Feestdagen en 3 families
Benieuwd of er mensen zijn in dezelfde situaties om wat ervaringen te delen...
Sinds 1,5 jaar ben ik samen met mijn vriend. Hij is weduwnaar en heeft een zoon van 8 jaar.
Dit gaat heel goed met natuurlijk zijn ups en downs die erbij horen. Nu zit ik een beetje in m'n hoofd met de schoonfamilie van mijn vriend. Ik heb ze een paar keer ontmoet, hele leuke en lieve mensen. Af en toe ga ik mee naar een verjaardag of bij bijzonderheden, maar ben ook zoekende in hoever ik dit toe wil laten voor mijzelf. Ik merk toch dat het mij altijd best wat energie kost om mee te gaan. Omdat het dan nog vaak gaat over zijn eerste vrouw, wat natuurlijk logisch is. Maar het voelt dan zo dubbel en soms zijn er familieleden verdrietig. Ik vind het lastig om er dan bij te zitten. Nu komen de Paasdagen er binnenkort weer aan. En deze familie heeft een traditie om met elkaar eieren te zoeken en dat met de hele familie. Vorige week kwam er al een appje wie er allemaal kan komen, ze doen het dit jaar op eerste Paasdag midden op de dag... gecombineerd met een lunch. Nu snap ik heel goed dat mijn vriend er samen met zijn zoon naar toe wil, maar het gaat ten koste van bezoek aan onze eigen families. Ze hebben overigens wel gevraagd of ik mee ga, maar ik twijfel of ik deze keer mee ga. We weten nog niet wat mijn familie en de familie van mijn vriend gaan doen en dan zou hij dit met zijn schoonfamilie al wel plannen. Het wringt bij mij een klein beetje. Hij wil er het 'hele programma' bij zijn, en dan eind van de middag weer bij mij komen en dan evt nog naar mijn of zijn familie. Het voelt voor mij niet goed. Ergens hoop ik dat we van beide kanten wat water bij de wijn doen en bijvoorbeeld een uur of twee naar zijn schoonfamilie gaan (dan kan ik erover nadenken evt mee te gaan) maar de rest van de dag gewoon bij mijn of zijn familie zijn. Vrienden van ons vroegen ons gisteren of we tweede Paasdag met hun wat willen doen, maar dat zou nu geen optie zijn omdat we die dag moeten reserveren voor dus mijn of zijn familie. Of.. zoals mijn vriend voorstelde, kunnen we ook zaterdag naar een van onze eigen families. Pff... dat betekent een heel weekend verplichtingen... Met twee families is het soms al zoeken.. met drie wordt het helemaal lastig. Kan me dan ergens ook weer een beetje egoistisch voelen, maar we moeten hier wel een soort modus in gaan vinden.
Misschien mensen met zelfde soort ervaringen en hoe hebben jullie dit opgelost?
Torenstra schreef op 18-03-2024 om 14:33:
[..]
Het feit is juist dat ze vaak vragen of ik meekom. Wordt uitgenodigd voor verjaardagen, etc. Maar ik voel me hier zelf niet altijd prettig bij. Ik zit dan tussen een groep mensen die iets met elkaar delen, en het voelt alsof je hier niet bij hoort. Wat in zekere zin ook zo is. Maar voor zijn zoon merk ik dat hij het altijd fijn vind als ik wel mee ga, het werkt soms verwarrend voor hem als ik besluit niet mee te gaan. 'Want jij hoort toch bij mij familie nu?' Mijn vriend ziet het liefste ook dat ik mee ga, zoals ook nu met Pasen. Voor hun zou ik het misschien kunnen doen, maar tegelijkertijd vind ik het natuurlijk fijner om bij mijn eigen familie of zijn eigen familie te zijn. Dit voelt toch heel anders en soms wil je gewoon even dat het er allemaal niet is. Maar ik weet dat dit zo is en dat dit inderdaad accepteren is, het hoort bij deze relatie.
Ik snap dat je je er niet prettig bij voelt, ik denk dat ik dat ook zo zou ervaren. Daarom zou ik mezelf er ook buiten houden. Het is heel lief dat je je een deel van die familie voelt, maar voor jou voelt dat eenmaal niet zo en dat snap ik heel goed.
