Feestdagen en 3 families
Benieuwd of er mensen zijn in dezelfde situaties om wat ervaringen te delen...
Sinds 1,5 jaar ben ik samen met mijn vriend. Hij is weduwnaar en heeft een zoon van 8 jaar.
Dit gaat heel goed met natuurlijk zijn ups en downs die erbij horen. Nu zit ik een beetje in m'n hoofd met de schoonfamilie van mijn vriend. Ik heb ze een paar keer ontmoet, hele leuke en lieve mensen. Af en toe ga ik mee naar een verjaardag of bij bijzonderheden, maar ben ook zoekende in hoever ik dit toe wil laten voor mijzelf. Ik merk toch dat het mij altijd best wat energie kost om mee te gaan. Omdat het dan nog vaak gaat over zijn eerste vrouw, wat natuurlijk logisch is. Maar het voelt dan zo dubbel en soms zijn er familieleden verdrietig. Ik vind het lastig om er dan bij te zitten. Nu komen de Paasdagen er binnenkort weer aan. En deze familie heeft een traditie om met elkaar eieren te zoeken en dat met de hele familie. Vorige week kwam er al een appje wie er allemaal kan komen, ze doen het dit jaar op eerste Paasdag midden op de dag... gecombineerd met een lunch. Nu snap ik heel goed dat mijn vriend er samen met zijn zoon naar toe wil, maar het gaat ten koste van bezoek aan onze eigen families. Ze hebben overigens wel gevraagd of ik mee ga, maar ik twijfel of ik deze keer mee ga. We weten nog niet wat mijn familie en de familie van mijn vriend gaan doen en dan zou hij dit met zijn schoonfamilie al wel plannen. Het wringt bij mij een klein beetje. Hij wil er het 'hele programma' bij zijn, en dan eind van de middag weer bij mij komen en dan evt nog naar mijn of zijn familie. Het voelt voor mij niet goed. Ergens hoop ik dat we van beide kanten wat water bij de wijn doen en bijvoorbeeld een uur of twee naar zijn schoonfamilie gaan (dan kan ik erover nadenken evt mee te gaan) maar de rest van de dag gewoon bij mijn of zijn familie zijn. Vrienden van ons vroegen ons gisteren of we tweede Paasdag met hun wat willen doen, maar dat zou nu geen optie zijn omdat we die dag moeten reserveren voor dus mijn of zijn familie. Of.. zoals mijn vriend voorstelde, kunnen we ook zaterdag naar een van onze eigen families. Pff... dat betekent een heel weekend verplichtingen... Met twee families is het soms al zoeken.. met drie wordt het helemaal lastig. Kan me dan ergens ook weer een beetje egoistisch voelen, maar we moeten hier wel een soort modus in gaan vinden.
Misschien mensen met zelfde soort ervaringen en hoe hebben jullie dit opgelost?
Bolmieke schreef op 18-03-2024 om 11:48:
Ik vind het belang van het kind het grootst, contact met niet alleen opa en oma maar ook de neefjes en nichtjes. Ik zou het juist stimuleren ipv druk op je vriend te zetten zozeer dat hij er al over denkt om het volgend jaar anders te doen. Ik vond pasen altijd een kinderfeest, knutselen, ontbijtjes, eieren zoeken
Eens, vooral met vetgedrukte. Ook ik zou hem juist stimuleren het volgend jaar niet anders te gaan doen gezien kind dan 9 is. Het veranderd waarschijnlijk vanzelf wel (het eieren zoeken) naarmate kind in de puberteit komt.
IMI-x2 schreef op 18-03-2024 om 11:51:
[..]
Eens met Bolmieke. Ik zou geen probleem maken van de 4 uurtjes en die dag gewoon zelf iets leuks gaan doen, of juist lekker thuis relaxen. Je hoeft echt niet overal samen heen, dat is helemaal niet nodig. Je hoort achteraf de verhalen wel.
Ja dit.
