Familie-overleg
Mijn moeder is verhuis naar een zorghotel. Ze woont in het buitenland. Een huis vinden waar ze direct welkom was, bleek een hele opgave te worden, maar het is gelukt. Maar dan? De zaken moeten geregeld worden. Ze heeft een eigen huis, dus dat moet nu allemaal besproken worden. Mijn vraag gaat niet over deze inhoud, wel over de vorm. Onze kinderen stellen zich erg betrokken op. Ze zijn bereid om ook de handen uit de mouwen te steken. Ik heb het al eerder gedaan, maar ik heb weer gesteld dat ik graag wil dat de dochters ook bij het overleg overleg mogen zijn. En weer zeggen mijn zussen dat ze dat niet willen. Ze vinden dat maar raar. Kleinkinderen horen niet bij gesprekken over oma's geld te zijn.
Los hiervan bood ik onze tuin aan voor de bijeenkomst. Wederom werd dat raar gevonden. De buren kunnen dan meegenieten en dat moet je niet willen. Daar kán ik inkomen, maar toch. Dan hóren ze het een en ander, wat kunnen ze ermee? Wij hebben maar 1 buurgezin.
Dit soort meningsverschillen zijn niet nieuw,, maar de stoom komt nu alweer uit mijn oren. Ik ben benieuwd wat gebruikelijk is. Alleen de kinderen bij zo'n bespreking? Ook kleinkinderen? Andere familie?
ook eens met Temet. 
Ik probeer op iedereen te reageren.
Wat het boos zijn betreft, dat komt vooral omdat we regelmatig zo anders tegen van alles aankijken. Een voorbeeld: ik hecht aan spullen die ik nog van vroeger ken, zij niet. Zonder overleg werden er vorige week al boeken weggedaan, want wat moet je daar nu mee? En dan komt er dus stoom uit mijn oren. Dat ik het ervoor over heb om een extra koffer mee te nemen, ja dat kost extra, vinden ze bezopen. Ik verwacht dat er nog vaker stoom uit mijn oren gaat komen als dit zo doorgaat.
Wat de verkoop van het huis betreft, moet er sowieso met de makelaar overlegd worden wat haar inschattingen zijn en in hoever wij mee kunnen gaan met haar adviezen. Het komt erop neer dat het twee kanten op kan gaan. 1. Mijn moeder leeft op van haar verblijf in het zorghotel en leeft vrolijk 10 jaar door. Dan gaat de opbrengst van het huis daar volledig aan op en zal mogelijk niet toereikend zijn. 2. Ze leeft niet lang meer en als het huis dan onverkoopbaar blijkt te zijn, zitten wij met een probleem. En dat is niet ondenkbaar. Piekfijne huizen van buren hebben heel lang te koop gestaan.
Schoonmaken en in de verkoop zetten, meer kunnen jullie nu niet doen. Of je moeder nog 3,5 of 10 jaar leeft, staat daar nu toch los van?
Of het huis lang te koop staat ligt mede aan de prijs, de ligging en staat van onderhoud, de makelaar kan dat goed inschatten. Als het niet verkocht wordt kunnen jullie het misschien verhuren?
Moet je moeder haar verblijf in het tehuis uit eigen middelen betalen, heeft ze AOW, tegemoetkomingen, zit er nog veel hypotheek op het huis?
Toch proberen de hoofd van de bijzaken te filteren. Ook kan een mens niet alles bewaren, veel spullen van je moeder zullen idd weg moeten. Ze woont ver weg, misschien kunnen er spullen naar een plaatselijk goed doel zodat jij er ook vrede mee hebt?
Het zijn emotionele tijden, voor jullie ook. Vooral een hele verandering voor je moeder, verhuizen en afhankelijk zijn van zorg.
Als ze er ooit niet meer is moet je verder met je familie, dat zou ik in mijn achterhoofd houden. Kleine dingen, bijzaken, kunnen door emoties gaan overheersen, meestal is het dat niet waard.
Sterkte met al het geregel, het kost veel energie.
'Ik voel me ondanks dat ik inmiddels beter zou moeten weten, toch
teleurgesteld dat alles bij voorbaat al zo ingewikkeld wordt gemaakt.' Heb je wel in de gaten dat je zelf een grote bijdrage levert aan die ingewikkeldheid? als de middelste zus nu 'plotseling' inschikkelijk is, dan ga je daarover nadenken en zoek je daar bedoelingen achter.
Wat betreft de jongste zijn, ik ben de oudste en ik vind het ook heel ingewikkeld als iemand steeds aangeeft het gevoel (!) te hebben niet serieus genomen te worden. Dat legt zo'n ingewikkelde claim op het gesprek.
Ik zie wel een procedureprobleem: mannen erbij vanwege de uitvoering en jij kinderen erbij vanwege de uitvoering. Boeken die al weggehaald zijn. Daar gaat iets aan vooraf: het gesprek over: wat gaan we doen, hoe gaan we spullen verdelen, hoe gaan we om met de verkoop van het huis. Pas daarna komen uitvoeringsvragen aan de orde.
