Eigen schuld dikke bult

Deze ochtend werd ik wakker ( ben op het werk) blij dat het een mooie dag wordt, content ook dat het tot nu toe beter gaat dan verwacht. Maar dan plots, komende van het niks dit: geen moment heb ik me afgevraagd wat dit met hem doet en doet dit wel iets met hem?? zou ik me beter voelen door te weten dat ook hij nu door een lastige periode gaat, kiezen is ook altijd verliezen tenslotte. Nee, natuurlijk moet ik me daar niet mee bezig houden, maar het is ook onmogelijk om niet even weer vol al dit te beseffen: ik ga hem nooit meer zien of spreken. Al was het not Ment to last, het blijven drie jaren dat we elkaar wel leuk vonden.

Nee, hij blijft geblokkeerd en ik ga gewoon verder, maar momenten als deze komen wel even hard aan, als een misgetrapte bal.

Doet deugd het hier even te noteren, zonder meer

Dat hij weer contact ga opnemen, is zeker, daar maak ik me geen illusies over. Deze man is als een pitbull, hij laat niet zomaar los, het gaat erom dat ik dat kan en doe, wat hij doet moet hij zelf weten. Ik ben dom geweest, want wat ik nog niet heb vermeld is dat het al eens even uit is geweest, een maand of 5, hij deed plots heel raar, ik kon er toen de vinger niet opleggen en hij is er nooit open over geweest. Maar het gaf toen rust, want ik kon gewoon niet voldoen aan zijn wens, trouwen en nog 1kind met hem. Plots kwam hij terug en uiteindelijk gaf ik toe, we begonnen weer iets en voila, hier zijn we dan. Maar geen 3de keer he, dus heb ik een nieuwe nummer genomen, terwijl ik mijn oude al had sinds mijn 17de😞, hij weet me wonen natuurlijk, maar dat zien we tegen dan wel. Ik ben echt klaar met hem, dat weet ik wel zeker, de onzekerheid was op het laatst moordend, het voelde als mee doen in een wedstrijd en ik won het niet, ik kan tegen mijn verlies

Nou ja, volgende week komt er een deurbel met camera, lijkt overdreven, maar ik ken hem te goedmeer kan ik niet doen om hem te ontmoedigen. Hij moet rust zien te vinden met zijn keuze en ik wil verder met mijn leven.

wel wel wel. Uiteraard kwam hij terug, geheel volgens verwachting. Aan alles gedacht, behalve dat hij me kon mailen als alle andere manieren niet hielpen. En jawel, ik kan me niet eeuwig opsluiten en daar stond hij dan, in mijn straat. Niet agressief, maar kwam verhaal halen. Mij leek het volledig logisch dat het contact stopte zei ik hem. Hoe kon ik zo lang zo blind zijn...hij was compleet verrast, had dit niet zien aankomen🤨 dat hij nu alles kwijt was, hij nu zoveel stress ervaarde dat hij nog meer ging roken, slecht slapen. Jammer zei ik hem, je komt er wel overheen, jouw telefoontje heeft me wakker gemaakt, dat ik moest kiezen voor mezelf, jij zou dat nooit doen. Dikke spijt zei hij, dat hij had gebeld, als hij had geweten dat ik me definitief van hem zou vrijmaken, had hij het niet gedaan.  Even kort: de verloving is afgesprongen, zij beviel hem niet en hij haar niet...tja. en de maanden dat hij ooit eens verdween, was er toen ookal een poging bij een andere en dat sprong ook af, toen had ik al zo'n gevoel dat hij loog...maar kijk, geen derde keer. Nu pas besef ik in wat voor stress situatie ik al die tijd heb gezeten, diep van binnen wetende dat als hij mij echt had gewild, hij zijn enge cultuur naast zich zou neerleggen. Hem veel liefde gewenst, oprecht, maar deze meid checkt uit. Oja, dat hij de volgende keer een pv mag verwachten, gedaan is gedaan.
Ik hoop hier nooit meer te moeten terug komen, tenzij met iets leuks😀

wat hij zegt en doet zijn twee verschillende dinges. Hij zegt met mij te willen trouwen, maar daar zijn voorwaarden aangekoppeld: moslima worden, zonder dat te worden, is er geen sprake van een huwelijk in zijn ogen. En daarbij, ondertussen was hij wel bezig een ander te zoeken uit zijn eigen land. Nee, mijn ogen zijn op tijd open gegaan. Hij heeft me aan het lijntje gehouden, dat besef ik nu.

Dank je. Wat het ook is of was, alle verandering moest vanuit mij komen. In de praktijk weet ik dat zij andere religies niet erkennen, als het puntje bij paaltje komt, moest ik plooien. Maar goed, voor mij is het afgesloten, hoe jammer ook, dinges des levens en verder.

Wat jammer, dit gaat niet om racisme, maar om hindernissen die helaas iets in de weg stonden dat anders mooi had kunnen zijn. Ik heb altijd hem gezien, los van alles. Dat zei hij zelf maanden voordien, hij zei jij bent het mooiste dat mij is overkomen. En hij heeft ook gewoon een voorkeur voor donker, maar dat rijmt allemaal niet in zijn wereldje en dat is jammer. Maar zoals ik al eerder zei, ik leg me erbij neer, ik zou hem nooit vragen om te kiezen, als hij kiest moet hij dat voluit van uit zichzelf doen. En kan dat niet, Tant pis voor mij, verder, hoe pijnlijk ook. Maar vergist je niet, binnen de muren van hun veiligheid worden er zeer enge dinges gezegd. Zelf werk ik voor een katholieke organisatie. Kort geleden hebben wij een gezin uit Afghanistan opgevangen ( hij is ook Afghaans) ik vroeg hem, zouden jullie dit ook voor ons doen, wij met onze eigen god? Hij zei nee, wij zouden geen katholieke gezin zo liefdevol ontvangen. Ik wil niet dat dit een zij tegen ons wordt. Het ging erom dat wij beiden niet konden zijn, te veel beren op de weg zoals jullie Nederlanders het zo mooi zeggen. Spijtig, maar het zij zo. Als we bloeden, bloeden we met zijn allen rood, en we gaan allemaal dood en dan maakt het allemaal niks meer uit.