Breken met moeder of volhouden?

Mari

De kans dat de moeder van Roosje op bezoek komt is vrij klein, zoals zij het gedrag beschrijft.

Maar ik vraag me af, met al die ellendige moeders die zoveel schade berokkenen, was het dan niet beter geweest als je al op kinderleeftijd uit huis was gehaald? Is er dan een 'signaal' te omschreven, waardoor de rode lampjes zouden gaan branden? Bijvoorbeeld: moeder praat altijd negatief over kind. Of: moeder is narcistisch? Of, nou ja, iets wat kinderen beschermt tegen de kwalijke invloeden van deze moeders (en vaders).

En dan maar hopen dat wij het als generatie beter doen.

Tsjor

Tsjor

"Is er dan een 'signaal' te omschreven, waardoor de rode lampjes zouden gaan branden? Maar ik vraag me af, met al die ellendige moeders die zoveel schade berokkenen, was het dan niet beter geweest als je al op kinderleeftijd uit huis was gehaald?"
Nou ik ben zelf van mening dat een kind zoveel mogelijk bij de biologische ouders moeten opgroeien. En bij mij heeft de opvoeding door een narcist (mijn moeder heeft later een diagnose gehad) en een autist, mijn vader dus diepe sporen en verwondingen nagelaten. Was ook nog enig kind, wat het niet makkelijker maakte
Ik ben al in de zestig dus zaken als narcisme en autisme waren in mijn jeugd niet of nauwelijks bekend.
Uit huis halen, ik weet niet of dat beter was geweest. Erkenning en hulp wel. Maar ja, erkenning voor de twistedness van narcisme is de hulpverlening nog steeds niet aan toe. Zelfs niet herkenning. En dat is niet gek gezien de ingewikkeldheid van de problematiek.
Een latere verkering van mijn moeder heeft eens tegen mij gezegd " jij moet het niet makkelijk hebben gehad als kind". Dat was een onverwachte parel voor me. Eindelijk iemand die het zag want moeder kon als een heel lief charmant vrouwtje overkomen, wat ze soms ook was. Maar hij kon kijken beyond haar publieke zelf en zag daar iets wat niet gezond of althans volwassen was.

Nee natuurlijk doen wij het niet beter. Zoals ik als kind al zag dat het framework waarbinnen ik opgroeide niet klopte met wie ik was en wilde zijn, zo zullen onze kinderen dat ook hebben. Een nieuwe generatie met geheel nieuwe parameters
Maar je doet je stinkende best als ouders en wat je fout doet, is misschien net wat je kinderen te leren hebben. Zo heb ik het opgepakt, zowel naar mijn ouders toe (op hun manier hebben zo ook hun stinkende best gedaan) als in de opvoeding van mijn kind.

Mariet

Ik hang het gedrag van moeder niet aan een diagnose hoor. Ik gaf antwoord aan Tsjor en daarbij vertelde ik over mijn ouders die wel een officiële diagnose hadden.

Over de moeder van ts heb ik alleen maar gezegd dat het me emotioneel onvolwassen voorkomt.

tsjor

Volgens mij ben jij de enige die er straffen in ziet als je het contact met een moeder beperkt. Ik vatte het eerder op als: 'je kunt niet meer aan, dus je belt nog die paar keer die je aankunt.' Ik zie dat dus als een grens aangeven. Meer trek je niet, dus meer doe je niet.
Waarschijnlijk vindt moeder dat niet leuk, nee, want kind loopt niet meer in de pas. Wat haar problematiek ook mag zijn, het kind trekt haar niet meer. Dat is dan heel jammer voor moeder, maar helaas.

Op zich zou ik niet eens tegen straffen zijn hoor. Ben je naar tegen mij, of slecht voor mijn geestelijke gezondheid, dan zie je me niet meer (of in ieder geval veel minder), ook al ben je mijn moeder. Als iemand dat een straf vindt, prima. Als mijn moeder dat een straf vindt, ook prima, dan pas je je gedrag maar aan. Kun je dat niet, dan mis ik er ook niks aan.

