slachtofferrol kroop.
Toch ben ik, met een dikke knoop in mijn maag, stappen gaan zetten. Diep ademgehaald en laten weten dat het over was, en nu echt (ik had ook al meerdere keren een scheiding aangekondigd). Ik ben gaan zoeken naar een mediator en heb afspraken gemaakt. Hij ging mee maar was het er nog steeds niet mee eens dat we gingen scheiden. Vandaag de dag nog niet, trouwens.
Uiteindelijk heb ik de stap naar de advocaat gemaakt. Weer doodsbang, knoop in mijn maag, want wat zou zijn reactie zijn? En echt, alles wat je verwacht gaat het worden: boosheid, wraak, beschuldigingen, tegenwerken....het is echt geen pretje. Je moet namelijk een patroon gaan doorbreken wat er in de afgelopen jaren ingeslopen is, en wat voor hem heel comfortabel is. Want hij hoefde maar te blaffen en jij gaat terug in je hok.
Maar vanaf het moment dat jij die knop omzet en ervoor kiest dat te doorbreken (en dat is echt een actieve keuze die je met overtuiging moet maken), zul je zien dat het makkelijker wordt. De eerste stappen zet je nog met knikkende knieën, een knoop in je maag en klamme handjes. Maar met de tijd komt er meer rust in je en ga je anders reageren. Hierdoor krijgt hij weer minder grip op je.
Nogmaals, het is niet fijn. Ik zit sinds gisteren bij mijn moeder omdat mijn ex dreigde met fysiek geweld. Wij zitten namelijk ook nog steeds samen onder een dak tot eind augustus. Dat is dan precies een jaar nadat ik besloot te gaan scheiden. Ik blijf amper overeind, kan helemaal niets hebben van de kinderen en ga dan tegen ze schreeuwen, ik ben doodmoe en hyper nerveus. Maar ondanks alles voel ik wel dat ik krachtiger word en dat er uiteindelijk licht aan het eind van de tunnel is. En ik ben blij dat ik deze stap heb gezet, omdat ik heb gekozen voor MEZELF.
En ja, jouw partner heeft autisme. Maar eerlijk, daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Hij is volwassen en zou zelf moeten weten wanneer hij hulp moet inroepen. En dat is ook, juist, als hij in paniek raakt omdat hij jou kwijtraakt. Noteer het iedere keer als hij iets zegt of doet wat over grenzen gaat. Zo bouw je een dossier op. Zorg dat je een tas met wat spullen voor jou en de kinderen klaar hebt staan, zodat je ten alle tijden zo de deur uit kunt lopen en desnoods in een hotel kunt gaan slapen. Als je daar geen geld voor hebt, neem je een creditcard. Echt, een uitwijkmogelijkheid gaat jou meer vertrouwen geven om op je strepen te staan.
Ik zou ook weer aan de bel trekken bij de huisarts, desnoods een andere. Probeer vooraf concreet te maken waar je hulp bij nodig hebt. Grenzen stellen? Zelfvertrouwen? Vrienden maken en vriendschappen onderhouden? Zet het op papier en zoek uit welke professional daarbij kan helpen.
Maar het aller belangrijkste is dat jij zelf de keuze maakt en dat jij je ervan bewust bent dat er maar 1 iemand is die jouw situatie kan veranderen, en dat ben jij. Een netwerk, al dan niet professioneel, kan je steun en handvatten bieden. Maar als je die niet aangrijpt, dan kom je nog steeds nergens. En dat is, nogmaals, een keuze die jij echt alleen zelf kunt maken. En ik heb zelf ondervonden dat het kan, ook als je je zo zwak voelt.
MevrouwKrul schreef op 15-06-2022 om 21:17:
[..]
En heb je dan ook daad bij woord gevoegd? Want dat is het lastigste. En dat weet ik, omdat ik het zelf nu allemaal aan het leren ben.
Ik zat waar jij zat, hoewel ik wel een fijn netwerk heb. Maar echt, ik moest volledig overspannen raken om erachter te komen dat mijn huwelijk echt niet ok was. En terwijl ik zelf nog niet eens functioneerde, zelfs tot op de dag van vandaag niet, ben ik op dat moment wel stappen gaan zetten. Ik durfde ook echt helemaal geen ruimte in te nemen, en dat wist hij. Dus als ik wel eens een poging deed, werd dat gewoon keihard gestraft met een hoop woede en/of drama of dat hij in een slachtofferrol kroop.
