Ben ik egoistisch als ik voor mezelf kies?

Max88 schreef op 17-05-2023 om 19:03:

[..]

Ik ben het eens over de 2e op dit moment, daar niet van, maar niet om die reden. Je staat met 2 in een relatie, zij hoeft haar wens niet overboord te gooien voor alleen zijn genoegens en ontwikkeling; haar wens en invulling staan naast de zijne.

In het geval van een kind is dat toch anders. Je wilt er voor gaan of niet. Er is geen middenweg en als je ervoor gaat kan je niet meer terug. Als een van beiden om wat voor reden niet wil gaat het dus niet door. Want een kind dat eigenlijk niet (volledig) gewenst is vind ik erg triest. 

De vrouw van TO kan dus in de praktijk weinig met haar wensen. En als ze hoort hoe slecht de zaken er qua relatie voor staan zal ze die wens ook snel aan de kant schuiven. Anders is ze straks alleenstaande moeder van 2 kinderen. De relatie gaat nu voor alles. En het is maar zeer de vraag of dat goed zal gaan. To lijkt er redelijk klaar mee. 

Max88 schreef op 17-05-2023 om 19:03:

[..]

Ik ben het eens over de 2e op dit moment, daar niet van, maar niet om die reden. Je staat met 2 in een relatie, zij hoeft haar wens niet overboord te gooien voor alleen zijn genoegens en ontwikkeling; haar wens en invulling staan naast de zijne.

Tuurlijk mag haar wens voor een 2e kind naast zijn wens/twijfels bestaan, maar je begrijpt hopelijk best dat het ihkv zijn twijfels niet erg slim is een nieuw leven op de wereld te zetten?

RoodVruchtje schreef op 18-05-2023 om 13:52:

[..]

Tuurlijk mag haar wens voor een 2e kind naast zijn wens/twijfels bestaan, maar je begrijpt hopelijk best dat het ihkv zijn twijfels niet erg slim is een nieuw leven op de wereld te zetten?

Dat had ik al eerder gezegd en hier ook herhaald.

Dieter588 schreef op 19-05-2023 om 13:07:

Bedankt allemaal voor jullie reacties en inzichten. Grappig dat veel van jullie denken dat het toch alleen om sex buiten de deur gaat of het herbeleven van mijn 20er jaren. Ik zie ook wel in dat het herbeleven niet zal gaan en dat het wel een triest gezicht zal zijn om als eind dertiger elk weekend in een studentenkroeg gaan sta te lallen.

Ik vind dat er ook erg goede reacties tussen zitten met diepe vragen die ik aan mezelf en mijn partner zal gaan moeten stellen. Voor een midlife-crisis vond ik het zelf nog wat vroeg en ik voel ook helemaal niet de behoefte om mijn motorrijbewijs te gaan halen, haha.

De opmerkingen over een slechte relatie kan ik voor mijn gevoel ook helemaal niet plaatsen. De relatie is naar mijn mening prima: we praten goed, laten elkaar vrij, hebben nog regelmatig sex, kunnen elkaar ook nog verleiden, versieren en verrassen. Het is echt een gevoel wat puur vanuit mijzelf komt. Wie ben ik zonder relatie? Wat kan ik allemaal alleen? Waarom is het leven zo gelopen en zou dat in de toekomst anders kunnen? Past een (welke dan ook) relatie daar nog in? Hoe functioneer ik zonder relatie? Wat is mijn identiteit zonder relatie (mijn vrienden kennen me niet zonder deze vrouw)?

Ik vroeg me dus vooral af, is het egoistisch als ik mijn relatie verbreek om dit allemaal te kunnen gaan ontdekken, misschien met als uitkomst om er dus later achter te komen dat het allemaal onzin is zoals sommige van jullie hebben opgemerkt. Hoe zou mijn kind daarop reageren en kan ik hem dat uitleggen als hij ouder is.

Kortom een heleboel levensvragen dus, en niet perse het buiten de deur wippen en feesten.

De opmerking: iets minder therapie (eigen toevoeging, ook minder nadenken) en meer echt gaan leven van Pinokkio, heeft me trouwens wel geraakt.