Misschien is het wel gewoon een ander woord voor hetzelfde gedrag, kan ook. Grenzen stellen = straffen. Maar de implicaties zijn anders. Bij straffen impliceer je dat de ontvanger een beetje zielig is en het niet verdient. Maar rotgedrag hoef je niet zielig te vinden. Rotgedrag is gewoon rotgedrag. Wat het met begrip voor kinderen met dyslectie te maken heeft ontgaat me.

Eens Zonne en straffen

En bovendien als je iets zou doen om te straffen werkt dat vaak niet bij mensen met dit soort gedrag. Straffen impliceert dat je de ander kan veranderen in haar gedrag. Dat moet je niet willen want dat kan je niet. Je kan alleen jezelf beschermen. Nou ja wat jij zegt.

Toch is het interessant dat dit interpretatie van grenzen stellen naar boven komt. Bij mij was het namelijk ook de mindset van mijn narcistische moeder: 'als jij grenzen stelt, of eigen behoeftes hebt, of gewoon ook een mens bent, straf je mij, ontken je mij, doe je mij pijn'.
En dat wilde ik natuurlijk niet, ik wilde mijn moeder geen pijn doen. Maar ik wilde wel er zelf ook zijn. Is 56 jaar een duivels dilemma geweest.
Dat je iemand straft door zelf voor je behoeftes en grenzen op te komen is precies wat het schuldgevoel voedt. En dat is ook precies een vitaal onderdeel van de grip die de emotioneel onvolwassen persoon op je heeft. Dat heeft het bij mij zeker gedaan en het komt me voor dat het bij ts ook lijkt te gebeuren.

pijn

Ik weet niet of dat bij zo iemand werkt als bij een normaal persoon. Het is wel veel roepen dat ze gekwetst zijn, maar dat is vooral een mechanisme om de ander weer in z'n hok te krijgen (want die betuigt vaak spijt en belooft niet meer zo te doen).
Maar als je niets doet met de roep dat zo iemand gekwetst is, helemaal niets, dan heeft het na verloop van tijd nooit bestaan. Een normaal mens draagt het met zich mee, die vergeet het niet. Zo iemand schakelt gewoon om als het niet het gewenste effect heeft. Die kan gewoon zeggen 'ik wil jullie nooit meer zien!' en dan iedereen een paar weken later op haar verjaardag uitnodigen.

Ik zie die mensen als 'leeg'. Alles ketst af. Die kun je dus ook niet echt raken.

Niet dat je er dan maar alles tegen moet zeggen, maar in het kader van je grenzen stellen hoef je je dan niet schuldig te voelen als moeder zegt dat het zo'n pijn doet dat je zo weinig langskomt.

Soorten van mishandeling

Jij schreef:"Mijn hele leven lang werd ik door mijn moeder gekleineerd, gepest, mishandeld, genegeerd, mijn vertrouwen werd voortdurend geschonden, ik werd belachelijk gemaakt... Kortom, geen ideale, liefdevolle situatie."

Wat versta jij precies onder mishandeling? Werd ze fysiek, sloot ze je urenlang op in een donkere kelderkast? Met een ouder die dat blijft ontkennen heb je alle reden om te breken en je op je eigen gezin te richten. Of hield die mishandeling vooral in dat ze je met veel lompe opmerkingen vaak op je ziel trapte?

OOL is nogal kwistig met het strooien van diagnoses bij exen of ouders die zich onhebbelijk gedragen. Uit het concrete actuele voorbeeld dat jij geeft maak ik eerlijk gezegd niet meer op dan escalerende alledaagse irritaties tussen twee mensen die niet op eenzelfde golflengte zitten. Kan het misschien zo zijn dat je moeder wel erg recht voor zijn raap is, zich vaak ongelukkig uitdrukt omdat ze niet al te slim is en jij wat overgevoelig en onzeker bent en snel in je schulp kruipt? Als jij zelf aan dat laatste werkt, is het misschien ook makkelijker om de bezoeken te doseren.

Kenfan

Je reageert op het actuele voorbeeld (je bedoelt niet reageren op de foto via Messenger?)

