Familiegeheim

Je moeder heeft toch geen schuld aan wat haar ouders "deden/meemaakten"? 
Als mijn kind een moord pleegt, keur ik dat af en verwacht straf, maar het blijft mijn kind.
Als ik iets gedaan heb en mijn kind schaamt zich daarvoor, wat zou mijn kleinkind ( jij in dit geval) dan nog te schamen hebben? Ongemakkelijk, er iets van vinden: prima, maar eigenlijk doe jij nu waarom zij het al die jaren niet wilde vertellen, maar het wel moest dragen.
Als haar eigen vlees en bloed dat doet, dan de rest zeker ook. En nu is ze dat juk aan het verlichten en werpt haar nageslacht daar weer gewicht terug in.
Ik zou mild zijn naar je moeder.
Ik weet niet waar het om gaat, al heb ik een vermoeden, maar het is wel lastig meedenken zo🙂

Zelfs al was het zo schokkend als dat je grootouders fout waren in de oorlog, dan nog is dat 80 jaar geleden. Dan nog heeft je moeder daar helemaal niets mee te maken, en jij nog minder. 

Had je liever gehad dat ze het niet verteld had? Het is logisch dat je tijd nodig hebt om aan het nieuwe beeld van je grootouders te wennen- maar daar kan je moeder toch niets aan doen? Of neem je het haar juist kwalijk dat ze het 50 jaar voor je verzwegen heeft? Of is het echt omdat zij ze niet helemaal afwijst. Vind ik eigenlijk wel mooi van je moeder, dat ze ziet dat haar ouders voor haar fijn konden zijn maar voor anderen juist helemaal niet. 

Misschien helpt het je, om met je moeder te praten waarom ze zo lang niks gezegd heeft en wat dat voor haar betekende. Wat het met jou doet, om dit van opa en oma te weten. Dat kan nog heel waardevolle gesprekken opleveren met een betere band met je moeder. 
Maar boos op háár zijn omdat haar óuders heel lang geleden verkeerde zaken hebben gedaan- dat vind ik wel heel haatdragend en zuur. Maar goed, ik vind dat je gedrag en acties afwijst, zonder meteen de hele mens te veroordelen, zeker als er al jaren van mildheid overheen zijn gegaan. Bovendien geloof ik  niet dat het christelijk is om in erfzonde te geloven, maar hecht ik veel meer waarde aan vergeving.

Ik vind het niet dapper. Ik vind het namelijk ook erg belastend om een geheim door te vertellen aan één persoon en die vervolgens emotioneel onder druk te zetten om het geheim te bewaren. Dat je zelfs op een forum niet kan/durft/wil vertellen waar dit ongeveer over gaat (desnoods met gewijzigde details) betekent dat het een enorm belastend geheim is waar je moeder haar hele leven pijn van heeft gehad en dat het nu is overgedragen aan de volgende generatie, aan jou!, om daar lekker door te zieken. Ik zou het dapper hebben gevonden als de moeder had gezegd: ik kom er nu helemaal mee naar buiten. Je kan ermee doen wat je wil, het vertellen aan anderen naar eigen inzicht. Dat ze Paspop onder druk zet het geheim te bewaren, vind ik echt niet oké. Dan had ze het beter mee in haar graf kunnen nemen. Afhankelijk van wat het is, zou ik echt overwegen om te zeggen: sorry mam, ik ga hier met mensen over praten, het is mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn eigen psychische hygiëne te zorgen en dit hou ik niet binnenskamers. Jij hebt er zoveel moeite mee gehad dat je het uiteindelijk aan mij kwijt hebt gemoeten. Ik ga dat niet herhalen door pas als ik 80 ben míjn kinderen te vertellen wat er is gebeurd. Ik ga hier nú openlijk over praten. Dit stopt hier, bij mij. 

