Begin van postpartum depressie dankzij relatie?
Hoi allemaal,
Ik moet even van me afschrijven.
Mijn man en ik zijn nu zo'n 8 jaar samen en 3 jaar getrouwd. We hebben samen 2 zoons, 1 van 20 maanden en 1 van een week oud.
Toen ik 35 weken zwanger was, vertelde mijn man dat hij twijfels had bij onze relatie. Een klap in mijn gezicht. Maar hij was al een halfjaar aan het struggelen met zijn mentale gezondheid door allerlei persoonlijke problemen (jeugd, familie, werk). Ik heb geëist dat hij hulp zoekt en dit heeft hij ook gedaan, hij praat nu met de praktijkondersteuner. Ook is hij het sporten aan het oppakken. Hij werkt aan zichzelf en doet dit ook voor ons, zegt hij.
Toch is er bij mij iets geknapt. Ik vertrouw onze relatie niet meer, ben beschadigd. Ik twijfel aan alles wat hij doet: doet hij dit uit liefde, of uit medelijden? Gaat hij me verlaten? En ik heb meerdere huilbuien gehad. Had nooit verwacht dat dit ooit zou gebeuren bij ons. Waren altijd 1 team. De eerste grote barst in onze relatie lijkt een feit.
Tot overmaat van ramp is ook het volgende aan de hand; 2 weken vooraf aan dit gesprek gaf hij aan dat hij een leuke klik had met een vrouwelijke collega. Op dat moment zocht ik er niks achter en juichte het zelfs toe. Hij had namelijk nooit echt leuke collega's. Hij appt nu regelmatig met haar. Nogmaals, 2 maanden geleden had ik hier nooit iets achter gezocht. Sinds dat gesprek echter komen er allemaal doemscenario's voorbij. En alles eindigt met dat mijn man en die vrouw er samen vandoor gaan. Dit maakt me enorm verdrietig en hoewel ik weet dat het echt onzin is (zij heeft ook een jong gezin en is pas getrouwd) blijft er altijd dat stemmetje dat zegt: ja maar het kan later alsnog gebeuren...
Hij weet hier ook van, we hebben goede gesprekken met elkaar en ik kan hem echt wel vertellen waarom ik af en toe zulke huilbuien heb. Hij voelt zich enorm schuldig. Ik heb al gezegd dat zijn timing verschrikkelijk is geweest, al kan hij daar niks aan doen. Hoogzwanger en nu net bevallen, de hormonen en het slaapgebrek maken me nog emotioneler.
Ik kan door de stress en de baby nauwelijks slapen, wat een neerwaartse spiraal creëert.
Is dit het begin van een postnatale depressie? Of lijkt het toch nog de babyblues te zijn? Moet ik het nog even aankijken tot we wat meer gewend zijn aan de nieuwe baby? Ik weet het niet... De ene keer kijk ik er positief naar en zie ik de toekomst met vertrouwen, om een uur later niet meer in onze relatie te geloven...
Herkennen jullie dit?
Bedankt voor het lezen.
Nou ja ik schreef het al eerder, maar je bent gewoon een enorme lamlul als je je hoogzwangere vrouw mededeelt dat je twijfelt over je relatie. En helemaal als je haar een week na de bevalling vertelt dat er een ander in beeld is. Dat is gewoon heel erg fout en dat mag best gezegd worden.
Maar daar heb je niks meer aan TO, en je hebt er ook niks aan om je op haar te richten. Richt je op jezelf en je kinderen. Ik had zelf veel aan de app Meditation Moments. Paar minuutjes in de ochtend en ik voelde me sterker in de dag staan.
Een therapeut geschikt voor scheiden, zie je dat zitten? Wil je daar nu al over in gesprek? Wat Tsjor zegt klopt, je hebt echt een goede mediator nodig, die verstand heeft van financiën en recht. Dus een advocaat die ook mediation doet. Maar ik zou daar nog mee wachten, je zit nog vers in je emoties en je lijf zit ook nog vol hormonen.
Het is heel goed om zoveel mogelijk bij hem uit de buurt te blijven nu. Dat is echt niet goed voor je. Dus zeg hem dat hij niet terug kan komen en dat hij een plek voor zichzelf zoekt. Liefst eentje waar hij de kinderen ook kan ontvangen, en anders kan hij regelmatig een paar uur zorgen in jouw huis, maar wel als jij weg bent.