Maar vraag je je niet af wat TO bedoelt met “ "Mijn hele leven lang werd ik door mijn moeder gekleineerd, gepest, mishandeld, genegeerd, mijn vertrouwen werd voortdurend geschonden, ik werd belachelijk gemaakt... Kortom, geen ideale, liefdevolle situatie."

Is het niet handiger TO te vragen wat ze daarmee bedoelt als je o:b.v. het actuele voorbeeld denkt dat TO alleen maar wat ‘overgevoelig en onzeker’ is? Vaak zit er een wereld achter zulke ‘gevoeligheid’.

Overigens denk ik wel dat als TO zelfverzekerder is, ze minder last heeft van haar moeder. Maar misschien is zelfverzekerdheid na zo’n leven met zo’n moeder niet zo simpel te realiseren?

tja

Sommige postings op dit forum zijn typerend voor mensen die niet hebben meegemaakt hoe allesontwrichtend voor je zelfbesef sommige opvoeders kunnen zijn. En mensen als ik reageren weer vanuit hun eigen referentiekader. Het is ook een grijs gebied: sommige mensen hebben gewoon een beetje pittig karakter, anderen doen er alles aan op de meest verbijsterende manieren om de eigenheid van het kind onder uit te schoffelen. Soms hoort daar een diagnose bij, soms niet. En in feite doet dat er niet toe, kijk gewoon naar het gedrag, kijk naar hoe chronisch het is, en luister ook naar wat anderen over die persoon zeggen.

Mocht het zo zijn dat het gedrag wel degelijk pathologischer is dan een beetje pittig karakter hebben: je zal evengoed gekapitteld zal worden door mensen die je er op wijzen dat 'waar er twee vechten, er twee schuld hebben'.

Aan ts zelf om uit te pluizen hoe het zit. Maar ik zeg: bescherm jezelf, neem afstand, sluit je voor haar af, werk aan je schuldgevoel. Dat is altijd goed

Begin met halveren

Ervaar eerst voor jezelf als je het contact met haar zou halveren.
Dat is wat anders dan breken.

Je bezoek is niet uit verlangen maar plichtmatig. Het plichtmatige kan je bijsturen als je eerst halveert en kijkt hoe dat voor jou uitpakt.

Probeer ook duidelijk te zijn in je berichten aan haar.
Als je wilt dat ze op je paaskaart gaat reageren, vraag dan of ze van een paashaas heeft gegeten; directe vragen waarop ze kan reageren. Reageert ze niet, laat het dan gaan.

Binnenkort Moederdag; stuur via bv topbloemen.nl een boeket en laat het daarbij.
Zoek haar niet op maar zo weet ze wel dat je niet met haar gebroken hebt.

En voel je vooral niet schuldig voor die verandering.

Misschien

ben ik zelf autistisch (denk soms van wel) maar wilde dat ik zelf het lef had bot te reageren op mensen die willen dat ik enthousiast (?) reageer op 'vrolijk pasen' ofzo.
Want soms kan ik het prima hebben maar in principe heb ik niets met Pasen (want niet gelovig) en weinig met 'verplichte feesten' en ik heb lang niet altijd zin, puf en energie om op allerlei sociaal gedoe wenselijk te reageren.

Meestal probeer ik er toch wat van te maken, maar soms echt met tegenzin.
En het lukt me niet altijd, er zijn al wat relaties door gesneuveld.
En dat snap ik dan weer niet want ik vind dat ik, als het echt belangrijk is, er echt wel ben voor iemand.
Maar al die sociale franje (al dan niet gekunsteld) doet er blijkbaar echt wel toe.
Ik snap dat soms wel een beetje en doe mijn best, maar kan dat gewoon niet altijd opbrengen.

In mijn beleving zijn een hoop mensen sociaal gestoord

Oh ja....

En ik weet wel zeker dat als ik met een andere onderkant geboren was, dat er anders gereageerd zou worden!!
Een man mag echt veel meer autistisch zijn, zonder asociaal gevonden te worden!!
Zo oneerlijk.

oh ja Mariet (ot)

"En ik weet wel zeker dat als ik met een andere onderkant geboren was, dat er anders gereageerd zou worden!!
Een man mag echt veel meer autistisch zijn, zonder asociaal gevonden te worden!!
Zo oneerlijk."

