Geen familiaal contact.
Hallo
Ben nieuw hier en m´n 1ste bericht.
Zal direct met de deur in huis vallen. Als iemand je doodzwijgt, hoe ga je ermee om?
M´n moeder heeft na n discussie (over m´n huwelijk) te kennen gegeven haar nooit meer te bellen. Nu bijna 4 maanden geleden. Ze neemt niet op. Ze belt ook niet. Bezoek gaat niet want woont in buitenland.
Alvast bedankt
En Biebel, en anderen.. dit is haar eerste bijdrage aan het forum. Vraagt om wat meer maatwerk, denk ik dan.
Mijn eerste indruk bij de topic was dat de TO weinig durfde te delen, uit vrees voor herkenning en een boze echtgenoot, want dan zijn de poppen aan het dansen terwijl hij ook de vader is van haar pubers.
Dus meer maatwerk is soms best ingewikkeld.
Oei, deze situatie is erg lastig. Ik vind het knap dat het je lukt om te zorgen voor de buitenechtelijke kinderen van je man. Dat zou niet iedereen kunnen.
Ik vind doodzwijgen een hele kwalijke reactie van je familie. Ik heb er ook heel veel moeite mee om dat als onmacht te zien (maar dat heeft ongetwijfeld met mijn eigen issues op dat gebied te maken die er hier nu niet toe doen). Ik snap echter wel dat ze nogal in shock zijn en zich zorgen maken over jou. Ze kunnen niet eisen dat je gaat, maar je wel aanmoedigen toch die stap te zetten. Want in feite gebruikt je man je gewoon. Ik ken ook wel voorbeelden van vrouwen die door hun familie letterlijk weg zijn gehaald bij hun partner omdat de familie er achter kwam dat er zaken speelden die niet oké zijn (geweld, machtsmisbruik, vreemdgaan). Die waren er uiteindelijk dankbaar voor.
Toch vind ik wel dat jouw positie heel kwetsbaar is en zie ik meerdere dikke rode vlaggen:
- Je hebt zelf geen inkomen, waardoor je volledig afhankelijk bent van je man.
- Je woont in het buitenland, waar je geen netwerk hebt qua familie
- Je noemt je eigen huwelijk ongezond en je man manipulatief
- Je man beweert dat hij meer van jou gaat houden als jij voor zijn buitenechtelijke kinderen zorgt. Terwijl hij blijkbaar niet genoeg van je hield om zijn heil niet buiten de deur te gaan zoeken. Tevens heeft hij het contact niet gestopt tot op heden (wat ook niet zo makkelijk is omdat ze ouders zijn, maar toch).
- Eigenlijk wilde je niet voor zijn buitenechtelijke kinderen zorgen, maar uiteindelijk doe je het dus toch (dat is echt een heel groot offer)
- Je schaamt je er dusdanig voor dat je dit hele gebeuren al een aantal jaar hebt verzwegen voor je familie
Ik ben zelf nogal van het neerleggen van de verantwoordelijkheden waar ze horen.
Dus: De zorg voor de buitenechtelijke kinderen ligt bij je man en zijn andere vlam. Blijkbaar is dat allemaal nogal lastig, maar daar hebben we het spreekwoord 'bezint eer ge begint' voor uitgevonden. Als je niet voor nog meer kinderen kunt zorgen, moet je zorgen dat ze niet op de wereld komen. Daar bestaan tegenwoordig genoeg middelen voor. En blijkbaar gaat het ook nog om meerdere kindjes. Die daar zelf ook niet om hebben gevraagd. Gaan ze er nog meer maken?
De zorg voor jou zelf, je eigen kinderen en je zelfredzaamheid ligt bij jou. Ik zou je echt aanraden om werk te gaan zoeken. Het is lekker makkelijk van je man om jou op te zadelen met de zorg voor de buitenechtelijke kinderen, want zo oefent hij macht uit. Als jij besluit te gaan werken, dan is het aan hem en de moeder van de kindjes om iets van opvang te regelen. Het is niet fair om jou aan huis te binden zodat je zijn problemen oplost én afhankelijk van hem blijft én niet jezelf kunt ontwikkelen/een eigen leven opbouwen. Wat dat betreft heeft je moeder wel gelijk.