Misschien moet ik ook niet zo moeilijk doen. Bij een relatie met een weduwnaar komt dit nu eenmaal kijken. Als ik jullie reacties ook lees, ik moet het ook vanuit het perspectief van zijn zoon zien. Het zijn zijn opa en oma, ooms/tantes, neefjes en nichtjes. Als zij daar een paar uurtjes zijn dan is dat natuurlijk oké. Daarna voegen we ons weer samen en vullen we het andere gedeelte van de dag wel gezamenlijk in. Het is wat het is... in de toekomst zal het vast weer andere vormen aannemen zoals hier ook al werd gezegd én wat mijn vriend ook benoemd. Zijn zoon wordt ook ouder en zal ook zelf beslissingen gaan nemen. Ik moet mij beseffen dat ik daarom niet minder voor hem ben of dat mijn familie minder is. Hij moet ook maar zien te schipperen met ineens drie families... Het knagende gevoel wat het even bij mij oproept moet ik wat mee relativeren denk ik en mijzelf hiermee niet op een tweede plek zetten, want dat is natuurlijk niet nodig. Misschien is mijn eigen onzekerheid wel gewoon het ding.
Nou daarmee bedoel ik dus niet mee dat je je gevoel opzij moet zetten. Dus als je er niet prettig bij voelt, niet gaan. Ook zoon snapt dat zijn moeder is overleden, dat dit de familie is van zijn overleden moeder. Dat jij de nieuwe vriendin van papa bent, maar geen (directe) familie van zijn overleden moeder. Dus dat jij daarom niet altijd bij feesten van deze familie aanwezig bent.
Splits het lekker op.
Jij hoeft niet mee naar de schoonfamilie van je partner. En je partner kan ook proberen een stap terug te doen en kindlief meer en meer alleen te laten gaan. Ja, op een gelegenheid waar alle andere kleinkinderen hun ouders meenemen moet 'ie natuurlijk wel gaan, maar het zou ook goed zijn als hij aanstuurt op speelafspraken en logeerpartijen bij opa en oma samen met een of twee neefjes/nichtjes in dezelfde leeftijd, zonder ouders.
En kindlief hoeft ook niet mee naar jouw familie. Lijkt me voor dat kind ook helemaal niet prettig. Hangt ervan af in hoeverre daar leeftijdsgenootjes zijn. Als die er niet zijn, verwacht ik niet dat kind een band met jouw ouders ontwikkelt.
Jij hebt nu heel "plotseling" een kind gekregen. Jij hebt geen kraamfase doorgemaakt waarin de vanzelfsprekendheid van "uitgevlogen kinderen bezoeken hun ouders en bezoeken elkaar via hun ouders" voor het eerst wordt doorbroken, waarin er een nieuwe dynamiek ontstaat waarin ouders naar hun kinderen reizen, en waarin de ouders steeds minder de spil vormen in de contacten tussen broers en zussen. En je hebt ook niet het smoesje van kraamherstel of van een huilbaby om liever niet te veel te willen reizen rondom de feestdagen. Dus je moet wat meer moeite doen om de dynamiek met je eigen familie te veranderen.
Index224 schreef op 18-03-2024 om 14:20:
misschien unpopulair opinion, maar ik zou ook niet met elke gelegenheid naar schoonfamilie van vriend gaan. Dat is echt iets van jouw vriend, zijn kind en zijn schoonfamilie. Ik zou het hen gunnen om te vieren wat ze willen vieren, maar zonder jou. Ik zou me een imposter voelen. Bepaalde 'bijzondere' dagen zou ik uit respect wel gaan, als iedereen dat waardeert, zoals geboortedag/sterfdag van de vrouw. Maar niet elke feestdag.
Ik zou dan aan haar vriend vragen welke dagen hij heel graag wil dat Torenstra erbij is. Misschien wel, misschien juist niet op de dagen die jij noemt, dat kunnen buitenstaanders niet weten.
IMI-x2 schreef op 18-03-2024 om 15:15:
[..]
Ik zou dan aan haar vriend vragen welke dagen hij heel graag wil dat Torenstra erbij is. Misschien wel, misschien juist niet op de dagen die jij noemt, dat kunnen buitenstaanders niet weten.
Dat verschilt denk ik per persoon wat iemand wel of niet fijn vindt inderdaad. Met de geboortedag en sterfdag van zijn eerste vrouw ben ik er bewust niet bij. Dat vind ik een dag voor hun, dan komt hij samen met zijn schoonfamilie. En daar geef ik hem de ruimte voor. Vind dat zelf juist het moment om even 'afstand' (niet van hem) maar van de situatie te nemen.