Ja wat dat betreft is er nog veel dubbele standaard. Een jongen aan de kassa die niet glimlacht is 'lekker bij zichzelf' en meisje dat niet glimlacht is een 'chacherijnige bitch'.

Kijk hier maar:

Als

‘Als’ gaat je niet helpen. Wat meer lief zijn voor jezelf wel!

Ik denk altijd; ‘ we zijn op de wereld om die tijd een zinvolle invulling te geven. Daarin mag je zorgen voor je ouders , maar het is niet de taak waarvoor je op de wereld bent gezet. Doe dus geen dingen die je tegen staan. Doe alleen dingen die je voldoening geven. Ik denk dat je gezin een leuke samenstelling is waar je veel voldoening uit kan halen. Misschien kan je man je helpen wat los te komen van die “symbiose”.

Reactie op post #39 – Kenfan.

Ik schreef inderdaad dat ik mijn hele leven lang door mijn moeder gepest, gekleineerd, mishandeld, genegeerd en belachelijk gemaakt werd.
Ze was zelden fysiek, maar het gaat hier voornamelijk om geestelijke mishandeling. Ik geef enkele voorbeelden:
- ze lachte/kleineerde me met mijn haarkleur. Mijn broer/zus kregen van haar een high five als ze erin geslaagd waren me aan het huilen te brengen. En dan zongen ze met z'n allen een smerig liedje om me nog meer aan het huilen te brengen.
- dingen waaraan ik emotioneel gehecht was, verdwenen. Als ik haar dan vroeg waar iets was, zei ze ‘ik heb dat weggegooid, te belachelijk dat je dat bewaarde’. Ze genoot ervan als ik dan huilde.
- als ik als kind buiten speelde met een vriendinnetje en dat vriendinnetje vroeg ‘ga je mee naar het speelplein’, dan zei ik dat ik het eerst aan mijn moeder moest vragen. Dan ging ik het samen met het vriendinnetje aan mijn moeder vragen en die antwoordde vervolgens helemaal niet, in het bijzijn van het vriendinnetje werd ik dus vernederd, genegeerd en belachelijk gemaakt.
- Studie werd geboycot, tijdens de examens moest er altijd behangen of grondig schoongemaakt worden.
- Ik werd door haar altijd een jongenskapsel aangemeten. Toen ik wat ouder werd en mijn haar langer was vond ze dat zo afschuwelijk dat ze vaak dreigde om het ’s nachts terwijl ik sliep te komen afknippen.
- toen ik ging vertellen dat ik zwanger was, stak ze haar vinger in haar keel en maakte ze braakgeluiden
- en vertrouwen gaf ze me ook niet. Toen ik haar een keer op haar werk bezocht, stond ik in een veel te nauwe parkeerplaats. Ik had haar hulp nodig om eruit geraken. Ze zei ‘ja rij maar, goed wetende dat ik ging tegen een paal schuren’. Resultaat: een hele schram in mijn auto. Als ik dan boos reageerde zei ze ‘doe een keer niet belachelijk’. Geen excuses.
- toen ik een tiener was, vond ze dat we vriendinnen moesten zijn en ze vroeg me een geheimpje te vertellen. Dus ik deed dat en vroeg haar het voor zich te houden. De volgende dag wist heel de familie het.
- als ik verliefd was op een jongen, maar het was niet wederzijds, zei ze ‘da’s toch logisch dat hij jou niet wil, veel te hoog gegrepen voor jou’.

En da’s nu nog steeds zo. Dingen die ik leuk of mooi vind, worden door haar de grond ingeboord. Draag ik make-up, maakt ze me in het bijzijn van mijn zoon belachelijk door te zeggen dat het afschuwelijk is. Alle keuzes die ik maak zijn belachelijk volgens haar.

Ik heb er echt genoeg van, ik heb zo nooit een keer het gevoel dat ik wat goed doe. Het is door haar dat ik geen zelfvertrouwen heb.