Wat ook kan helpen om je sterker te voelen: krijg inzicht in je financiën. Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd, heb je een koophuis en zo ja, hoe hoog is de hypotheek. Hoeveel verdien je en hoeveel verdient hij. Zijn er verder nog bezittingen of spaargeld? Kun jij het huis betalen?
Het kan natuurlijk dat hij al langer vond dat de relatie niet goed was. Maar ik neem aan dat jullie niet zomaar een 2de kindje hebben gekregen. Dat is waarschijnlijk een keuze van jullie beide geweest. Dus of hij nu verliefd is of niet, met zijn gezonde verstand had hij voor jullie gezin mogen vechten. En zijn energie in jullie huwelijk kunnen steken. Dat hij nu gewoon wegloopt van zijn verantwoordelijkheden mag je hem kwalijk nemen en daar echt boos over zijn.
Zorg inderdaad heel goed voor jezelf, hij doet dat nu niet. Bedenk wat jij nodig hebt om overeind te blijven. Houd geen rekening met hem. Je zit nog midden in je kraamtijd, je hebt al genoeg aan de zorgen voor je kindjes.
Na het uitkomen van de affaire van mijn man, hielden de kinderen mij overeind. Ik hoop dat dit voor jou ook zo is maar vraag de hulp die je nodig hebt. Misschien heb je hier iets aan: https://www.babythuiszorg.nl/ en misschien kunnen buurtgezinnen of maatschappelijk werk iets voor je betekenen.
Ik moet aan je denken. Je zit in een verschrikkelijke situatie met zulke kleine kindjes. Soms denk je misschien dat je dit niet gaat volhouden. Maar je kan dit! Je ben waarschijnlijk sterker dan je nu denkt. Ben trots op jezelf dat je er steeds weer voor je kindjes bent. Je hebt nog een lange weg te gaan. Maar de tijd van herstel zal uiteindelijk ook voor jou komen. Heel veel sterkte ♡
zijn verhaal nu is dat hij tijdens zijn dip rond de herfst heeft gereflecteerd op zijn leven en op onze relatie. Is tot de conclusie gekomen dat hij mij teveel heeft gepleased en zijn eigen wensen voorbij is geschoten. Ik heb aangegeven best met hem te willen kijken wat er dan zo anders zou moeten zijn, maar hij wil niet dat ik me zo veel moet gaan aanpassen. Hij vindt gewoon dat we niet genoeg meer bij elkaar passen.
Ik vind dat moeilijk, we zijn verschillend, maar hebben echt wel dezelfde interesses. We zijn niet voor niks getrouwd en hebben 2 kinderen. Drie kwart jaar geleden was er nog geen vuiltje aan de lucht.
Tuurlijk kan het zijn dat hij zich zo ver heeft aangepast dat onze relatie gebaseerd is op niks. Maar hij wil niet eens met mij gaan onderzoeken of er nog wat mogelijk is om toch ook naar zijn wensen te kijken.
Ik vind dat hij wat dat betreft te snel opgeeft en de kinderen en mij te kort doet. Of misschien denkt hij dat het probleem straks is opgelost als onze relatie klaar is. Zijn collega of in ieder geval de ervaring met zijn collega zal wel een grote rol spelen in zijn keuze.
Maar goed, ik ga niet trekken aan een dood paard, daarvoor ben ik teveel gekwetst.
Ik heb een kennis, die is advocaat en thuis in relatiebemiddeling én mediation. Die zal ik om raad vragen en eventueel vragen te bemiddelen.
Qua financiën zit ik er niet geweldig in. Man zou mij eventueel kunnen uitkopen, maar daar kan ik niks van terugkopen. Ik sta sinds kort ingeschreven bij een woningbouwvereniging. Maar dat is ook een grap, kom ik de eerste 10 jaar niet doorheen denk ik. Ik maak me qua huis zoeken overigens nog niet zo druk, dat zal vast goed komen. Waar een wil is, is een weg. Ik zoek naar oplossingen.
