Fysieke aantrekkingskracht
Hoi allemaal,
Misschien hebben jullie mijn vorige post, "met mijn handen in het haar," gelezen.
Ik ben er nog steeds niet over uit of ik bij hem wil blijven of niet. Ik heb mijn gevoelens met hem gedeeld, echt goed gepraat hebben we niet (communiceren is moeilijk voor hem, zie mijn vorige post), maar in ieder geval weet hij hoe we er voor staan.
Hij zegt (voor de zoveelste keer) dat hij aan zichzelf zal gaan werken, trauma's verwerken en leren communiceren. Dit is iets wat hij me al meerdere malen heeft beloofd, en nooit heeft waar gemaakt, maar voordat we definitief de handdoek in de ring gooien wil ik hem deze kans nogmaals geven.
Ik heb gezegd dat we over 2 maanden nogmaals hetzelfde gesprek hebben om te kijken of we verder zijn gekomen of niet. (Na ruim 4 jaar zo voortkabbelen wil ik er niet weer maanden of jaren overheen laten gaan)
Nu doet hij weer niet echt zijn best, ookal merk ik dat hij de situatie vreselijk vind. Hij vind het erg, maar doet nog niet alles eraan om ons huwelijk te redden (hij is passief, zie vorige post)
Ikzelf ga naar de psycholoog, seksuoloog en maatschappelijk werk, omdat ik voor mezelf alles wil hebben gedaan. Maar de twijfel of ik moet blijven, blijft. En wel hoofdzakelijk door dit probleem:
Ik voel me al jaren niet meer fysiek aangetrokken tot hem. Mijn vraag: kan dit nog komen?
We zijn nog zo jong, en al vrij snel na het begin van onze relatie raakte ons seksleven in het slop. Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik aseksueel was of autistisch. Ik heb nu 2 jaar therapie achter de rug en recent de uitslag gekregen. Ik ben niet autistisch of aseksueel (zie vorige post, ik heb gevoelens voor een andere man, waar ik overigens niks mee doe omdat ik mijn man niet wil kwetsen.)
Maar het feit dat ons seksleven en huwelijk zo slecht/oppervlakkig is dat ik dit dacht over mezelf, spreekt boekdelen hoe erg het echt is. Maar ik zoek altijd eerst de reden bij mezelf en niet bij de ander. Maar misschien heb ik het teveel bij mezelf gezocht...
Dan nog, hij zegt nu aan zichzelf te willen werken, maar eerst zien dan geloven. Ondertussen moet ik me op mijn eigen vraagstuk richten. Is het mogelijk me weer aangetrokken te voelen tot mijn man? Degene waar ik mee ven getrouwd, maar die ik zie als een broer. Op het moment voelt het tegennatuurlijk wanneer hij me aanraakt, en ik vind het vreselijk. Maar het voelt gewoon.. verkeerd..
Wat denken jullie? Is het mogelijk om uit die broer zus relatie te komen na 4 jaar?
Heel eerlijk: nee ik denk niet dat je uit die broer zus relatie komt. En ik denk dat je diep van binnen wel weet dat dat zo is.
"Hij zegt (voor de zoveelste keer) dat hij aan zichzelf zal gaan werken, trauma's verwerken en leren communiceren. Dit is iets wat hij me al meerdere malen heeft beloofd, en nooit heeft waar gemaakt, maar voordat we definitief de handdoek in de ring gooien wil ik hem deze kans nogmaals geven"
Waarom? Denk je dat het nu anders zal zijn? Het komt me voor dat je er tegen op ziet de knoop door te hakken maar het de woorden geeft 'ik wil hem nog een kans geven'. Ik denk dat je moet kiezen: of je gaat door met je leven met hem, maar accepteert het hoe het nu is, of je maakt het uit. De kans dat hij verandert (en jij) is miniem. is wat ik er in lees.
Nee, als ik het zo lees zit het er echt niet meer in.
Zeker niet omdat je in gedachte al een andere man hebt, waar j e weliswaar 'niets' mee doet, maar toch...