Ik zou dus niet durven zeggen dat ze recht voor de raap is. Ze is gewoon gefrustreerd door iets. Volgens mij heeft iemand haar in het verleden erg pijn gedaan en reageert ze dat op mij af. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze gestoord is.

ach Roosje

Wat naar allemaal. Als ik dit lees, denk ik "misschien moet ze inderdaad maar breken". Ook al zei ik eerst: neem afstand en kijk daarna" nu denk ik "als je niet volledig breekt, zal je altijd onder haar invloed blijven".

Ik denk dat breken heel goed voor je zal zijn.

Wat een ellende

Wat vreselijk om dat allemaal mee te moeten maken. Voor mij is het onbegrijpelijk dat je überhaupt nog contact met haar zou willen, maar dat is vast het gevolg van gevangen zitten in zo’n manipulatieve relatie oid. Blijkbaar voel jij je verplicht om het haar nog steeds naar haar zin te maken, maar dat ben je echt niet. Afstand nemen lijkt me heel goed voor je, breken kan altijd nog, maar als ze niet gewoon aardig tegen je kan doen zou ik zelf in elk geval geen initiatief meer nemen tot contact. Je kunt je energie beter steken in mensen waar je blij van wordt.

Ik begrijp

niet waarom je niet al met haar gebroken hebt. Hoe is de relatie met je broer en zus? En de vader, was die ook in beeld?

Mijn idee

Ik denk dat fysiek breken maar een deel van de oplossing is. Het gevoel van gekwetst zijn etc. neem je dan toch mee. En ergens komen die problemen toch altijd terug, het kan jaren duren, maar dan is er iets met 'je moeder' en dan komt de hele ellende weer terug. Vergelijk het verhaal van Kaaskopje.
Roosje, zoals je je moeder beschrijft is het een ongelooflijk akelig mens. Wat een nare vrouw.
Ik ben niet zo'n voorstander van fysiek breken, maar wel van emotioneel los komen en accepteren dat het is zoals het is: voor jou was ze een ontzettend nare vrouw.
Ik zou de contacten beperken tot het sociaal wenselijke, de verplichte momenten. en dan zo kort mogelijk houden, je hebt altijd wel iets anders te doen. In die korte ontmoetingen zou ik steeds in gedachte houden, dat ze een ongelooflijk akelig mens is. Je zult veel bevestigingen van die gedachte vinden. Er zijn geen verontschuldigingen, wat de oorzaak ook mag zijn, voor jou was het een nare moeder en dat heb je niet verdiend.
Als je zelf er vrede mee hebt, dat je haar een akelig mens vindt, dan wordt het wellicht ook gemakkelijker om haar zo te 'accepteren' en er zo ook over te kunnen praten met andere mensen, wat jullie ook van haar vinden, voor mij was het een naar mens. Misschien hebben anderen andere ervaringen met haar, misschien hebben anderen verontschuldigingen of verklaringen of andere manieren om ermee om te gaan. Je weet het pas als je je eigen ervaring voor het voetlicht kunt brengen. andere meningen, andere ervaringen, andere manieren om ermee om te gaan, dat wil niet zeggen dat jij het anders moet ervaren of er anders mee om moet gaan. Jij hebt te maken met jouw ervaring en met jouw mening en dat is en blijft, dat het een ontzettend akelig mens is. Het is hooguit interessant hoe andere mensen ernaar kijken of ermee omgaan.
Door jezelf fors te beperken in de sociale kontakten, alleen maar de 'verplichte' nummers, door jezelf steeds voor ogen te houden dat zij voor jou een ongelooflijk akelig mens is geweest (maakt niet uit wat ze er zelf van denkt of vindt) schep je een emotionele afstand, die jou sterker maakt: je hebt haar een plaats kunnen geven in jouw leven, op een zodanige manier dat jij ermee overweg kunt.
Overigens roept je verhaal het beeld op van een moeder die niet kon accepteren dat je een meisje was. Om wat voor reden dan ook. Maar dat is geen enkel verontschuldiging of wat dan ook. Op een of andere manier probeer je toch altijd een 'logische' verklaring te vinden voor zo'n exhorbitant gedrag. Maar de verklaring is niet relevant. Je eigen ervaring wel en ik denk dat je die eerst serieus moet nemen.
Ga tegenover haar zitten, verzamel de 'bewijzen' dat ze echt een akelig mens is en probeer dat eerst te verwerken. Dan schep je voor jezelf emotionele afstand, waarna je vrij bent van haar.
Daarna doet het er niet meer zoveel toe: je hebt geen behoefte om een andere reactie te krijgen, je doet niet meer je best daarvoor, je verwacht niets meer, je probeert niet om haar te veranderen, je hoopt nergens meer op, dan is ze gewoon je moeder, een ontzettend akelig mens, waar je veel ellende van hebt gehad. Maar nu raakt ze je niet meer.

