Door met relatie naar vreemdgaan
Een jaar geleden ontdekte ik dat mijn partner meer dan een jaar was vreemd gegaan. Mijn wereld stortte in en inmiddels heb ik alle hoeken van mijn emoties gezien. Na therapie (individueel en relatie) kwam veel naar boven en hebben we meer begrip naar elkaar gekregen.
Gebrek aan connectie was een van de redenen dat hij ervoor openstond en ik emotioneel ook afstand nam.
Maar toch. Ik kan het rationeel prima begrijpen maar emotioneel schiet ik
regelmatig in zwarte en negatieve gedachtes. Met name gericht op haar. Ik probeer van alles het los te laten maar blijf dit erg moeilijk vinden.
Hij heeft het contact met haar direct compleet verbroken en voor hem is het voorbij. Waarom lukt het mij dan niet?
Ik tip je op een ander topic hier: Verder na ontrouw. Een en al ervaringen. Weet in ieder geval dat herstel lang in beslag neemt en deze wisselende emoties zeker 2 jaren en zelfs langer kunnen aanhouden.
Ook mijn partner is vreemdgegaan. Ik beschrijf de periode erna terugkijkend als rouwproces. Traumatisch. En life changing. Gedachtes (ook aan haar) die zelfs nu nog oppoppen en die emoties maken. Dat maakt het verleden niet ongedaan. Maar maakt mij wel boos, angstig of verdrietig.
Probeer erboven te gaan hangen. Rationeel. Wat is de gedachte waarmee het start? Wat maakt dat je aan haar gaat denken? Welke emotie krijg je? Waarom? Bepaalde boeken hielpen mij met het stuk gedachtes. Omgaan met triggers. Zoals van Marjan Mulder (angst en zelfliefde). Verder blijft afleiding nummer 1 tip. Zeg bewust STOP bij negatieve gedachtes. Dwing jezelf aan iets anders te denken. Keer op keer. Vergeten zul je het nooit. De keuzes van jouw partner hebben blauwe plekken gemaakt. Deze hebben veel tijd nodig om te helen. Maar de hele tijd eraan denken is niet helpend. Ik las op forum veel mooie tips in het andere topic.
Sterkte. Je bent niet alleen.
Dank je. Ik probeer ook de gedachtes om te draaien en ben bezig met PRI. Het is inderdaad een rouwproces maar om de een of andere reden zijn sommige triggers hardnekkig.
Zijn jullie weer 100% goed samen? Wij hebben een ‘ nieuwe’ relatie met andere, betere communicatie maar vallen soms ook weer terug in oude patronen en dan voel ik me best alleen. En boos.
Hoe weet je zeker dat het voor hem ‘echt’ voorbij is.
Hij kan wel volledig kappen en kontakt afsluiten maar je weet niet wat er in zijn hoofd diep van binnen afspeelt.
Ik kan me voorstellen dat je veel met emoties zit. Het is heel veel wat er is voorgevallen, zeker ook dat hij een jaar lang vreemd is gegaan.
Wat in zijn hoofd omgaat weet je nooit. Maar zijn gedrag zegt meer dan woorden. Hij heeft er enorme spijt van en ziet wat het met mij, met ons doet en heeft gedaan. Hij laat zien dat hij me niet kwijt wilt en zegt dit nooit meer te willen. Dat geloof ik -nu- ook wel.
Het was voor hem een uitvlucht uit een situatie van disconnectie tussen ons. Dat had ik ook maar zelf had ik moreel besef niet vreemd te gaan maar naar onze relatie te kijken. We weten nu wat disconnectie met ons kan doen en zijn daar op gespitst.
Maar je weet nooit wat de toekomst brengt. Maar dan is het over wat mij betreft. Tweede kans wordt geen derde.
Ze woont in het buitenland dus ze hebben elkaar relatief weinig gezien maar ik heb vooral moeite met het gelieg en geapp erom heen. Ik ben meer met haar bezig dan hij denk ik. Zo’n zonde van mijn tijd maar die triggers kan ik niet zomaar laten verdwijnen.
