Breken met moeder of volhouden?

Andere situatie, maar ook

Ik heb 22 jaar geen contact gehad en dat bracht rust. Ik had het natuurlijk gráág anders gewild, maar elke keer weer de stress die erbij kwam kijken na contact was echt een aanslag op mijzelf. Hoofdpijn, huilerig, bah.

Ik heb inmiddels weer contact met mijn moeder,
nu weduwe en dat gaat heel goed. Mijn vader was de stoorzender.

Ik word verdrietig van jouw verhaal. Als ik lees dat jij niet de enige bent die eigenlijk leeggezogen wordt door je moeder, dan heb ik alleen maar begrip voor je gedachte om met haar te breken. Maar toch... dat is erg rigoureus. Heb je al geprobeerd om haar als buitenstaander te benaderen? Wat verwacht je van een buur uit een andere straat? Vertel je die alles? Verwacht je daar troost of warme belangstelling van? Nee. Die groet je, vraagt hooguit "alles goed?" Stiekem zonder daar een eerlijk antwoord op te verwachten. Moet je huilen als die buur iets raars zegt? Nee vast niet, je bent hooguit verontwaardigd, maar jeetje weet zo'n figuur waar hij of zij het over heeft?? Probeer zo met je moeder om te gaan. Beperk het contact, verwacht niets. Écht niets. Werkt dat niet, geef het even de kans,... dan kun je nog steeds de knoop doorhakken.

Roosje

Het is gewoon heel erg hard, maar ik denk, of je nu wel of niet het contact zult verbreken, in beide gevallen hou je jezelf alleen gezond als je niet meer hoopt. Wel hopen is natuurlijk een gezonde reactie, een natuurlijke. En ook moeilijk op te geven als je dat zolang hebt gedaan. Maar in zo’n ongezonde situatie als jij zit, is het juist gezond om niet te hopen. Het moeilijke is dan wel dat je je periode van hopen als vergeefse moeite moet zien.

Je moeder heeft geen andere manier blijkbaar. Tragisch..

Tussenweg

Hier een tussenweg gekozen inmiddels erg blij mee maar ditzelfde ook met mijn zus moeten doen, zij vertoont al jaren hetzelfde gedrag.

Ik neem dus wel de afstand, kom zelden langs en telefoongesprekken gaan over ditjes en datjes ik verwacht niets van hen en geef ook niets. Maar voor mijn kind houd ik het contact aan. Gevolg is wel dat kind prima ziet dat het gedrag zijn zijn oma en tante raar is en dat voor een mannetje van 7.

Heeft wel even geduurd voor ik de emotie kon uitschakelen en soms gaat het nog wel mis maar meestal gaat het goed. Gelukkig hebben we nogal goed contact met de schoonfamilie.

Tussenweg, net als Dees

Het probleem zit hem in de teleurstelling in je hoop en verwachtingen. Je stapt elke keer vol hoop binnen, of je belt, en je wordt steeds teleurgesteld. Ik zou proberen te accepteren dat je nooit een moeder zult hebben zoals uit de reclame. Dat is de eerste stap. En het aantal bezoekjes en telefoontjes beperken. Dat is stap 2. En dan de tactiek van Dees, koetjes en kalfjes. Dat is stap 3. Ik denk dat je dan al een heel eind bent. Hou dat een half jaartje vol en kijk hoe het dan voelt. Misschien is dat al genoeg om jezelf te beschermen. Zo niet, kun je altijd nog kijken of je professionele hulp nodig hebt daarbij.
Mijn moeder was niet zo erg als de jouwe, maar ik heb genoeg met haar meegemaakt om ook op deze manier met haar om te gaan. Vanwege mijn vader, mijn brussen en vanwege de kleinkinderen nooit gebroken met haar. Maar contact is dus heel lang geweest zoals ik beschreef. Koetjes en kalfjes, niet te vaak, geen verwachtingen. Wat mij hielp is dat ik op een gegeven moment los kon laten dat ik haar moest confronteren met wat ze mij heeft aangedaan. Ze snapt het toch niet, het is allemaal niet waar of niet gebeurd, dus het gaat niks opleveren. Haar excuses aanbieden gaat ze gewoon nooit doen. Dus daar ga ik ook niet op zitten wachten.
En, tot mijn verbazing, intussen gaat het steeds beter. Ze is hier en daar wat milder geworden, dus spreekt af en toe haar waardering uit. Maar ik ben inmiddels 50, dus het heeft even geduurd. Geduld is altijd een schone zaak ...