Tsjor

Wel

Ik was ook nooit een voorstander van breken. Totdat ik ervoer dat je met sommige personen alleen maar helemaal no contact moet gaan om hun grip over je van je af te werpen en je te bevrijden. Mensen kunnen zo toxisch zijn dat ze je altijd onderuit zullen schoppen. En echt dan helpen jouw eigen goede bedoelingen en mindset niet meer. Je kunt niet vrij zijn met zo'n persoon. Je kunt nooit 'winnen'. En met winnen bedoel ik dan dat jij ook gewoon weg een individu bent met een eigen leven en eigen behoeftes.

Ik heb het ook 'volgehouden' met mijn moeder. Het heeft mij zoveel gekost. Te veel. Maar bij mij kon het niet anders voor mijn gevoel omdat mijn moeder niemand anders had. Heeft de moeder van Roosje dat wel dan komt het anders te liggen.

Op basis van wat Roosje hier vertelt zie ik een normale omgang somber in. Wat je ook probeert. En uit hoe ze het opschrijft blijkt uit alles dat ze moe is, er helemaal genoeg van heeft, het niet meer trekt.

Roosje: misschien toch eerst een jaar afstand, kijken wat er van haar kant komt en verder werken aan eigen schuldgevoel ten opzichte van haar? Ik zou hier zeker hulp bij zoeken. Maar ik zou de optie van breken zeker niet laten vallen.
Ik wou dat ik het gekund had.

Roosje

Ik heb nog een advies dat misschien kan helpen.
Je hebt gedurende vele jaren vele pogingen gedaan om haar te bereiken, om iets van een volwaardige relatie te beginnen. Nu is de boodschap: stop met proberen. Je zou eigenlijk nu jezelf moeten bedanken voor alle moedige pogingen, jezelf een schouderklop geven. Je moeder gaat dat nooit doen. Ik heb wel eens gelezen dat hulpverlening in zo’n situatie door waardering uit te spreken voor de pogingen van iemand zoals jij, bevorderen dat er ook gebroken kan worden met die tijd.
Leg niet vooral de nadruk op het vergeefse van je pogingen, maar zie jezelf daarin, koester jezelf daarin. En tegelijk, sleur jezelf een andere kant op.

Gewoon

'Op basis van wat Roosje hier vertelt zie ik een normale omgang somber in.' Ik ook. 'Gewoon' kan niet.

Tsjor

Thera

mooi

haat

Mijn moeder deed ook vaak akelig tegen mij, denigrerend, belachelijk maken etc. dat deed ze niet tegen mijn broers en zussen. Later realiseerde ik mij dat ik erg op haar leek en dat ze eigenlijk zichzelf haatte. Toen dat inzicht kwam kon ik het ook beter behappen. Ik heb het contact zeer beperkt en mijzelf nooit emotioneel laten zien.

Herken je zoiets bij je moeder?

Bedankt

Lieve mensen,

Dankjewel allemaal voor jullie hele nuttige reacties. Ik heb hier echt heel veel aan.
Opvallend hoe jullie het er allemaal over eens zijn, niet breken, maar veel afstand nemen.

