Door met relatie naar vreemdgaan

Mandje88 schreef op 06-12-2023 om 12:25:

Nog een aanvulling en vraag.

Ik ben minder vrolijk, vrolijkheid lijkt wat weg vaak. Meer mensen hier last van? Minder genieten (uitbundig dan). Ik geniet uiteraard van mijn zoontje en samen zijn als we geen gekibbel hebben.

Maar merk het in van alles. Is dit normaal, komt het terug? Wat kan je eraan doen. Ja tijd

Dag Mandje, het is inderdaad de tijd die heelt. Ook ondervonden hier dat je dat niet kan forceren maar die tristesse gewoon moet toelaten. Dat is de rouw om wat je verloren bent. Ik heb geleerd dat je daar beter niet tegen vecht. Dat heeft bij mij toch twee jaar geduurd en komt ook nu nog soms opzetten, maar nu weet ik, morgen is het over. Ik heb ook niet het idee dat scheiden automatisch betekent dat je dat triest gevoel opeens zou kwijt zijn. Scheiden kan een goede oplossing zijn zoals anderen hier terecht aangeven, maar was en is voor mij niet de oplossing. Voor mij is de oplossing het verlies aanvaarden. Dat kan ook samen. Het verdriet is scherper als je probeert naar de vorige toestand (relatie) terug te keren. Dat lukt nooit meer. Verdriet slijt als je aanvaardt dat je iets verloren bent, en het helpt zeker als je erin gelooft dat je op termijn iets anders terugkrijgt, nl. een meer bewuste relatie/verbinding met de ander.
Troost helpt ook. Soms ziet mijn man dat verdriet in mijn ogen, want ik zeg dat niet altijd meer, maar dan pakt hij mij vast, zonder woorden, en weet ik dat hij het gezien heeft. Dit is niet vanzelf gekomen, de eerste 2 jaar heb ik hem dat echt moeten uitleggen, wat er met mij gebeurde. Lastig natuurlijk, voor hem, want zelfs al sprak ik enkel vanuit mijn eigen gevoel, hij wist natuurlijk dat hij de veroorzaker was en wou hij die confrontatie toch ook wel wat uit de weg gaan. Toch is het ons gelukt. Praten zonder in verwijten te vervallen. En op den duur elkaar aanvoelen zonder constant hetzelfde te moeten herhalen, zonder woorden. Dus praten over je gevoel zo lang het nodig is en tijd geven. Veel liefs. 

Wat ook heel typerend is aan dat verdriet, bij mij toch, is dat het juist onverwacht komt opzetten als je juist heel mooie momenten hebt samen. Ik sprak erover met mijn huisarts en die zei dat dat normaal is. Omdat dat je juist confronteert “waarom in godsnaam was die affaire nodig” (en misschien ook de angst dat het weer gebeurt als je in alle “gelukkigheid” even niet goed oplet, want je dacht vroeger immers ook dat je gelukkig was)
Bij mij waren het niet zozeer triggers die mij een verdrietig gevoel gaven, maar eerder de zinloosheid van heel de affaire op heel goede momenten. 

Triggers maken mij eerder boos. Maar dat is eigenlijk zo goed als verleden tijd. Hier kan ik mij nog wel eens boos maken als ik herbeleef wat er gebeurd is. Boosheid is goed. Dat betekent dat je niet meer met je laat sollen. Ook bij mij wordt een tweede kans geen derde.
Liefs

AnnaZ schreef op 08-12-2023 om 08:04:

ik herken die triggers als het goed gaat. Ook de gedachte dat ik eerder ook dacht dat we gelukkig waren en er in zijn hoofd iemand anders meeliep (-). Dat vind ik, denk ik, het moeilijkst. Het feit dat ik dacht een realiteit te hebben, die er niet was. Dat maakt me heel onzeker soms.
Een tweede kans zit er bij mij ook niet in. Als het weer zou gebeuren na al het verdriet dat we-samen- hebben gehad, is hij mijn adem niet meer waard.

Je hebt in het verleden ervaren dat je uit een relatie stapte wanneer er moeilijkheden waren. Is deze situatie vergelijkbaar?

Elke relatie is uniek, en het is moeilijk te voorspellen wat de toekomst brengt. De pijn blijft als je nog steeds van hem houdt. Open communicatie is belangrijk. Hij moet ruimte geven voor jouw emoties, of het nu woede, boosheid, of onzekerheid is. Verlies je eigen stem niet en sta geen onzin toe uit angst hem te verliezen. Werken aan jezelf moet een prioriteit worden. Investeer in je eigen welzijn door leuke activiteiten, tijd met familie/vrienden, werk, of focus op je kinderen als je die hebt. Evalueer de relatie tussentijds en geef sturing, hier heb je zijn medewerking voor nodig en je kunt dit gewoon eisen. Als er na 1 jaar geen veranderingen zijn, dan is het gemakkelijker voor jezelf om verder te gaan. Zorg ervoor dat je over een jaar niet op dezelfde plek staat als nu. 💪🏻

