Begin van postpartum depressie dankzij relatie?

Mijn rode vlag bericht komt dus uit. Helaas. Je man is op het pad gestapt van spanning. Naar vreemdgaan. Hij zoekt spanning bij een niet zwangere (of net bevallen vrouw).

Dit is zeeeeer verslavend. Dus geen contact meer zoeken met deze collega zal hem niet makkelijk lukken. Been there. Done that. Beloftes van een 'verslaafde'  menen ze wel, maar er aan houden lukt niet. Mijn man dacht doe ik wel even. Is niet zo makkelijk. Kortom: geloof hem niet op zijn blauwe ogen. Ik maakte diecfout wel. En jij keek niet voor niets in zijn chat (overigens zocht mijn man daarna meteen andere manier van communiceren). 

Mijn tip: kijk naar tips hierboven en duik eens in jullie liefdesleven. En dan bedoel ik niet sex maar naar niet mama/papa/zorg/moeten dingen. Kijk naar foto's uit jullie begin jaren. Verras elkaar met uitjes zonder de kinderen. Zoek wat wat zijn en jouw liefdes taal is. In therapie gaan alleen is niet de oplossing. Hij zoekt een bubbel. Weg uit realiteit. Breng hem naar de werkelijkheid. Jij mag ook zeggen "ga maar weg". Als schokeffect. 

Sorry hoor, maar wat een lul. En dan ook nog jou laten denken dat het aan jou ligt, terwijl je daar zit met een dreumes en een baby van 1 week oud en hij naar zijn werk/liefje rent en van jou verwacht dat het huis op orde is.  Hij mag je op zijn blote knietjes danken als je hem nog een kans wilt geven. Stap 1 is dat hij geen contact meer heeft met die collega. Echt hoor, een lul op pootjes.

Anna Cara schreef op 10-02-2024 om 11:20:

Mijn rode vlag bericht komt dus uit. Helaas. Je man is op het pad gestapt van spanning. Naar vreemdgaan. Hij zoekt spanning bij een niet zwangere (of net bevallen vrouw).

Dit is zeeeeer verslavend. Dus geen contact meer zoeken met deze collega zal hem niet makkelijk lukken. Been there. Done that. Beloftes van een 'verslaafde' menen ze wel, maar er aan houden lukt niet. Mijn man dacht doe ik wel even. Is niet zo makkelijk. Kortom: geloof hem niet op zijn blauwe ogen. Ik maakte diecfout wel. En jij keek niet voor niets in zijn chat (overigens zocht mijn man daarna meteen andere manier van communiceren).

Mijn tip: kijk naar tips hierboven en duik eens in jullie liefdesleven. En dan bedoel ik niet sex maar naar niet mama/papa/zorg/moeten dingen. Kijk naar foto's uit jullie begin jaren. Verras elkaar met uitjes zonder de kinderen. Zoek wat wat zijn en jouw liefdes taal is. In therapie gaan alleen is niet de oplossing. Hij zoekt een bubbel. Weg uit realiteit. Breng hem naar de werkelijkheid. Jij mag ook zeggen "ga maar weg". Als schokeffect.

Weet niet of dat altijd zo is. Sommige mensen beloven ook iets om er vanaf te zijn en dan gewoon weer stiekem verder te gaan.

Ylja94 schreef op 11-02-2024 om 01:34:

[..]

En soms is het ook gewoon fijn om even van een ander te horen wat een enorme lul hij is.

Natuurlijk ligt het allemaal wat genuanceerder dan dit, maar het wordt gewaardeerd!

Dank!

Nou, dat denk ik dus niet. De bottemline is dat wat hij doet op geen enkele manier door de beugel kan. Op een ander moment in jullie relatie zou je dit misschien nog kunnen nuanceren, maar nu niet. Niet als je vrouw op het punt van bevallen staat of net bevallen is. Dan cijfer je jezelf als man maar even weg.

Mijn man is een affaire gestart toen onze jongste een paar maanden oud was. Daarvoor was er al langer 'vriendschappelijk' contact. Ik ben er pas na ongeveer een jaar achter gekomen dat er meer tussen hen speelde. Wij zijn nu ongeveer een half jaar na het uitkomen en dat waren en zijn hele pittige maanden! 

Voor mijn man was het denk ik een vlucht van alle verantwoordelijkheden en de realiteit. Want ja, zeker met jonge kinderen is die niet altijd even mooi en geeft zo'n affaire natuurlijk een boost voor het ego. 

Het is voor mijn man heel lastig geweest om van de affaire af te komen. Het werkt ergens blijkbaar verslavend en mijn man bagatelliseerde het ook. Nog even een appje moest kunnen. Maar voor mij was geen contact de eis. Ik, en ons huwelijk, krijgen anders geen eerlijke kans. Het stopte bij mijn man pas toen ik hem en paar dagen weggestuurd heb en een woedeuitbarsting had die uit mijn tenen kwam. Geen angst meer om hem kwijt te raken en heel duidelijk mijn grenzen aangegeven. Toen wist mijn man wel dat hij een keuze moest maken. 