Het is denk ik dat ik wat moeite heb met het feit dat zij dit al zo vroeg vastzetten en dan verwachten dat de hele familie er is. Terwijl de situatie nu natuurlijk wel anders is dan toen zijn eerste vrouw (hun dochter) nog leefde. Ik begrijp heel goed dat mijn vriend er voor zijn zoon naar toe wil, dat heb ik zelf ook naar hem uitgesproken. Maar dat het vervolg is dat wij vervolgens 3 dagen naar families moeten, dat vind ik dan weer even lastig. En als dan vrienden bijv. vragen of wij op 2e paasdag mee gaan wat doen, dit niet kan omdat we de families bij langs gaan. Het is met 2 families soms al even zoeken, laat staan met 3. Ben bijna in staat om aan te geven dat we dan maar niet naar mijn familie gaan, maar dat voelt naar mijn ouders weer niet goed. Ze zien ons al zo weinig omdat we al vaak bij zijn familie zijn. Het wringt gewoon met mijn gevoel, het voelt inderdaad een beetje alsof mijn familie op de tweede plek staat. Hij gaat Pasen vieren met zijn schoonfamilie en eind van de dag nog ff langs mijn familie. En hoe gaat dit in de toekomst, als wij wellicht een eigen gezin hebben? Moeten we ons dan maar splitsen en feestdagen apart doorbrengen? Merk dat het even heel erg in m'n hoofd zit en het rationeel bekijken dan even wat naar de achtergrond schuift. Het helpt wel om hier verschillende reacties te lezen....
Het is een behoorlijke familiaire familie, dat geeft mijn vriend zelf ook wel aan.
Torenstra schreef op 18-03-2024 om 11:58:
Het is denk ik dat ik wat moeite heb met het feit dat zij dit al zo vroeg vastzetten en dan verwachten dat de hele familie er is. Terwijl de situatie nu natuurlijk wel anders is dan toen zijn eerste vrouw (hun dochter) nog leefde. Ik begrijp heel goed dat mijn vriend er voor zijn zoon naar toe wil, dat heb ik zelf ook naar hem uitgesproken. Maar dat het vervolg is dat wij vervolgens 3 dagen naar families moeten, dat vind ik dan weer even lastig. En als dan vrienden bijv. vragen of wij op 2e paasdag mee gaan wat doen, dit niet kan omdat we de families bij langs gaan. Het is met 2 families soms al even zoeken, laat staan met 3. Ben bijna in staat om aan te geven dat we dan maar niet naar mijn familie gaan, maar dat voelt naar mijn ouders weer niet goed. Ze zien ons al zo weinig omdat we al vaak bij zijn familie zijn. Het wringt gewoon met mijn gevoel, het voelt inderdaad een beetje alsof mijn familie op de tweede plek staat. Hij gaat Pasen vieren met zijn schoonfamilie en eind van de dag nog ff langs mijn familie. En hoe gaat dit in de toekomst, als wij wellicht een eigen gezin hebben? Moeten we ons dan maar splitsen en feestdagen apart doorbrengen?
Je MOET helemaal niks.
Je maakt het jezelf moeilijk door pasen als een verplicht familiebezoek te zien, maar je kunt dit gewoon afschaffen. Zeker als je logistiek in de problemen komt en niet eens iets leuks met vrienden kunt gaan doen.
Wat is er mis mee om te besluiten dat het dit jaar paaseitjes zoeken en een dagje met vrienden wordt? en verder niks?
Torenstra ik vind dat je best moeilijk doet en zo als Valeria al aangeeft je hoeft niks!
Torenstra schreef op 18-03-2024 om 11:58:
Het is denk ik dat ik wat moeite heb met het feit dat zij dit al zo vroeg vastzetten en dan verwachten dat de hele familie er is. Terwijl de situatie nu natuurlijk wel anders is dan toen zijn eerste vrouw (hun dochter) nog leefde. Ik begrijp heel goed dat mijn vriend er voor zijn zoon naar toe wil, dat heb ik zelf ook naar hem uitgesproken. Maar dat het vervolg is dat wij vervolgens 3 dagen naar families moeten, dat vind ik dan weer even lastig. En als dan vrienden bijv. vragen of wij op 2e paasdag mee gaan wat doen, dit niet kan omdat we de families bij langs gaan. Het is met 2 families soms al even zoeken, laat staan met 3. Ben bijna in staat om aan te geven dat we dan maar niet naar mijn familie gaan, maar dat voelt naar mijn ouders weer niet goed. Ze zien ons al zo weinig omdat we al vaak bij zijn familie zijn. Het wringt gewoon met mijn gevoel, het voelt inderdaad een beetje alsof mijn familie op de tweede plek staat. Hij gaat Pasen vieren met zijn schoonfamilie en eind van de dag nog ff langs mijn familie. En hoe gaat dit in de toekomst, als wij wellicht een eigen gezin hebben? Moeten we ons dan maar splitsen en feestdagen apart doorbrengen? Merk dat het even heel erg in m'n hoofd zit en het rationeel bekijken dan even wat naar de achtergrond schuift. Het helpt wel om hier verschillende reacties te lezen....