Leene schreef op 17-02-2023 om 21:35:
Dus jij zorgt voor de kinderen die je partner heeft verwekt bij een ander? Begrijp ik dat nu goed? Dat heb je jarenlang verborgen gehouden voor je familie omdat je je schaamde. Je man ziet nog steeds zijn vriendin.
Als je mijn dochter of zus zou zijn zou ik ook de haren uit mijn hoofd trekken.
Je moeder woont in het buitenland zeg je. Heb je andere familie hier?
TO je wordt gebruikt door je echtgenoot. Wie ben jij? Wat wil je echt ? Zoek ik vredesnaam hulp voor jezelf. Al begin je maar bij de praktijk ondersteuner van de huisarts. Waar is je zelfrespect je eigenwaarde. Natuurlijk kun jij weg met je kinderen. Ik zeg niet dat het makkelijk is, helemaal niet maar als je in deze situatie blijft vernietig je jezelf. Dan ben je een schim van wie je was.
Ik kan niet oordelen over je moeder en waarom ze zo doet. Uit wanhoop denk ik.
Zou ze je willen of kunnen helpen ( of andere familie) als je een brief schrijft waarin je schrijft dat je wel weg wilt maar dit niet alleen voor elkaar krijgt. Want ze kunnen wel boos zijn maar als ze je niet willen helpen schiet het ook niet op.
Maar dan moet jij er eerst van overtuigd zijn dat je weg wilt en kunt. Echt TO ga praten met een hulp verlener of zoek het nummer van het sociaal wijkteam en doe daar je verhaal. Maar als je er helemaal niet uitkomt ga dan naar je huisarts. Wat een verhaal.. kom op TO kies voor jezelf en zoek hulp
Ja inderdaad, de grootste deel van de tijd zijn ze bij mij. Het is nu een gewoonte geworden maar het wordt me soms teveel. Ik zeg dan soms m´n gedachten maar het wordt me niet in dank afgenomen omdat ik altijd meegaand ben. Heb het goede voor voor iedereen, ben behulpzaam en heb een zwak voor kleine kindjes/baby´s. Maar mettertijd merkte ik, dat wat ik ook deed, het NOOIT genoeg was voor hem en zo ben ik in een soort web terecht gekomen door m´n goedheid. Als ik voor mezelf kies, ben ik egoïstisch en slecht. Sta ik klaar met hulp dan wordt dat als vanzelfsprekend gevonden.
Prillewits schreef op 17-02-2023 om 22:41:
Dat klinkt wel als een heel ongezond huwelijk, maar dat jij je verantwoordelijk voelt voor de kinderen en voor ze zorgt vind ik wel top hoor. Tenslotte zijn kinderen al helemaal niet verantwoordelijk voor hoe ze op de wereld komen.
Dan zitten ze al met een moeder die het niet aankan en een wegloperige vader en dan ben jij dus hun enige zekere factor? Als jij weggaat hebben ze niemand en meenemen kun je ze ook niet.
Inderdaad. Ik voel me verantwoordelijk voor hen en heb het met heel m´n hart gedaan maar soms is genoeg, genoeg. Het probleem is dat ik daarvoor niet gewaardeerd word. Door hem en zij. Zelfs hun oudste zegt soms dat ik haar moeder niet ben en niet hoef te luistern naar mij.
MMcGonagall schreef op 17-02-2023 om 22:50:
Als jij achter je keuzes staat, heeft je moeder daarmee te dealen. Wat gaat het haar aan of jij voor die kinderen zorgt en hoe wordt zij daar slechter van? Ik vind juist dat je een groot hart hebt dat je dat voor die kinderen doet.
Toevallig ken ik een dergelijke situatie van dichtbij. Dat kind is grotendeels opgegroeid bij vader en zijn vrouw, en gaat af en toe een dagje naar zijn moeder. Het is niet aan buitenstaanders om daarover te oordelen.
Ja, dat snap ik ook niet. Het is MIJN leven.
Philou schreef op 17-02-2023 om 23:30:
Had je een keuze hierin? Is het je gevraagd?
Dat hij een ander had, is me niet geveaagd. De verzorging voor de kleintjes, de eerste, wel. Maar pas een paar maanden na de geboorte wou ik haar zien. Dat was gewoon ff zien. Daarna werd het meer en meer. Kwam stilletjesaan meer verzorging bij te pas. Het begon me te irriteren toen ze m´n qualitytime binnendrongen. Nu zit ik soms geen minuut stil. Het verschil met begin en nu is dat ik in het begin werd bedankt/gewaardeerd en nu niet.