Ook de tussenweg

En toen werd ze ineens ziek. Ik kon het niet op brengen om er iets voor te doen en ik had ook absoluut geen geloof in het 'op haar sterfbed gaat ze ineens inzicht krijgen', dus eigenlijk helemaal afzijdig gehouden en dat was heel goed voor mijn mentale gezondheid.

Het gaat niet veranderen hoor. Iedere keer als jij gaat liggen gaat ze op je staan. Gewoon geen contact meer opnemen, niets sturen, niet gaan... Dan merk je vanzelf wel of er nog iets uitkomt. Laat het maar aan haar over. Niet bij klagen/zeuren/huilen/beschuldigen weer inbinden. Hier kwam er af en toe weer wat uit vanwege de kleinkinderen (je kunt het moeilijk verkopen tegen je vriendinnen dat je ze nooit ziet), maar echt minimaal. Mijn houding was: neem je op normale wijze contact op, dan reageer ik. Anders negeer ik het.

plan

Ik ben in eerste instantie ook van de tussenweg.
De raad van Zonnen vind ik geen gek plan Maar ik vermoed dat er ook iets aan jouw kant gedaan kan worden, omdat je nog zo verlangt naar contact/ goedkeuring/ verbinding/ gezien worden etc. Is waarschijnlijk ook iets wat je meeneemt uit je jeugd? Waar die hoop (waar je ook als klein kind recht op had) niet ingewilligd werd?

Inmiddels ben je volwassen en weet je dat het er waarschijnlijk niet van gaat komen. Ik weet waar ik over praat, ik heb dat nog jaren met mijn moeder (gediagnosticeerde narciste) gepoogd: Het levert alleen maar meer pijn op want ze kon het gewoon niet.

Ik denk aan dit als tussenweg:
- Neem een half jaar geen contact op.
- Ga intussen zelf aan het werk met een coach of therapeut om te rouwen over de moeder die je nooit zult hebben
- Als zij contact opneemt, observeer dan jezelf zowel als haar. Maar antwoord rustig en houd je emoties erbuiten
- Na een half jaar kan je kijken of dit een modus is waarop je wel met haar om kunt gaan. Zo niet, dan kun je altijd nog anders beslissen

Overigens

Vermoed ik dat ze wel iets zal bijdraaien als ze voelt dat ze haar grip (= jouw verlangen naar gewoon contact) verliest.
Dan kan ze zelfs wat aardiger doen. Pas daar voor op. Het kan even goed een manier zijn om jou weer in haar invloedssfeer te krijgen

De grip

Ja, dat is een goede. Zo iemand voedt zich met jouw onderdanige/smekende/bevestigende reacties. Als jij geen voeding meer geeft, dan ontwikkelt ze geen inzicht, maar zal ze in het slechtste geval een andere manier proberen om jou weer in die grip te krijgen. Dat is dan niet omdat ze inziet dat ze je slecht of naar behandelt. Zo iemand wordt niet ineens aardig.
Mijn moeder deed altijd na een tijd van stilte alsof er nooit iets gebeurd was, als ik niet mee was gegaan in haar gedoe. Dan begon het weer normaal en liet ze er vanzelf weer dingen insluipen. Je gaat het wel steeds sneller afkappen, dat wel. Jarenlang ga je in op vreemde opmerkingen en verdedig je je, maar uiteindelijk ga je ze gewoon negeren (op beschuldigingen) of anders op reageren (op zieligheid).

geen foto's

In ieder geval geen foto's meer sturen via Messenger of Whatsapp. Ik vind het helemaal niet zo raar dat je moeder daar niet op reageert. Ik vind het eerder raar dat jij daar zo mee zit. Zij is wel van een andere generatie. Je zoekt constant bevestiging. Niet meer doen dus, je hebt al gemerkt: dan krijg je het deksel op je neus.
Doe het gewoon anders. Vertel niet meer enthousiast dingen. Vraag haar wat zij doet. Stuur niet ongevraagd foto's. Wacht tot zij vraagt om een foto. Blijf niet te lang. Als ze jou vraagt voor een recept met koekjes geef je dat en verder niets. Als zij verder geen interesse toont, laat dat, dat is dan maar zo. Daar heb je vriendinnen voor.

