Burn-out partner en blijvend veranderd?
hoi! Fijn dat ik hier even mijn verhaal kwijt kan. Ik heb sinds 6 jaar een relatie. Iemand die ontzettend lief is, en in veel opzichten de juiste persoon voor mij. Ondernemend, enthousiast en het voelt nooit als een "maandag" bij hem, zeg ik altijd. 4 jaar geleden is hij niet lekker in zijn vel gaan zitten waardoor vrijwel alles op mijn schouders terecht kwam. Van alles regelen van van aankoop van ons huis, de verhuizing tot huishouden en financiën. Ik heb toen alles voor lief genomen, aangezien ik veel liefde voor hem voel. Een jaar later kwam hij in een burn-out en heeft bijna 2 jaar thuis gezeten. Ik heb de "fout" gemaakt veel te veel voor hem te dragen en te zorgen, dat ik ook zelf gestresst door het leven ging. Gelukkig heb ik dat allemaal van me af kunnen zetten en ben ik veel beter voor mezelf gaan zorgen.
Hij is weer aan het werk, voelde zich na heel wat therapie sessies weer wat beter, maar heeft nog steeds niet de energie terug voor simpele dingen als het huishouden en laat staan even lekker wat aan te pakken zoals een muurtje schilderen of inmiddels 100 klussen die nog liggen.
Ik vraag me al een tijdje af... is dit mijn vriend nu? Wordt het beter? Hoe lang wil ik wachten? Ben ik de eerste 2 jaar dan blind geweest door verliefdheid, of is dit echt puur de burn-out? ik raak langzamerhand mijn geduld kwijt. Ik wil verder, zeker ook omdat ik een leeftijd heb waarbij mijn kinderwens echt vervuld moet gaan worden (wat hij nu niet aan kan) Ik vind het zo lastig! De ene kant is het DE man in veel opzichten voor mij, de andere kant.. ik wacht? al vier jaar. En op wat?
Soms speel ik met de gedachte de relatie te verbreken. Maar dan overvalt me zoveel verdriet dat ik er eigenlijk direct niet meer aan wil denken...
Is er iemand met een zelfde ervaring? Een veranderde man na een burn-out? En of jullie hier uit zijn gekomen? En uiteraard zijn alle tips welkom. Dankjewel dat ik even mijn verhaal mocht doen ♡ liefs.
Hi Viev, wat verdrietig, jouw openingspost!
Een hele goede vriend van mij heeft ooit ook een burn-out gehad en was totaal uitgeschakeld daardoor. Ook vele therapie sessies gehad om zijn grenzen beter aan te geven etc. Helaas is hij nooit meer de ‘oude’ geworden, er heeft een serieuze karakterverandering plaatsgevonden. Voor hem misschien beter, want hij was als de dood ooit weer terug te vallen, maar voor zijn omgeving des te moeilijker.
Ik vind het lastig om jouw vragen te beantwoorden vwb toekomst incl kinderwens etc, want de ene burn-out en persoon is de andere niet, maar ik zou er van uitgaan dat dit de persoon is die hij nu is. Er valt helaas niet in de toekomst te kijken, maar mijn ervaring is (met nog een andere kennis die ooit een burn-out had), dat dit er toch flink ingehakt heeft en zij nooit meer echt de ‘oude’ zijn geworden.
Misschien heb je dus helemaal niks aan mijn reactie, maar ik wilde er toch even op reageren. Moeilijk hoor en wens je dan ook heel veel sterkte!
Kersje schreef op 27-07-2022 om 19:58:
Hi Viev, wat verdrietig, jouw openingspost!
Een hele goede vriend van mij heeft ooit ook een burn-out gehad en was totaal uitgeschakeld daardoor. Ook vele therapie sessies gehad om zijn grenzen beter aan te geven etc. Helaas is hij nooit meer de ‘oude’ geworden, er heeft een serieuze karakterverandering plaatsgevonden. Voor hem misschien beter, want hij was als de dood ooit weer terug te vallen, maar voor zijn omgeving des te moeilijker.