Heb je trouwens voor je zelf helder wat hij concreet zou moeten doen zodat jij kan zeggen: 'Ja, hij doet zijn best'?
Natuurlijk zegt hij dat hij aan zichzelf gaat werken. Daarmee weet hij dat je niet bij hem weg zult gaan.
Daadwerkelijk aan zichzelf gaan werken is iets heel anders.
Korte antwoord:
nee, je komt niet meer uit de broer zus relatie.
Stop ermee, ga uit elkaar en gun jezelf een relatie met een actief seksleven.
Lexus schreef op 03-11-2024 om 01:25:
Heel eerlijk: nee ik denk niet dat je uit die broer zus relatie komt. En ik denk dat je diep van binnen wel weet dat dat zo is.
"Hij zegt (voor de zoveelste keer) dat hij aan zichzelf zal gaan werken, trauma's verwerken en leren communiceren. Dit is iets wat hij me al meerdere malen heeft beloofd, en nooit heeft waar gemaakt, maar voordat we definitief de handdoek in de ring gooien wil ik hem deze kans nogmaals geven"
Waarom? Denk je dat het nu anders zal zijn? Het komt me voor dat je er tegen op ziet de knoop door te hakken maar het de woorden geeft 'ik wil hem nog een kans geven'. Ik denk dat je moet kiezen: of je gaat door met je leven met hem, maar accepteert het hoe het nu is, of je maakt het uit. De kans dat hij verandert (en jij) is miniem. is wat ik er in lees.
Ik zie er inderdaad ook tegen op om de knoop door te hakken. Scheiden voelt zo... definitief. Ookal is dat misschien wat we nodig hebben, mocht het toch de verkeerde keuze blijken, dan is er geen weg terug.
En, heel eerlijk, ik heb geen goede baan. Ik zal degene zijn die ons thuis moet verlaten en een nieuwe huurwoning moet zoeken, omdat ik onze huidige woning niet kan betalen. En dan moet ik rondkomen van mijn lage loon. En dat maakt me doodsbang.
Ik weet dat dat misschien geen eerlijke reden is om bij iemand te blijven, en dat wil ik op deze manier ook niet. Maar ik weet nu echt niet hoe ik het moet aanpakken... dat maakt het extra moeilijk.
Pippeltje schreef op 03-11-2024 om 03:22:
Nee, als ik het zo lees zit het er echt niet meer in.
Zeker niet omdat je in gedachte al een andere man hebt, waar j e weliswaar 'niets' mee doet, maar toch...
Heb je trouwens voor je zelf helder wat hij concreet zou moeten doen zodat jij kan zeggen: 'Ja, hij doet zijn best'?
Dat heb ik wel helder voor mezelf. Hij moet professionele hulp zoeken en daar actief mee aan de slag gaan. Daarnaast moet hij uit zijn passiviteit komen, meer doorpakken, meer helpen in het huishouden en meer doen om ons huwelijk te redden.
Daarnaast zei ik hem dat hij wat meer voor zichzelf mag opkomen, tegen mij in mag gaan als hij het ergens niet mee eens is. Ik heb namelijk een sterk karakter, en heb soms tegengas nodig. Maar hij zei meteen: dat zal ik nooit kunnen.
Erg teleurstellend. Maar als dat is hoe hij het ziet dan heb ik dat accepteren. De vraag is dan: kan ik dat accepteren of ga ik weg..
Anoniemer schreef op 03-11-2024 om 06:36:
Natuurlijk zegt hij dat hij aan zichzelf gaat werken. Daarmee weet hij dat je niet bij hem weg zult gaan.
Daadwerkelijk aan zichzelf gaan werken is iets heel anders.
Klopt.. hij heeft het de afgelopen jaren vaker gezegd. Hij had zelfs een keer voor de vorm een afspraak gemaakt bij een psycholoog, om het vervolgens maanden af te wachten en verder geen afspraken meer te maken.
Gaat het nu anders zijn? Ik denk het niet. Maar hij zegt van wel
weet je. Ik heb nu 20 jaar een relatie met een man met een trauma. Ook heel lang gedacht dat dingen aan mij liggen. Maar dat is niet zo. Dat heb ik inmiddels door mijn eigen therapie wel door.