De therapeut voor scheiden is over 2 weken gepland. Even kijken hoe ik er dan voor sta en of ik het al wil. Ergens ook wel goed om het er over te hebben met een derde, zodat ik het een beetje kan verwerken. Maar geen idee hoe de vlag er dan bij staat.
Dank Goudgeel voor je lieve woorden, je hebt geen idee hoe fijn dat is om te horen. De afgelopen drie dagen waren erg pittig, met flink korte nachten. Ondanks de hulp die ik heb gekregen van familie en vrienden enorm zwaar. Maar inderdaad, de kinderen slepen me er doorheen! Vandaag komt mijn man terug, ik pak dan mijn spullen en overnacht elders. Spannend om mijn kindjes los te laten, maar op dit moment ben ik op en moet ik bijtanken.
Daarnaast, laat hem ook maar even ervaren hoe het is om 2 jonge kinderen alleen te verzorgen. Kan hij alvast wennen.
Goed dat je even weg gaat. Niet makkelijk, maar wel een goede stap. Zorg dat je voorlopig met je kinderen in het huis blijft wonen en hij elders. Meer hoef je nu niet te doen.
Voorlopig nog even niet praten over regelingen. En vooral niets vastleggen, ook niet in enails! Kan allemaal wachten.
'zijn verhaal nu is dat hij tijdens zijn dip rond de herfst heeft gereflecteerd op zijn leven en op onze relatie. Is tot de conclusie gekomen dat hij mij teveel heeft gepleased en zijn eigen wensen voorbij is geschoten. Ik heb aangegeven best met hem te willen kijken wat er dan zo anders zou moeten zijn, maar hij wil niet dat ik me zo veel moet
gaan aanpassen. Hij vindt gewoon dat we niet genoeg meer bij elkaar
passen.
Ik vind dat moeilijk, we zijn verschillend, maar hebben echt wel dezelfde interesses.'
Het kan ook zijn dat deze conclusie het gevolg is van gesprekken met de praktijkondersteuner. Het recept 'kies voor jezelf' heb ik ook wel eens voorbij horen komen bij ex-man, waarop zoon zich afvroeg of dat het probleem is.
Later, na vele jaren, bleken dezelfde interesses nog steeds dezelfde interesses te zijn en hebben ex-man en ik daar toch wel weer redelijk goed contact op kunnen bouwen.
Probeer jezelf te beschermen tegen verbitterd raken. Het is gewoon moeilijk, en het kost tijd, vooral tijd. Wat je kunt aangeven bij het gesprek met de echtscheidingsdeskundige is hoe jij er nu in staat. Voorlopig geen stap verder zetten dan dat: 'daar ben ik nu nog niet aan toe' is op dit moment een goed antwoord.
Tsjor
Ylja94 schreef op 24-02-2024 om 09:05:
zijn verhaal nu is dat hij tijdens zijn dip rond de herfst heeft gereflecteerd op zijn leven en op onze relatie. Is tot de conclusie gekomen dat hij mij teveel heeft gepleased en zijn eigen wensen voorbij is geschoten. Ik heb aangegeven best met hem te willen kijken wat er dan zo anders zou moeten zijn, maar hij wil niet dat ik me zo veel moet gaan aanpassen. Hij vindt gewoon dat we niet genoeg meer bij elkaar passen.
Maar goed, ik ga niet trekken aan een dood paard, daarvoor ben ik teveel gekwetst.
Ik heb een kennis, die is advocaat en thuis in relatiebemiddeling én mediation. Die zal ik om raad vragen en eventueel vragen te bemiddelen.
De therapeut voor scheiden is over 2 weken gepland. Even kijken hoe ik er dan voor sta en of ik het al wil. Ergens ook wel goed om het er over te hebben met een derde, zodat ik het een beetje kan verwerken. Maar geen idee hoe de vlag er dan bij staat.
Vandaag komt mijn man terug, ik pak dan mijn spullen en overnacht elders. Spannend om mijn kindjes los te laten, maar op dit moment ben ik op en moet ik bijtanken.
Daarnaast, laat hem ook maar even ervaren hoe het is om 2 jonge kinderen alleen te verzorgen. Kan hij alvast wennen.
Heb even wat dingen uit je post geselecteerd.