Leene schreef op 17-02-2023 om 23:39:
[..]
Tjsa je kunt het ook op een andere manier bekijken dat is waar.
Het is niet mijn bedoeling om keihard te oordelen. Zeker niet!.
Maar als ik de bijdrages van TO lees dan krijg ik daar nu toch niet een echt lekker gevoel bij. Ysenda zou jij blij zijn als je zus of dochter zo zou leven? het zou mij heel verdrietig maken, ( dat heeft echt niets met keihard oordelen te maken) en van mij hoeft mijn dochter echt niet precies zo te leven als ik zou willen. Dat kan ik helemaal niet van een ander eisen. Maar als je ziet dat iemand er aan onder doorgaat en in feite wordt gebruikt dan hoop je toch dat de schellen van de ogen vallen. Natuurlijk ken ik TO ook niet maar lees haar posting nog eens door:
Er is nog steeds contact met die andere vrouw door hem. Ze woont in zelfde app. Zij heeft zelf ook kinderen van een ander. (ze kan/kon niet alle kinderen tegelijk aan vandaar grootste deel bij mij. Ik wou het niet in het begin maar jullie kennen de mooie praatjes van mannen: dan hou ik meer van jou etc.)
Het was heel moeilijk voor mij om te accepteren maar in het begin was er vleierij en manipulatie. Tja dat is erin geslopen en m´n moeder heeft m´n ogen wat geopend. Maar weggaan kan ik niet, niet voor hem maar voor de kinderen. Ze willen ook niet dat ik wegga. Zelf heb ik geen inkomen of iets.
Dit klinkt niet goed, dit klinkt niet als iemand die achter haar keuzes staat maar meer als iemand bij wie dingen haar overkomen. Ik vind dit nogal desperate klinken. Zelf heb ik geen inkomen of iets. Dus? ... dan mag man doen wat hij wil?Maar ik kan dat mis hebben. Als TO dit wel wil dan zij het zo. En ja het is mooi als zij met overtuiging voor deze kinderen zorgt. En ik snap ook dat zij dit niet zo maar op wil geven voor de kinderen. Maar die kinderen worden ook groot niet waar? en dan? En zijn er misschien andere oplossingen te bedenken wat betreft de kinderen.
Verder schrijft ze wel dat haar moeder haar ogen wat geopend heeft. Dus blijkbaar ziet ze zelf ook wel in dat het misschien voor haar niet de beste situatie is. Het lijkt mij dat ze behoorlijk klem zit.
Dat haar moeder dan patsboem alle contact verbreekt ben ik het ook niet mee eens. Dat helpt TO helemaal niets. En hoe TO daar mee om moet gaan weet ik ook niet goed. Daar moet ik even over denken. Ik vermoed dat als zij voor man en de situatie thuis kiest het lastig wordt voor haar. Dan zou ik in ieder geval daar wat hulp voor zoeken. Ik bedoel een gesprek over het feit dat haar moeder alle contacten verbreekt omdat ze het niet eens is met de manier van leven.Nou ja TO als jij dit met overtuiging hebt gekozen en zo door wilt gaan dan moet je mijn eerdere posts maar als niet geschreven beschouwen. Dan is het buitengewoon naar dat je moeder alle contacten verbreekt en ook niet helpend voor jou. Is er dan iemand anders bij wie je kunt "uithuilen".
Maar nogmaals ik zou nog eens nadenken of je zo verder wilt en ik snap dat je niet de kinderen in de steek wilt laten maar ik zou je willen adviseren om in ieder geval na te denken over wat je zelf wilt en kunt, ook voor de toekomst.
Sterkte met alles
M´n moeder huilde toen in het vertelde en ik zei haar zich geen zorgen te maken.
Voor mezelf kiezen, heb ik nooit gedaan. Ik wil de situatie niet erger maken dan het al is. Het is niet altijd even prettig maar beter dan erger.
Zijn moeder vindt dat ook. Zijn kant van de familie wisten het langer. Heel wat traantjes gevloeid en geknuffeld en meedelijden maar dat was het. Ze vinden het erg voor m´n kinderen. En ik klaag soms bij hen maar ze halen hun schouders op. Tja had je op je strepen moeten staan in het begin, zeiden ze. Maar tegen hun broer/zoon ingaan, doen ze niet. Hij waardeert ook niet dat ze zich met z´n leven bemoeien.