Alsof ik een leugen heb geleefd. En dat heb ik natuurlijk ook.
Mijn man koos voor lust na lang flirten met een vrouw. Beiden getrouwd, zij slecht huwelijk. Helaas bij ons geen 'disconnectie'. Gewoon lust. Dat maakte het voor mij nog erger. Er moest toch iets zijn in onze relatie? Maar nee, bleek ook in therapie. Hij voelde zich wel altijd heel schuldig zei hij. Vervolgens zei hij ook dat het klaar was. Beloofde geen contact meer. Jaartje later bleek dat hij toch stiekem weer contact had. Woorden zijn soms anders dan daden. Bij ons is het - misschien daarom (?) - tot op de dag van vandaag nooit meer geworden als ervoor. Nooit meer 100% weer goed. Ik ben veranderd. Mijn beeld van ons en hem is veranderd. Verbroken vertrouwen is zeer impactvol gebleken. Zij is ook buurvrouw dus triggers zat want ik kom haar regelmatig tegen. En ja ik voel ook het leven in leugen.
Maar ik heb geen spijt van verder gaan met hem. Hij brengt veel plezier en liefde mee. Hij voegt toe.
Wat is jouw hardnekkigste trigger?
Xxx
Hi Anna. Wat een ellende! Hier ook een ervaringsdeskundige, mijn vrouw heeft een korte affaire gehad. Jij moet weer je eigen proces gaan, hopelijk vind je voldoende houvast. Ik heb oa veel gehad aan lezen en luisteren over het onderwerp. Een paar voorbeelden:
> podcast ‘waar het op neerkomt’ aflevering S2E06 (en S2E05)
> relatie 2.0 aflevering 006
> ikwij relatiecoaching aflevering 54
> op zoek naar de liefde (soms heel goed, soms voor mij niet. Bv reeks met Barbara Creemers deed mij goed)
En tot slot een artikel waar ik heel veel aan heb gehad: https://stroomlandcoaching.nl/relatietrauma/
En het forum waar Anna Cara naar wijst heeft mij heel erg geholpen. Wij hebben het aan heel weinig mensen verteld. Het forum was een veilig plekje. Alle sterkte!
Hallo Anna, ik heb hetzelfde meegemaakt. Uiteindelijk (niet direct) de keuze voor mijzelf gemaakt en de relatie verbroken. Voor mij was het belangrijk om (ondanks de liefde die er nog was) het hiermee af te sluiten. Ik wilde mijn energie in mijzelf en mijn kinderen stoppen en niet in een jarenlang proces met en door toedoen van een ander. Ik investeer liever in mijzelf dan in een ander. Het heeft mij enorm veel rust en kracht gegeven. Triggers zijn voor mij daarmee verdwenen want de oorzaak van het probleem was weg. Een nieuwe start ipv blijven hangen in het oude vertrouwde (zoals dat voor mij voelde). Ik heb met hem nu een prima omgang en voel niets meer bij de derde. Ook een nieuwe relatie was er geen sprake meer van triggers. Veel sterkte gewenst!
Hallo AnnaZ en anderen,
Ik herken de boosheid die blijft.
In het kort mijn verhaal, echt kort want er spelen natuurlijk zoveel details:
Afgelopen zomer heeft mijn man een kortstondige affaire met een collega gehad (geen sex). De eerste keer (twee weken affaire) heeft hij het uitgemaakt en de volgende dag aan mij opgebiecht. Ik was kalm en vreselijk teleurgesteld, blij dat hij het zelf vertelde en dat hij ervoor koos om te eindigen. Over gesproken, maar achteraf niet genoeg. Konden/durfden niet volledig open zijn misschien?
Mijn man en zij zorgen ervoor dat ze niet samenwerkten (apart van elkaar uiteraard, gewoon via het systeem), totdat ze hier beiden weinig meer op lette en wel weer samenwerkten. Ik heb er helaas ook te weinig over gepraat, hoeveel werken jullie samen blablabla.