Bedankt

Hoi

bedankt voor jullie reacties. Ik ga dus proberen afstand te nemen, wat niet gemakkelijk is, ik denk dagelijks 'ben ik nou niet te hard geweest voor haar'? Maar ik moet nu doorzetten, want keer op keer maakt ze me met haar rotkarakter down. En dat wil ik niet meer.

Ik weet echter, dat zij niet de eerste stap gaat zetten om opnieuw contact te leggen. Daarom ga ik haar een mail sturen en haar duidelijk maken hoe hard ze mij/ons pijn doet door ons steeds te negeren.

Ik heb nog steeds die hoop dat ze inziet hoe giftig ze is, maar ik vrees ervoor...
Ben benieuwd hoe ze op mijn mail gaat reageren.

Groetjes

Niet doen

Die mail zou ik niet doen. Denk maar niet dat ze ooit inzicht krijgt. Je krijgt alleen maar weer het deksel op je neus.
Trouwens, met dit virus heb je een goed excuus om even afstand te houden.
Ze belt vanzelf wel weer. Gewoon even niks doen. En zeker geen verwijten maken en oude koeien uit de sloot halen.

Zou het niet doen

Dat zou ik toch niet doen Roosje. Je hebt de meeste kans dat je moeder daarmee de hakken in het zand gaat zetten uit egobescherming jou nog meer gaat aanvallen.
De dynamiek met iemand die zo op jou reageert is nou eenmaal anders dan hoe jij in elkaar zit.
Het lijkt mij inderdaad veel handiger om je moeder met een grote korrel zout te nemen. Het luchtig te houden en te kijken hoe ver je daarmee komt zonder dat je een hartverzakking krijgt van ieder contact.

Maar goed. Houd je goed. Wat je ook doet kan het negatief uitpakken, dus dit ook. De hoop/verwachting dat je moeder dan ineens een kwartje ziet vallen lijkt me nagenoeg afwezig.

Ik wens je heel veel sterkte en doe je best om sterk te zijn voor jezelf. Een ouder die er steeds niet voor je is en niet geweest is is een hele moeilijke zaak om mee op te groeien en om mee te leven. Maar het is niet anders.

Nee joh!

Niet doen, je voedt hoogstens haar gedrag en je zet de deur wijd open voor nog meer commentaar en kritiek. Want dan ben je natuurlijk een hele slechte dochter. En dan kan ze haar omgeving vertellen hoe naar jij wel niet bent.
Gewoon niet zelf contact zoeken. Kijk hoe lang het duurt voor ze contact met jou zoekt. En houd het dan neutraal. Heeft ze kritiek, dan zeg je gewoon 'mam, op deze manier wil ik geen contact' en je kapt het af. Of een zinnetje van die strekking. Oefen er een paar.
Als ze belt, laat naar de voicemail gaan en bel later, als je er klaar voor bent, terug. Hetzelfde geldt voor whatsapp en mail. Niet direct reageren, maar er een paar uur overheen laten gaan. En je reactie 3 keer nalezen om te zorgen dat er geen emotie in zit. Dan pas versturen.

dit:

"ik denk dagelijks 'ben ik nou niet te hard geweest voor haar'? " is een gevolg van haar inprenting.
Je gaat je meteen schuldig voelen als je maar iets voor jezelf kiest. Maar dat is niet gezond. Je zou je grenzen moeten kunnen stellen zonder dat dat aan je hart knaagt. Zij vraagt zich nooit af of ze te hard voor jou is, toch? Niet dat je aan vergelding moet doen, daarom moet je geen afstand nemen. Maar het is tekenend dat als jij iets doet uit zelfbehoud, jij je schuldig gaat voelen. Waarschijnlijk heb je sinds vroeg te boodschap opgevangen dat als je dat doet, dat je dan een slechte dochter bent?
Doe maar niet. Jij mag er ook zijn. Houd jezelf dat voor.