Het allermooiste zou zijn als de drie zussen met elkaar enkele dagen in het huis zouden verblijven en daar alles zouden kunnen bespreken, inclusief wat oude irritaties. Daarna komt pas de uitvoering. Jullie hebben de tijd, dus waarom niet.
Wij hebben stickertjes geplakt op spullen die we graag zouden hebben. Als er twee of meer stickertjes waren, dan werd er gesproken. Ondertussen moest iedereen zelf zorgen voor opruimen en vervoer.
Tussen mensen zijn er verschillen, niet iedereen is zoals jij bent. De een is wat sneller, egoïstischer, zakelijker dan de ander. Je kunt niet verwachten dat zulke verschillen verdwijnen. Je kent je eigen zwakheden, dus je kunt wel profijt proberen te trekken van wat anderen dan beter kunnen. Waar je jezelf dwars zit zul je zelf een andere strategie moeten bedenken. Dat kunnen anderen niet voor je oplossen.
Tsjor
wil40 schreef op 16-08-2021 om 08:57:
Schoonmaken en in de verkoop zetten, meer kunnen jullie nu niet doen. Of je moeder nog 3,5 of 10 jaar leeft, staat daar nu toch los van?
Of het huis lang te koop staat ligt mede aan de prijs, de ligging en staat van onderhoud, de makelaar kan dat goed inschatten. Als het niet verkocht wordt kunnen jullie het misschien verhuren?
Moet je moeder haar verblijf in het tehuis uit eigen middelen betalen, heeft ze AOW, tegemoetkomingen, zit er nog veel hypotheek op het huis?
Toch proberen de hoofd van de bijzaken te filteren. Ook kan een mens niet alles bewaren, veel spullen van je moeder zullen idd weg moeten. Ze woont ver weg, misschien kunnen er spullen naar een plaatselijk goed doel zodat jij er ook vrede mee hebt?
Het zijn emotionele tijden, voor jullie ook. Vooral een hele verandering voor je moeder, verhuizen en afhankelijk zijn van zorg.
Als ze er ooit niet meer is moet je verder met je familie, dat zou ik in mijn achterhoofd houden. Kleine dingen, bijzaken, kunnen door emoties gaan overheersen, meestal is het dat niet waard.
Sterkte met al het geregel, het kost veel energie.
Zolang ze in Spanje blijft moet ze het zelf betalen, dan is het geld van het huis voor lang toereikend.
Als we haar toch nog hierheen kunnen halen zou dat op zich de beste oplossing zijn, qua kosten, maar ook dat we haar vaker kunnen bezoeken, maar ze ziet dat zelf nu nog niet zo zitten. Veel te koud hier.
Ik kan me er best iets bij voorstellen dat als je al heel lang in een ander land woont dat je je daar thuis voelt. Ik denk dat als je als kinderen het eens kunt zijn dat jullie moeder een goed verzorgde oude dag moet hebben, in ieder geval de neuzen dezelfde kant op, dat het goed komt.
En je moeder heeft gelijk, de warmte in Spanje is heerlijk voor het broze oude lijf
Ik zou ervoor waken dat een eventueel schuldgevoel dat jullie voelen als zij daar wil blijven (en je kunt niet genoeg daarheen), niet gecompenseerd wordt door aan te dringen op verhuizen naar NL.
Gr Angela
Angela1967 schreef op 17-08-2021 om 10:14:
Ik zou ervoor waken dat een eventueel schuldgevoel dat jullie voelen als zij daar wil blijven (en je kunt niet genoeg daarheen), niet gecompenseerd wordt door aan te dringen op verhuizen naar NL.
Gr Angela
Nee schuldgevoel speelt daar niet in mee. Daar zit een flink stuk eigenbelang bij. Dit op en neer gereis is echt niet fijn en we kunnen haar nu niet voldoende bezoeken. Je kunt stellen dat het eigen schuld dikke bult is, maar de praktijk is toch dat je er nu weinig aan hebt om haar dat nog na te dragen. Ze merkt nu de consequenties van een beslissing die ze waarschijnlijk voor een groot deel genomen heeft omdat mijn vader dit wilde. Ik vind het dus toch sneu.
Je moeder wil zelf nu niet terug naar Nederland, mede om het klimaat. Wat is er dan precies sneu? Heeft ze daar helemaal niemand? Geen sociaal kringetje opgebouwd in de loop der jaren?
Is ze eenzaam?
Ixia. schreef op 17-08-2021 om 10:23:
[..]
Nee schuldgevoel speelt daar niet in mee. Daar zit een flink stuk eigenbelang bij. Dit op en neer gereis is echt niet fijn en we kunnen haar nu niet voldoende bezoeken. Je kunt stellen dat het eigen schuld dikke bult is, maar de praktijk is toch dat je er nu weinig aan hebt om haar dat nog na te dragen. Ze merkt nu de consequenties van een beslissing die ze waarschijnlijk voor een groot deel genomen heeft omdat mijn vader dit wilde. Ik vind het dus toch sneu.