Het voelt misschien eng, maar wil je aan het lijntje gehouden worden? Wil je 2de keus zijn vanuit gemak van je man? 
Vergeet daarbij niet je kinderen en houd hem de spiegel voor over de rol die hij nu heeft als vader en zal hebben als hij doorgaat met dit contact.
Ik wens je veel strekte! 

Panama831 schreef op 11-02-2024 om 14:33:

[..]

Weet niet of dat altijd zo is. Sommige mensen beloven ook iets om er vanaf te zijn en dan gewoon weer stiekem verder te gaan.

Uiteindelijk maakt het niet zoveel uit denk ik, of het nou door een “verslaving” komt of niet, beloftes worden ook vaak wel gemaakt met goede intenties op dat moment (want mensen denken graag positief over zichzelf) maar je hebt  er niks aan als daar geen daden op volgen. Dan zijn ze net zo leeg als wanneer ze wel met de verkeerde intenties gemaakt worden, en moet je ook nog applaudisseren omdat ze het heus meenden toen ze het zeiden, ook al doen ze vervolgens niks om het waar te maken. Uiteindelijk telt wat ze doen, niet wat ze op een bepaald moment heus even van plan waren.

Ylja94 schreef op 12-02-2024 om 01:12:

[..]

Jeetje, dat moet behoorlijk intens geweest zijn!

Ik vraag me hier nu continu af, wat zou er zijn gebeurd nu als ik het niet had ontdekt? Hoever zou het gekomen zijn? Er staat dit jaar een werkuitje naar het buitenland op de planning met de werkgroep waar hij in zit sinds vorig jaar... Dit is dus hoe ze elkaar beter hebben kunnen leren kennen en die klik ontdekt hebben. Ze waren al jarenlang collega's.

In de berichten die ik las ging het ook over dat weekend en hoeveel ze er wel niet zin in hadden. Iets waar ik hem al een tijd terug over had gesproken. Dat die angst er zat dat hij daar uiteindelijk samen met haar een keer naartoe ging ("naast nog een paar andere collega's!" riep hij meteen om het minder heftig te maken.) Jullie kunnen misschien begrijpen dat ik absoluut niet wil dat hij nog mee gaat.

Maar ik ben wel huiverig wat zijn antwoord daarop gaat zijn. Het is namelijk een stad waar hij heel graag naartoe wil en ik weet zeker dat hij gaat roepen dat het zijn werk is en dat hij móet gaan. Ik zou niet weten wat ik dan moet doen...

Net als het contact met haar inderdaad. Ik heb hem denk ik nu zover dat hij echt inziet wat hij heeft gedaan, ook al was er niks fysieks gebeurd (waar hij nog steeds de grens trok). Hij schaamt zich kapot. Maar toch, ik ken hem. Hij is een lieve man en een echte gentleman. Als iemand hem iets vraagt of zegt, dan antwoordt hij. Anders is dat niet netjes natuurlijk. Ik zie meteen gebeuren hoe dat contact weer snel als vanouds gaat worden. Hij heeft al geroepen dat hij op zekere hoogte met haar moet samenwerken, daarin heeft hij geen keuze.

Dit forum laat me in ieder geval inzien dat ik hierin fel moet zijn en dat ik me geen tweede keer laat bedonderen.

Hopelijk is het bij jullie een stuk rustiger nu en gaat het de goede kant op.

Natuurlijk kan hij niet gaan. Nobrainer. Beter nog: uit die werkgroep stappen. Hij is dan misschien een gentleman naar anderen toe, maar niet naar jou. 

En sorry, iemand moet het zeggen: de kans dat het alleen bij seksueel getinte appjes is gebleven is heel klein. Dus realiseer je dat het echt belangrijk is dat hij afstand neemt van die vrouw. Zo totaal mogelijk. 

TO zolang jouw partner daar blijft werken en het een collega blijft zal dit doorgaan. Hij kan zich niet houden aan de geen contact regel die noodzakelijk is voor herstel tussen jullie. Je kunt bij een verliefdheid/affaire niet opeens de knop omzetten en weer gewoon collega worden. Als hij dat al wil (en dat is maar de vraag). En zij zal dat waarschijnlijk niet accepteren. De verleiding ligt er nu eenmaal. En zodra de gelegenheid er voor hen is gaan ze verder. Zeker in de kwetsbare situatie waar jij nu in zit (baby, tropenjaren thuis, psychische klachten, misschien minder seks etc). Daarnaast zal jij nooit rust hebben als zij in de omgeving blijft. Dus overplaatsing naar een andere afdeling of andere baan. Wil hij dat niet dan weet jij genoeg en kan je hem niet meer vertrouwen (wat hij ook zegt). Genoeg ervaring op dit forum. Herstel is alleen mogelijk bij volledige erkenning en blijvende inzet gericht op herstel. Ik zie geen van beide. 

Ylja94 schreef op 12-02-2024 om 01:12:

[..]

Jeetje, dat moet behoorlijk intens geweest zijn!