Ik zit net wel met open mond te kijken naar de reactie van Miekemieke... Dat IS het volgens mij. Ik lijk inderdaad helaas veel op mijn moeder. Mijn moeder heeft ook geen gemakkelijke jeugd gehad met weinig liefdevolle ouders. Ze komt uit een nest van 4 kinderen, zij was de oudste, de slaaf. De jongste was de lieveling van haar ouders. Die had dezelfde haarkleur als ik. Komt het nu doordat HIJ alle liefde kreeg dat ze mij niet moet hebben? Het is heel gek, maar mijn moeder wou dat ik een jongen was. Toen ze scheidde van mijn vader zei ze tegen hem 'jij mag het meisje hebben, ik neem onze zoon'.
Toen ik zwanger was, hoopte ze vurig dat het een jongen zou worden.
Volgens mij heeft ze van haar ouders het gevoel gekregen dat ze als meisje niet goed was vermits alleen de jongen in het gezin liefde kreeg.
Ach, ik zal het nooit weten, want volgens mijn moeder is er helemaal geen probleem met haar...

Roosje

Het gaat er ook niet om dat zij erkent dat er een probleem is met haar, ik denk dat je daarvoor al veel te laat bent. 'Het probleem' is er voor jou, niet voor haar, ze komt het niet tegen, behalve in jouw reacties.
Ik vind het mooi om te lezen hoe je nu een anders gevuld beeld krijgt van de situatie van je moeder. Het is niet eens relevant of dat beeld (als oorzaak) klopt. Relevant is, dat jij daarmee een begin hebt gemaakt met het constateren, dat je moeder is zoals ze is. Dat gaat niet veranderen. Wat ook niet gaat veranderen is dat het voor jou erg negatief is, het schaadt jou. Dat zal ook niet gaan veranderen vanuit je moeder. Het kan wel veranderen als je jezelf, met al die kennis en inzichten die je inmiddels hebt opgedaan, emotioneel daar helemaal los van maakt. Dat zal zeker ook fysiek moeten, minder kontakten, simpelweg omdat je anders te snel in het platgetreden paadje belandt, dat voor jou zo destructief is. Langzaam, met korte ontmoetingen, zonder verwachtingen, emotioneel op afstand proberen, zodat je langzaam een ander paadje kunt gaan plat treden, waarin het voor jou te doen is.

Tsjor

Ik voel je pijn denk ik. Ik heb ook een moeder met zeer rare acties en reacties zoals niet willen reageren op kritiek, alles omdraaien, mij vaak niet echt betrekken bij familieaangelegenheden. Ik zat heel wat jaren geleden eens in een grote crisis, een vriendin ging met me mee naar de eerste hulp, bel ik s avonds mijn moeder, zegt ze: ‘het is jouw schuld dat het zo slecht me gaat’. Andere minder erge maar ook problemen die ik probeerde te delen met haar werden weggewuifd als onzin of: ‘ja dat heeft iedereen weleens’ en dat dan bij ongeveer alles. Belangrijke familiebijeenkomsten alleen met broer en schoonzus doen. Zoals regelmatig kerst alleen met hen vieren. Kunnen zij niks aan doen zeggen ze, want broer heeft hen uitgenodigd en die wil mij er niet bij hebben. Heb ik gewoon pech.  Mij vlak na ernstige ziekte van mijn vader niet op verjaardag erbij willen hebben, want dat is te druk. Broer en schoonzus zijn er dan wel. Bij herhaling, mij alleen (laat!) een mail of kaart sturen bij overlijdens in de familie. Geen telefoontje niks. Ik schrik me rot iedere keer en kan alles alleen verwerken. Ik ben onlangs niet naar de uitvaart van mijn tante geweest omdat ik bang was dat ik niet voor mezelf in zou staan of zou bezwijken bij hun hypocriete aanblik. Want ze zijn bij dat soort zaken soms wel de spin in het web, zij regelen dan van alles. Wat zijn ze toch goed en sociaal. En die erge dochter is toch vreselijk? Mensen kunnen zo gemeen zijn. Ik heb in de zomer aangegeven dat het niet zo goed met me gaat. Daarna ook nog een keer aangegeven dat zij maar eens moeten bellen omdat ik degene ben die ( al jaren) belt. Ze hebben er nadien niet meer op gereageerd. Sterker nog ze hebben nooit meer gebeld. Wel een uitnodiging voor een familiefeest nog, dat wel, voor de goede sier.. en om alle ellende weg te wuiven. Er was vast een heel groot tapijt waar alles onder geschoven is.