Je schrijft: "het is schokkend en zij zou er om afgewezen worden door mensen hoewel het niet om haarzelf gaat maar om haar ouders. Zij wil blijkbaar het juk van haar schouders hebben en heeft mij dit nu verteld maar veroordeeld haar ouders niet en dat stuit mij enorm tegen 
de borst"

Je moeder was nog zo jong dat zij nog jaren afhankelijk was van haar ouders en dat in een tijd waarin vrouwen juridisch en economisch niet zelfstandig konden zijn, in eentijd waarin het leven heel anders was dan nu. Houd dat alsjeblieft in gedachten. En ik denk ook dat je een onderscheid moet maken tussen de daad en de mens: veroordeel de daad, niet de mens. Je grootouders hebben iets gedaan dat zo erg was dat je moeder daar haar hele leven onder gebukt ging. Wie ben jij om haar daarom te veroordelen?
Verder ben ik het van harte eens met Mija. Je moeder kan en mag van jou niet eisen om het geheim te bewaren want dan wordt het intergenerationele trauma doorgegeven.

Mija schreef op 31-08-2022 om 09:13:

Ik vind het niet dapper. Ik vind het namelijk ook erg belastend om een geheim door te vertellen aan één persoon en die vervolgens emotioneel onder druk te zetten om het geheim te bewaren. Dat je zelfs op een forum niet kan/durft/wil vertellen waar dit ongeveer over gaat (desnoods met gewijzigde details) betekent dat het een enorm belastend geheim is waar je moeder haar hele leven pijn van heeft gehad en dat het nu is overgedragen aan de volgende generatie, aan jou!, om daar lekker door te zieken. Ik zou het dapper hebben gevonden als de moeder had gezegd: ik kom er nu helemaal mee naar buiten. Je kan ermee doen wat je wil, het vertellen aan anderen naar eigen inzicht. Dat ze Paspop onder druk zet het geheim te bewaren, vind ik echt niet oké. Dan had ze het beter mee in haar graf kunnen nemen. Afhankelijk van wat het is, zou ik echt overwegen om te zeggen: sorry mam, ik ga hier met mensen over praten, het is mijn eigen verantwoordelijkheid voor mijn eigen psychische hygiëne te zorgen en dit hou ik niet binnenskamers. Jij hebt er zoveel moeite mee gehad dat je het uiteindelijk aan mij kwijt hebt gemoeten. Ik ga dat niet herhalen door pas als ik 80 ben míjn kinderen te vertellen wat er is gebeurd. Ik ga hier nú openlijk over praten. Dit stopt hier, bij mij.

Dat staat toch nergens, dat het geheim moet blijven? Maar wat schiet je op met verder vertellen dan?

Hier een soortgelijk iets in de familie van mijn man. Zijn stiefmoeder heeft aan haar dochter, dus stiefzus van man, verteld dat mijn schoonvader waarschijnlijk niet de biologische vader is van mijn man. En dat mocht ze uiteraard niet aan ons vertellen. Daar heeft ze 2 dagen mee rond gelopen voor ze mij inlichtte. Ze heeft het eerst met mij besproken want op het moment dat stiefmoeder dit geheim deelde was man ook nog eens ernstig ziek. Hoe kun je zoiets doen vraag ik me dan af? Man was op dat moment 50, stiefmoeder was al een vriendin van de familie en wist vanaf dag 1 van de situatie, dus waarom na 50 jaar nog vertellen? Dat kan alleen maar zijn omdat ze het zelf kwijt wilde...