Mijn man zegt ook jaren dat hij nu echt gaat zoeken naar hulp. Maar doet het niet. Durft het niet. Durft niet geconfronteerd te worden met zijn trauma.
Ik blijf bij hem. Maar het is heel zwaar. Inmiddels 2 kinderen verder, waarvan 1 met een lichte beperking en nee, ik heb geen partner die naast me staat maar eigenlijk gewoon een 3e kind. En ik blijf bij hem omdat ik om hem geef. Niet voor mezelf. Voor hem. Voor hun. Omdat we wel fijn en respectvol met elkaar omgaan. Niet omdat er nog enige sexuele aantrekkingskracht is. Van mijn kant. Want dat is wel weg. En dat is heel verdrietig. Voor ons beiden. Want het is een goede man en doet enorm zijn best, ondanks het trauma en de belemmeringen die hij daardoor heeft. Hij weet hoe ik me voel maar blijft liever seksloos bij me dan alleen te moeten zijn. En ik kan het echt niet meer. We dealen ermee maar ideaal is het niet.
is dat wat je wilt? Ik ken je andere topic niet dus weet niet of jullie kinderen hebben, maar zo niet, denk na of wat ik heb is wat je in de toekomst wil. Soms denk ik namelijk dat ik weg had moeten gaan voor we kinderen kregen of toen ze nog klein waren. Ik heb geen spijt van mijn keuzes maar denk regelmatig aan hoeveel makkelijker en relaxter mijn leven zou kunnen zijn.
Mavelle schreef op 03-11-2024 om 09:17:
weet je. Ik heb nu 20 jaar een relatie met een man met een trauma. Ook heel lang gedacht dat dingen aan mij liggen. Maar dat is niet zo. Dat heb ik inmiddels door mijn eigen therapie wel door.
Mijn man zegt ook jaren dat hij nu echt gaat zoeken naar hulp. Maar doet het niet. Durft het niet. Durft niet geconfronteerd te worden met zijn trauma.
Ik blijf bij hem. Maar het is heel zwaar. Inmiddels 2 kinderen verder, waarvan 1 met een lichte beperking en nee, ik heb geen partner die naast me staat maar eigenlijk gewoon een 3e kind. En ik blijf bij hem omdat ik om hem geef. Niet voor mezelf. Voor hem. Voor hun. Omdat we wel fijn en respectvol met elkaar omgaan. Niet omdat er nog enige sexuele aantrekkingskracht is. Van mijn kant. Want dat is wel weg. En dat is heel verdrietig. Voor ons beiden. Want het is een goede man en doet enorm zijn best, ondanks het trauma en de belemmeringen die hij daardoor heeft. Hij weet hoe ik me voel maar blijft liever seksloos bij me dan alleen te moeten zijn. En ik kan het echt niet meer. We dealen ermee maar ideaal is het niet.
is dat wat je wilt? Ik ken je andere topic niet dus weet niet of jullie kinderen hebben, maar zo niet, denk na of wat ik heb is wat je in de toekomst wil. Soms denk ik namelijk dat ik weg had moeten gaan voor we kinderen kregen of toen ze nog klein waren. Ik heb geen spijt van mijn keuzes maar denk regelmatig aan hoeveel makkelijker en relaxter mijn leven zou kunnen zijn.
Dankjewel voor je reactie en voor je openheid.
Het is alsof ik een blik in de toekomst werp.
Wij hebben geen kinderen. Ook omdat ik weet dat ik een kind zou krijgen met een kind. Ik heb mezelf lang voorgehouden dat een kinderloos leven prima is. Maar nu ik richting de 30 ga, ga ik twijfelen. Zou ik met een andere man wel kinderen willen? Ik weet het niet zeker, maar misschien wel.
Ik ben nu al jaren meer zijn kamergenoot dan zijn echtgenote. Nu al, en ik ben nog geen 30.