Het is een behoorlijke familiaire familie, dat geeft mijn vriend zelf ook wel aan.
Bold 1: Welkom in de wereld van de samengestelde gezinnen. Veel kinderen van gescheiden ouders maken dit mee. De enige oplossing is toch echt er zelf een beetje ontspannen mee om te gaan. Ik zou hier toch vooral het belang van het kind voorop zetten, tot het volwassen is/het een relatie krijgt. Dan veranderen de dingen vanzelf weer.
Bold 2: Daar zit volgens mij het probleem! Jouw familie is blijkbaar minder belangrijk dan de zijne, of zo ervaar jij dat. Maar dat is een keuze! Waarom zitten jullie vaker bij zijn familie? Hier zou ik wel een punt van maken als jij vaker (met hem) bij jouw familie wil zijn. Die 2 families zijn natuurlijk helemaal gelijkwaardig. Enne, jij kunt ook besluiten niet mee te gaan naar zijn familie, en gewoon naar je eigen familie gaan.
Bold 3: Dáár zou ik me nou nog even niet druk over maken. Er speelt al genoeg in het heden, en je weet toch helemaal niet hoe het allemaal gaat lopen? Je laat je negatieve gedachten en gevoelens over die mogelijke toekomst het heden verpesten. Niet doen! Ik zou het gesprek aangaan met je partner, dat jij vaker naar jouw familie wil, dat het niet in balans is nu. En daarnaast bedenken wat jij wil doen met Pasen. Als jij gezellig wat met vrienden wil doen, dan ga je dus op een ander moment naar je/zijn familie.
Bolmieke schreef op 18-03-2024 om 12:12:
Torenstra ik vind dat je best moeilijk doet en zo als Valeria al aangeeft je hoeft niks!
Dat is ook mijn gevoel. Heb TO even geloept, en dat beeld komt ook naar voren in haar andere topics...
2,5 jaar vind ik nog niet zoveel tijd eigenlijk,ik kan me best voorstellen dat het voor kinderen / vriend / familie fijn is om bij elkaar te komen en herinneringen op te halen. Daarmee blijft de moeder van het kind ook leven in zijn herinneringen.
Of jij daarbij moet zijn? Ik denk het niet, laat hun dat fijn vieren met elkaar. En trek zelf je eigen plan. Ik ken mijn vriend 2 jaar, maar we hoeven echt niet alles samen te doen. Hij gaat ook wel alleen naar zijn ouders en ik naar de mijne, dat bevalt me heel prima.
En als jij nu op eerste paasdag naar je ouders gaat als vriend en kind naar de familie van de overleden moeder gaan? Dan kost het geen extra tijd en kun je tweede paasdag ook met vrienden afspreken.
Neem het leven zoals het komt en weet dat er niet zoveel moet als jij denkt. Je hoeft niet altijd alles samen te doen en je kunt ook aangeven af en toe dat je even naar jouw ouders wil omdat je ze al even niet gezien hebt.
Jeetje, die moeder is pas 2 1/2 jaar geleden overleden. Ik kan me goed voorstellen dat de familie heel veel waarde hecht aan dit soort tradities. Misschien is het volgend jaar anders, misschien duurt het nog een paar jaar. Er zal echt wel een kentering komen. En zo niet dan zie je het wel. Gun het je vriend en zijn zoon om de banden goed te houden. Gun het zijn schoonouders om op voor hen belangrijke dagen toch samen te zijn.
Het lijkt erop of je al dingen in steen wil beitelen voor de komende tien jaar. Zo zit het leven nu eenmaal niet in elkaar. Als het goed is weten jouw vriend en zijn zoon dat maar al te goed.
Misschien zijn mijn verwachtingen ook niet realistisch. De situatie is nu eenmaal zoals deze is en dat is natuurlijk ook zo. Dat neemt niet weg dat het allemaal makkelijk en leuk is, maar misschien zit ik nog een beetje in een acceptatieproces wat deze situatie betreft. 1,5 jaar is zeker nog niet heel lang en moet ik het meer de tijd geven.