Mans vader en moeder zijn allebei overleden, en degene die waarschijnlijk de biologische vader is ook. Dus hij kan het nergens meer navragen. En wat schiet je dan in vredesnaam op met deze kennis? Helemaal niets. Het zet wel de relatie met zijn vader en moeder in een compleet ander daglicht. De herinneringen aan zijn ouders hebben voor een deel wel hun glans verloren. Stiefmoeder heeft hierbij totaal, maar dan ook totaal, geen rekening gehouden met de mensen bij wie ze het dumpte. Dus nu zitten er 3 mensen met kennis die ze veel liever niet hadden willen hebben, met vragen die nooit meer beantwoord zullen worden. Man en ik hebben om die reden dus ook geen tot weinig contact meer met stiefmoeder. Ik kan me daar nog wel eens een klein beetje schuldig over voelen, ze is oud, ziek en eenzaam, maar dat heeft ze toch echt aan zichzelf en haar egoïsme te danken. Wij hebben gelukkig wel nog steeds heel erg goed contact met stiefzus, die begrijpt helemaal dat wij geen behoefte hebben aan haar moeder.

Nu even on topic. Ik snap dus helemaal dat je het lastig vindt dat je moeder dit geheim met jou heeft gedeeld. Maar ik snap haar ook. Zij heeft waarschijnlijk heel haar leven geworsteld met dit geheim, en nu lukt het niet meer om het binnen te houden. Ik denk dat ze zich enorm eenzaam heeft gevoeld hierdoor. En ik snap denk ik ook wel dat ze haar ouders niet veroordeelt, het blijven hoe dan ook haar ouders en als het verder voor haar liefdevolle ouders waren is dat wat voor haar belangrijk was. Bedenk ook dat ze uit een tijd stamt dat eert uw vader en uw moeder een belangrijke leefregel was. En naar buiten toe de happy family spelen en je vuile was niet buiten hangen ook.
Wat ik denk ik zou doen is wat Mija ook zegt. Bespreek met haar dat jij niet van plan bent dit geheim te houden, omdat jij niet die verantwoordelijkheid wilt, dat jij het wel met mensen wil delen. Het is intussen ook al zo lang geleden, iedereen die het betreft en er eventueel door geraakt kan worden is allang overleden. Dus je hoeft ook niemand meer te beschermen. Of denk jij echt dat je moeder daar nu nog op afgerekend zou worden?

Ik zou proberen er met enige mildheid naar te kijken. Als de eerste emoties gezakt zijn. Misschien is het een idee om er met de praktijkondersteuner van de huisarts over te praten? Of een therapeut? Om jou te helpen ermee te dealen en je houding te bepalen? Ik zou het zo zonde vinden als het nu nog de relatie tussen jou en je moeder negatief zou beïnvloeden. Je weet ook niet hoe lang ze nog heeft.

En ja, als ze vindt dat het geheim had moeten blijven had ze het mee moeten nemen in haar graf. Maar ik kan me zo voorstellen dat het steeds zwaarder is gaan wegen voor haar, dat het voor haar heel fijn is dat ze het met iemand kan delen. En dan had ze beter via de huisarts naar een psycholoog kunnen gaan, maar voor haar generatie is dat geen voor de hand liggende route. Denk ik.

Sterkte met alle overwegingen. 

Na de post van Paspop was dit mosterd na de maaltijd 

Ik ben met Mija eens dat geheim houden een te grote last is. Dat heeft je moeder zelf gemerkt, dat moet ze haar kind niet willen aandoen. Hopelijk helpt het jou dat je merkt dat we er hier absoluut jou niet om veroordelen of aankijken; jouw grootouders hebben een foute keuze gemaakt, maar dat is niet jouw keuze. 
Dat je moeder ervoor kiest om ze alsnog te verdedigen; dat is niet tof. Maar het geeft eigenlijk alleen maar aan dat ze met het zolang geheim houden geen kans heeft genomen zich er een andere mening over te vormen. Terwijl, als je het hebt over puzzelstukjes die op hun plek vallen, jullie er blijkbaar wel door beïnvloed zijn. 
Zou zo’n gedachte jou helpen? Dat je moeder zo vastzit in het gelijk van haar ouders, omdat ze er juist altijd over heeft moeten zwijgen en dus niet de kans kreeg om er anders over te denken? Dat het zo vastzitten in je eigen gelijk ook echt wel ‘bejaardengedrag’ is; als je 80 jaar iets hebt gedacht is het best lastig om dat te veranderen. 
Gelijktijdig; als in jouw leven momenteel andere zaken meer aandacht vragen, dan kan dat ook. Dan mag je ook gerust tegen je moeder zeggen dat je het een heel naar bericht vind, tijd nodig hebt om dat te verwerken en dat je dat doet door het er met mensen over te hebben. Dat je het echt met haar oneens bent over hoe laakbaar dit gedrag was, en dat echt moet wennen aan dit andere beeld van je grootouders. 