Ik vind het lastig om jouw vragen te beantwoorden vwb toekomst incl kinderwens etc, want de ene burn-out en persoon is de andere niet, maar ik zou er van uitgaan dat dit de persoon is die hij nu is. Er valt helaas niet in de toekomst te kijken, maar mijn ervaring is (met nog een andere kennis die ooit een burn-out had), dat dit er toch flink ingehakt heeft en zij nooit meer echt de ‘oude’ zijn geworden.
Misschien heb je dus helemaal niks aan mijn reactie, maar ik wilde er toch even op reageren. Moeilijk hoor en wens je dan ook heel veel sterkte!
Hoi Kersje, dankjewel voor je reactie. Fijn dat je het gelezen hebt. Ik heb er zeker wat aan. Dat is ook zo dat mensen hun grenzen beter aangeven, heel begrijpelijk en maar goed ook. Ik vind het lastig, maar ben blij dat ik mijn verhaal even op kon schrijven.
Maar je kunt ook niet alles hebben, toch?
Je partner klinkt als een erg fijne partner die veel sociaal emotie enz dingen op zich neemt. (is ook hard werken vaak!!)
Ok, hij laat dus huishouden liggen (veel of alles?) regel dingen, financiën, klussen. Dat klinkt als taken die uitbesteedbaar zijn. Verdienen jullie genoeg daarvoor of valt dat te regelen?
Kun je minder ‘taken’ regelen? Want hoeveel taken kunnen er zijn, als je geen kinderen hebt?? (Ik zag ze niet toen ik geen kinderen had)
Het is natuurlijk maar net wat je belangrijk vindt en wat je zelf bereid bent aan te passen qua wensen en behoeftes. Maar zo te horen zouden jullie elkaar prima kunnen aanvullen.
Ik zou wel uitgaan van de situatie zoals die nu is. Mocht er nog groei of ontwikkeling zijn is dat mee genomen. Of iets dat je nu al in onderhandeling kunt gooien.
Overigens kan je dat natuurlijk altijd overkomen, ook als je net samen bruisend van energie een heel nest kinderen geworpen hebt. Je partner kan zoveel ziektes en aandoeningen etc krijgen waarbij je risico op restschade en/ of chronische klachten hebt.
Garanties heb je natuurlijk nooit.
Hoi, wat ik weet is dat burnout herstel vaak niet bevorderd met dit moet en dat moet. Maar juist zonder drang en dwang. Reintegeren in werk geldt ook voor reïntegreren thuis. Je kan dat zeker vragen. Vraag: Wat kan je wel oppakken. Op zijn eigen tempo en dag en tijd de adm doen? Of stofzuigen? Wat vindt hij leuke klussen in en rond huis?
Dat het nu op jouw schouders komt is veel. Besteedt nu uit wat echt moet. En financieel kan. Schoonmaak bijv.
Geef het nog bijv een jaar. Verandert niks. Tja dan serieus knopen hakken?
Ben wel benieuwd waar al dat werk en die klussen vandaan komen. Mijn partner zou ook moedeloos worden van zoń enorme klussenlijst, maar hij kan goed nee zeggen.
En dat heeft mij met de jaren wel geleerd dat je niet moet kijken naar wat je op een dag voor elkaar wil hebben, maar naar wat er op een dag haalbaar is (ook voor die ander). En dat met inbegrip van pauzes om te eten, bij te komen, te slapen, het leuk te hebben etc.
Een partner is geen machine om kwartjes in te gooien en dan doet hij alle karweitjes.
Hij is ook maar gewoon een mens die nu wil leven, en niet pas als alle "werk" klaar is.
Weet je, dat huis, dat doet het ook wel als de muur niet geschilderd is. Of als het lampje nog niet hangt. Of dat schilderij.
"maar heeft nog steeds niet de energie terug voor simpele dingen als het huishouden en laat staan even lekker wat aan te pakken zoals een muurtje schilderen of inmiddels 100 klussen die nog liggen."