Zij wil toch niet terug? Dus jullie zullen misschien minder vaak haar kunnen helpen omdat het te ver weg is. En dat moeten jullie allemaal accepteren zonder haar dan maar naar Nederland te halen. Dat bedoel ik met 'schuldgevoel'. Zij wil daar blijven en jullie moeten accepteren dat je dus dingen los moet laten.
Gr Angela
wil40 schreef op 17-08-2021 om 22:51:
Je moeder wil zelf nu niet terug naar Nederland, mede om het klimaat. Wat is er dan precies sneu? Heeft ze daar helemaal niemand? Geen sociaal kringetje opgebouwd in de loop der jaren?
Is ze eenzaam?
Ze is daar totaal alleen. Een belangrijke oorzaak was mijn vader. In eerdere draadjes over narcisten, was mijn vader mijn ervaring daarmee. "Wij vermaken ons best met ons tweeën, hè mam?" Ja natuurlijk, ja hoor... Na het overlijden van mijn vader leken buren beseft te hebben dat mijn moeder nu vrij was om het anders te doen. Er leek iets te ontstaan van meer contact met buren en dat vond mijn moeder eigenlijk best leuk. Maar toen kwam corona.
Ze is twee keer van de vloer geschraapt, sorry voor dat woord, door de politie. Ze is heel erg angstig geworden om zo aan haar eind te komen. De laatste keer had zo kunnen aflopen en heeft dit alles ook in gang gebracht. Daarom is ze meegaander dan eerder en woont nu gelukkig niet meer thuis.
Het tehuis heeft ervaring met repatriëring en dat kan van daaruit alsnog gebeuren. Dat komt allemaal nog ter sprake, het is nu nog niet uitgesloten. Ik snap dat ze liever niet terugkomt. Ze is oud, kwetsbaarder, dus een ander weertype kan verkeerd vallen.
Als ze nu in een tehuis zit - ik heb niet alles helemaal gelezen - dan zit ze daar niet alleen en dan is de kans aanwezig dat ze daar nieuwe sociale contacten ontwikkelt en mogelijk flink opbloeit. Ze zal de eerste niet zijn bij wie het zo gaat.
Groeten,
Temet
Normaal zou ik ook zeggen: geen kinderen erbij en bij voorkeur ook geen partners.
Maar gezien de situatie van je man is het nu anders.
Als de zussen hun partner meenemen, dan vind ik dat jij zelf mag kiezen of je je man meeneemt of je oudste dochter. Allebei de dochters en ook je man is dan te veel.
Leg uit dat jij net zoals zij met z'n tweeën wil zijn en dat jouw man niet de juiste ondersteuning kan geven.
En maak tijdens het overleg afspraken over wat er wel of niet weg mag gedaan. Jij wilt graag zelf bepalen wat jij nog wil hebben, al vinden zij dat onzin.
Als verhuizen naar Nederland geen haast heeft is de nieuwe situatie een kans geven misschien het beste. Te snel wederom verhuizen, en nog wel terug naar Nederland op korte termijn, kan ook teveel zijn voor haar.
Eerst het huis verkopen en haar oude dag veilig stellen en kijken hoe het volgend jaar met haar gaat. Wat Temet zegt, wie weet bloeit ze daar op onder de aandacht en goede zorg. Terug naar Nederland blijft een optie, ook fijn voor jullie om te weten dat die mogelijkheid er is.
Eens met de laatste reacties.
Jullie verwoorden hoe ik er in sta. De zussen zitten op een andere planeet, zo ervaar ik het. Op het onbeschofte af. Ik had hub buiten de grotere familie appgroep om toch uitgelegd wat maakt dat ik de dichter er bij wilde. Na een aantal dagen geen reacties gekregen te hebben, keek ik maar eens if ze het gelezen hadden. En ja hoor. Ik deed of ik dat niet wist en zei in de grote groep dat ik ze iets gestuurd had.
"Ja dit had ik gelezen. Het is een lang verhaal over wat voor mij allang duidelijk was daarom heb ik er hier niet meer op gereageerd.
Ik denk dat je een beetje meer zelfstandigheid moet aanboren.
Het draait hier in feite om ons drieën. En iedereen draagt naar kunnen zijn steentje bij in dit proces."
Waarop ik reageerde met, inderdaad om ons drieën, de praktijk is 5. Deze zus herhaalde later nog eens dat mijn zelfstandigheid opgevijzeld moest worden en daarmee was de kous af. Ik moet er weer van zuchten. Ik heb daarop gereageerd met dat het totaal niet om mijn zelfstandigheid gaat, maar om een gelijkwaardige verdeling over personen. Zij met 2, ik in hoofdzaak met alleen mezelf, dat is niet gelijk. Het dringt niet door, het wordt gewoon niet begrepen, ook al denken ze van zichzelf van wel.
Maar goed, om de lieve vrede heb ik gezegd dat ik het voor nu verder laat rusten. En het zou waarderen als ze het tijdens de bijeenkomst laten rusten. Anders ontplof ik alsnog, zeg ik nu tegen jullie en sta ik ook niet voor de reactie van man in.