Tijd heelt absoluut en als je relatie langzamerhand weer natuurlijk gaat verlopen en voelen dan gaat het de goede kant op. Dit gaat met kleine stapjes. Triggers kunnen er nog lang zijn maar zullen op den duur minder pijn gaan doen. Vergeven kan ook gaan komen, vergeten misschien nooit meer maar je kunt wel anders naar die zwarte periode gaan kijken. Soms met een golf van verdriet en soms met ogen die de conclusie trekken, dat hebben we samen toch maar mooi doorstaan. Misschien zelfs, het heeft ons ook wat gebracht. Vreemdgaan is iets wat in veel relaties voorkomt helaas, de pijn als het uitkomt is op dat moment verschrikkelijk. Ik geloof niet dat iedere vreemdganger er bewust voor kiest om vreemd te gaan, het kan je denk ik ook echt overkomen. Je hoort dat ook veel in podcasts of leest dat in verhalen. Dit geldt voor de vreemdganger, maar ook voor de minnares. Er mee stoppen is vaak lastig. Gevoelens, lust, spanning een gevaarlijke cocktail die het leven leuker maakt, helaas ten koste van de trouwe partner. Relatie therapie/individuele therapie kan helpen om samen tot inzichten te komen. Belangrijk in deze is wel een therapeut die het belang van beiden dient waardoor de vreemdganger ook ruimte krijgt en niet alleen maar boete hoeft te doen. Te lang met een schuldenlast rondlopen kan ook killing zijn voor een relatie. Bovenstaande is natuurljk heel persoonlijk, ieder mens is anders in zijn/haar verwerking en volgt zijn eigen weg. Haal er maar uit wat kan helpen een stapje verder te komen. 

Ik zou wel heel goed op je eigen belang en gesteldheid gaan letten. Ik zie helaas veel te vaak dat mensen blijven hangen in emoties, pijn en triggers. Besef dat je dit nooit zult kunnen vergeten. Het is een blijvende smet op de relatie. En daarmee blijft een mate van ongelijkheid. Maar voor vergeving is het nodig dat je over alles heen kunt stappen. Zowel in woorden als mentaal. Dat lukt er niet veel. Je wordt dagelijks geconfronteerd met de oorzaak van alles. Maar moet daarnaast ook eerlijk kijken naar je eigen aandeel in de relatie. 

Voor mij was destijds het besef belangrijk dat ik enorm veel tijd in een ander, de persoonlijke problemen van een ander en een gezamenlijke relatie aan het steken was. Die tijd en energie ging ten koste van mijzelf en de kinderen. Een nieuwe partner lost niet alles op. Maar er is geen besmet verleden. Een frisse start ipv blijven hangen in het oude. 

mijn ervaring is geen blijvende smet en ook geen ongelijkheid. Ook de dagelijkse confrontatie met de oorzaak van alles herken ik niet. Het is zo persoonlijk deze verwerking, met diepe dalen, leermomenten en soms kun je daar samen prima sterker uitkomen met meer balans dan daarvoor. Vergeving kan ook in kleine stapjes gaan en niet door over alles heen te stappen. Is de persoon in je relatie er nog waar je ooit voor viel, ben jij nog de persoon waar hij/zij voor viel dan kan die zwarte wolk verdwijnen. Kost tijd en energie maar dat kan ook wat moois opleveren 

Safia schreef op 08-12-2023 om 23:04:

Tijd heelt absoluut en als je relatie langzamerhand weer natuurlijk gaat verlopen en voelen dan gaat het de goede kant op. Dit gaat met kleine stapjes. Triggers kunnen er nog lang zijn maar zullen op den duur minder pijn gaan doen. Vergeven kan ook gaan komen, vergeten misschien nooit meer maar je kunt wel anders naar die zwarte periode gaan kijken. Soms met een golf van verdriet en soms met ogen die de conclusie trekken, dat hebben we samen toch maar mooi doorstaan. Misschien zelfs, het heeft ons ook wat gebracht. Vreemdgaan is iets wat in veel relaties voorkomt helaas, de pijn als het uitkomt is op dat moment verschrikkelijk. Ik geloof niet dat iedere vreemdganger er bewust voor kiest om vreemd te gaan, het kan je denk ik ook echt overkomen. Je hoort dat ook veel in podcasts of leest dat in verhalen. Dit geldt voor de vreemdganger, maar ook voor de minnares. Er mee stoppen is vaak lastig. Gevoelens, lust, spanning een gevaarlijke cocktail die het leven leuker maakt, helaas ten koste van de trouwe partner. Relatie therapie/individuele therapie kan helpen om samen tot inzichten te komen. Belangrijk in deze is wel een therapeut die het belang van beiden dient waardoor de vreemdganger ook ruimte krijgt en niet alleen maar boete hoeft te doen. Te lang met een schuldenlast rondlopen kan ook killing zijn voor een relatie. Bovenstaande is natuurljk heel persoonlijk, ieder mens is anders in zijn/haar verwerking en volgt zijn eigen weg. Haal er maar uit wat kan helpen een stapje verder te komen.

Verliefd worden overkomt je. Maar er iets mee doen en dan vreemdgaan is een bewuste keuze. Ik geloof niet zo in die 'het was een ongeluk' of 'ik bedoelde het niet zo' smoesjes bij vreemdgaan. En wanneer het uitkomt en de vreemdganger betrapt wordt, denk je dan niet dat zijn gelieg en bedrieg een bewust keuze was?? 

Jazeker, het gelieg en bedriegen is een keuze die op dat moment gemaakt wordt om iets iets in stand te houden, maar ik geloof ook dat de dopamine een overheersende factor is waardoor je anders denkt en handelt. Dit wordt ook benoemd tijdens therapie.