Ruim een maand later is het weer begonnen en kwam het na een week (gelukkig niet langer) boven water door haar man (ben hem nog steeds dankbaar voor zijn speurneus). Hij heeft mij ingelicht. Nu was ik furisch en in alle staten. Hem het huis uit gegooid voor een aantal dagen. Dat was een goede zet. Hij werd wakker.
Nu ruim 5 maanden verder, therapie samen en individueel.
Zelfde als bij jou AnnaZ ben ik er van overtuigd (meer zelfs) dat het over is, geen contact. Het was een ontzettende domme fout en hij wil mij! en zeker niet haar! Vreselijk wijf natuurlijk ook 
Maar ook ik heb die boosheid, ggrrr. vreselijk lastig soms. Wat mij helpt is bewegen. Wandelen, ik doe aan volleybal en ook sla ik soms buiten stomme bewegingen te maken (haha) om mijzelf los te schudden. Niet dat dit perse de oplossing is maar het helpt wel, zodat die boosheid niet te veel blijft hangen en ik bijvoorbeeld lastig ons zoontje op bed kan doen. Hij moet er het allerminste last van hebben natuurlijk.
Net als GekkeHenkie100 helpt mij het luisteren van podcasts over dit onderwerp. Bedankt voor de tips, een aantal had ik nog niet geluisterd.
Wij zitten nu dus in het proces van andere betere relatie samen, maar nog veel discussie en gekibbel. Vermoeiend. Hoe lang kijk je zoiets ook aan vraag ik mij weleens af. Het is (geloof ik ook wel) een jaren proces.
Nou goed, wilde toch ook even mijn verhaal doen. Gelukkig weten bij ons onze directe familie het, 1 tante van mij en 2 vriendinnen. Ik heb ontzettend veel aan mijn broer, tante en vriendinnen. Ben blij dat ze het weten, maar het is de eerste keren bij elkaar wel wennen. Ik schaam mij ook wel. Zal wel slijten?
Nou goed, ik houd het hier even bij, je kan er zo een boek over schrijven, niet?? haha
Nog een aanvulling en vraag.
Ik ben minder vrolijk, vrolijkheid lijkt wat weg vaak. Meer mensen hier last van? Minder genieten (uitbundig dan). Ik geniet uiteraard van mijn zoontje en samen zijn als we geen gekibbel hebben.
Maar merk het in van alles. Is dit normaal, komt het terug? Wat kan je eraan doen. Ja tijd 
Je geeft aan rationeel te kunnen denken maar de emoties overwinnen. Bij rationeel denken is jouw partner de schuldige en niet de affaire partner, ondanks de emotie die affaire partner bij je oproept. De affaire partner heeft geen afspraken met jou gemaakt. Je gaat door in de relatie met jouw vreemdgaande partner. Ik neem aan dat je jouw partner hebt vergeven, anders werkt het niet. Als jouw partner het contact direct heeft verbroken, waarom hou jij je ermee bezig? Waarom bespreek je ander niet met je met partner dat je zware negatieve gedachtes hebt naar de affaire partner toe en dat je het idee van de affaire partner niet kan loslaten. Wil hij verder met de relatie, dan zou hij je toch moeten bijstaan in de emoties en het gevoel weg moeten nemen. Je hebt de hulp van je partner nodig om hier doorheen te komen en dat houdt in open en eerlijke communicatie waarbij je vrij bent om je gevoelens te delen. Besef dat het je partner degene is die iets goed te maken heeft! In de verwerkingsfase is het nodig om veel te praten over je gevoelens. Maak voor jezelf uit of dat je helpt bij de verwerking, of dat het je meer om het begrijpen van de ontrouw zou moeten gaan. Ga door met relatietherapie als dat een optie is.
Dank voor alle steun en tips.
Het is waar dat zij geen afspraken met mij heeft gemaakt maar hij. Ik heb het vergeven maar vergeten lukt (nog) niet. Hij luistert en is er voor me (meestal) maar wil het eigenlijk achter ons laten. Dat werkt helaas niet altijd zo..
