Familie-overleg
Mijn moeder is verhuis naar een zorghotel. Ze woont in het buitenland. Een huis vinden waar ze direct welkom was, bleek een hele opgave te worden, maar het is gelukt. Maar dan? De zaken moeten geregeld worden. Ze heeft een eigen huis, dus dat moet nu allemaal besproken worden. Mijn vraag gaat niet over deze inhoud, wel over de vorm. Onze kinderen stellen zich erg betrokken op. Ze zijn bereid om ook de handen uit de mouwen te steken. Ik heb het al eerder gedaan, maar ik heb weer gesteld dat ik graag wil dat de dochters ook bij het overleg overleg mogen zijn. En weer zeggen mijn zussen dat ze dat niet willen. Ze vinden dat maar raar. Kleinkinderen horen niet bij gesprekken over oma's geld te zijn.
Los hiervan bood ik onze tuin aan voor de bijeenkomst. Wederom werd dat raar gevonden. De buren kunnen dan meegenieten en dat moet je niet willen. Daar kán ik inkomen, maar toch. Dan hóren ze het een en ander, wat kunnen ze ermee? Wij hebben maar 1 buurgezin.
Dit soort meningsverschillen zijn niet nieuw,, maar de stoom komt nu alweer uit mijn oren. Ik ben benieuwd wat gebruikelijk is. Alleen de kinderen bij zo'n bespreking? Ook kleinkinderen? Andere familie?
'Er is een agenda opgesteld die de te bespreken punten omvat.' Mooi, dan kun je je alvast samen met je man en dochter voorbereiden. Concentreer je op wat zou willen en vermijd wat je vooraf bedenkt over wat je zussen zullen gaan doen of zeggen. Maak er simpele zinnetjes van die je kunt herhalen: ik wil...
Tsjor
Ik vermoed dat jouw valkuil is dat je zegt: ik wil de boeken, maar in gedachte (of in woord) daaraan toevoegt: maar jullie hebben al boeken weggehaald, zonder met mij te overleggen, jullie nemen me niet serieus en dat is altijd al zo. en dan duik je onmiddellijk een bodemloos conflict in.
Je kunt voor jezelf bedenken wat je wil: ik wil de boeken. En als daar overheen gepraat wordt nogmaals aangeven: ik wil de boeken. Je kunt ook bedenken hoe ieder kan aangeven wat zij wil. Wij deden dat met gekleurde stickertjes. Dat gaat dan over het proces: hoe kom je tot beslissingen. Ik hoop dat dat op de agenda staat.
Tsjor
Bedenk vooraf alvast goede zinnetjes als de zussen vinden dat de meerderheid het voor het zeggen heeft. Het eens worden betekent niet dat 1/3 van de zussen zich moet neerleggen bij een verschil van inzicht/mening.
Het doel moet zijn om er samen uit te komen. En dat is geven en nemen van alle kanten.
Precies: je hebt veto-recht!
Ja, dat is het goede woord. Vetorecht
tsjor schreef op 20-08-2021 om 08:20:
Ik vermoed dat jouw valkuil is dat je zegt: ik wil de boeken, maar in gedachte (of in woord) daaraan toevoegt: maar jullie hebben al boeken weggehaald, zonder met mij te overleggen, jullie nemen me niet serieus en dat is altijd al zo. en dan duik je onmiddellijk een bodemloos conflict in.
Je kunt voor jezelf bedenken wat je wil: ik wil de boeken. En als daar overheen gepraat wordt nogmaals aangeven: ik wil de boeken. Je kunt ook bedenken hoe ieder kan aangeven wat zij wil. Wij deden dat met gekleurde stickertjes. Dat gaat dan over het proces: hoe kom je tot beslissingen. Ik hoop dat dat op de agenda staat.
Tsjor
Je hebt een punt. Ik ben inmiddels zo zwaar geïrriteerd dat ik op alle slakken zout dreig te leggen. Ik heb nu het voordeel dat ik als eerste in het huis kom. Ik kan zondag vragen of ik iets voor ze mee kan nemen.
GinnyTwijfelvuur schreef op 20-08-2021 om 11:58:
Precies: je hebt veto-recht!