Moet je perse hele drastische stappen nemen? Is het misschien een optie om een paar weken of maanden op jezelf te gaan wonen, en eens te kijken hoe dat is; zonder je relatie te verbreken? Bij voorkeur ergens waar je ook anderen ontmoet (je kan natuurlijk ook in je eentje een groepsreis boeken en eens kijken hoe je je daar verhoudt tot de anderen zonder vrouw) om dat ook te ervaren. Je klinkt alsof je baat zou hebben bij een retraite, er zijn meerdere kloosters die dat aanbieden en ook andere organisaties. Een week van huis in een vreemde stad bij andere mensen is al een hele ervaring, in ieder geval zo maak ik dat mee.

Izza schreef op 17-05-2023 om 17:00:

Ik vind de vragen die TO stelt heel normaal. Zoveel mensen gaan door die periode heen. En in het geval van TO komt daar ook nog eens een lastige jeugd/jongvolwassenheid bij. Dat jullie al zolang bij elkaar zijn maakt natuurlijk niet dat je dus (automatisch) bij elkaar moet blijven. Dat is iets dat je samen moet bespreken. Maar uiteindelijk moet to daarin de beslissing nemen. Wat is er (los van het kind) nog gezamenlijk? Toekomst, hobby's, seks, gevoel?

Maak je partner in ieder geval goed duidelijk dat er voorlopig (en wellicht wel nooit) een 2e komt. Dat zal teveel een beperking vormen voor jouw ontwikkeling en plannen.

Ik vind de vragen ook normaal. De antwoorden ook trouwens.

Dieter, het wordt mij eigenlijk steeds onduidelijker waarnaar je precies op zoek bent?

Ja, naar jezelf zonder relatie, maar waarom? Ergens zit er blijkbaar dus toch een bepaalde onrust en ontevredenheid in je huidige bestaan, want anders zou je ook gewoon heel erg trots kunnen zijn op de persoon die je nu bent geworden, samen met je vrouw!  

Ga eerst een aan de slag met deze onrust en waarom je dit nu zo sterk voelt? Dat lijkt mij een veel beter uitgangspunt dan meteen alle schepen achter je verbranden. Je bent nu een vader, hebt de verantwoordelijkheid voor een kind, niet voor zolang je relatie duurt, maar voor zolang jij leeft! 

Dieter, het klinkt voor mij toch of je naar meer zingeving zoekt voor je leven. Op papier heb je het goed voor elkaar maar ergens is er een leegte? Wat die zingeving kan zijn is aan jou om uit te vinden. 

Hoi Dieter, ik vind het begrijpelijke vragen, die naar wie jij op jezelf eigenlijk bent. En iemand reageerde al met het idee meer dingen alleen te gaan doen, dat lijkt mij ook een heel goede manier om dat te onderzoeken. Blijf vooral in gesprek met je partner over je gevoelens en gedachten, het klinkt alsof jullie het goed hebben samen. Dat zou ik te waardevol vinden om mee te stoppen puur en alleen omdat je nog nooit alleen geweest bent. Je hebt nu een gezin, het tegenovergestelde van alleen (verantwoordelijk voor) jezelf zijn. Misschien dat je daarom die behoefte nu ook sterk voelt. Ik zou kijken naar waar er ruimte is om zelfstandig te ontwikkelen op dit moment. Dat gezin blijft niet eeuwig hè, ooit zijn de kinderen groot, is er weer meer ruimte voor jou als individu en zijn er nog meer nieuwe dingen te ervaren.

Dieter588 schreef op 19-05-2023 om 13:07:

Bedankt allemaal voor jullie reacties en inzichten. Grappig dat veel van jullie denken dat het toch alleen om sex buiten de deur gaat of het herbeleven van mijn 20er jaren. Ik zie ook wel in dat het herbeleven niet zal gaan en dat het wel een triest gezicht zal zijn om als eind dertiger elk weekend in een studentenkroeg gaan sta te lallen.

Ik vind dat er ook erg goede reacties tussen zitten met diepe vragen die ik aan mezelf en mijn partner zal gaan moeten stellen. Voor een midlife-crisis vond ik het zelf nog wat vroeg en ik voel ook helemaal niet de behoefte om mijn motorrijbewijs te gaan halen, haha.