Ik ben gestart met PRI en dat kan ik iedereen aanraden. Terug naar de basis waar die triggers door worden veroorzaakt. Je jeugd.
Rouwen hoort erbij maar na een jaar zou die boosheid weg moeten zijn. De triggers houden dit in stand. Bij mij komt doordat ik niet genoeg was voor mijn ouders. En dat niet goed genoeg wordt ook nu getriggerd.
Inmiddels weet ik dat het probleem bij hem lag en dat dit niet mijn probleem is.
Ik herprogrammeren mijn brein in de hoop dat ik inderdaad die gedachten kan stoppen en omdraaien.
Het is een proces maar het begint te werken.
Het zal een pijnpunt blijven
Donna! schreef op 06-12-2023 om 12:46:
Je geeft aan rationeel te kunnen denken maar de emoties overwinnen. Bij rationeel denken is jouw partner de schuldige en niet de affaire partner, ondanks de emotie die affaire partner bij je oproept. De affaire partner heeft geen afspraken met jou gemaakt. Je gaat door in de relatie met jouw vreemdgaande partner. Ik neem aan dat je jouw partner hebt vergeven, anders werkt het niet. Als jouw partner het contact direct heeft verbroken, waarom hou jij je ermee bezig? Waarom bespreek je ander niet met je met partner dat je zware negatieve gedachtes hebt naar de affaire partner toe en dat je het idee van de affaire partner niet kan loslaten. Wil hij verder met de relatie, dan zou hij je toch moeten bijstaan in de emoties en het gevoel weg moeten nemen. Je hebt de hulp van je partner nodig om hier doorheen te komen en dat houdt in open en eerlijke communicatie waarbij je vrij bent om je gevoelens te delen. Besef dat het je partner degene is die iets goed te maken heeft! In de verwerkingsfase is het nodig om veel te praten over je gevoelens. Maak voor jezelf uit of dat je helpt bij de verwerking, of dat het je meer om het begrijpen van de ontrouw zou moeten gaan. Ga door met relatietherapie als dat een optie is.
relatietherapie heeft inderdaad inzicht gegeven in het waarom. Dat hielp toen. Nu is het een jaar later en komen herinneringen terug.
Met tijd zal het vast minder worden. Het is een van de diepste wonden in mijn ziel dus dit gaat tijd kosten.
Je hebt het recht om meer te verwachten dan alleen een luisterend oor, vooral nu en niet slechts af en toe. Het lijkt erop dat hij misschien wegloopt om het probleem van ontrouw te vermijden, hij wil zijn kop in het zand steken, lekker makkelijk.
Je geeft aan dat het niet goed genoeg zijn voor je ouders een trigger is. Probeer het anders te bekijken: wellicht is je partner niet goed genoeg voor jou, en draag je onterecht het schuldgevoel van zijn ontrouw. Ga niet automatisch uit van het idee dat hij vreemdging omdat jij niet goed genoeg bent. Vreemdgaan is een bewuste keuze, vaak voortkomend uit ontevredenheid in de relatie en soms is het niet eens de schuld van de partner, het ontbreken van een goede match en daardoor het verlies van liefde voor de partner. Het is voor de partner moeilijk om dit allemaal te aanvaarden en los te laten. Je gaat twijfelen aan jezelf en excuses bedenken voor hem, nergens voor nodig. Kom voor jezelf op, dat verdien je!
Lieverd, realiseer je alsjeblieft dat je het nooit zal (kunnen) vergeten. De keuze van jouw man zal voor jou helaas altijd een litteken blijven. Maar tijd geneest en verzacht wel deze wond. Maar volledig vergeten? Dat zal lastig gaan. Het is daarnaast nog maar een jaar geleden vergeet dat niet. Je werkt hard aan jezelf zo te lezen maar een kwetsuur als deze vergt gewoon meer tijd. Misschien kun je gewoon accepteren dat deze gevoelens er soms nog zijn. En dat dat mag. Het is niet niks. Wees liever voor jezelf. Mij hielp het ook om erover te kunnen praten en sparren met lotgenoten.
Xxx