Geen verwachtingen en niet voeden!

Na wat jij beschreven hebt, vraag ik me af waarom je nog steeds verwachtingen hebt. Als zij nooit interesse heeft getoond, waarom zou ze dat dan opeens gaan doen?

Ik zou zeker geen mail sturen "om iets duidelijk te maken", dat komt over als een aanval en als er een aanval komt, wat doen mensen dan? Je zult zeker alleen maar gekwetst worden door haar reactie, want je krijgt zeker verwijten terug.

Gewoon haar naast je neerleggen, niet proberen haar te veranderen of interesseren voor jullie. Blijf neutraal, zoek niet actief contact of bevestiging. Wil ze dat je langskomt, dan hou je het kort, zodra je het zat bent ga je weer weg.

Ik snap je wel hoor, je zou graag een echte moeder willen. Maar ze is nu eenmaal niet zo en zo gaat ze ook niet worden.

kindrol

Misschien heb je dit stukje overgeslagen, zo ongeveer met twintig verandert er vaak wat met de ouder-kindrelatie en krijg je minder behoefte om alles te delen, zoek je minder bevestiging bij je ouders. Daar heb je vrienden en partner voor. Je ziet ook meer waarom je ouders deden zoals ze deden en kan 'fouten' vaak meer een plaats geven.
Ik zou hier zeker therapie voor zoeken, om los te komen van je moeder en niet meer die constante bevestiging te zoeken.
Jij houdt jezelf daarmee in de kindrol en haar in de moederrol en daar word jij niet gelukkiger van. Je kan haar niet veranderen, wel je houding ten op zichtte van haar.
Sterkte.

nee, geen brief

Als ik iets probeerde uit te leggen aan mijn moeder (dat ik iets niet leuk had gevonden, wat zij deed), konden daar twee soorten reacties op komen:

- een aanval terug op mij die maar minimaal te relateren was aan de oorspronkelijke opmerking - dus bij 'je luistert nooit' iets als 'jij vertelt nooit wat' en daar vooral op doorgaan en bij verzinnen totdat het helemaal nergens meer mee te maken had, bijvoorbeeld 'een moeder van een klasgenote van je zei ook dat jij nooit bla bla bla' en dan iets wat helemaal niet waar was, waardoor ik dan alleen maar bezig was (of zou kunnen zijn) met me verdedigen tegen verzonnen beschuldigingen waardoor zij niet meer in hoefde te gaan op mijn oorspronkelijke probleem met haar

- ik heb alles verkeerd gedaan, ik ben een slechte moeder, waarom haat je mij

Als je dit soort reacties herkent, is het nutteloos om iets te sturen.

kleuter

Wat ik er zo van hoor, is je moeder emotioneel niet heel volwassen. Misschien helpt het je haar als een kleuter te zien en te behandelen: je houd van een kleuter maar ze hebben wel (ferme) grenzen nodig. Je neemt het niet kwalijk als ze gaan stampvoeten maar je geeft zo ook niet hun zin als ze dat doen. En: je onderhandelt niet met ze zoals jij in een mail zou willen doen. Je legt op een eenvoudige manier de grenzen uit zonder verbijsterd te zijn dat ze dat niet uit zichzelf begrijpen
En: je verwacht niet dat ze je liefde geven.

Ik bedoel hier niet mee dat je voor haar emotionele welzijn zou moeten zorgen. Alleen dat je haar en haar gedragingen wat 'kleiner' maakt. Je kan haar ook visualiseren als een heel klein vrouwtje. Klinkt gek, maar kan helpten

herkenning

Ik herken veel in je beschrijving van je jeugd en daarna. Mijn moeder blijkt autistisch te zijn, gediagnostiseerd na haar 70e deed veel puzzelstukjes op zijn plek vallen.
En hielp mij bij het accepteren dat ik die waardering nooit zal krijgen, geen onwil, ze kan het gewoon niet.