Toch ben ik, met een dikke knoop in mijn maag, stappen gaan zetten. Diep ademgehaald en laten weten dat het over was, en nu echt (ik had ook al meerdere keren een scheiding aangekondigd). Ik ben gaan zoeken naar een mediator en heb afspraken gemaakt. Hij ging mee maar was het er nog steeds niet mee eens dat we gingen scheiden. Vandaag de dag nog niet, trouwens.
Uiteindelijk heb ik de stap naar de advocaat gemaakt. Weer doodsbang, knoop in mijn maag, want wat zou zijn reactie zijn? En echt, alles wat je verwacht gaat het worden: boosheid, wraak, beschuldigingen, tegenwerken....het is echt geen pretje. Je moet namelijk een patroon gaan doorbreken wat er in de afgelopen jaren ingeslopen is, en wat voor hem heel comfortabel is. Want hij hoefde maar te blaffen en jij gaat terug in je hok.
Maar vanaf het moment dat jij die knop omzet en ervoor kiest dat te doorbreken (en dat is echt een actieve keuze die je met overtuiging moet maken), zul je zien dat het makkelijker wordt. De eerste stappen zet je nog met knikkende knieën, een knoop in je maag en klamme handjes. Maar met de tijd komt er meer rust in je en ga je anders reageren. Hierdoor krijgt hij weer minder grip op je.
Nogmaals, het is niet fijn. Ik zit sinds gisteren bij mijn moeder omdat mijn ex dreigde met fysiek geweld. Wij zitten namelijk ook nog steeds samen onder een dak tot eind augustus. Dat is dan precies een jaar nadat ik besloot te gaan scheiden. Ik blijf amper overeind, kan helemaal niets hebben van de kinderen en ga dan tegen ze schreeuwen, ik ben doodmoe en hyper nerveus. Maar ondanks alles voel ik wel dat ik krachtiger word en dat er uiteindelijk licht aan het eind van de tunnel is. En ik ben blij dat ik deze stap heb gezet, omdat ik heb gekozen voor MEZELF.
En ja, jouw partner heeft autisme. Maar eerlijk, daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Hij is volwassen en zou zelf moeten weten wanneer hij hulp moet inroepen. En dat is ook, juist, als hij in paniek raakt omdat hij jou kwijtraakt. Noteer het iedere keer als hij iets zegt of doet wat over grenzen gaat. Zo bouw je een dossier op. Zorg dat je een tas met wat spullen voor jou en de kinderen klaar hebt staan, zodat je ten alle tijden zo de deur uit kunt lopen en desnoods in een hotel kunt gaan slapen. Als je daar geen geld voor hebt, neem je een creditcard. Echt, een uitwijkmogelijkheid gaat jou meer vertrouwen geven om op je strepen te staan.
Ik zou ook weer aan de bel trekken bij de huisarts, desnoods een andere. Probeer vooraf concreet te maken waar je hulp bij nodig hebt. Grenzen stellen? Zelfvertrouwen? Vrienden maken en vriendschappen onderhouden? Zet het op papier en zoek uit welke professional daarbij kan helpen.
Maar het aller belangrijkste is dat jij zelf de keuze maakt en dat jij je ervan bewust bent dat er maar 1 iemand is die jouw situatie kan veranderen, en dat ben jij. Een netwerk, al dan niet professioneel, kan je steun en handvatten bieden. Maar als je die niet aangrijpt, dan kom je nog steeds nergens. En dat is, nogmaals, een keuze die jij echt alleen zelf kunt maken. En ik heb zelf ondervonden dat het kan, ook als je je zo zwak voelt.
Dankjewel voor je verhaal. Bedankt dat je dat vertelt
Bij mij is het zo dat ik iemand nodig heb die achter me staat en vertrouwen in me heeft. Iemand waar ik op terug kan vallen. Dan zou het me wel lukken om die stappen te zetten
