Ben ik egoistisch als ik voor mezelf kies?

Mijn mening is dat je enorm veel kapot zou maken voor iets waarvan je denkt dat het heel vreselijk is dat je het gemist hebt. Als je dat doet is dat inderdaad voor jezelf kiezen - en dat mag. Je hebt maar één leven.
Welke van de dingen die je hebt gemist kunnen eventueel ook met je vrouw (en kind)? De vrijblijvende seks niet - die vind ik zelf erg overschat maar ja, dat ben ik. 
Jij zult de beslissing echt zelf moeten nemen. Misschien helpt het om je bij beide keuzes af te vragen hoe je leven er dan concreet uit zou zien, volgend jaar en over vijf jaar. 

(Edit wegens herhaling)

Dieter588 schreef op 16-05-2023 om 12:52:

Bedankt voor je reactie. Het gaat niet eens zozeer om het missen van dingen die ik niet heb kunnen doen, maar meer het opnieuw ontdekken van mezelf. Wie ik precies ben zonder een relatie, zonder mijn vriendin. Hoe ik nu in het leven sta is zo anders als die 15 jaar geleden, dat ik heel nieuwsgierig ben hoe ik het leven nu zou beleven. Ik ken mijn volwassen leven niet anders dan in een relatie met deze vrouw.

Op basis van dit stukje denk ik dat je niet helemaal realistisch bent. Het verleden kun je namelijk nooit overdoen en zal het altijd de vraag blijven van hoeveel anders het zou zijn gelopen. Je kunt hooguit anticiperen op de toekomst en de persoon die je nu bent (geworden)!

Je zegt veel van je vriendin/kind/gezin te houden en dat alles wil je nu gaan ‘opgeven’ om jezelf opnieuw te gaan ontdekken? En dan ontmoet je een andere vrouw, krijgt er een relatie mee en ben je weer samen met iemand en ga je ook daar je leven mee delen. Waar blijf je dan met het herontdekken van jezelf of neem je jezelf dan ook voor de komende jaren bewust single te blijven om écht enkel op jezelf aangewezen te zijn? 

Beter zou je jezelf kunnen afvragen wat je nu mist en waar dat gevoel vandaan komt? Of ga je met je vriendin ontdekken wat jullie SAMEN kunnen doen om jullie relatie naar een ‘hoger’ level te krijgen?

Ik vind dat je wel een heel groot risico neemt als je hiervoor alle schepen achter je verbrandt. En dat eventuele 2e kind, dat lijkt mij in dit stadium geen goed idee in ieder geval. 

Als eerste zou ik zeggen: praat erover met je vrouw.

Daarna zou je iets kunnen doen als "alleen op vakantie gaan" bijvoorbeeld een week in een vakantiewoning, maar dan niet op een vakantiepark. Dan kun voelen hoe het is om alleen dingen te ondernemen, alleen te wonen. Dan gooi je niets weg, maar je bent wel in een andere situatie.

Wees je daarnaast ook bewust dat je niet meer alleen zult zijn. Jullie hebben een kind samen, dus zelfs al zou je beslissen om uit de relatie te stappen, hou je een relatie met deze vrouw en hou je verantwoordelijkheden.

Verder herken ik wel wat je zegt. Ik was jong getrouwd met mijn eerste man. Op een gegeven moment ging ik ook nadenken over de dingen die ik niet heb gedaan toen ik jong was. Nu ben ik bijna 50 en ik geniet van mijn leven. Ik ben voor een 2de keer getrouwd en besef mij terdege dat ik het heerlijk vind om een maatje te hebben. De periode alleen vond ik maar niets. Zeker als mijn kind dan bij mij was en om 20:00 op bed lag. Het is een keertje leuk lekker alleen in huis rommelen, maar ik ging al snel missen dat ik niemand had om nog even tegenaan te kletsen, tegenaan te kruipen of gewoon iemand om mij heen te hebben. 

Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat mensen die hun jonge leven voornamelijk hebben gefeest ook een periode hebben waarbij ze denken, had ik het toch anders moeten doen? Het zit in mensen, nadenken over je leven. Bij sommige mensen is het zo erg dat het zelfs een crisis genoemd wordt. Mensen die heel erg het gevoel hebben "is dit het?".
Kijk goed naar je leven, tel je zegening en probeer dat vaak te doen. Kijk naar de dingen waarvoor je dankbaar bent in je leven. Als ik jouw beginpost zo lees, heb je genoeg om dankbaar voor te zijn, waarbij ik niet zeg dat je een perfect leven hebt.

Daarna zou je iets kunnen doen als "alleen op vakantie gaan" bijvoorbeeld een week in een vakantiewoning, maar dan niet op een vakantiepark. Dan kun voelen hoe het is om alleen dingen te ondernemen, alleen te wonen

Oh, dat zou voor mij een heel onrealistisch en veel te rooskleurig beeld geven. Ik vind het echt heerlijk om een week helemaal alleen te zijn, alleen dingen te ondernemen etc. Maar alleen op vakantie is bij lange na niet hetzelfde als alleen werken/boodschappen/koken/thuis etc. Daar kun je m.i. dus niet zomaar conclusies aan verbinden, als het die ene week echt erg goed bevalt. 

