Burn-out partner en blijvend veranderd?
hoi! Fijn dat ik hier even mijn verhaal kwijt kan. Ik heb sinds 6 jaar een relatie. Iemand die ontzettend lief is, en in veel opzichten de juiste persoon voor mij. Ondernemend, enthousiast en het voelt nooit als een "maandag" bij hem, zeg ik altijd. 4 jaar geleden is hij niet lekker in zijn vel gaan zitten waardoor vrijwel alles op mijn schouders terecht kwam. Van alles regelen van van aankoop van ons huis, de verhuizing tot huishouden en financiën. Ik heb toen alles voor lief genomen, aangezien ik veel liefde voor hem voel. Een jaar later kwam hij in een burn-out en heeft bijna 2 jaar thuis gezeten. Ik heb de "fout" gemaakt veel te veel voor hem te dragen en te zorgen, dat ik ook zelf gestresst door het leven ging. Gelukkig heb ik dat allemaal van me af kunnen zetten en ben ik veel beter voor mezelf gaan zorgen.
Hij is weer aan het werk, voelde zich na heel wat therapie sessies weer wat beter, maar heeft nog steeds niet de energie terug voor simpele dingen als het huishouden en laat staan even lekker wat aan te pakken zoals een muurtje schilderen of inmiddels 100 klussen die nog liggen.
Ik vraag me al een tijdje af... is dit mijn vriend nu? Wordt het beter? Hoe lang wil ik wachten? Ben ik de eerste 2 jaar dan blind geweest door verliefdheid, of is dit echt puur de burn-out? ik raak langzamerhand mijn geduld kwijt. Ik wil verder, zeker ook omdat ik een leeftijd heb waarbij mijn kinderwens echt vervuld moet gaan worden (wat hij nu niet aan kan) Ik vind het zo lastig! De ene kant is het DE man in veel opzichten voor mij, de andere kant.. ik wacht? al vier jaar. En op wat?
Soms speel ik met de gedachte de relatie te verbreken. Maar dan overvalt me zoveel verdriet dat ik er eigenlijk direct niet meer aan wil denken...
Is er iemand met een zelfde ervaring? Een veranderde man na een burn-out? En of jullie hier uit zijn gekomen? En uiteraard zijn alle tips welkom. Dankjewel dat ik even mijn verhaal mocht doen ♡ liefs.
Goudhaartje schreef op 31-07-2022 om 09:23:
Lieve Viev,
Ik maakte in mijn omgeving mee dat ook werd uitgesteld ivm partner burnout. Toen ze paar jaar later kinderen wilden krijgen (38 jaar oud) ging het niet van leien dakje en bleven ze kinderloos. Een ander stel ging er gewoon voor (hij ziek en weinig energie). Nu twee kinderen en nooit spijt. Ook hij niet. Hij nog steeds weinig energie. Een vriendin stelde het uit ivm problematische relatie. Nu 50 en spijt.
Kinderen krijgen is niet iedereen meteen gegund. En soms moet je niet wachten tot perfecte omstandigheden. Maar ook qua jouw leeftijd, het wordt zwaarder hoor als je zelf 40 bent.
Burnout maakt beslissingloos. Alleen jij kan dat doorbreken. Sterkte!
Met vetgedrukte ben ik het volledig eens. Mbt de voorbeelden die je geeft over het wel/niet (proberen)krijgen van kinderen hecht ik persoonlijk geen waarde, want ook dit ligt (helaas) bij TO vwb beslissing.
Ikzelf zou de gok, als het krijgen van kinderen, niet alleen willen maken binnen een relatie. Ja, soms blijkt de keuze goed uit te vallen, maar ook heel vaak niet. Het is en blijft een levend wezen (ongevraagd) op de wereld zetten die er niet zelf voor heeft gekozen. Leuk als dit ‘later’ goed blijkt uit te vallen, maar wat als het niet zo is, kun je dan met jezelf leven?
Dat is eigenlijk de vraag die TO zichzelf ook moet stellen. Wat als ik bij partner blijf en we onze kinderwens uitstellen en het straks ‘te laat’ blijkt te zijn? Kan ik daarmee leven (dus kinderloos blijven)? En zo lang je deze vraag niet met een volmondige ‘ja’ kunt beantwoorden, dan zou ik serieus nadenken over de houdbaarheid van de huidige en toekomstige status van deze relatie! Soms is alleen liefde helaas niet genoeg, heel pijnlijk, maar wel begrijpelijk!