De opmerkingen over een slechte relatie kan ik voor mijn gevoel ook helemaal niet plaatsen. De relatie is naar mijn mening prima: we praten goed, laten elkaar vrij, hebben nog regelmatig sex, kunnen elkaar ook nog verleiden, versieren en verrassen. Het is echt een gevoel wat puur vanuit mijzelf komt. Wie ben ik zonder relatie? Wat kan ik allemaal alleen? Waarom is het leven zo gelopen en zou dat in de toekomst anders kunnen? Past een (welke dan ook) relatie daar nog in? Hoe functioneer ik zonder relatie? Wat is mijn identiteit zonder relatie (mijn vrienden kennen me niet zonder deze vrouw)?

Ik vroeg me dus vooral af, is het egoistisch als ik mijn relatie verbreek om dit allemaal te kunnen gaan ontdekken, misschien met als uitkomst om er dus later achter te komen dat het allemaal onzin is zoals sommige van jullie hebben opgemerkt. Hoe zou mijn kind daarop reageren en kan ik hem dat uitleggen als hij ouder is.

Kortom een heleboel levensvragen dus, en niet perse het buiten de deur wippen en feesten.

De opmerking: iets minder therapie (eigen toevoeging, ook minder nadenken) en meer echt gaan leven van Pinokkio, heeft me trouwens wel geraakt.

Dag Dieter, ik wou eigenlijk dezelfde raad gegeven. Therapie heb je al genoeg gehad en je hebt nu eindelijk een niveau bereikt waarin je zelfzeker en op je gemak bent. Je kunt jezelf vragen blijven stellen en je doodpiekeren. Wie je zou zijn als je andere keuzes had gemaakt ... dat is gewoon hoe het leven van iedereen in elkaar zit. We hebben allemaal niet-geleefde levens door de wegen die we zijn ingeslagen (soms bewust, soms onbewust). Jezelf voortdurend blijven afvragen wat er zou geweest zijn moest je andere keuzes hebben gemaakt ... ja, een antwoord op die vraag ga je natuurlijk nooit krijgen. Er zijn honderden verschillende wegen in één mensenlaven en je kan maar één traject nemen. Je kunt in één mensenleven onmogelijk al die wegen bewandelen of de tijd terugdraaien. Ik denk dat je jezelf teveel kwelt met zulke gedachten. Want al keer je nu op je stappen terug (wat eigenlijk theorie is, want je gaat natuurlijk altijd vooruit) en neem je een andere afslag (te laat), dan nog zul je niet weten wat je gemist zou hebben bij al die andere afslagen. Echt waar, we hebben allemaal een hoop niet-geleefde levens. De levenskunst is te genieten van wat je hebt. Zoals ik het lees heb jij toch heel wat. Wat ik je wel zou willen vragen ... doe niets achter de rug van je partner om. Het zelfvertrouwen dat ook zij heeft moeten opbouwen (als ik het goed bij je lees), kan in één klap weer vernietigd worden door een groot bedrog. Maar ik lees ook dat dat helemaal je bedoeling niet is. Een wijze handelswijze. 

En als ik daar nog iets aan mag toevoegen ... Als je je leven abrupt omgooit, dan heb je best een concreet doel voor ogen. Want nu lijkt het nogal vaag wat je eigenlijk zou willen. Als je je verlangens concreet kan maken, wat wil je precies, dan kan dat misschien gewoon geïntegreerd worden in je huidige leven?  
Ik wens je veel wijsheid. 

Herkenbare levensvragen, ik zit in dezelfde leeftijdsfase en ook een lange relatie. 
Belangrijk denk ik is om de zaken die je nu allemaal bezighouden bespreekbaar te maken met je partner. Je geeft aan goed met elkaar te kunnen praten en dat jullie elkaar kunnen vrij laten. Dat is echt al heel mooi. Het kan ook nog dat zij met dezelfde zaken strugglet of dat ze voor zichzelf ook gaat nadenken over dit soort thema's. 
Eigenlijk blijft er bij mij 1 vraag over: wat wil je nu? Wat is dat dan precies? En wat houdt je eigenlijk tegen? Soms is het kleiner (en behapbaarder) wanneer je het concreet maakt. Succes met alle overdenkingen. 