Ik heb nu en hele irritante ik in beeld. "VETO!" 😄
Nalatenschap
Eens overleed mijn sigaret rokende oom. Mijn moeder nam een groot deel van zijn meurende boeken mee naar huis want ze kon hem niet los laten. Die boeken hebben jaren onaangeraakt in huis gestaan, tot grote ergernis van mijn vader. Toen we mijn moeder verhuisden naar zorgwoning, zijn al die stinkende boeken van haar broer en al haar zwaar verouderde pannen, inkomplete servies, grauwe lakens etc etc weg gedaan. Haar verhuizing was als een nieuwe start met opstapstoel, nieuw beddengoed, nieuwe plantjes en mooie foto lijstjes etc. Dus beetje oud maar aangevuld met nieuw.
Geen van haar kinderen hebben, op de stofzuiger na, iets mee naar huis genomen; straks zouden, net als bij mijn moeder, mijn kinderen de oude spullen van oma alsnog bij de vuilnis zetten als ik naar zorgwoning zou verhuizen.
(Het enige wat ik wel graag gehad had, de ring met blauwe steen die ze mij had toegezegd, is door mijn zus ingepikt. Alleen ontkent deze dat terwijl ze ook de ring met de groene steen heeft, ze heeft namelijk twee dochters. Maar ik heb besloten voor mijzelf een mooie ring te kopen wanneer het blijft knagen.)
Deze post gaat dus over het moeite hebben met loslaten van materialistische zaken om zo je moeder toch een beetje dichter bij je te hebben. Maar je hebt je moeder dichter bij je als er een mooie foto van je moeder samen met jou aan de muur hangt en/of als je een van haar kettingen draagt. Daar heb je m.i. geen hele koffer voor nodig.
Maar ik begrijp de strijd met zussen. Zo draagt mijn moeder een ketting, die ik graag na overlijden ipv de ring, ontvang. Alleen heb ik er moeite mee die ketting nu al van haar hals te halen en tegen een kale hals aan te kijken, alleen maar uit angst dat mijn zus mij weer voor is.
Dus erfenissen kunnen idd uitgroeien tot grote ruzies.
Dus zet de joker in voor datgene wat echt de moeite waard is.
Overleg is geweest.
Niemand heeft het dochter debacle nog aangeroerd. De sfeer was goed. De taken zijn verdeeld. En er is ons nu meer duidelijk over wat iedereen verwacht en de situatie is.
Mijn conclusie is wel nóg meer dat dochter er juist wel bij had moeten zijn, vanwege de hele praktische zaken. Waar ligt wat, wat mag weg, hoe dan? enz.. Ik hoorde niets wat té gevoelig was. Dus tja, ach, zucht.
Fijn toch? Kun je nu opgelucht zijn? Tsjor
tsjor schreef op 23-08-2021 om 09:52:
Fijn toch? Kun je nu opgelucht zijn? Tsjor
Ik denk dat ik pas echt opgelucht ben als het huis verkocht is en het daar en de inhoud ervan niet meer over hoeft te gaan. Maar we lijken het, op wat gemorrel over een aantal spullen na, op dat gebied redelijk eens.
inmiddels ben ik terug van weggeweest. We hebben veel kunnen opruimen. Her huis staat bijna te koop en dan maar afwachten.
Mijn moeder zit goed in het verzorgingshuis. Ze vindt dat zelf ook. Ze vond het heerlijk dat we op bezoek waren.
Wat de zussen betreft, blijft het wat op eieren lopen, het is niet anders.
'Wat de zussen betreft, blijft het wat op eieren lopen, het is niet anders.'
Maar wel goed dat jullie deze hobbel hebben genomen. Kan het ooit anders worden? Wie weet. Veel zal afhangen van ieders ervaringen in de toekomst. Vooralsnog is dit wat het is, zussen. Niet je vrienden, niet je buren, niet de mensen die je zelf hebt uitgekozen, maar de mensen met wie je een verleden draagt, dat in ieders beleving waarschijnlijk heel anders is, wat voor jou niet gemakkelijk is. Maar zij zijn de enigen met wie je dit draagt.
Fijn dat het zo goed gaat met je moeder.
Tsjor