Neutrale middenweg zoeken

Ik heb net ongeveer hetzelfde geschreven in een andere post; sluit je emotioneel af hiervan.
Je moeder haat zichzelf (niet jou) en projecteert dit op jou. Je raakt iets in haar waar ze zelf een tekort aan heeft: liefde. En het uit zich in een vorm van jaloezie. Negatieve emotie.
Haar emotie kun je terug spiegelen.

Grenzen stellen

Een moeder die zich stelselmatig of juist telkens op onverwachte momenten misdraagt naar haar kind, betekent voor dat kind uiteraard een voortdurende bron van stress en negatieve gevoelens. Breken uit vergelding zal echter meestal niet brengen wat men ermee beoogt: de gemoedsrust die een mens nodig heeft om een stabiel leven te leiden en goed tot zijn recht te komen.

Aan de behoefte om te breken ligt nuchter beschouwd ook een heel ander leidmotief dan wraak ten grondslag: t.w. zelfbehoud. Een volstrekt legitieme impuls dus.

Het zal per geval verschillen of breken noodzakelijk is voor zelfbehoud. Daar valt volgens mij geen algemeen oordeel over te vellen. En of een ‘gouden tussenweg’ mogelijk is, hangt er maar helemaal van af.

Wel lijkt het me belangrijk te beseffen dat zelfbehoud niet alleen een recht betreft, maar ook een verantwoordelijkheid van het individu naar het collectief van de samenleving. Wie het slachtoffer is of dreigt te worden van wangedrag, kan er zo bezien – hoe dan ook – maar beter tegen optreden.

Succes en sterkte ermee.

Rode krullenbol

Grenzen stellen

Is vooral voor je eigen gedrag: wat doe ik wel en wat niet. Daarbij moet je voor jezelf meewegen wat de meeste problemen oplevert. Bijvoorbeeld: stel dat nieuwjaarsdag belangrijk is voor moeder. Maar jij hebt besloten dat het belangrijk is voor je partner en je hebt een heel alternatief opgetuigd, wat veel langer duurt en veel intenser contact vraagt. Moeder wil dat niet. Dan kun je je gaan frustreren aan haar, maar dat levert jezelf veel negatieve energie op, zowel in het weigeren om op nieuwjaarsdag te komen, als in het optuigen van het alternatief als in het verwerken van alle negatieve reacties. Daarop doelde ik eerder ook met het dubbele in het eerste bericht.
Je kunt haar niet begrenzen. Je kunt wel jezelf begrenzen en dan praktisch nadenken.
Stel: je schrapt in je hoofd nieuwjaarsdag als dag voor jezelf en je bedenkt dat het een dag wordt om familie te bezoeken. Moeder, kort, in de ochtend, een beperkte tijd, want je moet nog door naar vader, andere ouders etc. Moeder blij. Jij hebt er maar kort last van. Je hoeft geen alternatieven te bedenken die zij toch niet wil.
Zo kun je in je eigen hoofd je eigen gedrag begrenzen: geen dingen doen waarvan je op voorhand al weet dat dat negatieve reacties oproept. Nee, ze vindt jullie buitenhuisje niet leuk, dus waarom ga je daar nog energie in stoppen?
Maak een jaarplanning. Je weet vooraf dat sommige dingen belangrijk zijn, verjaardagen, feestdagen. Meestal kom je dan al aan een heel aantal ontmoetingsmomenten. Welke wil je bij jou thuis, wanneer ga je naar haar toe, hoe beperk je alles zodanig dat het te doen blijft voor jezelf.
Bespreek dat een keer met haar onder het motto, we hebben het erg druk, maar we willen zorgen dat we elkaar toch genoeg zien, dus kom jij naar ons toe met de verjaardagen van de kinderen en komen we op nieuwjaarsdag, tweede paasdag, 1 keer met kerst naar jou toe. Elke week bellen we een keer.
Zo begrens je vooral ook je eigen gedrag, maar daarmee begrens je ook haar invloed.
Er komt een dag dat ze er niet meer zal zijn en dan heb je alle vrijheid weer voor de feestdagen (bijvoorbeeld).