Als ik het goed begrijp, gaat dit niet over 4 uurtjes met Pasen, maar over het feit dat jij moeite hebt met (te) veel familieverplichtingen.
Ik zou je toch aanraden daar wat kritischer naar te kijken. Welke momenten zijn voor jou echt belangrijk (bv Kerst en verjaardagen van je ouders), welke zijn voor hem echt belangrijk, en waarom denk jij dat je overal samen heen moet?
Hoe vaak wil jij je ouders zien (bv 8x per jaar) en hoe vaak wil je dat je vriend mee gaat (bv 4x per jaar?)
Zelfde oefening voor je vriend: hoe vaak wil hij zijn ouders zien, zijn schoonouders zien, en hoe vaak wil jij mee?
Hoeveel weekenden zijn er beschikbaar en hoe kunnen jullie die wensen op elkaar afstemmen?
Ja, hij heeft meer familie, dat is nu eenmaal de package deal van een weduwnaar, dat zul je moet accepteren. Maar jij kunt best af en toe naar je eigen ouders op momenten dat hij naar zijn ouders of schoonouders gaat.
Denk niet in problemen, denk in oplossingen.
Ter vergelijking, ik ben nu ruim 3 jaar samen met mijn vriend.
Hij gaat elke 14 dagen met zijn dochter een middag naar zijn familie (wonen op 45 minuten rijden afstand), ik ga 2x per jaar mee: met kerst en wanneer we uit eten gaan voor zijn verjaardag. Ik vind zijn familie niet echt gezellig, en hij trouwens ook niet. Soms slaat hij een keer over, als het niet uitkomt.
Ik ga ongeveer 6x per jaar een weekend met of zonder mijn kinderen naar mijn familie (wonen op ruim 3 u rijden), hij gaat tot nu toe 3x per jaar mee. Hij vindt het bij mijn familie wel gezellig, en ik ook.
Dit zijn onze persoonlijke keuzes, op basis van wat we belangrijk vinden en kunnen opbrengen. Dat ligt voor iedereen anders.
misschien unpopulair opinion, maar ik zou ook niet met elke gelegenheid naar schoonfamilie van vriend gaan. Dat is echt iets van jouw vriend, zijn kind en zijn schoonfamilie. Ik zou het hen gunnen om te vieren wat ze willen vieren, maar zonder jou. Ik zou me een imposter voelen. Bepaalde 'bijzondere' dagen zou ik uit respect wel gaan, als iedereen dat waardeert, zoals geboortedag/sterfdag van de vrouw. Maar niet elke feestdag.
Index224 schreef op 18-03-2024 om 14:20:
misschien unpopulair opinion, maar ik zou ook niet met elke gelegenheid naar schoonfamilie van vriend gaan. Dat is echt iets van jouw vriend, zijn kind en zijn schoonfamilie. Ik zou het hen gunnen om te vieren wat ze willen vieren, maar zonder jou. Ik zou me een imposter voelen. Bepaalde 'bijzondere' dagen zou ik uit respect wel gaan, als iedereen dat waardeert, zoals geboortedag/sterfdag van de vrouw. Maar niet elke feestdag.
Het feit is juist dat ze vaak vragen of ik meekom. Wordt uitgenodigd voor verjaardagen, etc. Maar ik voel me hier zelf niet altijd prettig bij. Ik zit dan tussen een groep mensen die iets met elkaar delen, en het voelt alsof je hier niet bij hoort. Wat in zekere zin ook zo is. Maar voor zijn zoon merk ik dat hij het altijd fijn vind als ik wel mee ga, het werkt soms verwarrend voor hem als ik besluit niet mee te gaan. 'Want jij hoort toch bij mij familie nu?' Mijn vriend ziet het liefste ook dat ik mee ga, zoals ook nu met Pasen. Voor hun zou ik het misschien kunnen doen, maar tegelijkertijd vind ik het natuurlijk fijner om bij mijn eigen familie of zijn eigen familie te zijn. Dit voelt toch heel anders en soms wil je gewoon even dat het er allemaal niet is. Maar ik weet dat dit zo is en dat dit inderdaad accepteren is, het hoort bij deze relatie.