Als ik jouw bericht zo lees, dan weet ik dat ik dat niet wil. Ik wil een echtgenote zijn, een partner. Geen moeder en therapeut.
Nogmaals dankjewel voor je reactie. Ik maak hieruit op dat je een enorm sterk persoon bent. Ik wens je alle goeds toe.
Je bent dus ook gewoon bang voor de praktische gevolgen van een scheiding. Soms krijg ik wel eens het idee dat veel Nederlandse vrouwen het daar van zichzelf niet over mogen hebben. Dat ze wel "mogen" beslissen over wel of niet scheiden op basis van emotionele argumenten ("het voelt niet goed'), maar dat het bijna moreel verwerpelijk zou zijn om het over praktische zaken te hebben, en dan met name over geld. Terwijl geld, en vooral gebrek daaraan, op allerlei manieren invloed heeft op hoe je leven eruit ziet.
Neem het heft in eigen hand! Richt je aandacht niet alleen op het verbeteren van je relatie, maar ook, welbewust, op het verbeteren van je financiële positie. Dan kan je over enige tijd - zeg een jaar of twee- weer eens kijken wat de situatie is en vanuit daar een keus maken. O ja, en schrijf je ook maar vast in voor een huurwoning als je dat nog niet gedaan hebt.
Scheiden hoeft niet van de ene op de andere dag, dat kan je ook voorbereiden. En misschien besluit je dan tzt dat je toch liever bij elkaar blijft, dat kan natuurlijk ook nog.
Temet schreef op 03-11-2024 om 10:17:
Je bent dus ook gewoon bang voor de praktische gevolgen van een scheiding. Soms krijg ik wel eens het idee dat veel Nederlandse vrouwen het daar van zichzelf niet over mogen hebben. Dat ze wel "mogen" beslissen over wel of niet scheiden op basis van emotionele argumenten ("het voelt niet goed'), maar dat het bijna moreel verwerpelijk zou zijn om het over praktische zaken te hebben, en dan met name over geld. Terwijl geld, en vooral gebrek daaraan, op allerlei manieren invloed heeft op hoe je leven eruit ziet.
Neem het heft in eigen hand! Richt je aandacht niet alleen op het verbeteren van je relatie, maar ook, welbewust, op het verbeteren van je financiële positie. Dan kan je over enige tijd - zeg een jaar of twee- weer eens kijken wat de situatie is en vanuit daar een keus maken. O ja, en schrijf je ook maar vast in voor een huurwoning als je dat nog niet gedaan hebt.
Scheiden hoeft niet van de ene op de andere dag, dat kan je ook voorbereiden. En misschien besluit je dan tzt dat je toch liever bij elkaar blijft, dat kan natuurlijk ook nog.
Het is meer uit een plek van, als mijn man weet dat de reden is dat ik bij hem blijf, is omdat ik het in mijn eentje financieel zwaar zou hebben, dat hij zelf dan meteen de stekker eruit zou trekken. Snap je.
Het is niet moreel verwerpelijk om vanuit de praktische kant te kijken. Het is meer dat je, als je degene bent met het lagere inkomen, het gevoel hebt dat je vast zit. En dat als je partner erachter komt dat geld is wat maakt dat je bij diegene blijft, je partner dan de beslissing maakt voor je en wil scheiden.
Hopelijk begrijp je wat ik bedoel.
Daarnaast wil ik hem oprecht nog een kans geven. Maar nog twee jaar het aankijken, misschien vanuit dezelfde situatie als waar we nu in zitten... dat kan ik niet aan.
Vanaf begin volgend jaar krijg ik een betere baan. Nog niet geweldig, maar in ieder geval beter dan mijn huidige baan. Vandaar dat ik ook tegen mijn man heb gezegd, over een maand of 2 kijken we hoe het dan gaat, en vanuit daar gaan we een plan maken. Of om samen verder te gaan, of om uit elkaar te gaan.
Omdat ik dan financieel er beter voor kom te staan.
Ik sta inderdaad al ingeschreven voor een huurwoning, alsnog bedankt voor de tip. Veel mensen houden er geen rekening mee dat ze ingeschreven moeten staan.