Spijtig dat hij niet eerder tot de conclusie is gekomen dat jullie te ver uit elkaar zijn gegroeid, maar helaas is de tijd niet terug te draaien.
Denk dat het zéker goed voor jou kan zijn de afspraak met die therapeut over 2 weken door te laten gaan, ook voor hem trouwens. Zo’n persoon leidt het gesprek, waardoor er voor jou wellicht wat meer duidelijkheid komt en je het tzt beter kunt afsluiten. Misschien is het handig wat vragen op te schrijven, zodat je deze daar kunt stellen?
Fijn dat je een kennis hebt die advocaat is en jou evt zou kunnen bijstaan, maar dat deze ook kan bemiddelen dmv mediation lijkt mij onwaarschijnlijk. Een mediator dient nl onpartijdig te zijn, kan me voorstellen dat je man niet akkoord zal gaan als deze gaat mediaten. Daarnaast verwacht ik zelfs dat deze kennis dit zelf al zal aangeven.
Goed dat je even gaat bijtanken, al kan ik me heel goed voorstellen dat het lastig is je kinderen bij hem achter te laten. Zoals je zelf al zegt, dit is de toekomst, hij zal wel vaker alleen voor zijn kinderen moeten gaan zorgen.
Sterkte voor de komende tijd Ylja 
Dank, Roodvruchtje!
Afgelopen weekend dus het huis uit geweest. Wat is dat moeilijk zeg... Het besef kwam weer binnen dat dit het gaat zijn in de toekomst. en dat iemand dan die keuze voor jou maakt..
Hij heeft maar één gesprek gehad met de praktijkondersteuner, daar had hij niet heel veel aan zei hij toen.
Ik zal mijn kennis inderdaad niet vragen om te mediaten, maar wel fijn dat ze weet hoe dat in zijn werk gaat zodat ik een beetje weet hoe en wat. Zeggen jullie meteen een advocaat regelen of eerst een mediator?
Moeilijk om niet verbitterd te raken in deze situatie...
In oktober opperde hij nog dat ik misschien een jaartje kon stoppen met werken met 2 kleine kindjes. Ik mag hopen dat hij toen nog helemaal niet bezig was met twijfels...
En dan 4 maanden later neemt hij opeens zo'n drastisch besluit, waarbij hij een huwelijk, huis en 2 kindjes zomaar 'weggooit'. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Het doet gewoon pijn dat iemand dit in zo'n kort tijdsbestek allemaal op het spel zet, en het dan het liefst zo snel mogelijk alles maar heeft geregeld. En dát met een 2 maanden oude baby. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van.
Maar dat is iets om met de therapeut te bespreken..
Het is ook niet te volgen.
Hoe was het voor je man om het weekend met twee kleintjes door te brengen? Dat zal ook zijn toekomst worden.
Als je niet weet wat de toekomst je zal brengen kan alles zwart lijken en je ongelukkig maken. Gelukkig zal de toekomst niet zo donker zijn en gelukkig kun je er zelf veel aan doen. Dat vraagt niet een groot alomvattend plan, maar concrete probleempjes die op dat moment aangepakt moeten worden. Zoals je in feite dit weekend al hebt gedaan. dat waren heel veel concrete probleempjes die je aangepakt hebt. Chapeau. Zo ga je het redden.
Ik ben een fervent voorstander van een goede advocaat/mediator die aangesloten is bij de VFAS, daar heb ik goede ervaringen mee. Maar het kan zijn dat je meer begeleidende gesprekken nodig hebt om antwoord te krijgen op de 'waarom'- vraag, of te accepteren dat er geen duidelijk antwoord is. Dan zijn er wel goedkopere oplossingen te bedenken.
Tsjor
wat een goede stap heb je gezet al voelt het verschrikkelijk, dat snap ik helemaal.
Wat betreft mediator of advocaat maakt het wel uit hoe ingewikkeld de situatie is (zijn er bv schenkingen, huwelijkse voorwaarden heeft 1 van jullie een bedrijf). En hoe goed jij voor jezelf op kan komen. Een mediator doet dat niet, het hoeft niet rechtvaardig te zijn, als er maar overeenstemming is. Een advocaat gaat echt voor jou staan, bij een mediator zit je zelf aan tafel en ben je in feite aan het onderhandelen.