Niet iedereen vindt dat lekker. Niet iedereen werkt even simpel 100 klussen af met een blijde lach op het gezicht. Hij is weer aan het werk, dat is een mega prestatie.
Desalniettemin begrijp ik dat de last voor jou groot is. Ik zou daarom investeren in hulp inkopen.
Ik heb kortgeleden een klussenier ingehuurd en dat was zo'n opluchting om de lijst te zien krimpen.
Verder boodschappen laten bezorgen, evt schoonmaak inhuren. Ga voor kwaliteit met je partner en zet de rest op een laag pitje.
Ik denk dat je voorlopig thuis nog niet teveel van hem kunt verwachten, waarschijnlijk is hij al uitgeput na een dag werken. Dus kijk wat er wel mogelijk is en anders zoveel mogelijk uitbesteden en de rest nog wat laten liggen. Ik begrijp dat het wel erg moeilijk voor je is omdat je niet weet waar je aan toe bent wat betreft je kinderwens.
Pinokkio schreef op 27-07-2022 om 23:05:
Overigens kan je dat natuurlijk altijd overkomen, ook als je net samen bruisend van energie een heel nest kinderen geworpen hebt. Je partner kan zoveel ziektes en aandoeningen etc krijgen waarbij je risico op restschade en/ of chronische klachten hebt.
Garanties heb je natuurlijk nooit.
Ik begrijp wat je zegt en denk er ook zo over, maar vind dit wel een andere situatie. Neem je de gok dat eea beter zal gaan als er (een) kind(eren) komen? Nu gaat het alleen het welzijn van TO aan, maar de verantwoording voor kinderen (die er nog niet zijn) nemen is wel het overwegen waard. Helaas kan alleen TO daarover beslissen en dat is best heel moeilijk in deze situatie.
Ik heb zo maar het idee dat een burnout die echt jaren duurt en waar geen verbetering in zit; een patroon is geworden.
Daar zou ik mee aan de slag gaan. Misschien moet je je eens hier in verdiepen:
Behandeling stress klachten of lichamelijke klachten - Anderleven.nl
het heeft mij heel veel gebracht.
dankjulliewel voor het delen van jullie gedachtes. Even voor de duidelijkheid; die klussen in huis leg ik echt niet bij hem neer 😂 ik weet als geen ander hoe ik hem moet benaderen in zijn burn-out. Dit is ook zeker voor mij niet HET knelpunt. Het zijn tenslotte dingen die opgelost kunnen worden, of naast me neer kan leggen. Het was vast even frustratie wat ik op het moment van typen moest uiten. Maar het is natuurlijk wel onderdeel van geheel. Een optelsom. 6 jaar een relatie, knetter verliefd, waarvan nu de laatste 4 jaar ups& veel dows.
De tip van jullie om de noodzakelijke dingen in ons (klus)huis op te lossen ga ik doen, even in investeren. En ik ben me er wel bewust van dat ik de keuze moet gaan maken tussen accepteren van de "nieuwe" man of niet 😢
Nogmaals, dankjulliewel. Liefs
100+ klussen zijn die er nog liggen, dan is eerder het probleem: hoe houd je overzicht en hoe stel je je prioriteiten? Dat is wel iets waar je samen een lijst van kunt maken, al dan niet uitbesteden, uitstellen of plannen zo snel mogelijk te doen. Staat los van de kinderwens… alhoewel een zwangerschap wel bij uitstek een testcase is om niet alles zelf te willen gaan doen. Op de lijst staan vast dingetjes die ook te doen zijn voor iemand die herstellende is.
Als het werkelijk zo is dat hij zijn burn-out gebruikt om de kinderwens uit te stellen, dan vind ik dat erg heftig voor jou. Je hebt de neiging om te denken dat je alles wel op je schouders zal nemen… als dat kind er maar komt. Been there!