Tsjor

Tsjor

Elke week bel je met je moeder? Echt, als ze zo vreselijk is? Gruwel. Ik hou wel van mijn moeder maar bel vaak ook maar 1x per week. Wat doe je als zij 2 d per week wil bellen en jij je altijd vervelend voelt naafloop, en jij het liefst helemaal niet of niet vaker dan 1 x per maand zou willen bellen? Hoe begrens je jezelf dan?

En wat als die moeder niet kort wil afspreken maar juist heel lang? Moet je het dan ook maar doen wat zij wil, door die dag in je hoofd af te schrijven als dag voor jezelf? Wat als je die dag helemaal niet met haar wil doorbrengen? Toch doen wat zij wilt, waar je nou altijd zo ongelukkig door wordt? Hoe begrens je jezelf dan, zodat je minder ongelukkig van haar wordt?

En: ‘ Zo kun je in je eigen hoofd je eigen gedrag begrenzen: geen dingen doen waarvan je op voorhand al weet dat dat negatieve reacties oproept.’
Wacht even, moet Roosje geen dingen doen die de moeder niet leuk vindt? He? Ik zou eerder zeggen: vertel die moeder niets van wat je doet (wel lekker doen wat jij leuk vindt), zodat ze ook niet negatief kan reageren. Of is dat wat je bedoelt?

Ik zou echt kiezen voor minder contact met de moeder als je ongelukkig wordt van contacten met haar. Overigens vind ik alle andere tips wel goed hoor: zie haar onmacht en zie haar als een willekeurige voorbijganger, waardoor wat ze zegt je niet zo raakt. Als je dat kan, helpt dat enorm. Maar als Roosje dat niet kan, dan ernstig minderen dat contact om zo min mogelijk vervelende momenten te hebben. Zo wil je toch niet leven? Al die negativiteit in je leven?

En wachten tot ze er niet meer is? Misschien duurt dat nog 20 of 30 jaar. Misschien overlijdt Roosje wel eerder dan haar moeder. En al die tijd maar ongelukkig zijn door zo’n moeder en denken: mijn tijd en vrijheid komt nog wel? Nee, ik geloof niet dat Roosje nog zo lang ongelukkig wil zijn.

Jemig

Cathy, mijn moeder ligt al enkele jaren onder de grond. Geen telefoon.
'Hoe begrens je jezelf dan?' Door te zeggen dat je 1 keer per week zult bellen. en niet opnemen als zij belt.
'Moet je het dan ook maar doen wat zij wil,' Nee, wat ik beschrijf is dat je zelf juist kiest: wat kun je aan, waar heb je last van. Dat je de afweging maakt tussen twee uurtjes op nieuwjaarsdag komen omdat zij dat belangrijk vindt, of iets anders organiseren wat veel langer duurt, wat zij niet wil.
'Wacht even, moet Roosje geen dingen doen die de moeder niet leuk vindt? He? Ik zou eerder zeggen: vertel die moeder niets van wat je doet (wel lekker doen wat jij leuk vindt), zodat ze ook niet negatief kan reageren. Of is dat wat je bedoelt?'Nee, dat is dus helemaal niet wat ik bedoel. Ik heb het helemaal niet over 'je moeder vertellen wat je doet'.
Schrijf ik nou zo moeilijk of is begrijpend lezen zo moeilijk?
Wat ik niet herhaald is is het goede advies wat andere mensen al gaven: stel je verwachtingen bij. TS is nu nog erg afhankelijk van een positieve reactie van moeder. die gaat er niet komen. als je in je hoofd die knop om kunt zetten ben je al een heel eind.

Tsjor

Eens met Cathy

Als je iets met je moeder wilt afspreken, denk ik eerder aan 4 keer per jaar bellen. Maar ik zou helemaal niets afspreken en alle contact zoveel mogelijk vermijden. Zie haar als een vage kennis op grote afstand. Hoe verplicht voel je je om vage kennissen te bellen? - Precies, helemaal niet. Die stuur je eventueel een kaartje of appje met hun verjaardag,verder niet. Dat is ook genoeg voor zo'n schadelijke moeder.