Ik heb mediation geprobeerd maar ben overgestapt naar een advocaat. Dat beviel me een stuk beter. Vraag rond naar een goede, of je nu voor een mediator kiest of een advocaat.
Ylja94 schreef op 27-02-2024 om 03:27:
Dank, Roodvruchtje!
Moeilijk om niet verbitterd te raken in deze situatie...
In oktober opperde hij nog dat ik misschien een jaartje kon stoppen met werken met 2 kleine kindjes. Ik mag hopen dat hij toen nog helemaal niet bezig was met twijfels...
En dan 4 maanden later neemt hij opeens zo'n drastisch besluit, waarbij hij een huwelijk, huis en 2 kindjes zomaar 'weggooit'. Ik kan er met mijn hoofd niet bij.
Het doet gewoon pijn dat iemand dit in zo'n kort tijdsbestek allemaal op het spel zet, en het dan het liefst zo snel mogelijk alles maar heeft geregeld. En dát met een 2 maanden oude baby. Ik snap er gewoon echt helemaal niks van.
Maar dat is iets om met de therapeut te bespreken..
Als mensen erg twijfelen gaan ze soms eerst heel vastberaden op de oude voet voort, omdat ze daar toch maar voor kiezen en dat houvast geeft.
Vervolgens, als ze daar helemaal induiken, merken ze dat dat het toch echt niet is en dan maken ze ineens overtuigd een haakse bocht naar de andere optie. Dat is voor de buitenwereld wereld heel erg schrikken natuurlijk, want die weet niet van de innerlijke worsteling en wordt ineens met een voldongen feit geconfronteerd en ook nog eens eentje die haaks lijkt te staan op het voorafgaande.
Op zich is het bij twijfel wel een goede manier om er achter te komen welke keuze het beste voelt, eerst helemaal voor een van de opties gaan en dat doorleven, maar als je daar niet iemand in mee neemt die daar last van gaat krijgen is dat natuurlijk heel overdonderend als je toch voor de andere optie gaat.
AnnaPollewop schreef op 27-02-2024 om 11:16:
[..]
Als mensen erg twijfelen gaan ze soms eerst heel vastberaden op de oude voet voort, omdat ze daar toch maar voor kiezen en dat houvast geeft.
Vervolgens, als ze daar helemaal induiken, merken ze dat dat het toch echt niet is en dan maken ze ineens overtuigd een haakse bocht naar de andere optie. Dat is voor de buitenwereld wereld heel erg schrikken natuurlijk, want die weet niet van de innerlijke worsteling en wordt ineens met een voldongen feit geconfronteerd en ook nog eens eentje die haaks lijkt te staan op het voorafgaande.
Op zich is het bij twijfel wel een goede manier om er achter te komen welke keuze het beste voelt, eerst helemaal voor een van de opties gaan en dat doorleven, maar als je daar niet iemand in mee neemt die daar last van gaat krijgen is dat natuurlijk heel overdonderend als je toch voor de andere optie gaat.
Dat zou het heel goed kunnen zijn geweest ja. Alleen jammer dat hij dit in zo'n moeilijke tijd, rondom de bevalling, gaat onderzoeken. En de intieme contacten met zijn collega hielpen daar natuurlijk ook niet echt in mee. Zo gaf hij aan na mijn confrontatie hiermee dat hij écht zijn best had gedaan de afgelopen maanden om het gevoel tussen ons weer terug te krijgen. Hij was echt overtuigd van zichzelf.
Ik denk dat de moeilijke kraamweken een bevestiging waren voor hem: "Zie je wel, het is niet leuk meer tussen ons." Vervolgens is daar die collega die hem opeens de aandacht geeft die hij op dat moment mist. Nóg meer bevestiging.
Eigenlijk is alles waar ik bang voor was gebeurd toen hij aangaf twijfels te hebben.
To het lijkt misschien alsof hij alles weggooit. Maar zou je willen dat hij alleen bij jou blijft ivm de kinderen, het huis of een makkelijk leven. En jou op de koop toeneemt? Je bent beter af alleen dan met iemand die jou als persoon niet (meer) wil. En bedenk dat heel veel mensen blijven hangen aan een partner om de verkeerde redenen.