Ik moet ook echt leren om voor mezelf te kiezen.

hey ja ik herken dit als geen ander je beschrijft de relatie tussen jou en je moeder alsof je t over mij en moeder hebt. Je voelt je zo onbegrepen en machteloos en kwaad en verdrietig en en en..ik  ben er sinds 2 dagen achter dat de schade die ik in m'n kindertijd heb opgelopen door m'n ouders veel veel dieper en groter is dan ik tot nu had gedacht. En de beerput is opengegaan. Ik krijg geen enkel begrip van r integendeel ze duwt me nog dieper erin. Want elk antwoord is het verkeerde antwoord! En als ze dan n moment van begrip kan opbrengen dan is t de volgende dag weer vergeten.  Dus voorbeeld. Mam ik wil ook eens horen dat je toch wel trots bent. Nou dan krijg ik dat dezelfde dag een twee of drie keer te horen alsof t n soort van huiswerk is waar ze zich aan moet houden! Dat voelt dus helemaal niet oprecht.  Dag erna is t alweer helemaal uit t systeem. Nu vroeg ik enkel om begrip..begrip heeft in totaal 24 uur geduurd en valt ze terug in haar eigen doen en laten  maar ik ben nu zo kwetsbaar en ik ben haar aan t bestormen met appjes maar nee hoor. Geen enkele manier waarop ik kan voelen dat ze er is voor me. Ik vind dat zo erg dat er geen sprake van spijt of begrip is!!
Ik weet dat t zo niet beter gaat worden en alleen maar slechter dus ik moet nu de keuze maken en ergens heb ik t al gedaan want ik verkeer in n soort van rouw.  Hoop dat ik snel weer een lichtpuntje zie.. maar dat zal zonder m'n moeder zijn. Pfff ik hoop dat ik de kracht vind om nu voor mezelf te kiezen en te blijven bij mijn keuze!

J-Lee schreef op 06-07-2023 om 23:00:

hey ja ik herken dit als geen ander je beschrijft de relatie tussen jou en je moeder alsof je t over mij en moeder hebt. Je voelt je zo onbegrepen en machteloos en kwaad en verdrietig en en en..ik ben er sinds 2 dagen achter dat de schade die ik in m'n kindertijd heb opgelopen door m'n ouders veel veel dieper en groter is dan ik tot nu had gedacht. En de beerput is opengegaan. Ik krijg geen enkel begrip van r integendeel ze duwt me nog dieper erin. Want elk antwoord is het verkeerde antwoord! En als ze dan n moment van begrip kan opbrengen dan is t de volgende dag weer vergeten. Dus voorbeeld. Mam ik wil ook eens horen dat je toch wel trots bent. Nou dan krijg ik dat dezelfde dag een twee of drie keer te horen alsof t n soort van huiswerk is waar ze zich aan moet houden! Dat voelt dus helemaal niet oprecht. Dag erna is t alweer helemaal uit t systeem. Nu vroeg ik enkel om begrip..begrip heeft in totaal 24 uur geduurd en valt ze terug in haar eigen doen en laten maar ik ben nu zo kwetsbaar en ik ben haar aan t bestormen met appjes maar nee hoor. Geen enkele manier waarop ik kan voelen dat ze er is voor me. Ik vind dat zo erg dat er geen sprake van spijt of begrip is!!
Ik weet dat t zo niet beter gaat worden en alleen maar slechter dus ik moet nu de keuze maken en ergens heb ik t al gedaan want ik verkeer in n soort van rouw. Hoop dat ik snel weer een lichtpuntje zie.. maar dat zal zonder m'n moeder zijn. Pfff ik hoop dat ik de kracht vind om nu voor mezelf te kiezen en te blijven bij mijn keuze!

Je reageert op een oud topic.