Heeft hij uitgesproken dat hij het nu niet wil, of trek jij de conclusie op basis van hoe hij nu is? Ik ben alweer vergeten hoe intensief die periode was… maar ik weet ook dat het me veel energie heeft gegeven. Ik heb een beetje de indruk dat je hem moet overhalen dat het best wel meevalt, jullie het wel gaan redden… en dat wil je eigenlijk niet. Je wilt vooral weten of hij er wel voor open staat of dat hij dit aangrijpt om het er niet meer over te hoeven hebben. Dat vind ik nogal een verschil… in het kader van ‘waar een wil is, is een weg’…
Leanne schreef op 28-07-2022 om 18:18:
100+ klussen zijn die er nog liggen, dan is eerder het probleem: hoe houd je overzicht en hoe stel je je prioriteiten? Dat is wel iets waar je samen een lijst van kunt maken, al dan niet uitbesteden, uitstellen of plannen zo snel mogelijk te doen. Staat los van de kinderwens… alhoewel een zwangerschap wel bij uitstek een testcase is om niet alles zelf te willen gaan doen. Op de lijst staan vast dingetjes die ook te doen zijn voor iemand die herstellende is.
Als het werkelijk zo is dat hij zijn burn-out gebruikt om de kinderwens uit te stellen, dan vind ik dat erg heftig voor jou. Je hebt de neiging om te denken dat je alles wel op je schouders zal nemen… als dat kind er maar komt. Been there!
Heeft hij uitgesproken dat hij het nu niet wil, of trek jij de conclusie op basis van hoe hij nu is? Ik ben alweer vergeten hoe intensief die periode was… maar ik weet ook dat het me veel energie heeft gegeven. Ik heb een beetje de indruk dat je hem moet overhalen dat het best wel meevalt, jullie het wel gaan redden… en dat wil je eigenlijk niet. Je wilt vooral weten of hij er wel voor open staat of dat hij dit aangrijpt om het er niet meer over te hoeven hebben. Dat vind ik nogal een verschil… in het kader van ‘waar een wil is, is een weg’…
Hoi Leanne, dankjewel voor je reactie. We nemen om de zoveel maanden/jaar samen de tijd om te kijken hoe we er samen in staan. Hij begrijpt dat mijn leeftijd een rol gaat spelen (36), maar kan het nog niet aan qua energieniveau (zijn woorden). En ik wil het a. Voor hem niet, en b. Voor mezelf lijkt het me ook niet prettig om die mooie, maar waarschijnlijk heftige periode met een uitgebluste man te zitten...
Eerlijk gezegd, als ik 36 was met zo'n man, en ik had een kinderwens, zou ik niet meer wachten. Dit wordt niet leuk en je gaat zo waarschijnlijk geen kinderen krijgen. Of één en dan alsnog scheiden vanwege zijn lamlendigheid.
Het klinkt wat hard, maar je hebt niet echt tijd te verliezen.
Tenzij je kinderwens niet enorm groot is en je verder vooral enorm van hem houdt en je een leven samen met hem ook helemaal prima vindt.
In alle andere gevallen zou ik niet nog een paar maanden aankijken, maar alleen een paar weken.
Lieve Viev,
Ik maakte in mijn omgeving mee dat ook werd uitgesteld ivm partner burnout. Toen ze paar jaar later kinderen wilden krijgen (38 jaar oud) ging het niet van leien dakje en bleven ze kinderloos. Een ander stel ging er gewoon voor (hij ziek en weinig energie). Nu twee kinderen en nooit spijt. Ook hij niet. Hij nog steeds weinig energie. Een vriendin stelde het uit ivm problematische relatie. Nu 50 en spijt.
Kinderen krijgen is niet iedereen meteen gegund. En soms moet je niet wachten tot perfecte omstandigheden. Maar ook qua jouw leeftijd, het wordt zwaarder hoor als je zelf 40 bent.
Burnout maakt beslissingloos. Alleen jij kan dat doorbreken. Sterkte!
