Breken met moeder of volhouden?

Hoi mensen

ik heb een beetje advies nodig.

Mijn hele leven lang werd ik door mijn moeder gekleineerd, gepest, mishandeld, genegeerd, mijn vertrouwen werd voortdurend geschonden, ik werd belachelijk gemaakt... Kortom, geen ideale, liefdevolle situatie.

Al meer dan 35 jaar zit ik met die gevoelens. Moeder weet niet dat ik me zo voel, dat kan ik haar niet vertellen, ik heb de kracht (nog) niet. Al meer dan 35 jaar verdraag ik dit. Maar nu wordt het me teveel.

Ik ga nog altijd bij haar op bezoek, maar kom altijd teleurgesteld terug. We zitten dan in de woonkamer, ik vertel enthousiast dingen die gebeuren in mijn leven en zij… antwoordt niet! Ze negeert me, staart gewoon voor zich uit of begint over iets anders en als ze al wel reageert dan vindt ze alles wat ik doe stom en belachelijk, ik kan duidelijk niets goed doen. Ik heb dat al die tijd verdragen. Tot gisteren dus...

Ik stuurde haar via Messenger een leuke foto, omdat ik pogingen blijf ondernemen haar in mijn leven te betrekken. Ik ben geen opgever. Ik kreeg echter totaal geen reactie op de leuke foto die ik stuurde, maar ze stuurde gewoon een vraag 'zeg, wat is jouw recept om koekjes te bakken'?

Ik was teleurgesteld en negeerde haar vraag. Tot ze me 's avonds belt met de boodschap 'ik heb je wel een vraag gesteld hé, waarom antwoord je niet'? Ik zeg 'simpel, omdat jij ook niet antwoordt op mijn foto'. Begint ze me uit te schelden, dat het een stomme foto is en dat ze geen flauw idee had hoe ze erop moest reageren. Ik was gewoon al blij geweest met een duimpje als reactie.

Ik zei dat ze ook al niet gereageerd had om mijn goed bedoeld berichtje ‘vrolijk Pasen’. Daarop zei ze dat ik niet zo belachelijk moest doen ‘vrolijk Pasen’, wat wil dat zeggen zei ze, dat betekent niks voor mij. Ik zei haar dat ik het niet leuk vindt dat ze me constant negeert of totaal niet antwoordt. Als we bij haar op bezoek gaan, probeer ik dingen met haar te delen en dan volgt er… niks. Nul reactie. Of ze begint over zichzelf. Of ze loopt naar de keuken. Ik zei dus dat ik dat niet leuk vindt en vroeg of ze er wat aan kan doen.

En toen knalde ze het eruit. Ze vroeg waarom ik haar toch zo haat? Toen ik erop inging ‘wat bedoel je met haat’ kon ze niks bedenken. Ik smeekte haar ‘alsjeblief mama, praat met me, we kunnen het toch oplossen’? Maar ze antwoordde niet, zoals gewoonlijk. Ik zei haar dat ik niet de enige persoon ben die last heeft van die nukken, mijn zus ziet er ook enorm van af. Mijn zoon ook. Als ze niet voor mij wil veranderen, doe het dan tenminste voor mijn zoon. Het enige dat ik wou is dat ze zei ‘voor jullie ga ik mijn best doen’.

Na 35 jaar is mijn energie op. Ik stop er (voorlopig) mee. Mijn deur staat wel nog voor haar open, maar zij moet nu initiatief nemen, maar ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Zij is immers slachtoffer en perfect, heeft nooit gefaald in haar leven. Ik weet dat – als ik nu geen initiatief neem – er van haar kant ook niks gaat komen.

Ik zit dus nu gewrongen tussen mijn verstand en mijn hart. Moet ik haar kansen blijven geven (het blijft tenslotte toch je moeder) of moet ik vanaf nu voor een rustig leven kiezen en haar niet meer toelaten me voortdurend pijn te doen? Persoonlijk zou ik haar toelaten in mijn leven tot ze sterft, maar alles is zo fake, niet oprecht. Ook zal ik alleen maar verder kunnen als ik ook de rest op tafel gooi van de jarenlange pesterijen, mishandelingen,…

Mijn probleem is dat ik nog steeds hunker naar haar liefde, maar ik krijg alleen maar klappen.
Vriendinnen en therapeuten begrijpen maar niet dat ik nog niet eerder volledig met haar gebroken heb.

Ik had graag jullie advies.
Wie brak met zijn/haar moeder en hoe voelen jullie je daarbij?

Alvast bedankt voor jullie reactie(s).