TineWinkel schreef op 16-05-2023 om 13:41:

Daarna zou je iets kunnen doen als "alleen op vakantie gaan" bijvoorbeeld een week in een vakantiewoning, maar dan niet op een vakantiepark. Dan kun voelen hoe het is om alleen dingen te ondernemen, alleen te wonen

Oh, dat zou voor mij een heel onrealistisch en veel te rooskleurig beeld geven. Ik vind het echt heerlijk om een week helemaal alleen te zijn, alleen dingen te ondernemen etc. Maar alleen op vakantie is bij lange na niet hetzelfde als alleen werken/boodschappen/koken/thuis etc. Daar kun je m.i. dus niet zomaar conclusies aan verbinden, als het die ene week echt erg goed bevalt.

Eens, het is een totaal vertekend beeld dan écht alleen zijn, wetende dat er niemand op je wacht na bijv het werk. Niet alleen die ene week, maar ook de maanden daarna niet. 

Ik dek dat je idd een soort midlifecrisis voor je ziet.
Het gevoel: is dit het nu, was dit het nu, is dit voor de rest van mijn leven,  wie ben ik, waar ben ik, wat wil ik, ben ik nog gewenst, lig ik nog goed in de markt,  wat heb ik nodig; om kort te gaan: heel veel "ik" en de gedachtes om dat te voeden.

Alleen dat is een recept voor teleurstellingen.

Ik heb ze met bosjes zien vallen die daar aan toegaven: de vrijgezel uithangen, ineens een armbandje/kettinkje/ring/hawaishirt(😄), selfies, auto's,  flirten, datingsites, nieuwe schatjes enz. Ze wilden ontdekken wie ze waren, sloegen de plank volledig mis, kregen spijt, maar vergaten dat dat ook kan binnen je relatie met je eigen partner.

Jullie verhaal lezende is er een goede basis, zijn er hobbels overwonnen, vonden jullie elkaar altijd in liefde.
Joh dat moet je koesteren!
Natuurlijk, als je met elkaar vergroeid bent, dan komt daar een keer de sleur en nieuwsgierigheid om de hoek kijken.
Zolang jullie het gesprek aangaan, evt hulp zoeken als je er niet uitkomt, dan komt dat vast weer goed.
Zoals ze bij kinderen vaak zeggen en in jullie geval waar nog veel liefde is: het is maar een fase,  heel normaal.

Over de 2e vind ik het lastig iets zeggen.  Je zult dan eerst in rustiger vaarwater moeten konen denk ik .

Als ik zoiets lees denk ik altijd, je kan dit niet meer ‘inhalen’, je bent inmiddels volwassen met een heel stuk leven achter je. Je bent geen 20/25 meer en de mensen om je heen zijn dat ook niet meer, je hersenen zijn dat ook niet meer en je lijf is dat ook niet meer.

Kort door de bocht; ik zou mijn kleutertijd ook graag overdoen, maar dat gaat me ook echt niet meer lukken.

Ik vrees ook voor een grote teleurstelling. En daarnaast jammer dat je niet koestert wat je eigenlijk voor fijns hebt. Vele zullen met je willen ruilen omdat zij daar echt goede redenen voor hebben. Het blijft aan jou, maar besef dat het onomkeerbaar is. 

Egoïstisch, tja. Je gaat zeker veel kapot maken om iets te bereiken waarvan je niet eens weet of het leuk is. Want stel je voor: je gaat uit elkaar (jij lijkt hierop te hinten) en dan? Je kind zul je 50% van de tijd bij je hebben, en een nieuw leven zul je in de overgebleven 50% moeten opbouwen. Hoe zie je dat voor je? Over de wereld reizen gaat het niet worden tenzij je je kind opgeeft, een heel andere woonplek waarschijnlijk ook niet. Je relatie zit niet noodzakelijk in de weg van een Dieter 2.0. 
Als je ooit voor een kind gekozen heb, meen ik dat kind altijd op nummer 1 moet staan. Als je erachter komt dat je niet meer gelukkig bent met je vriendin dan kan het gebeuren dat jullie uit elkaar gaan, maar dan nog zal je kind in de weg staan van “voor jezelf kiezen”. Of hoe zie je dat voor je?
Sini

Ja, ik vind het inderdaad een vrij egoistisch plan. Je hebt een kind en die mag je niet zo maar de toekomst ontnemen. Dat is toch een verantwoordelijkheid die jullie aangegaan zijn. En vanaf dat moment moet je er naar mijn idee alles aan doen om bij elkaar te blijven.
Dus , ik vind een beetje verder kijken wat het leven me te bieden heeft geen reden om je gezin in de steek te laten. je hebt keuzes gemaakt: neem je verantwoordelijkheid.