Eigenlijk komt het hierop neer:
De afspraak met mijn man is, dat hij voor zichzelf hulp zoekt, kijkt wat haalbaar is qua veranderen en leren communiceren. Dit stuk heb ik bij hem gelegd.
Mijn stuk is het onderzoeken of ik me nog aangetrokken kan voelen tot hem. Ik hoop via dit topic misschien iets te horen van mensen die hier ervaringen mee hebben. Die na zoveel jaar zich weer aangetrokken kunnen voelen tot hun partner, of juist niet. En wat ze hiervoor hebben gedaan.
Afgezien van het praktische deel begrijp ik echt niet waarom het nou zo belangrijk is om bij iemand te blijven als het al jaren niet werkt. Ja, je bent ook echt getrouwd en zo, maar ook: tsja, jullie hebben niet eens kinderen.
Kom op, waarom moet hij de hele tijd veranderen. Jij vindt hem (nu al langere tijd) niet leuk genoeg, zoek z.s.m. een praktische oplossing en hak de knoop door!
Dat is voor hem uiteindelijk ook echt fijner hoor.
Over twee jaar zien jullie levens er waarschijnlijk veel fijner uit. Of in ieder geval die van jou, en daar ga jij over.
(ik doe wel makkelijk over: kom op hak die knoop door, terwijl ik zelf ook bepaald geen held ben in beslissingen nemen, maar in dit geval lijkt het me wel héél duidelijk). Je gaat niet gelukkig worden van een prima huis en duidelijkheid (afhankelijkheid van geld) maar een ongelukkige relatie en veel piekeren. Ga voor de vrijheid!
ik snap die twijfel en het uitstellen wel. Het gevoel vast en gevangen te zitten en een scheiding is dan enkel de ene kooi vervangen voor de andere kooi ( andere zorgen en problemen) En dus blijf je twijfelen, uitstellen, bedenk je of het echt wel zo slecht is, wat je je kinderen/partner/familie laat doorstaan, wil je het nog een keer proberen, ga je twijfelen aan jezelf, worden de beren op de weg steeds groter, word je onzeker enz. Ik wist na 11 jaar huwelijk dat het op was, als het al ooit niet-op was geweest en heb er blijkbaar toch nog 13 jaar over gedaan om de stap te zetten. Ik had 2 kinderen van rond de 20. Je wordt gewoon heel moe van dat denken.
Dus, leer van mij en hak de knoop door als je idd je baan hebt.
Ik heb maar 1 advies aan alle vrouwen: accepteer je partner zoals hij is. In een goede relatie moet je jezelf kunnen zijn. Een ander veranderen is onmogelijk. Dat kan iemand alleen vanuit zichzelf (en eigen motivatie). Dus niet opgelegd door een ander. En zeker niet in een korte tijd.
To laat hem los. Je klinkt als zijn moeder. Hij moet van jou vanalles. Maar feitelijk moet hij helemaal niets. Hij voldoet niet aan jou eisen (echt volkomen logisch).
Stop met aan hem trekken. Scheelt direct een hoop eigen hulpverlening.
Ik vind het eerlijk gezegd ook nogal berekenend klinken.
1 Je blijft in feite bij hem voor zijn geld, dat mag hij niet weten, want dan trekt hij zelf de stekker er uit.
2 Tegen hem zeg je dat als hij aan zichzelf gaat werken jij hem weer terug wil terwijl je niet eerlijk bent over het feit dat je hem gewoon niet meer aantrekkelijk vindt en niet eens zeker weet of dat terugkomt ALS hij al de moeite neemt aan zichzelf te werken.
3 Je gaat het gesprek aan over je relatie over 2 maanden als je zelf wat meer financiele zekerheid gaat krijgen waarschijnlijk. Best manipulatief.
Ik zou zeggen: kom op: ga maar met wat minder middelen leven. Je hoeft alleen voor jezelf te zorgen: daar is vast wel een oplossing voor. beter dan hem en jezelf voor de gek te blijven houden zoals je nu doet.