En die collega is natuurlijk niet de oorzaak. Wellicht het laatste zetje. Maar het zat voor hem al langer niet goed. Ik zou dat verhaal met die collega verder loslaten (is maar de vraagof die zit te wachten op een baby en dreumes). Het gaat om jou en jouw nieuwe leven en situatie.
Izza schreef op 27-02-2024 om 14:06:
To het lijkt misschien alsof hij alles weggooit. Maar zou je willen dat hij alleen bij jou blijft ivm de kinderen, het huis of een makkelijk leven. En jou op de koop toeneemt? Je bent beter af alleen dan met iemand die jou als persoon niet (meer) wil. En bedenk dat heel veel mensen blijven hangen aan een partner om de verkeerde redenen.
En die collega is natuurlijk niet de oorzaak. Wellicht het laatste zetje. Maar het zat voor hem al langer niet goed. Ik zou dat verhaal met die collega verder loslaten (is maar de vraagof die zit te wachten op een baby en dreumes). Het gaat om jou en jouw nieuwe leven en situatie.
Het klinkt mss wat hard, maar ben het wel eens met bovenstaande.
Door de gevoelens voor collega is het waarschijnlijk voor hem in een stroomversnelling gekomen, want kan me niet voorstellen dat hij bewust op dat moment jullie relatie onder de loep heeft genomen. Dan zou hij dit toch wel op (of vóór) het moment dat jullie voor een 2e kind kozen hebben gedaan? Dus nee, ook ik denk niet dat collega de oorzaak is.
Hebben jullie afspraken gemaakt mbt het contact met deze collega of helemaal niet? Hoe heeft man afgelopen weekend ervaren, alleen met de kinderen? Heeft dit nog gezorgd voor een constructief gesprek?
ik denk ook zeker niet dat de collega de oorzaak was hoor, meer inderdaad dat alles in een stroomversnelling is terecht gekomen. Daar doelde ik ook op.
Ik zeg zeker niet dat onze relatie geweldig was en ik begrijp nu ook steeds meer waar het fout is gegaan en wat mijn eigen aandeel daarin is geweest.
We zijn anders en misschien uiteindelijk ook geen goede match. Maar ik had zo graag nog met hem willen onderzoeken of we er nog iets van konden maken door de punten aan te pakken waar we tegenaan lopen. Als dat voor hem (of voor mij uiteraard) dan uiteindelijk toch niks zou zijn, dan kunnen we er alsnog een punt achter zetten. Maar dan heb ik tenminste nog het gevoel gehad er iets aan gedaan te hebben.
Nu heb ik me door de hele zwangerschap, kraamperiode, etc. machteloos gevoeld. Dat steekt me vooral.
Man en collega hebben naar zijn zeggen afgesproken om alleen nog zakelijk contact te hebben. Nu ja, nadat hij heeft aangegeven te willen scheiden, geen idee of hij daar zich nog aan houdt.
We hebben alleen contact over het hoognodige op dit moment. Ik merk dat ik het lastig vind om met hem te communiceren, dit weet hij ook en respecteert hij. Ik heb de afgelopen maanden zo op mijn tandvlees gelopen bij hem, om alles maar goed te willen doen. Ik krijg het gewoon meteen benauwd. Het is al wel weer wat gezakt en ik voel me een stuk rustiger, vandaag konden we al wat meer praten. Maar ik ben voorzichtig daarin, ben bang dat ik anders dingen ga zeggen waar ik spijt van krijg (weer vol in mijn emotie schiet). Ik wacht daarom liever de therapeut af volgende week.
Daar kun je dus mee ophouden, met op je tenen lopen om het hem maar naar de zin te maken en zo de boel niet te laten ploffen. Want het is geploft, en nu is het zaak om wat van de scherven te maken. Je hoeft niet terug en je kan niet terug, er is alleen vooruit.
Verwacht niks meer van hem en geef niks aan hem. Je bent zijn moeder niet, en je hoeft dus niet onvoorwaardelijk van hem te houden. Hij is ook niet jouw ouder, en je kunt van hem geen steun verwachten. Juist van hem niet.
Misschien wel heel verstandig om juist niet te praten, tenzij met de therapeut.