To bedenk dat jullie geen kerngezin maar een samengesteld gezin zijn. En er is geen gezamenlijk verleden alleen een toekomst. Jij hebt je eigen familie en daar zou ik zeker aandacht aan blijven geven. Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt met deze vriend.b
Izza schreef op 18-03-2024 om 15:31:
To bedenk dat jullie geen kerngezin maar een samengesteld gezin zijn. En er is geen gezamenlijk verleden alleen een toekomst. Jij hebt je eigen familie en daar zou ik zeker aandacht aan blijven geven. Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt met deze vriend.b
Nee, dat is ook zo. We hebben een hele leuke relatie, dus natuurlijk weet je nooit hoe het gaat met deze vriend maar we zijn samen al mooie plannen aan het maken. Dus dat zit wel goed, voor zover het nu voelt en gaat. Ik denk dat de conclusie is dat ik nog onzekerheid voel, met name door zijn verleden. Zijn eerste vrouw, die natuurlijk op haar manier, een rol blijft spelen. En dat is niet meer dan normaal. Hier moeten wij samen een balans in gaan vinden en dat gaat soms met flinke hobbels denk ik. Mijn onzekerheid moet ik wat meer een plekje geven. Als hij naar zijn schoonfamilie gaat op eerste paasdag en we hebben het over een paar uurtjes, doet dit niets af aan onze relatie of aan de band met mijn familie. Dat moet ik me denk ik meer beseffen...
Ik ben zo'n schoonfamilie kant met dus een overledene in de familie. Onze schoonzus komt altijd nog langs en wij vonden het juist erg leuk dat ze op een gegeven moment een nieuwe vriend kreeg. Eigenlijk zelfs fijn, want we wilden graag dat ze weer gelukkig werd met een nieuwe partner. Dus ik zou je aanraden vooral mee te gaan, zodat jullie elkaar steeds beter leren kennen en je ook een band met ze krijgt. Dan ga je er op een gegeven moment ook een beetje bijhoren, maar dat lukt dus niet als je je afzijdig houdt. Verder eens met de andere reacties. Als je vindt dat je te weinig bij je eigen ouders bent dan ben je daar zelf bij om daar ruimte voor te creëren.
_Anoniem_ schreef op 18-03-2024 om 15:49:
Ik ben zo'n schoonfamilie kant met dus een overledene in de familie. Onze schoonzus komt altijd nog langs en wij vonden het juist erg leuk dat ze op een gegeven moment een nieuwe vriend kreeg. Eigenlijk zelfs fijn, want we wilden graag dat ze weer gelukkig werd met een nieuwe partner. Dus ik zou je aanraden vooral mee te gaan, zodat jullie elkaar steeds beter leren kennen en je ook een band met ze krijgt. Dan ga je er op een gegeven moment ook een beetje bijhoren, maar dat lukt dus niet als je je afzijdig houdt. Verder eens met de andere reacties. Als je vindt dat je te weinig bij je eigen ouders bent dan ben je daar zelf bij om daar ruimte voor te creëren.
Wat fijn om het verhaal ook even van de andere kant te horen. Is het voor jullie niet moeilijk om de nieuwe situatie onder ogen te zien?
En voelt het voor jullie ook alsof de nieuwe partner van jullie schoonzus er bij hoort? Ik merk dat ik me soms zelfs een beetje schuldig kan voelen tegenover zijn schoonfamilie. Omdat hun dochter er eigenlijk hoort te zitten in plaats van dat ik daar zit... het voelt soms zo dubbel. En ergens wil je niet het gevoel hebben een lege plek in te nemen, omdat het voor mij voelt alsof ik me juist wil onderscheiden. Je wilt wel een unieke plek in de relatie. Lastig om dat gevoel uit te leggen, maar hopelijk een beetje begrijpelijk. Het voelt soms best ingewikkeld, terwijl ik het misschien onnodig moeilijk maak.
Het is altijd naar als iemand overleden is, maar dat mijn schoonzus een nieuwe partner vond was voor ons eigenlijk een hele grote opluchting. Echt, we juichten het bijna toe. En natuurlijk missen we onze broer (en zoon) maar dat heeft eigenlijk niets met die nieuwe partner te maken. Uiteraard blijven we wel zijn naam noemen en soms anekdotes ophalen. Maar ik denk dat, als je je erbij wilt horen voelen, die verhalen ook moet willen horen, het is de moeder van je stiefkind, en ze hoort er toch bij. En haar plek neem je toch nooit in en dat hoeft ook niet.
Ik heb trouwens ook een vriendin in jouw situatie en in hun huis staat uiteraard het portret van de moeder gewoon in de boekenkast en ook daar wordt over haar gepraat.
Het pijnlijke werd bij ons na een aantal jaren een soort bitterzoete herinnering, en jij gaat ook weer herinneringen met deze mensen maken.
Gaat dit hele gedoe niet eigenlijk over jouw gebrek aan zelfvertrouwen, Torenstra?
Daar kun je best aan werken. Er zijn boeken, cursussen, je kunt ook in therapie gaan.
Dat lijkt me heel fijn voor jou, om wat steviger in je schoenen te staan. Wat denk je er zelf van?