Het klinkt of je een hele fijne, liefdevolle relatie hebt waarin je je kind in een stabiele en harmonieuze omgeving kunt laten opgroeien. Dus ja, ik zou je een enorme zak hooi vinden. Je klinkt intelligent genoeg om dat zelf ook te beseffen.
Dit soort gedachten heeft waarschijnlijk iedereen wel eens die vroeg zijn levenspartner gevonden heeft. Dat is niet erg, je kan er best eens over mijmeren, fantaseren over woeste internetdates die je de kleren van het lijf scheuren, maar dat wil niet zeggen dat je daar nou wat mee moet doen. Er kan je in het leven meer dan genoeg ellende overkomen, je hoeft het je echt niet zelf op de hals te halen.

Ja, dat is ontzettend egoïstisch! En niet alleen tegenover je kind. Hoe zou jij het vinden als je vrouw vanavond zou zeggen, schat, luister, ik heb het gevoel dat ik heel veel heb gemist door mijn relatie met jou. Daarom kies ik voor mezelf. Ik ga lekker op mezelf wonen, en ik ga experimenteren met andere mannen en ruige seks. Want ik vind dat ik dat op zijn minst geprobeerd moet hebben. Het is niet dat ik niet van je hou, en ik ben ook niet ongelukkig, maar ja, jij bent jij en we zijn al zo lang bij elkaar. Ik wil gewoon een beetje los! Dat snap je toch wel he?! Oh ja, dat betekent wel dat je ons kind nog maar de helft van de tijd ziet. Vind je ook niet erg, toch? Je bent nog jong, je komt nog wel een ander tegen. En ik ook. Ja, dikke kans dat diegene dan ook al een relatie achter de rug heeft. En waarschijnlijk kinderen. Leuk he, dan gaan we allemaal gezellig samengesteld nieuw gezinnetje spelen. Ja, ik weet het, de kans dat dat goed loopt is klein, maar toch, leuk experiment denk ik! En ach, onze zoon, die went er wel aan. Die is vast blij met zijn nieuwe stiefsiblings.
We kunnen ook gewoon vrienden blijven, we hebben geen ruzie of zo! Het is wel de bedoeling dat je mij dan alimentatie betaalt, want ja, ik wil er niet op achteruit gaan of zo. En ik ga wat meer werken, nee, geen probleem, dan gaat zoon gewoon een dagje of twee extra naar de BSO. Maar je moet het zo zien: dan kan hij 2 keer zijn verjaardag vieren en 2 keer op vakantie. Welk kind wil dat nou niet?!?

Ik denk dat je meer hebt aan therapie. Natuurlijk vraagt iedereen zich wel eens af of dit het nou is. Maar weet je, je kunt je leven niet over doen. Je hebt keuzes gemaakt, en als voor het ene kiest, kun je niet het andere (ook) hebben. Je hebt nu grote verantwoordelijkheden, want je hebt een gezin. Een vrouw en een kind. Dat je behoefte hebt aan avontuur, soit. Leef dat uit op een passender manier. Misschien vindt je vrouw het wel prima als je alleen of met vrienden op vakantie gaat bijvoorbeeld. Ga op zoek naar een beetje spannende nieuwe hobby. Kitesurfen of zoiets.

Ik weet waar ik het over heb, ik ben vanaf mijn 17e met mijn man samen. En hij heeft ook een paar jaar geleden bedacht dat hij wat anders wilde. Na 3 jaar ellende inclusief een relatie met een vriendin van ons kwam hij toch op zijn besluit terug. Het heeft ons heel veel gekost. En hoewel we als koppel er beter van geworden zijn is er ook veel stuk. Vooral bij mij. Denk er alsjeblieft nog eens heel goed over na, en tel vooral je zegeningen.

Dat vind ik wel. Je hebt een fijne en stabiele relatie, je houdt van je vrouw en van je kind en overweegt dit op het spel te zetten voor...ja wat eigenlijk? Die prijs is hoog, heel hoog en vrijwel zeker te hoog.
Keuzes hebben consequenties en niet elke levensfase kun je inhalen. Je bent geen twintig meer en je generatiegenoten ook niet. Dan hoef je ook niet meer te leven alsof je twintig bent. 
Ik heb bijvoorbeeld nooit op kamers gewoond. Dat was destijds mijn eigen keuze, maar dan ga ik toch niet nu ik een man en een kind heb een paar jaar op een kamer in een grote stad wonen, een tweede studie volgen en een feestleven hebben met mensen van rond de twintig? Ik heb namelijk ook ooit gekozen voor een huwelijk en een kind. En een vaste baan en een koophuis. Dat zijn ook verantwoordelijkheden. 
Accepteer dat je ooit bepaalde keuzes hebt gemaakt en dat die keuzes consequenties hebben. En kijk ook naar wat je allemaal wel hebt om dankbaar voor te zijn.

Waarvoor heb je nodig om te ontdekken wie jij bent zonder haar? Dat is alleen fijn als je wilt vertrekken. Anders maakt het naar mijn inziens niet uit wie of wat je geweest was/bent zonder je vriendin. Je kon toentertijd niet weten of dat waardevol is voor jou, net zo min weet je het nu. De vraag is of jij een gezin/relatie wilt laten stuklopen voor iets waarvan jezelf nog niet weet wat het is en of het t waard is.