Zij mag dan bepaald hebben wanneer ze het aan jou vertelde - het is aan jou wanneer je de ruimte voelt in je hoofd en hart om het er met haar over te hebben.

Oh, we hebben tegelijk zitten typen . Ja, de timing is dan ook wel heel erg naar, dat snap ik dus helemaal. En ik begrijp nu dat ze eigenlijk ook de standpunten van haar ouders wel deelt, of in ieder geval niet inziet dat ze terecht gestraft zijn. Daar kan ik me ook nog wel wat bij voorstellen. Zij zal als kind daar last van hebben gehad, dus in feite is zij ook gestraft. Het lijkt mij waarschijnlijk dat ze door haar ouders behoorlijk geïndoctrineerd is. Dat kun je haar dus ook niet helemaal kwalijk nemen. En omdat ze er nooit met iemand over heeft kunnen spreken, heeft ze ook nooit haar mening kunnen toetsen aan anderen.
Ja, triest dat nu jouw beeld van je grootouders en je moeder definitief aangetast is. Dat komt nooit meer goed. Maar hou voor ogen dat ze van jou hielden, ongeacht hun politieke overtuigingen.
Alsnog zou ik het niet voor me houden. Tenzij jij je er op de een of andere manier voor schaamt. Zou ik me ook goed voor kunnen stellen hoor. Maar dat hoeft natuurlijk niet, jij bent niet verantwoordelijk voor jouw grootouders en ook niet voor de mening van je moeder. Integendeel. Wees trots op jezelf dat ondanks je afkomst, jij zo goed terecht bent gekomen! Dat zou cynisch of sarcastisch kunnen klinken, maar dat bedoel ik echt niet. Loskomen van de denkbeelden en levenswijze van je ouders is hartstikke ingewikkeld. Dus compliment aan jou.

Als zij niet wil dat jij er over praat met anderen, dan had ze het niet moeten vertellen. Dat kan ze niet van jou verwachten. Ik acht de kans klein dat ze er zelf nog op afgerekend gaat worden. Wel snap ik jouw houding aangaande het straffen van haar ouders. Daar heeft zij ongetwijfeld last van gehad, maar dat maakt de straf niet onterecht. Kinderen van wie een ouder in de gevangenis zit, hebben daar ook last van. Maar dat betekent niet dat die ouder daar onterecht zit of dat we iedereen die kinderen heeft niet meer mogen veroordelen. 
Intergenerationele trauma's blijven doorwerken totdat iemand ze echt gaat verwerken.
Ik denk dat het op zich wel goed is dat ze het verteld heeft, alleen de timing misschien minder. Ze is 80, wie weet hoe lang ze nog heeft. Ze hoeft nu niet met dit geheim te sterven. 
Ik zou proberen er met enige mildheid en mededogen naar te kijken, maar ook dicht bij jezelf te blijven en je eigen keuzes te maken in het wel/niet delen van informatie.
Maar wees nou eerlijk; hoe vaak heb je het met mensen over de rol van je familie in de oorlog?