_Anoniem_ schreef op 18-03-2024 om 16:25:
Het is altijd naar als iemand overleden is, maar dat mijn schoonzus een nieuwe partner vond was voor ons eigenlijk een hele grote opluchting. Echt, we juichten het bijna toe. En natuurlijk missen we onze broer (en zoon) maar dat heeft eigenlijk niets met die nieuwe partner te maken. Uiteraard blijven we wel zijn naam noemen en soms anekdotes ophalen. Maar ik denk dat, als je je erbij wilt horen voelen, die verhalen ook moet willen horen, het is de moeder van je stiefkind, en ze hoort er toch bij. En haar plek neem je toch nooit in en dat hoeft ook niet.
Ik heb trouwens ook een vriendin in jouw situatie en in hun huis staat uiteraard het portret van de moeder gewoon in de boekenkast en ook daar wordt over haar gepraat.
Het pijnlijke werd bij ons na een aantal jaren een soort bitterzoete herinnering, en jij gaat ook weer herinneringen met deze mensen maken.
Wat fijn. Ik herken heel erg wat je zegt in de schoonfamilie van mijn vriend. Zij geven ook aan erg blij met mij of ons te zijn. Het neemt het gemis van zijn eerste vrouw niet weg, maar ze zeiden heel mooi dat wij voor hun nu helemaal bij elkaar horen.
En haar plek neem ik inderdaad niet in, dat is ook iets wat je niet wil, wat überhaupt niet kan. Ik merk dat ik zelf ook uniek wil zijn en dat is natuurlijk ook gewoon zo.
Bij mijn vriend in huis, waar ik nu bij in woon, staat ook een foto van zijn eerste vrouw. En dat vind ik niet meer dan logisch, helemaal voor zijn zoon. Zo ontstaan ook de gesprekjes over zijn moeder die heel waardevol zijn. Soms even lastig en dubbel, maar vooral heel mooi dat hij blijkbaar ook de vrijheid voelt om over zijn moeder te praten.
IMI-x2 schreef op 18-03-2024 om 16:28:
Gaat dit hele gedoe niet eigenlijk over jouw gebrek aan zelfvertrouwen, Torenstra?
Daar kun je best aan werken. Er zijn boeken, cursussen, je kunt ook in therapie gaan.
Dat lijkt me heel fijn voor jou, om wat steviger in je schoenen te staan. Wat denk je er zelf van?
Ja, dat denk ik wel! En ik ben sinds een paar maanden met een systeemtherapeut in gesprek, hoe ik mijn plekje binnen deze relatie maar ook in dit al bestaande gezin kan vinden. En daaruit blijkt ook wel dat daar een groot deel onzekerheid zit. Die ik niet herken bij mijzelf vanuit het verleden, maar nu lelijk de kop opsteekt. En dat moet ik me beseffen en goed dat dit hier ook wordt opgemerkt. Dat doet mij weer even beseffen dat het probleem daar vooral ligt en niet zozeer bij het feit dat hij een paar uurtjes naar zijn schoonfamilie gaat, terwijl we de rest van het héle weekend gewoon bij elkaar zullen zijn. Nu ik het hier zo opschrijf vraag ik me ook af waar ik het over heb...
Allereerst: je schrijft dat het al zo lang van te voren vastgelegd wordt. Maar Pasen is over 2 weken al bijna voorbij. Dat is toch niet zo heel lang van te voren om iets met de hele familie te plannen?
Ik vind het eerder klinken alsof jouw familie en je schoonfamilie het niet zo belangrijk vindt. Terwijl er in deze familie een mooie traditie met Pasen is. Ik weet niet hoe oud de zoon van je vriend is, maar paaseieren zoeken waar een hoop aandacht aan besteed wordt kan voor jongere kinderen een geweldige activiteit zijn, lekker dan maar een beetje rondhangen terwijl de volwassenen kletsen.
En verder: mijn perspectief is vanuit de andere familie, mijn schoonzus is overleden. Haar ouders waren heel bang dat ze mijn neefje en nichtjes niet meer zo vaak zouden zien, ze hadden een hele hechte band. Mijn zwager (de broer van m'n man) is altijd net zo vaak als voorheen bij ze blijven komen, waar ze heel blij mee waren. Ik zou het zelf ook afschuwelijk hebben gevonden om ze niet meer te zien, en een nieuwe partner was ook van harte welkom geweest.
Helaas is mijn zwager vrij snel daarna ook overleden, en is er nooit sprake geweest van een nieuwe partner. Maar een nieuwe partner, zowel bij m'n schoonzus als bij m'n zwager, was in allebei de families zeker wil geweest. Maar vooral vinden we het allemaal heel belangrijk om de kinderen te blijven zien, en waar nodig te ondersteunen. Tradities binnen de familie zijn daarbij heel waardevol. Het komt ook met enige regelmaat voor dat we dingen doen samen met de familie van m'n schoonzus.
Misschien kun je proberen om haar familie en zijn familie als losse onderdelen te zien, maar allebei als zijn familie te zien. Zeker omdat dat voor zijn zoon ook zo is.