Straf

Anca, ik lees het nu alsof je de moeder wil straffen. Dat zou dan weer een andere intentie zijn.

Tsjor

straffen?

Dat lees ik niet.
Als je geen behoefte hebt om haar vaak te bellen, dan bel je niet. Zij kan ook bellen, hè? Als zij de behoefte heeft om iets van je te horen. Maar schijnbaar heeft deze moeder geen interesse in de inhoud.

Maar je zou het niet meegaan in moeder's destructieve behoeften kunnen zien als straffen. Dan is het alsnog helemaal niet erg voor die moeder.

Begrip

'Zij kan ook bellen, hè? Als zij de behoefte heeft om iets van je te horen.' Dan laat je het dus juist bij haar en kun je nog je eigen grenzen niet bewaken.
Mijn dochter heeft een schoonmoeder die 1-3 keer per dag haar zoon belt. Op vakantie gingen ze naar een eiland en stuurden een bericht: op dat eiland zijn we niet bereikbaar. Gevolg: 6 niet beantwoorde oproepen van schoonmoeder. Schoonmoeder dwingt bezoeken aan haar af, bijvoorbeeld nu, omdat ze zoveel jaar geleden haar eerste hartaanval had. Misschien neem ik dat ook wel teveel als referentiepunt. Voor mijn dochter zou het een zegen zijn als schoonmoeder maar 1 keer per week belde. Maar 1 keer per maand kan ook. Het gaat mij niet zozeer om regeltjes of aantallen. Wel om motivatie. Moeder gaan straffen vind ik een zeer lage motivatie, zeker als je niet weet of er een bepaalde problematiek aan ten grondslag ligt.
Kijk eens hoeveel kinderen met allerlei problematieken wij hebben! ADHD PDD-nos, PTST, dysclaculatie, dyslectie, ADD, ODD, en combinaties van dat alles. Dan verwachten ouders ook dat de hele omgeving meelevend en begripvol reageert.
Die kinderen verliezen hun problemen niet als ze zelf ouder worden. En dan leveren ze wel degelijk weer problemen op voor hun kinderen.
'Maar je zou het niet meegaan in moeder's destructieve behoeften kunnen zien als straffen. Dan is het alsnog helemaal niet erg voor die moeder.' dit vind ik dus echt beneden peil. Je hoeft niet mee te gaan in haar destructieve behoeftes, daar gaat mijn hele verhaal over zelf je brengen leggen in je eigen gedrag over. Maar het is iets anders dan de maatregelen zo nemen dat je haar nu eens lekker laat voelen hoe erg ze wel niet was. Lekker verdiend, zoiets.

Tsjor

grenzen stellen versus breken

Nou ja ik ben erg van begrenzen bij personen met deze dynamiek. Ik denk echter wel dat hoe sommigen hier instaan al een slag verder is dan ts. Zij voelt zich nog schuldig. Moeder zal dat voelen en daar op spelen.
Haar gedrag lijkt erg op dat van mijn moeder ooit. Die liet zich niet begrenzen hoor. Als je de telefoon niet opnam, kwam ze gewoon naar mijn huis. Ja dan kan je niet opendoen. Maar ooit moet je de deur uit. Want ze ging gewoon zitten wachten op het bankje voor mijn huis. Of ze zat daar als je thuis kwam. Ik heb menigmaal mijn stuur om moeten gooien omdat ze daar weer zat. Of ze kwam naar mijn werk, of naar een koffietentje waarvan ze wist dat ik daar wel eens met vriendinnen zat.
Maar ik heb nooit het contact volledig verbroken.
En ja daar speelde mijn schuldgevoel/ liefde voor haar een rol in. Ik was haar enige familie. Laat je een oud vrouwtje, je moeder nog wel aan haar lot over? Ik kon het niet. Al was het wellicht beter voor mijzelf geweest, ik zou niet eens geweten hebben hoe het te organiseren: ze zou toch blijven stalken.
Wat ik maar wil zeggen tegen Roosje: mocht ze dit gedrag gaan vertonen als je afstand neemt/ een grens stelt van een keer per week of twee weken: als ze meer familie heeft, dan zou ik er toch over denken helemaal te breken.