Philou schreef op 18-02-2023 om 09:22:
Nou, nou!
Ja we kunnen de hele zaak ontleden maar is dat de vraag van Kers?
Kers, wat wil jij onder de gegeven omstandigheden?
Zou je weer contact met jouw moeder en familie willen of zou je meer willen? En wat zou dat zijn?
Goh, het belangrijkste is dat ik m´n moeder terug wil. Ik begrijp haar verdriet en zou het ook niet voor m´n kinderen willen maar m´n eigen vlees en bloed afschrijven? Nooit.
Biebel schreef op 18-02-2023 om 09:30:
[..]
Eerst begrijpen dan begrepen worden. Als ze weet waarom moeders dit doet kun je er of beter mee dealen (door moeder ook te negeren en bv broer rechtstreeks te benaderen) of juist moeders proberen te laten zien dat ze het verkeerd ziet.
En ja, als to hier begint over manipuleren en ik heb geen keus, dan leest dat toch echt alsof haar meer dwars zit dan alleen moeders. Dus dan is het niet raar dat ze daar ook ongevraagd advies over krijgt.
Dat manipuleren bestond, wist ik niet of beter gezegd, kende ik niet.
Eerst deed ik het uit liefde voor hem. Om te laten merken dat m´n liefde onvoorwaardelijk is (er zijn heel wat tranen gevloeid toen ik ontdekte dat er een ander was. Notabene een jongere dan mij. Maar ik werd nog gesteund door hem, geknuffeld. Zei me dat het niets zou veranderen tussen ons. Ook veel ruzie erom gemaakt.) Maar nu is alles anders. Er is geen band, leven langs elkaar heen, praten niet. Gewoon over het noodzakelijke.
Ik deed het om geliefder te zijn dan haar. Dus uit concurrentie.
Maar dat allemaal heeft niets uitgehaald. Is m´n eigen schuld. Had wat harder moeten worden.
Ik ben altijd op zoek geweest naar liefde. Van ouders, later in een man maar blijkbaar verdien ik dat niet en ik weet niet waarom. Men mag/kan niet meer goed zijn voor de medemens of men wordt gebruikt. Een " bitch" (excuses) krijgt meer waarde.
In een aantal maanden, heb ik alleen m´n kinderen nog. Beter dan niets. Maar het doet verdomd pijn dat ik door m´n eigen toedoen zoveel ben kwijgeraakt, inclusief mezelf
Kers, woont je moeder in het buitenland? Zo begreep ik het.
En jij in Nederland?
En de rest van je familie?
als je contact met je moeder terug wilt en niet 'een eigen leven" dan denk ik dat het een vlucht is en zonde van je energie. Idealiter steek je je energie in het vergroten van je zelfvertrouwen en streven naarje zelfstandigheid. Dat wil je moeder misschien ook bereiken met deze noodgreep. Want als je moeder wel contact met je heeft zet je geen stappen naar verbetering.
Ik zeg niet dat het makkelijk zal zijn. Maar wel noodzakelijk.
De kinderen komen wel terecht, maar misschien niet zoals jij denkt dat goed is. Maar misschien is dit in jouw hoofd ook argument om niet veranderen. Want veranderen kost moeite en is spannend. Maar voor jouzelf heel goed.
Gr Angela
Dat je een aantal jaar geleden gekozen hebt voor een oplossing die je toen het meest logisch of liefdevol leek, wil niet zeggen dat je daar later in je leven niets meer aan mag veranderen. Bijvoorbeeld nu, nu je merkt dat de gekozen oplossing je niets brengt en alleen maar verdrietig maakt.
Ik begreep dat jij in het buitenland zit en je moeder hier? Is daar iets van een maatschappelijk werk/betrouwbare huisarts/social services die moeders die uit nare situaties willen ondersteunen? Want als je hieruit wil kun je best wel wat hulp gebruiken vermoed ik.
Je eerste stap is, misschien wel juist door de actie van je moeder, gezet. Je bent gaan nadenken of dit voor jou een goede plek is. Dat is pijnlijk maar dapper. Hopelijk lukt het je om ook de volgende stap te nemen.