Tenzij die ouders afschuwelijke dingen hebben gedaan als Joden verraden of verzetsmensen ombrengen, snap ik je moeder eigenlijk best. Die ouders hebben zich politiek echt monumentaal vergist. Maar dat overkomt wel meer mensen. Alleen hebben de ouders van jouw moeder de pech gehad dit in een periode te doen dat dit enorme consequenties heeft gehad. Dat heeft een hoge mate van toeval in zich. Als het alleen gaat om een falend beoordelingsvermogen, zijn er veel mensen die bestraft moeten worden. Daarmee wil ik lidmaatschap van de NSB absoluut niet bagatelliseren. Maar als ‘kind van’ kan ik me goed voorstellen dat je voelt: mijn ervaringen met mijn ouders zijn veel wezenlijker dan dat stomme lidmaatschap van een politieke partij en die abstracte ideeën waar ze op dat moment nog niet het overzicht over hadden. 

Mijn opa zat in het verzet, is ondergedoken geweest in de oorlog en was pilotenhelper. Ik had als jong meisje al het gevoel: waarom eigenen wij ons eigenlijk als familie dit verhaal zo toe? Zijn kinderen, mijn ouder dus ook, vertelden dat verhaal alsof het iets over hun zei. Maar dat is natuurlijk niet zo. Natuurlijk, mijn opa was echt wel een dappere man. En er kwam ook wel flink wat toeval bij kijken en hij heeft zijn vrouw met twee jonge kinderen flink in de problemen gebracht, waar niemand het ooit meer over had. Ik had ook moeite met de eenzijdige (in dit geval jubelend positieve) kijk erop. Alleen heb je daar maatschappelijk een stuk minder wrijving van natuurlijk want er is geen geheim. Hoewel, er is sprake van dat mijn opa heeft deelgenomen aan een executie van een vermeende verrader. Dat is nooit opgehelderd. Mijn opa had in ieder geval PTSD en is na de oorlog nooit meer de oude geworden. Maar hij stond aan de goede kant van de geschiedenis en zelfs dat gefluisterde vermoeden riep trots en bewondering op in plaats van woede en haat. Maar: aan welke kant van de geschiedenis mensen uitkomen, weet je pas achteraf. 

Ik heb ooit een boek gelezen over kinderen wiens ouders fout waren in de oorlog. Ik weet niet meer zeker maar misschien was het dit boek:https://www.bibliotheek.nl/catalogus/titel.369523881.html/kinderen-van-foute-ouders/. Ik vond het in ieder geval heel indrukwekkend. Het gaf een heel ontroerend beeld van de spagaat waarin kinderen met foute ouders terechtkwamen na de oorlog. Misschien helpt het je om er iets over te lezen. 

Sjonge, ik snap dat je enorm van slag bent door dit bericht. Niet alleen het beeld van je grootouders, maar ook dat van je moeder is aangetast.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat je moeder je dit nu vertelt en daarbij weinig rekening houdt met jouw eigen (nare) situatie. Wellicht voelt ze dat ze niet zoveel tijd meer over heeft (ze is immers ver in de 80) en moet het echt van haar hart. In die situaties kunnen mensen soms wat egoïstisch handelen.

Daarnaast is er in deze tijd gelukkig wat meer nuance in de omgang met het verleden. Het is niet allemaal zo zwart-wit in termen van goed of fout. Milja verwoordde het precies goed wat mij betreft.

Neemt niet weg dat jij nu met al die gevoelens zit. Ik snap dat je je moeder nu niet wil bellen, maar het lijkt me toch goed om met haar op korte termijn hier over te spreken. Ook bij haar zal, dankzij het gesprek met jou, het verleden weer volop in haar bewustzijn aanwezig zijn. Probeer het gesprek open te houden; vragen levert vaak meer op dan veroordelingen. En mogelijk snap je dan beter waarom ze het gedrag van haar ouders altijd heeft goedgepraat.

Denk ook aan jezelf natuurlijk. Ik weet niet of je je eigen gevoelens bij je moeder kwijt kan, maar ik zou dit zeker niet voor jezelf houden. Praat inderdaad met huisarts, praktijkondersteuner of iemand anders waar je vertrouwen in hebt. Veel sterkte!