Ik lees niet dat zijn vrouw ook met deze zaken strugglet. Zij wil juist een 2e kind. Het kind dat er al is, is 8. Zij wil dus meer family life van baby af aan. Terwijl de baby dan minimaal 9 jaar zal verschillen met broer/zus.

Als je kind naar de middelbare school gaat, verandert er echt wel veel. Een kind wordt dan veel zelfstandiger en er komt dan steeds meer ruimte in het gezin en voor de ouders. Zo ervaar ik het tenminste. Een jaar of 3-4 voor het zover is zou ik zelf wel overkomelijk vinden, 12 niet. Als je voor een 2e kind gaat zit je weer met gebroken nachten, flesjes, poepluiers en slijt je de eerstkomende jaren je dagen in peuterspeeltuintjes. Ik vond zelf de tijd toen mijn kinderen klein waren heel leuk, maar ik zou er niet aan moeten denken om de babyfase nu nog een keer te gaan doen. Het contrast tussen de vrijheid die jij wilt en wat je vrouw wil, is wel groot. Daar moet je het wel met elkaar over hebben.

Ik herken denk ik wel wat je bedoelt. Ik was ook pas 20 toen ik mijn man leerde kennen. Je persoonlijkheid en je leven is dan verstrengeld met die van je wederhelft. Je weet niet wie je bent zonder die persoon. Dat hoeft niet erg te zijn, als hoe jezelf en je leven geworden zijn nog steeds bij je passen. Maar als je je verder ontwikkeld hebt, kan dat soms wel knellend aanvoelen. De invloed van de andere persoon op hoe je bent lijkt dan soms (te) groot. Aan de andere kant is liefde een werkwoord en hebben jullie samen uit wat je schrijft wel iets weten op te bouwen wat werkt, is er liefde en zijn jullie niet echt uit elkaar gegroeid.

Ik zou zelf denken omdat jullie kind al wat groter is, dat er wel genoeg ruimte zou kunnen zijn om eens wat te experimenteren met de dingen die je wilt. Waarom zou je niet een keer zelf op vakantie kunnen gaan, als dat is wat je graag wilt? Ik denk niet dat het per se alles of niets hoeft te zijn. Je hoeft niet meteen te scheiden om stukjes van de dingen die je wilt onderzoeken te ervaren. Tenzij die manier niet bij je past of het niet voldoende is. Een buitenstaander kan niet weten hoe groot de kinderwens van je vrouw is en hoe groot jouw vrijheidsdrang.

je romantiseert niet wat een 18-jarige jonge zelfzeker man beleeft heeft en wat jij gemist hebt. Je romantiseert wel het idee dat je dat überhaupt kan inhalen als 36 jaarhelft man met bagage, een (ex) vrouw en een kind.

men ja alles is mooier in de fantasie toch wel.

‘logisch dat je nu zo denkt, je bent zoals jezelf zegt, van onzeker ‘kind’ naar het volwassen zijn gegroeid als ‘partner’ van, logisch dat je je eigen identiteit nu zoekt en afvraagt wie je bent en wat je wilt… beetje midlife.  Nu ik nog fit ben, kan ik de zaken die ik gemist heb niet nog snel inhalen.

egoistisch, neen niet echt… beetje gezond egoïsme is gezond… een koppel is nog altijd de optelsom van 2 identiteiten.

tijd om jezelf eens goed af te vragen welke richting je aan je leven wilt geven en wat jouw dieperliggende behoeftes zijn.  Vaak hoor je van mensen die jong bij elkaar kwamen het gevoel van iets gemist te hebben… da’s normaal.
Ook tijd om eens een gesprek te hebben… jullie zitten misschien meer op dezelfde golflengte dan je zelf denkt… ik zou wel niet direct beginnen over het flirten en aantrekking naar andere vrouwen en seks.  Bespreek wat je aan ontdekking mist, reizen, nieuwe ervaringen, spanning en je levend voelen. Er is toch meer dan seks om je levendig te voelen.