07Kers07 schreef op 19-02-2023 om 08:55:
[..]
Dat manipuleren bestond, wist ik niet of beter gezegd, kende ik niet.
Eerst deed ik het uit liefde voor hem. Om te laten merken dat m´n liefde onvoorwaardelijk is (er zijn heel wat tranen gevloeid toen ik ontdekte dat er een ander was. Notabene een jongere dan mij. Maar ik werd nog gesteund door hem, geknuffeld. Zei me dat het niets zou veranderen tussen ons. Ook veel ruzie erom gemaakt.) Maar nu is alles anders. Er is geen band, leven langs elkaar heen, praten niet. Gewoon over het noodzakelijke.
Ik deed het om geliefder te zijn dan haar. Dus uit concurrentie.
Maar dat allemaal heeft niets uitgehaald. Is m´n eigen schuld. Had wat harder moeten worden.
Ik ben altijd op zoek geweest naar liefde. Van ouders, later in een man maar blijkbaar verdien ik dat niet en ik weet niet waarom. Men mag/kan niet meer goed zijn voor de medemens of men wordt gebruikt. Een " bitch" (excuses) krijgt meer waarde.
In een aantal maanden, heb ik alleen m´n kinderen nog. Beter dan niets. Maar het doet verdomd pijn dat ik door m´n eigen toedoen zoveel ben kwijgeraakt, inclusief mezelf
Je verdient zeker wel liefde. Alleen niet van mensen die zoveel voorwaarden stellen aan contact en liefde. Je mag zeker nog wel goed zijn voor andere mensen, maar dat hoeft niet tegen elke prijs. De problemen van een ander fixen terwijl je zelf mentaal op instorten staat is niet gezond.
Probeer die liefde uit jezelf te halen. Zorg dat je aan jezelf genoeg hebt. Dan pas is er ruimte voor iemand in je leven als toevoeging, niet als noodzakelijkheid.
Eis een zekere ruimte voor jezelf op. Daar heb je recht op, zonder meer. Je bent meer waard dan hoe je nu behandeld wordt.
07Kers07 schreef op 19-02-2023 om 08:55:
[..]
Dat manipuleren bestond, wist ik niet of beter gezegd, kende ik niet.
Eerst deed ik het uit liefde voor hem. Om te laten merken dat m´n liefde onvoorwaardelijk is (er zijn heel wat tranen gevloeid toen ik ontdekte dat er een ander was. Notabene een jongere dan mij. Maar ik werd nog gesteund door hem, geknuffeld. Zei me dat het niets zou veranderen tussen ons. Ook veel ruzie erom gemaakt.) Maar nu is alles anders. Er is geen band, leven langs elkaar heen, praten niet. Gewoon over het noodzakelijke.
Ik deed het om geliefder te zijn dan haar. Dus uit concurrentie.
Maar dat allemaal heeft niets uitgehaald. Is m´n eigen schuld. Had wat harder moeten worden.
Ik ben altijd op zoek geweest naar liefde. Van ouders, later in een man maar blijkbaar verdien ik dat niet en ik weet niet waarom. Men mag/kan niet meer goed zijn voor de medemens of men wordt gebruikt. Een " bitch" (excuses) krijgt meer waarde.
In een aantal maanden, heb ik alleen m´n kinderen nog. Beter dan niets. Maar het doet verdomd pijn dat ik door m´n eigen toedoen zoveel ben kwijgeraakt, inclusief mezelf
Kers, er zijn geen handboeken bij vreemdgaan en manipulatie. Ik snap dat je de fout eerst bij jezelf zoekt, zoals iedereen die verdrietig en radeloos is omdat je wilt weten wáár je het anders had kunnen doen zodat dit niet was gebeurd en zodat je het terug kan draaien. Maar dat heb je niet in de hand en je kan alleen verantwoordelijk zijn voor die dingen die jijzelf kan bepalen en terugdraaien. Dus dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Wij zouden allemaal wel willen dat we zoveel power hebben, maar dat hebben we niet.
Wat wel helpt, en wat ook niet iedereen van ons in onze jeugd meekrijgt is een stevig gevoel van eigenwaarde. Dat komt in de vorm van liefde. Dat is geen medicijn tegen een manipulerende vreemdgaander maar helpt bij het bepalen van jouw eigen grenzen. Maar dat doet niet iemand stoppen met vreemdgaan.