Ik vraag me hier nu continu af, wat zou er zijn gebeurd nu als ik het niet had ontdekt? Hoever zou het gekomen zijn? Er staat dit jaar een werkuitje naar het buitenland op de planning met de werkgroep waar hij in zit sinds vorig jaar... Dit is dus hoe ze elkaar beter hebben kunnen leren kennen en die klik ontdekt hebben. Ze waren al jarenlang collega's.

In de berichten die ik las ging het ook over dat weekend en hoeveel ze er wel niet zin in hadden. Iets waar ik hem al een tijd terug over had gesproken. Dat die angst er zat dat hij daar uiteindelijk samen met haar een keer naartoe ging ("naast nog een paar andere collega's!" riep hij meteen om het minder heftig te maken.) Jullie kunnen misschien begrijpen dat ik absoluut niet wil dat hij nog mee gaat.

Maar ik ben wel huiverig wat zijn antwoord daarop gaat zijn. Het is namelijk een stad waar hij heel graag naartoe wil en ik weet zeker dat hij gaat roepen dat het zijn werk is en dat hij móet gaan. Ik zou niet weten wat ik dan moet doen...

Net als het contact met haar inderdaad. Ik heb hem denk ik nu zover dat hij echt inziet wat hij heeft gedaan, ook al was er niks fysieks gebeurd (waar hij nog steeds de grens trok). Hij schaamt zich kapot. Maar toch, ik ken hem. Hij is een lieve man en een echte gentleman. Als iemand hem iets vraagt of zegt, dan antwoordt hij. Anders is dat niet netjes natuurlijk. Ik zie meteen gebeuren hoe dat contact weer snel als vanouds gaat worden. Hij heeft al geroepen dat hij op zekere hoogte met haar moet samenwerken, daarin heeft hij geen keuze.

Dit forum laat me in ieder geval inzien dat ik hierin fel moet zijn en dat ik me geen tweede keer laat bedonderen.

Hopelijk is het bij jullie een stuk rustiger nu en gaat het de goede kant op.

Geloof mij: Dat heb je niet. 

Ik wou eigenlijk op het bericht van Anne reageren toen ik zag dat haar bericht eigenlijk al uit gekomen was: Het forum zit hier vol met mensen, inclusief ik, die redelijk vanuit het niets de " Ik weet niet zo goed hoe we verder moeten" of de " mijn gevoel is minder geworden" opmerking gehad hebben, waar uiteindelijk een affaire achter bleek te zitten.

En geloof me, maar dat is mijn eigen situatie, dat ging van halverwege augustus erachter komen dat er vervelend appcontact tussen haar en een man was, tot pas in november ( SInt maarten, ik vergeet het nooit meer) uit kwam dat er daadwerkelijk vreemdgegaan was en afgesproken was. 

Ik heb me die vraag zo vaak gesteld, vanaf het moment dat ik wist dat er stront aan de knikker was: Hoe waarschijnlijk is het dat ze de daad al bij het woord gevoegd heeft. We zijn toch altijd bij elkaar? Wanneer had ze dat dan moeten doen? En weet je wat de realiteit is? Op het moment dat er op die manier contact plaats vind, kun je je er redelijk op vast pinnen dat dat contact echt niet op die manier 3 maand plaats vind zonder wat te doen. 

Mijn ogen gingen open toen bleek dat achteraf gezien, ik compleet kansloos was. Ik begon wat te vermoeden met haar verjaardag rond eind juni, en toen was ze, even bold gezegd, al 2 keer met de benen wijd gegaan dik een maand eerder.

 Wat jou man nu doet, is trickle truthing. Datgene bekennen waarvan hij weet dat hij niet meer kan ontkennen. Ik kan me het nog zo voor de geest halen, het gaat van normaal contact toegeven, naar sexueel contact toegeven, naar belcontact toegeven, dan is het ineens toch allemaal wat langer aan de hand, tot aan dat er filmpjes en foto's verstuurd zijn en uiteindelijk blijkt er toch sexueel wat aan de hand te zijn. Elke stap is een stap waar je zelf achter moet komen. En dan pas, als het ECHT niet anders kan, krijg je pas de bevestiging. Hell, ik moest het van de vrouw van de affairepartner horen en zelfs toen was het nog: Nee hoor, heb ik niet gedaan. Pas toen ik de naam van die mevrouw kon noemen en kon vertellen welke steden het was gebeurd, schoot ze in de hysterie.

En dat is op zich helemaal niet gek: Ga eens bij jezelf af. Als jij op deze manier contact zou hebben met een man, zou jij dat dan doen omdat je dat soort contact zo geinig vindt? Zet je alles op het spel, om dit soort geiligheid te delen met iemand via de app? Of doe je dat omdat je het ook uit voeren wil? Of nog beter gezegd: Als ze van plan waren dit te doen op dat weekend weg, denk je dan dat ze niet eerder al de mogelijkheid hebben gehad, bijvoorbeeld tijdens die wandeling, om dit te doen?

En denk dan niet: Goh, in het bos? Ja, in het bos ja. Je man denkt niet meer fatsoenlijk na. Dat is niet een volwassen man die zegt: Straks wordt ik daar betrapt of wat dan ook. Dat soort rationele gedachtes hebben echt geen plaats meer hoor.